domingo, 26 de julio de 2020

O TESOURO AGOCHADO

Vitral do Santuario da Franqueira  coas imaxes de San Xoaquín e Santa Ana coa Virxe María nena. 
Hoxe o Señor regálanos tres preciosas parábolas do Reino: o tesougo agochado, a pérola e a rede dos pescadores. Nelas hai unha similitude. Estás ocultas. Quén as pode atopar? O que traballa a terra e abre ata o fondo para removela. O que se adica a buscar a mellor pérola nun lugar e noutro. O que fae a faenar cada noite. A constancia do labor, sen sabelo, traerá un día á luz o que non nos imaxinamos. É so cuestión de sorte?

Vou por un exemplo. Fleming estaba a facer os seus estudos de investigación no laboratorio. Nunha ausencia do mesmo durante un mes esquecera un dos ensaios nunha fiestra medio aberta. Ao regreso tiña enrriba unha capa de barolo, mofo, que en lugar de tiralo ao lixo puxoo no microscopio, e, eureka, descubre a penicilina. Non é así de doado. Sorte? Pois a ansia de búsqueda, o traballo polo ben común da saúde, o empeño, a curiosidade... e á fin salvar millóns de vidas grazas aos antibióticos.

Cando o gran Miguel Anxo Buonarrotti, un dos grandes xenios renacentistas, estaba a traballar en Florencia ouviu falar dun gran bloque de pedra que estaba abandoado. Fora disposto para unha grande escultura, de cinco metros, pero consideraban que era ruín para o labor. Foino mirar e levouo para o taller. Despois de facer un modelo esculpiu o grande David. "Estaba dentro" comenta a historia, "eu saqueille o que estorbaba" Necesitou meses de traballo, non moitos para a perfección da obra.

E como isto, infindade de cousas, pódense descubrir novas galaxias e estrellas se miras ao ceo, atópanse novas especies mariñas se buceas; so sacarás unha boa poesía se entras na alma.

Comprenderás o tesouro que hai en ti se te aventuras a entrar no teu corazón. Qué necesitas? Comprar o campo, vendelo todo, saír a faenar. O reino está detro de vós nos di Xesús no evanxeo. E se está, meus amigos, é un tesouro. 

Hoxe na celebración dominical teremos, unidos a iniciativa da Conferencia Episcopal Española, unha lembranza especial pola vítimas do Coronavirus. Neste día, festividade de San Xoaquín e Santa Ana, pais da Virxe María, avós de Xesús, poñemos a nosa ollada e corazón nos avós e avoas. Os que nesta pandemia son os que levan a peor parte. Os que tiveron que morrer sos. Eses 59 concidadáns que foron abandoados os seus cadáveres denota a frialdade do xénero humano. Unha obra de miseriscordia que quedou esquecia "enterrar aos mortos"

Quédanos moito por diante, facer que poidamos sacar o mellor de nós, o tesouro que o Señor puxo no noso corazón, o Reino escondido ou esquecido, e poñelo ao servizo do ben común e do futuro.

O evanxeo de hoxe

O Reino dos Ceos é semellante a un tesouro agachado nunha leira: o home que o atopou vólveo a agachar; e, cheo de alegría, vai vender canto ten para mercar aquela leira.
Tamén se parece o Reino dos Ceos a un tratante de perlas finas: en atopando unha de grande valor, foi vender canto tiña e mercouna.
Do mesmo xeito é semellante o Reino dos Ceos a un aparello de rapeta largado no mar, que recolleu peixes de todas as castes. Unha vez cheo, tiran por el para a ribeira e, sentados, escollen os bos nun queipo e os malos tiran con eles. Así será na fin do mundo: sairán os anxos e arredarán os malos dos xustos para botalos no forno do lume; alí será o pranto e o renxer dos dentes.
‑¿Entendedes todo isto?
Eles responderon:
‑Entendemos.
El concluíu:
‑Por iso todo letrado que se fai discípulo do Reino dos Ceos parécese ó dono dunha casa que saca das súas arcas o novo e mais o vello.

