domingo, 26 de junio de 2022

NO PODEMOS PASAR DE LARGO

 


Si ahora coges un medio de transporta cualquiera, antes de que se acabe el día estarías en la frontera sur de España. Posiblemente, sin más que un visado, podrías cruzarla, ir tranquilamente por Marruecos y visitar sus lugares llenos de encanto y que son el atractivo turístico de una gran mayoría de los que allí viajan. Me imagino, como es normal, que después de tantos años, cruzando el ría Miño, yendo con toda normalidad a hacer una compra al super de frontera, o al mercadillo de una población portuguesa cualquiera, o haciendo una excursión o una peregrinación a Fátima, ya no te planteas que estás en el extranjero, que no eres ciudadano portugués y que no tienen exactamente la misma legislación. Cuando viajamos a Lourdes, Roma, o Tierra Santa, lo hacemos dentro de unas medidas de seguridad y en atención a las normas de cada país. Si lo haces a América. Pero hay personas que no pueden desenvolverse con la más mínima libertad. No tienen los mismos derechos, ni siquiera de poder manifestar su situación y dar la oportunidad de intentar por lo menos sobrevivir en mundo tan desigual.

Estos días vemos como en la frontera sur se ha dado muerte a personas que buscan solucionar sus vidas y están hartos de sufrir, de que no se les tenga en cuenta, que se les ignore, que se les considere un problema, que se les desprecie y que, sabiendo que ellos no son los culpables de ser pobres, que se les aprovechan de todo, que se les esclavice, aún más les digamos que nos invaden, que son violentos, peligrosos. Y la solución, responderles con violencia, con agresividad, con muerte. El silencio, el pasar de largo, el considerarlo un episodio más sin importancia, es la solución que nos venden. 

Hoy no puedo resistirme a revelarme contra mí mismo ante esta situación. Yo también soy cómplice con mi silencio, con mis pensamientos egoístas que se preocupan de sus cositas del hartazgo y la satisfacción. Dejadme que os comparta lo que ha escrito Mons. Agrelo en su muro, él bien sabe y conoce todo lo que allí sucede, de su crueldad y dureza. Hace unos días nos habló de esto en la Semana de la Caridad y se nos helaba la sangre al escucharlo. Nuestro corazón no puede estar tan endurecido como para callar ante esto, como para vivir sin ponernos ante el Señor y pedir perdón.

Dice así Monseñor Agrelo:

No preguntes cuántos son los que murieron, tampoco cuántos han sido los heridos. “Centenares”, dicen. Cien arriba, cien abajo, ¿a quién importa?

No preguntes cómo murieron. No preguntes si esas muertes fueron evitables. No preguntes por responsabilidades en ese crimen contra unos jóvenes africanos sin derechos y sin pan. 

No preguntes.

La culpa es de los muertos. Los violentos son los muertos. Los responsables son los muertos. Las autoridades de los pueblos sólo pueden felicitarse de haber conseguido que los violentos estén muertos, que los sin derechos estén muertos, que los sin pan estén muertos. 

Y se felicitan, y se aplauden, y se animan a continuar matando a jóvenes africanos sin derechos y sin pan.

Y el periodismo calla: no denuncia; ni siquiera informa. 

Y la conciencia calla: como si Alá bendijese a quienes matan pobres; como si a Dios no importasen los pobres que asesinamos; como si los dueños del poder que nos oprime fuesen también los dueños de nuestros derechos, de nuestro pan, de nuestras vidas. 

Yo no puedo decir que los responsables de esas muertes son los Gobiernos de España y Marruecos; yo no puedo decir que los Gobiernos de España y Marruecos tienen las manos manchadas de sangre; yo no puedo decir que los Gobiernos de España y Marruecos llenan de víctimas un frío, cruel, prolongado e inicuo corredor de la muerte. No lo puedo decir, pero lo puedo pensar, y es lo que pienso. 

Adoradores del dinero a un lado y otro de la frontera. Adoradores del poder a un lado y otro de la frontera. Adoradores de la mentira a un lado y otro de la frontera. Violadores de pobres a un lado y otro de la frontera. Herodes y Pilato se han puesto de acuerdo para matar a Jesús. A un lado y otro de la frontera Herodes y Pilato se han puesto de acuerdo para matar a ese “Dios para Dios”, que son los pobres.

domingo, 12 de junio de 2022

TRINDADE. IMOS FACER

 


Despois dixo Deus: ‑"Fagamos o home á nosa imaxe e á nosa semellanza"

 Deus saíu ao mundo pondo nel a obra do seu amor. Para realizala púxose el mesmo para sinalar como debe ser o home, a imaxe creounos, home e muller, chamados a banadoar a súa soideade e vivir unidos, facendo comunidade no amor coma o mesmo Facedor. E é que Deus, lonxe de ser inactivo e inabarcable, faise accesible e cercano, diálogo para ser e facer. Na verba "fagamos" revélanos ao Deus que realiza, actúa, e dálle o hálito vital a todo para que sexa fermosura do seu ben facer.

