viernes, 30 de abril de 2021

XAVIER LEMOS DEDICA UNA OBRA Á NOSA SEÑORA DA FRANQUEIRA

 

El pintor vigués Xavier Lemos acaba de firmar un cuadro de gran formato  (1,00 x 1,60m), dedicado a la la venerada imagen de la Virgen, Nosa Señora de A Franqueira.

Es una obra de gran plasticidad y colorido, viveza y resuena desde su interior la alegría propia de un día de fiesta como tantos que se dedican a la patrona de este santuario. El centro lo ocupa la imagen en su carro procesional y todo está circundando su presencia. En cada personaje se desenvuelve un momento de emoción a la salida del templo. Hasta la estampa del estandarte está decorado con la máxima delicadeza. Quizás en otra obra posterior se puedan ver los demás personajes que configuran esta tradicional escena, como son los danzantes y gaiteiros. 

La salida de la procesión es una línea horizontal formada por los distintos personajes, incluidas las vacas que tiran del carro. Como velas de un navío irrumpen hacia el cielo, la Virgen con su colorido, el estandarte y la cruz y abriendo la marcha el pendón procesional. El granate del interior de la puerta atrae la vista del espectador y que contrasta con el gris de la piedra en el que se dibuja la hermosa portada del santuario. La luz del mediodía ilumina creando los juegos de sombras que hacen sobresaltar los detalles de la obra. 

El cuadro e suma a la gran lista de obras artísticas que tienen a la Virgen como protagonista, no solo pintores, sino también literatos, que se han inspirado en esta antigua imagen para dejar navegar su imaginación.

Queremos manifestar desde este santuario nuestro más sincero agradecimiento por haber plasmado con su pincel a nuestra Madre bendita, Nosa señora da Franqueira. Deseamos que ella le ayude a lograr buenos éxitos en su vocación artística. 

     Lemos, firmante del cuadro, que tiene en su recorrido pictórico muchas obras religiosas y retratos de varios Papas, como el recientemente colgado en el Palacio de Congregaciones en Roma del Papa Francisco y del celanovense Monseñor Frai José Rodríguez Carballo.

    Este cuadro de la Virgen de  AFranqueira saliendo de su santuario en el tradicional carro tirado por bueyes, es el remate del malogrado proyecto denominado "Detrás das pegadas do Mestre Mateo", que según señala el comisario de la iniciativa, Manuel Estévez, no vio la luz a causa de la pandemia y que está integrado por 11 pinturas de grandes dimensiones e inspirado en la iglesia de San Xulian de Ventosa en tierras de A Golada, conocida como la "Catedral del Románico de Galicia". 

     "Detrás das pegadas do Mestre Mateo", proyecto en el que estuvo trabajando Javier Lemos, fue concebido para 'viajar' por diversos espacios museísticos situados en el Camino Francés desde Roncesvalles hasta Santiago de Compostela con parada en el municipio riojano de Ventosa para una un hermanamiento cultural entre las dos poblaciones del mismo nombre y costumbres.

     Este cuadro de A Franqueira de Lemos se suma a otra pintura de gran formato firmada por el artista cañicense, Diego de Girález

domingo, 25 de abril de 2021

PASTOR BUENO

 Y tu voz, entrañable,
silbo sereno de amor,
llama por cada oveja
y las conoce por su olor.


Nombre y olor son 
señales inconfundibles
que tu reconoces
en escondites imposibles.


Por pastos engañosos
en rocas encrestadas
tú sigues el rastro
de las huidizas pisadas.



"Soy libre, soy yo mismo",
aunque perdido,
creyendo ser el precio
de serme desconocido.


Solo tú me conoces
Pastor Bueno
sabes de mis empeños
de no querer dueño.


Pero ahora vencido
por mi arrogancia
deseo como un niño
tu abrazo y fragancia.


Haberme perdido
es pesadilla amarga
hoy regreso al regazo
y dejo de ser una carga
llevado sobre los hombros
del Pastor Bueno
que conoce mi marca
mi pecado y mi secreto
y por eso aún más
y más me ama.

Y yo quiero, mi Pastor
decirte sin descanso
que te amo, mi amor
te amo mi Señor.

