miércoles, 30 de noviembre de 2016

DESPEDIDA



Estamos afetitos a ver nos últimos días estilos ben distintos de óbitos de persoeiros insignes. Onte deixounos un sacerdote, antigo misioneiro en África e bo amigo. Non pretendo facer un panexírico de quen foi o meu párroco durante moitos anos e, na miña infancia, fixo posible aquel soño de cativo de ser sacerdote. Waldo, vigués de nacemento, adicou a maior parte dos seus anos ministeriais ás parroquias redondelanas de Trasmañó e Cedeira. A parroquia anterior fora a cañicense de Valeixe, e tanto nesta, onde comezara unha experiencia de mozos con inquedanzas misioneiras, como nas últimas, sempre viviu dúas liñas esenciais que marcaron o seu labor. Por un lado as súas lembranzas e aventuras misioneiras en África como misioneiro da Congregación dos Misioneiros espiritanos e a outra moi ligada a ésta, a inculturación da fe, da que foi profesor no seminario e un defesor do uso da língua galega na Igrexa. 
Non esquecerei o primeiro día que pisei o seminario de Tui da súa man, e que, supuso acceder ao cursiño de ingreso e despois facer todo este vieiro vocacional. Foi un acompañante no camiño e do cal teño sempre unha débeda de agradecemento con el. Por todo quero dar grazas a Deus e convidarvos a que poñamos a nosa oración agradecida ao Señor. 
Nestes meses estamos a despedir a moitos dos nosos compañeiros sacerdotes, e, é o momento de pedir a todos que recemos e fagamos moito pola promoción das vocacións sacerdotais.  Somos unha familia que se vai facendo maior e cansa, e, necesitamos que os xoves sigan a escoitar a invitación do Señor a seren pescadores de homes.

Hoxe, día de Santo André, patrono de Cedeira, encomendo á protección da Virxe María e dos santos ao noso querido Waldo.

Unha aperta amigo, moitas grazas Waldo

Xabier Alonso
A Franqueira
30-11-16

martes, 29 de noviembre de 2016

¿PARA QUIÉN?


Lucas 10,21-14
Hace unos días nos daba una conferencia o profesor de Santiago de Compostela Andrés Fernández Farto. Magnífica exposición de los primeros tiempos de la Iglesia y en la que explicó como el cristianismo se extendión rápidamente por varias razones. La primera eran tiempos convulsos y en que se necesitaba una respuesta a las inquietudes del hombre. Lo segundo los cultos paganos y los dioses trataban al arbitrio al hombre y la religión era un culto externo. La fe cristiana es relación personal con Dios y por lo tanto una respuesta, además de razonada, un encuentro vital. Lo tercero es la seriedad en lo tiempos de iniciación y preparación del bautizado, con la dedicación personal a cada uno de los que eran preparados.
En la conversación una de las cosas que más me llamó la atención fue como el cristianismo era la religión delos ignorantes, de los de abajo, de los pobres, de los incultos. Pronto se irán incorporando filósofos y pastores con la capacidad de dar cauce a las enseñanzas y para saber responder a las ideas de los tiempos. Pero que estos escritores conservan la frescura y la belleza de lo que está cerca de la realidad.
Así pues, recuperemos nuestra pertenencia a la comunidad de los pequeños. Hoy el evangelio nos muestra a Jesús agradecido por revelar su rostro a los pobres, los sencillos y los humildes. Gracias Padre que nos ves cara a cara a través de la mirada compasiva de tu hijo.

Nosa Señora da Franqueira pide por nós para que nos sexa dado o coñecemento do amor de Deus polo seu Espírito

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira
29-11-16

lunes, 28 de noviembre de 2016

NO SOY DIGNO


Mateo 8,5-11
Pongo en mis labios las palabras del centurión "Señor, no soy digno de que entres en mi casa. Basta que lo digas de palabra". 
Esta frase me invita a dos cosas:
La primera a ver mi indignidad no en mi condición de hijo, sino en mi actitud al Señor. Es el pecado el que cierra las puertas de nuestro hogar para que entre el Señor. Pero es el quien tiene deseos sinceros de entrar en nuestra vida, compartir el día a día con nosotros. Así, pues, Señor, eres tú quien puede preparar nuestro corazón. Sabiendo que el viene a visitarnos abrimos las ventanas, dejamos entrar el aire fresco, ponemos todo en orden, y esta es una de las dimensiones del adviento, colocar cada cosa en su sitio.
La segunda es el poder de la palabra. Una sola palabra es la que puede dar vida, sanar, rehabilitar. Es la fuerza de la palabra del Señor. Es pues esperar tu deseo de que nuestra vida sea sanada de lo que impide vivir en él. Una palabra, es la Palabra que se encarna en el seno de María, la Palabra que se encarna, que toma carne. Por la palabra la Salvación, la salud, se hace activa.

