sábado, 30 de enero de 2021

NO ENDUREZCAMOS EL CORAZÓN

 


Ojalá escuchéis hoy su voz, no endurezcáis el corazón.

Con esta frase del salmo 94 que cantamos este domingo se resume la relación dialogal del encuentro de Dios con nosotros. El empeño del Buen Dios es abrir caminos de vida, libertad, justicia, esperanza y amor. Pero esta palabra, que se abre al futuro, se tropieza con el corazón del hombre que se niega a abrirse a la intemperie. Nos cuesta aceptar la incertidumbre pues buscamos seguridades. Nos cerramos a lo imposible pues lo queremos agarrar todo. Nos cegamos con nuestros proyectos imaginándonos que son los mejores. Y el empeño de Dios es una palabra abierta al encuentro hasta con lo negativo de la realidad. 

Jesús, profeta de lo inimaginable, hace postrar ante si a los que estaban llenos del mal. La imagen que usa el evangelista es la postración de los espíritus impuros, lo que degrada el proyecto de Dios en el hombre abre sus ojos para ponerse delante del que es la nueva humanidad. Lo curioso es que la escena sucede en el lugar de la escucha de la Palabra. En la sinagoga entra el hombre poseído de lo inmundo. Jesús, con su presencia , hace posible la inclusión. En otras circunstancias ese hombre estaría excluido de poder entrar en la sinagoga. Pero, Jesús, que trae la salud, la salvación coloca al que se retuerce por el daño del mal en su vida, en el centro.

Que llamada profética para nosotros. Una invitación a abrir espacios para que el hombre poseído, sometido, subyugado al mal, ocupe el centro de nuestra comunidad para comunicarle la Palabra de vida.

No endurezcamos el corazón

Feliz domingo


Lectura del santo evangelio según san Marcos (1,21-28):

En aquel tiempo, Jesús y sus discípulos entraron en Cafarnaún, y cuando el sábado siguiente fue a la sinagoga a enseñar, se quedaron asombrados de su doctrina, porque no enseñaba como los escribas, sino con autoridad.

Estaba precisamente en la sinagoga un hombre que tenía un espíritu inmundo, y se puso a gritar: «¿Qué quieres de nosotros, Jesús Nazareno? ¿Has venido a acabar con nosotros? Sé quién eres: el Santo de Dios.»

Jesús lo increpó: «Cállate y sal de él.»

El espíritu inmundo lo retorció y, dando un grito muy fuerte, salió. Todos se preguntaron estupefactos: «¿Qué es esto? Este enseñar con autoridad es nuevo. Hasta a los espíritus inmundos les manda y le obedecen.»

Su fama se extendió en seguida por todas partes, alcanzando la comarca entera de Galilea.



domingo, 24 de enero de 2021

CAMBIO

 


Este domingo vimos contemplar a primeira aparición en público de Xesús como no-lo relata o evanxelista Marcos. Breve, conciso e indo ao nuclear. "O tempo está cumprido, e chega o Reino de Deus; convertédevos, e crede na Boa Nova". Xa non podemos esperar máis, agora a palabra profética faise chamada, berro de conversión. Xa nada pode ser igual. Pero esa conversión depende de cada un deixándose empurrar polo Espírito, como o viña de facer Xesús. Teremos oporunidade de velo na coresma. 

Estes día, vendonos medios o cambio de presidencia na USA parece que por un instante, igual que hai uns anos, a fartura de situacións límite rematan repentinamente cun novo persoeiro que conduza as rendas. Ben sabedes que a condición humana non é perfecta, pero, o cambio e a conversión veñen por que cambie so o dirixente? Ben é certo que é o sentir dun pobo e a decisión nas eleccións, pero, o pensamento colectivo inflúe tanto na conversión da persoa?

Vou por outro exemplo. Hai uns anos os cardenais da Igrexa Católica nos sorprenderon ao escoller como bispod e Roma ao primeiro americano, arxentino, e xesuita. Ninguén sabía nada del. Pero desde aquel balcón deu mostras de que algo nos ía sorprender. E así foi. Pero, este xeito de actuar, falar, escribir estanos levando a que acollamos unha invitación como a que fixo desde o principio? Díxonos, convida a todos a que renovemos o noso seguimento a Cristo. Está sempre a falar de conversión. 

