viernes, 31 de mayo de 2019

VISITACIÓN

Una de las escenas más hermosas y entrañables que nos regala el Evangelio. María, deprisa, recorre una larga distancia para estar al lado de su prima Isabel. 
Es la Iglesia, llevando la salvación, la alegría de la vida de Dios que habita en nosotros que sale al encuentro del débil. Pero no es un encuentro formal, protocolario, o de quien va solo a ayudar. Es el encuentro que provoca saltos de alegría, es la presencia que explota en cantos de alabanza, es el reconocimiento de haber creído en el Señor
María, no pone límites a su generosidad, porque la presencia del Señor impide ser raquíticos. Lo vemos en los santos y santas, uno se pregunta como pudieron lograr tantas hazañas y realiza tantas obras. Pues es la acción de Dios.
Leamos con calma el Magníficat, el canto de María, y descubramos su visión de la vida desde la fe. Cantemos como Iglesia este canto.

Antiguamente, en la Romería de Pascuillas, recibían las procesiones una imagen de Santa Isabel. Era escenificada de esta forma la acogida de María que sube por la montaña para unirse en un solo canto de alabanza. Así lo haremos el próximo día 10.

Como en aquella ocasión en que se dieron el abrazo las dos mujeres llevando la vida engendrada para la salvación del género humano. En Pascuillas, las cortesías que se realizan, muestran el deseo de ponerse al servicio del otro, de que nuestra vida, la vida de la parroquia que peregrina en oración, es ponerse a disposición de los demás.

Mañana, a las 6 de la tarde, comenzamos la Novena en Honor de la Virgen., Unámonos en oración. Mañana participan las niñas de catequesis de la parroquia.

Feliz día
Xabier Alonso
31-05-2019

Evanxeo: Lc 1, 39-56
Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Sabela. E en oíndo Sabela o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Sabela a grandes voces:
    --Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!
    Entón María exclamou:
    A miña alma proclama a grandeza do Señor, e alégrase o meu espírito en Deus, o meu Salvador, porque reparou na súa humilde escraviña.
    Velaí, desde agora todas as xeracións me van felicitar, porque o Poderoso fixo en min marabillas. Santo é o seu nome! A súa misericordia chega sempre a toda a xente que o honra.
    Manifesta todo o seu poder desbaratando os plans dos soberbios. Derruba os poderosos do seu trono e fai subir os humildes; enche de ben os famentos e despide baleiros os ricos.
    Ampara a Israel, o seu servo, lembrándose da súa misericordia, conforme prometera aos nosos pais, en favor de Abraham e da súa descendencia para sempre.
    María permaneceu con ela (Sabela) tres meses e logo volveu para a súa casa.

jueves, 30 de mayo de 2019

DICIR SI COMO MARÍA

Seguimos lendo os textos que o Papa Francisco dedica a María na carta aos xoves Christus vivit. No seu número 44 comenta o significado da aceptación de María as palabras do anxo para ser a nai do Salvador. Son moi suxestivas e nos invitan a sabermos dicir un si confiado en xeneroso como o de María.

«Sempre chama a atención a forza do "si" de María nova. A forza dese "fágase" que lle dixo ao anxo. Foi unha cousa distinta a unha aceptación pasiva ou resignada. Foi algo distinto a un "si" como dicindo: bo, imos probar a ver que pasa. María non coñecía esa expresión: imos ver que pasa. Era decidido, soubo de que se trataba e dixo "si", sen voltas. Foi algo máis, foi algo distinto. Foi o "si" de quen quere comprometerse e o que quere arriscar, de quen quere apostalo todo, sen máis seguridade que a certeza de saber que era portadora dunha promesa. E eu pregunto a cada un de vostedes. se senten portadores dunha promesa? Que promesa teño no corazón para levar adiante? María tería, sen dúbidas, unha misión difícil, pero as dificultades non eran unha razón para dicir "non". Seguro que tería complicacións, pero non serían as mesmas complicacións que se producen cando a covardía paralízanos por non ter todo claro ou asegurado de antemán" (CV44)

Este si foi pronunciado por un mociña, dun pequeno pobo. Logo, a salvación do xénero humano, a presenza do Fillo de Deus, o cambio de rumbo da historia da humanidade, a historia apaixoante da que nos somos herdeiros no Fillo; comeza nunha aldea cunha rapaza xoven. Deus escolle a "periferia e a pobreza". Pon na resposta desta xoven o que leva desde toda a eternidade querendo facer. 
Por isto o si de María ten unha forza sorprendente e aleccionadora. Hoxe á xente nova non nos atrevemos a derlles moitas responsabilidades. Cantas conversas ao falar do xoves que deciden casar e parece que aínda non están preparados, ou os que esperan un fillo e pensan a ver como farán porque son moi novos. Resulta chamativo que así como moitos xoves teñen as capacidades, as posibilidades e os coñecementos para poder realizar algunhas tarefas, para as que son decisivas teñen tantas dúbidas, non so pola súa parte senón tamén polos que están ao seu carón. Ademáis con a etrena dúbida se serán constantes e poderán chegar ao fin. Dame a sensación de crear un perfil de xoves que son débiles, pero convértense en modelos atractivos para o resto da sociedade: todos queren ser vitais, alegres, decididos, arriscados, e non digamos altos, guapos e atractivos. As responsabilidades son para os serios, as decisións importantes e a constancia son para os rostros grises e miradas perdidas. 
Que equivocados. María, a pesar de sentir unha fonda responsabilidade, confía plenamente. Decír "fágase" e deixar que o amor de Deus en quen se confía dea feitura na vida o que necesitan os demáis. Non é para ela a quen ten criar, é para salvar ao mundo. Non é para gardar, senón para compartir. E ahí está moitas veces o erro, creer que as nosas decisións son para nós. Tes que facer o mellor para ti. Pois non, teremos que decidir o mellor para que sexa manifestación da xenerosidade, da confianza, da fe en Deus, do ebn para todos, da alegría compartida. Dicir si, polo tanto, é dicir un si alegre e xeneroso. Por iso María sae despois a coidar da súa curmá.

O próximo sábado inicamos a novena da Virxe da Franqueira que nos prepara para a romaría das pascuillas. O Rosario dará incio ás 6 da tarde, neste día participan os cativos da catequese.

feliz día
Xabier Alonso
30-05-2019


miércoles, 29 de mayo de 2019

COMO MARÍA UNHA IGREXA NOVA


No corazón da Igrexa resplandece María. Ela é o gran modelo para unha Igrexa nova, que quere seguir a Cristo con frescura e docilidade.(CV 43)

Estes días previos á celebración da Romaría das Pascuillas, quero compartir algunhas das ideas que nos transmite o papa Francisco na Exhortación postsinodal Christus vivit e que se centran no papel de María como muller que na súa mocidade asume o proxecto de Deus na súa vida.

1º: No corazón da Igrexa resplandece María. O que máis valoramos e apreciamos, levámolo no noso corazón, non o declara nun aspecto meramente afectivo, senón que ocupa o centro da nosa existencia. O corazón da Igrexa, sendo esta un corpo vivo, unha comunidade activa, que necesita no seu interior, no seu corazón, desterrar as tebras que tantas veces nos invaden. O corazón, centro das nosas decisións, dos desexos e afectos, ten que estra sano e vital, atento e alegre, vivo para dar vida. No cetro da Igrexa, polo tanto, está María como luz. 
Lembremos as verbas do Concilio Vaticano II e que nos achegan ao senso desta declaración

"La Madre de Jesús, de la misma manera que, glorificada ya en los cielos en cuerpo y en alma, es imagen y principio de la Iglesia que habrá de tener su cumplimiento en la vida futura, así en la tierra precede con su luz al peregrinante Pueblo de Dios como signo de esperanza cierta y de consuelo hasta que llegue el día del Señor"(Lumen gentium 68)
María alumea no cerne, no interior, no centro da vida da Igrexa sendo a mostra do que Deus alenta en nós para esperar, e a esperanza, sempre nos renova, nos ilusiona, nos rexuvenece. 

