martes, 31 de julio de 2018

SAN IGNACIO DE LOYOLA




Aquí puedes acceder a la vida de san Ignacio


Te regalo algunas oraciones para entrar en la espiritualidad ignaciana

Tomad, Señor
Tomad, Señor y recibid
toda mi libertad
mi memoria, mi entendimiento
y toda mi voluntad

Todo mi haber y mi poseer
vos me lo disteis
a vos Señor lo torno
Todo es vuestro
disponed a toda vuestra voluntad

Dadme vuestro amor y gracia
que ésta me basta
San Ignacio de Loyola




FRASES IGNACIANAS. PLAN IGNACIANIZAR.
A continuación van algunas frases típicas de San Ignacio. Los números son de los Ejercicios Espirituales (EE.EE)
o   Todo buen cristiano ha de inclinarse más a salvar la proposición del prójimo que a condenarla.  22
o   No satisface el saber mucho, sino el sentir y gustar internamente de las cosas. 2
o   Al final tendrá parte conmigo en la victoria como la ha tenido en los trabajos. 95
o   No sólo hay que resistir al enemigo, sino también vencerlo. 14 (Agere contra = hacer lo contrario. 325).
o   Reconocer que todo nos viene de Dios.
o   En cosa ajena no pongamos nido. 322
o   Encontrar a Dios en todas las cosas.
o   Solamente deseando y eligiendo lo que más conduce para el fin que somos creados. 23
o   Que no sea sordo a su llamado. 91
o   Dame tu amor y gracia que ésta me basta. 234
o   El amor se ha de poner más en las obras que en las palabras. 230
o   Cuanto más nuestra alma se despegue de las cosas, más cerca estará de nuestro Creador. 22
o   En tiempos de desolación, nunca hacer cambios. 318
o   Poner todos los medios como si todo dependiese de uno, pero confiando totalmente en Dios, porque todo depende de él.
o   El hombre ha sido creado para alabar, hacer reverencia y servir a Dios nuestro Señor. 23
o   Hay que buscar y hallar la voluntad de Dios. 1
o   En todo amar y servir. 233
o   Amar a Dios en todas la cosas, y a todas las cosas en El
o   ¿Qué he hecho por Cristo, que hago por Cristo, qué debo hacer por Cristo? 53
o   Que la Virgen nos ponga con su Hijo.
o   A la Mayor Gloria de Dios. (MAGIS)
o   MAGIS.  (Búsqueda de MÁS … servir donde hay MÁS necesidad, donde el bien sea MÁS universal … metas grandes )
o   Entramos para aprender, salimos para servir.
o   Ser hombre y mujeres para los demás
o   Ser contemplativo en la acción

Pastoral San Ignacio, tomado de www.pastoralsic.cl


ORACIÓN

Señor mío, quiero seguirte como 
Ignacio de Loyola lo hizo en la Iglesia: 
radical pero con discernimiento; 
lleno de pasión pero unificado; 
libre pero involucrado hasta el fondo de mi corazón. 
Por eso quiero pedirte que me ayudes, como a Ignacio, 
a buscar siempre el mayor servicio divino y el bien más universal;
a buscar donde hay más necesidad, a cuidar de quienes ninguno se preocupa; 
a buscar donde se puede hacer más fruto;
a buscar donde hay mayor deuda;
a buscar donde el bien se multiplique y se extienda más a otros; 
a buscar donde el enemigo ha sembrado cizaña; 
y ayúdame a discernir tu Voluntad 
para amar y servir aquí y ahora .

(Francisco J. Buendía, SJ)

Feliz día
Xabier Alonso
31-07-2018

lunes, 30 de julio de 2018

EL REINO DE LO HUMANO




A lo largo de los últimos años he participado en más de una veintena de peregrinaciones a Lourdes. Son muchas las cosas que me atraen y llenan el corazón. El ambiente sereno y el silencio, la oración intensa, la alegría, la solemnidad en las liturgias, los cantos envolventes, las basílicas, la gruta... y muchísimas más. Pero no cabe duda que uno de los elementos es la caridad que se despliega acompañando, cuidando a los enfermos, que se convierte en una corriente de alegría que va y viene con la fluidez del río Cave que discurre al lado de la gruta.¿Cual es la clave?. Los pequeños gestos. Ir por la explanada y las miradas que se cruzan y de repente, una sonrisa. Y uno se pregunta ¿por qué me sonríe si debe ser alemán, o italiano y no nos conocemos de nada?. Pues la semilla del Reino. Ceder el paso, ayudar a empujar el carro de un enfermo, ceder el sitio a otro en una capilla... y se convierte en un ramillete de humanidad.
Este año tuve la oportunidad de animar el tiempo de oración en las piscinas de los enfermos. La delicadeza en el trato, la amabilidad, el respeto, los cuidados de los voluntarios, la oración. Un agradecimiento inmenso al finalizar.
Y todo como manifestación de la presencia de la caridad que se respira en el ambiente.
¿Qué hace lo pequeño y sencillo de la semilla, de la levadura?, Crecer en lo inmediato, acariciar el alma para ayudarle a ser más humana. Y es que al final la fe provoca ser más humano, pues la santidad y la vida en Dios es sacar a flote la imagen y semejanza, la filiación y fraternidad, lo humano que hay en nosotros.
Hoy seré más humano, más amable, más sencillo, más vital... como presencia del Reino.

