viernes, 31 de diciembre de 2021

PROPÓSITOS


Dice el diccionario que propósito es el objetivo que se pretende conseguir. Bien seguro que el interior de tu corazón tienes los nobles propósitos de amar, perdona, unir, consolar, acoger, rezar, madurar... Que has dialogado con muchos de algunos propósitos de tu comunidad inmediata: colaborar, trabajar juntos, superar diferencias, establecer nuevos vínculos, vivir valores comunes... Otros tendrán una repercusión más abierta y universal: paz, cese de violencias, igualdad, trabajo para todos, salud, superar la pandemia...

¿pero, qué medios ponemos? Será necesario ver las causas de las dificultades y desterrar de nuestro corazón y de la vida comunitaria lo que impide vivirlos: egoísmos, supremacías, indiferencias, envidias, celos, corrupción, apatía, vagancia, individualismo, cerrazón, falta diálogo y empatía...

Los medios, desde la fe, los descubrimos en Jesús, rostro misericordioso del Padre y que derrama en nosotros un Espíritu renovador y que nos fortalece. 

En este nuevo año que comienza le pido al Señor que nos conceda abrirnos a su amor, que nos conceda la paz del corazón, serenidad y paciencia con nosotros y los demás, capacidad de perdonar y sabernos perdonados y amados, servir con corazón sincero y poner nuestras capacidades al servicio de todos.

En este nuevo año le pido a María, nuestra Madre por ti y por tu familia, por tus amigos, por los enfermos y ancianos, por los que no tienen trabajo. Que nos haga partícipes de la Paz, de Jesús, su Hijo y nuestro hermano.

Os deseo un feliz año nuevo. Sed fuertes y tened ánimo

Xabier Alonso

martes, 28 de diciembre de 2021

INSULTAR AL PAPA SALE GRATIS


Me atrevo a poner en escrito algunos pensamientos sobre los comentarios que se vierten contra el papa. La razón es la reciente visita de la vicepresidente del gobierno de España, Yolanda Díaz, al Vaticano en visita con el Papa Francisco. Realmente me siento avergonzado y me siento en la obligación de expresar mi postura, y lo hago a título personal, pues ciego momento en que la palabra de algunas personas creyentes resulta anti testimonial y provoca un grave daño a la comunidad cristiana.

Lo primero que tengo que decir es que ya está bien de sentirnos el ombligo del mundo. Hay personas que consideran que somos la reserva espiritual de Europa cuando estamos viviendo tiempos de secularización. Las estadísticas nos demuestran la caída de la institución eclesial en el ámbito social, la poca repercusión de la iglesia y la ausencia del dato de fe en la juventud. En este sentido hay personas que han considerado un desaire por parte del papa Francisco en haber escogido nuestro país para realizar alguna visita de apostólica. Su estilo y su decisión lo llevan a ir a visitar lugares donde se experimente sufrimiento y el dolor. Su opción no es únicamente la que deja por escrito de que la iglesia debe ir a las periferias existenciales del hombre, sino que el mismo toma partido. Así lo ha dicho desde el principio y así lo sigue haciendo.

Cada pontífice elabora su agenda pastoral pero no únicamente común a cuestas cuestión personal sino en comunión con toda la iglesia y haciendo un discernimiento adecuado. Pero cada papa evidentemente tiene su estilo al que no puede renunciar. A los europeos nos cuesta comprender una teología del pueblo que rápidamente tratamos como teología de liberación. Desde el comienzo del papa Francisco ha tomado postura por poner en Valor la doctrina social de la iglesia que por otro lado el papa Benedicto había ensalzado través de sus documentos dándoles la profundidad propia de su pensamiento teológico. El papa Francisco ha puesto en el centro de la preocupación de la iglesia a los pobres, de los migrantes, la paz del mundo, el trabajo, las desigualdades, temas que no han estado ausentes en la doctrina de los pontífices anteriores.

Pero volviendo al tema de la visita de la vicepresidente, lo que realmente me escandaliza es ver algunos sectores de la iglesia de la sociedad escandalizados por esta visita. Cuando me refiero al egocentrismo en el que estamos instalados es para decir que poco le importa el resto del planeta que una segunda de a bordo de un país se entreviste con el papa. Creo que la agenda de toma de decisiones de la Santa Sede no ha sufrido ningún tipo de cambio y ni el papa se ha visto o deslumbrado, creo yo, por la enseñanza de la diligente española.

Quisiera traer a la memoria que el 31 de enero de 1967, o sea cuando el mundo estaba viviendo la tensión de una guerra fría, el papa Pablo VI recibe en el Vaticano a Nikolai Podgorny. Estamos ante un hecho único y trascendental que es la visita de un Presidente de la unión soviética y el mayor mandatario del partido comunista en ese país a la Santa Sede. El tema que trataron fue el mantenimiento de la paz en el mundo. De la misma forma tendremos que recordar las visitas de Mijail Gorbachov el 1 de diciembre e de 1989 cuando aún no se había cumplido un mes de la caída del muro de Berlín al papa Juan Pablo II. Supongo que todos recordarán que Benedicto XVI es el que establece relaciones diplomáticas plenas entre la Santa Sede y Rusia. Bien es verdad que no es bajo el régimen comunista pero la libertad de la por su ausencia. Todo el mundo consideró como histórica la visita del papa Juan Pablo II a Cuba, que como bien sabéis sigue bajo el régimen comunista, y en aquel momento bajo la presidencia de Fidel Castro que pienso que no era ninguna hija de la caridad.

Con estos ejemplos que podría multiplicar por muchos más, reitero la libertad de la diplomacia vaticana para considerar en cualquier momento do con quien, como y donde reunirse con los diversos dirigentes políticos. El tono de enfado de algunas personas por la visita de Yolanda Díaz es darle una categoría de visita de estado a un simple encuentro que yo considero que no ha tenido mayor trascendencia.

Pero lo que realmente me escandaliza son los términos que se utilizan para hablar del papa. Personas que pertenecen al ámbito de la comunicación e ideológicamente inclinados hacia la derecha que sin reserva ninguna insultan al papa. Creo que a la hora de defender los pareceres el insulto sobra y es una demostración de la intransigencia la que se vive. Algunos de los comentarios me recordaban los gritos de Tarancón al paredón y otras expresiones de hace cincuenta años.

