domingo, 25 de julio de 2021

ANO XUBILAR COMPOSTELANO DA GRAN PERDONANZA


 Hai xa 7 meses quedou aberta a Porta Santa da Catedral Apostólica de Compostela. Un rito que neste ano pasou no silencio da restriccións e que, xunto a luz que se acende na torre do reloxo, marcan un ano especial para as terras do Fibisterre. Os vieiros son abertos para o encontro e o diálogo entre as persoas e para chegar a unha meta que non remata onda o sepulcro do Apóstolo, senón que ten un regeso á vida cotiá da persoa que se deixa transformar pola experiencia do camiño. 

Quero compartir convosco algunhas inquedanzas:

1.- Chamarme clásico pero permitirme que non utilice o termo Xacobeo para designar este Ano Santo. Prefiro usar as verbas antergas: Ano Santo Compostelano, Ano Xubilar Compostelano ou Ano da Gran Perdonanza. Compostela celebra, concedido pola Igrexa, un Xubileo que se extende a todos os que alí peregrinan visitando a tumba do Apóstolo. Non o concede a catedral por iniciativa persoal, nin o arcebispo, nin as autoridades da cidade nin autonómicas. O entrega como agasallo da Graza de Deus a Igrexa enteira e está destinada a todo o orbe católico. A designación polo tanto é delegada.

2.- Para gañar o Xubileo, esto é recibir as grazas do xúbilo pois quedan redimidas as nosas culpas e o noso pecado non , repito NON SON NECESARIAS, nin ir a pe, nin entrar pola Porta Santa, nin abrazar o santo, nin dar coa cabeza no mestre Mateo, nin presenciar o vo do botafumeiro.

3.- Para recibir as grazas xubilares SI SON NECESIARIAS unha vivencia dun sincero arrepentimento, acoller a chamada á conversión; renovar a fe profesando o Credo, e considero que se é visitando a tumba do Apóstolo medra na intimidade do diálogo co amigo do Señor; participar nalgunha celebración e orar polas intecións do Papa, e se é posiblena Eucaristía, asemade de recibir o Sacramento da Reconciliación, ou ben no día da peregrinación ou noutro día cercano. Temos que considerar que as grazas xubilares deben levarnos a unha vida máis evanxélica e caritativa, un cambio na nova actitude e unha volta a casa renovados.

4.- A peregrinaicón é unha preparación para todo isto que sinalei no número anterior. Peregrinar é unha expresión penitencial, un sacrificio que esixe, un camiño que nos fai vivir a renuncia, a solidariedade. Lembremos que o camiño foi usado na antiguedade para redimnir penas de prisión. Se tes interés podes entrar no artículo que  comenta este feito e está no seguinte enlace:

el camino como redención de penas y delitos

Todo isto o digo desde a meta de peregrinación que é o Santuario da Franqueira. O camiño é sacrificio, é penitencia, é renuncia, silencio. Non acepto, e rexeito esas peregrinacións en grupo como non hai moito fixeron un grupo de homes xa maduros e antes de entrar na igrexa estaban no bar largando unhas cervexas e blasfemando. Eso non é peregrinación. (por certo en plena pandemia os irresponsables non son so a mocidade). Peregrinar non pode ser un camiño de rosas, como os que o fan coas facilidades dos servizos de traslado de maletas, hoteis, e as comodidades de 5 estrelas. O camiño non se fai co barullo da festa que parece que non hai un mañá. Pode parecer moi serio? Pois o é. Se imos gastar o corpo a camiñar, para facer o que pode ser unha andaina de licor café, para qué a Santiago?

5.- A peregrinación a Compostela é un camiño espiritual. Vou por un exemplo.
Eu levo moitos anos indo a Lourdes. A este santuario onde se apareceu a Virxe hai 170 anos van cada ano preto de 7.000.000 de peregrinos, deles, 500.000 enfermos e outros tantos de mocidade. Eu non vexo promocións de paks turísticos, e imos de ben lonxe. Que hai alí? Fora do santuario unha cidade entregada aos peregrinos, nalgunhas cousas que poden ser cuestionables, pero dentro do santuario os obxectivos son claros. O que precisa un peregrino é atipar os cauces para que teña a disposición para descubrir que o Señor quere estar con cada un e ofrecerlle o perdón misericordioso.