De qué serve que teñamos un papa estrela, en bo sentido, se os bautizados non nos deixamos empurrar polo Espírito?. A conversión, da que nos fala tantas veces Francisco non son decretos que poida asinar anulando cousas anteriores, como fixo Biden. A conversión non é unha política medida de comunicación e imaxe como a que fan tantos dirixentes. A conversión non é un convencemento que naza dun discurso cansino e incomprensible. 

A conversión espiritual, eclesial, pastoral, ecolóxica, económica, política social nace do corazón. Ternos atopado con Cristo que segue a pasar pola beira das nosas vidas a dicirnos, como o fixera Xonás en Nínive "se non vos convertedes pereceredes". E é así. Se non cambiamos o corazón deixándonos alumear polo autentico amor e dando un viraxe ás nosas vidas estamos atrapados nun sin sentido de fracaso colectivo, de individualismo egoísta, dun consumismo autosatisfactorio, dun futuro infecundo. O colectivismos non significa comunidade, a información non significa comunicación, os sentimentalismos non significan afectos, os programas non significan futuro, os plans non significan compromiso, os entretenementos non significan felicidade.

No noso entorno vemos como desborda a conversión social, a industrial, o rural e o urbano, como se todo estivera caduco, avellentado, pero non estamos ás veces máis que a por remendos en vestidos apolillados, aumentando estructuras ou adormecendo con placebos. Para unha auténtica conversión necesitamos adentrarnos no deserto do corazón.

Xesús volve chamar, e o fai con ese imperativo "Vinde".

Hoxe respondemos ao reto de dicir si.

Feliz domingo

Xabier Alonso


Lectura del santo evangelio según san Marcos (1,14-20):

Cuando arrestaron a Juan, Jesús se marchó a Galilea a proclamar el Evangelio de Dios.

Decía: «Se ha cumplido el plazo, está cerca el reino de Dios: convertíos y creed en el Evangelio

Pasando junto al lago de Galilea, vio a Simón y a su hermano Andrés, que eran pescadores y estaban echando el copo en el lago.

Jesús les dijo: «Venid conmigo y os haré pescadores de hombres.»

Inmediatamente dejaron las redes y lo siguieron. Un poco más adelante vio a Santiago, hijo de Zebedeo, y a su hermano Juan, que estaban en la barca repasando las redes. Los llamó, dejaron a su padre Zebedeo en la barca con los jornaleros y se marcharon con él.

Palabra del Señor


miércoles, 20 de enero de 2021

UN SOLDADO, UNHA MOZA CASADEIRA E UN PEREGRINO

 


Neste día de San Sebastián imos ter que ocnternos de non poder celebrar como era costume os Cercos que desde antigo traen a actualidade rituais antergos de bendición e acción de grazas, de petición e loanza. Como ben sabedes moitos de vós, os Cercos, de A Franqueira, Prado da Canda, e tamén o que se celebra en Paraños, consisten en cercar o término terrotorial da parroquia quedando dentro dese círculo as vivendas, animais e campos de cultivo. As imaxes que procesionan, San Sebastián, Santa Bárbara e San Roque, execpto na Franqueira que o fai a Virxe do Rosario no lugar deste último, repiten a cerimonia que se realizou en Roma cando, asediados pola peste, procesionaron as reliquias de San Sebastián arredor da cidade e pedida a intercesión do Santo mártir saírn adiante de tan negasta circunstancia.

Este ano, ante a imposibilidade de convocar aos fieis a esta procesión, quero compartir convosco unha sixela reflexión. 

Non facemos un ritual nin máxico nin supersticioso, que o pense así está ben equivocado. Nin sequera repetimos un rito baleiro e antergo rescatado na nite dos tempos e sen valor, que o crea así quédase no elemento externo. Nin tampouco o feito sentimental de lembrar que repetimos o que noutros anos realizaron os que xa non están e debémoslle respecto. Pois creo que non é suficiente.

Poñamos o centro en quen nos convoca: O Pai, creador do ceo e terra, do visible e do que non se ve. Xesús Cristo, o Fillo, que naceu na miseria, pasou polo mundo facendo o ben, sandando aos feridos polo mal, morreu na cruz por salvarnos e resuctado abriu o caiño da eternidade e ponnos a carón do corazón misericordioso. O Espirito Santo, Señor e dador de Vida, que nos alenta na historia, que derrama en nós o amor. Pois reúnenos o Deus, un e trino, o Pai-Fillo- Espírito. 