Por eso quiero recordar, a estos contertulios y algunos divulgadores de pensamiento de misa dominical y comunión, que rezan el credo y que se aferran tanto las normas y dictámenes, que sigue en vigor el código de derecho canónico. En el libro sexto de las sanciones en la Iglesia en el canon 1369 dice:

Quien, en un espectáculo o reunión públicos, en un escrito divulgado, o de cualquier otro modo por los medios de comunicación social, profiere una blasfemia, atenta gravemente contra las buenas costumbres, injuria la religión o la Iglesia o suscita odio o desprecio contra ellas debe ser castigado con una pena justa.

Y en el canon 1373

1373  Quien suscita públicamente la aversión o el odio de los súbditos contra la Sede Apostólica o el Ordinario, con el motivo de algún acto de potestad o de ministerio eclesiástico, o induce a los súbditos a desobedecerlos, debe ser castigado con entredicho o con otras penas justas.

Considero que en aras a una legítima libertad de expresión se está induciendo al odio y usando excesivamente el insulto contra la persona del Romano Pontífice. Flaco favor le están haciendo la Iglesia si creen que esa es la forma de defenderla. A nadie se le niega la posibilidad del diálogo pero en el momento en el cual se utiliza el insulto pierde toda autoridad.

Y por encima de todo esto está la misericordia.

Xabier Alonso


sábado, 25 de diciembre de 2021

IR E VIR


 Xa o teño escrita máis dunha vez. Os textos que relatan o nacemento son un e vir de xentes por todas partes. As carreiras, con sentimentos de gozo, ledicia, fraternidade. Escoiyabamos como os anxos descenden a cantar onda os pastores. Sairon depresa en busca do meniño. Ir á gruta, a cova de Belén non é un destino habitual, non ía máis que os que gardaban alí os animais. Non é unha ruta coñecida. Así hai que atreverse a buscar, encamiñarse por vieiros e recobecos polos que vai pouca xente, como irso da porta estreita que fala Xesús. 

Ir necesita previamente saír. Deixar as seguridades e encamiñarse na noite. E vir, volver, cantando loando a Deus polo que temos visto e oído. Aos pobres anúnciaselles a Boa Nova. Non vos lembra o que sucederá na resurrección? Sair ás carreiras, entrar nunha cova e volver depresa para anunciar a todos o que temos visto e oído.

Ser cristián é andar polos camiños, indo e vindo, anunciando e cantando as ledicias do encontro co Salvador.

Bo Nadal

Xabier Alonso

viernes, 24 de diciembre de 2021

velaí que nos naceu un meniño, déusenos un fillo

Hoxe celebramos o agasallo máis grande que poidemos ter recibido, 
será por iso que nos nace no interior o desexo de compartir. 
Hoxe ven a luz que alumea as tebras da humanidade, 
será por iso que pomos no rostro a lumieira da ledicia.
Hoxe ollamos a fraxilidade dun meniño nado na pobreza, 
será por iso que se nos abre a vida á tenrura.
Hoxe derrámase sobre de nós a graza de sermos fillos no Fillo, 
será por iso que nos abrazamos coma irmáns.
Hoxe, pechadas as portas, 
ábrese o ceo da benaventuranza para os pobres e desherdados, 
será por iso que saímos polas rúas sendo esmoleiros da verdade.
Hoxe cae sobre o mundo un manto de amor, será por iso que erguemos os ollos ao ceo buscando as estrelas.
Hoxe agroma a vida onde non había esperanza, 
será por iso que facemos memoria 
e buscamos a quen pedir perdón e con quen mirar cara o futuro.
Hoxe a noite non é tranquila, as carreiras os pastores buscan o presebre, 
será por iso que non temos medo a camiñar nas tebras.
Hoxe os anxos cantan a coro paz para os homes, 
será por iso queas cantigas máis fermosas son as de amor.
Hoxe unha doncela nos agasalla o seu filliño, 
será por iso que cantamos e agarimamos aos picariños.
Hoxe un home fai para o meniño dun presebre un berce, 
será por iso que nada está perdido e con cariño o que non serve é o máis importante.
Hoxe Deus sorrí, 
será por iso que buscamos secar as bágoas dos que sofren.
Hoxe non é noite, 
será por iso que non queremos durmir.

Ven para nós un meniño que é o centro das nosas olladas, o desexo dos nosos coidados. Un meniño fráxil e pobre que ven reinar nas nosas vidas co amor e a tenrura.

Feliz noite boa, Bo Nadal

domingo, 19 de diciembre de 2021

BENDITA

 


Hoy la liturgia nos regala uno de los relatos más hermosos. María sale deprisa por la montaña. No hay tiempo que perder. La montaña no es lugar inhóspito, es también lugar de encuentro. Porque María, haciendo esta ruta de Nazaret a AinKarem que son unos 100 kilómetros, aunque fuese sola, necesita silencio. Yo denomino a este recorrido los ejercicios espirituales fundantes del compromiso. Ha dicho sí al ángel, ha confiado, se ha entregado, y ahora... en el silencio de la montaña ¿le asaltarían las dudas? ¿tendría tentaciones como Jesús en el desierto? los miedos son humanos, y ella es la mujer por antonomasia. Sabe que no está sola. Y guarda en su corazón, y dice en sus adentros "aquí está la esclava del Señor"

Salir deprisa para no dejar tiempo a la ociosidad, ni a la improvisación. Esta preparada para lo inmensamente bueno. Y pensaría en José, y en su aldea, y en su futuro. Lo que pensaba iba a ser un pequeño proyecto se abre a la salvación de la humanidad. ¿Pensaría María por un instante previo a l a anunciación ser la madre del Mesías? Ni de broma. Pero sí que es la mujer de la esperanza de un pueblo que desea, no con ilusiones vagas, la llegada del libertador. Es deseo de Dios, bueno y misericordioso, salir al encuentro.

Y es lo que hace María. Se pone en camino, porque Dios, liberando a su pueblo de  la esclavitud de Egipto, guía por el desierto al pueblo esperanzado a una tierra prometida. Es el Dios peregrino, guía, pastor, que lleva a la libertad al pueblo en cautiverio. Y ahora María, lleva en su seno al peregrino, al guía y pastor de nuestras vidas, llevando a la humanidad por la pascua a la libertad.

Y María dice el nombre de Isabel y todo se llena del Espíritu Santo. Actor y autor silencioso que renueva lo que está caduco, llena de alegría lo que está triste, salta de gozo lo que está tullido. Bendita María, bendita entre todas las mujeres. 

Hoy quiero decirte que salgas por la montaña de la humanidad y deja que el encuentro con el Señor llene de gozo tu vida. Hoy María, la Iglesia, virgen fecunda, madre del sí, sale al encuentro del mundo para llevarle al Señor.

