HAY PAN Y PESCADO, SIÉNTATE A COMER

HAY PAN Y PESCADO, SIÉNTATE A COMER 

El domingo pasado vimos a Jesús alimentando con su palabra a una muchedumbre que buscaba en él consuelo y fortaleza, un guía y pastor de sus vidas desorientadas. Hoy saltamos del evangelista Marcos, al que escuchamos este año, al de san Juan para leer a lo largo de 5 domingos el capítulo 6, la multiplicación de los panes y los peces y el discurso del pan de vida. Nos dará buena cuenta del significado del pan en la vida del discípulo de Jesús.

El Señor sabe que un signo puede cambiar la perspectiva de la vida de sus discípulos y aportará una palabra nueva sobre su identidad. Un signo, según la denominación joánica, un milagro según nuestro lenguaje habitual, no es un espectáculo, es una invitación al reconocimiento de Jesús como el Señor, el Salvador, el alimento de vida. 

Lo primero que quiero compartir con vosotros es que todos tenemos hambre. Sí, a lo largo del día, sentimos esa necesidad corporal de dar el alimento al cuerpo, su sustento. Jesús sabe que aquella multitud tiene hambre, están en descampado. La diferencia radica en que yo hoy puedo tener hambre, y es normal, pero se que al llegar las dos de la tarde me voy a sentar a la mesa para comer. Y, aunque tenga hambre, no es un problema, porque se tiene una solución fácil. Hay una "estructura social" que me lo facilita: he comprado alimentos en su tiempo, hay una cocina, y llegará la hora y estaremos sentados a la mesa, incluso, se que lo que podría ser una circunstancia temporal, tener hambre, se convertirá en una oportunidad de socialización.

Pero ¿qué pasa cuando tienes hambre y sabes que no tendrá nada para comer y que no hay posibilidad ni inmediata ni remota de comer? Y eso sí que es un problema. Y a esa cuestión es a la que Jesús viene a darle luz. Sabe que la multitud tiene necesidad de comer, pero no hay nada. ¿Qué pasa si rompemos el dinamismo egoísta de que cada uno se busque la vida? Ni los cálculos de lo que supondría el gasto de comprar pan para todos, ni la desesperación de no tener un plan, una estructura, un proyecto podrán con la sencilla respuesta generosa de un muchacho. Cinco panes y dos peces. ¿Es la solución? Desde nuestros cálculos no, desde el signo que muestra la presencia del Reino, SÍ. Jesús también tendría hambre y no busca comer él solo, más aún, convierte aquel lugar de fresca hierba verde en prefiguración del banquete al que somos invitados por el Buen Pastor que cuida de su rebaño y lo conduce para darle el alimento de vida.

Hoy os invito a que pongamos alma y corazón en nuestra plegaria por los que no tienen para comer y saben que hoy, ni mañana lo tendrán, ni para ellos ni para sus hijos. Porque, aunque no lo creamos, el hambre como asesina implacable sigue dejando en la estadística de la mortalidad cifran vergonzosas en un mundo donde se tiran toneladas de alimentos, donde la deuda al planeta cada vez es más enorme y el desgaste emocional e integral de las personas es increíble. Jesús, cuando terminaron de comer, mandó recoger las sobras, nada se tira ni se desperdicia. 

Por último, pensemos, en cuantas necesidades vitales, no solo físicas, existen y no son resueltas, y muchas personas saben que no tienen las capacidades para resolverlas: trabajo, salud mental, vacío interior, miedos, ... y creo que el alimento que nos da el mundo no sacia y fortalece.

Hoy también recordamos a los abuelos y abuelas y los mayores.

ULTREIA- SUSEIA e máis cousiñas

 ULTTREIA- SUSEIA e máis cousiñas

Tres verbas e unha frase. Neste día do apóstolo traio á memoria expresión relacionadas coa espiritualidade xacobea. 

O CAMIÑO. Coas expresións Ultreia- Suseia, saudábanse os peregrinos. camiño de Compostela. Ultreia pódese traducir por "Imos!, adiante!, máis alá!, ao que se responde Suseia Máis arriba, como parello ao  Aleluia! 

Os novos peregrinos da fe somos chamados a repetir nas nosas tarefas diarias, no peregrinaxe como impulso interior de sabermos chegar á fin do camiño. Vivimos tempos de certa desolación e baleiros interiores que desgastan, pois a meta de tanto sacrificio vése velada ou trastocada polas preocupacións da vida. Fixarvos no sanador, alentador e reconfortante dun abrazo e unha verba sincera dicindo "ánimo, adiante, confía, non estás so, un paso máis..." non nos soluciona o problema, pero o alumea. Así é tamén o camiño da fe do crente. Temos os mesmiños problemas que os demáis cidadáns, pero, desde a fe pódes afrontalos e asumilos dun xeito diferente? Pois, por moi duro que sexa o camiño, adiante.

A DECISIÓN. Possumus

Hoxe na lectura do evanxeo escoitamos esta resposta de Santiago e Xoán ante a pregunta de Xesús, Podedes beber do cáliz que eu teño que beber? Podemos, responden. Ven todo a raíz da petición de querer ocuparen os primieros postos no Reino. Oportunidade que ten Xesús de aleccionarnos sobre os criterios de poder, pasando a ser servicio, entrega, ser últimos e escravos. Que non se refire aos feitos concretos nos que estamos a servir aos demáis, senón a configuración da vida a Cristo servo. Possumus, podemos ser cada un servos doantes da nosa existencia ao ben de todo. E cando digo todos son bos e malos, pois o xuizo é cousa de Deus, que fai chover sobre todos e sair o sol sen distinción. 

MISIT ME DOMINUS. O Señor foi quen me mandou

Esta frase está escrita na carteleira da imaxe do Apóstolo situada na columna do parteluz do Pórtico da Gloria. O Señor Santiago recibe aos peregrinos, abre as portas da súa casa, convida a rezar agradecidos e lembra o sentido do camiño. Non somos nós quen decidimos facelo, senón o señor quen nos chama, quen nos manda a estar con el por medio da Igrexa, comunidade que da testemuño da fe coa vida. 

