domingo, 25 de julio de 2021

ANO XUBILAR COMPOSTELANO DA GRAN PERDONANZA


 Hai xa 7 meses quedou aberta a Porta Santa da Catedral Apostólica de Compostela. Un rito que neste ano pasou no silencio da restriccións e que, xunto a luz que se acende na torre do reloxo, marcan un ano especial para as terras do Fibisterre. Os vieiros son abertos para o encontro e o diálogo entre as persoas e para chegar a unha meta que non remata onda o sepulcro do Apóstolo, senón que ten un regeso á vida cotiá da persoa que se deixa transformar pola experiencia do camiño. 

Quero compartir convosco algunhas inquedanzas:

1.- Chamarme clásico pero permitirme que non utilice o termo Xacobeo para designar este Ano Santo. Prefiro usar as verbas antergas: Ano Santo Compostelano, Ano Xubilar Compostelano ou Ano da Gran Perdonanza. Compostela celebra, concedido pola Igrexa, un Xubileo que se extende a todos os que alí peregrinan visitando a tumba do Apóstolo. Non o concede a catedral por iniciativa persoal, nin o arcebispo, nin as autoridades da cidade nin autonómicas. O entrega como agasallo da Graza de Deus a Igrexa enteira e está destinada a todo o orbe católico. A designación polo tanto é delegada.

2.- Para gañar o Xubileo, esto é recibir as grazas do xúbilo pois quedan redimidas as nosas culpas e o noso pecado non , repito NON SON NECESARIAS, nin ir a pe, nin entrar pola Porta Santa, nin abrazar o santo, nin dar coa cabeza no mestre Mateo, nin presenciar o vo do botafumeiro.

3.- Para recibir as grazas xubilares SI SON NECESIARIAS unha vivencia dun sincero arrepentimento, acoller a chamada á conversión; renovar a fe profesando o Credo, e considero que se é visitando a tumba do Apóstolo medra na intimidade do diálogo co amigo do Señor; participar nalgunha celebración e orar polas intecións do Papa, e se é posiblena Eucaristía, asemade de recibir o Sacramento da Reconciliación, ou ben no día da peregrinación ou noutro día cercano. Temos que considerar que as grazas xubilares deben levarnos a unha vida máis evanxélica e caritativa, un cambio na nova actitude e unha volta a casa renovados.

4.- A peregrinaicón é unha preparación para todo isto que sinalei no número anterior. Peregrinar é unha expresión penitencial, un sacrificio que esixe, un camiño que nos fai vivir a renuncia, a solidariedade. Lembremos que o camiño foi usado na antiguedade para redimnir penas de prisión. Se tes interés podes entrar no artículo que  comenta este feito e está no seguinte enlace:

el camino como redención de penas y delitos

Todo isto o digo desde a meta de peregrinación que é o Santuario da Franqueira. O camiño é sacrificio, é penitencia, é renuncia, silencio. Non acepto, e rexeito esas peregrinacións en grupo como non hai moito fixeron un grupo de homes xa maduros e antes de entrar na igrexa estaban no bar largando unhas cervexas e blasfemando. Eso non é peregrinación. (por certo en plena pandemia os irresponsables non son so a mocidade). Peregrinar non pode ser un camiño de rosas, como os que o fan coas facilidades dos servizos de traslado de maletas, hoteis, e as comodidades de 5 estrelas. O camiño non se fai co barullo da festa que parece que non hai un mañá. Pode parecer moi serio? Pois o é. Se imos gastar o corpo a camiñar, para facer o que pode ser unha andaina de licor café, para qué a Santiago?

5.- A peregrinación a Compostela é un camiño espiritual. Vou por un exemplo.
Eu levo moitos anos indo a Lourdes. A este santuario onde se apareceu a Virxe hai 170 anos van cada ano preto de 7.000.000 de peregrinos, deles, 500.000 enfermos e outros tantos de mocidade. Eu non vexo promocións de paks turísticos, e imos de ben lonxe. Que hai alí? Fora do santuario unha cidade entregada aos peregrinos, nalgunhas cousas que poden ser cuestionables, pero dentro do santuario os obxectivos son claros. O que precisa un peregrino é atipar os cauces para que teña a disposición para descubrir que o Señor quere estar con cada un e ofrecerlle o perdón misericordioso.

