miércoles, 13 de diciembre de 2017

SANTA LUCÍA






Santa Lucía
A Franqueira
13 de decembro de 2017
Misa ás 6 da tarde
Ti, Señor, que tes alumeado as nosas vidas co exemplo de fortaleza da mártir Lucía, fainos, coma ela, limpos de corazón, alegres na testemuña da fe e dispostos levar a todos a luz da esperanza.

¿Pondrías tus confidencias en manos de una joven muchacha de 15 años? ¿confiarías tus mejores deseos? ¿le contarías tus problemas? ¿la pondrías como confidente ante el Señor?
Pues eso, que suena a locura, lo hacemos hoy los creyentes, como tantas veces, a la acercarnos a la vida y santidad de las jóvenes mártires de los primeros siglos de la Iglesia, como Lucía.
Hoy, pide, sí, pídele mucho a Santa Lucía por los jóvenes. Que como ella descubran en lo profundo de su ser la intensa llamada a vivir la verdad, la limpieza de corazón, la pureza de intenciones, el amor a Cristo.
Hoy, muchos, sintiéndose perdidos han perdido la esperanza de un proyecto. Pide a Lucía que les abra los ojos del corazón para descubrir el amor entrañable del Señor

domingo, 5 de noviembre de 2017

FILLIÑOS. Na despedida de D. José Lago Cid




Hoxe recibirá sepultura no cemiterio parroquial de Mondariz- Balneario o corpo de D. José, párroco emérito desta parroquia e de Vilar. Foron, desde 1966 ata a súa xubilación no 2013 as comunidades nas que serviu con dedicación e sinxeleza. Moitos anos e moita intensidade, desde un corpo fráxil e enfermizo toda a súa vida, flaca figura que lembraba ao cabaleiro andante cervantino. E como este persoeiro de cabalerías, tamén Pepe era un pouco aventureiro que lle valeu algún que outro susto na longa estadía. 
Quixera destacar unha poucas características, hai moitas máis evidentemente:

A primeira é a súa entrañabilidade de avó cariñoso. De aí que titule "filliños" esta aportación, pois era a súa paralabro ao tratar ás persoas. Nesa palabra se resume o fundamento, poñer nas relacións interpersoais esta verba de cariño.

A segunda a dimensión vocacional. Dous son os sacerdotes ordenados nas parroquias que serviu, pero moitos foron os mozos que pasaron polo seminario. Unha lección que non podemos esquecer os sacerdotes: o trato persoal e a didicación aos máis novos, acompañamento e dedicación. Asemade este é o tema da programación pastoral deste curso.

A terceira é a devoción á Virxe María. O seu amor á Nai de Deus foi un agasallo que entregou aos seus filliños. A imaxe da Virxe de Lourdes foi coroada nunha liturxia expléndida e cunha coroa expresión de amor á Nosa Señora. E como non, a peregrinación anual á Franqueira coa parroquia na Romaría das Pascuillas.

Quero finalizar cun detalle. Onte, día do seu falecemento, tiñamos na Franqueira e nas outras parroquias a novena de Ánimas. Cada día lemos o testamento espiritual dun santo, destacando algún aspecto da súa vida e de cómo afronta o misterio da morte. Pois ben, onte leiamos o testamento de Santa Bernardiña Soubirous, a mociña de Lourdes. Rezuma por todas partes a humildade como seña de vida xunto cunha vida debilitada na efermidade, e en todo, cun corazón agradecido.

Con ese sorriso e a sorna quero lembrar a Pepe coa miña pregaria agradecida.

Finalizo cunha das coplas de Pascuillas que canta Mondariz Balneario ao peregrinar ás Pascuillas

Raíña do ceo,
fermosa e garrida,
na hora da morte

danos nova vida.