Xabier Alonso


sábado, 25 de julio de 2020

¡QUÉ PESADA ESTA MADRE!

Cuando la madre de Santiago y Juan; bueno en el Evangelio, por dejar clara la linea paterna dice, la madre de los hijos del Zabedeo, que ya son ganas de complicarlo; al acercarse a Jesús a pedirle un puesto importante a sus hijos provoca los enfados del resto de los discípulos.
Pensamientos:
Ahí viene esa pesada, siempre está buscando que si a la derecha que a la izquierda para sus hijos.
No digáis nada que es tía de Jesús. ¿Cómo? Pues sí, resulta que dicen que si es la hermana de María, hija pues de Joaquín y Ana.
Ah pues es lógico que le de algo importante, al fin y al cabo son familia.
Es el clan de los Zebedeos, y ahí está ella dando la cara por sus hijos.
Salomé, dicen que se llama. Pues su nombre significa paz, proviene de Shalom, y sus hijos no salen a ella pues les hemos puesto de mote los hijos del trueno. 
Sí, como les pises saltan un momento.
Buenos pues pide, pide, a ver que le dice Jesús.

¿Qué os parece si leemos el texto y nos situamos?

En aquel tiempo, se acercó a Jesús la madre de los hijos de Zebedeo con sus hijos y se postró para hacerle una petición.
Él le preguntó:
«¿Qué deseas?».
Ella contestó:
«Ordena que estos dos hijos míos se sienten en tu reino, uno a tu derecha y el otro a tu izquierda».
Pero Jesús replicó:
«No sabéis lo que pedís. ¿Podéis beber el cáliz que yo he de beber?».
Contestaron:
«Podemos».
Él les dijo:
«Mi cáliz lo beberéis; pero sentarse a mi derecha o a mi izquierda no me toca a mí concederlo, es para aquellos para quienes lo tiene reservado mi Padre».
Los otros diez, al oír aquello, se indignaron contra los dos hermanos. Y llamándolos, Jesús les dijo:
«Sabéis que los jefes de los pueblos los tiranizan y que los grandes los oprimen. No será así entre vosotros: el que quiera ser grande entre vosotros, que sea vuestro servidor, y el que quiera ser primero entre vosotros, que sea vuestro esclavo.
Igual que el Hijo del hombre no ha venido a ser servido sino a servir y a dar su vida en rescate por muchos».

Salomé, puesta de rodillas profesa el reconocimiento de que éste, al que posiblemente conociera ya de pequeño, y quien sabe si María le contase algunas inquietudes de la infancia o juventud, ahora, ella lo reconoce como el Mesías. Le pide lo que nadie le puede conceder, pero ni siquiera el Hijo, un puesto en el Reino. Aquí ella profesa su fe en el Reino de Dios del que tanto habla Jesús. Pues lo que tanto les cuesta reconocer a los discípulos a ella, en su sencillez, con una petición lógica, ya lo hace.
Ella escucha la respuesta de sus hijos, la decisión con la que responden, pero sobre todo, la lección que aprende. Esta mujer, esta madre, escucha "el Hijo del hombre no ha venido a ser servido sino a servir y a dar su vida en rescate por muchos". Y esa lección no la olvida jamás, porque Jesús acaba de anunciar su pasión y unos días más tarde entrará en Jerusalén.
Posiblemente seguiría con ellos para celebrar la Pascua, y ella, junto a María y otras mujeres permanece al lado de la cruz. Ella, con otras mujeres va al sepulcro al alba del primer día y recibe el regalo de que el Reino ya está comenzado en el Resucitado. Lo que ella pidió para sus hijos lo recibe, el primer puesto es ser mensajeros de la alegría del Evangelio. Ella se postró, pidió, y aprendió a ser sierva.
Hoy celebramos a Santiago, hijo del Zebedeo, el pesacdor, el discípulo, el amigo del Señor, el apóstol, el evangelizador, el peregrino, el mártir, el testigo... y ésto también lo recibió de su madre.

