domingo, 29 de abril de 2018

CRISTO VID VERDADERA






Tus brazos extendidos en la cruz
son el árbol de la vida eterna,
¡Oh Cristo, vid verdadera,
que unes al Padre!
Continúa ofreciéndote a quien cree,
ya que sin Ti nada podemos,
y sana con la savia de tu sangre
las heridas de nuestros pecados.
Mantén unidos a Ti, 

a aquellos que llamas por el bautismo

 para ser tu presencia en el mundo,
árbol que unes cielo y tierra en tu pasión.
Y que, por Ti, cual sarmientos,
alcancemos hoy y siempre:
la Verdad que hace libres; la paz que une como hermanos;
el amor hacia todos, fruto de nuestra permanencia en Ti.
¡Oh Cristo, vid verdadera para la vida del mundo!

Feliz domingo
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, A Lamosa
29/04/2018

viernes, 27 de abril de 2018

VIOLENCIA E VIOLADA



Violencia que rebosa por todas partes, agotando cada día a mente e o sentir. Unha violencia, ás veces consentida, nunha sociedade que pregoa a peito enchido a liberdade. Unha violación dos sentidos que se fai puritana cando descubre que ao pracer hai que imporlle lindes. Unha violencia que moitas veces non é violada porque a maoir parte das veces tócalle ao débil. Unha violada que non se lle defende da violencia, un camiño duro de comprender provocando violencia interior contra o que debería ser o lugar da rehabilitación do violador. Porque, seremos unha socidade que desexa rescatar aos seu membros feridos, aos corazóns desgarrados,aos que sufren e padecen?, ou so con castigar, desterrar, alonxar a mazá podrida xa se sandou o que pasou no cesto?. Cantos días dura unha nova deste índole nos medios?. Unha semana?. Canto tempo falando de corrupción, non so política senón tamén social?, Pois o que aguantes co mando a distancia sen darlle a un botoncillo buscando unha cadea que teña un capítulo de risas enlatadas ou un de policías despertos que atopan a pegada dun asesino intrépido. Ah, ou a dunha serie que se descubre a violencia do pracer e da sexualidade na que o outro non é máis que obxecto de pasalo ben e disfrutar. Ou do comercio do corpo nunha pornografía admitida sabendo os beneficios económicos que conleva. Estou canso, meu amigo, dun discurso postrevolución sexual que non recoñece o fracaso de non saber poñer este ámbito no seu lugar. Escandalizados e risos escondidos se alguén fala de virxindade, ou de castidade, tachando de atrasado e medieval. E se pensas so na virxindade e na castidade en feminino tamén temos un problema. Sabendo que desde o descoñecemento dunha opción libre e sana, e nunha busca do mellor está o fundamento, nacido non so por parte dos crentes, senón de moitos que o basean nunha ecoloxía do máis natural, do máis orixinal. Pero unha sociedade que enche a boca porque xa somos libres para decidir o que queiramos co noso corpo, pero, sabemos que facer coa conciencia, co sentido, coa vida?
Pobres víctimas, pobres os que sufren, pobres os que tiran a vida pola fiestra por unha noite de borracheira, os que deixaron a trás a fermosura e a beleza por un día de botellón. Pobres os que pensan que o mellor e o agora e o inmediato, o disfrutar o agora. E se mañá ven o mellor, vas perdelo? Imos perder a oportunidade de ensinar ao máis novo o que é o bo e o mellor?

Xabier Alonso
27/04/2018

jueves, 26 de abril de 2018

RECIBIR AL ENVIADO



Cando era cativo gustábame moito ir á tenda. Miña nai enviábame a buscar algunha cousa que se esquecera, ou a ir polo leite fresco que viña en bolsas. Ao chegar á casa-tenda.bar. centro de reunión que era a de Toñita, sempre había alguén, ou o sr. Ernesto arranxando cestos, ou quen ía por unha inxección, ou outro tomando unha chiquita charlando coa máis vella do lugar.
Eu chegaba e daba o recado. Para non andar con cartos no peto, porque tampouco se andaba con eles, a frase era "apúntallo". A nada máis, alí quedaba e eu ía levarlle o recado das cousas que necesitaba.
Eu era enviado e confiaban na miña palabra. O que me recibía facíao coa mesma confianza que se fora miña nai, ía abalado pola palabra de quen me enviaba. Ninguén se ocurría pensar que estaba un a mentir, porque para que querría eu un litro de leite. Pero aínda que me mandara meu pai a buscar tabaco, non se lle pasaba pola cabeza que ía enganar. A confianza eraentre outras cousas que todo se sabía.
Pois isto lémbrame a min o evanxeo que escoitamos hoxe. 
Como recibo a quen é enviado no nome do Señor?
Como me presente eu como enviado do Señor a levar a Boa Nova?

Virxe María, Nai da Franqueira, axúdame a confiar e levar o evnaxeo co garante do amor do teu Fillo

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado da Canda e A Lamosa
26/04/2018

miércoles, 25 de abril de 2018

SAN MARCOS



Hoy celebramos esta fiesta de San Marcos evangelista. Al final de su evangelio nos invita a contemplar a Jesús que se eleva a lo más alto para sentarse junto a Dios. El legado que deja a su Iglesia es el testamento grandioso de ser evangelio, buena noticia viva. Lo que él hizo con su palabra y sus gestos, lo realizan sus discípulos. Al ser enviados, llevan a palabra para revivir en el bautismo, nacer a la vida. La acción se convierte en el envido por el Señor en salud para los enfermos, liberación para los atados en el mal, defensa en la misión. 
¿Cuales son las señales que acompañan tu vida de fe?
La Iglesia no es convincente en medio del mundo por saber muchas cosas, sino por saber enseñarlas. Las comunidades cristianas son signo luminoso en medio de la sociedad con signos y prodigios, no por nuestras solas fuerzas, sino por el poder del Resucitado. Un creyente es llamada a la conversión para los que no creen al ser mirada cercana, corazón misericordioso, abrazo sanador.
Hoy, quedemos un rato a solas con el Señor y dejemos que su Palabra, por el Espíritu, nos de la vida del apóstol.
Nosa Señora da Franqueira axuda e protexe aos pregoeiros da Boa Nova.