Graciñas D. José

Xabier Alonso

sábado, 4 de noviembre de 2017

DAME DE BEBER



Din que se é máis terrible morrer de sede que de fame. E hoxe, a nosa terra, leva uns meses cunha sede terrible. A choiva destes días, despois de estar insistentemente rezando, so é unha pinga que non remedia a necesidade que estamos a ter.
Mañá teremos na Franqueira unhas oracións especiais para pedirlle ao Señor que nos bendiga co precioso agasallo da auga. Pero tamén quixera expresar alguhas ideas:

1.- Non recoñecemos a importancia das cousas ata que as temos en falta.
2.- Na sobreabundancia somos derrochadores.
3.- O pensamento económico supedita o ben común a longo prazo por un beneficio inmediato. Prefrimos estar en outubro na praia e con calor, ainda que supoña a morte do ecosistema, con tal de que teñamos beneficios.
4.- Os mananciais non son eternos, sobre todo, se non se coidan.
5.- Necesitamos unha conciencia globalizada, se coido esta parcela contribúo ao ben de todos.
6.- Se nos estamos necesitados, imaxinemos, aos que viven noutros lugares do mundo.

Benqueridos, sigamos pedindo ao Señor que nos bendiga, que nos faga conscientes que todo don ben del.

Nosa Señora da Franqueira, axúdanos.

Feliz día
Xabier Alonso

jueves, 2 de noviembre de 2017

CARTA ABERTA Á MORTE. SANTOS E DEFUNTOS




Carta aberta á morte

Estes días andamos moi apurados, dun lado a outro, visitando aos nosos queridos que xa partiron. E nestas falamos de ti, benquerida morte. Que non sei moi ben como tratarte, pois, aínda que s Francisco te chama irmá, todos nos lembramos de ti con máximo respecto, algúns con temor, e outros cunha indiferencia para que non se vexan os seus medos.

O que si é certo que falamos moito de ti, e nin sequera te coñecemos, a non ser de ouvidas e do que temos visto e nos afecta. Porque pasar non pasar desapercibida. Aínda que duras un so instante provocas nos máis un baleiro que se tarda en comprender, ou feridas que non hai que as cure, ou cantas veces creas preguntas ás que precisan respostas. Por ti se fala nas traxedias máis inxustas, ou nas regueifas máis fora do humano. Porque ben nos pertence saber que imos morrer, pero no fondo sabemos que non é para nós, senón que somos chamados á vida.

Levamos toda a vida, esta que temos, a prepararnos a un instante, unha cita que teremos contigo. Un momento que marca un antes e un despois. E so estás aí, nese intre, e que leva a paralizalo todo, o tempo, a vida. Todo se converte e ollada en bágoas para intentar comprender, asumir, saber, responder, coñecer... e cada un ponse diante da mortal consecuencia, mortalla de megrura, loito de aflición. Un intre é suficiente para que o poderoso se converta en po, igual que o pobre, o famento atope a fartura do descanso, o mozo prolongue para a eternidade a súa xuventude, o vello resuma a súa historia. Todos ao fin camiño dun eido que abre as portas da infinitude. Uns quixeran esperar e darse máis tempo, outros desexan que chegue o momento. E á fin, poñer no nome un desexo, descanse en paz.

Vestida nas tebras fuches asumida na luz de quen venceu. O Fillo soterrado coas bágoas do Pai eterno, descansando nun sepulcro, ventre de novo amencer, triturado pola maldade, asfixiado pola violencia, maltratado polo pecado. E no terceiro día, venceu e faise luz o que ti convertiches en noite.

Hoxe, achegarse a un camposanto, a descubrir as lumieiras acesas da esperanza que non se perde, da vida non esquecida, da noite vencida. A resurrección escrébese con candeas de eternidade que consumen cada pregaria de perdón e de unidade. O lugar onde está a finitude dos corpos que se esvaen, onde a traxedia enche de pesares, agora está a fermosura das flores que anuncian o xardín sempre aberto da eternidade da ledicia.
Querida irmá morte un suspiro, un desalento, unha porta que se abre. O mesmo Deus abrazoute e cando expirou a morte tomou outro nome chamándose amor.