Hoxe celebramos a solemnidade da Santísima Trindade. Suxíroche que coloques no teu fogar unha mesa engalanada, preparada para o encontro e a confidencia. Pon tres cadeiras, e unha máis para ti, senta e respira, escoita e dialoga. Pois como te poñas a falar con Deus así será a imaxe que no fondo proxectes del. E pregunta Que facemos? Si. Pregunta a que estamos chamados a facer, el e máis ti, el e máis nos, el e todos. Pois hoxe non é un día para quedarse absorto no Misterio, senón para descubrir como ao Señor segue a dicir Imos facer. Poque dígoche meu irmán, que moito nos queda por facer. Pois do moito que ven de facer cada día desde sempre e para sempre, restaurou o caído na miseria do pecado dando mostras do amor na cruz do Fillo e abrindo a esperanza na resurrección, como creaturas novas que fai o Espírito, sendo cada día pobo e familia, fraternidade e comuñón. Pois, iso, vaia se fai. E agora ti e máis eu, saiamos ser e facer. Ser no amor e facer no seu Reino.

Que o amor de Deus estea contigo. Feliz domingo.

Xabier Alonso


sábado, 11 de junio de 2022

GRAZAS POLAS MOITAS GRAZAS. O meu gradecemento despois da romaría

Hai unhas semanas o cardeal Gianfranco Ravasi, presidente do consello da cultura da Santa Se, impartiu unha conferencia sobre a cuestión do turismo relixioso na Embaixada de España en Roma. Describiu, facendo memoria dunha palabra árabe, que hai tres clases de viaxeiros, os que camiñan cos pes, os que camiñan cos ollos e os que o fan co corazón. Os primeiros son os mercaderes, que van dun sitio a outro buscando facer o seu labor de venda. Estes, chegan, fan o seu traballo e marchan. Os segundos, son os que observan os acontecementos como espectadores do acontecemento. Os terceiros, son os que peregrinan co corazón, adentran no profundo do que acontece e, nin veñen indiferentes, pois son actores, e non marchan de calquer xeito, pois a súa vida queda transformada, renovada, revitalizada. Os tres estilos vense na Franqueira na súa Romaría que acabamos de celebrar. Sen quitarlle o seu lugar a cada un, considero, que é de agradecer que nesta ocasión todos os peregrinos das diversas parroquias que nos reunimos no luns pasado demos unha mostra máis de vitalidade. O que si importa e que ninguen quede indiferente ante o que pasa nunha romaría coma esta. Gustaríame apuntar varios aspectos convosco:

1.- O agracedemento ás comunidades parroquiais. Un ano máis, despois do que significou a paréntese das restriccións a causa da pandemia, demos un exemplo de fe e vitalidade. A pesares das dificultades, que non son poucas, pois as parroquias rurais van mermadas, e non cabe dúbida, que esta situación pegou duro e dámonos conta das persoas que non poideron vir, os responsables das parroquias fixeron un novo esforzo por estar a altura. As imaxes viñas engalanadas coma nunca, fermosas, e cada un embelecía coa súa ledicia, de volvernos xuntar e acompañar ás nosas santas con este sentido de Igrexa en camiño. Quero agradecer a todos o que o fan posible, tamén aos párrocos que animan ás parroquias a participar. Eles son un pilar fundamental na boa marcha desta peregirnación.

2.- Neste ano cabe destacar o respecto e silencio que rodeou toda a peregrinación. A pesares do mal tempo todos nos demos conta do desexo de rezar e dar grazas, de pedir e renovar a fe. O bispo e os sacredotes comentabamos que na Misa solemne, na que participastes milleiros de persoas, en torno a 8.000, houbo un clima de oración e de silencio que axudou a celebrar con solemnidade esta Eucaristía. Dou as grazas ao Sr. Bispo pola súa presenza e as súas palabras de ánimo a todos falándonos da importancia dos santuarios como lugar de encontro e de identidade do noso xeito de vivir a fe. Nun santuario non perdemos a nosa identidade de parroquia, pero nos vincula esta Nai que nos convoca.