2º Modelo dunha Igrexa nova.
A conversión á que nos chama o Evanxeo convídanos a deixar atrás o "fermento" vello, o que xa está caduco, non so na nosa vida espiritual, que non so o ámbito interior, senón o que nos descubre o mundo de relacións e de decisións que tomamos ao longo da vida. Nunca vin unha imaxe da Virxe avellentada, maior, senón sempre xoven, pero ao mesmo tempo, moitas das súas imaxes coa madurez que transmite a experiencia da vida. Porque, aínda que sexa unha representación da maternidade, trasmite xa o que significa a cruz, e inspíranos o camiño da esperanza na gloria.
Volvemos ao concilio e fixarvos o que nos di
"La Iglesia, en su labor apostólica, se fija con razón en aquella que engendró a Cristo, concebido del Espíritu Santo y nacido de la Virgen, para que también nazca y crezca por medio de la Iglesia en las almas de los fieles. La Virgen fue en su vida ejemplo de aquel amor maternal con que es necesario que estén animados todos aquellos que, en la misión apostólica de la Iglesia, cooperan a la regeneración de los hombres" (Lumen gentium 65)
Para enxendrar, dar vida, é necesario estar cheos de vitalidade e ser fecundos nun corazón novo e alegre. A Igrexa nai non pode dar a impresión de ser unha vella desdentada e con cara deamargada, do mesmo xeito que contemplamos en María a vitalidade da mocidade, coa madurez da decisión alegre e viva de ser nai do Salvador, así a Igrexa, así cada un de nós.

3º Seguir a Cristo con frescura e docilidade
tres aspectos que nacen nesta afirmación: seguimento, frescura e docilidade.
O seguimento de María é o de facerse a primeira entre os discípulos do Señor, do seu Fillo, pois a aceptación do proxecto de Deus supúxolle, como nos di o Concilio, que "avanzó también la Santísima Virgen en la peregrinación de la fe, y mantuvo fielmente su unión con el Hijo hasta la cruz, junto a la cual, no sin designio divino, se mantuvo erguida (cf. Jn 19, 25), sufriendo profundamente con su Unigénito y asociándose con entrañas de madre a su sacrificio, consintiendo amorosamente en la inmolación de la víctima que ella misma había engendrado; y, finalmente, fue dada por el mismo Cristo Jesús agonizante en la cruz como madre al discípulo con estas palabras: «Mujer, he ahí a tu hijo» (Lumen Gentium 58). 
No camiño da fe de todos nós, María nos precede e convídanos a sermos nós quen a acollamos no nos fogar, como o dicípulo amada, para que viva nos noso fogares.
Frescura, que foi o vento que entrou na estancia onde os discípulos estaban reunidos o día de Pentecostés. Ela únenos na oración para recibir a frescura do Espírito, que nos fai espabilar, despértanos do sono e abre os ollos para ver máis alá
Docilidade, que non significa sometemento inmaduro ou infantil. Dócil, como don de sermos configurados a Cristo,pois como sinónimo de mansedumbre ven convidarnos a camiñar nesta perfección: "vinde os que estades cansos e agobiados, di o Señor, que son manso e humilde de corazón"
A docilidade de María faina buscar unha resposta máis alá de si mesma para saír ao encontro dos que sofren. Dócil non é apoucoado, senón, sinxelo, aberto a aceptación dos riscos que supón compartir cos demáis a vida. Dócil non é silencioso, senón canto confiado a gradecido. Dócil é buscar o esencial, a grandeza no pequeno, no cotiá.

Deste xeito María danos expemplo de sremos unha Igrexa nova e innovadora

Feliz día
Xabier Alonso
29-05-2019






martes, 28 de mayo de 2019

XUVENTUDE NA FRANQUEIRA?

Cando chegan os visitantes por primeira vez á Franqueira non é extraño que fagan esta pregunta: Canta xente vive aquí? A resposta sempre da unha sensación de desalento, como acontece habitualmente nas aldeas. Segundo os datos a parroquia, nos últimos 20 anos descendeu na súa poboación case á metade. Pero, un santuario, non son so os seus habitantes no territorio, senón os que participan da vida deste lugar. Hoxe, dalgún xeito, preparando a celebración inmediata das pascuillas e que terá como protagonistas aos máis novos, quero dedicar estas verbas a esta realidade.
1º: Ser xove non é un trauma transitorio, non é un período ineludible que teña que acontecer, nin un proceso de paso que hai que pasar canto antes para poder ser unha persoa feita e dereita. Penso que ser xove é unha oportunidade de ir descubrindo quen somos para aprendermos a saber quen queremos ser.
2º. Ser xove está supervalorado pero acaban sendo arrinconados. O modelo vital que se nos presenta na sociedade é o da xuventude, facendo que moitas persoas acenien ese tempo pasado para non envellecer, crendo que é o ideal de felicidade. Pero ao mesmo tempo, os máis novos son o marco no que hai máis paro, no que a existe un elevado índice de suicidio, ou as enfermidades mentais atopan o terreo adecuado para non so aparecer senón para quedarse. 
3º. Os xoves son distintos dunha realidade social a outra, pero se lles intenta clasificar nunha globalidade axfisiante. Así, os que viven no ámbito rural parece que xa non é o seu lugar, porque é máis de xente maior, pero ademáis, quedan recluidos a un estilo determinado de vida que se clesifica máis ben como de quen vive como antes.
4º. Que a mocidade no rural ten futuro, e non so no que ven dado por uns "especialistas" senón no futuro que se poidan marcar eles. Imponse necesariamente de preguntarlle cal é destino que queren facer das súas vidas, e saber cales son as necesidades que precisan cubrir. Claro que non se pode dar todo feito, pero acompañar non é direccionismo nin manipulación. 
5º. Sería moito máis longo dedicar tempo a reflexionar sobre a mocidade no rural, pero quero tamén centrarme en que temos a oportunidade de ofrecer desde un lugar, aínda que pareza non posible, que a devoción mariana que se vive no santuario dea cauces de futuro ao mozos e mozas do seu entorno. Cando me refiro a cauces de futuro penso non so nun ámbito espiritual, que é o fundamento e garante de todo, senón no acompañamento en diversos ámbitos.
6º. Para isto necesitamos que teñamos unha visión ampla, que non se reduce ao territorio, senón que ademáis de abrirse a moitos lugares a través dos medios de comunicación, sexa unha vinculación afectiva e efectiva.
7º. É o meu desexo,e  así llo pido á Virxe, que poidamos constituir un equipo de animación para a mocidade con un proxecto concreto. Primeiro á luz do Sínodo da mocidade e da carta do Papa Francisco. Un espazo e unha persoas que poidamos traballar nun proxecto pastoral de futuro. É posible?, pois si. Nalgúns momentos do ano a xente nova pasa pola Franqueira, pero tamén hai novos que participan nalgunhas actividades como acontece na represnetacións de nadal e Semana Santa, nas danzas da Virxe e nas Pascuillas. Son so momentos esporádicos ou poden configurar algo novo?
8º. Por comezar, convido unha vez máis a mocidade que queira participar este ano colaborando na Ofrenda á Virxe coa Delegación de Pastoral Xuvenil que contacten connosco: 609472591
9º. Non quero xa escoitar discursos pesimistas e que frenan as posibilidades que o Señor pon en nós. É tempo de ilusionarse. Pido a valentía do Espírito para todos
10. Teño moita ilusión a que a mocidade que poida participar nas Pascuillas sexa un alento de novidade para todos.