Virxe María, gracias a túa sinxeleza, a túa humanidade, o Divino fíxose un de nós para nós sermos en El.

Evanxeo: Mt 13, 31-35 
E (Xesús) contoulles outra parábola: -O Reino dos Ceos é semellante a un gran de mostaza que un home sementou na súa horta. A mostaza vén sendo a máis pequerrecha de todas as sementes; pero cando medra chega a ser meirande ca todas as hortalizas, converténdose nunha árbore; de tal xeito, que mesmo os paxaros veñen facer o niño nas súas pólas. Díxolles outra parábola: -O Reino dos Ceos é semellante ó fermento que unha muller amasou en tres medidas de fariña ata que todo levedou. Todo isto lle falou Xesús en parábolas á xente, e nada lle falaba que non fose por medio de parábolas. De xeito que se cumprise o que dixera o profeta: Abrirei a miña boca para dicir parábolas, proclamarei cousas escondidas desde que o mundo é mundo.

Feliz día a todos
Un abrazo
Xabier Alonso
30-07-2018



sábado, 28 de julio de 2018

LA GENEROSIDAD DE UN NIÑO




Hoy nos quedamos absortos como aquella multitud. Jesús, que había sentido una profunda compasión, les habla, les alimenta en su interior. Jesús ve su necesidad inmediata: tienen hambre. ¿Que podemos hacer?. Son muchos, 5000 hombres, más las mujeres y los niños. Y pregunta. Jesús abre el debate, necesita soluciones, necesita saber que piensan los que están con él. Pues es imposible. No tenemos nada. Más aún, la necesidad es desbordante. En medio de los cálculos de los apóstoles, ni medio año de trabajo daría para entregar un pedazo de pan, surgen las inquietudes. Y un niño, que no hace más cálculos que lo que ver lo que se necesita entrega lo que tiene: 5 bollos de pan y dos peces. Lo ofrece, entrega lo que tiene.
Jesús nos pregunta ¿que hacer ante tanta hambruna, ante tanta miseria, tanta violencia, tanta hambre de paz? 
Primero se necesita la sencillez, la humildad, la transparencia de un niño. 
¿recordáis cunado Jesús pone a un niño en medio de la discusión de quién era el más importante? ¿o cuando dice si no os hacéis como niños no entraréis en el Reino? ¿o cuando da gracias  al Padre porque revela sus misterios a los sencillos?
Aquí está. 
Pues ante tanta miseria, generosidad. ¿qué tienes para entregar? Pues dalo todo, ya el Señor se encargará de multiplicar. No nos reservemos para el mañana, cada día tiene sus afanes, nos dice el Señor. Hoy da de comer al hambriento, beber al sediento, vestir al desnudo, visitar al enfermo, acoger al forastero, acudir al encarcelado. Claro que en el evangelio queda muy bonito, pero no midas tus fuerzas, deja que la Gracia actúe, que el señor lleve adelante su obra
Dile al Señor:
Señor, quiero aprender la lección de sencillez de un niño. Quita de mi corazón los perjuicios, los cálculos egoístas, los intereses personales, los éxitos vacíos. Multiplica lo poco que puedo entregar. Haz mi vida fecunda.
Aquí tienes mis cinco panes y mis dos peces, lo que soy y lo que tengo.

Tí, María, non puxeches lindes á xenerosidade desde a humildade da túa pobreza. Décheste totalmente e nos entregaches o recibido do Señor, a súa presenza, o Pan de Vida, teu Fillo. Graciñas Nai.

Do Evanxeo segundo Xoán
Despois disto foi Xesús á outra banda do Mar de Galilea (o de Tiberíades). 2Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos. Subiu Xesús ó monte e sentou alí cos seus discípulos. Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus. Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe:
‑¿Onde imos mercar pan, para que coma esta xente? (Isto dicíao para tentalo, que el ben sabía xa o que ía facer).
Respondeulle Filipe:
‑Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.
Un dos seus discípulos, Andrés, o irmán de Simón Pedro, díxolle:
‑Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes. Claro que, ¿que é iso para tantos?
Xesús ordenou:
‑Facede sentar a xente.
Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. Entón colleu Xesús os pans e, dando grazas, repartiu ós sentados canto quixeron e o mesmo os peixes. Cando se fartaron, díxolles ós seus discípulos:
‑Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.
Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada, que lles sobraran ós que comeron. O veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían: "Este si que é o profeta que había de vir ó mundo".
Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamar o rei, retirouse só outra vez ó monte.

Feliz domingo
Xabier Alonso
29-07-2018


viernes, 27 de julio de 2018

TIERRA SEMBRADA, TIERRA FECUNDA



Semilla derramada en tierra, derroche sobreabundante de generosidad. Semilla en camino, entre zarzas, en pedregal. Hay que intentar que salga por si misma, que a pesar de las dificultades no quede sin sembrar. Los impedimentos son muchos: la dureza de la tierra, los pájaros, las zarzas ahogantes, las piedras en sequedad. ¿Quien sabe? Esa semilla no se pierde, ha sido un intento, pues el sembrador esparce con la ilusión de que sea fecunda. Derroche de vida, de esperanza, de futuro. El sembrador tiene ilusión.
Y es que la Palabra es derramada en los corazones, pero la dureza como piedra, los miedos e inseguridades, los afanes y apego a las riqueza, la falta de hondura, la sequedad y vacío de vida convierten la esperanza en frustración, lo posible en negación, la vida que puede empezar e muerte de lo que no ha sido posible.
Sembrador, pasa el arado, rasga el corazón y el alma del hombre. Llega a lo más profundo, esponja en el interior con la frescura del amor. Sembrador, golpea con fuerza, limpia de zarzas y hierbas, saca las piedras, penetra y derrama el agua del Espíritu.
Sembrador, quiero ser tierra buena, dispuesta a la vida fecunda. Derrama tu palabra, llena de amor lo imposible de lo que puede venir.
Sembrador cuida de mi corazón. Haz que mi fruto sea vida, perdón, amor y paz. Que dé ciento por uno, en lo poco y pequeño que sea grande mi fruto.