Feliz día do Apóstolo, recemos pola nosa Igrexa que peregrina en Galicia.

Hoxe Misa solemne e procesión en Prado da Canda

A CARIDADE NO MINISTERIO DO BISPO

 A CARIDADE NO MINISTERIO DO BISPO

CARITAS CHRISTI URGET NOS

Escudo na fachada do Colexio
da Milagrosa en Tui, fronte da Catedral

Este é o lema do escudo do novo bispo D. Antonio. Unha frase recollida da carta de S Paulo aos Corintios, e que é seña de identidade da familia vicenciana e de outras congregacións, como as Irmás do Amor de Deus. Unha invitación a recoñecer, como nos di na explicación, que "o amor de Deus, manifestado en Cristo, é o lugar desde o que achegarnos e abrazar ao mundo enteiro... esa caridade lévanos a comprometernos na transformación da realidade e con cada persoa".

Co desexo de comprender mellor esta dimensión tan esencial, non so no ministerio episcopal, senón en toda a vida da Igrexa, transcribo un párrafo de Apostolorum sucessores número 194

 La responsabilidad del Obispo en el ámbito de la caridad aparece ya en la liturgia de la ordenación episcopal, cuando al candidato se le pregunta específicamente: “¿Quieres ser siempre acogedor y misericordioso, en el nombre del Señor, con los más pobres y necesitados de consuelo y ayuda?” De esta manera, el Obispo, consciente de su función de presidente y ministro de la caridad en la Iglesia, mientras cumple personalmente este deber en todas las formas que la condición de la población exija y con todos los medios a su disposición, trate de sembrar en todos los fieles – clérigos, religiosos y laicos – reales sentimientos de caridad y de misericordia para con quienes por cualquier razón estén “fatigados y oprimidos” (Mt 11, 28), de manera que en toda la diócesis reine la caridad como acogida y testimonio del mandamiento de Jesucristo. De este modo, los fieles experimentarán que la Iglesia es una verdadera familia de Dios, congregada en el amor fraterno (cf. 1 P 1, 22), y serán muchos los hombres y mujeres deseosos de seguir a Cristo.

Os nomes dos bispos
están escritos na parede da 
Sá Capitular

A misión do bispo nesta dimensión é a de velar pola fortaleza dos organismos e actividades caritativas e sociais, así como de promoción humana, solidariedade, denuncia profética e creatividade ao servizo dos últimos. As novas relidades sociais, o crecemento de novas pobrezas, o distanciamento provocado polo individualismo e moitas actitudes que desprezan e desterran ás persoas, fan urxente, como nos di o lema, manifestar con máis forza a caridade de Cristo a todos. 

Cada bispo na súa etapa na Igrexa, intenta levar adiante esta misión. Moitos prelados tudenses foron fundadores de casas de misericordia, hospitais para pobres como o que está a carón da catedral e que agora está ocupado polo museo diocesano, fundacións e colaboracións con institucións seglares e civís, así como o impulso de casas dedicadas aos enfermos ou anciáns e familias que desenrolan os distintos carismas das Congregacións relixiosas. No anos 40 do século XX dase unha resposta urxente ás necesidades sociais a través dun órgano caritativo que nace na Acción católica, pasado o tempo convértese na Cáritas Diocesana que toma corpo no ano 1970. Temos asemade que agradecer inciativas creativas e concretas no nos territorio, como son a Misión do Silencio ou a Fundación da Santa cruz (antes Irmáns Misioneirtos dos Enfermos Pobres), ou realidades que foron desaparecendo co paso dos anos e que debemos estar profundamente agradecidos.

So me queda resaltar un pequeno detalle. O último bispo que recibiu a consagración episcopal en Tui foi Manuel Lago González. Ordenouse o 3 de abril de 1910, véspera de S. Telmo. Natural de Tui era nomeado bispo de Osma. Este bispo celebrou a súa consagración cun xantar compartindo mesa cos pobres da cidade, e despois pasando unha velada vespertina no Seminario, onde, cando era seminarista e profesor, lía poemas e realizaba veladas literarias. 

Na fotografía poño algunhas das carteleiras que adornan a Sá Capitular da catedral de Tui cos nomes dos bispos. Queda moito sitio baleiro, pero pronto se escribirá o nome de Antonio Valín Valdés como continuación dun camiño que facemos todos.

A VIRXE MARÍA NO MINISTERIO DO BISPO

A VIRXE MARÍA NO MINISTERIO DO BISPO 

Imagen de la Asunción
Coro catedralicio de Tui

Benqueridos amigos e amigas. Estamos xa as portas da celebración da consagración de D. Antonio Valín. Quero darlle remate a este mes en que fun compartindo diversos aspectos do ministerio episcopal. A razón primeira é por facer accesible aos lectores a figura do bispo na Igrexa. En segundo lugar que é unha oportunidade única, os anos van pasando para todos e un acontecemento como éste igual non volve a sucedernos ata sabe Deus cantos anos. Un desxo de coñecer máis e mellor a historia da nosa Diocese e da súa catedral, aínda que fose de xeito tan sixelo. Un afondamento na espiritualidade e na pertenza á nosa comunidade crsitiá que peregrina en Tui-Vigo.

Permitirme que hoxe transcriba o número 35 do documento Apostolorum sucessores. está dedicado á dimensión mariana da vida do bispo. Como ben sabedes, tanto a Catedral de Tui, como a Concatedral de Vigo, está dedicadas ao Misterio da Asunción de María. A ela dedico este traballo deste mes e encomendo ao noso novo bispo. No seu escudo quixo recoller na estrela de 8 puntas a presenza de María Stella maris e dinos que quere que sexa o "faro" que nos acompaña e guía. Con este desexo poño a imaxe da Virxe que presidía o coro e que está no museo catedralicio e a imaxe que coroa o presbiterio da nosa catedral.

 Espiritualidad mariana.