Feliz día
Xabier Alonso
28-05-2019

domingo, 26 de mayo de 2019

GRATUIDAD. voluntarios de la salud

Dad gratis lo que recibisteis gratis. Así reza el lema de este año para la celebración de la pascua del enfermo. Una invitación a la gratuidad en una sociedad que lo cataloga todo según el coste que suponga o el beneficio que consigamos. Así, pues, la frase de Jesús nos exige y reclama que la disponibilidad a acompañar, escuchar, aliviar, a cada enfermo o sus familiares, sea obra de la gracia, de su amor en nosotros. Lo que llevamos en la visita a un enfermo no somos nosotros, sino al Señor. 
Hoy rezamos por nuestros enfermos y sus cuidadores, por los que sufren el misterio del dolor.
Hoy encomendamos a los ancianos y mayores de residencias
A todos los hospitalizados
Oremos por nos profesionales de la sanidad
Encomendemos a los voluntarios que trabajan en los equipos de pastoral de la salud
Necesitamos voluntarios y voluntarias que deseen trabajar llevando el consuelo de Cristo a los enfermos.



Aquí tes información do Centro de escoita da Diocese





Feliz domingo
Xabier Alonso
26-05-2019

sábado, 25 de mayo de 2019

FACER O CAMIÑO

Son muchas las rutas que entretejen la geografía de nuestra tierra. Caminos, como el de Santiago, nuevas veredas de peregrinación como la Vía Mariana de norte a sur, rutas de senderismo que hacen que cada esquina merezca el slogan de "paraíso natural", rutas gastronómicas, culturales, de carácter local o rompiendo fronteras. Estamos siempre en movimiento. Ese afán aventurero está inscrito en el corazón del hombre. Unos lo hacen por espiritualidad, por encontrarse con uno mismo, por caminar juntos aprovechando unos días de vacaciones, los hay que caminan por conocer, saber más, por visitar lugares lejanos, los decididos  a simplemente dejarse perder. Experiencias nuevas que nos hacen ver la vida de una nueva forma, pero que en muchos casos, no supone un cambio radical de sus vidas. Queda como un buen recuerdo, que puede haber tocado el interior, repetible, deseable, o no, si fue una experiencia negativa o frustrante por las expectativas en las que se movía. 
Jacer un camino, y lo son de amplio espectro, nos ayuda, nos revitaliza, nos distrae, nos abre una mirada más universal, pero ¿nos transforma en personas nuevas?. Pocos podrán decir esto, a no ser que pudiese haber sido un camino interior, de discernimiento y de renovación.

Hoxe quero compartir con vos dous camiños que me inquedan. Un, que se vai vivir en poucos días e o outro lonxe de nós. Comezarei polo segundo. O camiño, a "peregrinación" dos migrantes. A diferencia dos camiños que comentaba antes non é un camiño que se faga por propia vontade, senón por necesidade imperiosa e de supervivencia. A peregrinación dos migrantes sempre existiu e existirá, pois non somos donos da terra que pisamos, senón hópedes do fogar que habitamos. Neste camiño que fan existe o desalento, o cansanzo, provocado non so pola dureza do camiño, senónb da inxustiza da que nace. Pero ten algo do que debemos aprender. Esta peregrinación de supervivencia ensina que é un camiño que cambia, transforma radicalmente, nada pasa a ser igual. 
Neste camiño non poden quedar sos. Un dos acompañantes foi o P. Agrego, ata agora arcebispo de Tánxer e a quen o papa Francisco acaba de aceptar a súa renuncia. Convídovos a que entredes neste enlace para ler a súa carta de despedida. A este bispo franciscano, do que teño un bo recordo duns exercicios espirituais que me dirixiu sendo seminarista, cambiáronno os peregrinos migrantes.



O segundo dos camiños será dentro de poucos días. O camiño da Franqueira será un percorrido logo ou corto, intenso por seren poucas horas e coa dureza de ter que subir ata esta montaña. As parroquias, cheíñas de ilusión veñen un ano máis a cumprir con esta chamada da nosa Nai María a poñer baixo a súa protección e amparo, o labor do traballo e a esperanza de que dean bos e abundantes froitos. 

Volve ler con calma o artículo e responde a esta pregunta. Podemos deixar que o camiño da Franqueira sexa de verdade un camiño que nos transforme? Pois logo teremos de por no corazon a mesma intensidade como si en isto se nos fose a vida.

Feliz día
Xabier Alonso
25-05-2019



viernes, 24 de mayo de 2019

A VIRXE DA FRANQUEIRA POLAS RÚAS DE VIGO

Nestes días a imaxe procesional da Virxe da Franqueira está ao culto na igrexa de María Auxiliadora. Unha oportunidade, que pola petición feita polos salesianos, fai posible unha vez máis que a advocación máis antiga e venerada da nosa diocese estea na cidade máis rande Galicia. Foron moitas as testemuñas chegadas a min de persoas que agradecen esta visita e de quen, sen ter coñecido nin vido nunca ata a Franqueira, se admiran da singularidade da imaxe da Nosa Señora. 
Hoxe teremos a oprotunidade de que o seu estandarte, o que se confeccionou con motivo da Coroación Canónica estea procesionando polas rúas céntricas da parroquia de María Auxiliadora acompañando a imaxe da patrona desta comunidade. 
Achéganse os días intensos da Romaría das Pascuillas e moitas das parroquias que peregrinarán o vindeiro 10 de xuño ata a Franqueira xa están a facer os prepartivos deste camiño dedicado á Virxe María. Do mesmo xeito que no mes de setembro os peregrinos, fundamentalmente das zonas máis lonxanas do santuario, se organizan para viren á Franqueira. Tamén a Nosa Señora visita aos seus fillos de lonxe e coa súa presenza axúdaos a lembrar moitas das experiencias máis fondas da súa alma.
Algunha igrexas xa teñen a imaxe da Virxe da Franqueira, un modelo de proporcións non moi grandes, pero que achega, sobre todo aos enfermos e maiores  a esta advocación singular da nosa diocese. Por exemplo na mesma igrexa dos salesianos de Vigo, nun dos altares laterais está unha imaxe da Virxe da Franqueira, accesible a todos e que moitos se achegan a venerar como signo de agradecemento e confianza no amor da nosa Nai.