Feliz día de Santiago
Xabier Alonso






jueves, 23 de julio de 2020

¿ADOLESCENTES? Un respeto

Xa fai uns cantos anos estiven ao servizo do seminario menor como formador. Unha breve xeira, pero intensa. Dediqueime a ler algunhas das publicacións que había sobre adolescentes. Todos coincidían que era coma terra de ninguén. Nin se quere ser neno, pero non cesa o infantilismo, e deséxase ser adulto, pero non se asumen responsabilidades. Esa loita interna entre o que o que se desexa e a saudade do que vai quedando. Unha pócima explosiva de afectos e reveldía, de medos e incertidumes. Ese berro que bombardea aos cativos, xa medrados, de pelusilla no bigote e acné nas facianas, e que penetra ata no fondo ¡a ver se maduras!

Pois, sabedes que vos digo, un pouquiño de respecto. Porque a ver quen é o guapo que xa é maduro. Porque namentres escribía a descrición anterior, estaba a facer unha radiografía da nosa sociedade. 
Que dis, Unha sociedade adolescente?
Pois si. 
Onte escoiteillo nunha entrevista a unha profesional da saúde na súa preocupación ante a irresponsabilidade social que provoca novos contaxios do COVID

Fixémonos.
A mocidade fai  que ten aprendido. E fixémoslle entender dun xeito erróneo o sentido da responsabilidade. Porque ser libre é facer o que quero, ata que non tropece coa libertade do outro. Polo que ti te convertes para min, non nun ciudadano co que compartir o destino e traballar no ben común, senón un rival, pois coartasme a libertade de facer o que me peta.
Que os nosos fillos oiron falar aos adultos que non podes beber, porque te poden pillar a caerche unha multa. Pesa máis o medo punitivo que unha coducción responsable. Que escoitaron que se pode pagar en B, que outros rouban máis, que a min non me van pillar. Que despotricamos contra a política e os seus, e logo a ver se consigo un eschufe para colocar ou conseguir este favorciño. Que non me veñas a marear a cabeza cos teus rollos de mozo, pero despois non entendo aos meus fillos nin sei porque reaccionan deste xeito. Que a ver se nos movemos para cambiar isto, pero non me compliques con sindicarme, ou saber certamente que é o que pasa. E así podemos ir ata un cento de actitudes.

Pero para min, o que está minando o feitío da xente é a súa adolescencia egoísta, porque antes de que me esqueza, os adolescentes son divertidos, áxiles, inquedos, alegres, amigos e super amigos, abertos, con ilusións, e moitas moitas cousas máis.
Ao que ía. O que nos mina é unha adolescencia egoísta que nos fai mirarnos continuamente ao embigo. E isto é o que nos sucede.
Miranos ao embigo de que somos os mellores, a sanidade mellor do mundo, presumían moitos, pero coa maior tasa se contaxios entre eles por falta de materiais e protocolos.
Miramos ao embigo de que somos o destino turístico mellor, e podemos desfacer o tecido industrial e mandamos aos mellores a traballar na investigación ao estranxeiro.
Miramos o embigo de que somos libre pensadores e desenrolamos unha morea de dereitos, e cremonos señores e donos absolutos de todo. A que nos sirvan.
Miramos o embigo de que nos motiva a apetencia, o gusto, o inmediato, e que non lle guste que lle de... así construimos algunhas decisións. Cando os políticos se moven por conveniencias partidistas ou beneficios eleitorais.
E agora, a culpa é dos adolescentes e da mocidade. 
Pero non. Como malos adolescentes, sabedes?. Non queremos asumir a responsabilidade común.
A madurez e deixar de mirarnos o embigo e pornos ao servizo dos outros.
A madurez chega cando entendes a vida na entrega por que te enamoraches. Cando das a túa vida polos teus. Cando te ergues cedo para traballar e comprendes que estás a construir algo mellor, coidar da túa familia e medrar. Madurar é cando sabes perder tempo cos que necesitan falar, desafogar, e saber aceptar. Madurar é cando descubres o milagres da gratuidade, do que non tes que estar sempre recibindo compensacións por todo.
E agora dime. 
Non necesitamos madurar como sociedade.
Sexamos bos adolescentes e mellores.