6.- Podemos ir a Compostela? A resposta é debemos ir a Compostela. Nesta apostólica cidade ven a nós a misericordia entrañable, está aberto o diálogo con o amigo do Señor, saber que nesa tumba están os restos de quen estivo con Cristo, sentou na mesa da Cea final e viviu a resurección enche a alma e o corazón.

7.- Estas terras da Galicia son agarimosas e cheas de verdor para anticipar o paraíso, o volta á beleza do Creador e refacer o que o pecado foi estragando. Por isto somos meta de peregrinos que buscan o perdón para mirar que o sol se deita para chamarnos a descansar no regazo do Señor e amencer á vida nova da eternidade no amor.

Deixo como agasallo deste día unha parte dun artículo que escribín hai anos para unha revista sobre o camiño real na Franqueira como paso de peregrinos a Compostela. 


El Camino Real como vía de comunicación con la ruta a Compostela

Son muchos los peregrinos que pasaron por este templo, miles y miles contemplan la imagen que nosotros hoy vemos con la misma admiración y serenidad que otros. Labradores y señores, laicos y clérigos, pobres y ricos, todos ante Ella somos sus hijos. No todos tenían solo como meta llegar hasta aquí, sino que, en su larga travesía compostelana descansaban al amparo de la Virgen. Así, en la misma época en la que se esculpía la portada románica, hizo descanso en su peregrinar Santa Isabel de Portugal, a Raíña Santa. Como testimonio de este acontecimiento podemos pensar que sirvió de inspiración al escultor de la portada dejar impreso para la posteridad en una de las columnas una fila de conchas de vieira, símbolo de la peregrinación jacobea. 

En la documentación del Monasterio da Franqueira encontramos el gasto de una vaca para dar de comer al séquito de D. Federico de Est, príncipe de Sajonia, que según otros datos, posiblemente iba camino de Compostela. Es este camino real por el que pasaban las tropas y se hospedaban en el monasterio, así como la ruta para la reconquista en la guerra contra los franceses. Un camino que es necesario también recuperar del olvido, no solo para la nostalgia, sino, para tener un buen conocimiento de la historia y de sus hechos. 

Es también curioso el dato que las parroquias que están en el itinerario de este tramo del camino están dedicadas al Apóstol santiago. Santiago de Parada de Achas, Santiago de Prado da Canda, Santiago de Covelo; o que los nombre de Para da Franqueira recuerde un lugar de descanso antes de llegar al santuario, o que en la Capilla de Corzós, en la parroquia de A lamosa, hubiese una imagen de la Virgen Peregrina, hoy depositada en el Museo Provincial de Pontevedra. 

Son estos montes, sus veredas, los caminos agrestes, sus “carballeiras”; son sus ríos y sus aldeas, sus campos y pastizales testigos mudos de hombres y mujeres que fueron cruzando  estas tierras. Encuentra el peregrino en estos lugares, alejados de todo ruido, el sosiego y la paz tantas veces urgida por una vida cargada de prisas y agobios.

Son los caminos símbolo de nuestro peregrinar. Veredas que se santifican en el corazón de aquellos que en búsqueda encuentran al final del trayecto un nuevo sentido a sus vidas. Así, los que ponen sus pasos a Compostela desean encontrar las raíces de su vida. La tumba apostólica es signo de que construimos nuestra fe en la base de los testigos del Resucitado. Los que vienen a la Franqueira encuentran sosiego en la Madre que abraza y protege a sus hijos para que no se pierdan en las tinieblas del error. Nuestros pasos no van simplemente por una vereda desconocida, sino que, confiados en quien peregrina a nuestro lado, seguimos la ruta marcada hasta la eternidad. Un camino iniciado en el Bautismo y que encuentra su fin en la vida unida al Creador.









domingo, 18 de julio de 2021

MIRADA COMPASIVA

 


Jesús llamó a los discípulos para estar con él, para escuchar, para aprender, para ser discípulos, para ser mensajeros, portadores de la verdad, la bondad y la belleza de la fe. 

