domingo, 31 de marzo de 2019

VOLVER


Hoy el Señor nos regala el relato del Padre misericordioso, el hijo pródigo y el hermano envidioso. Una trama excepcional que no nos deja indiferentes y nos sitúa en camino de conversión cuaresmal, sintiendo el aroma de flores de surgen del jardín pascual que ya está aquí. Pero, para que todo suene a vida, a unidad, a fiesta y abrazo, pasa la muerte del hombre egoísta, aventurero necio, cerrado en sus planes, celoso y lleno de ira. Si por un lado el hijo menor nos causa cierta compasión por haber sido el imprudente que sin pensarlo se dilapida la fortuna, mucha o poca, no en trabajar, sino en disfrutar y pasarlo bien. Bueno, en realidad este joven, no está tan lejos del comportamiento de muchos jóvenes que tienen como ideal disfrutar y pasarlo bien que son dos días. Y ahora, el niño, como llamaría cualquier padre madre a su hijo, ya tenemos al niño en casa, ya no tiene que salir a otear el horizonte para ver si viene o no.
Por otro lado, muchos, se solidarizan y sienten el mismo "cabreo" que el mayor. Por ser el mayor significa ser el responsable, el serio y cumplidor, el que debe asumir también, según estaba así establecido, una gran parte de la herencia como seguro de continuidad del trabajo familiar. El mayor es el bueno. Y es lógico su enfado, ahora bien, la pregunta que me hago y que traslado a todos es sencilla. La parábola finaliza sin saber en que queda todo. Están en la puerta de casa, dentro fiesta por el hijo recuperado, la conversación intensa "ese hijo tuyo que se ha gastado tu dinero...", y la respuesta "ese hermano tuyo que estaba muerto y ha vuelto..." ¿No nos vamos a alegrar de la vuelta, de la vida de nuestro hermano? Se ve que no es fácil. Pero ¿entró, o no, el hermano mayor a la fiesta? ¿abrazó a su hermano?
¿tú que harías?

Feliz domingo
31-03-2019
Xabier Alonso


Lectura del santo evangelio según san Lucas (15, 1-3.11-32):

En aquel tiempo, solían acercaron a Jesús todos los publicanos y los pecadores a escucharlo. Y los fariseos y los escribas murmuraban diciendo:
- «Ese acoge a los pecadores y come con ellos.»
Jesús les dijo esta parábola:
- «Un hombre tenía dos hijos; el menor de ellos dijo a su padre: "Padre, dame la parte que me toca de la fortuna."
El padre les repartió los bienes.
No muchos días después, el hijo menor, juntando todo lo suyo,se marchó a un país lejano, y allí derrochó su fortuna viviendo perdidamente.
Cuando lo había gastado todo, vino por aquella tierra un hambre terrible, y empezó él a pasar necesidad. Fue entonces y se contrató con uno de los ciudadanos de aquel país que lo mandó a sus campos a guardar cerdos. Deseaba saciarse de las algarrobas que comían los cerdos, pero nadie le daba nada.
Recapacitando entonces, se dijo:
"Cuántos jornaleros de mi padre tienen abundancia de pan, mientras yo aquí me muero de hambre. Me levantaré, me pondré en camino adonde está mi padre, y le diré: Padre, he pecado contra el cielo y contra ti; ya no merezco llamarme hijo tuyo: trátame como a uno de tus jornaleros. "
Se levantó y vino a donde estaba su padre; cuando todavía estaba lejos, su padre lo vio y se le conmovieron las entrañas; y, echando a correr, se le echó al cuello y lo cubrió de besos.
Su hijo le dijo: "Padre, he pecado contra el cielo y contra ti; ya no merezco llamarme hijo tuyo, "
Pero el padre dijo a sus criados:
"Sacad en seguida la mejor túnica y vestídsela; ponedle un anillo en la mano y sandalias en los pies; traed el ternero cebado y sacrificadlo; comamos y celebremos un banquete, porque este hijo mío estaba muerto y ha revivido; estaba perdido, y lo hemos encontrado."
Y empezaron a celebrar el banquete.
Su hijo mayor estaba en el campo.
Cuando al volver se acercaba a la casa, oyó la música y la danza, y llamando a uno de los criados, le preguntó qué era aquello.
Este le contestó:
"Ha vuelto tu hermano; y tu padre ha sacrificado el ternero cebado, porque lo ha recobrado con salud."
El se indignó y no quería entrar; pero su padre salió e intentaba persuadirlo.
Entonces él respondió a su padre:
"Mira: en tantos años como te sirvo, sin desobedecer nunca una orden tuya, a mí nunca me has dado un cabrito para tener un banquete con mis amigos; en cambio, cuando ha venido ese hijo tuyo que se ha comido tus bienes con malas mujeres, le matas el ternero cebado."
El padre le dijo:
"Hijo, tú estás siempre conmigo, y todo lo mío es tuyo; pero era preciso celebrar un banquete y alegrarse, porque este hermano tuyo estaba muerto y ha revivido; estaba perdido, y lo hemos encontrado"».