En Deus , percorreron o seu camiño de vida e fe, este tres mozos que sacamos a camiñar connosco polas nosas corredoiras e vieiros, polos campos e quinteiros, polos montes e eidos. Permitídeme, brevemente se podo, sacar destes santos, Sebastián e Roque, e desta santa Bárbara, unha ensinanza para o tempo de hoxe.

Un soldado, Sebastián, membro da garda imperial, xove e forte, cumridor non so das normas e principios militares, senón que , como cristián defensor dos dereitos non escritos no dereito romano pero que lle inspira chegar ao sacrificio morrendo en mans dos seu propio pobo. Ser cristián era unha ameaza para un imperio, non porque quixeran os membros desta fe arreatar o poder ao emperador, senón porque cuestionaba ese poder como divino se non servía aos sus cidadáns como fillos de Deus. Adorar ao deuses romanos e realizar sacrificios, honrar ao poder suprimindo a conciencia, é por unha vez máis ao home por enriba de Deus, e nós, creaturas, feitura de barro e debildade, somo amados por quen se fixo un coma nós e morrei por nós. Así aprendemos que a nosa obediencia ás leis e normas buscan o ben común e a saúde dos máis febles, a protección dos débiles e o amparo dos fráxiles. O martirio non é so o sacrificio de vida de forma cruel, tamén é gozoso derramar ata o último respiro polo ben dunha sociedade que segue a adorar deuses escravizantes. Ben posible que Sebastián lembrase as ensinanzas de Paulo na carta aos Efesios, para a loita contra os inimigos que asedian o corazón e intentan derrotar  ben Estade, logo, en pé: "cinguídevos co cinto da verdade, revestidos coa coiraza da xustiza e calzados os pés co afervoamento do Evanxeo da paz. Tede sempre no brazo o escudo da fe, que con el poderedes apagar todos os dardos incendiarios do maligno. Collede o casco da salvación e a espada do Espírito, que é a palabra de Deus, con toda clase de oracións e de súplicas, orando decote no Espírito e velando por iso con asiduidade e súplicas por todos os cristiáns, e tamén por min, a fin de que se me dea a palabra en abrindo a miña boca, para anunciar abertamente o misterio do Evanxeo do que son pregoeiro, mesmo na cadea; que teña valor para anuncialo abertamente, como debo.

Polo que a ensinanza de Sabastián é a da loita, e esta que estamos a librar esixe moitos sacrificios.

Unha moza casadeira, Bárbara. Rodeada de lendas parece a súa vida unha fábula medieval, incluído que remata non so na morte tráxica da man do seu pai, senón na victoria definitiva do amor dunha xoven polo seu Amado a quen lle da todo, que é Cristo, o esposo fiel. Ensínanos Bárbara, que ao non ser aceptada polo seu pai a opción de fe que ela tomara querendo ser cristián, non so lle fixo escoller un camiño para a súa parntela errado, senón que cumpriu o dito no evanxeo, "quen non abandona o seu pai, a asúa nai, non é digno de min". As represalias non foron poucas, comezando por ser confinada nunha torre. Alí, soa e en silencio, esta xoven reafirma a súa fe. Quedémonos con isto, que penso que nós hoxe podemos a Bárbara pedir, que nos axude a gustar o silencio de quedar na casa. O inimigo que derrota a nosa esperanza; e isto é a morte da nosa vida espiritual; está fora. Non quere que saiamos, a non ser que abandonemos e nos entreguemos deixando que nos poida matar ou que poidamos matar a outros por simples imprudencias e o gusto de pasar unhas risas que se poden convrter en lamentos.

Polo que o ensino de Bárbara é sabermos estar confinados no silencio dunha torre, a nosa casa, que nos defende contra o mal e nos axuda a gardar no silencio do corazón.

Un peregrino, Roque. Quedando orfo de mozo, vende todo, dalle o diñeiro aos pobres e segue a Xesús peregrino a Roma e diversos santuarios. Roque é a versión positiva d xoven rico de evanxeo. Roque responde si, e o fai, peregrinando ao carón dos apestados (tempos duros da peste). Ponse ao servizo dos que morren sos, desamparados e abandoados. Ata que el mesmo queda infectado. Retírase para non ser foco de contaxio, e no silencio, podemos dicir da UCI, bebendo a auga dun pozo e comendo codelos de pan, recupera a saúde e a súa fortaleza para a caridade. Foi tamén desprezado, pois o que anda con apestados como eles é tratado. Morreu con 32 anos peregrinando polos vieiros da caridade.