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado da Canda, A lamosa
25/04/2018

martes, 24 de abril de 2018

SILBOS DEL PASTOR




Estimado/a lector. Hoy dejemos que sea la poesía quien nos guíe al Pastor divino. Esta vez de mano de Lope de Vega. Gusta de la música del alma y escucha el "silbo" del buen Señor que llama a seguirle. Escucha su voz y, reconócela, es quien llama y te invita a dejarte guiar por el cayado de amor en el que está clavado.


Pastor que con tus silbos amorosos

me despertaste del profundo sueño,
Tú que hiciste cayado de ese leño,
en que tiendes los brazos poderosos,

vuelve los ojos a mi fe piadosos,
pues te confieso por mi amor y dueño,
y la palabra de seguirte empeño,
tus dulces silbos y tus pies hermosos.

Oye, pastor, pues por amores mueres,
no te espante el rigor de mis pecados,
pues tan amigo de rendidos eres.

Espera, pues, y escucha mis cuidados,
pero ¿cómo te digo que me esperes,
si estás para esperar los pies clavados?

Virxe Bendita, axúdanos a termos os ouvidos atentos a voz do Bo Pastor.

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado da Canda, A Lamosa
24/04/2018






lunes, 23 de abril de 2018

YO SOY LA PUERTA



San Juan nos regala en su evangelio la identidad de Jesús en primera persona. La solemne proclamación que realiza el Señor con sus YO SOY, recuerdan la escena de Moisés cuando recibe la misión. Allí Dios se identifica con un YO SOY EL QUE SOY. Jesús nos detalla esa afirmación a través de la manifestación de su ser en la palabra y en la acción, con los signos y con su actitud. Jesús es el agua viva, la luz del mundo, el pan del cielo, la resurrección y la vida, el buen pastor, la puerta. No te quedes fuera, entra por el Señor. Una puerta que se abre para todos.
Hoy te invito a que no nos quedemos fuera, ni dejemos a nadie excluido de entrar en el Señor. 
María, puerta del cielo, pues nos has traído al que abre lo que estaba cerrado por el pecado, ayúdanos a que entremos en quien nos da vida.

Feliz día
Xabier Alonso
Franqueira, Prado, A Lamosa
23/04/2018

domingo, 22 de abril de 2018

BO PASTOR




Hoxe, domingo do Bo Pastor, quero poñer a miña oración aos irmáns consagrados. Os sacerdotes que viviron cada día configurados no sentir, no pensar, no facer, no vivir a Cristo. Sacerdotes, pastores, entregados, xenerosos, que non puxeron lindes á doazón da vida. Pastores que coñeceron a cada un dos seus, no nome, e tamén na alma. Que choraron nas dificultades, que disfrutaron da amizade, que se preocuparon cos problemas, que se ilusionaron coas esperanzas. 
Hoxe, día de oración polas vocacións consagradas e vocacións nativas, convídovos a rezar polos sacerdotes e polos xoves. Polos que están chamados a vivir esta aventura de vida.
Cristo Bo Pastor guíanos.
Nosa Señora da Franqueira, nai dos sacerdotes, axúdanos.

Feliz domingo
Xabier Alonso
22/04/2018

sábado, 21 de abril de 2018

PASTOREAR




Saes conducir ao teu rabaño erguéndote no mencer perorrendo camiños e corredoiras para que non perdamos o vieiro que leva ao fogar. Coñeces a cada un, sabes dos nosos gustos, coñeces os antollos, soportas os caprichos, e aguantas as porfías. Non te anoxas cando nos descarreiramos. Sabes ter paciencia e esperar a que cansemos de sermos teimosos. Chamas e chamas ata que xuntas a todos, non queres que ninguén se extravíe. Cada un para ti somos importantes non polo que facemos ben ou mal, senón porque cada un somos especiais, e esperas de cada un unha resposta tamén especial.
Boa  Pastor que pastoreas as nosas vidas e nos chamas a vivir contigo e en ti. Bo Pastor que nos axudas a sermos cada un único e especial. Bo Pastor que sabes que hai de bo en cada corazón. Bo Pastor que nos convidas a vivir o que ti realizar desde o fondo do amor. Un amor que fai da vida entrega, doazón xenerosa, vitalidade para os que adormecen na desidia da indiferencia. Das a túa vida e manifestas o que é vida.
Neste domingo do Bo Pastor rezamos polas vocacións: sacerdotais, relixiosas, consagradas e as vocacións nos lugares de misión. Oremos polos máis novos para que escoiten e acollan a voz do Pastor e respondan á vocación. 
Nosa Señora, Nai Bendita, agarima a mocidade que está en busca.