Del perfil mariano de la Iglesia la espiritualidad del Obispo asume una connotación mariana. El icono de la Iglesia naciente que ve a María unida a los Apóstoles y a los discípulos de Jesús, en oración unánime y perseverante, a la espera del Espíritu Santo, expresa el vínculo indisoluble que une a la Virgen con los sucesores de los Apóstoles. Ella en cuanto madre, tanto de los fieles como de los Pastores, modelo y tipo de la Iglesia, sostiene al Obispo en su empeño interior de configuración con Cristo y en su servicio eclesial. En la escuela de María el Obispo aprende la contemplación del rostro de Cristo, encuentra consolación en la realización de su misión eclesial y fuerza para anunciar el Evangelio de la salvación.

La intercesión materna de María acompaña la oración confiada del Obispo para penetrar más profundamente en la verdad de la fe y custodiarla íntegra y pura como lo estuvo en el corazón de la Virgen, para reavivar su confiada esperanza, que ya ve realizada en la Madre de Jesús “glorificada ya en los cielos en cuerpo y en alma”, y alimentar su caridad para que el amor materno de María anime toda la misión apostólica del Obispo.

Asunción del Presbiterio de la Catedral

En María, que “brilla ante el Pueblo de Dios peregrino en la tierra”, el Obispo contempla lo que la Iglesia es en su misterio, ve ya alcanzada la perfección de la santidad a la que debe tender con todas sus fuerzas y la indica como modelo de íntima unión con Dios a los fieles que le han sido confiados.

María “mujer eucarística” enseña al Obispo a ofrecer cotidianamente su vida en la Misa. Sobre el altar hará propio el fiat con el que la Virgen se ofreció a sí misma en el momento gozoso de la Anunciación y en aquel otro doloroso bajo la cruz de su Hijo.

Precisamente la Eucaristía, “fuente y culmen de toda la Evangelización”, a la que están estrechamente unidos los Sacramentos, será la que hará que la devoción mariana del Obispo sea ejemplarmente referida a la Liturgia, donde la Virgen tiene una particular presencia en la celebración de los misterios de la salvación y es para toda la Iglesia modelo ejemplar de escucha y de oración, de entrega y de maternidad espiritual.

A CÁTEDRA DO BISPO

 A CÁTEDRA DO BISPO

Cátedra do Bispo
da Sé tudense

Hoxe imos saber un pouquiño máis do sitial que ocupa o bispo no presbiterio da catedral de Tui. A cátedra, como escribín onte, é unha verba grega que significa asento alto. Desde esta cadeira, máis embelecida que o resto, faise presente o maxisterio do prelado, do bispo e que dirixe nas cerimonias de especial relevancia diocesana aos seus fieis. 

A Cátedra dalle ademáis nome a todo o edificio, catedral, e se transfire ao ámbito civil como a cátedra universitaria, lugar desde o que o profesor imparte o ensino, de ahí o nome de catedráticos. 

Mitra e na parte superior
a sabedoría

No caso da Catedral de Tui, a cátedra, ou se do bispo que se atopa no presbiterio, non é orixinal para este lugar, senón que foi trasladada desde a Sá Capitular situada no piso superior, enrriba da sancristía. A Sá Capitular ten unha sillería moi interesante e, as paredes, decoradas cos nomes de todos os bispos da diocese así como
unha representación do Espírito Santo. O sitial do Bispo desta Sá, xunto co mobiliario, foi labrado por Ciprián Domínguez no ano 1711, sendo bispo Frei Anselmo Gómez de la Torre, o mesmo que no seu tempo, se fixo o Coro dos Coéngos, o Retábulo da capela de Santa Catarina, así como os mobles da Sancristía e as portas da mesma catedral. 

A Caridade

A Xustiza

A cátedra é una obra reseñable do barroco, nela vense diversos símbolos referentes á dignidade episcopal. No respaldo está tallada a imaxe de San Epitacio, primeiro bispo, sobre el unha mitra e no teito o sol represnetando a sabedoría, e na parte baixa do sitial un birrete capitular. Na base vese unha panoplia, símbolos da armas da guerra, e nos laterais as alegorías das virtudes que deben adornar o ministerio do bispo: Fortaleza, Caridade, Xustiza e Prudencia. Na parte superior do sitial está a imaxe da Asunción da Virxe, titular da Catedral tudense. 

Asunción da Virxe

S Epitacio

No rito de consagración do bispo, como vimos onte, realízase un xesto tan sinxelo como que ao fin da mesma senta no sitial, con esta acción toma posesión da Diocese. Asume desta forma a tarefa que se lle encomenda sendo Mestre da Palabra, Sacerdote para gloria de Deus, exemplo de Caridade e Pastor entregado. O mesmo Xesús no evanxeo senta para predicar, así aparece no discurso do monte cando proclama as benventuranzas.

RITO DA ORDENACIÓN EPISCOPAL 3

 

RITO DA ORDENACIÓN EPISCOPAL 3

Pasamos agora ao momento central. Unha vez que a comunidade reza pedindo polo elixido faise un xesto moi común na liturxia: a imposición de mans. As mans sobre a cabeza significa o derramamento dos dons de deus e a mediación da Igrexa para recibir o sacramento. Faise en silencio, primeiro por parte do Bispo ordenante principal, e despois o resto dos bispos presentes. O silencio expresa a solemnidade do momento. O xesto fala por si mesmo. Debemos unirnos neste intre coa pregaria silenciosa. O Espírito realiza a súa acción no silencio, no medio do seu templo que somos todos, na espectativa do futuro que se abre.

Realízase a oración consacratoria cun xesto moi significativo. Dous diáconos colocan sobre a súa cabeza, aberto, o libro dos Evanxeos. Este libro coa Palabra de Deus está aberto sobre el namentres se pronuncia a oración.

A continuación a oración de consagración lembra a acción de Deus ao longo da historia da salvación e di a pregaria seguinte. Infunde agora sobre este elixido teu a forza que procede de ti: o Espírito de goberno que lle deches ao teu Fillo amado Xesucrsito, e el, á súa vez, comunicou aos santos Apóstolos, os cuais estableceron a Igrexa como santuario teu en cada lugar, para gloria e loanza incesante do teu nome.