Esperámosvos a todos esta tarde en Vigo
Feliz día
Xabier Alonso
24-05-2019

jueves, 23 de mayo de 2019

EL ESTANDARTE DE LA VIRGEN DE A FRANQUEIRA PROCESIONARÁ EN VIGO


Mañana la comunidad salesiana de Vigo y la parroquia de María Auxiliadora celebra la festividad de su patrona. En esta ocasión tiene un carácter excepcional, y como decía uno de los miembros de la comunidad, estamos haciendo historia. Pero no os creáis, no saldrá posiblemente en la portada de los medios, o que sea haga viral de las redes sociales. Simplemente es el reconocimiento de que el tiempo y el lugar, nos lo entrega el Señor para que se convierta en tiempo y lugar oportuno para darle gracias y bendecirlo. 
Me explico. Al celebrar los 125 años de presencia de los salesianos en Vigo, los 75 de la consagración de la iglesia, los 40 del centro juvenil Abertal, podemos pensar en que sea un acontecimiento para repasar un evento histórico, hacer un elenco de sucesos y vivencias de estos años, hacer conferencia y tertulias sobre la historia en un continuo lanzarnos loores e inciensos. O bien, primero, darle gracias a Dios, al Dios que convierte cada acontecimiento en historia de salvación. Claro que hacemos historia, para bien o para mal, pero es la oportunidad de que Dios una vez más penetre, o dejemos que se haga visible, que descubramos cual es su actuación en nuestra historia. Hoy, nos exigimos a nosotros mismo, que este tesoro recibido del Señor no quede en algo del pasado, sino que sigue siendo la obra  del Señor y está en nuestras manos. Ahora, la respuesta debe ser, igual que hace 125 años, la de consagrarse al Señor, la de estar  empapados de la Buena Noticia que debemos llevar a los demás, especialmente a los más jóvenes. El altar de la iglesia fue consagrado como lugar donde todos nosotros, comunidad creyente, nos consagramos al Señor en la ofrenda de nuestra propia vida.

Os invito a que mañana,24 de mayo, el estandarte de la Virxe da Franqueira que procesionará por las calles de la parroquia junto a la imagen de María Auxiliadora, esté acompañado de sus  romeros y peregrinos. Mañana, a las 7 de la tarde tendrá lugar la Misa concelebrada de la festividad y a continuación saldrá la procesión desde el patio del colegio. Podemos decir que hacemos historia, pues es la primera vez que el estandarte de A Franqueira recorre las calles viguesas. Allí estaremos y os esperamos a todos vosotros. La imagen permanecerá en la iglesia y allí la está visitando muchas personas dando gracias por unir a nuestra diócesis en un canto de alabanza al Señor.

feliz día
Xabier Alonso
23-05-2019

miércoles, 22 de mayo de 2019

SIN CRISTO NO PODEMOS HACER NADA


Sin mi no podéis hacer nada
Ésta es una de las palabras que marcan la relación de Jesús con sus discípulos. Si viven unidos a El, nada los parará, no detendrá la fuerza desbordante del amor que reina en el corazón del seguidor de Cristo. 
Esto va directamente en contra de los criterios del mundo. Si eres según te establecen, entonces progresas, avanzas, eres más, triunfas. Pero a la primera de cambio caes y no eres nadie.
En Cristo el centro es El, la vida es El, la fuerza el El. Permanecer unidos a El y entre nosotros siendo su cuerpo, recibiendo la sabia interior de su Espíritu, todo lo que hagamos es, será por El para gloria de Dios Padre.
No tengamos miedo a ser podados, que, con el dolor de arrebatarnos lo que no es propio de nuestra condición, lo que nos gasta y agota y no da fruto, sea cortado, arrancado.
Sin, Cristo, no podemos hacer nada, en El ,por El y para El, a Dios Padre en la Unidad del Espíritu, todo.

Feliz día
Xabier Alonso
22-05-2019



Evanxeo: Xn 15, 1-8
Nunha ocasión dixo Xesús:
    --Eu son a verdadeira vide e meu Pai é o labrador. A vara que en min non leva froito arríncaa; e a que leva froito límpaa, para que leva máis froito aínda. Vós xa estades limpos pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vos.
    Así como a vara non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na vide, vós tampouco, se non permanecedes en min. Eu son a vide; vós, as varas. Quen permanece en min e eu nel ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, tírano fóra, como as varas, e seca; apáñanas, bótanas no lume e arden. Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedido o que queirades e hásevos facer. Nisto é glorificado meu Pai, en que levedes froito abondoso e vos mostredes como discípulos meus.






martes, 21 de mayo de 2019

PIDAMOS LA PAZ


Es la petición más habitual. ¿Recordáis lo que piden los niños? La paz, que se acabe el hambre en el mundo, ... y esta petición no es una cosa de niños. Porque la violencia que se respira a nuestro alrededor no es fácil de digerir. No son pocas las películas en las que no salgan pistolas, metralletas, y otros utensilios de guerra y de muerte. No son pocas en las que la violencia, verbal, física y psicológica no sea el argumento. No digamos en series, dibujos animados, videojuegos. Creo que un guionista no lo tiene fácil para elaborar un argumento en el que no aparezcan éstos elementos. Porque una cosa es la realidad de nuestro mundo y otra la violencia gratuita como entretenimiento o diversión. Claro que, muchos dicen, estos espectáculos no son para educar, quien no le guste que no vaya, pero todo suma en la formación de nuestra conciencia, y acabamos declarando como una sentencia a colocar en el frontal del templo de la laicidad "el que no le guste...", o "si me apetece..." y otras que manifiestan en el relativismo e individualismo en el que nos encontramos.
Jesús sufrió la violencia de los hombres, la injusticia, la muerte. Fue encarnizada y con el ensañamiento de una situación en la que la dignidad humana aún no había llegado a la conciencia colectiva. Ésta irrumpiría en el mundo con la expansión del cristianismo, pues ¿que mayor dignidad que la de ser hijo de Dios?. Cuando San Pablo habla a los gálatas que "ya no hay judío ni griego, ni esclavo ni libre, ni hombre ni mujer, ya que todos vosotros sois uno en Cristo Jesús" rompe las barreras de una violencia y de una separación que aún hoy no ha calado en el corazón del hombre.
Apelo a la conciencia civil, cívica, a los hombres y mujeres honrados, a los buscadores de la verdad, a los que tienen en bien como criterio de acción, a los que creen en el bien común, a los que aman la justicia, a los que liberan a los sometidos por las desigualdades, a los que confían en el corazón del hombre, a los que sueñan con otro mundo, a los que vuelan en palomas de paz, a los que sellaron pactos imposibles, a los que dejan huella, a los que mueven conciencias y reclaman respuestas, a los que dejaron la indiferencia y se manchan en le barro de una humanidad marcada por la violencia, a los que abrazan y sanan heridas, a los que no hablan de desprecio ni venganza, a los que creen en el diálogo, a los quien sabe lo que es amar porque un día le arrebataron lo mejor. Los llamo a que creamos en la paz, ésa que nos dejó el Resucitado.

Solo me queda deciros: "La paz contigo hermano, hemana"

Feliz día
Xabier Alonso
21-05-2109


Evanxeo: Xn 14, 27-31a. 
    Na conversa de despois da derradeira cea díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban:
    --Déixovos a paz, douvos a miña paz; eu non vola dou como a dá o mundo. Non vos angustiedes, nin teñades medo. Oístes que vos dixen voume e logo volvo onda vós. Se me amasedes, alegrariádesvos de que eu vaia onda o Pai, xa que o Pai é máis ca min.
    Díxenvolo agora, antes de que suceda, para que, cando suceda, creades. Xa non falarei moito convosco, pois está a vir o príncipe deste mundo. Sobre min non ten nada,  máis é para que saiba o mundo que eu amo o Pai, e que eu fago o que o Pai me mandou.