Hoy Jesús les enseña a tener una mirada abierta al encuentro con los demás. A que no sean un grupo cerrado en sus preocupaciones. Ellos necesitan descansar, compartir lo que han vivido, estar juntos. Pero el Señor les muestra que la mirada compasiva te ayuda a olvidarte de ti mismo y descubrir la necesidad del hermano. Aquella gente estaban perdidos, dice, como ovejas sin pastor. Ser pastor es abrir caminos, provocar, estar, escuchar, acompañar. 

Hoy quiero recordaros la importancia de que oremos por las vocaciones sacerdotales. Nuestra diócesis está sufriendo una noche oscura vocacional, una sequía vital. Debemos recordar la gran fiesta de las ordenaciones con la que el Señor nos bendijo hace unas semanas con 2 sacerdotes y 2 diáconos. Pero desgraciadamente la realidad es mucho más dura. Posiblemente no lleguemos a la medias decena, duro de asimilar e digerir. La fecundidad de nuestros planteamientos pastorales no está dejando buenos resultados. Pero lejos de caer en desilusión, yo quiero hacer una lectura de fe. Es una nueva prueba a la fidelidad. Buscamos ser efectivos? No somos una empresa, pero somos efecto de la acción del Espíritu. Queremos progresar? Sometamos nuestra vida a esos objetivos, o bien, hagamos de la vida el objetivo de nuestra acción. 

A veces me da la impresión que el problema lo tenemos todos, pero la solución los demás. Y por eso, yo lo primero que os quiero pedir el perdón. Pido perdón por no ser un buen pastor, por no tener el corazón compasivo, por no estar cerca, por no vivir mi vocación a tope. Lo segundo, oración. Rezar soluciona algo? Si, es la solución. Reposar la vida y el corazón en el pecho del Maestro. Tercero, si me preocupa debo ocuparme. Y si por mi inacción los jóvenes en los que Dios ha puesto su mirada para ser sacerdotes no lo ven? Es un pecado de omisión muy fuerte. Si por mi dejadez no acompaño a mis hermanos y hermanas no podremos encontrar caminos de vida.

Esta semana os invito a marcarnos un objetivo: acompañar.

Feliz domingo

Xabier Alonso
18-07-21

A XESTEIRA DA FRANQUEIRA (Xota de namorar)



Como ven sabedes unha das tradicións antigas era a de atar unha xesteira facedendo un no namentres se recita un verso. As mozas casadeiras facían puñan deste xeito as súas espectativas de verse namorada e formar unha familia. 

O compositor Bejamín Fernandez Pazos compuxo unha xota con gaita e tamboril con esta temática. Pomos a letra desta obra na que vemos, unha vez máis, como a devoción mariana da Franqueira inspira a creatividade.

MIÑA MARIPEPA. VAMOS Á FRANQUEIRA
Xota, con gaita e tamboril
Benjamín Fernández Pazos


Miña Maripepa
vamos á Franqueira
a facer o nudo
xuntos na xesteira.
A facer o nudo
a ver á Santiña
e a beber o viño
que hai na romería.

(mozos)
Dame Maripepa dame,
dame e que non é pecado
unha brasiña de lume
pra encender o cigarro.

(mozas)
O zorro busca a galiña
cando a quere comer.
Deste poleiro, zorriño,
galiña non has de lamber.

(todos)
Heime casar contigo
anque nosos pais non queiran
porque o temos xurado
diant´a Virxe da Franqueira


sábado, 17 de julio de 2021

NIN BOTELLÓN NIN BOTELLÍN


Ni botellón, ni botellín
Estes días almorzamos desde ben cedo cos comentarios sobre os comportamentos da mocidade. Xa hai ben tempo que buscamos nesta pantemia "chivos expiatorios". Uns ou outros veñen ser os causantes de que esta peste se espalle por todas partes. E despois dalgún tempo quero copartir convosco algunha palabra aínda que sexa de xeito moi esquemático.