Unha aperta
Xabier Alonso












miércoles, 22 de julio de 2020

MARÍA DE MAGDALA

Cuadro de María Magdalena del Santuario da Franqueira donado en el año 2016 por la familia Fontán Fortes
¿Eres tú?
María, ¿la de Magdala?
Quiero escuchar de tus labios el nombre de amor. 
Pídele al Jardinero que derrame en mi huerto agua fresca
que de la seca tierra brote en yema débil
lo que podrá ser un día fuerte tronco de vigor.
Susurra al corazón del hortelano que llene mi tierra

de le fe que te mantuvo firme junto al tronco
donde el hombre derrotado, victoria dio en amor a la humanidad.


Ayuda Magdalena a este pobre servidor
levantar la vista y secar las lagrimas del dolor
de los que han visto tumbas llenas de sufrimiento.


María, la de Magdala,
toma mi mano y llévame a los pies de mi Señor,
hazme respirar en el polvo, la tierra seca
en medio del desierto, la misericordia y del amor


María, la de Magdala
saca le ungüento de bello aroma
que llena la fría muerte de frescura de la vida en flor.


La piedra sacada, la tumba vacía, la muerte derrotada
y yo contigo vería, que la vida en mi corazón se asomaba.

María, le de Magdala

llévame de tu mano a estar junto al jardinero


Xabier Alonso

martes, 21 de julio de 2020

RESTAURACION DEL BALDAQUINO DE LA VIRGEN

RESTAURACIÓN DEL BALDAQUINO DE LA VIRGEN DE A FRANQUEIRA.

Se han iniciado las obras de restauración del baldaquino donde se venera la antigua imagen de Ntra Sra da Franqueira. Consiste en la desinfección, limpieza y todo lo que conlleva la restauración de esta obra. Por otro lado se procederá a la limpieza de la imagen. Todo ha sido previamente revisado y autorizado por la Delegación de Patrimonio de la Diócesis y por Patrimonio Cultural de la Xunta de Galicia. Los trabajos, que tendrán una duración de cuatro semanas, serán realizadas por la restauradora María Victoria Valverde. La madera ha sufrido ataque de insectos xilófagos, así como pérdida de puntos de pintura y grietas. Este baldaquino está documentado en 1692, cuando los monjes edifican los arcos y la bóveda, colocan la obra debajo de ésta y la añaden otro piso, hoy desaparecido, que contenía la imagen del Resucitado. Todo en madera de nogal. Tal y como se describe, el cuerpo central que ahora restauramos, puede ser anterior. Las obras ascienden a 4.276,14€. Para la solemnidad de la Asunción de la Virgen estarán ya finalizadas. El andamiaje no impide que los fieles sigamos pasando, como es costumbre, bajo la imagen de la Virgen.

NO TENGAS MIEDO

Y Dios dijo.
Sí, porque su palabra es espada de doble filo, su voz dulce como la miel y su gusto permanece. El sabor, sabiendo a Dios, que da vida y alimenta. 
Y dijo, Hágase. Y la luz, la tierra, el calor del sol y las tinieblas. El hágase de poner en orden y colocar cada cosa en su sitio y de saber que cada criatura está llamada a aceptar lo imprevisible, lo inesperable.
Y María dijo, Hágase. Y se hizo Dios criatura, y se colocó en su sitio. Se hizo pequeñez, se hizo último.
Y Jesús dijo, Hágase. Y se hizo silencio, y el huerto de los olivos escuchó el silencio de Dios, el consuelo de una copa amarga.

Y dijo Dios, libertad. Y los gritos de los esclavos se hicieron cantos de victoria. Y se separaron las aguas y el desierto se hizo duro. Libertad es asumir riesgos, responsabilidad en la travesía de la esperanza.
Y dijo Jesús, yo soy. Y el látigo golpeó con dureza, y la cruz fue pesada, la heridas profundas, la lanza abrió un manantial. Y Jesús dijo, yo soy libertad, y tú hijo mío eres libre. Y Dios se hizo esclavo. Y Dios durmió en un sepulcro.