Virxe María, en ti foi sementada a palabra que se fixo presenza do amor no Fillo Salvador. Axúdanos a deixarnos fecundar polo Sementador.


Evanxeo: Mt 13, 18-23
Escoitade, logo, vós a parábola do sementador: Sempre que un escoita a Palabra do Reino e non a entende, vén o Maligno e repáñalle o sementado no seu corazón: esa é a que caeu no camiño. O que caeu entre as pedras, vén ser aquel que, escoitando a Palabra, de seguida a recibe con alegría; pero, ó non ter raíz e ser inconstante, así que veñen as dificultades ou a persecución por causa da Palabra, de seguida abandona. O que cae na silveira, vén ser aquel que escoita a Palabra; pero as preocupacións do mundo e o engado das riquezas afogan a palabra e queda sen dar froito. Pero o que foi sementado en boa terra, vén ser aquel que escoita a Palabra e a comprende: este si que dá froito e produce nun caso cento, noutro sesenta e noutro trinta.

jueves, 26 de julio de 2018

HERENCIA DE LOS ABUELOS



Hoy, fiesta de San Joaquín y Santa Ana, ponemos la mirada en la familia. Los padres, como ellos, que van pasando los años y no tienen hijos. No pierdan la esperanza. Los cónyuges, unidos por un vínculo de amor que nace de la vocación que brota del manantial de caridad que es Dios. Los padres y madres, corresponsables en la tarea de cuidar, educar, ayudar a madurar a sus hijos. 
Pero hoy, Joaquín y Ana, los vemos desde su misión familiar de ser los abuelos de Jesús. ¿por qué?, pues porque la referencia fundamental de sus vidas es Jesús, el Mesías esperado, el Hijos de Dios que nace en el seno de una familia e ilumina no solo la vida de sus padre, sino la de todos los antepasados, de la estirpe de David, de todo un pueblo que  espera un Salvador.
Hoy ponemos, bajo la mirada de los abuelos de Jesús, la vida de los mayores. Su herencia sigue siendo hoy la fe que nos legaron, la vida en la que nos enseñan cada día lo que es la vida. Las historias de los abuelos superan los vídeo juegos, porque no es realidad virtual, es la realidad misma, la historia hecha vida.
Los abuelos y abuelas siguen siendo el soporte de la familia, con su trabajo silencioso, su dedicación a la familia, el cuidado de los nietos, los buenos consejos....

Felicidades a todos los abuelos y abuelas.
gracias por todo

Virxe María hoxe queremos dar grazas a Deus polos teus pais. Por como te coidaron.

Feliz día
Xabier Alonso
26-07-2018

miércoles, 25 de julio de 2018

SANTIAGO


Levanta a ollada e pon a esperanza nun camiño de estrelas que conducen á benaventuranza. Érguete peregrino, que o camiño é longo, a ilusión non fraquea o vento é alento dun mencer de esperanza. Non estás so. Cada paso é un golpe de son suave que marca o ritmo dun anceio. Cada paso unha aposta polo futuro. Cada paso un dicir si podo. Contigo Santiago, amigo do Señor, cada paso é poñerse, ereguerse, decidirse, deixarse guiar, sufrir caladamente, esperar, poñer a vida nas mans de quen nos chama. Cada paso é unha victoria, sen ese paso, non chegao á fin. Cada paso é profecía da meta. Cada paso é dicir xa estou ás portas do santuario.
Postarme diate do teu sepulcro, fillo do trono, para derramar as bágoas da fin. Chegar para agradecer, chegar para renovar a fe. Chegar para ser contigo discípulo e apóstolo.

Ensíname, Zebedeo, dexiarme  consolar e fortalecer pola Nai do Señor, coma a ti na ribeira do Ebro. 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

           Naquel tempo, a nai dos fillos do Zebedeo acercouse cos seus fillos a Xesús, e prostrouse para pedirlle algo.
            El preguntoulle:
            ‑ Que queres?
            Ela respondeulle:
            ‑ Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outro á túa esquerda no teu Reino.
            Replicou Xesús:
            ‑ Non sabedes o que pedides. Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?
            Respondéronlle:
            ‑ Podemos.
            Replicoulles Xesús:
            ‑ O meu cáliz beberédelo; pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min concedelo; é para quen o meu Pai o ten preparado.
            Os outros dez, que estaban oíndo, anoxáronse cos dous irmáns. Entón Xesús chamounos a todos onda el e díxolles:
            ‑ Sabedes que os xefes das nacións as tiranizan, e que os grandes as dominan. Non ha ser así entre vós; ao contrario, quen queira entre vós chegar a ser grande, ha de ser voso criado; e quen queira entre vós ser o primeiro, ha de ser voso servo; porque o Fillo do home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Feliz día do Apóstolo
Xabier Alonso
25-07-2018