Oremos polos nosos finados unha pregaria de esperanza, de amor e de vida



Xabier Alonso

miércoles, 27 de septiembre de 2017

FESTAS DO ROSARIO EN PRADO DA CANDA





FESTIVIDADE DA NOSA SEÑORA DO ROSARIO EN PRADO DA CANDA

A covelense parroquia de Prado da Canda, cuxa igrexa dista a escasos 3 quilómetros do Santuario da Franqueira, celebra na vindeira fin de semana a festividade en Honor da Virxe do Rosario. Estas celebracións teñen dúas peculiaridades: a danza que no seu honor realiza a mocidade da parroquia e a veneración das reliquias da enciñeira das aparicións da Virxe en Fátima coas dos santos Francisco e Xacinta Marto, recentemente canonizados polo Papa Francisco.

As danzas son realizadas por catro parellas de mozos e mozas levados nos seus distintos momentos por un guía. Unha longa e vistosa danza que se realiza na fin da procesión o sábado pola tarde e o domingo pola mañá. Este tesouro foi gardado celosamente polas distintas xeracións que foron transmitindo de xeración en xeración, facendo dela, expresión de amor á Virxe María. A música, realizada maxistralmente polo grupo dos Folieiros de Lavadores, marca un ritmo que os danzantes van acompañando coas castañolas e facendo distintos pasos nos que, con maestría, rematan axeonllados aos pes da imaxe da Virxe.

As reliquias foron agasalladas á parroquia hai máis de 20 anos. Expostas durante a novena son veneradas nos días solemnes das festas. Este ano teñen unha centralidade moi especial ao conmemorarse o centenario das aparicións da Virxe en Fátima.

A procesión terá, asemade da imaxe da Virxe, a de Santo Domingo, bendicida polo Sr. Bispo na Romaría das Pascuillas na Franqueira o pasado mes de xuño



Os horarios da festividade son os seguintes:
Sábado 30 de setembro
6 da tarde: Rosario, Novena, Misa Solemne en Honor da Virxe, Procesión e Danzas
Domingo, 1 de outubro
12 da mañá: Misa Solemne en Honor da Virxe, Procesión e Danzas
O día 7 de outubro

12 da mañá: Misa Solemne en Honor da Virxe e Procesión

miércoles, 30 de agosto de 2017

NOVENA DA FRANQUEIRA




Esta tarde, a las 8, dará comienzo la Novena que nos prepara a la celebración del Nacimiento de la Virgen María. Como saben los asiduos, no existe en este Santuario, como en otros de Galicia, una afluencia masiva de fieles en estos días, exceptuando los días que caen en fin de semana. Evidentemente la fe no está en competencia a ver quien logra más asistentes, sino, lo que necesitamos es vivirlo con el fervor propio de esta fe. Comenzamos con el rezo del Rosario despacio, sin prisas, con sus comentarios y cantos. La lectura de la Norvena y la celebración de la Eucaristía. No baja de una hora, pues todas las celebraciones de la Eucaristía tienen su comentario homilético. Hay personas que dicen que es excesivo en el tiempo, que tendría que ser más ágil. Hace unos días he tenido oportunidad de asistir, como fiel en un banco de la iglesia, a la celebración en un santuario. Y sin ánimo de compararnos, ni caer en la crítica fácil, pero me supo a poco el asistir un grupo considerable de fieles a una celebración en la que no hubo un canto, ni una palabra al Evangelio, ni una oración a la Virgen, pues era un santuario mariano. Me supo a poco el haber viajado bastantes kilómetros para "despacharnos" en escasos 20 minutos. Yo, veo a los peregrinos y descubro gentes de diversos lugares que han hecho el esfuerzo de venir a visitar su hogar en Franqueira, no dedicar un tiempo considerable es como una desvalorización del esfuerzo que han hecho. Rezar con calma no es un delito, más aún, en tiempos en que todos tienen prisa para todo, necesitamos vivir momentos con tranquilidad.