Nosa Señora da Franqueira axúdanos a ter a nosa casa, o noso corazón ben disposto para recibir ao Señor.

Feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira
28-11-16

sábado, 26 de noviembre de 2016

VEN YA SEÑOR



1º domingo de adviento
"Maranathá! es la palabra que resuena desde el comienzo del cristianismo. Ven Señor, no tardes en llegar, ven ya a salvarnos, ven Señor. Porque nuestros ojos necesitan colirio para estar atentos y discernir donde estás, porque tú nunca abandonas a tus hijos. Abre nuestros ojos para descubrirte, nuestros oídos para oírte, nuestro corazón para amarte. Porque nos ciegan las ilusiones del día a día que no son más que espejismos de una felicidad que se hace fugaz, nos aturden promesas que embelesan el oído y embotan el sentido creyendo en palabrerías que nos distorsionan la verdad, nos atrapan el corazón cuerdas que no son de ternura sino cadenas que nos obligan a derrochar el tesoro en decisiones vacías que no dan más que tristeza. Esperamos al Señor y él espera en nosotros, que no nos paralice el absurdo, lo necio, lo fugaz, sino que derribe el nerviosismo del que no conoce el camino, para entrar en nuestra vida la confianza del que se deja guiar.
Ahora es tiempo de esperanza, tiempo de disponernos al amor, cambiar lo que lleva al odio por lo que conduce a la paz, lo que lleva a la división por lo que nos une, lo que nos encierra en nosotros, por lo que nos lleva a la comunión con los hermanos. Solo tú Señor, por eso, ven a nuestra vida, disponnos para descubrirte ya aquí, sí, entre nosotros.
Nosa Señora da Franqueira, axúdanos a dispornos a entrar neste tempo do advento deixándonos guiar cara ao Reino.

Feliz advento
Javier Alonso
A Franqueira
26-11-16

domingo, 20 de noviembre de 2016

EL ROBO DEL PERDÓN



Lucas 23,35-43
Hoy finaliza el año litúrgico con la Solemnidad de Jesucristo Rey del Universo. Una hermosa culminación, no solo de este tiempo, sino además del Jubileo de la Misericordia. Hoy es día de misericordia, pues el que está colgado en el madero esboza, desde su trono real, el veredicto de un juicio "hoy estarás conmigo en el paraíso". Es el último robo de aquel ladrón arrepentido, le arrebata al mismo Hijo de Dios lo que entrega por toda la humanidad: el perdón, la misericordia.
El centro de la escena de la crucifixión es el Crucificado, allí, clavado de pies y manos lo que le queda es la mirada compasiva y un corazón que desborda amor. Todo lo que se dirige hacia El es violento: burla, mofa, tentación, desprecio, y lo soporta en silencio. Pero aquel hombre, también derrotado por la justicia de los hombres, descubre que es el Señor, el que sufre el mismo suplicio, el que se identifica con el hombre condenado, el que se adentra en el corazón lleno de pecado del hombre, quien descubre a su salvador.
Hoy, sí, hoy estarás conmigo. Hoy la misericordia hace posible que también estés tú en el paraíso.
Nosa Señora da Franqueira axúdanos a manternos no camiño da misericordia a ser ladróns de perdón

