sábado, 30 de junio de 2018

TALITHA KUM, Levántate




La niña no está muerta, duerme. Y es que no aceptas y te duele el sufrimiento del inocente. Tu mirada se tornó profunda al ver el dolor del padre suplicando por la vida de su hija. Tus ojos se llenaron de agua al no esbozar más que una palabra d esperanza. Y es que es esta palabra que la posibilita que podamos creer en ti, fuente de vida. El camino se hizo largo, como cuando uno le dan una grave noticia, o sale al hospital a visitar a un familiar, o esperas el diagnóstico... el tiempo no pasa. Y aún así, te detienes, y esperas, y atiendes aquella mujer que te ha tocado el manto esperando su sanación. Sí, es que tú te dejas tocar por lo intocables, aquellos que estaban marcado por la dureza de la enfermedad, los que era marcados con la maldición, pues eran impuros y su contacto los volvía a todos impuros. Pero tu descubres la pureza en el corazón, esperas la sinceridad del que te busca.
Y ahora, yo, Señor, voy en silencio, oculto, tapado, que no sepan lo que llevo en mi interior, solo quiero tocarte, solo eso Jesús, tocarte, sentirte cerca, saber que estás ahí, dando salud, esperanza, vida. Solo tú sabes y conoces mi interior, la lucha del hombre contra lo que le anula, le atrapa, la engulle en la noche del dolor.
Salud, vida y así pronuncias, esbozas  con la dulzura de la cercanía de la misericordia de Dios. Talitha kum, levántate. Es un imperativo, es una orden, pues tu derrota la muerte, ordena a la vida que se levante de la postración, despiertas del sueño al que duerme sobre el lecho frío. Levántate, es a ti, que ya te has rendido, que solo un milagro puede devolverte la vida. Es a ti, que ya estás derrotado, ahora, vive, vive como resucitado. Vive a la voz de tu Señor, tu enemigo ha sido derrotado. Vive, no duermas el sueño de los muertos, vive la vida de tu dueño, el que gobierna cielos y tierra. Vive, levántate y ponte a caminar.

Feliz domingo
Xabier Alonso
1-07-2018

Podes ler o texto do evanxeo deste domingo

Pasando de novo nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ó velo, botouse ós seus pés suplicándolle:
‑A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.
foise con el, seguido de moito xentío, que o estrullaba.
Había unha muller, que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si: "Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa". E secándoselle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal.
Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:
‑¿Quen me tocou na roupa?
Os discípulos respondéronlle:
‑Ti ben ves a xente preméndote; ¿e aínda preguntas por quen te tocou?
Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, medorenta e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:
‑Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.
Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:
‑A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando ó Mestre?
Pero Xesús, ó escoitar o que estaban a falar, díxolle ó xefe da sinagoga:
‑Non temas, abonda que teñas fe.
E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.
O chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:
‑¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.
E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mais os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:
‑Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").
A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta. El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer.



Leer más: https://www.abibliagalega.com/contactanos/evanxeos/marcos/capitulos-1-5/

viernes, 29 de junio de 2018

PEDRO PABLO




Hoy ponemos la mirada en Roma. Allí llegaron los apóstoles, la roca sobre la que se edifica la comunidad y el heraldo del evangelio a todos los pueblos. Un pescador que incomoda a todo un imperio, un apóstol que recorre medio mundo y que llega al mismo césar.
Los dos completan la misión de la Iglesia. 
Hoy ponemos la mirada en Francisco. Ponemos nuestra oración por él. Hoy oramos por todos los evangelizadores y misioneros.
Hoy subimos a la barca para ser pescadores de hombre
feliz día
Xabier Alonso
29-06-2018