Os paso los horarios de estos días

MERCORES 30 COMEZA A NOVENA Á VIRXE DA FRANQUEIRA
         6 da tarde: Misa en Honor da Virxe da Franquiera Oración ante o Santísimo
         8 da tarde: Rosario, Novena e Misa en Honor da Virxe da Franqueira

XOVES 31. Día das Vocacións
         8 da tarde: Rosario, Novena e Misa en Honor da Virxe da Franqueira.
ORACIÓN ANTE O SANTÍSIMO POLAS VOCACIÓNS

VENRES 1
         8 da tarde: Rosario, Novena e Misa en Honor da Virxe da Franqueira

SABADO 2
         9 da mañá: Misa de peregrinos
         10,30 da mañá: Misa en Honor da Virxe da Franqueira
12 da mañá: FUNERAL SOLEMNE EN SUFRAXIO POLOS DEVOTOS DA VIRXE FALECIDOS

6 da tarde: Rosario, Novena e Misa en Honor da Virxe da Franqueira
                   ORACIÓN DOS NENOS E CONSAGRACIÓN Á VIRXE

DOMINGO 3. XXII do tempo ordinario

10 da mañá: Misa Dominical e da Virxe da Franqueira.
11 da mañá: Misa Dominical e da Virxe da Franqueira. e de ofrenda por Abel
12 da mañá: Misa Dominical e da Virxe da Franqueira. Of Pepe
                                     
         4,30 da tarde: Rosario, Novena
5 da tarde:  Misa Dominical en Honor da Virxe da Franqueira
ORACIÓN POLOS ENFERMOS

6,30 da tarde: Misa dominical en Honor da Virxe da Franqueira

martes, 29 de agosto de 2017

MOCIDADE NA FRANQUEIRA





O pasado sábado un grupiño de mozos e mozas, ascenderon montaña arriba, para cumprir coa IX peregrinación da mocidade. Este camiño nocturno de oración fainos achegar da man de María ao seguimento do Señor.
Felicidades a todos os participantes.  

lunes, 28 de agosto de 2017

PREGÓN DAS ROMARÍAS EN HONOR DA VIRXE DA FRANQUEIRA

Poñemos o textio do pregón que proclamou D. Gonzalo Davila, Director de Cáritas diocesana de Tui-Vigo como anuncio das celebracións en Honor da Virxe da Franqueira.