Bendita tú entre las mujeres.

Feliz domingo

Xabier Alonso


domingo, 12 de diciembre de 2021

VEN AL DESIERTO AMADA MÍA

 


Y aquella gente, en tropel, se lanzaba al desierto. Y no buscaban oro, ni petróleo, que no se conocía, ni piedras preciosas... buscaban respuestas. Sus corazones, sus vidas, hartas de palabrerías y saciadas de cosas, pero faltas de libertad, no solo la que les quitaba el imperio de Roma sino la de saberse pueblo de Dios y estar sometidos a las ataduras de las miserias del pecado. ¿A quién buscaban? A Juan, el Bautista. Un hombre, raro donde los hubiese, vestido de piel de camello, seguramente seco como un palo, que comía langostas de tierra y decía cosas extrañas. Pero es ese, el profeta, porque abre el camino a la espera, al encuentro.

Y aquella gente buscaba respuestas, y les habla, como escuchamos hoy en el evangelio de Misa, de compartir, de justicia y de honestidad, de tiempo de purificación, de quemar lo que no sirve y de recibir la Buena Noticia. 

Y hoy, ¿sales al desierto a buscar en el silencio? ¿a quién escuchas? ¿al que te calienta el oído con lo que quieres oír? ¿a qué esperas? ¿a quién esperas?, ¿para cuando vas a quemar lo que ya no sirve y estorba? No pienses en cosas, que hay muchas, piensa en tu corazón que está lleno y vacío.

Ven al desierto amada, dice la  escritura. Te llevaré, te hablaré al corazón, te seduciré. Ven amada. Y es el Señor quien llama, nos llama.

Restan pocos días para la Navidad. Ya empiezan a sonar himnos y cantos de alegría, y hoya salta de gozo Jerusalén que viene tu Rey. Ahora es el momento, llega el tiempo de la espera, del encuentro, del gozo y la novedad, de lo que suena a música de amor.

Feliz domingo

Xabier Alonso 

domingo, 5 de diciembre de 2021

Y DIOS...


 Y Dios rescata a su pueblo. Le sana de las heridas de un cautiverio causado por la lejanía de vivir en el camino del amor. 

Y Dios desea que vuelvan, que sean libres, hijos e hijas en la libertad.

Y Dios les llama, junto a los canales de Babilonia, para que puedan cantar un canto de amor.

Y Dios les llama, a abrir caminos, a preparar senderos. A salir, a no dejarse encerrados.

Y Dios lanza una voz, un grito en el desierto. El amor grita, aunque no sea más que en un páramo, grita, para dar palabra a la esperanza.

Y Dios envía un signo, Juan, que alza la mirada y dice a todos, pre- parados. 

Y Dios espera, pues promete que él nunca se va, está, aquí.

Feliz domingo

Xabier Alonso

domingo, 28 de noviembre de 2021

A QUE ESPERAS?


 E veñen de novo a enchenta e o mercadeo, facendo da vida unha carreira sen tregua de afogar o tremor do corazón con ansias de poder ser ou ter máis. 

Neste domingo comezamos o advento, tempo de espera, esperanza e alento de quen está convencido que a verba de Deus ven facer vida connosco. Catro domingo, que logo pasan, que convidan ao pobo santo de Deus a esperar, pero non como vemos na mocidade coa cachola virada para o chan metidos nas pantallas dos móbiles, e non son so os novos, pois moitos que peitean anos na cabeleira tamén entreteñen o seu pasar o tempo dándolle ao dedo e virarse virais as novas que no teñen máis vida que a do tempo que se esgotan, un cisco coma quen di.O tempo de espera, espranzada e alentadora do advento, ven ser de quen apreixa cada instante e o fai seu, ollando cara ao futuro, aberto á vida, alentado polo que está a chegar, ou máis ben, por quen está por vir, que non é outro que o mesmo Deus.

Pechados nas nosas inquedas espectativas non somos quen de poder ollar a un palmo dos nosos narices. Quen nos vai falar de eternidade? Aqueles mesmos que hai uns meses nos dicían que desta imos saír mellores persoas e boa humanidade? Hoxe o mundo volve estremecer, as orellas levantan guichas á escoita de novas de contaxios e novas hospitalizacións. Acabouse o recreo dos nenos que saen a troulada berrando e ás carreiras. Pero aínda así, as rúas voltan encher de bolsas e bolsos que se cargar de cousas para chegar a casa e dicir con satisfación "xa teño isto, e isto" e penduralo no armario pra polo unha vez, cecáis dúas, ou presumir gabando a mercancía, para que chegue e un e te espete que xa está fora de tempada ou xa pasou de moda. Isto era o bo que iamos ser.

Hai uns meses, o Papa Francisco, nunha basílica de san Pedro baleira dicía ao mundo no día da Pascua que non nos esquzamos dos pobres. Que as vacinas debían chegar a todos e por unha vez demostrar que a humanidade ía camiño de ser nova. E algúns organismos voltaron dicilo. E mentres pon nos brazos dos occidentais a terceira dose, unha nova sombra de enfermidade ven do sur. Podo dicilo? Por avisar non foi. E que? Agora a culpa tamén é de África?

Que esperamos? Pois se che digo a verdade, deste mundo ben pouco. Pero este mundo é o que ama o noso Pai Deus. Como nos amalo! Este mundo é o que ven salvar. E algúns preguntan De que? E fai falta que che responda? De nós mesmos. 

Ainda que a morte cubra de sombras este mundo non poderá perder a beleza do que lle deu feitura.

Benqueridos amigos e amigas estamos á espera.

Feliz domingo
Xabier Alonso


domingo, 21 de noviembre de 2021

REINO Y REY


 Cuando Herodes vio bailar a la hija de Herodías le prometió "pídeme lo que quieras hasta la mitad de mi reino". Que poco valía el reino de este reyezuelo si lo parte por la mitad por un baile de una muchacha. Es lo que tiene sentirse propietario y no servidor. 

Hoy, fiesta de Jesucristo Rey del Universo, vemos al Señor juzgado por un gobernador, el siervo juzgando al Señor, y se convierte el interrogante en ser interrogado, pues a cada pregunta de Pilato salen más preguntas para el juez. Y será el Rey condenado el que salve su Reino siendo dado en amor y en amor será juez pues es por siempre Señor. 