jueves, 28 de junio de 2018

EDIFICAR SOBRE ROCA



Firmeza, afirmar, firmar afianzar... ponte firme sobre la firmeza, afianzada y afirmada, firma para reafirmar lo afirmado que firmemente reafirmas.
Edifica, construye, eleva a lo alto lo que está afirmado en lo profundo y asentado en roca firme. No dejes que tu vida, construida firmemente, se tambalee ni se debilite, aunque sean duros los golpes que contra ella confluyan.
Es la roca de la fe, es Cristo en quien nos afirmamos, edificamos y somos construidos por el Espíritu. 
No pensemos que ser firmes es un atraso, un resquicio de la intransigencia o un signo de intolerancia. Necesitamos edificar y decidirnos en roca firme, que no es dureza fría, sino confianza plena, seguridad en quien ponemos lo que somos, y por este somos lo que edificamos.

Feliz día
Un abrazo
Xabier Alonso
28-06-2018

miércoles, 27 de junio de 2018

FALSOS PROFETAS





Profetas de mal agüero, profetas ilusionistas, profetas ilusioros; profetas iluminados, profetas de tormentas; profetas de desgracias, profetas desgraciados, profetas desgraciadores; profetas sin profecía, profetas aprofetas, profetas apóstatas, profetas apostadores; profetas sin cabeza, profetas cabezones; profetas sin lengua, profetas de habladurías; profetas ciegos, profetas cegadores; profetas manipulados, profetas manipuladores; profetas vacíos, profetas sin pudores; profetas, profetas, profetas....
Guardaos tened cuidado de palabras vacías y palabrerías, de lobos hambrientos con pieles de corderos.
Jesús nos previene y su deseo es que busquemos y seamos profetas de cuerpo entero.

Feliz día
Xabier Alonso
27-06-2018

martes, 26 de junio de 2018

SAN PAIO




Santo Paio, San Pelayo, San Pelagio... nomes estes do mesmo meniño, heroe mártir, xoven valente, que entrega a vida nos tempos da reconquista. 
podedes entrar neste enlace para coñecer un pouquiño a súa vida


Nacido en Albeos, Crecente, na nosa diocese de Tui-Vigo é exemplo de xenerosa entrega e modelo de pureza de corazón, limpo de corpo que na súa adolescencia non repara en facer da súa vida ofrenda en Cristo no martirio. 
Paio ven sendo unha chamada constante a non ter medo ante as ameazas, a non dobregar ante as tentativas das riquezas, do poder e do pracer, a profesar con entereza a nosa fe. Podemos gloriarnos e dar grazas a deus por termos un exemplo de santidade que é modelo para a mocidade dos noso tempos. Podemos dar loanza ao Señor por agasallarnos coa lumieira da santidade deste xove.

Feliz día
Xabier Alonso
26-06-2018




lunes, 25 de junio de 2018

LA PAJA EN EL OJO AJENO




Observas y descubres los defectos de los demás. Te enfadas y parece que no se dan cuenta de lo mal que lo hacen. Te pone nervioso pensar que no avancen, que sean tan tontos o no cedan a mejorar. Y ves las limitaciones, y los errores, y las meteduras de pata, y tantas y tantas cosas. 
Creo que podemos tener un problema si nos hacemos jueces de los otros y no vemos más allá de lo aparentemente defectuoso.
Hoy el evangelio del día nos golpea con dureza en el orgullo de nuestra actitud de prepotencia y aparente santidad que tantas veces queremos mostrar. Y no me refiero solo a lo que pensemos cada uno, sino, la llamada a que abandonemos también ese orgullito de que somos los "más mejores" que decía uno. Una sociedad, la occidental, que tantas veces ha visto por encima del hombro a los demás pueblos, naciones, culturas y razas. Y aún conservamos ese sentimiento imperialista de poseedores de la verdad y garantes del bien, portadores de la justicia y heraldos de la civilización. 
Un poquito de humildad nos viene bien, sobre todo, al ponernos ante la vida de tantas personas que sufren la lacra de las guerras, injusticias y violencias, tantas personas que se ven obligadas a abandonar sus tierras, arriesgar sus vidas, emigrar o buscar refugio. Y ahora, no es tiempo de rasgarnos las vestiduras, sino de, ser también conscientes de devolver en justicia que lo que viven es también consecuencia de nuestros errores históricos, que su penitencia es por nuestro pecado, que su pobreza es por nuestra opulencia. No está de más que devolvamos bien por el mal cometido. 
No veamos la paja en el ojo ajeno, señalando como jueces, y saquemos la viga del nuestro.