lunes, 20 de mayo de 2019

SOS NON PODEMOS

Sempre me pasa o mesmo. As celebracións dominciais, contando a do sábado pola tarde, van tendo un proceso ascendente na reflexión da homilía. Na oración previa e na lectura dos textos nacen intuicións, ideas, experiencias. Non todas as lecturas me din o mesmo, pero intento descubrir algo novedoso, a Boa Nova que sempre nos comunica. Chega o momento e xurden como unha cascada novas ideas. Ben é certo que depende tamén do ambiente, ás veces ves que a xente non está moi receptiva, e iso bloquea bastante. No Santuario non coñezo a inmensa maioría da xente que ven participar da celebración, iso é un obstáculo para conectar, pois os que somos habituais, xa nos coñecemos a poderiamos ir facendo o posible para que entre todos poidamos ir preparando as Eucaristías e unha pastoral do domingo que crea comunidade. A Eucaristía fai a Igrexa e a Igrexa vive a Eucaristía. 
Pero non nos liemos. Onte a medida que ía pasando o domingo naceu en mín un anceio de pedir a forza do Espírito para vivirmos o mandemento novo do Señor: Amar como El nos ama. Decsubrir e vivir primeiro o encontro co seu amor que é ledicia, perdón e misericordia, apertura e unidade, frescura e beleza, vida nova que nace del. Como vivir o seu amor? Por min so non podo. E así o comuniquei. E cada intre, cada día, cada acción son chamados a ser chamada a vivir no seu mandato. Renovados ao pe da Cruz no que nos amosa que o amor vence o odio, que a gloria do Señor é o amor total. Que cando son como Xudas, entro nas tebras, pero que misteriosamente Xesús non deixa de amar pois no pecado da traición do amigo está a forza do amor de Cristo que ata iso perdoa. Xudas, como nos pasa ás veces a nós podemos preferir as tebras do noso egoísmo e dos ciumes, dos odios ou envexas, que nos pechan en nós mesmos.
Queres amar? Pos non depende so de ti, é tarefa do Espírito que nos envía. Por nos non podemos.

Feliz día
Xabier Alonso
20-05-2019

Evanxeo: Xn 14, 21-26
    Nunha ocasión díxolle Xesús aos seus discípulos:
    --Quen ten os meus mandamentos e os garda, ese ámame; e a quen me ama amarao o meu Pai e amareino eu e manifestareime a el.
    Xudas, o outro, non o Iscariote, preguntoulle:
    --¿Qué pasou, para que ti vaias manifestarte a nós e non ao mundo?
    Xesús respondeulle:
    --Se alguén me ama, gardará a miña palabra e meu Pai amarao e viremos onda el e faremos vida con el. O que non me ama non garda as miñas palabras; e a palabra que escoitades de min non é miña, é do Pai que me mandou.
    Díxenvos estas cousas mentres estaba convosco; pero o Paráclito, o Espírito Santo que meu Pai mandará no meu nome, ese havos ensinar todo e traeravos á memoria canto eu vos dixen.

domingo, 19 de mayo de 2019

AMAR. ¿COMO ÉL NOS AMÓ?

Si que somos atrevidos si pensamos que podemos, por nosotros mismos, amar como Cristo nos ama. Lo primero que me viene a la mente es ¿puedo conocer en su totalidad el amor de Cristo?. Es inmenso, infinito, totalmente inabarcable. Pero accesible. Sí, porque es el rostros humanado de la ternura entrañable de nuestro Dios que se hace mirada, palabra de perdón, sencillez del abrazo, sinceridad de acogida... un amor que no es palabrería sino acción, vida y sanación. Puedo, por lo tanto, percibir en mi corazón y mi alma, en mi ser y en mi historia vital, experimentar ese amor que se nos pone como modelo, mandato, guía, sencillamente nuestro.
El otro atrevimiento es pensar que sí puedo amar como Él nos ama. Si nos por pura gracia de su amor no podrá ser. En esa fragilidad descubro la unión del amor que Cristo nos tiene con el amor de Cristo con el que deseamos amar, y está en saberse amor y descubrir en el otro el lugar del amor de Dios. En la pobreza y sencillez que nos enseña el mismo Jesús. 
Saberse amado, como Hijo predilecto, esto lo percibe Jesús y recibe la Unción del Espíritu, la fuerza del amor.
Nos descubre en el otro, en el pequeño, el débil e indefenso, en el enfermo y el pobre, el lugar en el que se derrama el amor, la presencia del que es llamado a ser amado. El pobre como encuentro con el amor.
Llamados a vivir la unidad en el amor, como el Padre y yo somos uno, nos dice Jesús, así, en ese amor somos llamados a permanecer.

María, modelo amante de la comunidad cristiana y de cada creyente.
En la Virgen María se descubre la respuesta confiada a la llamada a ser amada. Escogida por el Padre para ser la mujer nueva que con el sí confiado aceptase traernos al Salvador. Ahí estamos nosotros diciendo sí a que en su amor Cristo interviene en nuestra débil condición dándonos la salvación. 
La Mujer del sí en la cruz, donde el amor vence pues la muerte, el odio, el pecado es derrotado en "Padre perdónales porque no saben lo que hacen". 
Ella sabe lo que es recibir el amor de Dios y el amor de su vida, el Hijo. Y sabe lo que es amar como el Hijo dándonos al de sus entrañas por amarnos a nosotros.

Feliz domingo
19-05-2019

sábado, 18 de mayo de 2019

50 VECES AVE MARÍA

Pascua florida, belleza en color, vida que rebosa, amistades que pasean, abrazos que renuevan, risas en el aire, carreras de juegos, sonidos de alegría, cantos de fiesta. No un día, ni dos ni tres, cincuenta que son los días del amor. Pascua prolongada, nada cansina, siempre nueva y que renueva la vida cada día primero, cada mañana de domingo.
En esta Pascua, hoy sábado, ponemos la vida en la Mujer nueva, la bella doncella, la que sus ojos nos miran, su corazón palpita, sus manos acarician, su alma transparenta. María, la Mujer nueva, la llena de Gracia, la Madre Virgen, la belleza de la fe. Déjame , María, ponerme en ti como hijo y decir Ave María. Y repito, una y otra vez, Ave María. Con el canto del ángel, como un canto de siglos, siempre nuevo. Ave María, cada respiración, cada palpitación de mi corazón. En cada una, cada Ave María, es un suspiro de mi vida, una fuerza palpitante de mi corazón. Si no lo digo mi alma desfallece, mi corazón se queda huérfano. Ave María, ni una, ni dos ni tres, cincuenta veces repito como cada día de pascua, porque estando junto a Ti, Madre, cada instante es gozo de que me enseñas a estar con tu Hijo resucitado y saber que mi vida en El está viva. Una, dos , tres, cincuenta veces quiero decir Ave María, y cantar con mi corazón. 
Para Ti, la Mujer resucitada, la Madre de la Pascua

Feliz día
Xabier Alonso
18-05-2019

viernes, 17 de mayo de 2019

LETRA A LETRA

Hoxe é día de letras, que van e veñen, letras que recollen nun listado: o A, a B, o C, o D, quer que siga? Non fai falla. Letras que se escribe do mesmo xeito pero soan noutro cantar. Letras que se fan arrolo, canto suave ou berro afogado. Letras que son poema, cantiga e oración. Letras que se fan pregaria, compaixón e don. Letras que xuntiñas quecen, que soan esvaen. Letras que poñen nos beizos verbas de corazón.
As letras non son alleas, son nosas. Non no-las deron, nacen en nós. Non son de aprender, veñen do berce e nos dicen quen somos, de onde vimos, por onde andamos. As letras, escritas, como testemuño dunha fala, dun ollar, dun xeito e dereito, dun albiscar, dun entre lusco e fusco, dun espanto ou dun espantallo. 
Hoxe quero unha letra detrás de outra e quero escribir nunha folla que vai e volve. Quero poñer en letras de ouro: Deus, Pai, Vida, Amor, Esperanza, María. Quero escribir: saudade, morriña, inquedo, aloumiño, naiciña, colo, 

Pon ti a túa verba, letra a letra, non allea, senón de dentro. 
Pon unha soa, e dalle o son da lenda, da fala, da vida.
Pon todo nunha verba e dille ao Facedor que isto non é Babel, que na fala do corazón no amor vivimos en Pentecostés.