Mi reino no es de este mundo. Y es verdad. El reino de paz, de justicia, de amor, de verdad, de vida... no es de este mundo. ¿Pero el mundo está dispuesto a ser del Reino de Cristo? Por lo menos que lo sepa.

Feliz domingo

Xabier Alonso

sábado, 20 de noviembre de 2021

MAS LUCES POR FAVOR



 Hace no muchos años nos sorprendía la idea de que en el mes de agosto se pudiese comprar lotería de Navidad, creo que ahora estaríamos dispuestos a aceptar comprarla en Semana Santa. Hace no muchos años veíamos con incredulidad que se pudiese comprar turrón en noviembre, ahora lo tenemos en julio. No hace tanto veíamos con sorpresa que los anuncio de regalos para reyes empezasen en diciembre, ahora, si os digo la verdad ya no me sorprende nada. 

Esta tarde, con bombo y platillo miles y miles de luces se encienden en las ciudades, viendo cual es a más la que invierte, porque nos venden que no es gastos sino inversión, más caudales públicos en los alumbrados navideños. Hoy las ciudades, como la vecina de Vigo, junto a sus satélites inmediatos, comienzan una carrera sin tregua para demostrar a sus convecinos que no somos menos y colocamos nuestros adornos navideños como una demostración de poder mediático y comercial que convierte la fiesta de Navidad en una explotación más que devora la sociedad consumista. Solo en la ciudad olívica se acerca al millón de euros. Me deja perplejo que  cuando se habla de otros gastos se dice, con ese dinero podríamos hacer hospitales, acabar con el hambre o vacunar en el tercer mundo, pero, viendo a nuestro ombligo aceptamos esa "inversión" como dicen, con silencio cómplice. Eso sí, con el barniz de llenarnos la boca de economías circulares, reciclajes y solidaridad que se nos da muy bien. Porque claro, a todo esto, no solo el gasto de material, sino, el personal de seguridad, el transporte, y yendo más puntillosos, eso de la contaminación... que somos muy ecológicos pero son miles de coches entrando en esta ciudad que estará saturada hasta los topes de gentes de todas partes.

Hace años se realizaban retiros y ejercicios espirituales en los días de carnaval. Las oraciones se intensificaban para hacer vigilias en desagravio por las blasfemias. Hoy, os digo la verdad, me dan ganas de irme a la iglesia y hacer oraciones en desagravio por los males del consumismo salvaje en el que estamos cayendo. Se que esto no le gusta a más de uno, pero, ¿hasta donde vamos a llegar? No se si recordáis que los alumbrados era cuestión de los comerciantes. Engalanaban sus calles. Los actos eran del asociacionismo y de las parroquias. Ahora ya no es cuestión de un equipo, sino de los líderes de turno, que nos "regalan" las fiestas. Así hacían los emperadores de Roma.

Y a mi me preguntan cuando pondré el Belén. Si aún no empezó el adviento. Cuando venga el Niño, que por cierto es el motivo de la Navidad, el nacimiento del Salvador, nos tendrá que salvar del hartazgo de fiestas y más fiestas, y le diremos, "déjanos tranquilos en nuestros placeres". 

Siento que se nos va la pinza. Por favor, un poco más de luces en todo esto.

Es mi opinión

sábado, 6 de noviembre de 2021

DAMOS O QUE SOMOS


O texto deste domingo segue axudarnos a afondar no significado do seguimento do Señor. Despois de acompañar durante semanas o camiño de Xerusalén, o domingo pasado, lembrounos o centro da identidade de sermos discípulos: o amor a Deus e aos irmáns. Unidos nun único desexo que, inspirado polo Espírito, convértense en mortor esencial da vida do crente.

Hoxe, as verbas de Xesús, son no templo. A súa ollada é de quen é observador e axuda a que fagamos un discernimento desde a conversión.

Observa aos letrados, que son ben distintos do que anda á busca como o de hai unha semana que preguntaba e non estaba lonxe do Reino. Hoxe son os seus feitíos: vestimentas, primeiros postos, reverencias e, o máis graves, hipocresías que levan a ser inxustos. E dilles a todos coidadiño! non caiades nestas tentacions: vanidade, fanchosidade, orgullo, hipocresías, inxustizas... moito aparentar e logo os corazóns fríos. Unha chamada a todos. Como se pasearían aqueles homes polos pazos e o templo, polas rúas e mercados dándose de sabios e ignoraban a esencia da mensaxe do Pai Bo.

Pero logo a súa ollada vai dirixida a viuva. Ela, que bota unha miseria no peto, namentres os importantes botan a fartura. E dilles aos discípulos. Agoa a chamada é máis intensa se cabe. Estase revelando nunha mullero pobre a grandeza da mensaxe divina. Xesús fálanos del mesmo, que veu sendo pobre e entregou todo o que é e o que ten: dáse a si mesmo.

Tes algo que dar? Si. Pémsao ben. O que te vai facer rico no Reino é a túa xenerosidade, dándote ti mesmo: o teu tempo, o teu corazón, o teu amor, o teu compromiso, a túa vida. Non agoches nada nin para ti nin por ti, faino polos demáis. Faino de corazón e con amor. Entón enriqueceremos a todos pondo o mellor de nós mesmos. Claro que este cambio necesita dunha conversión persoal, dun cambio interor, pois cantas veces dicimos que non temos tempo para nós, pero, eu che digo, disfruta e vive o que fas cos demáis e polos demáis. É precioso aos ollos do Señor. Non estragues o tesouro que hai en ti. Víveo.

Nesta familia dos crentes son moitas cousas que podemos compartir, e de xeito siencioso e caladiño. Vas a Igrexa e ves tod posto, agradable, a Misa preparada, e que invita a rezar, pois iso grazas a persoas que están ao servizo da comunidade. Os cativos van a catequese e teñen actividades, e fórmanse e axúdaselles a medrar na fe, e hai catequistas que dedican o seu tempo a formarse e a entregar o seu tempo. E así todo, os sacerdotes nas parroquias, nos hospitais, nos centros; as relixiosas e relixiosos na atención aos máis desfavorecidos. Os membros de Cáritas coa entrega de doazón. Os que impulsan a cultura desde unha visión cristiá, os que axudan a medrar na familia, os que están en grupos de oración, as monxas de clasura e os que atenden os migrantes. A mocidade que evanxeliza os lugares dos máis novos. Todos e todas somos unha familia que estamos a camiñar nunha andaina marabillosa de vida e amor.

Vivamos como Igrexa.