Feliz domingo
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, Lamosa
22-04-2018

viernes, 20 de abril de 2018

COMER Y DAR DE COMER




A medida que tomamos mayor conciencia de los peligros de una mala alimentación nos paramos a ver las etiquetas de los productos. Comprobamos los niveles de azúcares, grasas, aceites, y otros compuestos que los identifican con letras y números que solo un especialista logra saber. Ahora bien, los que nos gusta ir de mercado, a la plaza de abastos, solo ves lo que hay expuesto, preguntas si es fresco, o de donde son, y con una palabra del vendedor o de la vendedora, no necesitas ni papeles y documentos, la palabra es más que suficiente. 
La palabra de Jesús es radical, certera, llena de vida "comer la carne, beber la sangre es vida eterna". Entrar en comunión con el Señor, aceptar a Jesús en nuestra vida, asumir su mensaje y su presencia, asimilar su ser en nosotros, configurarse a si mismo, dejarse identificar con él es eternidad, es vida. 
Los hay que se necesitan ver etiquetas, componentes ideológicos en el que te enzarzas en defensas de posturas, que a veces no están muy de acuerdo con el Evangelio, y pueden acabar absolutizando lo que es relativo. Véase, defender a capa y espada costumbres, ideas, tradiciones y dejar a un lado lo esencial de la vida del creyente: la oración, la escucha de la Palabra, la celebración de la fe, el testimonio y la caridad. Alimentarse de Cristo es tan sencillo como aquellos que se sentaron en la hierba y dejaron que el Señor les entregase el pan y el pescado. Y a veces nos preocupamos de alimentar nuestro ego, o nuestra vanidad o querer aparentar y no aceptar nuestra necesidad de que tenemos que repetir "danos de ese pan".
Comer la carne de Cristo es también dejarse comer, pues nuestra identidad es ser cuerpo de Cristo. No nos dejemos edulcorar ni pongamos aditivos, seamos auténticos y demos de comer a este mundo. Hoy alimenta con el Cristo que reside en ti, que eres tú, con una sonrisa, con un abrazo, con un consuelo, con una mirada, con un gesto, con la entrega, con el compromiso, con la oración, con el ser Iglesia, con una mirada limpia. 
Nosa Señora Bendita, Naiciña da Franqueira, alenta a nosa vida e ser corpo de Cristo.

Feliz día
Xabier Alonso
Franqueira, Prado, Lamosa
20/04-2018

jueves, 19 de abril de 2018

ADELANTE



He tirado la toalla, ya no quiero seguir, no hay nada que hacer... son palabras de desánimo que no es extraño escuchar. Son palabras que no dan pie a futuro. Piensa por un momento cuantas veces las has dicho. Son palabras que nacen de la frustración, de los miedos interiores, del pesimismo, del cansancio. Un camino que se agota en si mismo. 
¿De qué nos habla Jesús?
¿Cual es el alimento para seguir adelante?. ¿En qué crees?, esto es ¿dónde pones la mirada de tu vida?. Para poder caminar hacia adelante es necesario levantar la vista. Alimentarse del Señor, su Palabra, su presencia, su Iglesia, es abrirse al futuro, a la eternidad. No solo en el tiempo, sino, en las expectativas de plenitud, no porque lo puedas lograr todo, pues eres consciente que no es posible, y no es una limitación sino la capacidad de vivir con intensidad cada instante. ¿Qué era el maná? minúsculo, como el rocío que cubría el campamento cada mañana. Y así, lo poco de cada día, abierto a la expectativa, "hoy el Señor me cuida y me alimenta", con eso, que parece tan poquito, el Señor alimentó a su pueblo durante cuarenta años. ¿Qué es el pan eucarístico? Un poco de pan sin fermentar, pero contiene la vida en eternidad, cada instante como una llamada al encuentro, cada experiencia como una llamada a descubrir su acción en la vida, en tu vida.
Desde esta montaña, abierta al cielo la Virgen pone su mirada sobre sus hijos para que no pasen hambre de Dios. 

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, Lamosa
19-04-2018

miércoles, 18 de abril de 2018

BAJAR DEL CIELO




Esto decimos "fue como bajado del cielo" al referirnos a lo que nos viene repentinamente y resuelve una situación. Así bajó del cielo el maná en el desierto. Los hebreos murmuraban, como lo hacen en el evangelio los que no se acaban de creer lo que Jesús hace. El maná no era en si mismo, sino para alimentar a un pueblo camino de la libertad. No veas al suelo solamente. No te conformes con lo que logras con tu solo esfuerzo. La libertad de hijos e hijas es regalado por quien nos ha liberado en la Pascua. Ahora, peregrinos, levanta los ojos a lo alto, pues el maná viene del Padre que nos ama. 
Pan para la vida del mundo, pan de libertad, pan de eternidad.

Nosa Señora, Virxe María, Virxe da Fonte da Franqueira, axúdanos a erguer os ollos ao ceo para dexarmos alumear na terra.

Feliz día
Xabier Alonso
Franqueira, Prado, Lamosa
18-04-2018

martes, 17 de abril de 2018

DANOS SIEMPRE DE ESE PAN




El mercado religioso está saturado. Son muchas las ofertas que llegan de un lado y de otro que provoca una sensación relativista poniendo en duda y provocando la desafección de todo lo que tenga un color de fe. Se confunde la fe con la afectividad, poniendo el acento en que me sienta bien, me gusta o me da gusto, me aísla o me evade. Se crea una religión a la carta poniendo cada uno lo que le denomina su propia verdad. Se huye de lo institucional porque se considera atar a la persona en normas. Se busca lo cómodo evitando la formación y el conocimiento creando una formación de tuitt con pequeños mensajes más o menos certeros. Se indagan respuestas de lo desconocido en diversos personajillos que vencen por la labia y que son puro engaño. Y, por supuesto, no deja de haber nuevos mesías que nos adormecen con promesas de salvación que pueden anular la libertad.
Aquellos que salieron a buscar a Jesús tenían hambre, hambre de palabra y de Dios. Y por eso proclaman danos, Señor, ese pan. Hoy, como aquellos, hay hambre de lo bueno, lo santo, lo verdadero, lo justo, lo bello. No una idea, sino la vivencia de que la palabra, la oración, la comunidad, los sacramentos, el compromiso, sacia el vacío que hay en el hombre. Nada podrá llenar el deseo del hombre, el hambre de hombre, que el alimento del amor dado, eterno y entregado. 
Dice el corazón de la persona: No me llenes la cabeza de palabrería, sino de la Palabra. No me hartes de cosas y acciones vacías, sino de la certeza que la historia es acción salvadora. No me digas solo lo que tengo que hacer, acompáñame, aunque me equivoque para que cuando esté tirado sienta la mano que me levanta. No me hables de comunidades ficticias, sino pon delante de mí el rostro del hermano y de la hermana. No me llenes de proyectos y sueños que destierran el compromiso, sino ayúdame a ser mano tendida, abrazo fraterno, sonrisa sincera, corazón misericordioso. No me llenes el vacío con falsas felicidades, dame la alegría del resucitado. No me de lo caduco, dame lo eterno. No me de lo que sobra, se tu alimento.
Es el pan de vida, es el Señor

