TREGUA PARA REZAR POR LA PAZ

 Un año más nos reunimos para la oración del Rosario en esta peregrinación. Esta XX edición estaba marcada por la lluvia persistente y fuerte de esta semana. Todos viendo al cielo y vino la sorpresa. Un confiado inicio, quizás tembloroso, pero con una reflexión. Rezamos por la paz, pensando no solo en la situación en Ucrania, sino, en las 30 guerras que existen en este momento. Con un lazo blanco en la solapa, en un silencio sorprendente, pusimos el corazón en aquellos que han dejado sus hogares, que no volverán a casa, que caminan sin rumbo, que les hacen promesas falsas, que los engañan... y nosotros solo teníamos por delante 6 kilómetros, sin grandes retos, solo la posibilidad de que lloviese. Sabiendo además, que tendríamos la seguridad de volver a nuestro hogar, sentarnos a la mesa a cenar y dormir en cama caliente.

Cuarenta peregrinos salimos después de rezar el primer misterio en Lamosa, el segundo en Corzós, el tercero en Prado da Canda, el cuarto en Fonte da Prata y el quinto en Franqueira.

La celebración de la Misa fue a la Virgen María, Reina de la paz, con una paloma en el centro y las ramas de olivo y las flores como signo de nuestra oración

Gracias de corazón a todos los que habéis participado.

LEVANTAR AO DERROTADO

 

O ensino de Xesús é ben distinto do estilo no que nos movemos nós. Cando nos decatamos das conductas e actitudes incorrectas dos demáis somos quen de indicar con poder e poderío o que debe ser o correcto. Desde que son nenos dicimos aos fillos o si e non da vida. 

En troques, Xesús, lonxe de porse nun estrado xulgador, observa e propón desde a narrativa non un conto aleccionador ao estilo dos contos infantís que teñen como meta unha moralexa instructiva, senón, que Xesús, abre unha fenda no corazón co atractivo de describirnos ao mesmo Deus na súa fondura. Así, o recoñecible relato do fariseo prepotente e orgulloso que reza pondo diante de Deus as súas virtudes, fronte ao humillado recadador que axeonllado non ergue a testa e golpèa o peito pedindo perdón, son colocados diante do mesmo Deus que se nos manifesta coma o que toma opción polos pecadores e desterrados, polos mal vistos e desprezados. Xesús segue a tradición dos relatos ao estilo do seu pobo, cousa que nos acabamos convertendo en moralinas insufribles que nos acaban convertendo en inspectores de conductas e mallando en nós mesmo chegando a cotas de autodesprezo que non son humanas. Cal é o obxectivo da narración? Proclamar unha Boa Nova que vai dirixida aos que se cren moi seguros de si mesmos e desprezan aos demáis. Ou é que Xesús non quere que se salven os prepotentes? A Boa Nova é que Deus da sempre unha nova oportunidade á nosa conversión, que non está pechado ao amor. Que non nos autoxustificamos, que non somos autosuficientes nin autoreferenciais, senón que é el quen nos da vida e nos ofrece a  vida nova do perdón. Que o máis pecador está chamado a sandar e experimentar o amor misericordioso. Que Deus devolve a dignidade perdida a quen se sente na fochanca da podredumbre e se perdeu, para sentalo na mesa do Reino. Por iso a escoita de Deus vai dirixida ao que é sincero na pregaria, se recoñece a si meso, descubre a súa fraxilidade e pide con humildade o perdón. Diante de Deus non temos máis que ser sincero, Deus detesta a mentira e dóelle que nos mintamos a nós mesmos.

Hoxe celebramos este domingo da Evanxelización, o DOMUND, abrindo a nosa ollada aos pobos todos da terra e testemuñar ao mesmo Salvador que ven traernos a vida a todos.

Feliz domingo

Xabier Alonso

Do evanxeo segundo Lucas

Propuxo tamén esa parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
‑Dous homes subiron ó templo a orar; un era fariseo e outro recadador de impostos.O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche grazas porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador. Gardo o xaxún dúas veces por semana e pago o décimo de todo canto gaño".O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levantar os ollos ó ceo, senón que petando no peito dicía: "Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano.

PEDIR

Lucas nos presenta el camino de Jerusalén que realiza Jesús un seguimiento de fe en la que los discípulos van profundizando a través del discernimiento con que el Maestro les ayuda a decir sí y crecer en fidelidad. Hace tres semanas eran los discípulos los que pedían "auméntanos la fe", el domingo pasado un samaritano concluía su camino de conversión, de adhesión personal alabando a Dios y escuchando de boca de Jesús "tu fe te ha salvado, vete en paz", y hoy, nos muestra uno de los medios para fortalecer esa fe: la oración constante de petición.