Feliz día
Xabier Alonso
25-06-2018

domingo, 24 de junio de 2018

SAN XOÁN




Celebramos esta solemnidade do nacemento do que había de anunciar a chegada do Salvador. É Xoán, nado da fecundidade da misericordia de Deus, onde a vellez e infertilidade, imaxe dos antigos tempos, convértense na novidade da intervención do que fora prometido durante séculos. 
Xoán é o seu nome, nome de fidelidade e misericordia. 
Aquel que saltou de ledicia no ventre da súa nai que nos axude a saltar de gozo ante a intervención de Deus. Saltemos de gozo, loemos con contas de ledicia, proclamemos da viva voz a palabra.
O que foi profeta, voz no deserto, nos alente a sermos e vivirmos cunha actitude profética: austeridade de vida, denuncia da inxustiza, anuncio de novos tempos.
Xoán sinala a presenza do Señor Xesús para que o sigamos, así, poidamos axudar a moitos a coñecer, amar e seguir a Xesús.
Xoán entregou a súa vida pola verdade e a xustiza, anticipando o testemuño dos crentes ata facer da súa vida ofrenda unida á cruz de Cristo.

Benqueridos amigos
Feliz día de San Xoán
Xabier Alonso
24-06-2018

jueves, 14 de junio de 2018

UN POQUITO DE POR FAVOR




Esta foi unha frase que se fixo famosa hai uns anos por unha serie de televisión. E isto é o que reclamo nalgunhas persoas "un poquito de por favor", "un poquito de educación" E insisto, "por favor".
Paso a relatar un detalle que me fixo reflexionar onte ao mediodía. Como saben algúns, teño por costume participar nas celebracións matinais da festividade de S. Antonio na parroquia da Florida de Vigo. Magnífico todo. Unhas celebracións tranquilas, coa participación de moita xente e os servizos desinteresados de moitas persoas da parroquia que fan posible que todo discurra con normalidade. Un grupo de sacerdotes que estamos a disposición dos que veñen ao longo do día: Misa, confesións, cantos, etc.
O que vou contar non é o máis importante, nin deixa de ser unha anécdota, e por suposto non empaña para nada o resto do día.
Ao rematar unha das celebracións, se non lembro mal, a das doce. Estabamos xa dispoñendo para ir para a sacristía, e unha señora, de mediana idade, moi mal encarada e de moi malas formas, achegouse a min, e cun tono moi despectivo e en alta voz declarou:
"¿Es que no se reza la oración de san Antonio al final de la Misa?, Esto es una vergüenza, resulta increíble..." 
Imaxinarvos a cara que se me quedou. Respota inmediata: "Eu non son o párroco". Non tiña eu o corpo para enfrentarme a este tsunami que viña de frente, e me coñezo e igual acaba enzarzado nunha discusión sen remedio.
Entón outro compañeiro, con máis man diplomática intentou, sen éxito, porque ela estaba nos seus trece e bloqueada, dar unha explicación "desde que comeza a Eucaristía ata que remata, todo está dedicado a S. Antonio". Intento fallido, as cartas diplomáticas viñéronse abaixo. 
Por fin chega o párroco que lle entrega unha estampa. Resposta: "la oración ya la se", e no mesmo tono e con cara de vinagre sae porta para fora.
¿Qué me fixo reflexionar?
Pois moitas cousas. Pero non quero entrar nin no ámbito litúrxico, nin no mal que me pareceu que alguén estea a reclamar unha acción devocional diante da imaxe a quen ven a rendelle a súa homenaxe, mentres o resto das persoas están a rezar, e a garganta pelada como estaba ela. Nin vou xulgar, nin a xustificar.
O que quero é compartir é isto:
Que noutros ámbitos, este é un caso excepcional, as persoas non se comportan deste xeito. 
Que o normal é preguntar, primeiro saudando, presentándose e dicindo que ten unha suxestión. Porque sinceramente eu a esa señora non a coñezo de nada e supoño que non sei se terei a oportunidade de vela na miña vida. Pero se a vexo non me lembro da súa cara.
Que se alguén ten algunha queixa preguntará quen é o responsable, ou a quen ten un que dirixirse.
Que se algo non me gusta porque se fai distinto a outro lugar podo manifestar a miña extrañeza, porque estou acostumado a outro xeito, pero podo saber cales son os costumes nesa parroquia.
Que non podo ir de dogmático pola vida nalgunhas cuestións secundarias, cando logo somos laxos e moi elásticos nas cousas fundamentais, como a Misa dominical, ou o compromiso eclesial, ou a oración ou a atención aos máis necesitados. ¿por qué somos máis papistas que o papa no que non é importante?. Que neste caso o papa o que di é que non andemos con cara de vinagre, que parece que Deus nos debe todo.
Que me gustaría saber por qué esta muller proxecta o seu enfado desta forma. Penso que cando somos críticos e esixentes con que ostenta o poder, véxase o clero, estoume crecendo.
O que non me deixou de sorprender que o pobre de S. Antonio estaba alí vendo todo, que pasou bastante desapercibido, dito sexa de paso, no medio de tanta xente, e que ao final quedou sen saber que recado traía a boa da muller.
Visto o visto, hoxe recei por ela, para que se resolvan os seus problemas, e nestas cuestións "un poquito de por favor".
Con cariño a San Antonio.