Nosa Señora, Naiciña da Franqueira, axúdanos a ter fame do Pan de vida

Feliz día
Xabier Alonso
Franqueira, Prado, Lamosa
17/04/2018

lunes, 16 de abril de 2018

CUIDADOS POR QUIEN NOS AMA



En la lectura continua del evangelio seguimos en el capítulo 6 de San Juan
Te envío enl enlace para que puedas leer el capírutlo completa cuando quieras


Toda aquella muchedumbre que comió pan hasta saciarse buscan a Jesús para hacerlo rey. Y él toma un opción bien distinta de la nuestra que es la de retirarse a un lugar apartado para orar. Se aleja del júbilo de la gente para situarse ante el Padre en el discernimiento de todo lo que sucede.
El texto del sábado nos pone la escena del encuentro con sus discípulos caminando sobre las aguas. Sí que es rey, pero de un reino bien distinto. Es el reino del Señor del universo, del que lo somete todo bajo sus pies. Que llama a la confianza de la travesía con el viento en contra.
Hoy son todos aquellos que le buscan. Son muchos los que le buscan, los que quieren estar con el Señor. ¿Cual es la motivación?
Yo, también quiero estar con El. ¿Para que´? y ¿por qué?.
Y no puedo negar que a veces se pone como prioritario solucionar mis cosas. Pero esto es como el que va al médico y le dice los síntomas y ya lo inmediato es que me ponga bien. Pero te dice, vamos a ver algunas cosas más, haremos una analítica, un buen estudio... sí, pero que no me deje de doler.
Al médico le interesa saber mucho más de lo que le pasa a tu cuerpo, pero uno no quiere no sea que me diga que no puedo comer esto o aquello, o que tenga que caminar más, o dejar alguna costumbre nada saludable.
Pues bien, ir al encuentro del Señor es abrirse a conocer mejor nuestra vida, a dejarnos cuidar, a descartar lo que nos haga daño, a cambiar de hábitos y ser más saludable (que salud viene del mismo origen que salvación), que tengamos una buena dieta ( a dónde vamos sin recibir al Señor en la Eucaristía). 
Nosa Señora, Virxe da Franqueira, axúdanos a buscar ao teu Fillo para deixarnos coidar por el.

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, Lamosa
16/04/2018






sábado, 14 de abril de 2018

LAS HERIDAS




"Ved mis heridas". Les mostró  Jesús las llagas de la pasión.  En medio del miedo, inundados de la luz pascual, en la alegría y el temor, las heridas son expuestas, como las cicatrices de una batalla, en que la muerte fue vencida, siendo asumida y rendida, a los pies de la vida. Esta es la señal del amor, este es el signo de la salvación. En estas heridas hemos sido curados.
Ahora, abierto el entendimiento, llena la razón de la sabiduría del amor, acércate a las heridas abiertas del hermano, en ella está el resucitado. No es para ver de lejos, son para sentir en el seno, en el corazón amante.
Despierta, Señor, nuestra vida dormida en el temor y en el lamento. Espabila el oído a la escucha de tu palabra que nos transmite la paz. Acércate, Señor, a nuestra vida temerosa para llenarnos de  tu alegría y hacernos testigos de tu amor. Traspásanos con el fuego de tu Espíritu para abandonar nuestras seguridades y salir a los caminos de la vida siendo testigos de tu perdón.
Ahora, tú, nuestra salud, sana nuestras heridas. Nuestras derrotas son en tu victorias, nuestras tristezas son en ti alegría, nuestros miedos son en ti confianza, nuestras cegueras son en ti luz, nuestras incertidumbres son en ti certezas, nuestros egoísmos son en ti caridad, nuestra muerte es en ti vida.
Nosa Señora, Virxe da Franqueira, aquí estamos os teus filliños, protéxenos e ampáranos sempre. Amén

Feliz domingo
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado e Lamosa
15-04-2018

viernes, 13 de abril de 2018

ORACIÓN POR LO JÓVENES ANTE EL SÍNODO




ORACIÓN DEL PAPA FRANCISCO POR LOS JÓVENES
EN VISTA DEL SÍNODO DE LOS OBISPOS DE 2018 SOBRE EL TEMA:
«Los jóvenes, la fe y el discernimiento vocacional»

Señor Jesús, tu Iglesia en camino hacia el Sínodo dirige su mirada a todos los jóvenes del mundo. Te pedimos para que con audacia se hagan cargo de la propia vida, vean las cosas más hermosas y profundas y conserven siempre el corazón libre. Acompañados por guías sapientes y generosos, ayúdalos a responder a la llamada que Tú diriges a cada uno de ellos, para realizar el propio proyecto de vida y alcanzar la felicidad. Mantén abiertos sus corazones a los grandes sueños y haz que estén atentos al bien de los hermanos. Como el Discípulo amado, estén también ellos al pie de la Cruz para acoger a tu Madre, recibiéndola de Ti como un don. Sean testigos de la Resurrección y sepan reconocerte vivo junto a ellos anunciando con alegría que tú eres el Señor. Amén.