O ensino de Roque é o de pornos ao servizo dos enfermos, de ser peregrinos ao encontro de Cristo no leito da debilidade. 

Sebastián, Bárbara e Roque, tres xoves santos aos que encomendamos este tempo duro e complexo, pero que so lles pedimos que nos axuden a manter a fe, a esperanza e a caridade que proveñen do corazón do Señor.

Xabier Alonso









sábado, 16 de enero de 2021

CÁRITAS INTERPARROQUIAL. BALANCE DO ANO

 


Rematou o 2020. É tempo de facer balance. Non so das contas de xestión da nosa Cáritas interparroquial, senón tamén por en perspectiva de futuro a nosa acción.

Primeiro, antes de nada, quero manifestar o agradecemento aos voluntarios e voluntarias. Nestes meses tan complexos, aínda que se paralizaron moitas das accións, estiveron ben atentos ás necesidades. Estamos a punto de dar un xiro na reflexión e la acción. Graciñas as que levan tempo na brecha, a aos que se está a incorporar e os que no futuro poidan formar esta comunidade de caridade.

Grazas ás parroquias de Franqueira, Prado e Lamosa pola entrega.

Dar as grazas aos donantes. Moi xenerosos e entregados. Sen eles non será tampouco posible. Aos que mercades o mel, aos que visitades o noso mercadiño ou os que deixades a vosa doazón.

Aos que traedes roupa e calzado, ou outros enseres para o proxecto textil. Xa temos un contenedor no adro do santuario. Queremos apuntar que é convinte traer a roupa en bolsas pequenas. A roupa ou enseres que están sen estrear sería bo entrahlos aparte. Graciñas.

Grazas a todos isto fomos quen de dar un respiro nestes tempos tan difíciles a 29 familias, composta por 80 persoas, que son 49 adultos e 31 menores.

O noso futuro está cheíño de esperanza, de novos camiños e de ganas de levar adiante o labor.

Aquí tedes as contas. Graciñas

CONTAS CARITAS INTERPARROQUAL DE NOSA SEÑORA DA FRANQUEIRA

INGRESOS

Colecta 1º domingo de mes: 1.209,45 €

Socios    400€

Mercadillo    360 €

Venta mel    635 €

Donativos 5.110 €

Peto de San Antonio    448,82 €


Comunicación de bens

25% da colecta 

1º domingo para a cáritas diocesana 302,36 €

Colecta de Corpus 215 €


Total de ingresos 8.378,27 €

Restar comunicación de bens 517,36 €

INGRESOS: 7.860,91€


GASTOS

Compra de alimentos: 2.958,84 €

Axudas económicas familias 1.054 €

Compra estufa local    104 €

Compra mel     432,50 €

Actividade interparoquial   350 €


GASTOS 4.899,34 €


REMANENTE 2.961,57 €



A ISTO HAI QUE SUMAR

OS CENTOS DE KILOS DE ROUPA, CALZADO, XOGUETES DOADA PARA O PROXECTO TEXTIL

DURANTE O CONFINAMENTO VALES EN CONXELADOS DE HIPERXEL, 

1000 KILOS DOADOS EN FARIÑA E PAN RAIADO

UN PALET DE ZUMOS 

XESTIÓN DE ENTREGA DE MOBLES PARA AS FAMILIAS

AS DOAZÓNS DECENTOS DE KILOS DE COMIDA, LEITE E OUTROS PRODUTOS ENTREGADOS NAS IGREXAS


Fogares atendidos: 29

Persoas 80: 49 adultos e 31 menores

As atención, escoita, entrega alimentos e outras emerxencias: máis de 320


MOTAS GRAZAS


domingo, 10 de enero de 2021

AGUA + LUZ+ ALIENTO: VIDA


El agua es derramada, lo empapa todo, lo toca todo. Agua que se cuela por las rendijas del ser. Agua viva, que revitaliza, refresca, restituye. El agua del Jordán se convierte en símbolo de limpieza, de nueva vida.

Luz. Los cielos se abren. La luz rompe las tinieblas del mundo.

Y desciende el Espíritu, aleteando. Viento de amor. Aliento de vida. Con suavidad.

Agua+ luz+ aliento: vida. Es una fórmula infalible. En el centro el Hijo del Hombre, el de María, esposa del carpintero, el de Nazaret. Ahora es momento en que se revela quien es. El centro de todo y de todos.