Feliz día
Xabier Alonso
14-06-2018

martes, 12 de junio de 2018

SAN ANTONIO





Non hai Igrexa na que non atopes unha imaxe de San Antonio de Padua, ou conforme ás súas orixes, de Lisboa. Achegarse a este santo é deixarse encher da sabedoría nacida da humildade propia do carisma franciscano. 
Unha palabra certa, sinxela, que penetra no cerne da alma e fai reconstruir a nobreza do Evanxeo que o Espirito pon en cada un. 
Lumieira de esperanza que se abre paso no incerto de quen perde o rumbo e necesita un guiero seguro que lle leve á fe. 
Antonio axúdanos a recuperar a  inocencia que abrolla do Deus feito neno. 
Antonio desvélanos o misterio da presenza do Deus feito alimento, carne que é manxar no pan eucaristizado, sangue da ofrenda no viño santificado. 
Antonio alértanos ante os perigos de deixarnos deslumbrar por verbas enganosas que nos confunden e alónxanos da verdade. 
Antonio ensínanos a abrir o corazón á palabra que agroma nunha humanidade cheíña de verborrea. Antonio fainos confiar no milagre de que a vida pode dar unha volta e recuperarnos do que nos desalenta. 
Antonio pode empurrar os nosos pes para que saiamos ao encontro do que padece. 


Antonio por el non pode, non sabe, non serve, non chega. 
Por Antonio descubrirmos que todo é obra do amor do Señor.
 Por iso, hoxe, con el digamos si ao Deus bondadoso, ao que se fixo sinxeleza, humildade, palabra, verdade, alimento, vida, milagre, esperanza. 
Con Antonio recibe neste día todo isto do Señor.