Xabier Alonso
25-04-2021



domingo, 18 de abril de 2021

LA PAZ SEA CON VOSOTROS


Y la paz vence. No es producto de un empeño comunitario de autoconvencerse de que el mal no se puede adueñar de todo. Lo que tantas veces decimos "lo bueno permanece". O esta persona pervive en nuestro corazón. No fue, lo que les pasó a los discípulos, el producto de la imaginación colectiva de quien se consuela en el fantasma del pasado. 

La paz no es un concepto, ni una utopía, no es un programa consensuado de lo que queremos lograr. La paz que trae Jesús no es la pacificación sosegada de nuestro interior como un calmante para cegar la realidad y vivir en otra dimensión en que prima la ausencia de la historia.

La paz de Jesús es él mismo. El que en una y otra ocasión llamaba a la calma en momentos de turbación y tormenta. "No tengáis miedo". El que libera a la persona de las ataduras del mal que le aprisiona, y hoy transmite la confianza ¿de dónde surgen esas dudas? Pues las dudas vienen de nuestras inseguridades, de las desconfianzas. No es buscar certezas cerradas, porque entonces no hay sitio al futuro. Decir, creo en ti Señor, sé que eres tú, confío en ti, no es la afirmación de lo que sucedió, sino la relación en el presente y la apertura a que haremos un camino juntos, y que deseo caminar contigo sea a donde sea, al lugar y el destino que tú quieras, la vida, es pues futuro.

La paz de Jesús es la que reconcilia el pasado, pone mirada en el presente y alza la mirada al infinito. "Mirad mis manos y mis pies" Ese es el pasado en el tiempo. Lo que sucedió, lo que dolió, lo que mató en Jesús su cuerpo y en ellos el mesías que se habían imaginado. Es el que habían profetizado y anunciado en la historia. El presente es comer, sentarse a la mesa del Reino en el que el pescado es presente que ratifica la presencia. No come porque necesite alimentarse, sino para decir que él es el alimento. Y el futuro es la paz que se convierte en acción. En su nombre se predicará la conversión, el perdón. 

Los testigos son los que dudan, los que tienen miedo, los que están en búsqueda. Las certezas y los negativos dogmatismos nos encierran en nosotros y en la autoposesión de la verdad. Y la paz, y ser testigos y mensajeros de ella no nos pertenece sino que nosotros le pertenecemos a ella. Anunciamos lo que ella es en nosotros, lo que el Señor es en nosotros.

No tengáis miedo. La paz sea con vosotros

Xabier Alonso

18-04-2021




Lectura del santo evangelio según san Lucas (24,35-48):

En aquel tiempo, contaban los discípulos lo que les había pasado por el camino y cómo habían reconocido a Jesús al partir el pan.

Estaban hablando de estas cosas, cuando se presenta Jesús en medio de ellos y les dice: «Paz a vosotros.»

Llenos de miedo por la sorpresa, creían ver un fantasma.

Él les dijo: «¿Por qué os alarmáis?, ¿por qué surgen dudas en vuestro interior? Mirad mis manos y mis pies: soy yo en persona. Palpadme y daos cuenta de que un fantasma no tiene carne y huesos, como veis que yo tengo.»

Dicho esto, les mostró las manos y los pies.

Y como no acababan de creer por la alegría, y seguían atónitos, les dijo: «¿Tenéis ahí algo que comer?»

Ellos le ofrecieron un trozo de pez asado. Él lo tomó y comió delante de ellos.

Y les dijo: «Esto es lo que os decía mientras estaba con vosotros: que todo lo escrito en la ley de Moisés y en los profetas y salmos acerca de mí tenía que cumplirse.»

Entonces les abrió el entendimiento para comprender las Escrituras.

Y añadió: «Así estaba escrito: el Mesías padecerá, resucitará de entre los muertos al tercer día, y en su nombre se predicará la conversión y el perdón de los pecados a todos los pueblos, comenzando por Jerusalén. Vosotros sois testigos de esto.»


domingo, 11 de abril de 2021

Y TOMÁS CREYÓ


Y Tomás no daba creído. El testimonio de sus hermanos no era suficiente para aceptar la resurrección del Maestro. Necesitaba ver para creer. Tocar, sí, tocar al Señor. Las heridas en las que metió el dedo no es solo una prueba contra la incredulidad. Las heridas son la demostración de que el Señor había sufrido, sacrificado su vida en la cruz. Que no es un dios al uso de las narraciones mitológicas. Es el que acepta el ser humillado, el ir a los infiernos, a donde están las generaciones esperando los tiempos nuevos. 

