domingo, 30 de abril de 2023

PASTOR BO

 Hoxe, neste domingo IV de Pascua, acollemos con gozo a imaxe que usa Xesús de si mesmo a do Bo Pastor. Unha alegoría que se recolle no capítulo 10 de san Xoán. Pertence a tradición mesma do antigo testamento na que se declara que os guías do pobo de Israel son chamados pastores, aos que nalgunhas ocasións se denuncia a súa actitude de descoidados no seu labor, máis aínda de ser uns aproveitados da súa posición e esquilmar a aqueles que teñen que ser servidos. 

O pastoreo esixe unha dedicación plena. O rabaño debe ser coidado todos os días. Dependencia que se expresa nun servizo total e cargado de cercanía coñecendo a cada ovella polo seu nome e éstas coñecendo ao seu pastor. Así é a nosa resposta a Xesús, a quen coñecemos, amamos e seguimos, porque nos coida entrañablemente, nos alenta e alimenta, nos cura e sabe das nosas inquedanzas.

É a porta do curral pola que se entra e sae. Porta aberta a adentrarse na vida e a saír ao mundo para descubrir unha aventura apaixoante de vida e amor. 

Hoxe rezamos polas vocacións. Acompañar aos máis novos no discernimento da escoita do pastor que chama por cada un a ser mensaxeiro e testemuña da salvación.

Deixo este fermoso escrito de Lope de Vega


Pastor que con tus silbos amorosos de Lope de Vega


Pastor que con tus silbos amorosos

me despertaste del profundo sueño;

Tú, que hiciste cayado de ese leño

en que tiendes los brazos poderosos,


vuelve los ojos a mi fe piadosos,

pues te confieso por mi amor y dueño

y la palabra de seguirte empeño

tus dulces silbos y tus pies hermosos.



Oye, pastor, pues por amores mueres,

no te espante el rigor de mis pecados,

pues tan amigo de rendidos eres.


Espera, pues, y escucha mis cuidados;

¿pero cómo te digo que me esperes,

si estás, para esperar, los pies clavados?

domingo, 23 de abril de 2023

PEREGRINOS


 Hoxe proclámase o texto dos discípulos que, camiño de Emaús, son acompañados polo Señor Resucitado. Un relato que nos enche o interior vendo a transformación que provoca e nos convida a sermos nós tamén transformados pola palabra de Xesús e a presenza eucarística.

Comparto convosco algunhas breves reflexións a partir deste texto.:


1.- Somos acompañados no camiño da vida. Frente ao individualismo e a sensación de que todo pode ser autoxestionado e superado polas propias forzas, Xesús desvela a pobreza interior, o vacío que provoca a tristura e a decepción do que pasou en Xerusalén. Así, no baleiro que se experimenta no interior, a proposta que se nos ofrece é unha fuxida cara adiante, buscar outros liberadores que non sexan asasinados como lle pasa a Xesús. 

Polo tanto, Xesús Resucitado, está, aínda que non o vexamos, nos momentos de tristura e decepción, de medos e vacíos.

2.- Xesús interpreta os acontecementos á luz da Palabra, das Escrituras. Desde o Conciñlio se nos ten falado da necesidade de facer unha lectura dos signos dos tempos. Saber descubrir a chamada de Deus na realidade da vida, e saber discernir o que espera de nós desde a actitude evanxélica e a forza do Espírito. Xesús non se une ao lamento, nin reforza a tristura, senón que, con realismo, con paciencia como bo mestre, abre a novas espectativas. Acoller a Palabra é deixar que sexa unha lectura profética da vida.

3.- Acoller a Xesús abrindo as portas da casa e sentarse á mesa e integrar a súa presenza no máis íntimo da nosa vida. A Eucaristía, a Fracción do pan, converte o fogar nun lugar eucarístico, nun lugar de vida e agradecemento, de loanza e luz. Partir o pan na casa é deixar ao Señor entrar no máis íntimo de nós mesmos.

4.- A Eucaristía é provocativa. Saír para compartir o feito de que o Señor está connosco. Ratificar coa comunidade que é certo, Cristo está no medio de nós.

5.- Como peregrinos deixemos que o Señor camiñe connosco.

Feliz domingo

Xabier Alonso

domingo, 16 de abril de 2023

TESTEMUÑAS DE MISERICORDIA


 Reunidos, como cada primeiro día da semana, os crentes en Cristo, conmemoramos a Pascua do Señor. Igual que aos discípulos a presenza do Resucitado énchenos de ledicia, abre os corazóns desalentados un camiño de gozo e fraternidade.

Neste segundo domingo de Pascua o evanxeo de Xoán sitúanos ante unha Igrexa fundada na re-creación que fai naqueles primeiros o don do Espírito que se derrama. O Espírito que da a vida, a vitalidade, a reconciliación e perdón como camiño de fraternidade. 

Tomé recibe o anuncio de parte dos irmáns. El, coas súas dúbidas e os seus medos, deberá facer o seu proceso de fe atopándose persoalmente co Señor (Meu Señor e meu Deus), pero é grazas ao testemuño que lle abre camiños a comunidade.

Hoxe, nós, somos acompañantes na peregrinación nun mundo de medos e dúbidas na que lles diciemos aos nosos irmáns: é verdade, o Señor está resucitado, vímos as súas chagas, as marcas do sofrimento glorificadas. Pois aqueñ que camiña polos vieiros dos homes fai o camiño do corazón.

Feliz pascua

Xabier Alonso

domingo, 9 de abril de 2023

RENACEMOS NA FRATERNIDADE PASCUAL

 


Ao romper o día foron as mulleres ao sepulcro. Elas convértense nas mensaxeiras dunha nova: Xesús, o Crucificado, non está onde o deixaron, está resucitado. O encargo que lles fai o anxo é de levarlles o recado aos discípulos de voltar a Galilea. 