Feliz domingo

Xabier Alonso

viernes, 29 de octubre de 2021

PEREGIRNACIÓN DO ROSARIO

 o vindeiro sábado 30 de outubro celebramos a XIX edición da peregrinación do Rosario. Unha nova oportunidade para rezar e pornos en camiño con María. Nesta ocasión celebramos metidos xa no itinerario sinodal. 




domingo, 24 de octubre de 2021

DOMUND " Lo que he visto y oido"

 queridos amigos y amigas. Hoy celebramos el domingo de la evangelización. Como muestra de la Iglesia en misión os comparto la carta testimonio de una amiga, la Hermana Francisca, Religiosa de María Inmaculada, que desde hace unos años trabaja en Brasil. Que su palabra nos ayude a estar más unidos a tantos hermanos que siguen difundiendo la Palabra y cuidando de los más pobres.




Domund 2021      “Lo que he visto y oído”…

Comienzo dando gracias a Dios por los 15 años que llegué a Brasil, ha sido para mí, un tiempo de gracia y sorprendentemente me siento en proceso de evangelización.

La presencia misionera de las Religiosas de María Inmaculada en Brasil, se extiende por este inmenso territorio de norte a Sur: Desde la isla de Marajó en la desembocadura del rio Amazonas hasta el Sur del país, en Rio Grande do Sul… atendiendo una “mínima” parte de su población; 50 millones de Jóvenes, mayor que la población de nuestra querida España…

Brasil, cuenta también con 8 millones de Empleadas de Hogar, que junto con los jóvenes son nuestro foco en la evangelización y transformación social a través de las familias donde sirven y la dignificación de su trabajo. En la pandemia son las que más han sufrido despedidas, la mayoría sostienen la familia y aumentando su precaria situación.

Como veis, nuestra presencia es todavía “insignificante” para estas bastas dimensiones, pero unidas a tantas y tantos misioneros evangelizadores de otras instituciones eclesiales, laicos comprometidos y la fuerza que nos viene de todos vosotros, de ti, que nos estás leyendo… conseguimos ser una “pequeña presencia”, que sin grandes medios ni  fuerzas, consigue marcar  diferencia y participar con el Pueblo,  venciendo tantas “pequeñas” batallas contra el hambre, la violencia, la falta de educación, de oportunidades para nuestros jóvenes… compartiendo la vida y la Buena Noticia de Jesús, desde la acogida, la prevención, la escucha, la formación integral, la preparación para el trabajo, creando nuevas oportunidades y sobre todo, creyendo en cada uno de ellos.

Tenemos la dicha de “ver”, “escuchar” y “presenciar” en tantos momentos “los milagros” que se realizan en ellos, alcanzando sus sueños, sus metas, progresando en su formación y realización personal. En este camino de ENCUENTROS, siempre salimos todos “enriquecidos”

Hoy me encuentro realizando esta misión en el gran São Paulo, (pastoral urbana, tan necesitada como la rural), próximas a la mayor favela de la ciudad: Heliópolis, donde la marginalidad de todo tipo es muy fuerte. Atendemos una pequeña escuela de alumnos que vienen de allí, con un lindo proyecto CAVIM, (Centro de Apoyo Vicenta María) para después de las clases, con los más necesitados y vulnerables familiarmente, donde comen, meriendan…, encuentran un ambiente de amistad, con actividades recreativas, formativas y de tiempo libre.

¿Cómo hemos realizado nuestra misión durante más de año y medio de pandemia?  Con muchas dificultades; económicas, de comunicación… ha crecido de forma alarmante el hambre, los “moradores da rua” donde la calle es la habitación de más de 25 mil personas… Pero la SOLIDARIDAD nos ha desbordado dentro de la misma población creándose muchos mecanismos para recoger y distribuir alimentos, donde hemos estado colaborando, especialmente con las familias de nuestros alumnos que había que mantener alimentados… Solamente aprovechando la generosidad de los pequeños gestos ha hecho posible de nuevo, el milagro de los “cinco panes y dos peces”

No olvides que tu poco, unido al otro poco… realiza “los imposibles de Dios”

 

María Francisca Enríquez    RMI

 


domingo, 17 de octubre de 2021

XUINTOS PARA SERVIR

 


Que ben nos trae o evanxeo deste domingo a postura de Xesús ante as dificultades internas no camiño da fe. Estamos, com ben sabedes, indo a Xerusalén. Xesús manifesta por tres veces a súa paixón e resurrección. Neste longo traxecto imos coñecendo as barreiras do discipulado: negarse a aceptar a cruz, o poder do diñeiro, a negativa a deixar os bens, o camiño fácil da acusación e da división... Hoxe imos ver unha dificultade moi extendida no ser humano, na sociedade e na Igrexa: ser os primeiros, os máis importantes.

Os ous irmáns, Santiago e Xoán, queren preparar o futuro e piden un bo posto. Non é de extrañar, son dos primieros discípulos, do grupo íntimo dos preferidos xunto con Pedro, viviron momentos de intimidade con él. Fixémonos que, Pedro nalgunhas ocasións, e agora este dous irmáns, os máis aprecidos por Xesús, aparecen como os que teñen máis "tentacións". Agora xurde o poder e o prestixio, a vanidade. Son valentes e teñen a coraxe de dicir que van beber o cáliz da entrega. 

O seguinte paso que nos presneta o evanxeo é que os outros dez se enoxan. Logo, a búsqueda de beneficios, primeiros postos, honras e protagonismos crea divisións. Son dous por un lado e dez por outro. Isto resúltanos coñecido pois está continuamente presente no mundo e na igrexa.Que difícil é camiñar xuntos!

E Xesús amosa que o primeiro é o último, o importante o servidor... e el ven a servir e entragar a vida por todos. Non podemos actuar por poder como os de este mundo, senón por amor confome ao reino. 

Este sínodo é unha oportunidade para sermos conscientes de ser entregados e xenerosos, servidores dos outros. Quen son os outros?. Pois pensémolo. Non son os nosos, os da nosa corda, os que pensan coma nós... os outros son todos os demáis. Non lle deamos máis voltas. Pornos a decidir exclusivimos exclúe... decidámonos polos últimos.

Bo domingo irmáns

Xabier Aonso

domingo, 10 de octubre de 2021

DÉJALO TODO



Una vez finalizadas las celebraciones festivas en honor de la Virgen María, retomamos el ritmo de un inicio
de curso que nos presenta una vez más el reto de abordar un nuevo tiempo con ánimo e ilusión. 