Esta oración fanna os bispos ordenantes. Logo continúa pedindo que lle conceda ser bo pastor, servidor, sumo sacerdote, manso de corazón, entregado, e que a súa vida sexa loanza para a gloria de Deus na Igrexa.

Logo recibe a unción na cabeza do Santo Crisma lembrando que se derrame sobre el o bálsamo e a bendición para ser fecundo no ministerio. A continuación se lle entrega o libro dos evnaxeos lembrando que anuncie a Palabra de Deus con sabedoría e constancia. 

Os simbolos episcopais que recibe a continuación son:

O anel, que llo coloca no de anular da man dereita. É signo de fidelidade e protección da Igrexa, esposa santa de Deus. O anel episcopal comenzaría a usarse a partir do século VII.

Ponse sobre a súa cabeza a mitra, o gorro rematado en punta con dúas telas por detrás. É signo da santidade que debe brilar na vida do bispo. A mitra comezaron a usala os bispos a prtir do século X ou XI.

O báculo comezou a usarse na liturxia hispánica no século VII e logo en Roma partir do século IX. É o bastón ou caxato do pastor. É o signo que manifesta o carácter de ser o guía e quen coida do rabaño da Igrexa.

Por último, por ser bispo da Diocese, senta na cátedra. Ésta é a cadeira principal desde a que predica, imparte o ensino ao pobo santo. Simboliza este simple xesto a toma de posesión da Diocese. A verba cátedra ven do grego Kata (en alto) Hedra (asento), de aí ven a verba cadeira en galego e en portugués. 

Remata este momento co bico da paz que lle dan os bispos como signo da recpeción por parte do colexio episcopal.

Toda esta riqueza de xestos e símbolos é unha invitación a valorar a grandeza do ministerio que se recibe.

RITO DA ORDENACIÓN EPISCOPAL 2

 

María, Nai da Igrexa

RITO DA ORDENACIÓN EPISCOPAL 2

Seguimos describindo o rito da ordenación de bispos. Finalizada a homilía do Bispo ordenante; que sempre ten que haber tres bispos polo menos, un principal e dous que o acompañan que certifican esta consagración, comeza as preguntas que se realizan para acoller as promesas do elixido. Nos sacramentos; na iniciación cristiá, matrimonio, orde; antes do momento central pregúndase ao elixido; no caso do bautismo de nenos aos pais, sobre a idoneidade e intención, así como a libertade e disposición. No caso do episcopado son 9 preguntas. Paso a describir as mesmas:

1.- Disposión a consagrarse para toda a vida como sucesor dos apóstolos e recibir o don do Espírito para esta tarfea.
2.- A vontade de anunciar o evanxeo de xeito fiel e constante
3.- A conservación do depósito da fe e a Tradición recibida
4.- A edificación da Igrexa, Corpo de Cristo, na súa unidade no sucesor de Pedro
5.- A obediencia ao sucesor de Pedro, o Papa
6.- O coidado do pobo de Deus con amor paterno e coa colaboración dos presbíteros e diáconos
7.- A atención bondadosa dos pobres, dos migrantes e dos necesitados
8.- O empeño de buscar aos alonxados e lonxanos e facer un único rabaño
9.- A oración polo pobo de Deus e o exercicio do sacerdocio.

Como podemos observar, son moitas as promesas, porque son moi diversas as tarefas que desenvolve o bispo. A resposta non garante a eficacia, senón a disponibilidade a ser instrumento da graza de Deus. Por esta razón será este pobo ao que se lle encomenda o coidado o que fará a oración polo elixido.

As ladaíñas dos santos e santas é un dos momentos máis emotivos. O que vai ser odenado fará un xesto de humildade orante prostrándose no chan. Namentres, o pobo canta as ladaíñas, pregando por el. É toda a Igrexa que reza, que pide, expresa a súa súplica para que realice de xeito adecuado todo o que acaba de prometer, pero máis aínda, o principal que se pide é que derrame a súa graza, isto é, o Espírito Santo. Neste dinamismo observamos que non é so unha transmisión de poder que lle confire un bispo a outro, é a presenza da Igrexa que garante esta súplica e fai posible a visbilización dunha comunidade que ora. 

Nas invocacións finais fanse unhas peticións, por iso, non hai a oración dos fieis como a rezamos normalmente na Misa, senón que son este momento a oración de todos. Dise "para que bendigas, santifiques e consagres a este elixido" e finalmente pedimos pola paz e a concordia dos pobos, a misericordia para os que sofren, e na fin pedimos para que Deus nos fortaleza e asista a toda a comunidade no servizo santo, nunha vida fiel e santa.

Con María, Nai da Igrexa e todos os santos e santas, rezamos. Somos un corpo unido coa forza e o impulso do Espírito

RITO DE ORDENACIÓN EPISCOPAL 1

RITO DE ORDENACIÓN EPISCOPAL 1 

Queridos amigos e amigas. Quedan poucos días para a ordenación episcopal de D. Anotnio. Nesta semana imos repasar a celebración de ordenación coas súas oracións, xestos e símbolos. O primeiro que debemos ter en conta que a celebración é unha manifestación visible da Igrexa ministerial e servidora. Todo está en función do que se realiza e, faise, a través dos diversos ministerios que entran en xogo, pero ademáis, queda visible o servizo que cada membro da Igrexa realiza na comunidade cristiá como familia de crentes, misioneira e evanxelizadora e servidora na caridade. A acollida dos ministros que van participar, lectires e acólitos, diáconos, presbíteros e bispos non é un momento de espera nin se realiza como nun teatro a que se levante o telón. Namentres esperamos, a comunidade está en actitude orante. Tomamos conciencia do que imos facer, de quen somos aquí e agora, somos testemuñas, pero tamén comunidade que se une para dar grazas, loar, bendicir, e unirse na pregaria confiada no espírito que é o actor principal.