En el nombre del Padre, y del Hijo y del Espíritu Santo.
Divino Jesús Sacramentado, Laudato Si, alabado seas.
Santísima Virgen María, en esta advocación de A Franqueira, Bienaventurada seas por todos los siglos.
Rvdo. D. Javier Alonso Docampo, Párroco y Rector de este Santuario, muchas gracias por la invitación.
Queridas amigas y amigos, hermanos todos en el Señor, que pacientemente me vais a escuchar.
Proclamar un pregón es anunciar un acto que próximamente se va a celebrar, hacerlo de un modo elogioso e invitar a participar en él. Esto es lo que intentaré hacer esta tarde: elogiar a nuestra Madre María y trasladar la invitación a imitarla y a participar en las celebraciones en su honor.
Lo haré desde el ámbito en el que estoy ejerciendo la misión que nuestro Obispo me encomendó, que es Cáritas. Es decir, el punto de mira lo voy a poner en la caridad y las personas, siempre desde la óptica del Evangelio, buena nueva de Cristo, como siempre lo hizo la Virgen María.
Y procuraré hacerlo sin menoscabar el honor que le debemos al principal feligrés y vecino de esta parroquia, y de cada una de las parroquias del mundo. Él siempre está realmente presente y dispuesto a recibirnos en audiencia privada y gratuita, sin pedir cita ni esperar turno, goza con el tú a tú; y si esta relación es en el silencio de las palabras ¡mejor!, porque “el corazón habla al corazón”. A este vecino por excelencia, por antonomasia, con una presencia corporal y sustancial, entero e íntegro (cf. Pablo VI, Misterium Fidei, 5) lo conocéis muy bien: es Jesús Sacramentado, el Amigo que nunca falla.
¡Gracias, muchísimas gracias, Señor, por quedarte siempre con nosotros aun sabiendo de nuestras ingratitudes e infidelidades!
Aunque esta tarde de Él, directamente, no hablemos mucho, nada de lo que podamos reflexionar tendría valor si no nos lleva a su dulce compañía, a reposarlo junto a su Corazón a pie del Sagrario.
Lo haremos siguiendo el ejemplo de la Virgen María, no sólo en este momento ni en los días de su Novena, sino en todos los días del año y en todos los años de nuestra vida. A Jesús siempre se llega por María. Ella es nuestra principal mediadora e introductora.
¡Cómo no lo va a ser si Ella fue el primer Sagrario y además Sagrario Viviente!
“La Caridad de Cristo nos apremia” (2 Cor 5, 14)
En la Virgen María destacan, por encima de todas las demás virtudes, las tres teologales. Son teologales porque son un don gratuito de Dios.
Su fe con vida, es decir, vivida plenamente, y su esperanza confiada en que se cumplan las promesas de Dios, la llevan a vivir la caridad. La vida de la Santísima Virgen fue y es un permanente ejercicio de caridad. En la vida eterna sólo la Caridad permanece y permanecerá siempre.
Ésta es la principal misión de todo discípulo del Señor: actuar en la vida cotidiana como Él lo hizo, imitando a María y ejerciendo la Caridad.
Estamos llamados a vivir y a ser testigos del amor que Jesús nos ha dado y que este amor llegue a todos, pues a todos está destinado, en especial a los excluidos de nuestra sociedad más próxima y del mundo entero.
Pero, en realidad, ¿qué es la Caridad?
La Caridad es el amor que viene de Dios.
La Caridad, virtud teologal, es superior al amor, aunque muchas veces nosotros las equiparamos; pero únicamente son equiparables cuando el centro de esta referencia es Dios. El amor es uno de los atributos de la Caridad, como lo son también la compasión, la bondad, la piedad, la humildad, la diligencia, etc.
Podemos decir que la Caridad es el Amor con mayúscula: es el nombre propio del amor cristiano.
Así la vivió María Santísima. Ella vivió el Amor de Dios porque,
·       en primer lugar, reconoció su amor, en todos los beneficios que de Él recibió;
·       en segundo lugar, los recibió con humildad, no le bastó con reconocerlos, le fue necesario recibirlos y sentirlos como dones de los que no era merecedora;
·       y, en tercer lugar, comunicó su amor a los demás, amor con amor se paga, decimos habitualmente, es decir, María ejerció la misión.
El amor a Dios fue para Ella el motor de todos los demás amores, y esto distingue a la Caridad -como virtud infusa- de otras buenas manifestaciones sólo de amor natural que todos conocemos: amor conyugal, amos paternal y maternal, amor filial, amor de amistad, amor de noviazgo, ,,. y no digamos de otras expresiones totalmente opuestas, pero que muchas veces se presentan disfrazadas de amor, como el aborto, la eutanasia, la inmoralidad sexual, la avaricia, las adicciones, …
Me voy a detener en cuatro momentos de la vida de la que todas generaciones llamamos Bienaventurada, para así copiar y poder imitar su ejercicio de la Caridad.
Una primera escena es la Visitación a su prima Isabel
Aquí apreciamos su disponibilidad.
Embarazada por obra y gracia del Espíritu Santo, con Jesús en sus entrañas, se lanza a recorrer los caminos que desde Nazaret la van a guiar a Ain Karim.
El ejercicio de la Caridad no puede esperar.
Cuando aún Jesús no anuncia públicamente su Evangelio, Ella ya acoge su mensaje y lo lleva a los demás. Lo debemos aprender también nosotros: María no separa la entrega a Dios y el compromiso con los hombres, sus hermanos. La humilde esclava del Señor, relata el evangelista san Lucas, se puso en camino de prisa, no quería perder tiempo para ofrecer su ayuda y proclamar la grandeza del Señor y manifestar su profunda alegría en su Salvador.