Feliz domingo
Javier Alonso
A Franqueira
20-11-16

sábado, 19 de noviembre de 2016

AVE MARÍA


Un grupo de peregrinos, 47 personas de Franqueira, Pardo y Lamosa y de otras poblaciones, hemos ido a Fátima con el deseo de encontrarnos con la Virgen María y escuchar el mensaje que nos trae del cielo. Ha sido un aventura el hacer más de 600 kilómetros en un día para estar unas horas en este lugar de paz que nos ha regalado el Señor por manos de su Madre. 
El itinerario espiritual fue el siguiente:
Fuimos a los orígenes y entramos en casa de Lucía. Junto al pozo pusimos ante el Señor, por medio de María Madre de las familias, también nuestros orígenes: sencillos, humildes, del día a día en el que el Señor se quiere hacer presente. Recuerdo de que el Hijo de Dios quiso nacer en una familia. Hacemos silencio y oramos por nuestras familias, para que, en ellas se viva la paz.
Nos paramos en Valinhos, aparición del 13 de agosto, porque los niños estaban pasando por las pruebas de los interrogatorios. Cuanto nos cuesta aceptar que el Señor nos entrega una palabra por lo que no cuenta, lo pobre, lo ignorante. Nuestra arrogancia nos impide ver la acción de Dios. 
Visitamos Loca do Anxo, lugar en el que el Ángel de la paz prepara a los niños para ser mensajeros de la comunión. Ellos, ausentes de una realidad de tragedia, dolor y violencia de la 1ª guerra mundial, se hacen solidarios entregando sus sacrificios para que cesen las consecuencias de un actuar propio del pecado.
Por el camino contemplamos algunas estaciones del Vía Crucis, el camino del Calvario es el camino del hombre que sufre.
Un camino, el de los pastoricillos, que hacemos hasta el Santuario. Una primera visita á Capeliña nos acerca a la dulzura de la Madre que nos espera. La Virgen les había invitado a una cita cada mes, y es así lo que significa ser creyente y miembro de esta Iglesia, somos invitados, llamados a participar de un encuentro, de la escucha, del compartir.
Antes de comer, visita al trozo del muro de Berlín, símbolo de que los muros se derriban con el amor. La invitación a la conversión y a la paz hace posible un camino de encuentro con los demás como hermanos y de libertad para todos.
De nuevo convocados ante la Virgen visitamos la nueva Iglesia de la Trinidad y celebramos la Eucaristía. Unidos en la acogida de la Palabra y del Alimento hacemos consagración a María, nuestra Madre, entrando en su Corazón Inmaculado para conocer sus secretos de Madre tierna.
Rezo de la Salve ante la Imagen de la Virgen como despedida y visita a la Basílica para encomendar a los pastorcillos la vida de los más pequeños. Los encomendamos para que los cuiden y los protejan.

Amigos, ayer fue un día de gracia por la oportunidad de habernos encontrado una vez más con el Corazón de nuestra Madre.
Feliz día
Javier Alonso
A Franqueira
19-11-16

jueves, 17 de noviembre de 2016

LLORAR



Lucas 19,41-44

Y Jesús lloró al ver la ciudad de Jerusalén. En varias ocasiones vemos a Jesús llorar, delante de la tumba de su amigo Lázaro, suponemos que al ver la comitiva que enterraba al hijo de la viuda de Naím. Hoy lo hace delante de la ciudad santa, Jerusalén, y lo hace por lo que está por venir. Una ciudad que acogerá al Señor entre vítores y a los pocos días lo expulsará al exterior de sus murallas para ser ejecutado. Recordemos las palabras de S. Juan "Vino a los suyos y no lo acogieron". Y vendrá la destrucción,porque al no aceptar al Señor, germina la violencia, la debilidad ante los ataques. Al no reconocer lo que trae la paz y la fuerza nos hacemos débiles y nuestras defensas no soportan el asedio.
Acepta al Señor, acoge al que trae la paz.
Celebremos este día con el salmo 18
Yo te amo, Señor, mi fuerza, 
Señor, mi Roca, mi fortaleza y mi libertador, 
mi Dios, el peñasco en que me refugio, 
mi escudo, mi fuerza salvadora, mi baluarte. 
Invoqué al Señor, que es digno de alabanza 
y quedé a salvo de mis enemigos. 


Nosa Señora da Franqueira ti es o noso amparo e cúbres a nosa debilidade cos teus coidados

Feliz día
Javier Alonso
A Franqueira
17/11/16


miércoles, 16 de noviembre de 2016

QUE HACES?