Escoitamos a Palabra, respondemos co canto, acollemos no silencio, asimilamos con actitude propia dos discípulos que estaban atentos, pero non so ao que se di, senón por qué. Tomamos exemplo de María que deixa penetrar no interior, garda, medita. Nesta ocasión a Palabra nos axudará a comprender a orixe do ministerio episcopal.

E o rito de oradenación comeza despois do Evanxeo Ten un forte protagonismo a asemblea, que canta unida en pregaria o himno dedicado ao Espírito Santo. Fixarvos que é a Igrexa, representada na asemblea reunida, que en varias ocasións terá esta misión, orar. Agora invocamos ao Espírito, protagonista de toda acción sacramental da Igrexa. Ven Espírito... doce hóspede, lume, frescura, alento, vida, fortaleza,... así no-lo ensina a Tradición, que ao ter que realizar unha consagración especial para a misión todos se reunían e invocaban ao Espírito. 

Logo un sacerdote di ao Bispo ordenante principal "Reverendísimo pai, a Igrexa de Tui-Vigo pide que ordenes Bispo ao presbítero Antonio". É a Igrexa que pide que sexa consagrado un fillo para o ministerio do bispo. Somos esta comunidade de Tui-Vigo, non unha Igrexa abstracta nin extraña, somos esta comunidade concreta, coas súas grandezas, a súa historia e as súas miserias, a Igrexa Corpo de Cristo e Pobo de Deus que peregrina neste lugar e neste tempo. Somo nós, os crente, configurados en Cristo quen o pedimos.

Lerase o mandato apostólico, as letras do papa Francisco polo que se nomea a D. Antonio Bispo.

OBISPO, ENVIADO A CURAR Y CUIDAR

Apostol Santiago
Coro da Catedral de Tui

OBISPO, ENVIADO A CURAR Y CUIDAR

Profeta de esperanza 

“Ve y profetiza a mi pueblo” es la petición que el Señor hace al profeta Amós. La iniciativa para realizar esta tarea viene de Dios. El profeta libremente abandona sus tierras, su rebaño, su vida para fiarse del Señor y anunciar al pueblo encomendado la verdad de Dios. El Obispo también es profeta, pero no sólo eso. A su vez es testigo y servidor de esperanza sobre todo donde más fuerte es la presión de una cultura inmanentista, que margina toda apertura a la trascendencia. Donde falta la esperanza, la fe misma es cuestionada. Incluso el amor se debilita cuando la esperanza se apaga (Cf. PG, 3). 

Jesús los llama y los envía Jesús al escoger a los Doce y hacerles partícipes de su misión de anunciar el Reino de Dios con obras y palabras, quiere que los apóstoles anuncien el Evangelio y hagan discípulos a todas las gentes. De esta forma se continua la obra que el Resucitado les confió la tarde misma de Pascua: “como el Padre me envió, también yo os envío” (Jn 20, 21). Ventiún siglos permanece intacto el deseo de Cristo de que el Reino de Cristo sea conocido por todos los hombres. 

El obispo, sucesor de los apóstoles, ha recibido la llamada específica de ser pastor de la iglesia a él confiada hasta el fin de los tiempos (LG, 18). Conversión. Curación de alma y cuerpo Tal como leemos en el Evangelio, Jesús señala que el apóstol no puede conformarse con predicar la conversión. La llamada a la conversión debe ir acompañada de la curación de los enfermos. La curación física y espiritual. El obispo en su misión apostólica está llamado a cuidar con esmero la predicación de la Palabra de Dios y la manifestación de su bondad con gestos de caridad, servicio y entrega especialmente a los más necesitados

SAN TELMO E APÓSTOLOS

 SAN TELMO E APÓSTOLOS 

Benaventurado
Pedro González Telmo

Rematamos a nosa visita por algúns dos persoeiros que están representados no coro da Catedral de Tui. Facémolo co sitial que ocupa a parte central. Non é a cátedra que se sitúa noutro espazo. Ten como represnetación a do patrono da diocese San Telmo. Está vestido co hábito dominico e ten os símbolos propis, o barco e a vela. Como ben sabemos é o patrono de navegantes e o seu culto está espallado por todo o mundo, están localizados máis de 300 lugares nos cinco continentes. A obra a que nos dedicamos hoxe está datada en 1700. Sobor do santo atopamos o escudo de Anselmo Gómez de la Torre, bispo da diocese cando se fixo esta obra. Aos seus lados están as imaxes de San Pedro coas cadeas do seu prendemento aos pes e San Paulo co libro nas súas mans. Pedro e Paulo, columnas a Igrexa apostólica, xunto cos outros discípulos do Señor, constitúen o colexio dos apóstolos dos que os bispos son os seus sucesores. 

San Paulo

San Telmo, nado en Frómista, fixo carreira eclesiástica sendo nomeado deán da catredral de Palencia. A tradición sitúa a súa conversión na caída do cabalo que se ergueu de patas dianteiras ao paso do afamado deán ante a admiración do pobo que o veu ir ao chan, pasando da gloria a humillación no canto dun galo, coma quen di. Avergoñado foi quen de facer un camiño de conversión aceptando ingresar na nacente Orde de Predicadores de San Domingos. Vive como un atleta da fe e un voceiro da verba de Deus espallándoa por todas partes. Percorre case a península cristiá, incluso acompañando ao Rei Fernando nas batallas reconquistadoras. Decide seguir o seu peregrinaxe cara ao norte chegando ás terras miñotas. Predica a tempo e a destempo, mais acompaña a súa palabra coas obras de misericordia e o favorecemento das comunicacións, así contan que grazas ao seu empeño foron construidas as pontes da Ramallosa e de Castrelo de Miño. Asenntado en Tui dedica o seu empeño en anunciar a Boa Nova. Na Pascua de 1246 decide emprender o camiño a Compostela, pero a súa saúde queda resentida por un mal de febres que o fan voltar á capital tuidense. No lugar que ocupa a igrexa a el dedicada foi quen de subir aos ceos, quedando o seu corpo, denominado despois "Corpo santo", destinado a lembrar a súa vida e soterrado na catedral. Foron moitos os que testificaron a curación dos seus males grazas á súa intervención. 