Ás carreiras, que é moi habitual no evanxeo ver este feito de saír correndo por todas partes, na urxencia, con gozo polo que escoitaran, con temor por ser tan inmenso o encargo; no camiño, onde Xesús sempre nos sae ao encontro, o Resucitado transmite alegría e confianza. "Inde dicerlles aos meus irmans".

Xesús dálle un paso máis a relación, o discipulado, aínda que medoñento e débil, xa están incorporados a un novo xeito de entender a vida: a fraternidade. Non serán as conveniencias sociais, os acordos políticos, nin os intereses económicos, agora somos irmáns en Cristo.

Renacemos á fraternidade en Cristo Resucitado.

Feliz Pascua

viernes, 7 de abril de 2023

JUDAS ESTABA ALLÍ

Hemos llegado al final de la peregrinación cuaresmal. Abierto el pórtico del Tríduo Santo con la celebración del Jueves Santo de la Cena del Señor, se desborda por todas partes el deseo de renovar nuestra fe a los pies de un Crucificado que abre en nosotros el sentido de la esperanza. Hemos estado sentados a  la mesa de Jesús. La proclamación del texto del lavatorio de los pies nos emociona. La postura de Pedro, negándose a que Jesús realice en él el gesto por excelencia propio de los esclavos, nos remite a nuestra incapacidad de aceptar que Dios nos salva en lo último, lo que a los ojos del mundo no sirve más que para servir. Cedemos y delegamos la construcción social, personal, comunitaria y vital a los poderosos, abandonando la búsqueda de nuestra propia responsabilidad, quedando al margen de todo compromiso. Jesús, maestro y señor, lava los pies, dando ejemplo e invitándonos a realizar lo mismo. Abajarse, hacerse pequeño, humillarse, es la revelación plena del Dios hecho hombre. Nosotros, criaturas amadas, imagen y semejanza, somos invitados a lo mismo. Ser el primero se vive siendo el último, ser el más importante se realiza siendo esclavo.

Jesús lava los pies a todos, a Pedro, a pesar de todo. Pero, ¿y Judas? ¿dónde está? A él también. Si tomas el evangelio de Juan uno se queda sorprendido al descubrirlo. Jesús lava los pies a Judas. ¿Qué pasaba por su mente y su corazón? Por la del Señor y por la discípulo. Solo pensarlo se me hiela la sangre. Debió ser el silencio más cortante. Porque a Pedro, como vemos hoy en el relato de la Pasión, al negar al Señor, cantó el gallo y Jesús cruza su mirada con él y Pedro se derrumba llorando. Pero a Judas ni la mirada llena de amor del Señor le conmovió. Ya no era él, la persona del hijo de Simón Iscariote, ya estaba anulada. Y es que el pecado, la negación de la Salvación que viene de Jesús, anula toda posibilidad de perdón. Niega toda posibilidad de rescate. 

Pues creo que Jesús también murió por Judas, para salvarle, presenta en la cruz al que ya estaba colgado su cadáver de un árbol. Jesús también presenta al Padre el pecado del traidor que no soportó el peso de su pecado. ¿Se arrepentiría en el último instante? 

No esperemos al final para arrepentirnos.


domingo, 2 de abril de 2023

RAMOS DE PASIÓN, PASIÓN DE VIDA

 

Sal a la calle, recorre caminos y veredas, deja que el viento golpee tu rostro. Únete a hermanos y hermanas, corre, no dejes pasar la oportunidad, es ahora. ¡Ya está aquí! ¡Es Jesús! Ahora es cuando lo puedes ver, viene sobre un animal de carga, humilde y tozudo, no es un corcel majestuoso del noble y el rey, es el medio pobre y humilde. Grita, sonríe, canta, salta, proclama ¡hosanna! Viene el Rey, el que trae el poder del amor de Dios, la llamada a la fraterna comunión. Es una procesión de fiesta y jolgorio, de miradas satisfechas y cantos agradecidos. ¡Dios nos bendice, está en medio de nosotros!

Eres tú, hermano, hermana, quien camina hoy por las estrechas calles de la Ciudad Santa. No te importa el cansancio, ni los complejos. Ahora estás cierto que es Jesús, a quien esperabas, el Señor y Salvador, a quien tú anhelabas. Grita, dile ¡hosanna!

Hoy. Domingo de Ramos, tiene una segunda parte en su título: en la pasión del Señor. La alegría y el júbilo de la entrada triunfal, encuentra sentido en la narración de la Pasión. La fuerza de su Reinado está en esas horas duras y amargas, en las que el Rey ocupa el lugar de los últimos, de los que serían condenados por blasfemos y traidores, de los fuera de la ley, los corruptos y despreciados. El dueño de la Verdad que hace silencio para cargar las mentiras de los que se ganan la vida con engaños. El que cura el corazón y el alma, es herido para sanar a los que marcan el cuerpo de los demás con heridas punzantes. El corazón abierto que acoge a todos y es hogar de comunión, es desterrado fuera de la ciudad como un apestado. El que se sienta en la mesa de los pobres y llama a todos a la caridad, es despreciado y vejado. El que es Dios se hace esclavo, último, crucificado y entregado para llevar el peso de este mundo.

Con esta celebración inauguramos los días santos de la Semana Santa, el Señor despierta en nuestro corazón el hambre del amor, el Señor entierra en el sepulcro las realidades últimas de nuestro ser para esperar en Dios, el Señor nos levanta del polvo de la muerte.

Preparémonos para renovar en esta Pascua nuestra condición de hijos e hijas, hermanos y hermanas.

Feliz día

Xabier Alonso