Misas de hoxe

Prado da Canda: 12,15 Misa solemne e Procesión
Franqueira: 11 da mañá e 5 da tarde
A Lamosa: 10 da mañá


domingo, 22 de julio de 2018

DESCANSAR EN TÍ QUE ERES COMPASIVO




En ti, Señor, atopo acougo. Ti, o Bo Pastor, conduces a miña vida ás fontes refrescantes. Na tarefa de cada día, ti ves na nosa busca, saes ao noso encontro, guíasnos, pois andamos descarreirados, cansos e sen rumbo.
Neste domingo descóbresnos o teu corazón inmenso, que supera o mesmo cansanzo, para volver a túa ollada sobre nós. Contemplas este mundo desacougado, inmerso nunha dinámica de sen saber onde ir. Porque o que máis cansa non é vivir, traballar, gastar as forzas no bo, no xusto, no verdadeiro, senón, gastala inútilmente. E cantos, cada día, erguen da cama, van ao traballo, loitan por sobrevivir e sen senso, sen saber para qué. Ti nos das a lección nos máis febles, cada pequena cousa é unha victoria, un avance é un gran paso, porque a esperanza mantense firme. O que se sente seguro de si mesmo, nas súas cousas, na súas satisfaccións, logo se atopa no vacío.
Vota a túa ollada compasiva sobre nós. Dános a forza do teu Espírito, ensínanos o camiño da vida, fortalécenos coa túa presenza.
Na ribeira do mar da vida atopamos en ti acougo e descanso, Bo Pastor.

Virxe María, axúdanos matermos un corazón pobre e humilde, axúdanos a termos a docilidade da confianza no amor entrañable do Pai Bo.

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Cando voltaron a reunirse con Xesús, os apóstolos contáronlle canto fixeran e ensinaran. El díxolles:
-Vide vós comigo a un lugar arredado, e descansade un pouco.
Eran moitos os que ían e viñan, e nin para comer atopaban tempo.
Fóronse sós na barca a un lugar arredado. Pero, ó velos marchar, a xente foinos seguindo por terra desde tódalas vilas, e chegaron primeiro ca eles. Así, cando desembarcaron, atopouse cunha grande multitude. El, conmovido, porque eran coma ovellas sen pastor, púxose a predicar ensinándolles moitas cousas.


Feliz domingo
Xabier Alonso
22-07-2018

viernes, 20 de julio de 2018

MISERICORDIA



Si algo vemos en Jesús es la capacidad de dar respuesta a los corazones endurecidos por la ley y que no son capaces de ver el sufrimiento de los hermanos. Los fariseos buscaban la salvación en la ley y su cumplimiento. Su convencimiento venía, entre otras cosas, de ver que los mandatos del Señor, dados a Moisés, son inquebrantables. ¿Cómo ir en contra de la voluntad de Dios?. Pero surgen las excepciones, que no vienen de la ley, sino de la debilidad del hombre que busca la justificación en si mismo. 
Las discusiones de los fariseos con Jesús no son accidentales, sino que es la toma de postura para las decisiones.
Si escojo la misericordia la ley del amor es mucho mas exigente que el cumplimiento de un mandato. Porque lo que pongo no es salvarme de que todo sea conforme al legislador sino a favor de quien está puesta la ley. Puedo pensar que es bueno, santo, y me hará bien hacer oración... pero si entro en la iglesia, como pude ver hace unos días con asombro, después de haber venido en coche ex profeso a visitar el santuario, entro dos minutos y salgo. ¿He rezado?, Supongo que algo sí, ¿Pero a esto lo puedo llamar oración?.Pues, francamente, no. 
Puedo pensar que bueno es visitar a un enfermo. Voy, lo visito, y hablo de mí, de mis cosas, de mi familia, mis problemas, mis achaques, mis enfados, mis cosas... y no escucho al enfermo, a su familia, no les animo, nos les transmito esperanza. ¿Le he visitado?, por supuesto. ¿He sido misericordioso?, pues que quieres que te diga.
Pongamos en el centro la misericordia que viene del corazón entrañable del Padre.


Evanxeo: Mt 12, 1-8
Naquel tempo pasou Xesús nun sábado por unhas leiras traballadas. Os seus discípulos sentiron fame e empezaron a arrincar espigas e comelas. Os fariseos, vendo aquilo, dixéronlle:
-Mira que os teus discípulos fan o que non está permitido facer no sábado.
El contestoulles:
-¿Seica non sabedes o que fixo David cando sentiu fame el e mais os seus acompañantes? Entrou na casa de Deus e comeu pan do ofrecido, cousa que non lle estaba permitida a el nin ós seus acompañantes, senón só ós sacerdotes. ¿E non tendes lido na Lei que os sacerdotes no templo quebrantan o sábado sen por iso seren culpables? Pois eu asegúrovos que aquí hai algo meirande có templo. Se entendésedes ben o que significa: Misericordia quero e non sacrificios, non condenabades a estes inocentes. Porque o Fillo do Home é Señor
do sábado.

