CARTA AOS AVÓS E AVOAS

O meu recuncho de oración na casa tendo presente as parroquias, e unido a todas as familias

Carta aberta aos avós e avoas

Benqueridos amigos e amigas: 

Cando vos preguntan cantos anos tedes, acostumades a dicir, "vouche camiño dos 90", por exemplo. Qué curioso!. Non se din os anos cumpridos senón os que están por chegar. Penso que dentro desta palabra hai moito máis. Primeiro a forza de por a ollada atrás e ver todo o camiño andado, que non é pouco. Como esta viciña de Pontevedra que acaba de cumprir os 110, ou sexa, que xa está camiño dos 111. Un camiño andado que no número se converte en agradecemento, en vida que non se atrancou nos tempo antergos, senón que a base de superación foi chegando á meta, perdón, está camiño dunha meta na que se é consciente que chegará.

O segundo, ao dicir, vou camiño, está a ter unha actitude ben distinta dos adolescentes ou mozos e mozas. Cando cumpres 18, berras, xa son maior de edade. Xa teño 18, xa podo... e saimos no seu momento coa satisfacción de ter superado un obstáculo que che permite xa emanciparte, decidir por ti  mesmo e ser responsable dos teus actos diante da sociedade. En troques, para vos, os maiores, abrides a ollada á espereranza do que está por vir, que é a data do seguinte cumpreanos.

Hai outra expresión que utilizades moito: eu xa che vivín moitos anos. E nesa frase resúmese unha morea de experiencias duras e difíciles, tamén a de grandes satisfaccións e loitas, e por suposto de sorisos e ledicias. Moitos anos, moita vida, moita historia, que ás veces ides gardando no corazón á espera de seren escoitadas, porque entendedes que ese tesouro non se pode agochar, é irrepetible e necesitades compartilo cos vosos. Porque si, tedes historia para escribir un libro, a ben seguro que os vosos fillos e netos lles gustaría, nestes días poder ir escribindo convosco cada páxina desta historia interminable, porque non remata en vós, senón que é a continuidade do que recibistes e seguirá no que está por vir.

Meus queridos. Hoxe quero darvos as grazas, aos avos e avoas máis maiores. Eses que pasastes as de San Quintín. Eu so coñecín de cativo a miña avoa paterna e teño un leve recordo dela, en concreyo un par de momentos e o seu falecemento que era eu moi cativo, pero que nunca se borrou. Pero sí a lembranza da miña avoa Enriqueta, que me agasallou co cáliz da primeira misa, e que hoxe, en lembranza de todos usarei na Eucaristía para ofrece por todos vós. 

Pois como ela, os avos e avoas, que vivistes a posguerra, os que agora tamén lembrades na vosa infancia aqueles anos duros. Moitos que tiveron que verse moi apretados para sacar adiante familias de moitos fillos e cun traballo duro. Ver os fillos marchar para a emigración a gañar un xornal e ir xuntando para facer algo de proveito para o futuro. Hoxe, avós e avoas, que deixastes a aldea para abrirvos vida nas cidades, cambiar de estilo de vida, comenzar un novo xeito e como se di espabilar para ter onde meterse. A base de aforrar, non quixestes que os vosos novos pasaran as necesidades e faltas que tivestes que pasar vós. Cantos dos que agora está sos nos pisos das grandes cidades foi a base de esforzos titáncos e de renuncias de silencios e de comprensións forzadas para non volver a repetir as frases tan traídas "canto vicio tedes agora!". 

