miércoles, 31 de octubre de 2018

SEÑOR, SEÑOR, ÁBRENOS!



Se acabó la entrada por cargo, prestigio o dignidad. Ya no cuenta la raza ni el origen. Ya no se tiene en cuenta el cargo. 
¿Entonces cómo será?
Esta pregunta se la hace mucha gente. ¿Cómo será esto de la salvación?
Lo primero que la esperanza de lo que está por venir ya se hace presente porque nos transforma.
La vida no es un premio, es un regalo. La bienaventuranza es una opción y una oportunidad, es un don y un trabajo. Como todo dado nos hace humildes pues es inmerecido. Como todo tesoro está llamado a fructificar, pues hay que trabajarlo.
Lo que se consideraba un derecho es un don del cielo, pero no exclusivo, sino una llamada universal.
Todos somos llamados a la vida, ¿quién quiere entrar?.
La puerta está abierta, pero hay que hacerlo por la puerta de la sencillez y la humildad.
Entra, no te quedes fuera. Entra al banquete de la vida.

Feliz día a todos
Xabier Alonso
31-10-2018


Evanxeo: Lc 13, 22-30 

Xesús atravesaba por vilas e aldeas ensinando, camiño de Xerusalén. Un preguntoulle: --Señor, ¿e logo son poucas as persoas que se salvan? El respondeu: --Esforzádevos por entrar pola porta estreita, porque vos aseguro que moita xente intentará entrar e non poderá. Cando o dono da casa se erga e peche a porta, quedaredes fóra e petaredes na porta dicindo: “Señor, ábrenos”; pero el responderá: “Non sei quen sodes”. Entón empezaredes a dicir: “Se nós comemos e bebemos contigo e ti ensinaches polas nosas prazas!” El repetirá: “Non sei quen sodes. Arredade de min todas as persoas que practicades a inxustiza!”. Daquela habedes chorar e hanvos renxer os dentes; cando vexades que Abraham, Isaac, Xacobe e todos os profetas están no reino de Deus e que a vós vos botan fóra. E chegarán de oriente e occidente, do norte e do sur e sentarán na mesa do reino de Deus. Si, hai persoas que son últimas e serán primeiras, e hainas primeiras que serán últimas.





martes, 30 de octubre de 2018

EL REINO DE DIOS: LA TRANSFORMACIÓN DESDE LA SENCILLEZ



Evanxeo: Lc 13, 18-21 

Nunha ocasión dicíalle Xesús á xente: --¿A que se parece o reino de Deus, con que volo compararía eu? É semellante a un gran de mostaza que un home sementa na súa horta; medrou e converteuse nunha árbore e os paxaros do ceo aniñaron nas súas pólas. E seguiu dicindo: --¿Con que compararía eu o reino de Deus? É semellante ao fermento que unha muller botou en tres medidas de fariña ata que todo levedou.

¿Quién está dispuesto?, Dí tú también sí. No esperes a ver grandes obras, comienza en ti la asombrosa transformación. Es el impulso del amor que Dios derrama en tu corazón que hace posible que seas semilla, levadura, sal y luz en medio del mundo. Desde ahí, todo puede crecer, llenarse de vida, dar sabor, iluminar.... 
Piensa por un momento que la sonrisa que le dedicaste a tu familia esta mañana, el beso que le diste a tus hijos, el abrazo a tu esposo/a; el saludo a tu compañero de trabajo, la paciencia con que conduces, la ilusión que pones desde esta mañana... y piensa, cada instante que te ofrece una nueva oportunidad de llevar esperanza. La oración que has elevado al cielo, la plegaria por quien no tiene nada, la escucha de la Palabra, la canción que brota de tu corazón. 
Hoy se pan que se entrega, pues tú eres Eucaristía, Cuerpo de Cristo, unido a los hermanos.
Hoy. Hazte mensajero de paz, abraza para recordar que el Reino está aquí.