3.- Expreso o meu agradecemento de todo corazón as persoas que entregan o seu tempo, esforzo e dedicación coma voluntarios para que todo se realice con cariño. Detrás desta Romaría hai moito traballo calado que é signo de cariño á Virxe da Franqueira. 

4.- Grazas ás autoridades, o Concello e aos membros dos corpos de seguridade que velan polo bo facer, o orde e coidado da limpeza, o tráfico, a sanidade, os sanitarios que atenderon as ambulancias e os que atenderon a todos.

5.- Considero que cada parroquia e cada peregrino volveu a casa coas mensaxes que quixemos transmitir nesta cita: achegarnos á fonte santa de María, manacial onde abrolla a auga viva que é Cristo, que nos sacia a sede de comuñón e de vida; a lumieira de fe que nos descubre no camiñar da vida onde saber escoller o mellor e acompañar aos que se senten perdidos ou nas tebras da tristura; a paz necesaria nun mundo cargado de divisións e violencias. Creo que non volvemos igual, que a nosa vida deu un paso adiante, que as cousas poden mudar para ben.

6. -Por último, que é o máis importante, quero dar a grazas a Deus, Señor da Vida e dono de todo Amor. Ao Pai de tenrura, que nos entrega esta Nai nesta montaña, que nos amosa co seu poder entrañable o camiño da fe, que nos impulsa coa forza do Espírito, que nos axuda a sentirnos e sermos a Igrexa de Xesús, a ser irmáns. 

Rezo por todos vós. Pídolle á nosa Naiciña da Franqueira por todos e cada un. Desexo e espero que nos poidamos atopar por moitos anos no altar e rezar xuntos. Recibide tamén a pregaria polos nosos doentes, polos maiores e polos máis novos. A todos un abrazo de irmán.

Xabier Alonso

domingo, 5 de junio de 2022

9º día da Novena A Franqueira. DERRAMA O TEU ESPÍRITO

 Neste domingo de Pentecostés traio esta fotografía moi aleccionadora. Son as pascuillas de 1985 en que nesa ocasión fixo a ofrenda a parroquia de Gargamala (por certo están recopilada a lista de ofrendas feitas polas parroquias, e algúns textos fermosísimos que daremos á luz para coñecemento de todos)

Como podedes comprobar as reverencias estanse facendo debaixo dunha intensa choiva. No álbum de fotos pon escrito "la piedad de los fieles fue la nota dominante bajo la lluvia en este año 1985". So dicir que é impresionante. Ben sabedes que poucas cousas poden por freno á peregrinación que se realiza a este santuario. É a presenza da Nosa Señora que puxa de nós para poder chegar ata esta montaña e celebrar este día de ledicia.

Hoxe é a solemnidade do Espírito Santo. Como a luz o aluema todo sen dañar e dando calor e vida; como o aroma é embelecedor empapando os corpos e alegrando a alma, como o abrazo é renovador, a caricia sanadora... todo ven gratuitamente do Facedor que nos fai partícipes do Espírito Creador.

Lembremos a secuencia que hoxe se canta 

Riega la tierra en sequía, sana el corazón enfermo, lava las manchas, infunde calor de vida en el hielo, doma el espíritu indómito, guía al que tuerce el sendero.


Así nesta fin da Pascua queremos manifestar a ledicia do don recibido, que nos consagra no amor, que nos fai pobo en camiño e nos devolve a fermosura de sermos fillos e fillas. Descubramos neste camiño da Franqueira os dons que se nos derraman, como a auga que penetra nos montes e enche os mananciais. Deixámonos acompañar e consellar polo corazón entrañable de Deus e dos irmáns, saibados entender as ensinanzas do Señor que podemos compartir no camiño, contemplemos con sabedoría os acontecementos do camiño da vida , renovemos con fortaleza cada paso do camiño para chegar á fin, recoñezamos a grandeza da creación e do seu facedor, acudamos con piedade a orar agradecidos, suplicar confiados, a loar como fillos, e vivamos co respecto e sinceridade o desbordante destes días.

Convídovos a dedicar un rato de oración contemplando os dons do Espírito segundo nos ensina o papa Francisco. E confiemos en que o tempo nos axude. 