Franciscus

CINCO PANES Y DOS PECES



Los próximos días, hasta el sábado 21, haremos la lectura continua en la liturgia del capítulo 6 de san Juan. Todo comienza con la mirada compasiva del Señor. Descubre en aquella muchedumbre que le sigue, no solo la necesidad de ser saciados en lo más profundo de su ser, sino, que tienen hambre de pan. Lejos de despedirlos, pues alimentados  en su espíritu, ahora que se busquen la vida, Jesús interpela a sus discípulos. ¿Qué haremos?. No hay dinero suficiente para darles de comer. No se solucionan las cosas con el desembolso de una cantidad monetaria. Creo que eso lo vemos muchas veces. ¿Hay un problema social?, Presupuesto al canto. Muchos se creen que con dinero todo es resuelto. Pero las desigualdades siguen y el hambre no cesa. 
La llamada de Jesús es más intensa. Esto lleva a sus discípulos a poner en común lo que tiene un muchacho. Gracias chaval. Lo que tienes o das. Que gran lección la de este joven anónimo. Cinco panes y dos peces, nada más. ¿Nada más? diríamos nosotros. Y la incredulidad se adueña de nuestros cálculos. Así es imposible. No podemos. Y reclamamos más llamando a la urgencia, con campañas de concienciación. 
Detente un momento. Lo que hace Jesús es dar gracias al Padre por la generosidad. Ahí está. Dar gracias por lo poco, lo que hoy tenemos entre manos. Esta grandeza de poder compartir lo que el corazón bondadoso de aquel joven ha hecho posible.
Hoy, damos gracias, por cada detalle de generosidad que nos encontremos, es oportunidad para que el Señor multiplique y alimente.

María, nosa naiciña da Franqueira, acompáñanos sentadiños na herba da montaña da xenerosidade do Pan de Vida que se nos entrega de regalo para alimentar o mundo

Feliz día
Xabier Alonso
Franqueira, Prado, Lamosa
13/04/2018

jueves, 12 de abril de 2018

TEN FE




Nicodemo renovou a vida, renaceu a un xeito novo de entender. El, coñecedor das Escrituras e da Tradición, necesitou escoitar unha vez, dos beizos do Fillo, do que ven do alto, as cousas celestiais. Pero as cousas do ceo non son alleas a nós. Crer é ter vida, recibir vida. No domingo pasado remataba así o texto do Evanxeo "estas cousas escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e crendo, teñades vida nel".
Cando convidamos a alguén a ter fe, que llo dicimos nun momento de apuro, nunha enfermidade, ou nun problema que xa non ten arranxo, o podemos facer pensando:
"A ver como saio desta, sen que me complique a vida, nin me pida nada. Dicirlle ten fe e pois a ver se consigues o que esperas, non sei como axudarche, pero a ver que pasa..."
Tamén pode ser "Deus mandou isto, El saberá, hai que resignarse, ten paciencia... a fin temos que deixar este mundo"
Ou ter fe pode ser "a ver se desta non a perdes. Pídelle e reza... "

Polo tanto de que fe nos fala Xesús hoxe?
O primeiro recoñecer o señorío de Xesús, El é o Salvador. Pensar de que me salva?. Da miña desesperanza, da tristura, do descoñecemento de min mesmo, de vivir no pesar de ir sen destiño nin meta. O señorío porque goberna desde o amor.
Que a fe é un encontro, aínda que ás veces teña a sensación de ausencias, unha relación, un vínculo de alianza, un encontro de amor no que se nos entrega gratuitamente como agasallo a presenza, a vida, o ser. Cando Cristo entra na vida, entra todo, a Palabra, a Historia, a Vida feita saúde.
Que o encontro de  fe é fidelidade, pois crer tamén é confiar en que nunca nos abandoa, non nos deixa ao desamparo.
Crer e abandonarse no amor, asumir os riscos e deixarse fortalecer.
Crer é deixarse amar, nacer a que nos amosa o amor de Deus, o que fai vida o amor, o que na Pascua se nos doa.


Apóstol


Vamos, amigo,
no te calles ni te achantes,
que has de brillar
como fuego nocturno, 
como faro
en la tormenta,
con luz 
que nace en la hoguera de Dios.
Vamos, amigo,
no te rindas ni te pares,
que hay quien espera,
anhelante, que compartas
lo que Otro te ha regalado.
¿Aún no has descubierto
que eres rico para darte a manos llenas?
¿Aún no has caído en la cuenta
de la semilla que, en ti, 
crece pujante
fértil, poderosa,
y dará frutos de vida y evangelio?
Vamos, amigo. 
Ama a todos
con amor único y diferente,
déjate en el anuncio 
la voz y las fuerzas,
ríe
con la risa contagiosa
de las personas felices,
llora las lágrimas 
valientes del que afronta la intemperie
Hasta el último día,
hasta la última gota,
hasta el último verso.
En nombre de Aquel 
que pasó por el mundo 
amando primero.

(José María R. Olaizola, sj)




martes, 10 de abril de 2018

EL SÍ





Hoy celebramos en el calendario particular de nuestra diócesis de Tui-Vigo la Anunciación del Señor, son estas cosas de las fechas.
Lo más grande de la historia, que Dios, hecho uno con nosotros, nos de vida en El. Que el Hijo nos ha hecho partícipes de su ser, de su pensar, de su sentir, de su amar, de su actuar, de todo y en todos. El sí de María la hizo santuario de vida, de la vida del mismo Dios, que parido por la doncella nos parió también a nosotros. Nacimos a la vida en el sí constante de la que al pie de la cruz la vida en la muerte aceptó. Dame María, Madre del Señor, decir el sí a la vida, al mismo Dios, al Amor. Vida encarnada diciendo a la palabra sí para darle entrada. Hoy contigo María acepto que el Hijo de Dios, por Amor, por Espíritu, en El ya no somos dos, somos llamados a ser uno, uno en el Amor.