Feliz día
Xabier Alonso
17-05-2019

jueves, 16 de mayo de 2019

ANTÓN FRAGUAS, estudioso das Romarías

A celebración das letras galegas ten o seu oco este ano na Franqueira. O libro do homenaxeado Antón Fraguas veu á luz nunha reedición que foi presnetada hai unhas semanas no Santuario. O presidente de Galaxia, Anón Vidal, será no día 2 de xuño o pregoeiro das Romarías das Pascuillas. A razón, pois porque grazas a el e á editorial e aos organismo público puido recuperarse unha obre de Fraguas referente á nosa Señora. O santuario fixo asemade unha edición a máis para garantir que os que desexen disfrutar desta obra pequena, pero sustanciosa, poidan facelo.

As romarías e santuarios é unha das señas de identidade do noso ser galego. O calendario festivo enche a nosa terra de citas indiscutiblemente cheas de simbolismo e que arrancan do máis fondo do noso ser. O labor dun santuario non é museístico, nin etnográfico, nin busca restaurar o que os "antergos" viñeron de facer. É mnoito máis, pois o centro da expresividade non é o que facemos nin como, senón a quen. Moitas veces esquécese isto. Non vimos a repetir uns xestos de xeito mecánico, nina transmitir unhas lendas ancestrais, nin a a facer da expresión relixiosa un teatro vistoso ao público habitual ou de fora. Moitas veces o coñecido xeralmente como Turismo relixioso, ou esas posturas que toman algúns declarando a posta en valor, ou ponedrar. Filliños, na cuestión de fe que move non son os proxectos, maís oumenos eficaces, é a fe. Non nos move máis que isto vir un ano máis a Franqueira. A xente cansa moi tarde ou cedo se non pon a fe como prioridade do que realiza, pode ser usada a súa expresión popular, isto é piedade ou relixiosidade do pobo como escaparate pero non a fecundidade do Espírito. O papa Francisco nos fala en moitas ocasións da necesidade de vivir esta piedade como lugar onde o Espírito actúa na vida dos crentes. 
Por isto, non é extraño que se pida con insitencia que no santuario, como nas parroquias, afondemos no que facemos. Paremos uns intres, deixemos que fale o corazón, descubramos no diálogo interior que o Señor actúa.

Cando veñamos camiñando coas nosas imaxes, fai silencio, deixa desbordar a túa vida, contempla, reza, sinte cada pegada do camiño como un paso da vida, como o andar polo feitío do mundo sendo lumieira de esperanza. Mira adiante e deixa que María guíe o vieiro do corazón. Ser cada día máis fiel, escrutar o corazón de descubrir dentro de ti a beleza do encontro co amor que Deus te profesa. Non teñas medo ás dificultades da vida, non afogues, toma alento e sigue. O cansanzo do camiño recupérase sabendo con quen imos estar. Segue pois o camiño da Franqueira, vai ser camiño de irmáns. 

Mañá seguimos preparando a peregrinación
unha aperta amigos
Xabier Alonso
16-05-2019

miércoles, 15 de mayo de 2019

A VIRXE DA FRANQUEIRA, por tercera vez en Vigo

Con motivo de los diversos eventos que celebra este año la familia salesiana de Vigo hemos sido invitados a que la imagen procesional de la VIrxe da Fonte da Franqueira está por tercera vez en la ciudad olívica para que sus devotos tengan la oportunidad de rezar ante ella. 
La parroquia de maría Auxiliadora celebra este año los 75 años de la consagración de su templo, que es al mismo tiempo Santuario, los 125 de la presencia salesiana en Vigo y los 40 del centro juvenil Abertal. 
Ayer colocamos la imagen en este magnífico templo de Vigo. Ahí permanecerá durante toda la novena, juntamente con la imagen de la Virgen de Fátima, pues son los tres santuarios diocesanos. Esta imagen será testigo con su presencia de la Vigilia mariana que todos los años por estas fechas tiene la Adoración Nocturna, y que será el próximo sábado. Así como la consagración del altar que será el día 21, fecha del aniversario de la iglesia y que presidirá nuestro obispo Luis. estará, como es lógico, el 24 en la solemnidad de María Auxiliadora, patrona de la parroquia y titular del colegio.

Esta imagen fue venerada en Vigo en dos ocasiones más. Con motivo de la clausura del Sínodo diocesano el 18 de marzo de 2006 en la magana celebración que tuvo lugar en el IFEVI y que congregó en torno a 10.000 fieles de toda la diócesis.
La segunda ocasión fue el 13 de mayo de 2009 con motivo de la visita de la imagen de la Virgen Peregrina de Fátima a Vigo y que reuión también a los otros dos santuarios marianos: María Auxiliadora de Vigo y nuestra querida de A Franqueira.
Hay una ocasión que estuvo en Vigo, pero fue para la exposición que celebramos en Casa das Artes en 2013 con motivo del Jubileo de los 50 años de la Coronación canónica.
Pontevedra también recibió  esta imagen en la apertura del Jubileo en la Basílica de Santa María el 29 de novimebre de 2008.
La imagen original realizó una gran peregrinación en el verano de 1954, Año mariano, por toda la comarca y visitando cada una de las parroquias de la zona.
Que la presencia de la Virgen en Vigo es motivo de gozo y alegría para todos.
La vinculación de los dos santuarios es muy fuerte y la colaboración también. Hace unos años fue la familia salesiana la que peregrinó a este santuyario de A Franqueira con motivo de los 200 años de D. Bosco

Xabier Alonso
15-05-2019

VIRXE DA FRANQUEIRA, O mundo rural os teus pes


Bendición do labrego
Bendición dos nosos campos
Protectora dos nosos traballos

A vindeira Romaría das Pascuillas pecha o ciclo pascual e o fai con dous días de solemnidade. O primeiro o domingo de Pentecostés, nesa data facemos memorial e damos grazas polo Don do Espírito Santo co que se inicia o tempo  da Igrexa alentada polo Amor de Deus en cada un dos crentes. A segunda, a Solemnidade das Pascuillas no luns a seguir, e que, desde o ano pasado é día da Virxe María Nai da Igrexa en todo mundo. 
Pero esta festividade que nos convoca é a fin tamén dun labor que marca o calendario do traballo dos campos e no inicio da estación da primavera. Todo está sementado, comeza a abrollar, o campos verdean, os xermolos van medrando. Nas zonas baixas os gromos das videiras están a tomar corpo, os primieriños froitos xa chegan ao padal. Os animais teñen as crías, e as fragas están cheas de vida. Canta o cuco e os paxaros embelecen o ar co seu cantar.
Que vimos facer en procesión coas nosas santiñas onda a Virxe da Franqueira? Pois renovar a petición dos nosos maiores, que o Señor nos bendiga cos froitos abondosos o traballo de cada día. Os versos de Cabanillas recollidos no andar do camiño son herdanza de que o cananzo de abrir a terra co suor, deixar a semente, esperar pacientemente o seu medrar, poñer a ollada ao ceo e que non veñan tronadas e medras que poidan estragar, fai que o home e a muller da terra saiba recoñecer a gratuidade e o milagro da vida. Hoxe que todo se mide por eficacia e tecnoloxía, deixar que as cousas medren de por si non é sinxelo, e fainos capaces de ver a nosa vida coa esperanza do que está por vir. Pedimos, é certo, e o facemos con fe, poñéndonos en camiño sen máis que o amparo da fe que nos guía nas imaxes que van diante de nós. Unha fe, alegre e viva, agradecida polo amor do Señor. Pero, que pedimos?
Os froitos. Non deixa de darme voltas os que nos agasalla o Espírito. E isto é o que hoxe pido para as parroquias que peregrinan, para todos nós, romeiros que suben ao pes da Paradanta. Que abrollen en nós, como froito do seu amor, deixando que sexa o seu amor que nos dea pulos, como a sabiar no interior da planta, coa a auga, sangue da terra, como o calor, serenidade na medra.
Dinos S. Paulo na súa carta aos Gálatas "o froito do Espírito é o amor, alegría, paz, paciencia, agarimo, bondade, formalidade, mansedume e dominio de si"
O sementador puxo nas nosas vidas a semente da palabra que da a fe, a comunidade cristiá coa que dentro duns días virás a camiñar, axuda a que sexa coidada, coa oración, a Eucaristía, o perdón, a catequese e a formación, a vida de fe feita vida, toma corpo e vai medrando. Pero é o Señor quen garante que poida dar estes froitos.