Los siete Dones del Espíritu Santo

1. Consejo

En el momento en el que lo acogemos y lo albergamos en nuestro corazón, el Espíritu Santo comienza a hacernos sensibles a su voz y a orientar nuestros pensamientos, nuestros sentimientos y nuestras intenciones según el corazón de Dios. Al mismo tiempo, nos conduce cada vez más a dirigir nuestra mirada interior hacia Jesús, como modelo de nuestro modo de actuar y de relacionarnos con Dios Padre y con los hermanos.

2. Entendimiento

Está estrechamente relacionado con la fe. Cuando el Espíritu Santo habita en nuestro corazón e ilumina nuestra mente, nos hace crecer día a día en la comprensión de lo que el Señor ha dicho y ha realizado. Comprender las enseñanzas de Jesús, comprender el Evangelio, comprender la Palabra de Dios. Si leemos el Evangelio con este don podemos comprender la profundidad de las palabras de Dios.

3. Sabiduría

La sabiduría es uno de los dones del Espíritu Santo, pero no se trata sencillamente de la sabiduría humana, que es fruto del conocimiento y de la experiencia. La sabiduría es la gracia de poder ver cada cosa con los ojos de Dios. Es sencillamente eso: ver el mundo, ver las situaciones, las ocasiones, los problemas, todo, con los ojos de Dios. En la Biblia se explica que Salomón, en el momento de su coronación como rey de Israel, pidió el don de la sabiduría.

4. Fortaleza

Cuántos hombres y mujeres —nosotros no conocemos sus nombres— honran a nuestro pueblo, honran a nuestra Iglesia, porque son fuertes al llevar adelante su vida, su familia, su trabajo y su fe. Demos gracias al Señor por estos cristianos que viven una santidad oculta: es el Espíritu Santo quien les conduce. Y nos hará bien pensar: si ellos hacen todo esto, si ellos pueden hacerlo, ¿por qué yo no? Y nos hará bien también pedir al Señor que nos dé el don de fortaleza.

5. Ciencia

En el Génesis se pone de relieve que Dios se complace de su Creación, subrayando repetidamente la belleza y la bondad de cada cosa. Al término de cada jornada, está escrito: Y vio Dios que era bueno. Si Dios ve que la Creación es una cosa buena, es algo hermoso, también nosotros debemos asumir esta actitud. He aquí el don de ciencia que nos hace ver esta belleza; alabemos a Dios, démosle gracias por habernos dado tanta belleza.

6. Piedad

Este don no significa tener compasión de alguien, es decir, tener piedad por el prójimo, sino que indica nuestra pertenencia a Dios y nuestro vínculo profundo con Él, un vínculo que da sentido a toda nuestra vida y que nos mantiene firmes, en comunión con Él, incluso en los momentos más difíciles y tormentosos. Se trata de una relación vivida con el corazón: es nuestra amistad con Dios, que nos dona Jesús, una amistad que cambia nuestra vida y nos llena de entusiasmo, de alegría.

7. Temor de Dios

El temor de Dios, uno de los 7 dones del Espíritu Santo, no consiste en tener miedo de Dios: sabemos bien que Dios es Padre, y que nos ama y quiere nuestra salvación, y siempre perdona; por lo cual no hay motivo para tener miedo de Él. El temor de Dios, en cambio, es el don del Espíritu que nos recuerda cuán pequeños somos ante Dios y su amor, y que nuestro bien está en abandonarnos con humildad, con respeto y confianza en sus manos. Esto es el temor de Dios: el abandono en la bondad de nuestro Padre que nos quiere mucho.







sábado, 4 de junio de 2022

8º día de la novena Y TODO SE RENUEVA.

 


Y María dijo Sí. 

Estamos ya deseando que llegue la fuerza del Espíritu, lo llene todo con su presencia y nos convierta al amor entrañable de Dios. La promesa de Jesús se realiza con toda su dimensión de eternidad, de esperanza de vida. Y María, la madre del salvador, tiene un papel central. Su sí al ángel en la anunciación aceptaba que "el Espíritu te cubrirá con su sombra", hoy María, en el hogar de la familia de los llamados, en el cenáculo, acepta la maternidad de todo en Cuerpo de Cristo que es la Iglesia. Si en la anunciación se comienza el lenguaje nuevo de la Palabra encarnada, ahora, al derramarse el Espíritu se habla el lenguaje del amor que rompe las divisiones lingüísticas y todos comprenden. Si en la anunciación, María, aceptado que lo que es imposible para los hombres es posible para Dios, en Pentecostés, Dios hace posible cuando nos dejamos llevar por su fuerza. Si María sale deprisa a visitar a su prima provocando por el Espíritu la proclamación de las maravillas de Dios, en Pentecostés, todos se admiran de lo que escuchan y alaban a Dios, cada uno en su lengua.