San Pedro

En Telmo, benaventurado pai da nosa diocese, vemos hoxe exemplo de entrega sen lindes, testemuña de amor por todos e graza desbordada polos máis febles. A el seguimos encomendar a nosa Igrexa que peregrina en Tui-Vigo para que, acompañados polo seu exemplo e a súa valía teñamos abertos os corazóns e a ansia de anunciar a todos o Evanxeo de Xesús.

Por último, asemade do noso patrono o Benaventurado Pedro González Telmo, os apóstolos Pedro e Paulo, a nosa igrexa catedral ten na sancristía os relevos de todos os apóstolos, un signo máis da unidade e do vínculo coa comuñón da Igrexa universal.

TELMO MACEIRA, BISPO DE MONDOÑEDO E TUI

 BISPOS DE TUI 5

Vitor da Facultade de Dereito

TELMO MACEIRA BISPO DE MONDOÑEDO

Dentro do amplo catálogo de bispos da nosa diocese cabe ter en conta algúns nados na nosa terra, especialmente Telmo Maceira e Lago González.Hoxe imos por a nosa ollada no primeiro pois foi, durante breves anos, tres nada máis, bispo de Mondoñedo. Traio á memoria lembrando os lazos pois que nos unen as dúas sedes episcopais. 

Vitor na entrada da Sa Capitular
da Catedral de Tui

Telmo Maceira Pazos naceu en Tui no ano 1798 e faleceu tamén en Tui no ano 1864. Estudou no antigo convento de Santo Antonio, actualmente Seminario Menor de Tui, contonuou os estudos no mosterio de Poio e, posteriormente na Universidade de Santiago para graduarse en teoloxía e dereito canónico. Na facultade de dereito consérvase un vítor que reproducimos en homenaxe ao noso persoeiro cando foi consagrado bispo..

Comeza o seu ministerio sacerdotal como párroco de Vide, no concello de As Neves, que conserva unha imaxe de S Telmo agasallada por el. En 1828 acada a canxía de maxistral na catedral de Tui e no 1860 nomeado Deán da mesma. Nesa época foi senador e predicador real. En 1852 foi designado Bispo de Coria, pero logo foi proposto para a se mindoniense. Recibiu a consagración episcopal en Tui de mans de Casarrubios, bispo de Tui e do bispo de Plasencia José Ávila, tamñen natural de Tui e do bispo de Astorga Benito Forcelledo. 

A súa estadía en Mondoñedo foi breve. Comeza o seu ministerio cunha carta dirixida con carácter paternal e dócil a súa diocese. Ex`resa os perigos existente e a necesidade de fortalecerse na fe en Cristo, non esquezamos a época cargada de problemas daquel tempo. No 1854 dirixe otra carta con motivo do xubileo concedido pola declaración do dogma da Inmaculada Concepción de María. 

Carta Pastoral sendo Bispo
en Mondoñedo

No 1855 é nomeado bispo de Tui. Nesta diocese realizará unha fecunda tarefa. Construiu as igrexas de Frinxo e S Xosé de Prado, edificou a galería do pazo episcopal e outras obras na catedral, visitou toda a dicoese e promoveu a formación do clero, fundou congradías como a do Corazón de María, instaourou o Mes de Maio e favoreceu a formación dos nenos para a primeira comuñón. Con el comezou a prublicación do Boletín de Bispado. está soterrado na capela de san telmo da Catedral.

SAN BENITO, HOMBRE SINODAL

San Benito da Franqueira

SAN BENITO, HOMBRE SINODAL

 San Benito consigue en sus monasterios una dinámica sinodal. Todos los monjes son protagonistas de la vida del monasterio, nacidos en una misma vocación, afianzados en un lugar de  referencia, adscritos a una comunidad con la que realizan su propio proyecto, afianzados en una misma esperanza... todos dan su opinión, manifiestan su parecer. Todos.

Algunos, que tienen distintas responsabilidades en el monasterio deben reflexionar sobre los pros y contras, sobre los pereceres y opiniones, hacer un ejercicio de discernimiento a la luz de la fe, saber cribar lo que no es propio de la llamada del espíritu, conocer los signos de la presencia de Dios. Algunos.

Uno es el que lleva el timón, pero no está solo. El abad tiene la palabra, pero no es una voz solitaria ni dictatorial, es el que sirviendo a toda la comunidad en el ministerio de la presidencia aúna en comunión fraterna que el consenso ayude a crecer en fidelidad al evangelio y al carisma recibido.

San Benito es un hombre de sínodo como nos pide hoy la Iglesia.

S Benito A Franqueira. Misas  a las 12 de la mañana solemne con procesión y por la tarde a las 8

A Lamosa a las 10 de la mañana y en Prado da Canda a las 11 de la mañana

BISPOS DE GALICIA NA CATEDRAL 4

 BISPOS DE GALICIA NO CORO DA CATEDRAL DE TUI 4

Damos un pasiño máis. Nesta ocasión podemos contemplar a 5 bispos santos da nosa terra que marcaron fondamente a historia da Igrexa que peregrina neste recuncho do Finisterre.

S Rosendo

San Rosendo

Foi bispo moi novo alá polo 929 sen cumprir os 30 anos. Comezou en Dumio e logo en Mondoñedo no que ten unha profunda pegada. Fundou Celanova onde remataría a súa peregrinación da vida como monxe. Sendo asemade lugartenente do rei de Galicia fixo frente ás invasións en Portugal por parte do musulmáns, así como dos normandos que ameazaban polo mar. Foi chamado a pastorear Compostela e finalmente rematou en Celanova. A súa tía Aragonta, quen casara co rei de León, e nun ano desprezada, retirárase a un mosteiro fundado por ela, o dúplice de Salceda de Caselas, orixe da poboación actual. Aragonta mandou recado ao seu sobriño a Celanova estando moi enferma pois quería despedirse deste mundo. Camiñando Rosendo cara Salceda sentiu cantares de anxos e unha revelación que lle dicía que xa falecera Dona Aragonta. Este feito aconteceu na contorna da Franqueira, onde daquela xa estaban os primeiros monxes habitando o lugar. 