Non quero pasar este día de S. Cidre, patrón do mundo rural, sen poñer tamén as nosas parroquias e aldeas, cada eido e quinteiro, cada corredoira e vieiro, cada campo e traballo. Este que parece que esmorece, que ninguén lle bota man, que cada día vemos as silveiras medrar e os campos sen traballar. Neste mundo rural, no que nos coñecemos, nos apreciamos e queremos. Este micro-universo de intimidades no que nos acompañamos, nos servimos na confianza, no que medramos como veciñanza. Esta lareira onde quecemos os corpos e sanamos o entendemento, nesta onde reunidos no fogar lembramos historia e facemos futuro. Que non nos adulteren a esencia do noso, que non nos convertan en urbanitas de pupitre, nin fagan da vida un producto de mercado. 

Remato lembrando


Bendice os amores 
do homilde labrego 
e dalle na chouza 
quentura e sosego.

Xabier Alonso
15-05-2019





martes, 14 de mayo de 2019

VIRGEN MARÍA, REINA DE LOS APÓSTOLES. Virxe da Franqueira protectora de nuestra diócesis

Hoy, día del apóstol Matías, es una buena ocasión para recordar varios aspectos de la vida eclesial. Habiendo desaparecido del grupo de los apóstoles Judas Iscariote, deciden que el número de 12 debería continuar como significación de la llamada del Señor, significando el Nuevo Pueblo de Dios, el Nuevo Israel, que como las 12 tribus de Judá se constituye en pueblo elegido, nación consagrada, pueblo sacerdotal. Las doce columnas recupera su simbolismo con la elección de un nuevo miembro. Será éste elegido entre los testigos de la vida del Señor, de los que vivieron con él, pero sobre todo testigos de su pascua, de la muerte y resurrección. Es elegido en un encuentro de oración, y, a suertes entre los dos presentados para esta tarea. La oración que pronunciaron es "tú, Señor, que conoces los corazones, muestra cual de estos dos eliges para ocupar este servicio en el apostolado".
De este momento inicial de la Iglesia quiero destacar:
Somos pueblo, somos herederos de ser una comunidad de creyentes. No nos dejemos llevar por el carácter institucional de la Iglesia, sino que somo una comunidad de testigos que nace del deseo del Señor que nos ha elegido en su amor. Pueblo santo, sí, aunque nos cueste reconocerlo o descubrirlo, pues nos fijamos en los méritos, las capacidades, los medios, los resultados. La santidad que nace del que es santo, el Señor. Iglesia, asamblea santa, reunida en comunión de un Cuerpo. Iglesia construida por piedras vivas.
Las decisiones no se toman solo por necesidad, sino por inspiración y deseo del Señor. La elección de Matías nos recuerda la condición dialogante de la Iglesia, pero un diálogo en comunión, no solo entre los defensores o detractores de una determinada idea, sino un diálogo en el Espíritu. Orando, y esto es muy importante, "a quien escogiste, Señor, para esta misión de apostolado". No es a quien elegimos nosotros, sino, a quien elijes tú. ¿Hacemos este proceso en nuestras tomas de decisión? ¿somos conscientes de que lo que hacemos debe ser lo que quiere el Señor?

Esta condición de unidad es la que pido encarecidamente a María, nuestra Madre. Proclamada por el Concilio como Madre de la Iglesia. Ella dice sí al sueño de Dios de ser la madre del Salvador, es el sí de la fe, el sí de la mujer oyente. Nos invita de esta forma a que sepamos estar atentos a la voz del Señor. El nos llama. Respondamos como María a ser fecundos por la acción del Espíritu. 
María es imagen de la Iglesia que alumbra a los hijos en la pobreza del portal, rodeada de la alegría de los ángeles, entre los pobres. Los creyentes nacemos en la pobreza de nuestra condición.
María es imagen de la Iglesia que se ofrece unida a la cruz, en la fuerza de una fe que asume el proyecto de Dios.
María es imagen de la Iglesia que espera en silencio, que cree contra todo, es imagen de una Iglesia que se despierta en la mañana pascual con el anuncio de que el hijo no está derrotado, la muerte ya no es el destino final.
María es imagen de la Iglesia viva, regenerada en el Espíritu. Y esto lo vivimos en Pascuillas. No solo por la condición peregrinante de cada una de las parroquias que acuden en romería, sino por unirnos todos en una misma ofrenda, la de nuestra vida. Que presida nuestro obispo no radica en que seamos muchos los que acudimos, sino por lo significativo de este día y su santuario. 
En la Romería de Pascuillas de 1916, el obispo de entonces, D. Leopoldo Eijo Garay, manifiesta su deseo de que comiencen los trámites para solicitar de la Santa Sede la Coronación canónica de la Virgen de A Franqueira. Por distintas razones, esto no se logra hasta 1958, y es coronada en 1963. Pero, lejos de ver colocada una gran corona en esta antigua imagen, lo que se proclama es el reconocimiento de la advocación de A Virxe da Fonte de A Franqueira como reina de esta Iglesia que peregrina en Tui- Vigo. Es el reconocimiento de que ella nos reúne en un solo pueblo y nos pide del Señor "fortaleza en la fe, seguridad en la esperanza y constancia en la caridad". 

Esta Iglesia, presente en su pastor, el sucesor de los apóstoles, elegido por el Señor para presidirnos en la caridad, camina con la mirada materna y llena de ternura de la Madre.

Feliz día
Xabier Alonso
14-05-2019

lunes, 13 de mayo de 2019

FÁTIMA, Tú eres santuario de oración y paz


Hoy celebramos la festividad de Nuestra Señora del Rosario de Fátima. Sin más deseo que de poder aportar algunos datos que me parecen interesantes, quiero compartir una pequeña reflexión mariana en este día.
1.- Los santuarios nacen como manifestación agradecida de la intervención de Dios en nuestras vidas, son lugares privilegiados de la presencia del Señor y de la cercanía de María y de los santos. Como actualización del mensaje del Señor para su Pueblo santo y lugar para la celebración y la vida de fe. Los santuarios nos recuerdan que Dios nos ama y que interviene en nuestras vidas a través de la vida sacramental y la vida de la caridad

2.- Son meta de peregrinación, renovación de la fe, fortalecimiento de la vida, encuentro fraterno, salida al mundo para la evangelización. Los santuario son faros de luz en medio de las dificultades, sosiego en el ajetreo de la vida, impulso de esperanza, alegría de la pascua eterna. 