1.- O inimigo a combater segue a ser o mesmo. Un virus que deixa á vista as dibilidades e deficiencias dun mundo que, polo menos os occidentais, colocamos no eido da perfección. Imaxinarvos os que chamamos terceiro mundo.

2.- Esta pandemia, como todo na vida, vívese por etapas. Cada unha ten as súas caracteríticas. Cada unha foi descubríndonos a facetas novas de como combatemos un inimigo común.

3.- Cada persoa ten que decidir como responder ante a enfermidade, tanto consigo mesmo ao enfermar, como ao vivila no seu entorno. Non esquezamos que desde hai tempo vimos de ver como estamos a fuxir do sufrimento e da morte, e iso tamén llo imos deixando aos profesionais. 

4.- A responsabilidade persoal vai unida ao ben común. O sacrificio das miñas "liberdades" son para que todos poidamos salvar a vida, polo menos os máis posible. A auténtica liberdade mídesepola capacidade interior de prescindir "libremente" de min mesmo para entrega aos demáis.

5.- Os maiores tiveron que cambiar os seus medos e fraxilidades por silencios xenerosos e ser víctimas que se converten en estadísticas. E temos que facer balance de responsabilildades.

6.- Os profesionais da sanidade foron quen de facer do seu traballo unha proba máis da vocación do ser humano a salvagardar a vida dos seus semellantes. As victimas e as consecuencias aínda estar por valorar.

7.- Os fogares convertéronse en refuxios onde moitas familias viviron en primeira persoa as desigualdades e a dureza desta sociedade. Tivemos a oportunidade de ensinar aos máis pequenos o valor da vida, a mocidade a grandeza do seu humano. Ou non?

8.- Os homes e mulleres que profesan a fe sentíronse enormemente chamados a entrar en diálogo con Deus, co Deus da Vida, a comprender a Cruz Redentora e a sentir a comuñón no Espírito. A Igrexa tamen tivo moitas victimas.

9.- Os meses foron creando unha sensación de que tempos pasados foron peores, que agora xa nos "merecemos" unha nova xeira. 

10.- Que finalmente, permitídeme que a frase "imos saír mellores" aínda hai que velo.

Durante estes días fun quen de ir buceando polas lexislacións sobre o consumo de bebidas alcohólicas na vía pública. E sabedes, desde hai moitos anos está prohibido. Logo, estas normas por qué non se puxeron en práctica desde hai tanto tempo? Por interese? Por non amolar á mocidade? Pois dame a impresión de que ésta é a oportunidade de facernos tamén algunha preguntas. Se fomos quen de preguntarnos sobre o sistema sanitario, a organización laboral, o coidado dos maiores, a vacinación, e vexo, non sei vós, que a resposta é voltar atrás, esquecer e tirar como se poida. Agora toca pregutar, non condenar, senón, preguntar cal é o modelo de mocidade que fomos facendo. É moi fácil xulgar aos novos e dicir que son uns irreponsables, pero, quen lle di o quen lle ensinou antes o que era a responsabilidade? Quen se sentou a falar cos novos? Fomos pensando que xa son  maduros conforme pasan os anos, ou que dicir non é coartar a liberdade, ou ensinar os camiños e prevelos dos danos e das equivocacións é negarlles a posibilidade de pensar. Para min non son so os preblemas os contaxios, senón que, non hai outro estilo de ocio que non sexa consumo e pracer?
Sabedes? Isto tamén me cuestiona.

Estes días vexo con sorpresa como os reportaxes sobre as festas comezan a facerse presentes nos medios. E xa tiro a toalla. Volvemos á mesma. Agora xa os maiores están vacinados e poden andar de troula. E iso si, con botellón incluido. Porque non beben na rúa, de noite, e con bolsas de mercancía a esgalla. Pero, meus amigos, beben, e ben ben. Non podemos enteder festa sen beber e encher o bandullo. Pois é o que queda, e asemade cunha nova excusa "liberarse de tanta atadura" pois xa estamos a mancillar a liberdade como vemos nas altas esferas do pensamento político.