María no necesita reflexionar para ejercer la caridad, por eso a Ella muy bien le podemos aplicar lo que dice el libro Imitación de Cristo de Tomás Kempis (Libro III, cap. 5),:
“Quien ama, corre, vuela;
vive alegre, está libre y nada le entorpece.
A quien ama, nada le pesa, nada le cuesta, emprende más de lo que puede.
El amor está siempre vigilante e incluso no duerme
… sólo quien ama, puede comprender la voz del amor”.
En casa de Isabel y Zacarías, un matrimonio anciano, con un hijo a punto de nacer y después recién nacido éste, lo que haría María en esos días lo dejo a vuestra consideración, pues conocéis muy bien en qué consisten las tareas del hogar.
Ejerce una caridad activa y servicial, porque cuando se sirve se actúa en libertad y la satisfacción del deber cumplido y la alegría rebosan en el corazón. Y más cuando Dios anda entre los pucheros, como dijo santa Teresa de Jesús.
Madre: Prepáranos para estar disponibles para los demás, y hacerlo con alegría y prontitud poniendo siempre en medio al Señor.
La segunda parada es un Caná
Podríamos destacar en esta escena su discreción.
Una fiesta de boda no es una fiesta cualquiera.
El vino, que es un elemento esencial para acompañar a los manjares, comienza a escasear. Ante esta desagradable situación, en su justa medida -así es como se ejerce la caridad- María toma la iniciativa. Observa, es consciente de la necesidad, de la dificultad que se acerca, piensa en lo que ocurre y no en sí misma, y con total discreción habla a Jesús y habla con Jesús.
Y, con un amor lleno de fe, confianza y humildad, lo deja comprometido.
Y se produce el diálogo:
-         “No tienen vino.”
-         “Mujer, … Todavía no ha llegado mi hora.”
-         “Haced lo que él os diga.”
Es decir, María los envía a Jesús y hace que Jesús entre en sus vidas.
¿Hubiera sido igual la boda sin la presencia de María? Evidentemente, no.
En este pasaje observamos como la obediencia es triple:
1.    María obedece a la misión encomendada por Dios, que es la misma que tenemos cada uno de nosotros: Llevar a los demás a Jesús.
2.    Jesús es obediente a su Madre. ¡Cómo va a desairarla!
3.    Los sirvientes hacen lo que María les indica y Jesús le manda: “Llenad las tinajas. Sacad ahora y llevadlo al mayordomo”.
Madre: Enséñanos a tener ojos y corazón para intuir las necesidades de nuestro prójimo y, en la medida de nuestras posibilidades, ayudarles a solucionarlas.
Un tercer momento se produce en el Monte Calvario
En esta tercera parada percibimos la virtud de la acogida silenciosa.
Cristo, libre hasta la médula, obedece al Padre hasta entregar su vida por nuestra redención, por nuestra salvación. Y así, de su corazón traspasado brota la misericordia de Dios.
El cuerpo de Jesús es torturado de un modo atroz, su sangre inocente salpica a sus agresores, los ojos de sus torturadores están llenos de odio y de rabia su corazón, las burlas son continuas, …
Y allí está María, la Madre. Está en silencio sufriente, orando por los maltratadores, implorando su conversión, suplicando al Padre Eterno su perdón.
Y en el penúltimo suspiro de su Divino Hijo, nos ofrece otra muestra de su Caridad.
María, la esclava del Señor, usando correctamente de su libertad, la que le permitió acoger en su seno, en Nazaret, al Salvador, ahora en el Gólgota nos acoge a nosotros como sus hijos: “Mujer, ahí tienes a tu hijo”, “Hijo, ahí tienes a tu madre”, dijo Jesús. Es muy importante que nos fijemos en el posesivo tu, pues desde el Calvario somos posesión de la Virgen María.
Decíamos que María guarda silencio, incluso sus lágrimas de Madre Dolorosa surgen de un profundo silencio de dolor.
¡Y nosotros qué pronto nos quejamos y cuánto nos cuesta callar ante cualquier insignificante contratiempo!
Madre: ¡Qué no nos quedemos en la superficialidad! ¡Ayúdanos a transformar nuestro corazón! ¡Enséñanos a abrirnos a los demás con una caridad auténtica y siempre disponible!
Y la cuarta estación es en el Cénáculo,
pero esta vez en Pentecostés
Aquí podemos observar la paciencia de María y su maestría en la oración.
Hace diez días vio la maldad en la que puede caer el ser humano. ¡Cómo maltrataron a su Hijo!
Y María calla y ora por ellos. Al igual que su Hijo, los perdona y suplica su conversión interior.
¿Qué pasa con los íntimos del Señor, qué pasa con sus discípulos y apóstoles? Uno traiciona a Jesús, otro lo niega, otros están como desaparecidos, otro duda de la Resurrección de su Maestro, … y la Virgen, Madre ya de todos, los comprende, los disculpa, les perdona, los anima, … y los prepara para el gran acontecimiento: reaviva la llama en sus corazones para colocarlos en línea de salida y comenzar la nueva evangelización, para ser valientes testigos de Cristo, como así lo fueron después.
La vida de María es una larga historia personal unida y confiada en el Espíritu Santo desde el Pentecostés de la Anunciación; por ello los apóstoles no encontraron mejor Maestra que los preparara para esta prueba: ¡descubrir al Espíritu Santo!
María acoge y acompaña así a los apóstoles en nacimiento de la Iglesia.
Madre, Trono de la sabiduría, guíame para saber reconocer y avivar la acción del Espíritu Santo en mi alma.