viernes, 29 de marzo de 2019

24 HORAS PARA EL SEÑOR



Todo está preparado. Esta mañana comenzamos este "maratón" de oración penitencial. Nos reuniremos en la Iglesia parroquial de Santiago o Maior de Vigo. Una invitación a todos los que podáis a acudir un rato a rezar. ¿Cual es el objetivo?. Celebrar la misericordia del Señor. Que nos reunamos como Iglesia necesitada de perdón y experimentemos la bondad compasiva de la ternura de nuestro Padre.Para esto, distintos grupos y movimientos dinamizarán la jornada y estaremos sacerdotes a disposición de los que deseen recibir el sacramento de la reconciliación, o, simplemente hablar un rato de corazón a corazón. Una oportunidad para el silencio, la escucha, la oración, el perdón y el diálogo sincero. Os pongo el horario y quienes estarán responsabilizados de cada hora.

Viernes día 29 de marzo 

12h. Celebración de la Misa de apertura presidida por el Sr. Obispo
13h Renovación Carismática Católica
14h Vida Consagrada
15h Apostolado de la Oración. 
Red Mundial de Oración del Papa
16h Legión de María
17h Grupos Bíblicos (secretariado Bíblico)
17,30 Manos Unidas
18h Hospitalidad de Ntra. Sra de Lourdes,
Cofradía del Apóstol Santiago y
Cursillos de Cristiandad 
19h Infancia de Acción Católica. 
Abierto a todos os niños e niñas que quieran participar
20h UNER, Rezo de vísperas
21h Grupo Taizé
22h Equipos de Matrimonios de Ntra Señora
23h Vida Consagrada

Sábado día 30 de marzo

00h Adoración Nocturna Femenina
1h Adoración Nocturna Masculina
2h Pastoral Juvenil, Pastoral Universitaria, Jóvenes AC. 
Abierto a los jóvenes que quieran participar
3h Clero
4h Clero
5h Clero
6h Clero
7h Clero
8h Clero
9h Comunidades Neocatecumenales (Laudes)
10h Cáritas y Obra de María- Mnto de los Focolares, Apostolado del mar 
11h Vida Ascendente
12h Celebración de Misa de clausura presidida por el Sr. Obispo

Notas
La iglesia estará abierta las 24 horas con el Santísimo expuesto para la adoración
Los turnos de oración son abiertos a todas las personas que quieran participar sin necesidad de pertenecer al grupo o movimiento que organiza. Somos una Iglesia abierta y acogedora
Habrá sacerdotes a disposición de todos los que deseen recibir el Sacramento de la Reconciliación o dialogar (estamos a disposición para la escucha)
Si alguna parroquia o grupo quiere incorporarse debe comunicarlo a la mayor brevedad por motivos de organización
Animad a vuestros amigos a acompañaros.



AMAR, SÍ, AMAR


Mandato, porque en esto se nos va la vida. Y no es cualquier mandamiento, amar, lo primero y ante todo. Amar con todo, porque es la forma que tiene Dios de relacionarse con sus hijos. Amar al próximo, al que está cerca y al que está lejos, al prójimo como a uno mismo. Por esto, ámate, pues también te ama Dios.
Lo que no amo, aprecio, acepto, quiero de mí mismo, lo oculto, lo niego, lo escondo. Porque tengo miedo, me avergüenzo. Pero, eso, es  lo que Dios ama, quiere, porque en su amor conmigo lo desea restaurar, impregnar, llenar de su amor.
Entonces amar, aceptar, acoger, al otro, al prójimo, no depende de mi, sino de realizar lo que Dios hace en mí. Si acepto, dejo que el Señor ame y restaure, resucite mi vida, la mirada sobre el prójimo será la del corazón.
Sed compasivos, misericordiosos, como el Padre del cielo.

Feliz día
Xabier Alonso
29-03-2019





Lectura del santo evangelio según san Marcos (12,28b-34):

En aquel tiempo, un escriba se acercó a Jesús y le preguntó:
«¿Qué mandamiento es el primero de todos?».
Respondió Jesús:
«El primero es: “Escucha, Israel, el Señor, nuestro Dios, es el único Señor: amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón, con toda tu alma, con toda tu mente, con todo tu ser”. El segundo es este: “Amarás a tu prójimo como a ti mismo”. No hay mandamiento mayor que estos».
El escriba replicó:
«Muy bien, Maestro, sin duda tienes razón cuando dices que el Señor es uno solo y no hay otro fuera de él; y que amarlo con todo el corazón, con todo el entendimiento y con todo el ser, y amar al prójimo como a uno mismo vale más que todos los holocaustos y sacrificios».
Jesús, viendo que había respondido sensatamente, le dijo:
«No estás lejos del reino de Dios».
Y nadie se atrevió a hacerle más preguntas.