A la altura del corazón


Allí aprendió a vivir María
después que el ángel la dejó.
Sin saber decir palabra
sin poder decir que no.

Allí entendió que los silencios hablan
y que las palabras, a veces, callan.
que vivir no requiere, saber y ganar,
sino solo aprender a escuchar.

Allí su ser se abrió al misterio, 
entrando en ella lo no esperado.
Ya no hubo rutas ni indicadores
que al andar le dieran seguridad.

Allí, a la altura del corazón,
solo la fe le puede al miedo.
El amor, en María, ya no tuvo frenos:
El pesebre, Nazaret, el calvario.


(Seve Lázaro, SJ)

lunes, 9 de abril de 2018

VIDA DE SAN TELMO. Patrón de la Diócesis de Tui-Vigo






  San Telmo, nace en la castellana Villa de Frómista (Palencia) el año 1184 y recibió el Sacramento del Bautismo con el nombre de Pedro. Aunque su infancia la pasa en su villa natal, pronto su tío Arderico, obispo de Palencia lo matricula en la Escuela Catedralicia. Mientras allí estudia se va autoanalizando y nota que Dios le llama al sacerdocio. El obispo Arderico, su tío, le administra el Sacramento del Orden Sacerdotal. Y al poco tiempo, le nombre canónigo de la Catedral de Palencia. No pasa un año y el Papa Honorio III le nombra Deán de Palencia. Este nombramiento seria el detonante que cambiaria la vida de San Telmo. A raíz de este nombramiento, sus compañeros y amigos deciden rendirle un ostentoso homenaje en la Ciudad. El día de Navidad organizan un lujoso desfile de jinetes montados sobre caballos al frente de los cuales figuraba Pedro, el Deán, por las principales calles y plazas de Palencia. Los palentinos situados a lo largo del recorrido esperaban al Deán para aplaudirle y felicitarle. En pleno desfile, ante un numeroso público, en un arranque de soberbia y para lucir su pericia, solo para lucirla, el Deán pica espuelas a su caballo. Y de repente el caballo sufre un resbalón, arrojando al suelo a Pedro González Telmo que cae en un lodoso barrizal. ¡ El y sus ropas prelaticias de gala embarradas en un lodazal !. Al levantarse comprueba el enorme engaño de su soberbia personal. ¡En vez de aplausos esperados, resuenan las fuertes carcajadas de ironía, de burla y de sarcasmo del público que antes le halagaba!. Como sacerdote, agradece a Dios la humillación sufrida. Y como universitario, razona, hace deducciones. Transcurría el año 1220 cuando renuncia a su alto cargo de Deán y a todas las ventajas de su prebenda. Y se acerca al convento de Dominicos situado en las cercanías de Palencia, que todavía estaba en obras y que tiene el nombre de convento de San Pablo. Allí San Telmo pide con humildad el ingreso, como novicio, en el convento de los Dominicos de Palencia. Allí hace a Dios sus tres promesas perpetuas, Obediencia total a sus superiores, Castidad total y la de pobreza radicalmente total 
        Inicia su vida pastoral en los pueblos alejados de la capital de Palencia. Durante más de un año fue misionero en el  mundo rural palentino. Terminada su labor en dicha tierras recorrió a pie otras muchas poblaciones de Aragón, Navarra, Valencia, Cataluña y  Mallorca. Recorrió todas con bastón en una mano y la Biblia en la otra.  Posteriormente se traslada a tierras portuguesas, entre el Duero y el Miño. Se establece en la población de  Guimarães fijando su residencia en el hospital de la  citada población. En ese hospital fue maestro, de los que más tarde serian Santos, Fray Lorenzo Menendes y  Gonzalo de Amarante. Desde allí llega a Galicia  iniciando su labor en tierras de Lugo. Posteriormente se  traslada a TUI para evangelizar especialmente a los  pecadores y navegantes de su extenso litoral.  Al poco tiempo de su residencia en Tui, se trunca su  apostolado en Galicia, ya que el Rey Fernando III, el  Santo,  enterado de la santidad excepcional de San  Telmo solicita su presencia en la corte. El rey necesitaba  más que nada protección de Dios ya que se avecinaban  dos grandes  y difíciles batallas contra las tropas  mahometanas que conservaban en su poder Córdoba y  Sevilla.  Durante largas jornadas enseña a las tropas la doctrina  salvadora de Jesucristo. San Fernando elige a San  Telmo como confesor personal y también como  consejero. La convivencia de San Telmo con el Rey  fraguó una amistad profunda. Una vez conquistadas las citadas ciudades regresa a su  querido TUI cuyo apostolado había interrumpido. La  diócesis de Tui, incluía entonces, una amplia zona de  Portugal, desde Viana do Castelo hasta más allá de  Arcos de Valdevez.  En ese territorio y el correspondiente de España ejerció su incansable labor misionera.  La diócesis tudense tenía una vida económica muy pobre, por lo que las comunicaciones entre parroquias eran muy  difíciles. San Telmo desarrollo una ingente labor de construcción de puentes que facilitaran las comunicaciones. De su amistad con el Rey obtuvo ayuda económica para realizar dichas construcciones pero aun así no eran suficientes  teniendo que recurrir a limosnas para finalizar las obras. Destacamos dos de ellas ya que en las mismas se produjeron dos de sus numerosos milagros. Uno de los puentes fue en Castrelo de Miño, en donde la carestía de medios llegó a la falta de víveres.  San Telmo rogó al Señor  Todopoderoso la solución angustiosa y realizó el milagro de que los peces se acercasen mansamente a la orilla del rio  permitiendo recogerlos para alimentación suficiente. El segundo puente lo construyó en La Ramallosa, Gondomar, donde todavía hoy se conserva. Durante la construcción  realizó otro asombroso milagro. Predicaba ante un gentío inmenso y se desató una tormenta aterradora con enorme  aparato eléctrico, vientos huracanados y descarga intensa de lluvia que se acercaba hacia el auditorio. San Telmo,  como siempre, fiado de Dios, trazó con su derecha el signo de la cruz y la amenazadora nube tormentosa se partió en  dos pedazos que fueron a descargar su lluvia en agua del mar.
         Unos días antes de la Semana Santa del año 1251, San Telmo estuvo predicando en la  Iglesia conventual de Pexegueiro, a 5 kilómetros de Tui. Allí pronosticó al auditorio su  próxima muerte.  Demacrado y asténico notaba una fiebre alta. Síntoma de un acceso grave de paludismo,  que entonces era una enfermedad endémica en las múltiples zonas pantanosas de las  cercanías de Tui.  Febricitante y extenuado se acerca a la  Catedral de Tui  para terminar sus  cursos de Santidad y Conversión. En ella  predicó hasta el Domingo de Pascua.  Ese mismo día él y un compañero  dominico emprenden camino hacia el  Convento de la Orden en Santiago de  Compostela con la intención de morir.  Transcurrido 4 kilómetros de marcha, en  el lugar conocido desde entonces como  “Ponte das Febres”, se encuentra peor  de su estado de salud y decide retornar  a Tui.  Una vez instalado en casa de su amigo  de siempre, encamado pero con plena  lucidez recibe visitas de su gran amigo,  el Obispo Fray Lucas de Tui, así como  de Canónigos, sacerdotes y seglares.  Pocos días después del Domingo de Resurrección, transcurría el año 1246, San Telmo  fallecía, no sin antes y ante un grupo de visitantes, exponer su promesa de protección que  transcribimos:  “TENGO UN SEÑOR, QUE CON HABERLE SERVIDO POCO, ME QUIERE PAGAR  MUCHO. Y QUIERE HONRARME MAS DE LO QUE YO LE HE SERVIDO: ME HA  PROMETIDO FAVORECER POR RESPETO A ESTA CIUDAD Y A TODA SU  COMARCA Y LIBRARLA DE MUCHOS CASTIGOS, QUE POR SUS PECADOS  MERECE: Y NO AHORA, SINO TAMBIEN EN LOS FUTUROS SIGLOS… “  Al amigo y vecino que lo había hospedado le regaló la correa de cuero de su hábito con  este presagio: “Tomad esta correa con que me ciño. Guardadla en memoria mía y  algún día os servirá de provecho”  La noticia del tránsito de San Telmo conmovió, no solamente a la Ciudad de Tui, sino  también a la comarca gallega y portuguesa.  Desde la parte baja de la ciudad subía el féretro de San Telmo, vestido de Dominico,  hasta la Catedral. Presidia la comitiva el Obispo de la Diócesis, Fray Lucas de Tui. Este  Obispo ayudó “con sus propias manos” a depositar en un sarcófago de piedra el cuerpo  del Santo. Este sarcófago se situó bajo tierra, entre el Pórtico de la Catedral y el Coro  Capitular.                                                       