En Jesús renacemos a una Vida Nueva. Nacemos al amor, a la justicia, la paz.


Lectura del santo evangelio según san Marcos (1,7-11):

En aquel tiempo, proclamaba Juan: «Detrás de mí viene el que puede más que yo, y yo no merezco agacharme para desatarle las sandalias. Yo os he bautizado con agua, pero él os bautizará con Espíritu Santo.»

Por entonces llegó Jesús desde Nazaret de Galilea a que Juan lo bautizara en el Jordán. Apenas salió del agua, vio rasgarse el cielo y al Espíritu bajar hacia él como una paloma.

Se oyó una voz del cielo: «Tú eres mi Hijo amado, mi predilecto.»


Palabra del Señor

martes, 5 de enero de 2021

LOS TRES REYES MAGOS con un poema de Gloria Fuertes

 
Este es día de magos, reyes e ilusiones. Día de fiesta de los pequeños, los magos de nuestros hogares. Son ellos los que nos enseñas a como afrontar las dificultades. Tendrán rabietas o les haremos chantajes "si no te portas bien los reyes no te traerán lo que pides". Y ellos obedientes, callan, esperan y trasnochan. Esta noche duermen con un ojo abierto y otro cerrado. Y seguro, segurísimo, que verán capas doradas, camellos y otras bellezas orientales. Oirán ruidos extraños, que curiosamente, no les darán miedo, porque los que llegan, aunque sea en medio de la noche, siendo de lejos, no son extraños. Si tuvieran que abrazarlos, lo harían, si hacerles un sitio en casa espacio bien que cabrían, aunque un camello en la habitación no se si sitio tendría. 

Hoy es día de fiesta, ilusión de niños y mayores,  todos a Belén vamos a llevarle nuestros cofres. Con oro, incienso y mirra. Porque en el Niño también nosotros somos de la realeza del Divino, miembros del Reino que inaugura en el palacio de un establo, en el trono de un pesebre. Incienso que embellece la oración de cada día, la que sube hasta el cielo, la que en el Niño Sacerdote Eterno, por todos ya ejercía. Mirra de humanidad, la que el Niño nos enseña, a amar en cada hombre y mujer que por este mundo camina. Oro, incienso y mirra, pero abre el cofre de tu corazón y bien seguro que tendrías un regalo secreto para esta criaturilla. Ese que no quieres, lo que no te gustaría, ese que tanto detestas, es en el que Dios yacía. Es el pesebre de tu alma, en ese rincón perdido, ahí encuentras al Niño, con José y María. 

Hoy quiero dedicaros, a los niños y niñas, el canto de la poeta que con versos decía lo que en el corazón de los pequeños la belleza latía. Son de Gloria Fuertes la siempre niña, y con ella os dedico, el amor del alma mía.

Xabier Alonso

Te dejo el enlace por si quieres escuchar el cuento en la voz de Gloria Fuertes

https://www.youtube.com/watch?v=30PYsHB8RlU

EL CAMELLO COJITO

(AUTO DE LOS REYES MAGOS)

«Le quiero —repitió el Niño.»

El camello se pinchó

con un cardo en el camino

y el mecánico Melchor

le dio vino.


Baltasar fue a… repostar

más allá del quinto pino…

e intranquilo el gran Melchor

consultaba su «Longinos».


—¡No llegamos,

no llegamos,

y el Santo Parto ha venido!


(Son las doce y tres minutos

y tres reyes se han perdido.)


El camello cojeando

más medio muerto que vivo

va espeluchando su felpa

entre los troncos de olivos.


Acercándose a Gaspar,

Melchor le dijo al oído:

—Vaya birria de camello

que en Oriente te han vendido.


A la entrada de Belén

al camello le dio hipo.

¡Ay qué tristeza tan grande

en su belfo y en su tipo!


Se iba cayendo la mirra

a lo largo del camino,

Baltasar lleva los cofres,

Melchor empujaba al bicho.


Y a las tantas ya del alba

—ya cantaban pajarillos—

los tres reyes se quedaron

boquiabiertos e indecisos,

oyendo hablar como a un Hombre

a un Niño recién nacido.


—No quiero oro ni incienso

ni esos tesoros tan fríos,

quiero al camello, le quiero.

Le quiero —repitió el Niño.


A pie vuelven los tres reyes

cabizbajos y afligidos.

Mientras el camello echado

le hace cosquillas al Niño.