Felicidades a todos os Antonios.
Feliz día
Xabier Alonso

UN NOVO AGASALLO PARA A VIRXE DA FRANQUEIRA




Estamos afeitos a deixar onda a imaxe da Virxe ofrendas de agradecemento e petición. Moitos son os que, con moito sacraficio, non so polo valor, senón tamén polo que significan entregan esa ofrenda como mostra de cariño á Nosa Naiciña. Lembro o día que unha muller xa anciá entregou un par de pendentes que foran da súa avoa. Imaxinarvos o tempo que tiñan. A min partiume o corazón porque non podía ser que aquela muller se desprendese de algo tan apreciado. Pero asúa insistencia foi a que venceu. Todas as ofrendas están ben custodiadas, coidadas e garimadas, pois detrás de cada detalle hai unha historia, un relato da vida, unha bágoa e un soriso, unha ilusión e un corazón pacificado polo amor tenro da Nai.
Onte atopei este tesouro, que queda tamén arquivado no santuario e que comparto convosco. 
É un poema oración que lle entragou unha muller que se chama María Luisa Castro. Gracias pola túa pregaria que poñemos tamén todos xunto a ti. María Luisa é de Ourense e ten 94 anos.
Transcribo este tesouro


Nosa Señora Bendita
a santiña da Fraqnueira
véñoche a dar as gracias
e o fago desta maneira.



Fai anos viñen eiqui
e cheeguei desconsolada
pedir pola miña filla
gracias a vos curada.



Quéroche pedir por min
oh Santiña da Franqueira
auméntame máis a fe
e tamén cúrame esta reuma.



Oh. Señor non me abandones
anque teña pouca fe
confío en que me perdones.


María Luisa Castro
Ourense
10-xuño-2018
(94 anos)

feliz día a todos
Graciñas aos que cada día levades no corazón á nosa Virxe da Franqueira
Xabier Alonso

sábado, 9 de junio de 2018

ESCUCHA Y TENDRÁS VIDA




Este domingo, retomadas las lecturas del Tiempo ordinario, nos sitúa frente a los que se enfrentaban a Jesús. No aceptaban que un "no instruido" según ellos en el arte de las leyes divinas viniese a hablar de Dios como Padre. No consentían que un artesano liberase a los asediados por el Mal. No podían ver con buenos ojos que todos lo buscasen a él, que quisieran estar con él.

recordemos el texto de este domingo en el Evangelio  de Marcos

"Foron para a casa; alí xuntouse de novo tanta xente, que nin podían comer. E cando o souberon os seus parentes, foron buscalo á forza; porque a xente dicía que perdera o sentido.
Os letrados que baixaran de Xerusalén, dicían: "ten dentro a Belcebú; bota fóra os demoños co poder do príncipe dos demoños". El chamou por eles e púxolles estas comparanzas:
‑¿Como pode Satán botar a Satán? Se un reino está dividido en contra de si mesmo, non se pode manter en pé. Se unha casa está dividida en contra de si mesma, non pode subsistir. Así que, se Satán está dividido e loita contra si mesmo, non pode subsistir e está perdido.
Ninguén pode entrar na casa dun home forte, e roubarlle canto ten, se primeiro non o amarra; só entón poderá arramplar con canto hai na casa.
Tede por seguro que todo se lles perdoará ós homes, os pecados e cantas blasfemias digan; pero a quen blasfeme contra o Espírito Santo, nunca se lle perdoará, e cargará eternamente co seu pecado.
Isto dicíao porque eles acusábano de que tiña dentro un espírito malo.
Nisto chegan súa nai e mais os seus irmáns, e mandárono chamar desde fóra. Era moita a xente que estaba sentada arredor del, e fóronlle dicir:
‑Aí fóra están túa nai e mais teus irmáns, que te veñen buscar.
El respondeu:
‑¿Quen é miña nai, e quen son meus irmáns?
E mirando os que estaban sentados arredor del, dixo:
‑Velaí a miña nai e mais os meus irmáns: pois o que cumpra a vontade de Deus, ese é o meu irmán, a miña irmá e miña nai."