Lucas 19
Jesús, al relatarnos las parábolas, nos acerca a un mundo imaginario pero muy real. "Un hombre noble..." y nos cuenta como reparte las onzas entre sus siervos para que las pongan a producir. Podemos hacer una lectura inmediata para ver que se nos pedirá cuentas de lo recibido, y es verdad. Pero previamente, antes de ver si hemos producido 10, o 5 o hemos tenido miedo y las hemos guardado, tendremos que reparar en que todo es dado. La invitación que siento esta mañana en el evangelio es el ver que lo que me ha sido dado por el amor de Dios lo tengo que ver como mío, y que, el mayor beneficiado soy yo mismo. 
Piensa. ¿cuales con tus cualidades?. Ojo. No pensemos que el que tiene más capacidades es el más bendecido, porque, cuantos con sus limitaciones, objetivamente, no solo consiguen 10, sino 20 o 40. Lo que ahora se conoce como personas con diversidad funcional y que, a pesar de sus limitaciones consiguen lo que muchos no podemos ni de lejos. 
Tus posibilidades, las expectativas a las que te abres, los proyectos a los que te sientes inspirado. ¿Como las pones a funcionar?. Es la grandeza de ver que todo nos ha sido dado y tenerlo como si fuera solo nuestro y dependiese de nosotros. 
Se nos ha entregado un don, un regalo, la belleza de una misión, una tarea. Lo que haces hoy no cae en saco roto, no queda en el olvido. Ofrécelo como gesto agradecido a quien nos lo entrega todo. Vive con amor y crecerás en amor.

Nosa Señora da Franqueira, ti recibiches do ceo o gran don do Fillo de Deus polo Espírito, e converteches a túa vida nun agasallo para todos. Axúdanos a non ter medo a facer o ben sen lindes nin mediocridades.

Feliz día
Javier Alonso
A Franqueira
16-11-16

martes, 15 de noviembre de 2016

ZAQUEO, BAIXA DA POLA



Lucas 19,1-10
La mirada de Jesús transformó el corazón avaricioso de Zaqueo. Al que estaba perdido, era un perdido y nadie apostaba con él, fue elegido por Jesús.
Yo soy bueno, cumplo, hago, y, por mis méritos Jesús tiene que elegirme, complacerme en mis gustos y concederme mis deseos. 
Al perdido, al que ha machacado su vida por caminos de satisfacción y egoísmo, al ladrón Jesús le robó el corazón.
"Baja enseguida, es necesario que me hospede en tu casa". No pongamos plazos ni esperemos más responder a esa urgencia con la que Jesús nos llama. Baja enseguida, no esperes, no digas ya veré, ya me irá mejor, ya en otra ocasión... es ahora, enseguida. Abrir el corazón para acoger al Señor en el corazón, abrir las puertas al que viene a llenarnos de la misericordia. Agora llega el perdón. Ahora es tiempo de vida.
Nosa Señora da Franqueira, axúdanos a acoller ao Señor coma tí, na fe e na vida.

Feliz día
Javier Alonso
A Franqueira
15-11-16

lunes, 14 de noviembre de 2016

MERCADILLO SOLIDARIO NA FRANQUEIRA

O próximo mes, os días 8 solemnidade da Inmaculada Cocepción e o domingo seguinte, día 11, celebramos no Santuario da Franqueira un mercadillo solidario organizado polo grupo de Cáritas interparroquial. Ademáis do mel, que habitualmente temos á venda para a recadación de fondos, teremos outros productos. As persoas que queoran colaborar poden entregar productos que nos faciliten este avento. Xa dispoñemos dalgunhas cousas que sirvan para facer un pequeno agasallo no Nadal, pero recollemos cousas en bo estado: cadros, louza decorada, figuras, libros, discos. Non recollemos roupa para a venda, a non ser que estea empaquetada e sen estrear. Poden poñerse en contacto connosco por teléfono 986.69.79.79/ 609.47.25.91/ info@afranqueira.org 
O Mercadillo se celebrará no adro do santuario en horario de maña e de tarde
Moitas grazas a todos





PEREGRINACIÓN A FATIMA



CLAUSURA DO XUBILEO DA MISERICORDIA




A tardiña do pasado domingo clebrouse a clausura do Xubileo da Misericordia na nosa diocese, así como nas de todo o mundo, dando grazas a Deus. deixo o texto leido á fin da celebración.