jueves, 28 de marzo de 2019

EL PODER



¿Qué harías si tuvieses poder? Es fácil saberlo. Cunado se juega la lotería decimos a boca llena a quien ayudaríamos, como gestionaríamos para compartir esa posible fortuna. Creo que lo decimos por no quedar en evidencia lo que pensamos. Pues la experiencia demuestra que los premios pasan a ser en muchas ocasiones no solo motivo de división, sino la muestra de la miseria del corazón.
Si tuviésemos poder, decimos, haríamos lo contrario a lo que vemos en la vida pública, y así arreglaríamos la economía mundial, erradicaríamos la pobreza, habría trabajo, salarios justos, y un largo etc... pero la verdad es que lo primerísimo es sacarnos del medio a quienes son una amenaza de nuestro poder. Anular al enemigo, despreciarlo, crear confusión sobre sus intenciones. Eso le pasa a Jesús, su poder, dicen los contrarios no proviene de Dios sino de Maligno. Lo que es contrario a nosotros le ponemos en duda ante los demás.
Como nos cuesta ver lo bueno que hay en los otros.
Tú, Jesús, tienes el poder de unir, ayudando al hombre a reconocer que tu poder es el haber vencido al pecado y la muerte. 

Caminamos a la Pascua, vida en la unidad del amor. Por el poder de la resurrección nos hace partícipes de la vida nueva derrotando en nosotros al enemigo del hombre.

Feliz día
Xabier Alonso
28-03-2019

Lectura del santo evangelio según san Lucas (11,14-23):

EN aquel tiempo, estaba Jesús echando un demonio que era mudo.
Sucedió que, apenas salió el demonio, empezó a hablar el mudo. La multitud se quedó admirada, pero algunos de ellos dijeron:
«Por arte de Belzebú, el príncipe de los demonios, echa los demonios».
Otros, para ponerlo a prueba, le pedían un signo del cielo. Él, conociendo sus pensamientos, les dijo:
«Todo reino dividido contra sí mismo va a la ruina y cae casa sobre casa. Si, pues, también Satanás se ha dividido contra sí mismo, ¿cómo se mantendrá su reino? Pues vosotros decís que yo echo los demonios con el poder de Belzebú. Pero, si yo echo los demonios con el poder de Belzebú, vuestros hijos, ¿por arte de quién los echan? Por eso, ellos mismos serán vuestros jueces. Pero, si yo echo los demonios con el dedo de Dios, entonces es que el reino de Dios ha llegado a vosotros.
Cuando un hombre fuerte y bien armado guarda su palacio, sus bienes están seguros, pero, cuando otro más fuerte lo asalta y lo vence, le quita las armas de que se fiaba y reparte su botín.
El que no está conmigo está contra mí; el que no recoge conmigo desparrama».

lunes, 25 de marzo de 2019

SI QUIERO


Hágase tu voluntad, sí quiero, lo hago mío, acepto, ... es hoy día de aceptar, acoger, recibir, hacer nuestro al mismo Dios. Dios no está ajeno, lejos, ausente, fuera, distante. Es Dios quien desea estar presente, dentro, llenando y dando vida.
Convierte mi cerrazón en apertura, mis infecundidades en vida, mis vacíos llénalos de tu presencia. Hazme Señor lugar, estancia, donde te haces presente y me das una nueva vida, porque tú el que está lo haces todo nuevo.
Dame, como María, un corazón dispuesto, mi cuerpo y mi ser abiertos, mi vida siempre atenta, porque estás.
Y asumo, con la fuerza regeneradora, con la vitalidad y la ternura del Espíritu, que tu presencia es en mí entrega, abandono en el amor, fuerza en la debilidad, consuelo y fortaleza. Porque vienes en la humildad de la carne para divinizar al hombre, en la debilidad de nuestro ser para experimentar la infinitud, en la oscuridad del pecado, para que, desde el amor, sentir la belleza y la luz de la gracia.

Decir sí es decir fecundidad, vida, unidad, misericordia
Ayúdanos María a ser el Sí en Dios.

Xabier Alonso
25-03-2019

Evanxeo: Lc 1, 26-38 Sucedeu que aos seis meses (do anuncio do nacemento de Xoán Bautista) Deus mandou o anxo Gabriel a unha aldea chamada Nazaré, onda unha mociña prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María. O anxo entrou onde estaba ela e díxolle: --Alégrate, chea de graza, o señor está contigo. Ela turbouse con estas palabras, cavilando que podería significar aquel saúdo. O anxo continuou: --Non teñas medo, María, porque ti gozas do favor de Deus. Mira, vas concibir no teu ventre e darás á luz un fillo, a quen chamarás Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacob e o seu reinado non terá fin. María respondeulle ao anxo: --E como pode ser isto, si non convivo con ningún home? O anxo contestoulle: --O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que consideraban estéril, pois para Deus non hai imposibles. María contestou: --Pois aquí está a escrava do Señor: que se cumpra en min canto dixeches. E o anxo marchou de onda ela.