No tenía ni tiempo para comer, todos le buscaban. Jesús estaba desbordado, y vienen ellos, y lanzan una calumnia. Curioso, no hace mucho, el Papa Francisco, en esa insistencia en que cuidemos las relaciones, habla del chismorreo como terrorismo. Lo define como el que va, pone la bomba y se escabulle dejando las consecuencias de muerte. Y en esto vemos los letrados buscan la confusión, arremeten contra Jesús poniendo esa semilla de maldad "lo hace en nombre de Belcebú". Esto nos suena. Alguien que molesta porque es bueno, porque hace el bien, ya se mete la inquina "será por interés", "buscará beneficio", "seguro que está pagado por otros". Quien no escucho en alguna ocasión que si la Iglesia, o una obra de caridad o personas concretas, están al servicio de "intereses ocultos". Pues, como se puede comprobar esto de lanzar la bomba del escándalo o el desprestigio, o desgraciadamente la calumnia, viene de lejos. No olvidemos lo que Jesús nos dice "bienaventurados cuando os persigan, calumnien por mi nombre...".
Es bueno conocer las motivaciones de las decisiones y el fundamento de lo que hace. Demos un pequeño repaso:
Jesús es impulsado por el Espíritu, y éste lo lleva como leemos en el evangelio, a entrar en el desierto, a vencer la tentación, a ser ungido como Mesías en medio de los que acudían a ser bautizados por Juan. Por lo tanto, en el silencio del desierto, Jesús no busca el éxito, sino discernir la voluntad del Padre. Su elección es desde el despojarse de si.
Su palabra es una llamada a la conversión, pues está cerca el Reino. Es una invitación a la fe. Sigue la tradición profética llamando a volver el corazón al Padre amado.
Su elección no es los importantes, destacados y próceres de la sociedad, llama a hombres sencillos, trabajadores, algunos de conducta bastante cuestionable, no pocos eran pecadores. No buscaba pues influencias en las altas esferas de la sociedad.
Su cercanía es a los despreciados, a los aprisionados por el mal. El Reino es liberar al hombre de lo que lo esclaviza, sanar al que no tiene esperanza, dar palabra a quien está vacío. Pero lo hace en contra del criterio de lo establecido. Habla de perdón, cura en sábado, toca leprosos, cuestiona las normas injustas que algunos justifican como divinas.
Marcos lleva pocos capítulos, solo tres, y ya están algunos confabulando para eliminar a Jesús. El elije a doce, por sus nombres, para que estuviesen con él, predicar y sanar liberando del mal con misma autoridad. Esto ya no hay quien lo pare. El Reino está entre nosotros.
Ahora, la presencia de sus parientes, de su madre, le ayuda a dejar claro cual es la motivación, la razón de todo "escucha la Palabra", resuena el "Shema Israel", escucha Israel. Dejemos de escucharnos a nosotros mismo, nuestros intereses, nuestros gustos, nuestras satisfacciones, nuestros éxitos. Al escuchar, acogemos el deseo de Dios para nosotros. Escuchar es entrar en relación, por eso, Jesús habla de familiaridad, de acogida fecunda, de unidad. Escuchar la Palabra, escuchar a Dios, acogerle en nuestro corazón, hacerle nuestro y dejarnos hacer de El es fecundidad, es unidad, es vida. No de lo que le acusaban los letrados.
Escucha y eres hermano, hermana, madre, de El, de Jesús. Escucha y la palabra será fecunda haciendo presencia del mismo Señor, del Reino, de la salud de la libertad. Escucha y tu mirada será la de ser hermano en Cristo con el hermano.
Escucha y vivirás.

Feliz domingo a todos
Xabier Alonso
A Franqueira, Prado, A Lamosa
10/06/2018



viernes, 8 de junio de 2018

SAGRADO CORAZÓN DE JESÚS




Hoxe é un día moi especial para a parroquia de Prado da Canda. Desde hai  cento vinte anos esta comunidade celebra con solemnidade esta festividade do Sagrado Corazón de Xesús. Por este motivo compartimos un retazo da súa historia e a oración de abandono. Así taménc omo a letra dun canto coñecido e ampliado para o uso na procesión que estes días estrenamos.
Cristo, na Cruz, fai que o seu corazón sexa fonte de vida, de graza e misericordia para a humanidade.