Feliz día
Xabier Alonso
20/07/2018




jueves, 19 de julio de 2018

SENCILLO Y HUMILDE



¿Qué más se le puede pedir a alguien? La sencillez que muestra la persona tal cual es, sencillez contraria a la complejidad en la que nos desorganizamos tantas veces. Tiene que ser esto y aquello, arriba y abajo, a la izquierda y derecha. Sencillo, al pan pan y al vino vino. Sin doblez. Mostrando lo que se es.
Humildad contraria al orgullo. Tan metido de exigencias y derechos, de que se pretenden hacer de la vida cuentos de hadas, princesas y príncipes. Humildad de servidor, de siervo, de ser último, lo humilde de la pobreza amante y amada, agradecida y agradable.
Sencillo y humilde de corazón. Oh, sí, como tú, Señor. 
Que no es ñoño o negado, torpe o despistado. 
Sencillo y humilde esa carga ligera de llevar porque el amor no pesa, la alegría libera.

Enséñanos, María, la lección de la humildad y sencillez


Evanxeo: Mt 11, 28-30
Achegádevos a min todos os que estades cansos e oprimidos, que eu vos aliviarei. Cargade
co meu xugo e aprendede de min, que son bo e humilde de corazón e atoparedes acougo
para as vosas almas; porque o meu xugo é livián e a miña carga lixeira.


feliz día
Xabier Alonso
19-07-2018

miércoles, 18 de julio de 2018

GRACIAS PADRE



Gracias por revelar tu corazón a los pobres y sencillos. Gracias por llamar a los que a nadie interesa. Gracias por invitar a conocerte a los que no conocen muchas cosas. Gracias porque tu sabiduría no es la de este mundo. Gracias, Padre, por revelarnos tu intimidad. Gracias por hablarnos en tu Hijo. Gracias por tu palabra hecha amor. Gracias por tantas gracias que nos da el Espíritu. Gracias por tu vitalidad en nuestro cansancio. Gracias.

Naquel tempo dixo Xesús:
-Bendito sexas, meu Pai, Señor do ceo e mais da terra, porque lles escondiches estas cousas
ós sabios e ós prudentes e llas revelaches á xente humilde. Si, meu Pai, bendito sexas por
che agradar iso así. Meu Pai ensinoume todas as cousas e ninguén coñece ó Fillo agás o Pai,
nin coñece ó Pai agás o Fillo e aquel a quen o Fillo llo queira revelar.

Feliz día
Xabier Alonso
18/07/2018

martes, 17 de julio de 2018

NI CON UN MILAGRO



La fe no viene por los muchos milagros que se puedan ver, ni siquiera el que hayan hecho con nosotros. Porque el más grande es el milagro de la conversión a la vida en Cristo. El se lamenta de haber puesto toda la carne en el asador en aquellos lugares que visitaba, y la conversión al Reino no se veía. No todo fueron éxitos y triunfos en Jesús, hubo mucho de rechazo y también de los que se aprovecharon.
Abre los ojos y descubre el milagro del testimonio de los creyentes, de la vida de tantos cristianos que hacen infinitud de milagros, y lo que recibe la Iglesia es muchas veces el rechazo. Porque ser cristiano no lo es de puertas adentro, sino, el del testimonio de vivir la fe en el mundo. Y los hay que cada día ofrecen su vida rescatando a tantos jóvenes perdidos en la droga o el alcohol, los que alimentas al que pasa hambre, los que consuelan al que está angustiado, los que sanan al enfermos, los que cuidan de los ancianos... y cada día el milagro de llevar una sonrisa en medio del dolor.
Y esto no significa éxitos, ni mover los corazones  a la conversión, pero eso no significa dejar de amar.
La indiferencia hace perder las oportunidades de descubrir la bondad, la verdad y la justicia que está en el corazón de las gentes. Cuanta humanidad en los constructores de la paz.

Hoy nos unimos a los matrimonios de Equipos de Nuestra Señora que participan en el encuentro internacional que se celebra en Fátima. 

Evanxeo: Mt 11, 20-24
Entón empezou a rifarlles ás vilas nas que fixera a maior parte dos milagres, pero que non se converteran.
-¡Ai de ti, Corozaín! ¡Ai de ti, Betsaida! Porque se en Tiro e Sidón se fixesen os milagres quese fixeron en vós, hai xa tempo que facían penitencia cubertas de saco e de cinsa. Por iso dígovos: O día do Xuízo será moito máis livián para Tiro e Sidón do que para vós. E ti, Cafarnaún: ¿Seica pensas que vas chegar ata o ceo? ¡Asolagaraste no abismo! Porque se en Sodoma se fixesen os milagres que se fixeron en ti, aínda duraba hoxe. Por iso dígovos que Sodoma terá un día do Xuízo máis livián ca vós

Feliz día
Xabier Alonso
17/07/2018

domingo, 15 de julio de 2018

VIRXE DO CARME. DIA DO MAR, DAS SÚAS XENTES.