miércoles, 20 de marzo de 2019

PODEMOS



Tranquilos, non vou falar de política, senón da resposta de Santiago e Xoán a Xesús. Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?. E vaia, si que son decididos, podemos, responden. Ben é certo que a experiencia da historia cambiou un pouquiño a fórmula de respota. Cando o bispo pregunta na ordenación sacerdotal sobre os compromisos da misión, respostamos "si, coa graza de Deus. Dicimos si, sen condicións, coa entrega e a xenerosidade de quen se sabe chamado, pero en nós non está levar adiante todo isto se non é coa graza de Deus. 
Do mesmo xeito, non digamos, nós si, podemos. E tirámonos á piscina e imos de sobrados. Somos os máis xenerosos, entregados, serviciais, daditativos, abnegados, traballadores, caritativos, compasivos, e xa sabedes "dime de que presumes...". E imos coas fórmulas máxicas para resolver a economía, a política, os conflictos diplñomáticos, o cambio climático e se me apuras a traxectoria dos planetas que parece que teñen algún fallo de fábrica. E non digamos cando non so podemos, senón que sabemos, e se non funciona é que os demáis non queren, ou que poñen trabas e obstáculos á miña bondade. Vaia, que poder podemos, pero, como somos tan bos, hai moita envexa e non nos deixan.
Moi ben. Xa está resolto o problema da miña inactividade e da indiferencia. Adornamos a cobardía e a dormir tranquilo. 
Claro que xa non nos atrevemos a dicir podemos, cando non estamos dispostos  a ser servidores, servos, escravos. Podemos se somos os xefes.
Esta coresma lembra que o poder en Cristo é servir, amar, entregarse.
Agora xa cambiou o conto e teño que dicir "se ti pensas, Señor, que para ti podo servir, pois dime ti onde me podo entregar"
Grazas, Señor por facerme o teu servidor nos irmáns

feliz día
e moito amor á cruz
Xabier Alonso
20-03-2019


Evanxeo: Mt 20, 17-28
Unha vez, segundo ían subindo a Xerusalén, chamou Xesús a un lado aos doce polo
camiño e díxolles:
--Vede que subimos a Xerusalén e o Fillo do Home vai ser entregado aos sumos
sacerdotes e máis aos letrados; condenarano a morte e entregarano aos pagáns
para que fagan riso del, o azouten e o crucifiquen, pero ao terceiro día resucitará.
Entón achegóuselle a nai dos fillos do Zebedeo cos seus fillos prostrándose para
pedirlle algo. El preguntoulles:
--Que queres?
Respondeulle:
--Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outra á túa esquerda
no teu Reino.
Respondeulle Xesús:
--Non sabedes o que pedides. Poderedes beber o cáliz que eu teño que beber?
Respondéronlle:
--Podemos.
Xesús replicou:
--O meu cáliz beberédelo; pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso
non depende de min concedelo, é para quen o meu Pai o ten preparado.
Ao escoitaren isto, os outros dez, anoxáronse todos cos dous irmáns. Entón Xesús
chamou por eles e díxolles:
--Xa sabedes que os xefes dos pobos tiranízanos e os poderosos asobállanos. Pero
entre vós non pode ser así, nin moito menos. Quen queira ser importante, que sirva
aos demais, e quen queira ser o primeiro, que sexa o máis servidor; porque o Fillo
do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate
por todos.



martes, 19 de marzo de 2019

SAN XOSÉ, CUSTODIO




Quen de coidar ao Neno Salvador. Quen de confiar na misión de custodiar. Quen de ser pai amoroso facendo das entrañas lugar de amor. Entrega e xenerosidade, labor e entrega, que nacen da xustiza, non dos homes, senón divina. Hoxe coa Xosé, pai silencioso, poñemos a vida dosque comprenden a vida desde os soños de quen nos ama. 
Benqueridos amigos, feliz día de San Xosé. Custodia as nosas familias e coida da nosa Igrexa
Felicidades aos pais
Felicidades aos pepes

un bo día
Xabier Alonso

jueves, 14 de marzo de 2019

TRÁTAME BIEN



Son muchos los criterios para establecer el comportamiento social, hoy está como primero y fundamental el económico, lo que mejor vaya y más beneficios dé. O un criterio de comodidad, lo que menos complique la vida. Lo sencillo, no te lo pienses, deja que otros piensen por ti.
Jesús  nos recuerda un principio universal. Haz a los demás lo que quieras quieras que te hagan. Ahora ponemos el verbo con el que queremos añadir este principio: escucha, acoge, cuida, anima, consuela, acompaña, ama...
Y también con el deseo de apertura al otro esperando que sea como el otro espera que le escuchen, le acojan, le cuiden, le animen, consuelen, acompañen, amen.
Estableciendo el criterio del amor, tenemos ante nosotros lo ilimitado de  las posibilidades de amar. Porque quien nos amó primero y se entrega por nosotros espera la respuesta de quienes estamos llamados a amar en él.