Amigos, nin botellón nin botellín

Xabier Alonso
17-07-2021



domingo, 11 de julio de 2021

oración á Nosa señora da Franqueira


Jose Ramon Fontán González foi no seu momento alcalde da cidade de Vigo e cando escribiu esta oración á  Virxe da Franqueira Director da Cruz Vermella. Deixamos unha testemuña máis dos sentimentos que arranca do corazón estar diante da imaxe da Nosa Señora.




Moito che quero pedir

Virxen Santa da Franqueira.
Moito che quero pedir
nosa Senhora de pedra
que así te representaron
en Fe viva.

Mais de aquela
ninguén coidou que chegara
a seres a Nai da Terra
desta Terra asoballada
da nosa Terra Galega

E xa eu tiven pregoarche.

Primeiro prego por ela
a mellor parte de España
a antiga Terra galega.

Tamén che prego por nós
así ausentes ou presentes.

Para que nos concedas Paz
e ao teu Fillo lle pregues
perdón das nosas ofensas
e un anaquiño do ceo.

¿Non será moito pedir
de un pecadento galego?

 Nadal 80

José Ramón Fontán González

SAN BENITO

Hoxe temos a oportunidade de achegarnos á figura de san Bieito.

 


Bendito, bendición do Señor para uns tepos complexos nos que viviu, e lumieira de fe neste nada doados que estamos a ter. A búsqueda da paz interior que están a procurar tantas persoas alónxaos do máis xenuino da nosa fe. Non esquezamos que os cristiáns bebemos dunha espiritualidade que procede do silencio do deserto, da montaña e dos recunchos máis solitarios. 

Xesús, seguindo a estela dos profetas, ret´çirase a un lugar solitario e pasa a noite en oración, ou busca o silencio. Paulo nos fala dos seus anos retirado. Os primeiros cristiáns sabían leer a vida desde a perspectiva da fe. Ao longo da extensa historia da Igrexa o mesmo acontece. 

Non somos unha comunidade que teña que facer por facer cousas. Os eloxios da sociedade non veñen por lograr éxitos que complazan e dean satisfacción aos proxectos do mundo. Senón que o noso facer ven nado no amar sen lindes. Podes por ti so atopar o auténtico amor? Deixémonos guiar por auténticos mestres do interior. 

Os pais do deserto, a vida monacal foi unha búsqueda de Deus e unha resposta ás inquedanzas dos homes, pero tamén, unha aposta decidida pola evanxelización do rural. Pensemos na Ribeira Sacra, pequenos cenobios espallados polos lugares máis difícules. Que fan uns homes metidos nun lugar aillado? Ser signo dunha comunidade de amor e de vida. Por estas terras nosas, os mosteiros foron o incio de moitas das nosas parroquias. A regla bieita era a norma de vida de monxes e monxas que ao ling de séculos fixeron e fa desta terra unha verba de esperanza e un canto de amor. 

Reza e traballa, seguen a dar senso a unha vocación e un compromiso coa sociedade. Algunhas persoas busca hoxe unha resposta ao vacío interior, a soedade mal asumeida, o abandono do senso da vida, o derrotismo, a un consumo insatisfactorio. Un picoteo continuo en buscar novas experiencias evasivas, ou unha nova orinetación ao ser. Se escribes nun buscador de internet escla de espiritualidade non te sorprenda que os anuncios sexan de escolas orientais. En troques temos unha longa e secular tradición que pensamos que esmorece sen que a saibamos aproveitar de monxes e monxas de vida en silencio e comunidade, de traballo interior formidable, aos que non se lles pide un bo consello. 

Precisamos mestres de vida interior, de oración, de paz do corazón, de saber loitar contra os inimigos da vida. 

Hoxe, día de san Bieito, pídovos que nos esforcemos por facer da nosa vida unha peregrinación do Espírito en nós e de nós no Espírito.