Xa soan a vésperas e temos que tocar, cantar e rebulir de gozo deste día da nosa Nai. As xentes mariñeiras, homes e mulleres, acostumados a bregar, saír ás duras, mollarse e traballar, hoxe elevan a ollada á Estrela do Mar. Guiera do norte que trae a paz, pois no seu colo agrarimado trae este rapaz. Meniño de ollos vivos, sempre abertos e vivaz, espabilado e sorrinte, ése, o Fillo do imortal. Eeterno máis que o tempo, alegre máis que o sol, aberto ao horinzonte que o mar no que se entra en comunión. Neste día, as xentes do mar, enxendrados no rumor das olas ao golpear os penedos duros que se converten en hortas fecundas de bo manxar. Que bo é o facedor, que no que nós non vemos máis que dura pedra, el pon a vida mollándoa coa auga que bate sen parar. E o que da medo penetrar, o infindo horizonte faise despensa do famento camiñar. Este mar, que non ten con quen casar, pois da dozura e do pracer, pasa sen pensar a brabura e o roncar que ensordece e inxusta morte trae ao fogar. 
Bágoas que fenden as meixelas rosadas do solpor son a mágoa dos que foron a durmir baixo o manto azul deste mar. As frores e cantos, os rezos e choros, non se esconden co sol, senón que volven ser esperanza da man da nosa Nai.
Ahí vai para ti María, a nosa pregaria pola nosa xente, por este mar

AVE MARIS STELLA
Salve, estrela do mar

Salve, estrela do mar, 
venerada Nai de Deus 
e sempre Virxe, 
porta feliz do Ceo

Ave recibiches 
de boca de Gabriel: 
sostennos na paz 
trocando o nome de Eva

Ceiba das cadeas ós presos, 
alumea ós cegos, 
líbranos dos males, 
e acádanos tódolos bens.

Amósanos que eres nosa naiciña 
e reciba de Ti as pregarias 
o que por nós naceu 
e quiso ser Fillo teu.

Virxe singular, 
de entre todas humilde.
Fai que, limpos de culpa, 
sexamos humildes e castos.

Danos unha vida pura, 
prepáranos un seguro vieiro, 
para que vendo a Xesús, 
sempre nos aledemos.

Loanza a Deus Pai,, 
toda honra a Cristo 
e ó Espírito Santo: 
ós Tres honor igual. Amén.



Xabier Alonso


ID EN SU NOMBRE



Y los envió de dos en dos, pues no nos quiere solos, sino siendo Iglesia, comunidad, que sale al encuentro. Que sale y dialoga. Sale y escucha. Sale y anuncia. Sale. 
Que gran diferencia entre el envío que nos hace Jesús y la propuesta que nos bombardean. En medio de propuestas individualistas que malgastan el tiempo, esfuerzo y dinero en autosatisfacer sus apetencias aparece una solapada solidaridad de clik que amortigua la conciencia y nos devuelve un rostro distorsionado en el espejo de nuestro yo convenciéndonos de nuestra bondad. 
Y la propuesta de Jesús es ir en la libertad de la austeridad, no lleves nada para el camino, solo un bastón y sandalias, lo propio de un peregrino. ¿Y a que es apasionante ser peregrino?. Ir sin nada más que lo que El te ha entregado, ser testigo de su Reino.
Llevar la Palabra y el consuelo, la mirada y  la misericordia, el abrazo y el perdón, la caricia y la esperanza, la escucha y el amor.
Hoy, en este domingo, renovamos nuestro ser misioneros.
Gracias Jesús por habernos llamado, redimido, enviado.

María, Madre de la Misiones, reina de la evangelización, danos la serenidad y la valentía del corazón

Feliz domingo
Xabier Alonso
15-07-2018

miércoles, 11 de julio de 2018

SAN BENITO




Hoy es día grande, hoy es fiesta en muchos lugares de Galicia. Son infinidad de antiguos monasterios que conservan, como un tesoro, la memoria de San Benito como recuerdo de antiguos pobladores que evangelizaron estas tierras. 
Desde tiempos del primer monacato en el noroeste, con San Martín de Dumio, pronto, la regla de S. Benito encontró como lugar natural de su expansión los cientos de monasterios que, Benedictinos, Clunycenses, Cistercienses, sellan la identidad de nuestra tierra.
A lo largo y ancho de nuestra geografía algunas que hoy son parroquias fueron monasterios. Así en el entorno de este santuario tenemos Angoares, Albeos, Guillade, Casteláns, junto con prioratos y cenobios, llenaron cada esquina de oración y trabajo, de servicio a una sociedad necesitada. Hoy también, además de nuestro venerable santuario, en recuerdo de la antigua vida monacal podemos acercarnos a Arbo, Vida, Pías, O Rabiño, y como no a Porriño y Gondomar, lugaresmás emblemáticos de la Diócesis. Ahora si quieres conocer de verdad quien es San Benito visita un monasterio. Puedes acercarte a Trasmañó donde están las MM Benedictinas, junto a los de San Paio de Antealtares en Compostela y Cuntis, así como el masculino de Samos, siguen viviendo la regla de san Benito. También puedes ir a Oseira, Sobrado, Armenteira o Ferreira de Pantón, los dos primeros masculinos y los otros femeninos y que pertenecen a la Orden del Císter. 
No te olvides que en un monasterio tienes la oportunidad de pasar unos días en la hospedería. Realmente es una experiencia única.
A Franqueira sigue conservando en su interior el ambiente del antiguo monasterio que se puede respirar en el silencio de  quien se adentra en su iglesia santuario.

