Bienaventurados

 Bienaventurado Jesús, que inaugura el Reino. Él es el pobre, manso, limpio y misericordioso, lloró y tuvo hambre de justicia, sembró la paz y fue perseguido. Detrás de la cruz y la sangre conoció el signo y criterio más claro de la victoria: la verdadera alegría.

Hoy somos llamados a la bienaventuranza

no te canses de ser Jesús el Bienaventurado

CERCOS DE SAN SEBASTIÁN. BENDICIÓN DE AMOR

 Os Cercos de San Sebastián xa teñen rematado nas comunidades parroquiais de Prado da Canda, no Covelo, e A Franqueira, na Cañiza. Unha tradición que xera unha corrente de comuñón e irmandade nos que participan, ven xentes da parroquia como os que veñen de fora. Circundar a parroquia, deixando no seu interior fogares e terras de cultivo, familias e gandos, é unha pregaria feita camiño de esperanzado progreso en tódalas dimensións da existencia. Asender ao cumio dun outeiro, en Prado aos Cortos da Bouza, na Franqueira a Cruz do Poste, é imaxe dunha comunidade que se esforza por ir rubindo ao ceo na busca da bendición que se derrama das mans xenerosas do Pai. Unha Cruz no monte, unha ollada ao

entorno, unha pregaria de fillos, un silencio agradecido, unha verba de esperanza, un xesto, recibir coa cruz o signo da presenza do Señor.

O camiño que se fai é longo, nun día frío de xaneiro, lenvando nos hombreiros homes e mulleres de santidade,

sacrificio e confiada entrega de amor. San Sebastián coroa coa protección o desexo dun pobo que pide alonxar pestes e fames, pedrazos e xiadas, non so para ter louzanas colleitas, tamén para facer dun pobo xermolo de vida, sementada en ilusións e feita de amor. Son os pedrazos e as xiadas destes tempos de novos xeitos e tecnoloxías, de economías apretadas e feitíos de miserias para moitos dos irmáns do planeta os que sofren os desamparos precendo que foron esquecidos da man do Facedor. Non queremos deixar de lado aqueles que padecen, por iso, noso Señor,

derrama bendicións e feituras de amor por todos os lindes do noso mundo.

Graciñas aos que fixeron posible un ano máis sair camiñar e rebir bendicións, sermos derramadas grazas de amor de quen nos regalou este fogar de vida.

EPIFANÍA, MAGIA DE UN CAMINO

 

Los magos salieron sin rumbo seguro, sin certezas ni conclusiones, salieron en búsqueda, caminando detrás de una estrella. Es una dosis reafirmante que para conocer y descubrir, es necesario dejarse conocer y encontrar, que va cargada de confiada fe, poniéndose en manos de lo que está por encontrar. Podemos decir que el que busca, como los magos de la Epifanía, a medida que van caminando ya van encontrando, a quien buscan se muestra ya como CAMINO, lo que desean ya se desvela como VERDAD, ante quien se postran es la VIDA. 

Llegados ante el Niño Rey entregan lo que tienen y la verdadera ofrenda es el CAMINO realizado, la VERDAD de ser hijos amados, la VIDA que se regala en la pobreza y la fragilidad de un bebé.

Seamos regalo de alegría para todos

Un abrazo
Xabier Alonso

Bieito XVI A MIRADA DUN NENO SABIO

 Dende o falecemento do Papa Emérito Bieito XVI, acontecida no remanso claustral dun mosteiro dentro dos muros vaticanos, onde pasou os últimos anos adicado aos seus maiores oficios: a oración, o estudo, a beleza nas artes, a investigación e ao encontro coas persoas na busca da verdade, moitos comentaristas están a desglosar a magnitude dun grande da historia a cabalo entre o século XX e o XXI. Os escritos revelan a personalidade dun home, consagrado a Deus e á Igrexa, que se gastou nun suspuro que resume a súa peregrinación. As verbas finais son o encontro con Cristo "Xesús, ámote" son a revelación do que el nos ensinou "a fe é un encontro coa persoa de Xesucristo". Así o conseguiu no balbuceo dun neno que descansa no coolo dunha nai. Considero que esta é a grande leción maxistral que nos agasallou.

Acabo de ler dous artigos dedicados á mirada deste bo home. Falan da ollada dun neno, e a ollada dun avó, as dúas o sitúan no ámbito da sabedoría do que está a descubrir con interese o que se esconde detrás do inmediato e o que observa o mundo desde a mirada do coñecemento interior. 

Vouvos contar a miña experiencia. Tiven ocasión de estar en dúas ocasións ao seu carón. Non podo dicir que fora un encontro persoal e de diálogo. Nunha delas foi en Roma con ocasión do mes de estudo do curso sacerdotal e con motivo da beatificación de Xoán Paulo II. A segunda vez foi en Santiago, concelebrando na súa visita á cidade do Apóstolo. Nesta ocasión, estabamos na praza do Obradoiro esperando a procesión de entrada. Os que esban ao meu carón sacaron de teléfonos para fotografiar o momento. Eu tomei outra opción. Deixeime estar quedo. Fixeime en como ían chegando todos, e propúxenme un reto, chegar a cruzar a ollada con el. Atento ao seu rostro, abrin ben os meus ollos, esperei pacéntemente. E, nuns segundos, xúrovos, que nos quedamos vendo un ao outro. Parouse para min todo. Unha sensación de que o tempo se detivo. Mireino e miroume. Descubrin un diálogo que abrollou en món. Dinlle as grazas por estar connosco. Sentínme fondamente feliz por acadar o que me propuxera. Algo tan sinxelo, pero, realmente emocionante. E a súa ollada foi para mín a dun home sincero, cheo de paz, de serenidade e de Deus. Foi un instante que me axudou a decatarme da importancia de saber mirarnos.

Durante estes anos en que tivemos que aprender a mirarnos aos ollos por levar o tapabocas posto por precaución sanitaria, lembrei moitas veces este feito. So pido que aprendamos a mirarnos e a descubrir a beleza escondida no corazón de cada irmán.

Dou grazas a Deus por este pastor sabio, cunha mirada inocente e limpa de neno e sabia e serena do ancián.

Moitas grazas Bieito XVI

Xabier Alonso