A paz convosco irmáns
Xabier Alonso
11-07-21

domingo, 4 de julio de 2021

SONETO A LA VIRGEN DE A FRANQUEIRA





Hace unas semanas llegaba por correo una carta sin remitente. Dentro un soneto dedicado a Nosa señora da Franqueira. Su autor no deja más señas que Luis y su procedencia Ourense.

Queremos agradecer este emotivo regalo a la Virgen







SONETO A LA VIRGEN DE LA FRANQUEIRA


Tú, labrada en piedra, luz y resplandor,
vida y paz me tiendes tu mano santa.
Ante vos, triste y roto, mi alma canta
susurros breves de alabanza, de amor.

Enamorado en ti busco tu calor
sabiendo que tu misericordia es tanta
que rompe razón y mal que adelanta
al pecador mísero lleno en dolor.

Desesperado en tierra de la nada,
corazón herido, las plantas rotas,
pido esperanza. Escucha mi llamada.

Mis lágrimas solo son unas gotas
buscando el amor de alma enamorada.
Me miras. Me perdonas. No te agotas.

Luis
Ourense
04-06-21

¿DE DÓNDE VIENE TANTO AMOR?


 Los piropos que decían sobre Jesús sus convecinos roza entre la admiración y la ironía. Su sorpresa y su incredulidad vienen de conocer su procedencia y sus orígenes. Eso piensan ellos. En Jesús, reunido lo humano y lo divino se unen para siempre. Su sabiduría no son solo sus enseñanzas, sino ahí está quien es más que Salomón, y por lo tanto, la auténtica sabiduría es Él mismo. Los milagros no son la demostración espectacular de ser el Hijo de Dios, sino el encuentro de la misericordia entrañable que abre a las personas al infinito de la salud, de la vida.

¿De dónde le vienen estas cosas? De dónde viene tanto amor. Porque si enseñas es para descubrir , desde el amor, la llamada universal a que seamos y nos reconozcamos a nosotros mismos, a que nos abramos a la belleza de lo escondido en el mundo, a que veamos en la palabra del hermano una invitación a conocer juntos. De dónde viene tanto amor que se convierte en sanación, en curar heridas, en abrir esperanzas, en resucitar lo caduco, a derrotar al que destruye y rehabilitar lo que edifica.

Y hoy, unido lo humano y lo divino, en los hijos e hijas, herederos en Cristo de la Gracia. Hoy, cada uno de los que hemos sido llamados a ser sabiduría y misericordia por el bautismo, demos una palabra, hagamos el gesto oportuno de la resurrección que habita ya en nosotros. Los cristianos contemplamos la sabiduría de la cruz, la misericordia del perdón, el amor a los enemigos, la presencia del Reino. No creerán en nuestro testimonio por ser más listos, tener más argumentos, convencer con más silogismos, creerán al vernos gustar la sabiduría, a saborear el mensaje de amor de Dios en Cristo, en que nos vean hombres y mujeres inspirados por el Espíritu. Nuestro testimonio es el amor, amor hecho cercanía, escucha, empatía, hecho servicio y humildad. La fe se hace palabra y vida, testimonio creíble si es caridad. 

El vino a los suyos, y los suyos no lo recibieron. Jesús vino a su casa, vino a enseñarnos el camino de la verdad y la vida, a mostrarnos la autenticidad de nuestro ser, y los suyos desconfiaron. Los hombres preferimos tantas veces la violencia a la concordia, la mentira a la verdad, el orgullo a la humildad, el poder al servicio, la vanidad a la sencillez, y en los creyentes nos pasa esto. Y mundanizamos la comunidad, la Iglesia, sin dejar a la luz su rostro divino, su sabiduría y su compasión, pensando que somos más creíbles si somos más complacientes. 

Ojalá digan de nosotros ¿de dónde le viene a éste tanto amor?
Y busquemos siempre juntos la fuente inagotable.

Feliz domingo a todos y todas
Un abrazo en Cristo
Xabier Alonso
04-07-2021