Gloria Fuertes

domingo, 3 de enero de 2021

FEITÍO DA VERBA (A Palabra fíxose carne)

 


FEITÍO DA VERBA

E a Palabra fíxose carne, e tomou corpo no tempo, na historia, nun lugar, nunha carne, na nosa. A nosa vida fíxose máis vida e a Vida tomou,non prestado, senón da súa feitura a quen lle dera vida. A palabra, a Verba, non é berro alleo, discurso baleiro, obriga impositiva. A Verba é sabedoría, que actuante e actual que realiza coa súa voz pregaria de creación. Pois no comezo, cando non había feitura resoou a palabra e dixo “fágase” e foi feito, fíxose. Desde o universo inabarcable á pinga da choiva, desde o ceo infindo ata a profundidade. Todo o que rebule e está quedo. Pero rematado o feito xa falou a si mesmo e dixo para si “fagamos”, pois agora é imaxe e semellanza. É darlle existencia a quen participa do facedor. Xa non é singular senón feitura de pleno amor.

E nunha mañanciña ao alborexar do día houbo unha conversa do corazón. Fagamos ao Fillo, infindo do amor, feitura fráxil, pequena e débil nun cativo pequerrecho. Fagamos, dixo Deus, e María dixo si. E desde entón Deus está no medio de nós e nós somos Nel. É o si da nova creación, humanidade de barro que abraza o oleiro con cariño de facedor.

E hoxe, neste Nadal, unha vez máis Deus achégase e diche, fagamos. Deixa facer a Verba eterna en ti para ser feito de verba humana en Deus.

A verba é comunicación, encontro, diálogo (dia-logos). Hoxe o Señor di falamos.

A verba é identidade, ser un e nós, e nós en un. O Señor di sermos.

A verba é luz, se hai luz non hai tebras. O Señor di luzamos.

A Verba, Cristo Xesús, pola acción do Amor pleno, Espírito, faise Verba encarnada e convértese en caricia, tenrura, misericordia e perdón, faise servizo, entrega e doazón.

Dános María ser recinto de vida da Verba que se fai feitío en nós.


sábado, 2 de enero de 2021

CARTA AOS ROMEIROS E PEREGRINOS DA FRANQUEIRA


CARTA ABERTA 
AOS ROMEIROS E PEREGRINOS

Santuario da Nosa Señora da Franqueira

Benqueridos irmáns e irmás

No inicio deste ano 2021quero dirixirvos unhas letras de agradecemento, ánimo e confianza. Finaliza un tempo nada doado de asimilar e cheo de dificultades que se foron sucedendo nos meses e que configuraron un relato que para nós era inimaxinable. Quedarán para sempre na nosa memoria e no corazón semanas que se foron convertendo en meses de incertezas, dando paso aos medos interiores, así como a necesidade de compaxinar a obrigación de estarmos pechados nos fogares coa intuición interior e a necesidade de sairmos ao encontro dos demais. Apoiámonos mutuamente puxemos como valedor da nosa debilidade a fe cunha confianza infinda no amor entrañable de quen nos acompaña na peregrinación da vida: o Señor.

Vivimos unha coresma única. Unha camiñada polo deserto do corazón, sentindo o desalento e o silencio, ansiando a liberdade que da o perdón e adentarnos na Pascua para nacer de novo. Non foi doado, pero paseniñamente, deixamos que a Palabra nos dera a guía e o senso do noso andar.

Non o pensabamos, pero foi así, as Celebracións da Semana Santo foron un fondo silencio que se uniu en pregaria universal. Cantos de nós tivemos un no na gorxa ao pregar xunto ao Papa Francisco na praza de San Pedro. As redes sociais foron o medio de encontro e reflexión, as celebracións televisadas nos centraron no esencial, o teléfono axudou a escoitar a voz dos nosos

O santuario da Nosa Señora da Franqueira converteuse na ollada esperanzadora de moitas persoas. Desde os seus fogares seguiron conectados e foron moitos os que enviaron as súas pregarias. Unha vela acesa no altar é símbolo da oración polos enfermos e vítimas desta pandemia. En cada Eucaristía seguen a estar presentes.