3.- Son manifestación de la belleza de nuestra fe que nos recuerda la obra maravillosa de la acción de Dios creador de todo. Nos remite, el santuario, que nosotros somos templo del Espíritu, lugar donde habita y somos llamados a dejar que actúe su amor. 

4.- Los santuarios son recuerdo, memorial, actualización de la intervención de Dios. En Fátima habló María a los sencillos y humildes, y nos muestra la luz de la misericordia en el perdón. Nos invita a orar con insistencia para que el mundo vive en la paz, los pueblos y cada uno vivamos la paz que viene de Dios. Nos llama a siendo inocentes, como los niños, siendo como el Siervo Jesús, pongamos nuestra vida como ofrenda unida a él por la renovación de las vidas. Unirnos en la Eucaristía al misterio de la Cruz, misterio de redención. El inocente por los culpables, para que éstos, sean libertados. En Fátima, maría, nos recuerda que todo nace del corazón de Dios Padre- Hijo- Espíritu Santo.

5.- Una llamada a la oración del Santo Rosario. Rezad, rezad por el perdón, por la paz, por los viven encadenados al pecado, por los que sufren, por los que provocan la injusticia. 

6.- Dentro de pocas semanas las imágenes de la Virgen maría se reúnen en este santuario da Nosa Señora da Franqueira. La advocación mariana que más abunda es la de la Virgen del Rosario, y la de Fátima. Y es que el rezo del Rosario sigue siendo la seña de identidad de nuestra devoción a María. No os olvidéis de rezarlo camino de A Franqueira cuando vengáis en peregrinación, no dejéis de rezarlo delante de la Virgen, desgrana cada una de sus cuentas contemplando con María la intervención de Dios en la Historia de la Salvación. El Rosario, siendo memorial, oración, encuentro, nos hace a nosotros, por la acción del Espíritu, Santuarios de Vida, con María, en Fátima, santuarios de Paz y Perdón.

Os dejo esta foto de una jornada inolvidable, la visita de la imagen peregrina de Fátima en A Franqueira el 14 de mayo de 2009,. hace ahora 10 años

HOY A LAS 6 DE LA TARDE TENDREMOS MISA EN EL SANTUARIO
A LAS 7,30 EN LAMOSA Y 8,15 EN PRADO DA CANDA

Feliz día
Xabier Alonso
13-05-2019

domingo, 12 de mayo de 2019

VIRXE DA FRANQUEIRA. UN LUGAR PARA LA VOCACIÓN


El lema de este año de la Jornada mundial de oración por las vocaciones nos invita a conocer el sueño de Dios y decirle sí. Un tema que brota de la doctrina de los últimos meses del papa Francisco y que nos recuerda que la vida cristiana es un buen sueño. Añado, vivir lejos de Dios, buscarse a sí mismo, complacer lo que el mundo o nosotros nos planteamos puede ser una pesadilla. Adentrarse en la noche sin sueños puede ser tiempo de guerra.
Esta mañana, con el deseo de adentrarnos en la preparación a la Romería en honor de la Virgen, quiero compartir con vosotros estas líneas. 
Lo primero es, que lo que digo es válido para todas nuestras comunidades, pero aquí lo especifico en nuestro santuario.
Nuestro sí nace de la gratuidad de nuestros padres que son mediación de Dios para abrirnos a la vida y a la fe. Muchas parejas jóvenes, con sus promesas de vida inauguradas se ponen a los pies de la Virgen para encomendarse a ella en su vida familiar. Le ofrecen el ir caminando en ese proyecto de Dios para ser Iglesia doméstica, que nace del amor que Dios ha puesto en sus corazones. ¿Esto es decir sí al sueño de Dios? Sí, al sueño de que nos amemos como él nos ama. De ser imagen de Cristo y su esposa la Iglesia. 
Esta primera vocación, porque es responder a una llamada, se celebra en el sacramento del bautismo. No son pocos los que deciden bautizar a sus hijos en este santuario, que posteriormente, la Virgen vea viendo como crecen, maduran en su vocación bautismal.
Permitidme que pase ahora a lo que nos centra en este domingo que son las vocaciones consagradas, sacerdotales y misioneras. Lo haré con breves ejemplos que nos iluminen.

En esta casa, antiguo monasterio, se vivió durante siglos la vocación monástica. Una de las más bellas expresiones del sueño de Dios. Pues una comunidad de hombres viviendo en la oración y el silencio, el trabajo y la escucha de la Palabra, en el ritmo de la naturaleza y del tiempo, es decir sí a la belleza del amor de Dios creador, encuentro, diálogo entrañable. Aquí, los benedictinos y cistercienses habitaron este monasterio desde la Edad Media hasta 1835. Siglos de presencia, de amor. Este era uno de los pocos monasterios masculinos de la Diócesis, que, desde la desamortización ya no tiene ninguna comunidad con este carisma.

La vocación consagrada la veo en múltiples ocasiones en que vienen hasta aquí religiosos y monjas, que renuevan su sí a ser espejo del corazón de Dios entregando sus vidas por los más débiles y pequeños, por los enfermos y los pobres. Por aquí pasan dejando la suave fragancia del amor los vecinos frailes menores, los franciscanos que habitan en Canedo, y algunos vienen en vacaciones cada año. Pasan muchos de las comunidades que están en Vigo, y en el libro de oro y en diversos reportajes así constan, no olvidamos en los archivos las ofrendas de oración de los Jesuitas, Maristas, Salesianos, Carmelitas. Las visitas de los colegios de religiosas que, sobre todo, en el mes de mayo vienen con sus alumnos. Las peregrinaciones de Cluny y de otros centros. Constan las Misiones predicadas por los Claretianos en el año 1954, o la ayuda inmensa de los franciscanos en las romerías y actualmente los salesianos. Y también los misioneros y misioneras que cuando vienen de vacaciones pasan a saludar a María y dan gracias por su maravillosa vocación.

Por último la vocación al ministerio presbiteral, los sacerdotes seculares que dedicamos y consagramos nuestra vida a la vida parroquial. Desde que asume el servicio de atención pastoral la parroquia santuario la diócesis se tiene clero que debe ser un foco de fe en toda la Iglesia de Tui-Vigo y más allá de sus fronteras. Son muchos y santos y buenos sacerdotes que rigieron esta parroquia, pero también han sido y son los muchos que vienen a rezarle. Por la semana no es extraño que algún compañero viene a rezar el rosario, sobre todo ahora en mayo, o quien ha celebrado su primera misa en su altar, o los que siendo seminaristas se prepararon aquí para decir sí a la vocación sacerdotal. Siguen los seminaristas teniendo esta vinculación con María en este santuario.Sacerdotes que cada año no faltan a la cita con sus parroquias en pascuillas o que peregrinan en septiembre, sacerdotes que presiden las Misas en estos días tan especiales o celebran el sacramento de la Reconciliación con tantos peregrinos que desean confesarse.

En este día del Buen Pastor solo me queda pedirle a María una cosa, que el Señor nos conceda alguna vocación sacerdotal, misionera o consagrada en estas parroquias. Que este año dedicado a los jóvenes sea fructífero en alegría y entrega. Cuando nos reunimos en Pascuillas es la Iglesia peregrina que sigue un camino de respuesta a su esposo, a Cristo y le dice sí al amor.

María es la que dice sí al amor de Dios, a su sueño, la que se entrega y es imagen de esta Iglesia consagrada, entregada con alegría al corazón de Dios.

Feliz domingo
Xabier Alonso
12-05-2019