VERBAS FINAIS NA CLAUSURA DO XUBILEO DA MISERICORDIA
Loado sexa Xesucristo, rostro misericordioso do Pai.
Na fin deste Xubileo Extraordinario da Misericordia damos grazas a Deus por termos chamado a vivirmos este tempo de graza. Foi este o tempo de achegarnos, polo don do Espírito, ao corazón entrañable do Pai que nos acolle cando volvemos arrepentidos e doentes polo pecado. Impulsa o noso facer para vivirmos as obras da Misericordia como compendio da acción do seu amor nas nosas vidas.
Agora, facendo balance deste ano, so podemos dar grazas. Hai case un ano foron abertas as portas da Misericordia nesta Igrexa Catedral, na Concatedral de Vigo e nos Santuarios de Fátima e María Auxiliadora de Vigo, na Franqueira e na Antiga Colexiata de Baiona. Grazas aos seus párrocos e ao Cabido polo traballo realizado. Foron moitas parroquias, grupos, familias que se encamiñaron para, entrando nestes templos celebrar o Sacramento da Reconciliación. A nosa Diocese tamén é entrada do Camiño Compostelano, o que fixo deste vieiro, camiño da gran perdoanza, lugar de encontro con xentes de moitos lugares que nos lembran a nosa condición de peregrinos.
Tivemos, asemade, a oportunidade de renovarnos nunha intensa coresma coa que toda a Diocese foi convidada a celebrar as 24 horas para o Señor como momento intenso de oración e de reconciliación.
Non so as parroquias e arciprestados, senón tamén, diversos sectores da pastoral; catequese, pastoral da saúde, xuventude, familia, movementos e asociacións; así como os sacerdotes, relixiosos e relixiosas, consagrados, as delegacións e grupos, fixeron súa a chamada a vivir nas tarefas cotiás o extraordinario deste ano.
Hai unhas semanas un grupo de peregrinos presididos polo bispo peregrinamos a Roma. Alí o Papa, na súa catequese, lembrounos a importancia das Obras de Misericordia. Esta diocese entrega como xesto diocesano a esmola deste ano Xubilar, a través de Cáritas, o resultado da colleita e que quere ser un achegamento á realidade dura dos Refuxiados e Cristiáns perseguidos. Ata o de agora reuníronse 22.000 € que son o agarimo cercano aos que sofren e expresión da vivencia da misericordia.
Para non ser extenso, dicir so grazas. Grazas a Deus, grazas ao equipo de traballo e grazas a todos por este camiño que fixemos xuntos.
As portas da misericordia non están pechadas porque o corazón do Pai está sempre aberto.
Que a Virxe María, Raíña da Misericordia, nos ampare baixo o seu manto.
Xabier Alonso Docampo

Delegado Episcopal para o Xubileo da Misericordia

sábado, 12 de noviembre de 2016

AS CONTAS DA IGREXA



Cando chega ao seu fin o ano natural moitas empresas, institucións e servizos fan as súas contas, presentan resultado de ingresos e gastos do ano pasado, previsións e presuposto do vindeiro ano. Así, a pesares dun tempo de crise, non deixa de sorprender os números. O día da Igrexa Diocesana, coa súa colecta, pero sobre todo, coa toma de conciencia da nosa pertenza á Igrexa, tanmén fai o seu balance. Nas fotos que acompañan este artículo podes ver este balance. Pode resultar que son uns números elebados, pero non son así. A realidade da nosa Igrexa diocesana é que andamos ao día, como calquer familia. Máis aínda, convén fixarse ben no esforzo que facemos os cristiáns en facer chegar a nsa axuda solidaria aos que peor o pasan neste tempo difícil.
Pero permíteme unha comparativa.
Eu non son un siareiro do fútbol, teño que recoñecer que nunca fun a un partido de fútbol de primeira nin de segunda división. Pero, estes días, están a sair os datos do presuposto do equipo de fútbol da cidade de Vigo, o R.C. Celta. Segçun os medios estamos falando de en torno a uns 70 millóns de €uos. ¡Miña naiciña!, e anosa diocese está en 9 millóns. Soio unha pequena reflexión.
O fútbol é un deporte, pero tamén un negocio, e o seu obxectivo, como se ve é acadar beneficios, pois según comentan gañou 10 millóns neste ano, o que é máis de todo o presuposto da nosa diocese.
Hai moitos afecionados ao fútbol e seguidores do equipo, pero non todo van ao partido, pero os que van teñen que pagar. Hai moitos bautizados na nosa diocese, creo que alúns máis que os do Celta, somos 500.000 persoas, non todos van a Misa o domingo, pero a ninguén se lle nega a entrada. Máis aínda, por ser bautizado eres quen de dereirtos e tamén de deberes. Entre moitos deses están, dentro das normas, a recibir os sacramentos, a participar nas actividades, a facer partícipes delas á familia, a recibir unha axeitada formación, a recibila tamén os teus fillos, a que calquera que necesite axuda poida chamar ás portas da Igrexa. Isto sen pasar factura, senón, desde a gratuidade ou a esmola que se entrega voluntariamente e os que poidan. A Igrexa diocesna, como reza o cartel deste ano, é unha familia, non unha empresa como pensan algúns. Se fora isto último sería unha empresa bastante ruinosa. Non sei cantas sedes ten o Celta para as súas actividades, pero non creo que cheguen a unha mínima parte dos que ten a Diocese, abertos a todos e invitados todos: templos, locais parroquiais, centros de caridade, asistenciais, e asemade os que pertencen a comunidades relixiosas colexios, hospitais, comedores, residencias, centros sociais... non son para ter un patrimonio, senón para un mellor servicio. A Igrexa custodia tamén a herdanza cultural e artística de séculos como un servicio á sociedade para unha mellor transmisión da nosa identidade cultural.
Eu nunca gastei un peso en ir ao futbol, pero, despois do dito, cansan determinadas posturas sobre a Igrexa as que é preferible amosar o que somos, sen ruborizarnos e con moita misericordia. 
Neste domingo, día da Igrexa diocesana colabora coa túa parroquia e coa diocese.
Unha aperta a todos e feliz día
Xabier Alonso
A Franqueira
12-11-16