Este domingo el texto del evangelio nos muestra la dificultad de responder positivamente a la llamada de Jesús. A lo largo de los domingos pasados hemos visto lo que significa seguido a Jesús. Es un camino que lleva el misterio pascual. Ser discípulo de Cristo significa hacer nuestra la cruz y contemplar la vida desde la esperanza del resucitado que nos incorpora la vida nueva. Y así como Pedro y sus compañeros dejan al descubierto sus limitaciones de discípulos. Hoy Jesús aprovecha esta negativa del joven rico para invitarnos a reflexionar sobre el papel que juegan los bienes materiales en nuestra propia vida. 

Aquel hombre que se presenta delante de Jesús lo hace con una intención noble. Quiere alcanzar la vida eterna. Podemos pensar qué quiere hacer una inversión de futuro. Pero en el fondo no está lejos de nuestra propia perspectiva. Lo tenemos todo y lo hemos ganado honradamente. Cumplimos con los mandatos de la ley. Pero nos falta algo. 

El encuentro con Jesús supone el encuentro con una mirada llena de cariño. Jesús lo vió y le amó. Y le invita dar un paso más vete, vende lo que tienes, esto es, o un valor y precio a tus cosas y a tu vida, a tu esfuerzo y a tu sacrificio, pon todo en una balanza por el precio, dale dinero los pobres y después sígueme. 

Aquel joven se fue triste porque era muy rico. Lo que le provoca tristeza es que no tiene la valentía suficiente para dar un paso adelante. Ha sido capaz de enriquecerse de forma honrada pero ahora se da cuenta de que lo que tiene le está provocando un peso interior que es la avaricia.

Por eso Jesús previene a sus discípulos de que la riquezas se acaba destruyendo el sentido de la persona son un peso que nos impide entrar en el reino.


Pedro una vez más se hace vocal de sus compañeros y le preguntó a Jesús que nos queda nosotros después de haberlo dejado todo. La promesa de Jesús es el ciento por uno añadiendo una apostilla: con persecuciones. Una vez más Jesús es claro. No quiere que nadie se lleve la sorpresa considerando que ha sido engañado. El seguimiento de Jesús es identificarse con el. El Señor entra en la realidad de este mundo siendo uno de nosotros desde la pobreza. Y la riqueza que nos aparta todos es una vez más su amor que se hace ofrenda y oblación.

    En este domingo os invito a que ponemos nuestra oración por los jóvenes para que se dejen conducir por el Señor en este camino de sabiduría. 

sábado, 11 de septiembre de 2021

Grazas nestes días de María

 


María dános consolo e esperanza.

Baixo este título que nos di o Concilio Vaticano II estamos a celebrar as grandes festividades na honra da Virxe María. Se días pasados foi unha expresión de fe fonda ver aos milleiros de peregrinos soportar a choiva e  vento na Franqueira, esta find e semana estamos a ver unha vez máis como os devotos veñen renovar a súa devoción ante a imaxe da Nosa Señora.

Quero destacar o bo orde e silencio nas celebracións. Realmente foi e segue a ser un tempo especial. Dar as grazas polas persoas que fixeron posible contar coas cadeiras e vallas de seguridade. Os voluntarios e voluntarias que fan un labor excepcional. Os seminaristas e os compañeiros sacerdotes. Dar as grazas a todos os que se achegan ao santuario.

Mañá e o día grande da Lamosa coa festa na Honra da Virxe do Libramento. Todo está disposto e cremos que sairá todo ben para a coller aos nenos e nais, as mulleres embarazadas e os pais. 

Felicidades a todos.

Unha aperta e que María, que nos agasalla o consolo e a esperanza cumprida no seu Fillo, faga de nós bos fillos e fillas


domingo, 5 de septiembre de 2021

A FRANQUEIRA. INICAMOS O MES DE SETEMBRO


Iniciado o mes de setembro e resoltas algunhas incidencias da conexión, pomos neste blog as primieras reflexións sobre as vindeiras celebracións en Honor da Virxe da Franqueira

1.- Está todo disposto conforme as medidas de seguridade que establecen as autoridades.
2.- as celebracións será no adro da igrexa, con aforo limitado (250 persoas) sentadas e en espazos dispostos
3.- Toma de temperatura e hidroxel

E por iso necesitamos:

Que teñamos paciencia e gardemos as distancias
Que non deixemos a participación neste ano para os días solemnes, evitemos aglomeracións
Dentro do santuario estará dedicado á veneración da imaxe da Virxe

Qué esperamos?

Que o tempo nos acompañe
Que todo saia como temos previsto
Que se nos perdoen as deficiencias

Deixemos todo nas mans da nosa Señora



domingo, 22 de agosto de 2021

SAN BARTOLOME A LAMOSA



Queridos amigos y amigas.

El próximo martes día 24 de agosto se celebra la festividad de San Bartolomé apóstol y mártir. Nuestra parroquia de a Lamosa celebra con gozo esta fiesta de su Santo patrono. Es un día tenía que nos reunimos todos los miembros de esta comunidad parroquial entorno a quienes modelo de fe. Jesús dice de Bartolomé " hay tenéis a un verdadero israelita". A pesar de haber nacido el apartado de Galilea, concretamente en Caná, donde Jesús convierte el agua en vino, Bartolomé esa conocido por el mismo Jesús como un hombre auténtico. Viene siendo éste uno de los mejores pilotos que le pueden decir a una persona. Y le dará la capacidad no sólo de reconocer en Jesús al mesías esperado sino además el de seguirle hasta el final. 

En otro momento Bartolomé tiene una frase que a mí me llama mucho la atención. En el relato de de Lázaro de Betania que recoge el evangelio de San Juan Jesús dice " vamos porque el amigo ya está muerto" y Bartolomé sentencia " vayamos nosotros y muramos con él". Puede ser una frase de difícil comprensión pero es necesario experimentado el sepulcro y adentrarse en el misterio de nuestra propia muerte para experimentar que somos resucitados en Cristo. 

El Martirologio Romano resume así la vida posterior del santo de hoy: "San Bartolomé predicó el evangelio en la India. Después pasó a Armenia y allí convirtió a muchas gentes. Los enemigos de nuestra religión lo martirizaron quitándole la piel, y después le cortaron la cabeza".