ÁS 8 DA TARDE MISA OSLEMNE E PROCESIÓN



SAGRADO CORAZÓN DE JESÚS
ORACIÓN DE ABANDONO

Tómame Señor Jesús, con todo lo que soy; con todo lo que tengo y lo que hago, lo que pienso y lo que vivo. Tómame en mi espíritu, para que se una a Ti; en lo más íntimo de mi corazón, para que solo te ame a Ti. Tómame, Dios mío, en mis deseos secretos, para que sean mi sueño y mi único fin, mi total adhesión y mi perfecta felicidad. Tómame con tu bondad, llevándome a ti. Tómame con tu dulzura, acogiéndome a Ti. Tómame con tu amor, uniéndome a Ti. Tómame mi Salvador, en tu dolor, tu alegría, tu vida, tu muerte, en la noche de la cruz, en el día de la resurrección. Tómame con tu poder, elevándome hasta Ti. Tómame con tu ardor, inflamándome de Ti. Tómame con tu grandeza, perdiéndome en Ti. Tómame para tu misión, para una entrega total, para servir y amar a mis hermanos. Tómame, oh Cristo mi Dios, Corazón amado, sin límites y sin fin. Toma lo que puedo ofrecerte, y que pueda poseerte a Ti en el abrazo del cielo, tenerte y conservarte para siempre, por los siglos de los siglos. Amén

Dueño de mi vida vida de mi amor,
ábreme la herida de tu Corazón.

1. Corazón divino, dulce cual la miel,
Tú eres el camino para el alma fiel.
2. Corazón divino qué dulzura dan,
de tu sangre el vino, de tu carne el pan.
3. Tú eres la esperanza del que va a vivir,
Tú eres el remedio del que va a morir.
4.- Corazón Divino abierto por mí,
dame que yo viva y que muera en Ti.
5.- Corazón Divino, Cordero Pascual
vida ofrecida en la libertad
6.- Corazón Divino, nuestro Salvador
en la Cruz tu reinas, eres el Señor
7.- Corazón Divino, Príncipe de Paz
arranca del mundo, pecado y maldad
8.- Corazón Divino, sello de amistad
que a todos nos unes en la caridad
9.- Corazón Divino, fuego del amor
para Ti alabanza, la gloria y honor.
10.- Corazón Divino, Camino y Verdad
que lleva a la Vida, al amor y paz
11.- Corazón Divino, rostro del Amor
misericordioso, fuente de perdón.

martes, 5 de junio de 2018

¿QUE QUIERE EL CÉSAR?




Ayer os invitaba a ver la centralidad de abandonarse en el Señor. El es todo y lo llena todo. Aquellos que se sentían cuestionados por Jesús no cesaban en buscar la forma de dejarlo en evidencia y denunciarlo. Ahora, en el famoso texto de dar al César lo que es del César, entramos de lleno en lo quien es el más importante en la vida del hombre. 

Mandáronlle algúns fariseos e herodianos, para o pillaren nalgunha pregunta. O que chegaron onda el, preguntáronlle:
‑Mestre, sabemos que es sincero, e non andas con miramentos, porque ti non te deixas levar polos respectos humanos, senón que ensinas o verdadeiro camiño de Deus. ¿Está permitido pagarlle a contribución ó Cesar, ou non? ¿Pagámoslla ou non lla pagamos?
Xesús, decatándose da súa hipocrisía, contestoulles:
‑¿E por que me queredes comprometer? A ver, traédeme un denario para que o vexa.
Eles leváronllo, e el preguntoulles:
‑¿De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición?
Contestáronlle:
‑É do César.
Xesús replicoulles:
‑Pois logo dádelle ó César o do César, e a Deus o de Deus.
E ficaron pasmados.