viernes, 11 de noviembre de 2016

DIA DA IGREXA DIOCESANA




Este vindeiro domingo celebramos o día da Igrexa diocesana
Entra nos enlaces das diversas infomacións

A nosa diocese de Tui -Vigo comprende o sur da provincia de Pontevedra. Coa dobre capitalidade amosa a historia secular da cidade de Tui, onde está a Catedral e a puxante e industrial cidade de Vigo, onde está a súa Concatedral. Unha Diocese cativa en extensión pero bastante poboada. Unha realidade urbán e rural, con vilas que son cabezas de comarca e parroquias pequenas que conservan a súa identidade. Con mar como fonte de recursos, coa industria e o turismo, coa universidade e os servizos. Todo o que cada cristián ve no día a día.
Nesta realidade é na que está construida a nosa comunidade, unha gran familia de crentes, que intentamos deixarnos facer polo amor misericordioso.
O Santuario da Nosa Señora da Franqueira é tamén un lugar significativo para os crentes da nosa Diocese, por iso, desde aquí, convidamos a coñecer un pouco máis a nosa realidade.

Entra na páxina web  coñécenos.

Neste enlace tes diversos aspectos desta xornada



A páxina da Conferencia Episcopal Española dedica un bo apartado sobre a financiación da Igrexa e onde adica os seus recursos


Na Conferencia Episcopal Española tamén tes información de como facer un donativo á túa parroquia a través de internet








CLAUSURA DO ANO XUBILAR EXTRAORDINARIO DA MISERICORDIA




Deus, na súa Misericordia, concedeunos o don de asomarnos ao seu amor entrañable.
Neste Ano Xubilar temos recibido do Señor dons infindos que son a mostra do seu amor para connosco. Desde que foi aberta a Porta da Misericordia foron moitos os peregrinos que, de xeito organizado, viñeron gañar as grazas xubilares. Así, segundo os datos, asemade dos grandes encontros que son as Romarías na Honra da Virxe da Franqueira, acudiron a este santuario preto de 2.000 peregrinos que celebraron a fe. Grupos parroquiais, familias oo asociacións, que, acompañados a maior parte polos seus sacerdotes, celebraron a Eucaristía e o Sacramento da Reconciliación.
Tamén entregáronse sobre 2.300 documentos acreditativos dos que fixeron o camiño a pe, a cabalo ou en bicicleta e que nos pediron esta acreditación como lembranza da súa peregrinación. Non contabilizamos os peregrinos das parroquias que veñen en Pascuillas, que son números moito máis elevados, pero que actualmente nos resulta imposible atender. Teñamos en conta que nesta ocasión á celebración das pascuillas peregrinaron 62 parroquias e que na Misa solemne acudiron en torno a uns 8.000 fieis. 
A celebración do mes de setembro desbordou unha vez máis. Durante as fins de semana foron centos os peregrinos chegados a pe e milleiros os que acudiron nos días solemnes das romarías.
Durante o ano foron tamén moitas persoas as que se achegaron a celebrar o Sacramento da Reconciliación.
Por outra banda, a recadación para o signo diocesano a favor dos refuxiados e cristiáns perseguidos chegou aos 2.700 € que foron entregados á Cáritas internacional.
Podenciouse o traballo de Cáritas interparroquial atendendo a un bo grupo de familias en toda a bisbarra da Paradanta.
En distintos lugares foron colocadas carteleiras alusivas ao xubileo coas imaxes do Bo Pastor, o Bo Samaritano e o Pai Misericordioso, axudando con frases do Evanxeo a vivirmos este ano tan especial.
Tamén foron publicados materiais específicos para vivirmos este ano na Franqueira.