Muy unidos a María y con María
María Madre: siempre disponible, discreta, acogedora, misericordiosa. Vivamos muy unidos a Ella y así sabremos comprender mejor los acontecimientos, los gratos y los ingratos, de nuestra vida personal.
Este estilo de actuar de María es el que tratamos de vivir en Cáritas, organización de la Iglesia dedicada a la caridad. Y debería ser el estilo de todo cristiano aunque no pertenezca a ella, porque Cáritas es la caridad de la Iglesia y por tanto Cáritas es la Iglesia. Como María, Cáritas y la caridad tienen a la persona en el centro de su actividad.
María nos enseña a comprender mejor el significado de la cruz:
·       elevar nuestra oración a Dios siguiendo el recorrido del madero vertical, y
·       estar siempre a la altura de los hermanos con paciencia, comprensión, afecto, con misericordia, recorriendo el madero horizontal.
Así es la cruz de cada día, en la que estarán siempre presentes Dios y los hermanos.
María es Madre y Modelo de Caridad, en ella se manifestó plenamente el amor a Dios y el amor al prójimo. Todo lo bueno que nos podamos imaginar fue realizado por María, y todo lo que nos aparte del hermano, y por lo tanto de Dios, estuvo y está lejos de su corazón.
Por eso el himno a la caridad, al amor cristiano, que escribe san Pablo en la primera carta a los Corintios (1 Co 13, 4-8) parece referirse a María, y nosotros así lo podemos aplicar.
La Caridad, el amor cristiano, María decimos ahora nosotros…
… es paciente, es benigna;
… no tiene envidia, no presume, no se engríe;
… no es indecorosa ni egoísta;
… no se irrita;
… no lleva cuentas del mal;
… no se alegra de la injusticia, sino que goza con la verdad.
Todo lo excusa, todo lo cree, todo lo espera, todo lo soporta.
El amor no pasa nunca.
La Caridad, María no pasa nunca.
La Virgen vivió su vida como un compromiso con el ser humano y en Ella se cumplió lo que el apóstol Pedro pide, en su primera carta, a la primitiva Iglesia y hoy también a nosotros:
"Como buenos administradores de la multiforme gracia de Dios, poned al servicio de los demás el carisma que cada uno ha recibido. Si uno habla, que sean palabras como de Dios; si uno presta servicio, que lo haga con la fuerza que Dios le concede, para que Dios sea glorificado en todo, por medio de Jesucristo.” (1Pe 4, 10)
“Totus tuos, María” decía san Juan Pablo II, recordando a san Luis Mª Grignon de Monfort. Seamos enteramente de María, pues de su mano contemplaremos a Dios y lo contemplaremos en el hermano. Sólo así seremos capaces de cumplir el resumen de los mandamientos: Amar a Dios sobre todas las cosas y al prójimo como a uno mismo, es decir, al prójimo como Dios me ama a mí.
Petición a la Virgen María
A María, Reina de la creación, quien desde el primer instante estuvo con su hijo Jesús, en las alegrías y en las penas, y que ahora cuida de todos nosotros, le pedimos que nos ayude a mirar este mundo con ojos más sabios (Papa Franciaco, Laudato Si).
Con palabras del Papa Francisco, te imploramos:
Estrella de la nueva evangelización,
ayúdanos a resplandecer en el testimonio de la comunión,
del servicio, de la fe ardiente y generosa,
de la justicia y el amor a los pobres,
para que la alegría del Evangelio
llegue hasta los confines de la tierra
y ninguna periferia se prive de su luz.
Nosa Señora de A Franqueira:
Ø ¡Ensínanos a vivir o compromiso!
Ø ¡Qué a secularización dos nosos ambientes, a oleada de humanismo, non nos faga perder a nosa orixe!
Ø ¡Qué a nosa fe fon sexa una moeda de cambio, e que sempre se manifeste en nós o amor a Deus e aos irmáns, o amor aos irmáns e o amor a Deus!
A Ti, Nosa Nai, nos encomendamos.
Canto final
Me gustaría que termináramos entonando, todos juntos, estos dos versos dirigidos a nuestra Madre:
Estrella y camino, prodigio de amor.
De tu mano, Madre, hallamos a Dios.