Pascuillas

Foron pasando as semanas do tempo pascual e cada día supuña unha esperanza a apertura. Nos primeiros días de maio a incerteza estaba connosco. O calendario ía achegándonos á Romaría das Pascuillas. E finalmente tivemos que dar a nova de ter que celebrar desde os fogares e as parroquias esta festividade. As medidas foron estritas e a resposta foi a adecuada. A través da internet fixemos a conexión en directo e deixou en evidencia as dificultades para lograr un bo resultado. Os profesionais que viñeron cos aparellos necesitaron unha reserva no satélite para poder facer chegar unha Misa aos fogares. Días previos na canle habilitada na páxina web axudaba a celebrar a novena. Foi un esforzo que supliu as barreiras que temos no rural e que impiden o seu progreso. Desde aquí reivindicamos  unha aposta pola mellora das comunicacións. Se fora doutro xeito teriamos logrado mellores resultados, pero por un vídeo de 5 minutos supón actualmente nos dispositivos que temos un tempo non inferior a 2 horas para poder colgalo na rede, e cunha calidade moi inferior ao que se necesitaría.

Foi unha experiencia moi dura de asimilar. O día pasou case en silencio, cos nervios a flor de pel, co corazón encollido. Moitas parroquias celebraron nas súas igrexas este día. As mensaxes eran tristes, pero pondo a ollada na nosa querida imaxe da Virxe.


Caridade

O tempo de confinamento non impediu a atención as familias que acompañamos na comarca desde a nosa Cáritas interparroquial. Non podiamos recibir donativos en especie, pero algunhas persoas fixeron as súas doazóns en metálico e facilitou que poideramos achegar non so alimentos, senón facilitar unha estancia no medio da desolación que provocaba o confinamento. O acompañamento de enfermos e maiores, a escoita, a oración pondoa dor dos enfermos e o labor de tantos.

O equipo de Cáritas volve  a retomar a súa actividade despois de tantos meses e o fai con renovados folgos e desexos de dar resposta máis adecuada á realidade das familias e cun senso máis acertado querendo que cada un se sinta responsable do seu destino e protagonista da súa historia.

Pouco a pouco os romeiros e peregrinos puideron encamiñar as súas pegadas subindo ao Santuario. Familias que veñen cumprir as súas promesas, oracións e bágoas polos que se foron, esperanzas polos que loitan por saír adiante. Se algo hai que destacar é a orden e bo facer de todos respectando as normas e o silencio. Podo declarar que o ambiente que se consegue facilita que poidamos orar con serenidade. Aínda queda moito por facer. É tempo de que xurda de entre os romeiros e peregrinos asiduos un equipo de traballo para preparar as oracións, encontros e celebracións que nos axuden a por no centro da nosa vida o Misterio pascual e a entrar en comuñón coa vida dos irmáns creando vínculos de unidade.


Restauración

No día 15 de agosto, Solemnidade da Asunción de María, foron inauguradas as obras de restauración do Baldaquino do santuario e a imaxe da Nosa Señora da Franqueira. Un traballo de máis dun mes, delicado e constante da restauradora María Vitoria e que logrou recuperar gran parte do esplendor que agochaba o baldaquino barroco e a fermosura da imaxe románica da Virxe da Fonte no seu trono.


Setembro

Chegado a fin do verán viña a Romaría da Natividade. Desta vez volveuse dar a nova terrible de termos que suspender as procesións máis relevantes deses días. A opción foi distinta, non se fixo o esforzo tan grande por manter a comunicación con vídeos, senón que as reflexións foron por escrito e coa posibilidade de que as persoas se repartisen ao longo de todo o mes realizando as peregrinacións.

Quero agradecer a xenerosidade do Concello da Cañiza para poder retransmitir a Misa de Pascuillas e tamén facilitarnos as cadeiras que se distribuían no aro para participar nas celebracións.

Puidemos facer o máis importante: rezar, dar grazas, por a nosa vida nas mans do Señor, confiar e deixarnos acompañar pola nosa Nai María.

A experiencia deste ano faime repensar a necesidade de por maior empeño en acompañar aos peregrinos no seu camiño cara ao santuario. Necesítanse persoas que, coñecendo os camiños de peregrinación estean dispostos a facer un proxecto neste ano de sinalización e realizar peregrinacións con pequenos grupos facendo do camiño un lugar de encontro espiritual. Do mesmo xeito precísase reconducir a posibilidade de que os romeiros e peregrinos teñan á súa disposición un albergue no que descansar, e agora, máis que nunca, un espazo para o silencio e a reflexión, a oración agradecida ao finalizar o camiño.