Creer es tocar las heridas de Hijo que se levanta de la muerte y levanta de las heridas a la humanidad. Creer es ver cara a cara la mirada de la misericordia. Creer es proclamar "Señor mío y Dios mío"

 



Lectura del santo evangelio según san Juan (20,19-31):


Al anochecer de aquel día, el primero de la semana, estaban los discípulos en una casa, con las puertas cerradas por miedo a los judíos.

Y en esto entró Jesús, se puso en medio y les dijo: «Paz a vosotros.»

Y, diciendo esto, les enseñó las manos y el costado. Y los discípulos se llenaron de alegria al ver al Señor.

Jesús repitió: «Paz a vosotros. Como el Padre me ha enviado, así también os envío yo.»

Y, dicho esto, exhaló su aliento sobre ellos y les dijo: «Recibid el Espíritu Santo; a quienes les perdonéis los pecados, les quedan perdonados; a quienes se los retengáis, les quedan retenidos.»

Tomás, uno de los Doce, llamado el Mellizo, no estaba con ellos cuando vino Jesús.

Y los otros discípulos le decían: «Hemos visto al Señor.»

Pero él les contestó: «Si no veo en sus manos la señal de los clavos, si no meto el dedo en el agujero de los clavos y no meto la mano en su costado, no lo creo.»

A los ocho días, estaban otra vez dentro los discípulos y Tomás con ellos.

Llegó Jesús, estando cerradas las puertas, se puso en medio y dijo: «Paz a vosotros.»

Luego dijo a Tomás: «Trae tu dedo, aquí tienes mis manos; trae tu mano y métela en mi costado; y no seas incrédulo, sino creyente.»

Contestó Tomás: «¡Señor mío y Dios mío!»

Jesús le dijo: «¿Porque me has visto has creído? Dichosos los que crean sin haber visto.»

Muchos otros signos, que no están escritos en este libro, hizo Jesús a la vista de los discípulos. Éstos se han escrito para que creáis que Jesús es el Mesías, el Hijo de Dios, y para que, creyendo, tengáis vida en su nombre.






viernes, 9 de abril de 2021

SEMPRE DOUS


 "Que mágoa que o home estea so!"
É ben certo que a vida das persoas compréndese desde o encontro cos demáis. Non podemos vernos ben a nós mesmos. A nosa visión sempre será distorsionada. Por moi limpo que estea un espello a nosa imaxe está ao contrario da realidade, polo que temos que ter tamén unha ollada desde outra perspectiva para vernos na globalidade. Vemos con doble perspectiva con dous ollos que nos dan amplitude. Dúas son as fosas nasais, dous os brazos e as mans, dúas pernas. E todo desde a súa posición. Non se opoñen, compleméntanse e axúdanse. Podemos traballar sen algún membro? Si. E ben seguro que potenciaremos as capacidades de outros. Non hai deficiencias, senón novas potencialidades. Non hai barreiras senón outras búsquedas. Non hai trabas senón oportundades. Podemos emprender proxectos sos? Pero posiblemente rematen cando xa non esteamos. Somos quen de buscarnos a supervivencia sen ninguén? Pero ben seguro que morreremos de soedade. 

Acaba de comezar a campaña da declaración da renda. As mensaxes que recibimos é a da responsabilidade, a conciencia comunitaria, o ben común, a solidariedade, a colaboración social. O traballo persoal, o beneficio propio, o esforzo dos proxectos, os resultados do labor quedan abertos á sociedade a través da nosa declaración fiscal. Non é so devolverlle á sociedade o que ela me deu para formarme como persoa, como profesional; non é so que teña que contribuir para manter unhas estructuras que garanticen os dereitos esenciais dos cidadáns: saúde, educación, etc. Vai moito máis alá:

1º. A necesidade de redescubrir o lugar que ocupa a persoa no proxecto mundial. Non somos so xeradores de riqueza, maquinarias de produción ou elementos dun deseño. A persoa, como protagonista do seu destino, non so senón no camiño compartido, compleméntase no labor de progreso.

2º. A necesidade de redescubrir o destino dos pobos e do mundo. Todo está chamado a converxer na unidade porque moito nos leva a pecharnos en nós negando a posiblidade de encontro sincero cos demáis, levantando balados e poñendo fronteiras infranqueables

3º. Sabernos membros dunha familia que nos necesitamos, nos complementamos e nos axudamos. Todos temos algo que aportar.