Quero pois dar as grazas a todos, tamén de xeito moi especial aos que dedican o seu tempo a atención do santuario de forma altruista e xenerosa.

Grazas á Nosa Señora da Franqueira por ternos dado esta oportunidade para celebrar este acontecemento tan especial.

A celebracion da clausura na Catedral será o domingo 13 ás 5,30 da tarde
No santuario da Franqueira celebraremos as Misas dominicais dando grazas por este ano no horario habitual
Sábado ás 6 da tarde
Domingo ás 11 da mañá e ás 5 da tarde

domingo, 6 de noviembre de 2016

FORTALECIDOS EN LA ESPERANZA



Restan pocas semanas para finalizar el año litúrgico, y, la Palabra que senos propone en la liturgia dominical nos fortalece en nuestro seguimiento del Señor. o que deseamos, buscamos, anhelamos, esperamos; la esperanza, no viene de la posibilidad de que podamos participar de la gloria final. Ahora ya es tiempo de salvación, ahora es tiempo de vida, de gloria, la espera de la bienaventuranza no está separada de la realidad de poder vivirla en el aquí. 
En el texto del evangelio los saduceos vienen a plantear una cuestión sobre lo que ellos no creían: la resurrección. El planteamiento es semejante al de tantas personas que se entretienen y distraen su corazón en el cómo sin pararse a pensar el por qué. Por eso, en la respuesta, Jesús en la respuesta va al núcleo esencial ¿quién es Dios?, Dios de vivos, para El todos están vivos. A partir de ahí estamos llamados a asumir en nosotros el camino de la vida.
La vida en nosotros comienza en la llamada que nos hace a participar de su misma vida, la que nos regala en la muerte y resurrección de Jesús que ha derrotado lo que conduce al hombre a la desesperanza y al vacío: el pecado y la muerte. Lo que estoy llamado a vivir como cristiano, no va en aumentar la posibilidad de llenar mi saco de méritos para presentarlos al Señor, sino, como con valentía, entereza, trabajo y dedicación, he aceptado la vida misma de Dios en mí. La esperanza de la plenitud y de eternidad no es algo lejano, sino presente en el "Kairós" en este tiempo de salvación en el que vivo. Si uno me abofetea, solo por cumplir el mandato del perdón tengo que soportar la ofensa sin mas pensando que algún día seré premiado, o, puedo optar por este camino, que es el de la vida, el que espero gozosamente, viviendo el perdón como un anticipo de lo que gozaré junto a Dios, viendo cara a cara la gloria del amor. El poner la otra mejilla, una heroicidad, es así camino de la fraternidad universal que viviremos en el cielo, pero que está ahora ya aquí al ver en el otro a mi hermano desde el amor de Dios. 
La fe el el Resucitado, presente junto, con, en nosotros, ilumina nuestra vida en esperanza. 
Demos vida, vida que los hombres que experimentan tantas veces en su carne la muerte, por el pecado, tanto el personal como el que provoca la consecuencia de vivir en el dolor del silencio, el abandono, la indiferencia de los otros.
¿Crees en el Dios de la vida?, pues no escojas caminos de muerte, camina en el Señor a la vida, el gozo del encuentro con el hermano en amor.

Nosa Señora da Franqueira, vida e esperanza nosa, aléntanos no camiño da gloria.

Feliz domingo 
Javier Alonso
A Franqueira
06-11-16

miércoles, 2 de noviembre de 2016

LLAMADOS A LA VIDA



 
Hoy celebramos la Conmemoración de los fieles difuntos. A la luz de esta fecha me vienen a la mente varias frases que pongo en común con vosotros.
1.- Morir no es doloroso, lo que duele es el cómo morir.
2.- Nacer y morir es ina experiencia única, personal y por la que debemos pasar cada uno.
3.- Morir no es una elección e nuestra identidad.
4.- Morir con dignidad no lo puede garantizar las leyes sino el sentido común.
5.- Vive dignamente para morir dignamente.
6.- Morirse es la acción más humilde que le toca asumir al hombre ¿vale morirse siendo un orgulloso?
7.- La muerte es la compañera que se convierte en hermana si la vemos con los ojos de la humildad.
8.- La victoria de la muerte es solo aparente, la victoria no está en la fosa sino en el amanecer del primer día.
9.- Descanse en paz, ¿es un deseo?
10.- Tenemos mucho que hacer después de morirnos: vivir.
11.- Cristo en la cruz asume nuestra muerte, en la sepultura desciende a lo más deshumanizador, en el amanecer abre la esperanza de la vida.
12.- "Yo soy la resurrección y la vida". Vida nuestra en tí vivimos.