Avós a evoas que nestes anos, co desexo de disfrutar da merecida xubilación, anque ás veces ben cativa, ides deixando un diñeiriño para darllo a cada neto, ou bisneto, e dicindo o consello "non o estragues, vaino xuntando pro que che faga falta". E chegou unha maldita crise, que moitos aínda non entendemos. E mira, algúns eses aforros foron aproveitados polas feras da especulación a través dunhas preferenciais que vos sumiron na tristura. Pero cantos de vós apretastes o cinto, abristes os brazos e a porta da casa, e acollestes unha vez máis os problemas da familia. Porque sempre destes esa lección de que as cousas hai que arranxalas na casa. E os netos que empezaron a vida e teñen que pagar a hipoteca, e a filla que quedou no paro, ou ter que facer de pai e nai buscando os pequenos a gardería porque todos temos un montón de cousas que facer. E os aforros para axudar a pagar a universidade. E ás veces vos custa comprender como non se sabe aforrar e se pon como primeiro ir de viaxe, ou de festa ou gastar por gastar. Pero xa sabemos, está metido nos miolos o de afogar penas con festas, pero as que sabiades facer vós, con cariño sen moitos excesos, preparando o xantar na casa e sen tirar nada que co que sobra pódese facer unha empanada ou roupa vella.

E agora, tócanos a nós responder. Si. Agora non vos podemos deixar sos. Nesta batalla vós sodes os capitáns que guiades as tropas da casa para saber calcular ben o que temos que facer, e lembrarnos as leccións que vós aprendistes de novos. Agora non queremos que esteades sos, eu non quero que vos sintades sos. Porque sodes un tesouro inesgotable. Este bichiño vos fai vulnerables, pero permitídenos que nos poñamos nós por diante para poder defendervos. Darnos as armas: a fortaleza que vos mantivo toda a vida, a esperanza que vos fai ver cara adiante, a alegría das cousas pequenas, os silencios para madurar, a solidariedade coa que sempre vos axudastes, a paciencia de saber esperar serenamente, a sabedoría de non improvisar senón de facer ben os cálculos, os recursos de quen aproveita cada migalla, a familia que nunca abandonastes. Con estas armas ben seguro que chegaremos todos á fin.

Vós tedes moito que ensinarnos, e nós teremos moito que aprender.

Desde a fraxilidade do noso mundo unido á vosa fraxilidade, quero darvos as grazas e acompañar estas letras coa palabra de Deus.

Pois o Señor, para comezar un pobo de crentes que somos toda esta humanidade, chamou a Abrahám, maior, gastado polos anos, e a súa dona Sara, estéril. Pediulles un reto, saír da súa terra, camiñar aínda máis adiante do que eles non tiñan pensado. E o máis sorprendente: ter un fillo. Así, con Isaac, cunmpriuse a promesa de Deus. A vosa fe, fálame de escoitar a Deus, de deixar e abandonar o que non da máis que incertezas e enche o corazón de ilusións vans, e aínda do cansanzo seguir adiante. A fecundidade, con Deus, non está esgotada, senón que segue, e por moitos anos. Vexámolo ou non, pero segue adiante.

Quero lembrarme de Simeón e de Ana. Xa esmorecidos no corpo, pero cheos de esperanza por ver ao Señor. E alí, no medio do templo, foron impulsados polo Espírito. E descubren no meniño dunha familia pobre ao Salvador. Vós, os maiores, nos ensinades a que nada pase desapercivido, porque o Espírito coa forza dos anos está en vós. Axudarnos a descubrir ese Deus débil, fráxil, pequeno, cotiá co que dialogades cada noite e lle pedides por todos, porque a vosa oración é grande, agradecida e amable. 

Quero lembrarme de Nicodemo. Ese vello do Sanedrín que ía de noite a ver a Xesús porque quería saber, coñecer, e necesitaba como lle dixo o mestre, nacer de novo. E foi quen de dar a cara por Cristo ao fin. El e Xosé de Arimatea axudaron a levar o corpo do Señor ao sepulcro, e vivir a experiencia amarga dun enterro insólito e duro de asimilar, acompañar a María e facer unha obra de misericordia da que nós temos aprendido. 

Solo dicirvos por fin, que xunto a María rezo por vós, téñovos moi presentes e manifesto a  miña dispoñibilidade para o que necesitedes.

O meu abrazo fraterno

Xabier Alonso

A Franqueira, Prado da Canda e A Lamosa