Si tienes oportunidad puedes leer la vida de san benito en este enlace


Feliz día de san Benito
Un abrazo
Xabier Alonso 
11-07-2018

martes, 10 de julio de 2018

LA MIES ES MUCHA





Jesús, ante lo desbordante de la misión, no se lamenta, no se queja, no agobia, no busca culpables, no discute, no se justifica... Jesús se compadece, porque estaban perdidos como ovejas sin pastor. "Sentiu unha fonda compaixón"
Hoy, espero que en la reunión del Consejo de Presbiterio de nuestra diócesis, lo primero que sientan mis hermanos en su corazón sea la compasión. Y desde ahí, orar, orar sin insistencia, orar agradecidos y confiados. Orar por el crecimiento de las vocaciones, y al orar, el Señor inspirará preguntas que tocan nuestros corazones, y desde ahí, ver mi respuesta a la vocación, una respuesta que es necesario renovar cada día. Se lo aconsejamos a los matrimonios y familias, renovad vuestro amor cada día. Hoy me invito e invito a todos renovarnos en el amor que Dios nuestro Padre nos tiene.
Ayer la Eucaristía la celebramos por la Iglesia local, hoy celebraremos por los sacerdotes y las vocaciones.

Pidamos  a María, nuestra Madre que nos ayude a decir sí.

Evanxeo: Mt 9, 32-38 
O que se foron os cegos, presentáronlle un mudo endemoñado. E así que lle botou o demo fóra, o mudo falou. A xente quedou coa boca aberta e dicía:
 -Nunca tal cousa se viu en Israel. 
Pero os fariseos dicían: 
-Bota os demoños co poder do xefe dos demoños. 
Xesús percorría todas as vilas e aldeas ensinando nas sinagogas, anunciando a Boa Nova do Reino e curando toda enfermidade e doenza. 
Pero, vendo a multitude, sentiu unha fonda compaixón por ela, porque estaban todos derreados e esmorecidos coma ovellas sen pastor. 
Entón díxolles ós discípulos: 
-A anada é ben boa, pero os xornaleiros son poucos; así que rogádelle ó dono da colleita que mande xornaleiros á súa ceifa


Feliz día
Xabier Alonso
10-07-2018

lunes, 9 de julio de 2018

RENOVADOS




Mañá terá lugar a reunión do Consello de Presbiterio da nosa Diocese de Tui-Vigo. Éste é un órgano consultivo que representa aos sacerdotes da nosa Diocese, e que, amosan o parecer dos membros do presbiterio (presbíteros é o nome máis acertado para designar aos sacerdotes) sobre algúns temas de trascendental importancia na marcha do Igrexa diocesana. Non é o único organismo diocesano de traballo en común, está o Consello de Pastoral que representa aos diversos sectores do trtaballo pastoral da Diocese: parroquias, vida consagrada, catequese, evanxelización, caridade, etc. Este estamento acompaña na elaboración de proxectos de futuro e revisa aqueles que se están a alebaorar. Está o Consello de Laicos, que reúne aos grupos e movementos de vida apostólica, o de Asuntos económicos, o de párrocos, o de arciprestes.... todo isto non é unha estructura valeira, senón a visibilización dunha Igrexa que camiña unida. Todo isto non é moi coñecido pola xente, que ás veces cre que as decisións da Igrexa son tomadas á lixeira, ou son unha imposición que ven da autoridade suprema do bispo, senón que a Igrexa, desde o Concilio Vaticano II, se redescubre como unha comunidade de diálogo e sinodalidade. Esta diocese ten boa experiencia cando hai xa 10 anos vivimos un Sínodo como un camiño de renovación pastoral.
Este tema será rtratado mañá no Consello de Presbiterio. Esta renovación non ven dada por unha efectividade de conseguir que a Igrexa "non perda clientela" como diría un profesional do márketin, senón o problema é que non perda a súa identidade: ser comunidade na que se vive o Evanxeo e comunidade evanxelizadora. Para isto necesitamos: renovarnos todos desde a Fe: Bispo, Sacerdotes, Vida Consagrada, Leigos (Familias, parroquias, grupos, movementos)... rompendo con varias dinámicas perigosas: o estancamento de sempre se fixoa así, a novidade por ser novedosos pero sen fundamento, a efectividade de buscar resultados inmediatos e confiar so nas nosas capacidades.  Por isto fai falta: vivencia de fe e oración, formación cristiá, discermento de decisión desde a fe non desde nós mesmo, actitude de servizo, non pensar na supervivencia senón na construcción do Reino. 
Para logralo todos temos que deixarnos renovar a través dunha sincera conversión, isto é, poñer a Cristo no centro, vivir en El. 
Traballemos por este sentido de comunión e traballo en común nas parroquias e nos grupos, pero insisto, desde a fe, desde a vocación: o Señor nos chama, nós respondemos.

