VOULLE PRANTAR LUME A TÚA CASA

 "Voulle prantar lume a túa casa"

Imaxina por un intre que estas verbas ameazantes foran para ti. Rápidamente, sen pensalo, estaría cheo de medo e buscando o xeito de que nada das túas pertenzas sufriran dano. Saerían dunha boca cargada de odio e violencia e sentiríaste ameazado e medoñento. 

Hoxe, centos de hectáreas de monte, e moitas propiedades, xa sufriron a violencia do lume. Este ladrón que non deixa nada e que arremete con furia contra todo. Levamos un verán cunha temperaturas fora do normal, pero cunha falta de conciencia que resulta desmoralizador. Apagar os lumes desta tempada fumegueira son millóns de euros de gastos, que ben poderían ser revertidos nunha lexislación máis axeitada de coidado do mundo rural. Un rural que non so é esquecido e abandoado, senón que o urbanita, con todos os repectos, está amparado baixo unha bóveda de protección que o aílla de tantos problemas da natureza. Pasa a ser consumista de lecer no entorno natural e ecolóxico e volve ao seu fogar de consumo no que o que pase nos montes moitas veces nin se entera. Por certo, quero engadir, que non estaría de máis que algúns camiñantes que veñen á aldea teñen ollo do que deixan tirado, e que nesta situación de alerta busquen outros roteiros alternativos. 

Seguindo co título escollido quero dicir, que hai quen está a prantarlle lume ao noso fogar. O monte non é so unha fonte de recursos, é a identidade da nosa terra, o que nos configura e dános o feito do que somos. A casa común que está a desaparecer despois de tantos esforzo da veciñanza por sacar adiante un lugar no que vivimos e que é doado, somos administradores dun tesouro que vai medrando por si mesmo, e nos agasalla cada día co frescor, coa forza que sae das entrañas da terra e fai abrollar veas de auga que, desde as nosas terras chega ás billas dos fogares. Unha terra na que erraízan os carballos e castiñeiros, os bidueiros e os amieiros, unha montaña que nos fala de forza da pedra e da fraxilidade da herba. É a nosa casa, a que nos veu nacer e a terra na que están eterrados os nosos. A terra que sacou adiante aos fillos famentos dos labregos e gandeiros, que fixo das ponlas grosas o cerne das tarbes dos tellados e os pisos dos fogares, que queceu a lareira e co seu toxo e os seus fenteiros estrumou as cortes do gando. A terra do sacrificio e do lecer, do traballo duro e da festa na carballeira, no outeiro que bate o vento e o neboeiro que da frescor no amencer quecido. A terra, é a terra, que do verde esperanzador vóltase negro do loito, duro e tristeiro. 

Non esquezas de onde ves para saber a onde poderás chegar.

Esta é a nosa casa, onde fomos criados e onde seremos soterrados. Non é tempo de morte, non é tempo de loito, é tempo de erguer a ollada e pedirlle ao ceo: chora. Chora connosco bágoas de esperanza, e pide que chova, que o ceo chore para nacer de novo a vida.

Xabier Alonso