San Gonzalo

S Gonzalo de Mondoñedo

Gonzalo de Galicia foi bispo de Mondoñedo entre 1070-1112 e o seu sepulcro está na Basílica de San Martiño de Mondoñedo, concello de Foz onde rexía como párroco o noso futuro bispo D. Antonio. Un fermoso museo recopila pezas de gran importancia como o báculo e o anel de San Gonzalo. Dános moita ledicia comprobar a conexión do noso patrimonio catedralicio co noso bispo electo nas terras da Mariña.

San Froilán

Nado en Lugo no 833 dedicouse desde moi novo á vida eremítica na comarca do Bierzo. Impulsado polo desexo de anunciar o evanxeo percorre dispintos lugares ata que o declaran bispo de León, onde falece pasados os 70 anos. É patrón de León e de Lugo. represéntase cun lobo nos seus pes por unha

S Froilán de Lugo

lenda daa súas andainas de predicador.

San Pedro de Mezonzo

Foi monxe do cenobio de Santa María de Sobrado dos Monxes. Foi bispo de Santiago de Compostela e, despois da devastación de Almanzor dedícase á restauración do templo compostelano. Morre a comezos do S XI. A tradición faino compositor da oración da Salve Regina.

S Pedro de Mezonzo

San Alfonso de Astorga

Foi bispo no século XI e foi tamén un dos bispos retirados ao mosteiro de Santo Estevo de Ribas de Sil

San Alfonso de Astorga

BISPOS DE TUI 3

BISPOS DE TUI 3 

San Vimarasio

Imos deternos un intre en dous bispos tudenses que están esculpuidos na sillería do coro catedralicio.
Trátase de dous homes entregados ao pastoreo da grei a eles encomendada, e que, renunciando á súa sede, deciden retirarase á vida monástica no famoso mosteiro de Santo Estevo de Ribas de Sil. Alí forman o famoso grupo dos 9 santos bispos que son o testemuño agochado durante séculos e que os seus anéis foron atopados hai ben pouco.

San Viramasio, foi bispo de Tui do ano 937 ata o ano 942 en que se retira ao mosteiro da Ribeira Sacra. Atópase o seu nome nunha doazón ao mosteiro de Celanova, relacionado con S Rosendo. Era sobriño do bispo Hermoixio,polo tanto familiar do noso amado neno mártir San Paio. Viviu nun tempo de asedios e invasións, cargada de dificultades. 

San Viliulfo

San Viliulfo foi bispo de Tui entre os anos 952 e o 990, é un dos bispos consagrantes de Cesáreo, abade de Santa Celicia de Montserrat, metropilitano da tarraconense e que se celebrou en Santiago no 959. Viviu tamén os asedios das invasións normandas.

Non cabe dúbida que o século X é un dos tempos máis florecentes en santidade na nosa terra galega. Será dado porque cando veñen dificultades?
Sae así o fondamento de fe que levamos no interior? Pois agora non nos asedian as armas de invasores, pero debemos estar dispostos a dar razón da nosa esperanza nun tempo de desalento.

BISPOS NA CATEDRAL DE TUI 2

 BISPOS NA CATEDRAL DE TUI 2

San  Martiño de Dumio

Seguimos o noso itinerario vual polo coro catedralicio de Tui. Imos falar da época sueva e posterior. Dous bispos que marcaron o itinerario evanxelizador da Gallaecia a través da vida monacal. S Fructuoso e Sa Martiño son os homes da renovación, comezando pola súa propia experiencia vital.

S. Martiño de Dumio nace nas terras de Panonia, no entorno do Danubio, peregrina por Terra Santa, Roma e Francia. O encontro cos suevos e a a búsqueda dun remedio para salvar ao príncipe herdeiro fará cambiar o seu destino. Chega a través do mar ás costas galegas e remonta polo Miño. establece o seu centro de acción preto de Braga e da corte sueva. Desde ahí vai espallando a renovación, impulsando o estilo doutro Martiño, o de Tours, a quen lle profesa unha fonda devoción. Asume o cargo de arcebispo da metrópole bracarense. A el se lle deben obras de fondo calado como o catecismo encargado polo bispo de Astorga e que pretende desterrar os costumes pagáns. Neste contexto ao celebrarse os concilios de Braga atopamos que a nosa diocese de Tui é a que está  máis amplamente estructurada, de forma que no Parroquial suevo do ano 572 son moitas as comunidades que se atopan no territorio tudense. 

San Fructuoso de Braga

San Fructuoso descende dos godos, viviu como eremita e no seu desexo da fundación de comunidades percorre León, Galicia e ao sur da península. No ano 656 é nomeado bispo de Dumio e posteriormente arcebispo de Braga. Grazas á súa experiencia quedaron como testemuña as regras para a vida dos monxes. 

Como vemos, a expansión da fe polas terras galegas, sobre todo no rural, foi a través dos monxes, que logo cos bieitos e o císter, fixo de Galicia o lugar europeo co maior número de mosteiros de toda a cristiandade.

BISPOS DE TUI 1

San Epitacio

BISPOS DE TUI 1

Ao longo desta semana imos cambiar o rexistro do que vimos de escribir sobre a figura do bispo con motivo da consagración de D. Antonio o vindeiro día 20. Veremos, de xeito moi sinxelo, as figuras senlleiras do episcopado antigo de Tui e Galicia que se atopan esculpidos na sillería da catedral tudense. .

A sillería do coro cumpre coa función de ser o lugar da pregaria do Cabido da catedral, que deben coidar do culto da igrexa nai da diocese. O coro da nosa catedral está feito sobre un máis antigo do que se gardan algunhas táboas, e foi esculpido por Castro Canseco no ano 1700. Realmente é unha xoia digna de contemplar. Nos sitiais superiores aparecen imaxes de santos a santas, a maioría do calendario da nosa diocese: San Paio, Santa Liberata e as irmás márires como Santa Mariña, Santa Eufemia. Tamén están os máis achegados a Tui como San Xián do monte Aloia, San Críspulo e San Restituto, segundo a tradición primeiros mártires de Tui, ou San Teotonio que nos une tan estreitamente con Portugal.