Y el aliento de Dios susurró, amor. La piedra ya no era pesada. Una rendija de luz, un nuevo amanecer. 
Y dijo Cristo, soy yo, no temáis. Y mostró las llagas. Yo, incrédulo, meto el dedo, siento la fuerza de la sangre, el latido del amor. Y veo mis llagas. Hoy, Señor, sana.
Y la luz penetró por la rendija de un puerta cerrada por temor. El viento penetró. Una mirada al centro, ya no soy yo, es el Señor quien vive, vive en mí y yo en Él.
La fuente no cesa de dar vida.
Dijo Dios, hágase. Y la vida nació. 
No tengas miedo, contigo yo estoy.

Xabier Alonso

lunes, 20 de julio de 2020

RESISTENCIA, RESILIENCIA, RESURRECCIÓN

Resistencia, resiliencia, resurrección.

Queda en la memoria colectiva, algunos manifestando el cansancio, el canto balconiano del dúo más escuchado en este 2020. Y es que en pocas semanas lo que era el himno de una nación confinada, pasó a ser la canción olvidada. En la sociedad gaseosa todo se esfuma, o mas bien de evapora. Un himno para recrear nuevas actitudes fue la escusa de unas fiestas que, anunciadas a bombo y platillo por los medios, eran la excusa ideada para "olvidar" por un momento el drama de la puerta de al lado. No nos gustan las malas noticias, aunque tangamos el cerebro lleno de imágenes crueles de entretenimiento salido de la industria cinematográfica que en menos que canta un gallo salen violentas batallas de espadas o pistolas, sangre y dolor que son consumo de sofá. 
Estábamos en esas de resistir, porque para muchos no fue fácil. Y el temor venía de como salimos de ésta. Y se pasa al segundo plano, que ya lo ha declarado la Comisión Europea como un trabajo de resiliencia. Un término al que llevaba yo tiempo dándole vuelvas. ¿Cómo nos vamos a recuperar? Pero mi inquietud no está solo en una cuestión, como vemos, en la recuperación económica, sino, en recuperar lo que habíamos perdido antes de comenzar la pandemia.
Las preguntas se amontonan en mi cabeza ¿podremos ser una sociedad madura, responsable y solidaria? Por lo que vimos durante las semanas de encierro, podría ser. Pero hoy ¿pienso lo mismo?
Lo decía en clave de humor una persona. Si vienes a hacer turismo no hace falta el test, pero si vienes en patera, te lo hacen al momento. ¿Han crecido las desconfianzas sociales? Porque, ¿solo levanta le economía el turista de billetera?, ¿no lo hacen también los temporeros?
La resiliencia es la capacidad de afrontar la adversidad. Es la capacidad de recuperarse después de una experiencia traumática. Sí, está claro. Pero, ¿quién nos ayuda a recuperarnos?
Volver a nacer. 
Creo que sería más adecuado desarrollar la capacidad de nacer a una realidad nueva. Saber abandonar lo que nos anula humanamente y descubrir las capacidades humanizadoras que están en nuestro interior. Impulsar el encuentro de escucha y acompañamiento, desterrar el orgullo y la prepotencia de una sociedad tecnológica y virtual. Renacer a una participación cocreadora de un hogar común que necesitamos cuidar. Restablecer los vínculos que el aislamiento individualista y egoísta nos va robando. Asumir con sencillez y con capacidad adulta las responsabilidades. Resucitar la auténtica alegría. 
Esta mañana he tenido que caminar por la cuidad, observaba las miradas, y los rostros detrás de las mascarillas. Y veía terrazas con personas sentadas con su cañita. Pero, oh sorpresa!! Rostros fijos en las pantallas del móvil, sentados unos junto a otros, en silencio. Y pensaba. Tiempo perdido.
Quiero, deseo, espero, morir a lo que no da vida. Y por favor, Señor, sácame del sepulcro.
Porque ya ha pasado la resistencia, se camina en resiliencia, pero, en realidad, deseo que resucitemos.