Encomendemos al Señor a nuetsros fieles difuntos.

Nosa Señora da Franqueira poñemos diante de ti a vida de tantos que manifestaron ao longo das súas vidas a devoción por tí. Acólleos nosa naiciña e dalles o acougo no Reino do Amor e da Vida, no Reino dos ceos.

Javier Alonso
A Franqueira
02-11-2016


martes, 1 de noviembre de 2016

¿QUIENES SON ESOS, SEÑOR?. LOS QUE VIVEN LA MISERICORDIA




Esta festividad de Todos los Santos, bombardeada por nuevas formas de ocio, unas exportadas, otras rebuscadas en el umbral de los tiempos, pero también ambas adaptadas a una visión comercial. Son oportunidades para que la trajeta de crédoto vuelva a ser machacada con un çunico objetivo "pasarlo bien" cueste lo que cueste. Así cada mes acaba teniendo su propia cuesta, ya ésta comenzada en noviembre está temblando ante las navidades que se olisquean en el ambiente comercial, seguida de Reyes, edulcorada por San Valentín, golpeada por el día del padre, pasando Semana Santa, añorado día de la madre para entrar de nuevo en la espiral de gasto y fastos.
Bueno, dejando de lado este pequeño comentario, sí quisiera invitar a que reflexionemos sobre dos aspectos:
1.- La visión pesimista de la vida que nos invita a vestirnos de muerto y a dar miedo. Todos sabemos que los muertos no dan miedo, y esto de usar la cotradicción "muertos vivientes" no es que responda a una mirada vital y esperanzadora de la vida, sino una visión bastante confusa, pues a la hora de la verdad no sabemos la mayor parte de las veces que decir ante la muerte, cuando se convierte en un golpe duro difícil de asimilar. Y, por supuesto, caemos en los tópicos de todos en que pasamos como leve vuelo sin levantar viento. Adentrarse en el "mundo" de los muertos como se hace actualmente en muchos ambientes, resulta no menos que curioso. Más aún cuando algunos gustan de vestir a los críos de muertos pero no son capaces de explicarles que ha pasado con el abuelo que ya no está, o se niegan allevarlos con la normalidad que se merece a un cementerio, estos días en que respira la frescura de las flores y la luminosidad de las velas. No conozco mucha gente que abra su corazón a su pareja y hablen abiertamente de lo que significa la muerte, y que pasaría cuando uno de ambos faltase, y como asumirlo con la serenidad de la fe. Cuanto nos cuesta mirar a los ojos a un moribundo y ayudarnos mutuamente a asumir que la muerte es dulce, pero que el amor es más fuerte que la muerte. Es nuestra fe en el Resucitado la que nos llena de esperanza.

2.- Ahora me quisiera centrar en lo importante de este día: la santidad. Es ésta una palabra que nos suena a demasiado elevado, cuando en realidad el Santo de Dios, la santidad de Dios, la Misericordia, la Compasión, la Bondad, la Justicia de Dios tiene rostro, el del Hijo. Es así, en Cristo, que la santidad no es una idea, un concepto, sino la vida que El pone en nosotros y que nosotros dejamos que viva en nosotros. Y es así, por el don del Espíritu, que la santidad toma cuerpo en el corazón compasivo del señor que acoge, perdona, pone vida donde hay muerte, espranza en la desilusión.
Es así, también, como la santidad se visualiza en los que tienen buen corazón, que su corazón le pertenece a Dios, su vida a los demás, su ideal es el Reino. ¿Que necesito para ser santo? un corazón  bueno, abierto a toso, dispuesto al perdón, humilde y dispuesto a la entrega.
Hoy ponemos como tesoro de nuetsra Iglesia a todos los hombres y mujeres que viven la misericordia.

Nosa Señora da Franqueira, axúdanos a vivir na santidade, no amor, la bondade, na compasión, na misericordia.

Feliz día
Javier Alonso
A Franqueira
01-11-16