Ave María Purísima


lunes, 7 de agosto de 2017

FESTAS GASTRONÓMICAS. Esta Galicia farturenta vai morrer dunha enchenta



"Esta Galicia farturenta
vai morrer dunha enchenta"

Hai uns meses, despois da celebración da Romaría das Pascuillas, un home, considero que sen máis malicia que quere "o progreso dos pobos" dicíame todo cheo de razón: "na Franqueira deben organizar un evento gastronómico". Ao que lle respondín "non che chega co que hai de comer e beber na Romaría". Cousa que por otro lado paréceme excesivo o dispendio, sobre todo de bebida, e que se ven a todas luces as consecuencias. 
Estamos a asistir ao traslado, anunciado desde hai moitos anos, en concreto nas normas diocesanas sobre festas, romarías e piedade popular alá polo 1987, e que anunciaba o perigo de ir pasando as festividades relixiosas a eventos civís con un adorno de fe que non afonda no senso cristián. Pouco a ppouco da festividade relixiosa pasouse a exaltación dun producto típico da zona, logo a ir vendo neste encontros unha fonte de ingresos, pasando a unha oportunidade turística, e agora, meus amigos xa da o mesmo. Podes facer festa do primeiro que se che ocurra, con tal que se coma, e que non teña relación coa historia nin co día. Podes exaltar o xurelo nun pobo a 300 quilómetros da costa do mor, ou o boi na praia, ou o pan onde non hai unha panadería, ou o ovo onde non quedan galiñas. Pero asemade de facer máis polo porco que por San Antón quixera facer un primeiro menú degustación do que está a pasar e pode estar por vir.
Menú:
Entremeses: Unha convocatoria nun día que non estea ocupado, da igual a data, con tal que non haxa festas arredor. Cada vez á máis complicado, porque o calendario xa non ten días. Prefiriblemente a primeiros de mes, o peto dos xubilados ten algunha prata.

Un cartel, máis ou menos atraente, e que contes con alguén que garantice a difusión.
Un menú, que non dea moito traballo, barato e que lle saques rendemento. A ver!. O que interesa non é o xantar, senón que dea resultado.
Unha charanga que faga ben barullo. Viño para esquecer o que vas pagar, e adiante.

Primeiro prato: Pensionistas que garanten asistencia. Con tald e sair da casa e facer festa imos onde faga falta.
Segundo prato: Comer desde a mañá, obxectivo fundamental. Nada máis e nada menos, non se ten que facer moito máis.
Terceiro prato: Sobremesa alongada, con baile e chupitos.
Cuarto parto: puntos de venta, artesanías varias ou productos. O que queda no peto quéimase.
e non sei se hai sitio para máis.

O que vexo é que nun país, e non quero ser un amargado, no que está a ser máis que complicado manter un posto de traballo digno, en que a media de edade cada vez á máis alta, a mocidade está nun ámbito de lecer que pasa na maior parte das veces polo vidrio. Os nosos maiores entraron nunha dinámica de "botellón" que lles quita toda a vergonza e, non tes máis que poñer a Tv galega e ver a linguaxe e o desmadre á galaica. Os luns estas mesmas estanse a queixar do mal que anda o mundo, da mocidade que perde os papeis, da xente que non ten pra vivir, ou do complicado que está todo. 
Este mundo de excesos e de riquezas aparentes non o logro comprender moito.

Por hoxe, xa está, seguiremos con outras xeiras da nosa terra.

bo día
Xabier Alonso