4. Abrir camiños de esperanza sabendo que nada está perdido e ninguén está fora. A vida cosntruímola desde a sinxeleza e a transparencia.

5. Progresar non é so invertir, nin conseguir beneficios. As mellores cousas son gratuidade e gratificantes.

O noso labor, o traballo non so nos beneficia a cada un senón que edifica un mundo mellor. Non estamos sos.

unha aperta

Xabier Alonso


domingo, 4 de abril de 2021

BOA PASCUA. Nova creación

 


NOVA CREACIÓN

E Deus rompeu o silencio e  dixo: “Fágase a luz”
E xurdiu a luz nova, rompeu a noite e a escuridade.
A luz fíxose día e agarima con dozura os cabelos do mundo.
A luz foi amencida dun espertar sereno de paz.
A luz resplandece e non se detén, non se atrapa nin se esconde.

 

E Deus rompeu o silencio e dixo: “Abrolle auga”
E as veas na terra abriron mananciais,
e o frescor e a limpeza regaron o mundo.
Xa non hai sede, nin impurezas,
xa non hai secura, nada que murche.
E a vida florece e o corazón é torrente
que salta ata a vida eterna.

 

E Deus rompeu o silencio e dixo: “Haxa froito”
E a semente foi agromando en herba verde
e o espiga fíxose ouro de alimento.
E xa non hai máis fame, pois Deus faise pan
e fartura para quen pon a man suplicante.

E Deus rompeu o silencio e dixo: “Haxa paz e ledicia”
E a morte fuxiu tremente, xa non ten cabida.
Xa o Espírito alenta, e nada volve a ser o de antes.

 

E Deus pronunciou  teu nome, e chámate fillo/a
e xa non hai tebras, todo é luz;
xa non hai sede, todo é frescura;
xa non hai fame, todo é fartura;
xa non hai medos, todo é paz;
xa non hai morte, todo é vida.

 

Cristo resucita, luz, auga, alimento e vento
Feliz Pascua

Xabier Alonso
4 de abril de 2021

viernes, 2 de abril de 2021

DÍAS DE PASIÓN Y VIDA


Y la Palabra se hizo gesto.
La mirada se inclinó,
el Maestro a los pies,
el discípulo a su interior.
Las manos toman el cuerpo,
cansado y sucio del hombre peregrino,
y el agua renueva el cuerpo malherido.
Maestro y Señor nos da la lección
de ser siervo, esclavo por amor,
ser cordero sacrificado en el altar de pasión.


Y la Palabra se dio en alimento.
No es apariencia,
la realidad supera los sueños.
No es mentira, es el mismo Dios,
hecho hombre vendido,
apasionado en pasión,
aprisionado en el corazón.
Es la verdad del Hijo
que solo atiende a razón
que el hombre no comprende
el que se hace prisionero
en la cárcel de su amor.


Y la Palabra se hizo verdad
que se proclama al ser juzgado
por quien perdió el juicio,
el hombre en el engaño
condena a muerte
quien ha vencido la mentira.


Y la Palabra se hizo belleza
la que se oculta tras la sangre
los golpes y suplicios.
Es belleza de semilla
molida para ser amasada
pan de vida que alimenta
una humanidad hambrienta.


Y la Palabra se hizo silencio,
camino de Calvario
piedra y lamento
mirada, agua al sediento.


Y la Palabra se hizo bienaventuranza
pues los pobres, los hambrientos
de paz y justicia,
los golpeados, los harapientos, 
los últimos que serán primeros.


Y la Palabra se dejó clavar
y contemplaron en lo alto
al que fue traspasado.


Y la Palabra se hizo silencio,
el día noche,
la historia en tiempo
Dios no se esconde
y pregunta
¿Dónde está tu hermano?
El inocente muerto en cruz colgado.
¿Dónde está tu hermano?
Diciendo que soy perdonado.
¿Dónde está tu Dios?
El la cruz, Cordero inmolado.

Y la Palabra se hizo silencio,
mirada, suspiro,
se hizo abrazo: mujer,
mujer, ahí tienes a tu hijo.
Y la mujer se hizo madre,
maternidad germinada en muerte,
si hay madre hay vida.

Y la Palabra se hizo esperanza
en el vientre de la tierra
que brota y germina
en la vida nueva.


Xabier Alonso
2 de abril de 2021
Viernes Santo