feliz día
Xabier Alonso
14-03-2019

Evanxeo: Mt 7, 7-12
Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban de cerca:
--Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade e abrirásevos; pois quen pide
recibe; quen busca atopa; e a quen peta abriráselle. ¿Ou hai alguén entre vós que,
se a súa crianza lle pide pan, lle dá unha pedra?, ¿ou se lle pide pescado lle dá
unha cobra? Pois se vós que sodes ruíns, sabedes dar cousas boas á vosa crianza,
¡canto máis voso Pai do ceo dará cousas boas a quen lle pida! Así que tratade a
xente en todo conforme queredes que vos traten a vós, porque nisto consiste a Lei
e máis os Profetas.

miércoles, 13 de marzo de 2019

HOY ES EL DÍA, PONTE EN CAMINO



Estos primeros días de la cuaresma vemos que el evangelio nos da las claves para realizar el camino. Si los pilares son la oración, el ayuno y la limosna, la invitación es la conversión y la vida nueva la que nace del amor de Cristo. 
Es Cristo signo de una llamada  la sabiduría, es signo de una llamada a nacer de nuevo. No caigamos en la tentación del pecado de omisión. Si escuchamos la llamada a la conversión no la abandonemos, no la dejemos pasar de largo. Mañana ya no podremos, hoy es día de salvación, hoy es tiempo de misericordia. Hoy la sabiduría entra en nuestro corazón, la urgencia de la conversión entra en nuestra vida. Digamos hoy sí a esta nueva oportunidad, hoy, sí hoy

Feliz día
13-03-2019
Xabier Alonso



Evanxeo: Lc 11, 29-32
Unha vez a xente xuntouse ao redor de Xesús e el púxose a dicirlle: --Esta é unha xeración perversa; reclama un sinal, pero non se lle vai dar máis sinal ca o de Xonás. Pois como Xonás foi sinal para os habitantes de Nínive, así o será tamén o Fillo do Home para esta xeración. A raíña do Sur efrontarase no xuízo con esa xente e fará que a condenen, porque ela veu desde o cabo do mundo para escoitar a sabedoría de Salomón; e aquí está quen é máis ca Salomón. Os habitantes de Nínive enfrontaranse no Xuízo con esta xeración e farán que a condenen, porque eles convertéronse ao escoitaren a predicación de Xonás, e aquí está quen é máis ca Xonás. 




martes, 12 de marzo de 2019

HIJOS Y HERMANOS



La oración nos lleva a una vida nueva. Alguna vez os ha pasado que después de hablar con una persona os volvéis a casa renovados?, no solo porque os ha escuchado, sino también por lo que os ha dicho. Uno piensa lo bien que nos hace. Lo aprovechamos al máximo y nos ayuda a tener una nueva forma de relación con los otros.
La oración es encuentro, diálogo, escucha y silencio, palabra y vida. La oración nos conduce a una relación nueva con los demás, por eso Jesús nos recuerda que pedir el perdón de nuestras ofensas incluye a abrirnos al perdón con los demás. 
Durante este día rezamos varias veces el Padre nuestro, hagámoslo reconociéndonos como hijos y hermanos.
Feliz día
Xabier Alonso
12-03-2019



Evanxeo: Mt 6, 7-15
Nunha ocasión díxolles Xesús ás persoas que o acompañaban:
--Cando vos poñades a rezar, non sexades lareteiros coma os xentís, que pensan que Deus os vai escoitar polo moito falar. Non sexades coma esa xente, porque o voso Pai ben sabe o que precisades xa antes de que llo pidades. Vós rezade así:
--Noso Pai que estás no ceo, 
santificado sexa o teu nome, 
veña o teu reino, 
fágase a túa vontade aquí na terra coma no ceo. 
Dános hoxe o noso pan de cada día,
perdoa as nosas ofensas, 
como nós perdoamos a quen nos ofende; 
non nos deixes caer na tentación, 
mais líbramos do Malo.
Porque se lle perdoamos ás demais persoas as súas ofensas, tamén o voso Pai do ceo vos perdoará a vós; pero, se non perdoades a demais xente, tampouco o voso Pai do ceo vos perdoará a vós.