El César, puesto en el texto con mayúscula, está poseído de autoridad divina, y por lo tanto, según el imperio, es dios y a él se le debe todo y entregarlo todo.
Pues, hijo mío, no puedo darlo todo y adora a dos dioses.
Tendré que entregarle lo que le corresponda, pero siempre desde la mirada de Dios. Por esto, os envío el enlace de un documento reciente de la Santa Sede que nos viene como anillo al dedo. Se titula Consideraciones para un discernimiento ético sobre algunos aspectos del actual sistema económico y financiero. Con paciencia y calma puede ser un buen trabajo de lectura para ver el pensamiento actual de la Iglesia sobre este aspecto, heredera de la gran tradición de la Doctrina Social y del compromiso con los últimos.



Feliz día
Xabier Alonso
05-06-2018








lunes, 4 de junio de 2018

TODO TUYO




"Esto es mío", "Esto es de todos", "Esto es tuyo", "No tengo nada". 
Un proceso necesario y que refleja la libertad del que vive en Dios. La lucha por la supervivencia está escrito en lo más profundo del ser humano, y eso supone, desterrar de nosotros al que pueda ser una amenaza. 
Esta es la parábola que cuenta hoy Jesús en el evangelio, 

‑Un home plantou unha viña, rodeouna cun valado, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda.  Logo arrendóullela a uns viñateiros, e marchou para lonxe.
No seu tempo, mandou un criado para cobrarlles as rendas da viña ós viñateiros Pero eles, botáronse enriba del, zorregáronlle duro, e despedírono coas mans baleiras. Vaise el e mándalles outro criado, pero tamén mallaron nel e aldraxárono. Mandoulles outro, e matárono; e a outros moitos bouraron neles e matáronos.
Pero aínda lle quedaba un a quen mandar, o seu fillo benquerido; e mandóullelo de último, dicindo para si: "El é fillo meu, e hano respectar".Pero os viñateiros comentaron: "¡Oi! Este é o herdeiro: veña, matámolo e ¡herdanza para nós!". E agarrárono, matárono e botárono fóra da viña.
¿Que fará o dono da viña? Volverá, acabará con estes viñateiros e daralles a viña a outros.
¿Ou seica non lestes aquilo da Escritura: A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal;
esa colocouna o Señor; ¡que regalía para nós!?
Decatándose de que a parábola ía por eles, quixérono prender, pero por medo á xente, deixárono e fóronse.
De no tener nada pasaron a creerse los dueños de todo. Cuanto suena esto.
Hoy te invito a que veas todo como don gratuito de la mano bondadosa del Señor. Aquello que comenzaban a sentirse violentados por las palabras de Jesús se sentían dueños y celosos custodios de la tradición que iban amoldando a sus intereses, y no eran capaces de reconocer la presencia del Salvador. A Jesús la pasó como al hijo del dueño de la viña, expulsado fuera de la cuidad, pues no es aceptado entre los suyos, muere en manos de los leales a la ley de Dios. 
No expulses al Señor de tu corazón, de tu vida, de la realidad cotidiana.
Recuerda es todo del, y todo es obra de su amor gratuito.

En María, todo del Señor. Con María, todo nuestro ser es del Señor.

Feliz día
Xabier Alonso
04-06-2018




domingo, 3 de junio de 2018

ALIMENTO DE VIDA, SANGRE DE ALIANZA




Hambre de Dios, de perdón, 

de unidad, de comunión;
sed de vida, de paz y de amor.


Comida y bebidas que nos das Tú, Señor,
no es algo ajeno, eres Tú,
que en ofrenda y sacrificio,
de entrega y de amor
a todos y cada uno,
por todos y cada uno
te haces oblación.


Hoy, en silencio, ante Ti,
hoy mi corazón quiere cantar
gozar y amar
hoy quiero proclamar
que Tú en mi,
Tú en nosotros
Tú para y con todos.


Hoy pan y vino,
Cuerpo y Sangre.


Gracias, Señor, por hacerte comunión
gracias, Señor.


Feliz día de Corpus Christi
03-06-2018