Neste ano quedou unha pegada visible da celebración da Romaría na fermosa imaxe de pedra que preside o lugar do Outeiro. Unha obra de máis de 3 metros de altura e 8 toneladas de peso e que representa a Virxe da Franqueira no medio dos penedos. Unha obra realizada polo bo feitío de Xoán Vázquez e que foi bendicida polo noso Bispo D. Luis.


Voluntariado

Quero dar as grazas a todas as persoas que de xeito desinteresado se puxeron ao servizo da Virxe da Franqueira para facilitar o desenrolo das celebracións. Moitas grazas. Foron días intensos, pero non so polo que había que facer, senón por ter que facer tripas corazón ao vernos obrigados a vivir estes días dun xeito tan diferente.

Moitas grazas e é o meu desexo abrir a tantas persoas a que descubran a súa vocación ao servizo dos peregrinos como unha resposta de fe, de vida cristiá, de construción da Igrexa pobo de Deus e comunidade de esperanza.


Novos tempos

Algo está a mudar en nós. E desde aquí quero convidarvos a facermos un relato deste tempo desde a ollada da fe que nos ofrece María. Permitirme que poña nesta carta diversas propostas para abrir novas respostas desde este faro de luz que é o santuario.

O ano pasado as parroquias non puidemos facer a nosa peregrinación das Pascuillas. Polo de agora, aínda non se poden celebrar cultos externos e procesións, e tal e como se desenvolven os feitos, posiblemente teremos que aceptar unha vez máis que as cousas non sexan doadas. Para ese día, que será o 24 de maio, será necesario ir vendo a mellor forma de participación das parroquias e que sexa realmente unha manifestación de fe renovada na intercesión da Virxe María.

Este ano que acabamos de iniciar está declarado ano de San Xosé e tamén das familias polo papa Francisco. Creo que é tempo de comezar un labor evanxelizador da vida matrimonial e familiar. O coidado dos fogares foi unha das tarefas que quedou marcada en nós, horas e horas na casa cos nosos, polo tanto recuperemos a fala do corazón e a ollada sincera. Queda un longo camiño.

Este ano e o 2022 son xubileu compostelán. Aínda que non se poidan facer grandes encontros, pero considero que se podería buscar a fórmula máis acertada de peregrinar á tumba do Apóstolo.  Non quixera que neste tempo ás veces tan desalentador non foramos quen de renovarnos a fe e revivir en nós a caridade.

Quero ilusionarme con que este novo ano sexa a oportunidade de fornecer unha comunidade de mocidade ao carón da Virxe María. Ben sei que moitos xoves queren facer a súa peregrinación ao santuario. Creo que, como apuntei antes, este será un dos aspectos a traballar. Considero importante que os camiños que conducen ao santuario se convertan en oportunidades de silencio e contemplación, de oración e encontro con un mesmo, de imaxe da nosa propia vida. Hai anos comencei a deseñar este proxecto de camiños espirituais e creo que podemos levalo adiante.

Algunhas persoas manifestaron a vontade de participar nas actividades de Cáritas interparroquial e facerse voluntarias. Abramos o corazón e a mente e deixemos que o Espírito siga a inspirar. Moito podemos facer e moito nos queda por facer.

Non podo esquecer as novas tecnoloxías, camiño de encontro, pero que necesitamos de axuda de  quen entenda ben este mundo e nos facilite a comunicación con tantas persoas que botan de menos non poder vir ao Santuario. Que as plataformas dixitais sexan un santuario virtual

Co lema “Pobo de Deus, Comunidade de Esperanza”, a diocese convídanos a que traballemos pola comuñón e a fraternidade. Unha palabra: se nós, que profesamos a fe, recibimos o agasallo da esperanza en Deus e somos chamados a vivir a plenitude do amor, non movemos o corazón, non transmitimos vida, non temos unha ollada confiada de futuro, quen o vai facer? Nós, que cremos na eternidade, e nos movemos na mirada da misericordia, que sabemos do perdón e somos amados ata a fin, non pomos amor. Quen o vai facer? Pensemos que xa chegan tempos de sermos testemuñas.

Esta primeira carta está aberta e dirixida a todos. É unha primeira intuición. Invito a que pensemos en cal é a nosa resposta. Se queres compartir inquedanzas. Se queres abrir camiños. Se queres participar non esperes a mañá.

So quero por todo o que está por vir nas mans da Virxe María. Nela quero confiar a tarefa renovada e renovadora deste ano que temos comezado.


Xabier Alonso Docampo

609472591/ info@afranqueira.org