Temos que aclarar, antes de nada, que as igrexas antigas, co desexo de garantir a sucesión apostólica como seña de identidade e señerdade, buscan as súas orixes na predicación dos apóstolos, no noso caso, no Apóstol Santiago. 

Imos comezar hoxe cos tres primeiros bispos, que, como non podería ser doutro xeito, son declarados santos, e que non temos máis garante da súa existencia que a da tradición. Por estes motivos, na reforma litúrxica, deixaron de pertencer ao calendario diocesana, pasando so os que temos unha certeza histórica.

San Evasio

Máis como non nos disgusta furar nos tempos, contemplemos esta pezas da nosa sillería. O primeiro bispo que conta a tradición é San Epitacio. Sería a súa conversión na súa cidade de Plasencia da man de San Pedro de Rates, discípulo de Santiago e organizador da vida eclesial na Brácara Augusta. Destinado a fundar a Igrexa en Tui, Epitacio está varios anos nela ata que queda como sucesor San Evasio, pois él regresa a Plasencia, onde, según as crónicas, é o primeiro bispo e mártir na persecución de Nerón no ano 90.

San Ovidio

San Evasio, segundo bispo, seía discípulo de Santiago e quen viaxou con el de volta a Xerusalén, e que posteriormente trería o seu corpo de volta a Galicia.

O terceiro en ocupar a cátedra tudense, segundo a tradición, sería San Ovidio. Del dise que foi enviado polo papa Clemente e que gobernou conxuntamente as dioceses de Tui e Braga.

Santo Toribio

Permitirme un bispo máis, Santo Toribio de Lébana, que curiosamente tamén está relacionado coa nosa diocese. Nado en Astorga viaxa a Xerusalén, Recibe as reliquias da Santa Cruz e volve, instalándose na súa terra e levantando un mosteiro para custodiar os preciados agasallos. Está representado cunhas brasas no colo referente a unha falsa asusación na que se defende cun milagre de que non lle queima a roupa. En Liébana funda un mosteiro, e alí morre no 456. A relación con Tui ven dada porque se pon como bispo da nosa Igrexa sucedendo a un tal Ceponio na época sueva. Toribio será un defesor da fe contra o priscilianismo.

mañá seguimos con outras curiosidades

OBISPO, TESTIGO DE CRISTO

OBISPO, TESTIGO DE CRISTO

 Cristo, nuestra única seguridad.
Jesús nos envía para que demos testimonio de su evangelio. Superando 
tantas falsas seguridades, somos invitados a poner la confianza en Aquel que 
nos envía. El reto es vivir enraizados en lo esencial: la necesidad de la 
salvación, la urgencia de acoger su amor incondicional.

No pudo hacer allí ningún milagro
El evangelio baña siempre nuestra vida de un sano y lúcido realismo, nunca 
derrotista ni pesimista. Tenemos ante nosotros el drama del rechazo, la 
incomprensión y la incapacidad para acoger la novedad de Jesús: la bondad 
de lo cercano, la profundidad de lo sencillo y el asombro de lo cotidiano. 
Todos hemos de discernir, a nivel personal, eclesial y social, qué resistencias 
nos están dominando, impidiendo acoger la acción de Dios en nuestra vida.

El ministerio episcopal, un servicio que anuncia y acompaña la experiencia cristiana y eclesial fundante: «la fuerza de Dios se realiza en la debilidad».

El obispo vive su ministerio desde su condición de creyente, como destinatario 
de la misericordia entrañable de Cristo Salvador. Es pastor de una comunidad 
de redimidos, que comparten su vida desde un vínculo común: el encuentro 
con el Señor Resucitado. Está llamado a ser testigo de lo esencial: Dios se ha 
acercado a nosotros, a nuestra debilidad, revistiéndonos con su fuerza que lo 
renueva y lo transforma todo. El ministerio episcopal y toda la pastoral 
diocesana tienen como principio y fundamento la experiencia de nuestras 
debilidades asumidas y compartidas en el abrazo de la fuerza de Dios que nos 
sostiene, nos congrega y nos envía.

El realismo espiritual lleva a reconocer que el Obispo ha de vivir la 
propia vocación a la santidad en el contexto de dificultades externas e 
internas, de debilidades propias y ajenas, de imprevistos cotidianos, de 
problemas personales e institucionales (PG 23).

Con la gracia de Dios debe desempeñar cada día su ministerio como testigo 
de la esperanza

OBISPO, PASTOR SINODAL

OBISPO: PASTOR SINODAL

 Como Pastor prudente, el Obispo se muestre dispuesto a asumir las propias responsabilidades y a favorecer el diálogo con los fieles, a hacer valer las propias prerrogativas, pero también a respetar los derechos de los demás en la Iglesia. La prudencia le hará conservar las legítimas tradiciones de su Iglesia particular, pero, al mismo tiempo, lo hará promotor de laudable progreso y celoso buscador de nuevas iniciativas, salvaguardando sin embargo la necesaria unidad. De ese modo, la comunidad diocesana caminará por la vía de una sana continuidad y de una necesaria adaptación a las nuevas y legítimas exigencias. ApS 41

Caminar juntos, escucharnos mutuamente, caridad pastoral, discernimiento, conversión pastoral, renovación en el Espíritu, cuidado de lo heredado, transformación hacia el futuro... creo que lo que emana aquí se llama sinodalidad.

Sueño con una Iglesia en la que todos y todas, cada uno con su sensibilidad y aportando su grano de arena, se sienta convocado, partícipe y responsable en esta nueva etapa sinodal que vivimos en la Iglesia, a la que tantas veces nos convoca el Papa Francisco. (Mensaje de D. Antonio)