domingo, 10 de marzo de 2019

SI QUIERES




Una palabra como esta: si quieres. Añade ahora, puedes, sabes, inténtalo, lánzate, hazlo... y dale su sentido. Si quieres, forja tu voluntad y atrévete. Si quieres, siéntelo. Si quieres, vive.
El tentador le dice a Jesús en el desierto: Si quieres, convierte la piedras en pan. Si quieres, tírate desde esta altura. Si quieres, adórame. La tentación es solo eso, ¿quieres?, hazlo, tú puedes.
La tentación hoy es, si quieres, si te apetece, si te va bien, y sino, ya veremos. ¿Por qué no?. Tú eres el más, el más importante, más inteligente, el mejor. Eres y tienes derecho. Y si te equivocas justifícate, o sino, tranquilo siempre cabe la mentira, que todos somos buenos, comprensivos y no pasa nada.
No quiero ser derrotista este domingo. Quiero ser realista en esta cuaresma. Hoy entramos con Jesús en el desierto y vivimos con él estas tentaciones que nacen de un invitación "si quieres..." Pero ¿que es lo que me invita a decidir el Espíritu que me empuja, como Jesús, al desierto? Soy testigo de la obra del Espíritu en mí. 
Porque Jesús no se va al desierto a pasar hambre sino que es el puente entre el bautismo del Jordán y la predicación de la instauración del Reino. ¿qué necesita? Comprender que significa ser ungido, el Hijo predilecto, y también, que es ser hombre, a quien es enviado. El ungido, enviado a anunciar la Buena Nueva, sanar los corazones desgarrados, liberar a los encadenados por las injusticias. 
La tentación, si quieres hazlo fácil, si quieres tu puedes, eres el Hijo de Dios, si quieres arriesga y Dios te defenderá. Pero, la humanidad no necesita un superhéroe, sino quien nos abra el corazón y el entendimiento. 
Esta cuaresma, entra en desierto para comprender qué significa en tu vida ser hijo amado de Dios, qué ser ungido del Espíritu, qué estar lleno de su amor. 
En nuestra fragilidad se manifiesta la fuerza de Dios
La respuesta es la Palabra, que en el susurro del silencio del desierto de tu alma, Dios pronuncia. Si quieres déjate amar.

María, Madre, cuida mi vida y ayúdame a decir "no nos dejes caer en tentación"

Feliz domingo
Xabier Alonso
10-03-2019

Lectura do santo Evanxeo segundo Lucas
Naquel tempo, Xesús, cheo de Espírito Santo, volveu do Xordán, e o Espírito levouno deserto adiante, durante corenta días, onde o tentou o Satán. Naqueles días non probou bocado, pero ó cabo deles sentiu fame. 
E díxolle o Satán: - Se e-lo Fillo de Deus, manda que estas pedras se volvan pan. 
Respondeulle Xesús: - Está escrito: O home vive de algo máis que de pan.
Despois levouno a un outeiro e mostroulle nun intre tódolos reinos do mundo. Díxolle o Satán: - Dareiche todo o seu poder e toda a súa gloria, porque mos entregaron a min e doullos eu a quen quero: Se me adoras todo será teu. Respondeulle Xesús: - Escrito está: Adorara-lo Señor, teu Deus, e só a El darás culto.
Levouno logo a Xerusalén e plantouno no cumio do templo e díxolle: - Se e-lo Fillo de Deus, bótate de aquí abaixo, que está escrito: Mandará os seus anxos para que te garden; e tamén: Levarate nas súas mans para que non se manquen os teus pés nas pedras.
Xesús respondeulle: - Está mandado:Non tentara-lo Señor, teu Deus. 
E rematadas as tentacións, o Satán deixouno ata o tempo axeitado. 



viernes, 8 de marzo de 2019

EL AYUNO QUE NOS HACE BIEN



Ayunar por algo y para algo. No es una afirmación sobre la utilidad o efectividad de lo que hago, sino de su sentido.
Primero. Ayunar para para celebrar las bodas del esposo. Ayunamos para preparar la Pascua, el encuentro con el esposo, nosotros los que queremos unirnos a esta Alianza de amor. Ayunar con el nerviosismo de los preparativos de la fiesta, dedicarnos en cuerpo y corazón a lo bueno.
Segundo. Ayunar para salir de la rutina. Ponerme una meta, marcarme un reto en comunión con el Señor. Dedicarme tiempo a decirle quiero hacer esto por ti, te lo dedico a ti, te lo entrego a ti.
Tercero. Ayunar para salir de los excesos exagerados. Por poco que tenga a veces me dejo llevar por los gustos primarios, lo que me entra por los ojos, por el gusto o por querer ser como todos, o no ser menos, porque busco esto o aquello porque pienso que tengo derecho a este gustazo. Porque en los excesos creo que voy a ser más feliz.
Cuarto. Ayunar porque creo en un medio distinto de relaciones con el mundo, no necesito devorar los recursos para ser más hombre. Un medio distinto de relaciones con la economía, la vida no es solo gastar. Ayunar como un medio de proponer una economía de la austeridad, de saber razonar los gastos. Ayunar para una economía solidaria.
Quinto. Ayunar en un sentido global. Hoy quiero ayunar de los excesos verbales, palabras hirientes, orgullosas, pomposas que me colocan en la distancia con el otro. Ayunar de mis gustos y placeres, de mis tiempos sin hacer nada, de mis cosas para dedicarme a los demás.
Sexto. El ayuno que duela porque se ama.Pero no el  dolor buscado sino solidario, unido a los hambrientos de pan y libertad, unido a los que ayunan forzosamente.
Séptimo. El ayuno que comparte felicidad. No pongamos cara de agobiados, sino de la alegría del que decide libremente desde el corazón.
Octavo. El ayuno de lo que me hace daño por sus excesos. De lo que me gasta tiempo y energías en lo que no vale, discusiones estériles, defender posturas inmóviles, ideas y solo ideas y no vida.
Noveno. Ayunar de miedos y desconfianzas, de muros y barreras, de prejuicios y sentencias condenatorias.
Décimo: Ayunar de proyectos grandiosos, de sueños imposibles para nacer a lo humilde.

