domingo, 26 de marzo de 2023

NADA ESTÁ MUERTO

 

Para Jesús, nada está perdido, nadie queda en el olvido, nada cede a la muerte. Nos parece imposible, pero ahí radica lo sorprendente del signo que realiza Jesús. Porque Lázaro, el amigo estaba ya en proceso de putrefacción. Lo imposible para el hombre se abre a la posibilidad de ser una realidad nueva. 

Quiero destacar este domingo unos pequeños detalles en el relato de la resurrección de Lázaro.

En tres ocasiones el evangelista manifiesta los sentimientos de Jesús: se estremece en sus entrañas, dice, se conmueve y llora. Estar delante del sepulcro de su amigo mueve los afectos de un hombre agradecido por la hospitalidad, las muestras de cariño y la cercanía de una familia, la de Marta, María y Lázaro en su hogar de Betania. A veces los amigos establecen lazos de amor fuertes como los de la familia. Esta mañana pide al señor que no permita que nuestro corazón esté rodeado de una coraza infranqueable. Que nunca perdamos los afectos de la amistad. Que no seamos indiferentes ante el sufrimiento de los demás. Que no nos acostumbremos a la visión de la muerte. Nos parece normal ver en el consumo de ocio, cine, tv, nuevas tecnologías, el consumo de imágenes y escenas de sufrimiento y dolor, de muerte violenta y que nos infunden la normalización de esta realidad. Una sociedad violenta y violentada que se acostumbra a visionar la muerte, y que se acaba despersonalizando. Ahondemos en el sentido auténtico de los afectos que nacen de las entrañas.

Para Jesús, nada está perdido ni muerto. Por esta razón, la proclamación de Jesús como resurrección y vida viene a realizar en nosotros una llamada a renovar la vida de fe recibida en el bautismo. Para que nosotros profesemos como Marta "sí creo" debemos haber experimentado la podredumbre del sepulcro, lo indefinible de la finitud más absoluta. Esa realidad y situación es la que Jesús asume hasta las últimas consecuencias para abrir las puertas de los sepulcros donde el hombre yacía desde siglos sin más esperanza en el Dios de la vida.

Xabier Alonso


domingo, 19 de marzo de 2023

SOMOS LUZ

 


Y Dios dijo: hágase la luz. Y se hizo. Y desde entonces somos llamados a ver.
La tragedia de este mundo es tener en las manos la oportunidad de caminar en la luz, y los hombres, prefieren las tinieblas. Deja que el Señor toque nuestros ojos y los abra a la luz.

El ciego que sana Jesús es motivo de debate en su entorno. Unos lo ven como un pecador, otros un mendigo, Jesús ve a un hombre que será signo de la llamada a abrirse a la fe. Son los fariseos los que no aceptan abrirse a la luz y quedan ciegos en su interior. 

Hoy somos llamados a renovar el vigor de la luz que un día encendió en nuestro bautismo. Sed luz en medio de las realidades de este mundo.

Oremos por nuestro seminario, los seminaristas, los formadores y sacerdotes, por los jóvenes.



sábado, 11 de marzo de 2023

DAME AUGA VIVA

 


Cansos do camiño necesitamos alentar a nosa peregrinación. O deserto do corazón non se enche se ten fugas, gastando forzas e esforzos e loitas fugaces, imperadas polo inmediato, pretendendo so satisfacer o éxito, o poder, o placer ou enaltecer o propio ego. Xesús restaura o corazón ferido polas fendas e a dor que veñen de desalentos e tristuras, por odios e desamores. Xesús busca o noso interior para devolverlle a beleza e facernos adoradores en Espírito e en Verdade. Coñecer ao Amado na beira do pozo como a samaritana devolve a dignidade perdida e fai que o sorriso non sexa un forzado disimulo de aparentar estar ben cando a tristura mina o ser.
Xesús voverá pedir de beber na Cruz. "Teño sede" E dánlle vinagre. É a súplica de Deus que di no intre da Redención teño sede de amor, de compaixón e misericordia. Deus mesmo supllica, pide, se humilla no extremo da terrible historia.

Xesús volve pedir de beber nos sedentos. Moitos se achegan á nosa vida tantas veces baleira e fugaz para dicirnos, é é Cristo, teño sede de xustiza, de paz, de amor. Moitos, como Xesús, achegados ao pozo seguen a dicir teño sede de concordia, de comprensión, de dignidade, de ser un mesmo, fillo e filla.

Teño sede, di ti tamén, dáme de beber, dílle ao Señor, e El daráche auga viva, El mesmo.

Meus amigos, acheguémonos a beber auga fresca e limpa do bautismo e saciarnos para ter forzas na loita do día.


Xabier


domingo, 5 de marzo de 2023

CAMIÑANDO XUNTOS

 


Xa levamos unha semana de coresma. Como levas o camiño? Sabes que non é unha tarefa aillada en que cada un faga un esdforzo espartano por ser mellor, senón, a graza de abrirse ao Espírito que nos impulsa a adentrarnos ao deserto do corazón, desterrar o que non nos favorece a vitalidade, abrirse ao diálogo na escoita da Palabra e na vida da caridade froito das renuncias. 

Ben. Resumido o esencial, hoxe damos un pasiño máis. Nesta ver da man do papa Francisco. Na súa mensaxe da coresma fainos a proposta de vivir a ascesis desta coresma nun camiño sinodal.

Convídovos a que leades con calma a mensaxe, a meditedes. Por esa razón vos facilito o enlace para que a descarguedes nos vosos dispositivos.

MENSAXE DO PAPA FRANCISCO PARA A CORESMA 2023

Esta mensaxe parte do texto que hoxe nos propón a liturxia da escea da transfiguración do Señor no monte Tabor. Un momneto excepcional na vida dos apóstolos. Desalentados polo anuncio da paixón de Xesús, sen entender nada, e menos aínda o da resurrección, o Señor resplandece no intre de oración ante Pedro, Santiago e Xoán. 

A voz do pai resoa coa súa forza: este é o meu Fillo, escoitádeo. Un imperativo, un mandato. Escoitar para acoller, amar, seguir... como revelación do corazón entrañable do Pai. Escoitado na historia dun pobo que fai camiño xuntos, por iso Moisés e Elías. Escoitado nos irmáns, que logo de rematar todo reciben unha proposta Erguédevos, non teñades medo.

Queda moito por facer no camiño. Temos que saguir adiante para estar aos pes da cruz no Calvario e comprender o auténtico resplandor do amor.

Feliz domingo