Queridos amigos. Como ben sabedes moitos, estes días foron tempos de despedida. No día en que finalizaba o ano e amencía o domingo da Sagrada familia, miña nai, remataba a súa peregrinación póndose nos brazos amados de Deus. Na madrugada, mentres dormía, ela, descansaba aos seus 92 anos nos brazos do seu Creador. Repousaba así do seu labor. Quero compartir con todos esta reflexión que abrolla do meu interior.
GRAZAS MAMÁ
As persoas
somos importantes, unhas para as outras, porque cada un aporta no tecido
integral que nos conforma o froito inmenso de que temos recibido desde a
gratuidade e o amor, desde o don de Deus, e, pómolo a facer un proxecto común
que nos enriquece e humaniza a todos. Mamá, como papá, e cada un dos que somos
membros desta pequena gran familia, dun engranaxe que fai posible que os Alonso
Docampo, coas diversas ponlas, que se van enmarañando na historia e na
biografía de cada un dos que a formamos; deron o mellor de si. Mamá e papá, que
viviron a súa infancia nos anos da posguerra, decidiron comezar un proxecto de
vida en plena xuventude. O 5 de febreiro de 1956 celebraron o seu enlace, mamá
con 24 anos e papá con 22. Que madurez e que aventura!. Decididos e valentes,
como eran estes mozos e mozas. Sen máis recursos que o posto, sen máis ilusión
que a de comezar, ou seguir o que o corazón lles marcara. Un proxecto inicial,
nun lugar, A Minada da Lamosa. Un
recunchiño para terse e loitar pola vida. Os fillos foron chegando, os
traballos eran moitos, os posibles poucos, e as decisións fortes. Traballo no
mar e no campo, logo na construción e na fábrica. Estadía de papá no mar e no Grove e
tarefa educacional compartida, pero levada na maior parte pola matriarca, por
iso dicía que este engranaxe é formado por unha morea de xentes. Os tíos
Eugenio e Lucila, os pais “postizos” e a familia espallada por tantos lugares,
aquí e lonxe. Todos aportan de seu para que todos vaiamos sendo homes e
mulleres de proveito.
O lombo partido polo traballo e tamén, como non, polos
desgustos. O silencio e a verba decidida. E hoxe non pechamos o libro, senón
que lemos con tenrura e gratitude un capítulo da nosa particular historia,
semellante a de tantos. Da que somos capaces de sacar un sorriso do que outros
fan un drama, na que nos miramos cómplices, que non somos de moitos bicos, nin
exteriorizamos, pero penso que nos queremos, ou máis ben, nos demostramos o
cariño e o amor no respecto nas diferenzas, na aceptación das decisións do
outro, e se nos equivocamos, que eu non poucas veces, seguimos adiante. Porque
os consellos están aí, as verbas van calando no corazón, pero os exemplos non
desaparecen.
Cando era
novo chamábame moito a atención que ás mulleres maiores, maior parte viudas,
enloitadas e coo pano na cabeza, na raxeira abrindo feixóns ou de charla
amenizada, a todas lles chamamos tías, sen ser da familia. A tía Clara, a tía
Consuelo, a tía Enriqueta, a avoa, e estaban como símbolo dunha xeración
veterana, que con decisión e arranque. Cos fillos que hoxe son maiores, pasaran
do carburo á luz eléctrica, que cavaran as leiran e coidaran gando de ganancia,
que non entendían de transporta máis que o de camiñar, e eran casas a reo cheas
a rebentar, xentes a esgalla, cativos que non medraran e infancias golpeadas.
Pero os fillos destas que chamamos tías, xa non o son, como miña nai e as desta
xeración. Dicimos a Señora Ángela, ou como lle diciamos Gelita. E agora?
Agora, respirar fondo, abrir os ollos e deixarse encher
de vida. O aprendido aí está. Permitirme, que diga algo máis. Os xemelgos
primieirizos que naceron e supuxeron vestir roupa de loito no inicio, Lourdes, que
faleceu ao mes de ter nacido, e José Manuel, o noso irmán e tan gran referente,
xunto con papá e mamá xa son unha parte grande da nosa casa que están a
descansar no fogar do noso Pai Bo, Deus e Creador. Quero pensar, a así confío,
e así llo pido a Deus, que estean, vivindo o agradecemento
continuo, a vitalidade que non esmorece e a ledicia sen fin.
Permitirme que neste día gris e ventoso, neste comezo de
ano, no nome das miñas irmás, Gelos e Yoli, dos que formamos as polas nas que
van florecendo novos camiños de futuro, netos e bisnetos, os tíos e tías, o
feixe de primos e primas, e dos amigos e compañeiros, de todos. grazas por
sentir o calor e o cariño, a cercanía e o ánimo de cada un no pasamento de
mamá. E tamén o agradecemento ás Irmás e traballadoras da residencia San Telmo,
que neste último ano, foron parte desta historia de coidados e amor na fin da
peregrinación.
Graciñas de
corazón.
E a ti, mamá; a mirada agarimada, a caricia
envolta en calor, o silencio e a cantinela entredentes que ás veces escoitaba e
pensaba para min, “hoxe está contenta”.
Mamá, xa non hai tristura, nin medo, nin loito,
nin pesar, agora, dígoche, agora xa é tempo de descansar, de rir, de cantar...
pois para ti xa é vida. Grazas mamá.
finalizo cun poema que me enviou a miña amiga a irmá Francisca desde Brasil. O referente é a manta feita de retais que a nosa nai nos agasallou a todos e que é a inspiración desta poesía. Somos feitura de retazos que se ensamblan cunha beleza que os vincula o amor.
“Sou feita de retalhos. Pedacinhos coloridos de cada vida que passa pela minha e que vou costurando na alma. Nem sempre bonitos, nem sempre felizes, mas me acrescentam e me fazem ser quem eu sou.
Em cada encontro, em cada contato, vou ficando maior… Em cada retalho, uma vida, uma lição, um carinho, uma saudade… Que me tornam mais pessoa, mais humana, mais completa.
E penso que é assim mesmo que a vida se faz: de pedaços de outras gentes que vão se tornando parte da gente também. E a melhor parte é que nunca estaremos prontos, finalizados… Haverá sempre um retalho novo para adicionar à alma.
Portanto, obrigada a cada um de vocês, que fazem parte da minha vida e que me permitem engrandecer minha história com os retalhos deixados em mim. Que eu também possa deixar pedacinhos de mim pelos caminhos e que eles possam ser parte das suas histórias.
E que assim, de retalho em retalho, possamos nos tornar, um dia, um imenso bordado de ‘nós’”.
Cris Pizziment
https://www.youtube.com/watch?v=MJUsXTpAgHc