Hoy, día 8 tenemos una cita con la Virgen María en A Franqueira a las 12 de la mañana y a las 6 de la tarde

Feliz día
Xabier Alonso
08-03-2019

Evanxeo: Mt 9, 14-15
Unha vez achegáronse a Xesús os discípulos de Xoán preguntando:
--Nós e máis os fariseos gardamos moito o xaxún. Por que non o gardan os teus discípulos?
Respondeulles Xesús:
--Poden os compañeiros do esposo estar de loito mentes dura a voda? Xa chegará o día no que lles leven o esposo; entón si que xaxuarán.




jueves, 7 de marzo de 2019

TOMAR LA CRUZ?



Esa cruz, la que ves en el horizonte y marca el rumbo de tu camino. Ya desde el comienzo se nos indica en qué consiste esta peregrinación. Vamos a Jerusalén y allí veremos al Hijo levantado, elevado en el árbol de la vida para que nos saciemos de sus frutos.
Quién pensaría hace 2000 años que el lugar de condena de criminales estaría colocada como signo de la dignidad del hombre redimido de su culpa. Que el patíbulo despreciable se convertiría en signo del amor más absoluto. Que el lugar de suplicio sería signo de consuelo y de paz. Que donde se condena al culpable encuentran perdón los pecadores. Que donde se mostraba la muerte triunfa la vida.
Esta es la cruz que nos entrega Jesús, por la que somos llamados a ser perdón, misericordia, amor, vida.
La cuaresma, tiempo de preparación al bautismo, nos recuerda que con este signo quedamos sellados para toda la eternidad. En la cruz nos sella el amor.

feliz día
Xabier Alonso
07-03-2019


Evanxeo: Lc 9, 22-25
Unha vez díxolles Xesús aos seus discípulos:
--Cómpre que o Fillo do Home padeza moito, que o rexeiten os anciáns, os sumos sacerdotes e máis os letrados que o executen e que ao terceiro día resucite.
Despois dirixiuse a todos:
--Se alguén me quere seguir, que renuncie a si mesmo, que cargue coa súa cruz de cada día e que me siga. Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa, pero quen perda a súa vida pola miña causa, ese poñeraa a salvo. Pois de que lle serve ao ser humano gañar o mundo enteiro, se el se perde ou arruína?




miércoles, 6 de marzo de 2019

CENICIENTA



Hoy nos manchamos de ceniza nuestras cabezas. Es signo penitencial y provoca risas como la cenicienta con su cara manchada en la limpieza de la chimenea. Pues hoy seamos Cenicienta, no tenemos hada madrina que resuelva de forma mágica en gozo nuestra tragedia. Pero si tenemos una Palabra, la presencia y la fuerza del Espíritu que mueve nuestra conversión.
Mancharnos de ceniza es entrar en silencio, escuchar en la oración la presencia salvadora.
Estar en ceniza es tocar la realidad de nuestra existencia y conocer nuestra pobreza porque el Señor nos enriquece con el perdón.
Entrar en ceniza es saber de servicio, dar de lo que duele, saber decir no a lo mío, a mi egoísmo, para abrirnos a la generosidad de lo nuestro
Como Cenicienta todo está llamado a ser como una fiesta, la del Amado que nos busca para que en el seamos.