 Su martirio y muerte se atribuyen a Astiages, rey de Armenia y hermano del rey Polimio a quien San Bartolomé había convertido al cristianismo. Como los sacerdotes de los templos paganos, que se estaban quedando sin seguidores, protestaron ante Astiages de la labor evangelizadora de Bartolomé, Astiages mandó llamarlo y le ordenó que adorara a sus ídolos, tal como había hecho con su hermano. Ante la negativa de Bartolomé, el rey ordenó que fuera desollado vivo en su presencia hasta que renunciase a su Dios o muriese.


En la Capilla Sixtina, pintada por Miguel Ángel, la piel que tiene san Bartolomé en sus manos contiene un autorretrato del mismo autor, detalle que no se descubrió hasta bien entrado el siglo XIX. En el colgajo de piel se pueden distinguir con total nitidez las facciones del pintor.

Sus reliquias reposan en la iglesia de San Bartolomé en la Isla Tiberina de la ciudad de Roma.











AFGANISTÁN, HAITÍ


 No deja de sorprendernos la actitud del mundo ante las realidades más dolorosas de muchos pueblos. Estos días de forma desigual dos naciones han saltado a las portadas de los informativos Haití y Afganistán . 

Haiti después de diez años de un terrible terremoto y del reciente asesinato de su Presidente vuelve a temblar la tierra bajo sus pies y sabe una vez más la pobreza de un pueblo que sufre las consecuencias, como tantos otros pueblos, de la corrupción y las desigualdades. La incidencia de un terremoto en los distintos países del mundo es desigual en aquellos cuyas construcciones están hechas para que puedan resistir en el embate de un seguidismo tienen menos víctimas que aquellas en las cuales el tejido social no proporciona los medios para poder prevenir las consecuencias de los desastres naturales. Haití es un buen ejemplo a unos habían levantado de las consecuencias del terremoto que asoló el país vive en otra vez por los suelos lo poco que habían hecho.

Pero si hay un país quiere y está ocupando los informativos y las tertulias es la situación de Afganistán. Que nos ha pasado. Creíamos que con las armas y inversión económica podemos solucionarlo todo. Ha quedado al descubierto la prepotencia de occidente. Hemos demostrado una vez más al mundo y a la historia que los que nos situamos en una posición de superioridad queriendo imponer nuestros criterios muchas veces nos equivocamos. 

Tanto en un país como en otro encuentro varias invitaciones a la reflexión que quiero compartir con vosotros esta mañana. Lo primero es la solidaridad con los miembros de esas sociedades que más sufren. Dentro de pocos días posiblemente ya no será noticia. Y el sufrimiento y el dolor sigue estando aunque nosotros no lo escuchemos. 

Lo segundo la lección que debemos aprender la transformación debe nacer desde la base y el progreso de los pueblos no depende únicamente de los criterios que una parte de la humanidad sino que cada pueblo necesita descubrir su propio destino y con las herramientas necesarias. 

Lo tercero es garantizar desde la igualdad lo esencial es fundamental para preservar los derechos de las personas. La vivienda, educación, la salud, el trabajo, y tantas cosas que son primordiales en el crecimiento y en el progreso de una nación. Pero no puede ser desde el criterio de nuestra única visión no es el centro del mundo, cada pueblo de cada cultura tiene la capacidad de crecer siempre y cuando no se le pisotee. Porque por desgracia esta es la actitud que muchas ocasiones hemos demostrado. Considerar que somos liberadores, imponer nuestro criterio y forma de ver la vida, decidir su futuro, sacar partido económico de la miseria, y por desgracia, presumir de que somos buenos. 

A los pies de la imagen de Nosa Señora da Franqueira tenemos una ofrenda que le ha sido regalada ella en el año 2006 la gorra de un militar que por ese año estaba destinado en Afganistán. Ese exvoto es una invitación a la oración y a la solidaridad con los pueblos sometidos. 

Hoy te invito a rezar por Haití y el pueblo afgano. 

Xabier Alonso
22-08-2021


PALABRAS ETERNAS

 

Tú tienes palabras de vida eterna. Tú eres palabra. Tú eres mensaje. Tú eres encuentro. Tú eres razón para decir sí. Tú eres palabra encarnada. 

Hoy Pedro en nombre de todos dice a Jesús tú tienes palabras de vida eterna. Estas palabras las hemos recibido nosotros. Pues hemos recibido a Jesús. No somos nosotros los que hablamos es Jesús quien habló de nosotros. Es Jesús encarnado en nuestra vida en Cristo el Señor que quiere dialogar con este mundo mostrándoles a todos por las fuerzas del Espíritu que la palabra es verdad.

Había una canción infantil que cantábamos en catequesis y decía: Jesús no tienen manos tiene nuestras manos, Jesús no tiene y es que tienen nuestros pies. Añadimos soy Jesús tiene palabra, es el hombre de palabra, es el Dios hecho palabra, y por eso podemos decir: la palabra ansiedad de voz en nuestra vida. 

Tu palabra es verdad? Tu palabra es auténtica? Si es Jesús quien habla en ti y por ti, si no eres tú sino el Señor que habita en ti, eres mensaje de Dios. 

En este domingo de invito Hermano y Hermana a dos actitudes que nace en del encuentro con la palabra. La primera de ellas es la disponibilidad para la escucha. Igual que María no nos cerramos a la capacidad de descubrir en cada momento que Dios salve a nuestro encuentro y abre el diálogo con una oferta de vida. Dios viene para hablarnos desde la vida y para la vida. Su palabra es misericordia, compasión, y se introduce en nuestra realidad hablando nuestro propio lenguaje. Dios no es una palabra de extraña. No es una lengua imposible de comprender. Dios es diálogo abierto desde nuestra propia comprensión. De esta forma, nosotros, como María en esa apertura al encuentro descubrimos en la sencillez de cada día que Dios viene a proponernos el reto de la eternidad. Dios propone, Dios ha de proyectos, Dios nos capacita para ser respuesta positiva. 

La segunda es ser nosotros propuesta de palabras de vida para los demás. Desde nuestro interior puede surgir a través de la palabra propuestas de vida o de muerte. Con una sola palabra puedo convertir el encuentro con Dios y con los Hermanos en un desencuentro de violencia, de muerte, de oscuridad. O a la inversa puedo propiciar que mi propuesta de palabra sea de vida, de unidad, de futuro, de encuentro y de paz. 

Esta mañana del domingo de decimos a Jesús como Pedro a dónde iremos sólo tú tienes palabras de vida eterna. Porque en nuestra palabra nos para la vida y decimos te doy mi palabra. Y esa es propuesta de vida. 

Xabier Alonso
22-08-2021


lunes, 16 de agosto de 2021

VETE DE AQUÍ, APESTADO

San Roque de Prado da Canda.