6.- Podemos ir a Compostela? A resposta é debemos ir a Compostela. Nesta apostólica cidade ven a nós a misericordia entrañable, está aberto o diálogo con o amigo do Señor, saber que nesa tumba están os restos de quen estivo con Cristo, sentou na mesa da Cea final e viviu a resurección enche a alma e o corazón.

7.- Estas terras da Galicia son agarimosas e cheas de verdor para anticipar o paraíso, o volta á beleza do Creador e refacer o que o pecado foi estragando. Por isto somos meta de peregrinos que buscan o perdón para mirar que o sol se deita para chamarnos a descansar no regazo do Señor e amencer á vida nova da eternidade no amor.

Deixo como agasallo deste día unha parte dun artículo que escribín hai anos para unha revista sobre o camiño real na Franqueira como paso de peregrinos a Compostela. 


El Camino Real como vía de comunicación con la ruta a Compostela

Son muchos los peregrinos que pasaron por este templo, miles y miles contemplan la imagen que nosotros hoy vemos con la misma admiración y serenidad que otros. Labradores y señores, laicos y clérigos, pobres y ricos, todos ante Ella somos sus hijos. No todos tenían solo como meta llegar hasta aquí, sino que, en su larga travesía compostelana descansaban al amparo de la Virgen. Así, en la misma época en la que se esculpía la portada románica, hizo descanso en su peregrinar Santa Isabel de Portugal, a Raíña Santa. Como testimonio de este acontecimiento podemos pensar que sirvió de inspiración al escultor de la portada dejar impreso para la posteridad en una de las columnas una fila de conchas de vieira, símbolo de la peregrinación jacobea. 

En la documentación del Monasterio da Franqueira encontramos el gasto de una vaca para dar de comer al séquito de D. Federico de Est, príncipe de Sajonia, que según otros datos, posiblemente iba camino de Compostela. Es este camino real por el que pasaban las tropas y se hospedaban en el monasterio, así como la ruta para la reconquista en la guerra contra los franceses. Un camino que es necesario también recuperar del olvido, no solo para la nostalgia, sino, para tener un buen conocimiento de la historia y de sus hechos. 

Es también curioso el dato que las parroquias que están en el itinerario de este tramo del camino están dedicadas al Apóstol santiago. Santiago de Parada de Achas, Santiago de Prado da Canda, Santiago de Covelo; o que los nombre de Para da Franqueira recuerde un lugar de descanso antes de llegar al santuario, o que en la Capilla de Corzós, en la parroquia de A lamosa, hubiese una imagen de la Virgen Peregrina, hoy depositada en el Museo Provincial de Pontevedra. 

Son estos montes, sus veredas, los caminos agrestes, sus “carballeiras”; son sus ríos y sus aldeas, sus campos y pastizales testigos mudos de hombres y mujeres que fueron cruzando  estas tierras. Encuentra el peregrino en estos lugares, alejados de todo ruido, el sosiego y la paz tantas veces urgida por una vida cargada de prisas y agobios.

Son los caminos símbolo de nuestro peregrinar. Veredas que se santifican en el corazón de aquellos que en búsqueda encuentran al final del trayecto un nuevo sentido a sus vidas. Así, los que ponen sus pasos a Compostela desean encontrar las raíces de su vida. La tumba apostólica es signo de que construimos nuestra fe en la base de los testigos del Resucitado. Los que vienen a la Franqueira encuentran sosiego en la Madre que abraza y protege a sus hijos para que no se pierdan en las tinieblas del error. Nuestros pasos no van simplemente por una vereda desconocida, sino que, confiados en quien peregrina a nuestro lado, seguimos la ruta marcada hasta la eternidad. Un camino iniciado en el Bautismo y que encuentra su fin en la vida unida al Creador.









No hay comentarios:

Publicar un comentario