Hoy entramos en Cuaresma y déjate manchar de ceniza. Hoy somos Cenicienta
Xabier Alonso
06-03-2019



Evanxeo: Mt 6. 1-6. 16-18
Xesús ensinaba os seus discípulos dicindo:
--Tede coidado de non practicar a vosa xustiza para que vos vexa a xente, que daquela o voso Pai celestial non vos dará recompensa ningunha.
Cando deas unha esmola non o vaias proclamando diante de ti cunha trompeta, como fan os hipócritas nas sinagogas e nos rueiros para seren loados pola xente; asegúrovos que xa recibiron a súa recompensa. Ti, en troques, cando deas unha esmola, que non saiba a túa man esquerda o que fai a dereita. Así a esmola será secreta e teu Pai, que ve o segredo, xa te recompensará.
Cando recedes non fagades coma os hipócritas, que gustan de rezar moi ergueitos nas sinagogas e nos recantos das prazas para que os vexa a xente; asegúrovos que tamén recibiron a súa recompensa. Ti, pola contra, cando queiras rezar, métete no eu cuarto, pecha a porta e rézalle a teu Pai que está no segredo; e teu Pai, que ve o segredo, hate recompensar.
Cando gardedes o xaxún non poñades caras tristes, como fan os hipócritas; desfiguran as súas caras para que a xente llelo note. Asegúrovos que xa recibiron a súa recompensa. Ti, en troques, cando gardes o xaxún, perfuma a cabeza e lava a cara, para que non che se note ante a xente, senón ante teu Pai celestial; e teu Pai, que ve o que está escondido, hate recompensar.









martes, 5 de marzo de 2019

ENTROIDO



Hoxe, martes de entroido, remata os días de enmasacardos. Xa albisca polo furado da porta o mércores da cinsa. Se no Nadal ou noutras datas do ano se vive cun senso consumista, estas festas do entroido non se escapan. A que a coresma non ten ese problema? A ninguén se lle deu por facer unha campaña de marketing porque ven a coresma. UFFFF!!! Esperemos que siga así. En que ibamos gastar? Paquetes de cinsa? Penitencias ao mellor precio?
Que fácil é divertirse. Pero que complexo o facemos. Moreas de cartos quedan estragados e son fartura en van. Non son máis que estouridos  que fan barullo e quedan resoando, pero sen máis que deixar un leve recordo.
Non hai moito houbo quen me dixo que para que cambian os festivos dun ano a outro e non podía ser nos mesmos días. Que o goberno bote man disto, comentaba. Xa moitos non saben que o entroido está como antesa da coresma,e que esta, nos prepara para a Pascua. Quen é o centro do ano é Cristo, no seu Misterio de morte e resurrección. E para podermos celebrar necesitamos deixar atrás as  pantallas coas que ocultamos a nosa realidade caduca.
Hoxe poño unha foto das caretas que simbolizaron na celebración do domingo a friaxe de non ser nós mesmos. 
Non teñen ollos, porque non ven ao seu redor, so a si mesmos e unha imaxe distorsionada da vida.
Non teñen orellas, porque non oen o que pasa e so as súas vanalidades.
Non abren os seus beizos, porque non teñen nada que dicir.
Non teñen expresión, nin cor, porque non teñen alma, nin ledicia.
Rirse a gargalladas non quer dicir que sexamos felices.
Aposto por un entroido san e unha coresma que nos leva á santidade.

Feliz martes de entroido
Xabier Alonso
05-03-2019

lunes, 4 de marzo de 2019

SEMINARIO. TAREFA DE TODOS



Estes días pasados tiven a oportunidade de convivir cos seminaristas da Diocese de Barcelona e Sant Felliu. Uns días que xurdiron de viaxar á toma de posesión dos novos coengos da Catedral. O rector, bo amigo meu desde hai moitos anos, e o director espiritual e un formador, pasaron a ser membros do Cabildo. 
Pois ben, estiven hospedado no seminario e foi unha nova chamada do Señor para poñer a pregaria agradecida aos meu anos de formación e de discernimento vocacional. Ao compartir a oración litúrxica con este nutrido grupo de xoves e mesa e mantel, rexuveneceume nun ambiente alegre e cheo de vitalidade. (A foto recolle a oración na capela do Seminario). Puiden estar en convivencia nun día inolvidable de excursión, pasar ratos de conversa, decatarme do importante que é o Señor para a mocidade cando se atopan con El. 
Teño que dicir, que, cada vez que vou ao seminario dáme un novo pulo na miña opción e renova a resposta á chamada que cada día me fai o Señor a ser o seu discípulo. 
Que un xoven diga SI a Cristo, alí onde se estea a entregar, ama con xenerosidade e fai do seu entorno un lugar novo
Quero aproveitar a proximidade da xornada do seminario para poñer nos vosos fogares o compromiso de rezar polas vocacións durante este mes de marzo e, pedirlle ao Bo Pastor, que nos dea a fidelidade da resposta agradecida e confiada. 
Benqueridos, o seminario é tarefa de todos. Somos todos, os membros desta comunidade, quen estamos acompañando as vocacións, sendo responsables do discernimento dos xoves á escoitar, acoller e responder á chamada do Señor. Somos todos desde a oración e a colaboración, no afecto e preocupación. Somos todos sendo resposta á vocación á que o Señor nos ten convidado, cada un na súa, os casados, os consagrados, os sacerdotes, todos, desde a vocación bautismal.
Podes acceder á carta pastoral do nos Bispo Luis con motivo da Xornada do Seminario


Feliz día
Xabier Alonso

04-03-2019