Feliz día
Xabier Alonso
30-10-2018


domingo, 28 de octubre de 2018

ABRE MIS OJOS, SEÑOR



Hoy la liturgia del domingo nos regale el hermoso relato de la curación del ciego Bartimeo en Jericó. El grito del ciego al borde del camino es la súplica del que está arrinconado sintiendo pasar la vida en torno a sí, dejando  que las limosnas derramadas en el manto por los que sienten pena es el medio de subsistencia. Es el grito desgarrador de la oscuridad del que está en búsqueda y se le abre la oportunidad de abrir los ojos a la vida. Es el grito escuchado por el que no pasa de largo, sino que tiene piedad, su corazón es misericordia y su ternura es entrañable. 
¿Qué puedo hacer por ti?
Hoy, es Jesús, quien escucha tu grito en la noche de la vida cegada por el desánimo, por la incomprensión, por los miedos paralizantes. El grito de tu corazón es un grito de fe de ponerse de un salto ante la luz, aunque no la puedas ver, la sientes, la tocas con tu ser, la hueles pues su frescura es belleza de vida. 
Hoy te dice ¿qué puedo hacer por ti?
Sí. Hoy. ahora de pié, ante ti, Jesús, sintiendo tu respiración vital, extiendo mis manos para tocar y digo. 
Maestro, que vea.
Es, ahora, la fe. Es ahora. Sí, que vea. Que vea los colores de la vida, la fuerza del sol, el manto ensoñador de la luna. Que vea la altura de las montañas con su fuerza, la humildad de los valles con su verdor. Que vea la belleza de lo que crece en silencio y lleva dentro de si la presencia del Creador. Que vea los ojos de mis hermanos, las lágrimas del dolor, la sonrisa del niño, la hermosura del amor. Que vea esperanza donde mi ceguera me impedía ver futuro, que ponga paz, donde mi ceguera solo ponía violencia, que vea vida donde mi ceguera ponía muerte. Que vea, para no pasar de largo, que vea con los ojos de mi Salvador, que vea las huellas del maestro que me guía y me llena de su amor. Que vea. 
Gracias, Jesús por abrir los ojos al amor.

Feliz domingo a todos
Xabier Alonso
28-10-2018

jueves, 25 de octubre de 2018

XVI PEREGRINACIÓN DO ROSARIO




Unha nova invitación a unirnos na pregaria con María. Nesta ocasión o vindeiro sábado 27 de outubro. Na súa XVI edición a Peregrinación do Rosario estará centrada na contemplación de María na súa vocación, na chamada que Deus lle fai, para ser Nai do Salvador. Ela, xove, mociña humilde dunha aldea cahmada Nazaret, sorprende coa súa xenerosidade, e dí si.
Poñendo o noso corazón no Sínodo do xoves que se celebra en Roma, o noso futuro na programación pastoral da Diocese, a nosa esperanza no Señor que segue a chamar, convidamos a todos a participar nunha nova camiñada de oración, serena e alegre.





EUTANASIA, LEY Y CONCIENCIA



Ya sale una vez más al ruedo de lo público el debate de una nueva legislación. En esta ocasión nos viene la eutanasia. A la luz de los comentarios que escucho por la radio, entrevistas y debates, quisiera compartir con vosotros unos puntos a tener en cuenta:
1.- Las leyes, que rápidamente se entroniza dependiendo si me conviene o no, sino me conviene también se puede cambiar, están en manos de los legisladores que lo hacen en nombre del pueblo que los ha elegido. Considerando que buscan el bien común y lo mejor, lo bueno y lo verdadero para todos los ciudadanos.
2.- Que a la hora de legislar el debate es abierto, porque se pone en el ruedo público en que consiste la ley, pero cerrado a los legisladores.
3.- Que las decisiones vienen dadas no solo por lo que pueda ser bueno para la sociedad, sino que a veces viene condicionado por la ideología que la lidera o por los intereses de los que influyen, y no poco, dependiendo de los intereses.
4.- Que el debate, como en este caso, toca problemas muy hondos y de conciencia, se pone en manos de todos sin una previa preparación o formación de la misma. 
5.- Que se radicalizan  posturas e incluso se reducen, si de derechas piensa así, si de izquierdas de aquella forma, si es católico de esta forma, si agnóstica de aquella.
6.- Que se ponen en muchas ocasiones los casos puntuales, marcado por los afectos y sentimientos, como criterio de decisión.
7.- Que salga lo que salga, aunque cambien las tornas luego no se cambiaran las leyes.
8.- Que lo que hoy nos pueda resultar extraño ya se encargarán de normalizarlo.
9.- Que las posibilidades de respuestas se reducen a lo mínimo.
10.- Que lo que piense cada uno, por favor, lo piense desde una conciencia bien formada.

Seguiremos.
Gracias
Xabier Alonso