Pido á Virxe María, Nai da Igrexa, que acompañe aos nosos presbíteros nesta tarefa de chamada a renovación na nosa Dicoese.
oremos todos

SE ALGUÉN TEN PACIENCIA PODE ENTRAR NESTE ENLACE QUE VOS POÑO E DARLLE UNHA VISTA ÁS CONSITUCIÓNS SINODAIS DE TUI-VIGO. SON UNHA BOA CHAMADA RENOVADORA QUE O SEÑOR NOS REGALOU HAI 12 ANOS DESPOIS DUNHA XEIRA DE TRABALLOS. ÁNIMO

http://www.psvigo.org/Constituciones-Esp.pdf


Feliz día
Xabier Alonso
09-07-2018

domingo, 8 de julio de 2018

CREER EN LO COTIDIANO


Hoy Jesús llega a su pueblo natal. Le escuchan con atención. Les sorprende que un carpintero, el de José y María, el vecino, les diga palabras de vida. Esto te suena, Verdad?
Oye, ¿no es éste Fulano de tal?, ¿Menganita de tal?. Ahora ¿donde aprendió a hablar de Dios, quien le enseñó teología?, Y éste, ¿Como es que da catequesis?, ¿quién le autoriza a dar la comunión?, ¿no es...?. 
Y el silencio de la sorpresa por la incredulidad, porque se fijan muchos más en el mensajero que en el mensaje, en el envoltorio que en el regalo, en las comparaciones que las oportunidades, en las compensaciones que la gratuidad, en lo que no tienen que en lo que es don del cielo.
Y, ahora nos hablas de Dios. Y recordamos la historia, y resulta que hiciste, dijiste, fuiste, optaste... pero cambiaste, luchaste contra ti mismo, optaste por lo mejor dejando atrás lo que no da vida. Ahora que has encontrado la gloria de Dios, la vida en su amor, eres extraño para los que prefieren verte en el entramado del miedo, en el vacío o sin futuro.
Hoy vemos a Jesús cuestionado, juzgado, mirado con desprecio por sus propios. 
¿Como ves tú a los profetas de hoy?, ¿como te sientes cuando estás dando testimonio de la fe?

Hoy domingo, día del Señor, demos gloria y alabanza porque su amor se manifiesta en la cotidianidad de la vida. Cuando te encuentras con la vecina, sonríe y dale la alegría de la fe; cuando juegues con tus hijos abrázalos, dales el regalo de la ternura; al compartir la mesa con tu familia, escucha, dales el regalo de la acogida; al pasear, o sentarte a tomar un café, contempla y comparte la maravilla de la creación; al visitar a un enfermo, mira, y regala la salud del corazón; al pensar en los que lloran, reza, regala la compasión.

Hoy se evangelio de lo cotidiano.

Feliz domingo
Xabier Alonso
08/07/2018

viernes, 6 de julio de 2018

MISERICORDIA



Con esta palabra se resume el encuentro de Jesús con Mateo. El despreciado por los demás es elegido por el Señor, el pecador es el objeto de su amor, el que no aceptan es con quien se sienta en la mesa Jesús. 
¿Cuáles son mis opciones? ¿a quién elijo? ¿a quién busco? ¿con quién me gusta estar?
Lo que el Señor hace en ti, hazlo tú con los demás. ¿Acaso nos elije el Señor por ser buenos?. Nos elije por pura misericordia, por su bondad infinita.
"Necesitan médico los enfermos, no los sanos. Yo he venido a llamar a los pecadores."
Para Ti, Señor, nadie es descartada, nadie rechazado, todos somos llamados.
¡Qué gran consuelo escuchar esto! ¡Qué fuerza tiene el amor!

Feliz día
Xabier Alonos
06-07-2018

jueves, 5 de julio de 2018

EL PERDÓN ES SANADOR




El texto del evangelio del día nos muestra el poder sanador del perdón. El paralítico, postrado en su camilla, llevado a los pies de Jesús, es reconocido por su fe. Ésta le lleva a ser perdonado. ¿Qué buscaba?. No lo dice. Pero recibe mucho más que lo esperado.
Jesús muestra de esta forma la generosidad desbordante de la misericordia divina. Acoge aquel hombre para hacerle partícipe de la salud que viene del cielo. 
Se asombran los sencillos, los entendidos son críticos y no ven más allá de la ley. Los que se justifican a si mismos no pueden ver la gloria de Dios. Los sencillos tienen la mirada limpia para descubrir su amor.
Abramos los ojos para ver la intervención del Señor que sana, da vida en el perdón.


Subiu a unha barca, cruzou para a outra banda e chegou á súa vila. Nisto trouxéronlle un tolleito nunha padiola. Vendo a fe que tiñan, díxolle ó tolleito: -¡Animo, meu fillo! Quédanche perdoados os teus pecados. Entón algúns letrados dixeron para si: -Este home blasfema. Coñecendo Xesús o que pensaban, díxolles: -¿Que cavilades nos vosos adentros? ¿Que é máis fácil, dicir: "perdoados quedan os teus pecados"; ou dicir: "érguete e anda?" Pois para que vexades que o Fillo do Home ten poder na terra para perdoar pecados -díxolle ó tolleito-: "érguete, colle a padiola, e vai para a casa". E erguéndose foise para a súa casa. Vendo isto a xente, asombrouse e glorificaban a Deus por lles dar tal poder ós homes. 

feliz día
Un abrazo
Xabier Alonso
05-07-2018

miércoles, 4 de julio de 2018

SANTA ISABEL DE PORTUGAL. A RAÍÑA SANTA QUE PASOU POLA FRANQUEIRA




Hoxe celebramos a festividade de Santa Isabel de Portugal, a Raíña Santa, que no ano 1335 peregrinou a Compostela, e segundo a tradición, pasou pola Franqueira hospedando no seu mosterio. Hoxe damos grazas a Deus pola vida de caridade, coas pobreza da paz no seu tempo e cos pobres e enfermos aos máis desfavorecidos.

para coñecer mellor a súa vida podes acceder a este enlace



neste vídeo podes descubrir moito máis.



feliz día

Xabier Alonso