                           

domingo, 8 de abril de 2018

CARITAS PREMIADA




Nestes días temos visto os premios que recibe Cáritas en Galicia e na nosa Diocese. Un recoñecemento do Parlamento de Galicia e da Cadena Cope para unha comunidade, a dos crentes, que manifesta a cercana misericordia, a tenrura e o acompañamento cos irmáns que padecen. Son de agradecer as verbas de admiración dos que entregan o galardón. Lembra os relatos dos primeiros tempos cando era de admirar a bondade dos seguidores do Señor Resucitado. 
Pero antes de nada, o primeiro que pronunciaron foi "mirade como se aman". Logo para poder ser amor o primeiro hai que selo co que está ao teu carón. Mirade como se aman é un primeiro corazón, amarmos uns a outros como o señor nos ten amado. O primeiro mandamento, a primeira condición, é vivir unidos estando en comuñón. Vivirmos como irmáns, ter un so corazón, amarnos ata o extremos coidarnos e sabernos perdonar. Unha comunidade fraterna, que cre, ora, celebra e vive o recibido do Señor.
O segundo corazón é sentarmos á mesa fraterna, un banquete de comuñón, Eucaristía e loanza para ser ágape na mesa da humanidade. Convidarmos ao xantar quen está vivindo na casa común, todos sen discriminación, convidando a sentarse a quen está so, abandonado, esquecido e maltratado. Entón poderán dicir "mirade como nos aman".
Un terceiro corazón é o que nos ensina o Señor, o amor de compaixón, misericordia e perdón. Ter ollada desperta, espabilado o ouvido, disposta no consolo a palabra do agarimo. Xesús cando se achegou ao paralítico da piscina unha palabra lle preguntou ¿queres curar?. Ao que o home respostou, claro que quero. Pois levántate e anda. A palabra de Xesús é a de quen fai florecer no home derrotado o desexo de crecer. Non o deixou tirado e empuxou a ver se cura, senón que alentou o seu desexo e provocou que por si mesmo en pe se puxese. Isto é caridade, amar desde o fondo e axudar a que saia da súa postración o que xa non se cre nada. Desde esa miseria e a pobreza da persoa que está mallada, sae o corazón do que está chamado a amar a o ergue para que camiñe polo seu propio pe.
Un cuarto corazón, o máis grande, é o que pecha o logo desta loable institución. Este é o corazón de quen ama sen condición, amou ata o extremo e levounos á salvación. O corazón de quen se entregou no Fillo feito alimento no sacrificio redentor. O corazón que se fai don no Espírito que se derrama sobre os que profesamos vivir no seu amor. Este é o sentido do que hoxe proclamamos Deus se fai banquete, misericordia e doazón.
Poñamos a ollada de María, muller e nai de todos nós, a ollada da tenrura revolución do corazón.
Graciñas a todos os homes e mulleres, voluntarios desta comunidade, que entregados cada día manifestan un so corazón.