No es, ni mucho menos, la intención de Jesús que sus discípulos, o sea, nosotros, creamos en una relación mágica con el Dios de Jesús. El es Padre, bueno y justo, que ama sin medida, que espera con paciencia y acompaña a sus hijos. Y pedir nos ayuda a tomar conciencia de nuestra fragilidad, la condición humana como tal, el destierro de toda posible omnipotencia en nosotros, la descentralización de creernos los mejores y autoreferenciales. Por lo tanto, pedir, nos abre el camino de la humildad, la sencillez y la pobreza que el mismo Dios decidió asumir en su propio Hijo. Y lo divino que muestra el Dios de Jesús es la escucha, la empatía, la adhesión a la causa del hombre y la manifestación del Reino. No olvidemos, que al descentrarnos de nosotros mismos, Jesús nos invita a buscar el Reino y su Justicia, y el resto nos vendrá por añadidura. 

Ahora pensemos en qué es lo mejor qu ele podemos pedir a Dios, no pensando en nosotros, sino en todos. Este gesto de pedir nos une a las realidades y condiciones de miseria de tantos hermanos nuestros. A veces decimos ¿de qué me quejo? Pues al pedir sabemos lo que tenemos, no solo materialmente, y si realmente pedimos lo que necesitamos.

Feliz domingo

Xabier Alonso

O SANDADO AGRADECEMENTO

 Xesús camiñaba polos lindes das terras que eran desprezadas e polos lindes das persoas que eran desterradas. Pero non ía ás presas, sen saber onde pisaba, camiñaba cos pes e co corazón, coa ollada posta nos que chama irmáns e disposto a escoitar o laio dos doentes e dos miserables. Por esta razón, onde os puritanos e legalistas, defensores da pureza e cun corazón corrompido polo egoísmo, que senten vergonza dos semellantes, exclúen aos que son unha ameaza e adornan con posturas hipócritas a súa incapacidade para amar (disto segue a haber a milleiros, e algúns con voz pública que defenden as bondades de botar fora aos que nos "contaminan" cando son eles os que mancillan a dignidade da persoa coas súas verbas corruptas). Pois onde moitos ven inimigos, Xesús, camiñando polo mundo, ve irmáns que sofren. Xesús ve oportunidades de fraterna comuñón na que se pode acompañar a saír da fosa profunda onde a vida tantas veces os teñen enterrados. 

Cando os 10 gafos berran ao lonxe din unha palabra, suplican unha mirada, piden compaixón. Nada máis e nada menos. 

Agora ti, irmán que queres estar na fronteira do corazón, pecha os ollos, sinte o laio dos que berran e din hoxe no barullo dun mundo ás presas: ¡compaixón, pidedade!... como a dos pobres que na porta das romarías e nas feiras berraban por unha esmola... mira para min e dime se non son digno de compaixón, merecente de ser axudado.

Penso que nesto último está clave do leproso samaritano, sandado da súa doenza mortal, que regresa con chimpos de ledicia, loando a Deus e dando grazas. Sendo da condición da que viña, nen sequera podería dicir merezo ser digno de compaixón, e descubre ser un home novo, a grandeza da gratuidade do amor de Deus, que non fai acepción de persoas e ama a todos. No que os preferidos do seu corazón son os non chamados, os esquecidos e alonxados. 

Neste domingo quero convidarte meu irmán, a camiñar cun corazón agradecido sabendo que foi polo amor que Deus nos amosou no que se fai pobre na miseria da humanidade para facernos partícipes da riqueza do seu don. 

Hoxe, Domingo, renovamos a nosa condición de fillos rescatados, sandados, limpos nas augas do bautismo, resucitados no que rompe as cadeas da morte e vence as poutas da corrupción. Somos merecentes? Nós, extranxeiros e terra allea, peregrinos dun mundo que nos foi dado, camiñantes na busca da verdadeira patria, queremos unirnos na loanza agradecida do sandado da súa lepra, para con el proclamar "bendito sexa Deus que nos ten limpado"

Seguimos a celebrar estar xornada polo Traballo decente, pidamos un traballo digno para toda a xente.

Que pases un feliz día e pide ao Señor que non peche o noso corazón.

Xabier Alonso

Do Evanxeo segundo Lucas

Indo camiño de Xerusalén, mentres pasaba entre Samaría e Galilea, ó entrar nunha aldea, saíronlle ó paso dez gafos. Pararon ó lonxe, e dando voces suplicáronlle:

‑Xesús, Mestre, ten dó de nós.

El, ó velos, díxolles:

‑Ídevos presentar ós sacerdotes.

E aconteceu que cando ían para alá, quedaron limpos. E un deles, ó se decatar de que estaba curado, volveu loando a Deus con grandes voces. E prostrándose, rostro en terra, ós pés de Xesús, deulle as grazas. Era un samaritano. Xesús dixo:

‑¿Non foron dez os que quedaron limpos? ¿Onde están os outros nove? ¿Ninguén, fóra dun estranxeiro, volveu para lle dar gloria a Deus?

E engadiu:

‑Érguete e vaite: salvoute a túa fe.