Y María dijo Sí, y hoy nosotros con ella deseamos que el sí que pronunciemos nos capacite para ser también miembros vivos de su Cuerpo, templos de su amor, vínculos de unidad, renuevos de olivo en torno a la mesa. Y nosotros queremos decir sí, como María.

Ya estamos a punto de terminar esta novena. Hoy tendremos en la celebración de la tarde el testimonio de los seminaristas del seminario mayor de Vigo. Con su rector celebrarán la Eucaristía con nosotros y escucharemos como el Señor provoca el sí a su llamada. Os invito a que renovemos cada uno nuestra vocación y recemos mucho por la vocaciones sacerdotales y por el seminario.

La foto que hoy os pongo es del fotógrafo Gutierrez, Es de los años 20 del siglo pasado. Es en el atrio del santuario. Están las imágenes pasando en procesión. Es una bella estampa de nuestra romería

Feliz día. Xabier Alonso

viernes, 3 de junio de 2022

7º día de la novena RUEGA POR NOSOTROS

 Esta tarde vi llover. Así decía una canción. Y en esta húmeda tarde afloran añoranzas de amor. Esta tarde, como desde hace muchos años, la parroquia de Mondariz Balneario vendrá a participar en la Novena en honor de la Virgen. Siempre es una alegría encontrarse y con más razón este año. Volver y escuchar el texto del evangelio con que nos refuerza la llamada que hace el Señor a decir sí a su amor como aquel día con Pedro. El que le había negado, ahora le responde "tú lo sabes todo, tú sabes que te quiero. 

Pongo en el recuerdo un antiquísima foto de la entrada de la Imagen de la Virgen de Lourdes. No recuerdo quien me la dejó copiar pero es un auténtico tesoro. Si os fijáis hay alguna imagen más. Los peregrinos, y esto es muy típico a principios del siglo XX "posaba" para que la foto no se velase y quedase perfecta. A lo largo de estos años hemos enriqueciendo el archivo fotográfico con verdaderas joyas y me gustaría ir proveyendo con más copias para algún día ir haciendo exposiciones que nos puedan dar idea del tesoro histórico de fe y devoción que vivimos. Además, las parroquias que fueron acompañadas por el escritos Ramón Cabanillas, conservan en la memoria el canto de las coplas antiguas, y que muestran la identidad original de esta romería: una rogativa de las parroquias rurales, que sobrevivían como podían de la agricultura, la ganadería, los montes, y en peregrinación suplican que, después de haber cosechado los campos, viviendo esa comunión con la tierra, sabedores de la responsabilidad recibida del Creador, pongan agradecidos su plegaria con María. Ahora, nosotros, también conscientes de la responsabilidad en el cuidado de la casa común, le damos gracias, le pedimos, le bendecimos, le alabamos, le cantamos al Señor.

El lunes, al finalizar la Misa solemne, las imágenes se trasladan en procesión al santuario. Al pasar por delante del altar, el obispo, lee los nombres de cada advocación, y como una extensa letanía todos responderemos "ruega por nosotros". 

Xabier Alonso

jueves, 2 de junio de 2022

6º día de novena SOMOS HERMANOS


 Esta tarde nos reunimos en oración las parroquias de Franqueira, Prado da Canda y Lamosa. Es una oportunidad para encontrarnos en el santuario, vernos una vez más a los ojos y esbozar un gracias confiado. Hoy tendremos la ocasión de rezar por la paz. Lo hacemos conscientes de que muchas veces el corazón está dividido, nos conduce por caminos que alejan del amor y nos impiden realizar el proyecto de Dios. Nuestra alternativa es unirnos. Unirnos en un abrazo de comunión que nace la paz que derrama el Espíritu.