Xabier Alonso

viernes, 10 de julio de 2020

SAN BENITO: Primero el amor

No anteponer nada al amor de Cristo. 

Esta frase resume la vida del monje. La regla de San Benito es una invitación a

adentrarse en el amor de Cristo y ponerlo en el centro de las decisiones. 
Los monasterios son faros de caridad. Gracias a ésta su impulso supuso la renovación de una Europa que estaba en decadencia. Desde los monasterios se impulsa un saber cultural que llega a nuestros días, son lugares de enseñanza, que a pesar de su lejanía congregan a gentes de diversos lugares para la instrucción. 
Son espacios de encuentro, de compartir la sabiduría del corazón, de la reflexión pausada, de la búsqueda interior. Son lugares de diálogo, porque la sabiduría se adquiere con la escucha. 
Son focos de promoción humana desde el trabajo en común. En los monasterios se impulsó la rotulación de las tierras, los regadíos, los nuevos cultivos, la ganadería... y en tiempos recientes hay monasterios que trabajaron el cooperativismo, la formación laboral, la economía sostenible y solidaria, los cultivos ecológicos. 
Son espacios de caridad. Primero la que se va forjando en el corazón de monjes y monjas y en su vida comunitaria. En la acogida de peregrino y del huésped. Sus hospederías son refugio de las personas maltratadas por el estrés. El silencio del claustro remansos de paz en una sociedad aturdida por la violencia de tener que llegar a una meta impuesta. En la portería de un monasterio el pobre es recibido como hermano y recibe lo que más necesita: consuelo y esperanza.
Los monasterios fueron lugar de investigación. Sus boticas elaboraban remedios para la salud y supusieron un foco de conocimiento.
Los monasterios femeninos son lugares de promoción de la mujer. Su autogestión en todas las facetas nos descubren mujeres forjadas en la exigencia de superar barreras, a veces de una imagen de mujer acomplejada o de conductas infantiles, lejos muchas veces de la realidad. 

Os dejo con esta perla de la regla de San Benito que no es exclusiva de los monasterios

Existe un celo bueno que aparta de los vicios y lleva a Dios y a la vida eterna.  Practiquen los monjes este celo con amor ardiente,  es decir, estimarán a los demás más que a uno mismo,  tolerándose con gran paciencia sus debilidades tanto físicas como morales.  Se emularán en obedecerse mutuamente.  Nadie busque lo que cree mejor para sí sino lo que más le conviene al otro.  Practiquen una desinteresada caridad fraterna. Teman a Dios con amor.  Amen a su abad con humilde y sincera caridad. De ninguna manera antepongan nada a Cristo,  y que él nos lleve a todos juntos a la vida eterna.

Xabier Alonso





jueves, 9 de julio de 2020

SAN BIEITO: ORA ET LABORA, e todo o que ven despois


Na cercanía da festividade de San Bieito comparto convosco estas letras

ORA ET LABORA
Este é o lema tan coñecido da Regra monástica de San Bieito. Como ben sabedes, a vida dos mosteiros non se reduce a isto, pero resúmeo. Creo que no momento actual a vida dun mosteiro ten moitas lecións que ensinarnos:

1.- Saber vivir en comunidade. Unha das grandes riquezas dos mosteiros. Integrarse nun grupo humano xa feito, arraigado a un lugar, un espazo, unha historia, un estilo. Integrarse non anula, senón que enriquece, compleméntanos, axúdanos a medrad a todos, descubre os valores persoais e de grupo.

2.- Estabilidade. Os monxes e monxas, coa súa estabilidade nun mosteiro, saben que estarán aí para sempre, ata que fallezan, será o seu fogar. Nunha sociedade tan cambiante, que aturde e embriaga nos atractivos do novedoso, o mosteiro ofrece un saber estar na lonxitude do tempo. Da unha visión serea da vida.

3.- Unha meta común. Non medramos so como individuos, senón en camunidade. Camiñar xuntos, atopar xuntos a vontade de Deus, arriscar xuntos, equivocarnos xuntos, perdoarnos, comprendernos. Amar xuntos en Cristo.