Felicidades a Cáritas

Xabier Alonso
A Franqueira, Prado e Lamosa
08-04-2018

sábado, 7 de abril de 2018

SEÑOR MÍO Y DIOS MÍO




¡Señor mío y Dios mío!
Es la respuesta sorprendida del incrédulo Tomás, que, con amor es reclamado por Jesús para tocar las heridas de la pasión. Mete la mano en el costado donde brota la vida de la Iglesia, donde sacia el creyente la sed de paz y comunión. Atrévete a tocar al Señor que te llama a estar junto a El. Los miedos y la muerte fueron derribados de sus tronos, ahora brota con la fuerza del aliento del Espíritu la vida que verdea de esperanza el mundo desolado. Anunciad a todos la misericordia, derramad sobre el mundo la frescura del aroma del amor. Hoy Cristo llena tu voz de la fuerza del canto victorioso y alegre de la Pascua. Pasad por el mundo ensordeciendo los golpes de la guerra con los cantos de la paz. Llenad de consuelo los lamentos de los inocentes. Secad las lágrimas con el paño de la ternura. 
Bienaventurados los que crean, felices vosotros por la fe. Felices por creer y vivir.
¡Señor mío y Dios mío!

Señor...

Señor mío, en mi vida
endereza lo torcido, 
allana lo empinado,
iguala lo escabroso, 
encauza lo desbordado,
explora mi exceso
y dibújale los lindes
desde dentro,
pon orden a mi caos 
pero desordena mi orden.
No quiero resistirme más,
Dios mío,
domíname con tu amor
como lo haces con el mar.

(Francisco J. Buendía SJ)

Nosa Señora da Franqueira, axúdanos a proclamar e vivir a nosa fe.

Feliz domingo
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado e A Lamosa
08-04-2018





ROMARIA DAS PASCUILLAS 2018


YO ALUCINO CON EL SEÑOR



Fíjate cómo termina el texto del evangelio de S. Marcos
"Por último se apareció a los once discípulos cuando estaban sentados a la mesa. Después de reprocharles su incredulidad y su obstinación en no dar fe a quienes lo habían visto resucitado, les dijo: "Id por todo el mundo y proclamar a todos la Buena Noticia".
En esto es donde alucino. Los discípulos no acababan de creer, a pesar del testimonio de María Magdalena, de los dos que iban de camino... y no solo que no creyesen en la palabra de los demás, sino que les reprocha la obstinación, o sea, como el pueblo de Israel "pueblo de dura cerviz", tercos, cerrados de mollera. Y aún así, sentado a la mesa, esto es, participando del banquete en donde el Señor se manifiesta, les HACE TESTIGOS. Lo envía por todo el mundo. 
Nosotros, para la misión, queremos que todo esté bien formulado, perfectamente organizado, y aún así, la pesca es como es. 
¿por quién nos dejamos guiar para ser testigos? ¿no será que queremos dar testimonio de nosotros mismos y no de la Buena Nueva?, 
Sed testigos de mi amor, nos dice el Señor. Testigos de cómo nos ama.
Yo, alucino, El Señor se fía de mí, de ti, de su Iglesia, para ser sus testigos

Nosa Señora da Franqueira, axúdanos a manifestar a marabillas do Señor.

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, A Lamosa 07-04-2018

viernes, 6 de abril de 2018

¿HABÉIS PESCADO ALGO?




Pasada la noche el trabajo fue inútil. Solos, no logran, ni el salario de una jornada. ¿Por qué pescaban?. Esperando al patrón, pues el rumbo de la barca, había perdido el timón. Pescar sin saber por qué, es pesca inútil, es gastar las fuerzas y llenar la red de tristeza y vacío.
En la orilla, al romper el día, es el Resucitado el que les vuelve a llamar. Ser pescador de hombres es la nueva misión, y es la tarea del que se deja guiar por quien alimenta nuestra debilidad.


Echa las redes


Desde que Tú te fuiste
no hemos pescado nada.
Llevamos veinte siglos
echando inútilmente
las redes de la vida,
y entre sus mallas
sólo pescamos el vacío.
Vamos quemando horas
y el alma sigue seca.
Nos hemos vuelto estériles
lo mismo que una tierra
cubierta de cemento.
¿Estaremos ya muertos?
¿Desde hace cuántos años no nos hemos reído?
¿Quién recuerda la última vez que amamos?

Y una tarde Tú vuelves y nos dices:
«Echa la red a tu derecha,
atrévete de nuevo a confiar,
abre tu alma,
saca del viejo cofre
las nuevas ilusiones,
dale cuerda al corazón,
levántate y camina».
Y lo hacemos sólo por darte gusto.
Y, de repente, nuestras redes rebosan alegría,
nos resucita el gozo
y es tanto el peso de amor
que recogemos
que la red se nos rompe cargada
de ciento cincuenta esperanzas.
¡Ah, Tú, fecundador de almas: llégate a nuestra orilla,
camina sobre el agua
de nuestra indiferencia,
devuélvenos, Señor, a tu alegría

(José Luis Martín Descalzo)