Somos parroquias distintas y que hemos sido marcados por una historia muy local, pero ¿qué sería de cada comunidad sin el referente de fe y esperanza que nos da reunirnos como peregrinos? Esto nos lo concede cada año el camino de A Franqueira. Os dejo como recuerdo esta foto que tenéis en este comentario. Es una página de la Revista Vida Gallega. En un número de 1911 entre las fotografías que ilustran un reportaje sobre el Santuario dejan la instantánea de la subida por el Camino Real de una de las peregrinaciones de Pascuillas. Con la misma liturgia que se conserva a día de hoy, ascienden por el empedrado que sube desde Cebreiro, la cruz parroquial, los pendones y las imágenes de la Virgen. Si os fijáis, el comentario escrito, ahonda en el origen de la devoción mariana situando en la época visigoda. Así es que en su nacimiento, la devoción que aquí revivimos procede del reinado suevo, con su nombre Franqueira, lugar de "Franqueza", país libre. Y esto me sugiere para compartiros, ¡cuánto necesitamos la franqueza, la libertad que nos ofrece ser veraces, vivir en la verdad! Pues Jesús nos lo dice "la verdad os hará libres". Y es que en un mundo tan llena de mentiras y postureo, de escenificaciones baladíes, de parodias y sentimentalismos baratos, conviene descubrir que cada uno estamos llamados a vivir en la verdad.

Esta tarde de novena os llamo, hermanos y hermanas, a que no nos encerremos en castillos de miedos y egoísmos que nos impiden ver en el rostro de la otra persona a un hermano. En el reconocimiento del otro como presencia de la acción amorosa de Dios podremos abrir los brazos y abrazarnos para dejar que el Espíritu produzca en nuestra vida el fruto grandioso de la paz.

Xabier Alonso

miércoles, 1 de junio de 2022

5º día de la novena CUSTODIADOS EN LA VERDAD PARA LA UNIDAD


Ya estamos más cerca de la festividad de Pascuillas. Ya el entorno del santuario está dispuesto y perfectamente acondicionado. Cada año, como desde hace tantos, el servicio de limpieza del Concello, prepara los caminos por donde discurren las peregrinaciones. Ya estamos instalando la carpa en el lugar de O Outeiro. Es un trabajo que lleva mucho tiempo y que resguardará a las imágenes y peregrinos durante la mañana a medida que vayan llegando y para la celebración de la Misa solemne.

Ahora, estos días intensos, en los que cada parroquia va organizando y disponiendo lo necesario para engalanar las imágenes, repasar las ropas con las que vendrán vestidas y relucientes, recuperando emociones y vivencias, recordando personas y años pasados; ahora, es el momento de hacer silencio, respirar hondo, dar gracias y poner una vez más la mirada en nuestra Madre.

Jesús, nos dice hoy el evangelio, levantó los ojos al cielo y oró. Es una buena lección para nosotros. Levantar la mirada a lo alto y buscar el encuentro con el Padre. Hace unos días, hablando de la oración con una personas le comentaba como ésta es un aspecto de nuestra relación con Dios. Si mi relación quedó atascada en una visión infantil de 1ª comunión, es difícil que, ante las dificultades de la vida, tenga el atrevimiento de preguntarle que espera de mí o que piensa él de todo lo que me pueda estar pasando. Dice Jesús "tratad a los demás como quieras que os traten a vosotros" Pues eso, como es mi trato con el Padre Bueno. Pues lo primero será pedirle a él que nos inunde con el suave aroma del Espíritu para enseñarnos, iluminar la mente y el corazón, desterrar lo que no vale en la relación: adulaciones, chantajes, complacencias... será necesaria la relación de la consciencia de que él, está, a través de su Iglesia, de la comunidad de los creyentes, aquí y ahora, dispuesto al encuentro. Y la oración de Jesús, de la que es maestro, nos dice hoy que lo que pide para nosotros es ser custodiados en el amor y la verdad para vivir en la comunión. 

Peregrinar como comunidad parroquial es también tomar conciencia de estar con los demás en Cristo, animados por el Espíritu, camino del Padre. Que María nos guarde en el camino.


Del evangelio de Juan
En aquel tiempo, Jesús, levantando los ojos al cielo, oró, diciendo: «Padre santo, guárdalos en tu nombre, a los que me has dado, para que sean uno, como nosotros. Cuando estaba con ellos, yo guardaba en tu nombre a los que me diste, y los custodiaba, y ninguno se perdió, sino el hijo de la perdición, para que se cumpliera la Escritura. Ahora voy a ti, y digo esto en el mundo para que ellos mismos tengan mi alegría cumplida. Yo les he dado tu palabra, y el mundo los ha odiado porque no son del mundo, como tampoco yo soy del mundo. No ruego que los retires del mundo, sino que los guardes del mal. No son del mundo, como tampoco yo soy del mundo. Conságralos en la verdad; tu palabra es verdad. Como tú me enviaste al mundo, así los envío yo también al mundo. Y por ellos me consagro yo, para que también se consagren ellos en la verdad.»