4.- O silencio. Cando se entra nun mosteiro respírase unha paz exterior e interior. Facer do claustro, do interior do mosteiro unha imaxe da propia vida na que se contempla o misterio da beleza do corazón.

5.- Labora. O traballo. Non é so para a supervivencia. É a colaboración coa tarefa creadora de Deus. É a aportación persoal ao ben común, todo se fai para o ben de todos. As capacidades son postas ao servizo da comunidade. Un elemento tamén necesario na nosa sociedade.

6.- A oración. Saber contemplar desde o corazón de Deus a vida, a historia, o bo facer do Amado que nos acompaña. Orar desde a escoita.

7.- Descanso. No ritmo do día, tan ben diseñado do mosteiro o horario tamén ten a súa pedagoxía. Centrarse no corazón, na oració, no traballo, no que estou a facer agora mesmo, esixe estar exento de andar ás presas para ir para onde non sabes, chegar a onde non queres, facer o que non buscaches. O estrés social ven dado do desorden. Cada día ten o seu afán. É tempo de reclamar que cada semana teña o seu día de descanso, un ocio sen explotación laboral, unha racionalidade do traballo.

8.- Confinados. Durante estes meses de confinamento, os mosteiros foron un espello no que poder aprender a como vivir toda a vida dentro dun mesmo espazo. E o máis sorprendente, gustarche. Pois cando poidas pregunta nun mosteiro e daranche a clave.

9.- Alegría. Algo que sorprende ao entrar nun mosterio, unha sera ledicia de que a vida é fermosa. A vida vívese e está chea do amor de Deus.

10. Misión. Os mosteiros están no mundo e dan unha visión da vida, da fe ao mundo. Non so fan dulces e licores, son presencia, signo de amor. Vida.


Xabier Alonso


miércoles, 8 de julio de 2020

UNHA PALABRA DE ESPERANZA

Unha palabra de esperanza.
Hoxe é día 8. Como cada mes temos celebrado a Eucaristía no Santuario. Eramos un grupo ben numeroso para ser día de semana. O verán facilita que poidamos achegarnos á Franqueira. Un grupiño tamén de xente nova. Alentador.
Desde que comezamos esta nova etapa procuramos que a Misa sexa un momento de calma no medio da tempestade. É de destacar o silencio na asemblea, non so porque a máscara nos impida comunicarnos con serenidade. Creo que estamos nun tempo de busca. O corazón está inqueda ata atopar descanso e paz. Pero non unha paz que procede da ausencia dos perigos, senón a paz que ven de atopar un camiño de futuro, unha esperanza segura.
Nestes meses aluma unha veliña no altar. Un cirio que coa súa tenue luz estanos a falar desa lumieira que rompe as tebras. É a lembranza física dos enfermos, das familias e das vítimas da pandemia. Aí estamos nós, todos, porque dun xeito máis grave ou máis levemente, todos somos partícipes das consecuencias desta enfermidade. 
O texto do evanxeo que lemos nesta celebración foi a visitación. María, non espera, sabe que levando ao Fillo de Deus nas súas entrañas, está capacitada polo don do Espírito, a levar unha morea de esperanza ao fogar de Zacarías e Isabel. Todo se renova na presencia do Señor.
María canta as marabillas da acción do Señor. Di unha palabras que resoan aíndo hoxe, e máis na voz dunha xove muller, de aldea, pero inundada dunha visión nova. Aqueles que xa viven na fartura das súas autosatisfaccións, nas riquezas que enchen o peto, nas mentes e as actitudes enchidas de orgullos, xa están satisfeitos, ou iso pensan. Deus ven rescatar e por nos tronos aos humildes, alimentar aos famentos. Dar saúde. Sí dar saúde, salvación.
María, imaxe da Igrexa, descúbrenos a nos tarefa. Axudar a vivir sanamente, ter unha visión da vida coa confianza posta na esperanza.
Hoxe alumea nos nosos corazóns a luz da esperanza.
Non teñades medo. Poñede no Señor o voso corazón. Esperade no seu amor. Descansade en El.

Xabier Alonso