 Poco podía imaginar el joven peregrino de Montpelier que siglos después de su hazaña caritativa perviviese su memoria. Roque, nombre sonoro donde los hay, tiene hoy actualidad. En breves anotaciones comparto con vosotros alguna reflexión:

1.- Peregrino. En camino. Roque quiere llegar a la meta de su camino. No es andar por andar. Es la búsqueda de la verdad. Recuerda "yo soy el camino, la verdad y la vida" dice Jesús. 
Nos dice Francisco que la Iglesia es una comunidad en salida.
¿Sales tú de tus encierros, cerrazones, tu torre de cristal, tu palacio de comodidad para ir al encuentro?

2.- Sanitario. Cristo se encuentra con Roque en el enfermo. Los apestados, despreciados por sus convecinos, no más que en tantos momentos de la historia. Así ha pasado y así sucederá. Por prevención y evitar contagios, y esto nos suena, los enfermos solo dependían de la valentía de los corazones caritativos. 
Nos insiste Francisco que la Iglesia es un hospital de campaña.
¿No está en tu ideal vivir con radicalidad la caridad? ¿Qué te lo impide?

3.- Apestado. Cristo se identifica con la fragilidad humana. Y esto le sucede a Roque. Contagiado es desterrado. Ya no importa lo bueno que fueras. Ahora quedas marcado. Basta un error para que el sello del desprecio sea notorio. 
Nos recuerda Francisco que prefiere una Iglesia herida por hacer la caridad que situada en la comodidad. 
¿Tienes miedo a ser contagiado por el sentido "humanitario" de la vida?

4.- El consuelo de un perro. Como el pobre Lázaro de la parábola del evangelio, Roque obtiene el consuelo de los lamidos de un perro. Con un sentido franciscano de la vida, la naturaleza se compadece de quien tiene un corazón bueno y es justo. 
Nos insiste Francisco en que somos habitantes de una casa común con la que compartimos esta travesía de la vida.
¿Cuál es tu mirada sobre la creación?

5.- Hermanos todos. Si en los momentos duros de la vida no nos ayudamos. Cuando entonces? Si no nos apoyamos en la búsqueda de la justicia y la verdad  Cuando entonces? Si no estamos juntos cuando nos necesitamos. Cuando entonces? Si no nos vemos ahora como hermanos y hermanas. Cuando entonces?

Xabier Alonso
16-08-2021

domingo, 15 de agosto de 2021

ESTAR EN LA GLORIA

 
Elevas los ojos al cielo y es inmenso y cuando estás en el mejor sitio dices "esto es el cielo". Si quieres hablar de lo alegre, vital dices "estoy en la gloria". Cuando ves un lugar realmente hermoso dices "esto es el paraíso". Piensa a cuantas personas admiras y dices "es un cielo", o que estás a gusto con ellas y proclamas "contigo estoy en la gloria" 

Para contemplar la belleza puedes encontrarla en el corazón de las gentes, para intuir lo bueno no necesitas buscar muy lejos, para estar en el paraíso con poco basta.

Si estás en el cielo, pero solo está tu imaginación o tus deseos, poco llega. Hay muchos que te ofrecen el paraíso, la gloria, la felicidad, pero a un precio muy alto. Perder tu dignidad, la libertad o la autonomía. 

Todo el ser, todo el pensar, hacer y sentir llega a las alturas. Desde el inicio , María, se puso en camino a lo increíble de lo que entrega el Padre. Le dice el ángel que el niño que nacerá es Hijo del Altísimo y traerá el perdón de los pecados. Con eso ya acepta estar en el cielo, anticipar la gloria venidera. Pues sin odios, ni rencores, violencias y corrupción, sin envidias ni maldades, entonces, con el perdón, estamos en la gloria, el paraíso sellado queda abierto. Entendió y así lo proclamó, que quien se humilla será enaltecido, que ser esclavo es ser libre, que morir es vivir, que decir sí es con mucho lo mejor. ¿Qué pierdes? Nada, pues todo lo que somos lo es desde la gratuidad y el don, desde la vida. 

En la glorificación de María celebramos que todo el cuerpo, ella como primicia, como primera de los creyentes, miembro del Cuerpo de Cristo, está en la gloria. Ah! Que gran gozo, y por eso ella es proclamada dichosa, feliz, bienaventurada, por todas las generaciones.

Feliz día

Xabier Alonso

15-08-2021

domingo, 8 de agosto de 2021

TRES PARROQUIAS, TRES FESTIVIDADES

 


Hoxe o calendario fai que coincidan tres festividades nun so día. A parroquia santuario da Franqueira reúne aos seus romeiros, como cada mes o día 8 para honrar á Nosa Señora. As celebracións ás 11 da mañá e ás 5 da tarde é unha boa forma para renovar a nosa devoción á Nai de Deus. So queda un mes para podermos xuntar na solemnidade da Natividade da Virxe. Un tempo que será intenso para a prepararción. En breve daremos detalle de como facermos as peregrinacións e as festividades.

Este domingo tamén é festividade de Santo Domingo de Guzmán. En Prado da Canda teremos a celebración na honra do Santo Predicador cuxos 800 anos se conmemoran neste ano. Santo Domingo lémbranos a importancia da Palabra, da oración e da evanxelización.


E por último na parroquia da Lamosa sae en procesión a imaxe do Cristo da Saúde, unha talla do Nazareno coa cruz nas costas. El cargou sobre si os nosos delitos, el sandou as nosas feridas.

Unha fin de semana espEcial e intensa e que nos destaca a peculiaridade de cada parroquia.

Lembramos

Santuario da Franqueira Misa solemne en honor da Virxe ás 11 da mañá e 5 da tarde
A Lamosa: Festa do Cristo da Saúde, Misa solemne ás 12,15 e procesión
Prado da Canda: Santo Domingo de Guzmán, Misa ás 10 da mañá

domingo, 1 de agosto de 2021

DÁNOS O PAN DA VIDA

 


Dános, Señor, dese pan

Esta petición repetímola hoxe na Eucaristía. Como os que se fartaron a comer despois de que Xesús reparticse a toda a multitude pan e peixe, buscamos quen nos solucione rápidamente os problemas sen decatarnos da gratuidade e da grandeza de todo o que recibimos.

Nacemos sendo don marabilloso. Somos coidados na ledicia de pornos todo a nosa disposición, os pais desvélanse polos seus fillos. Nos educan e preparan para a vida, axúdannos a descubrir quen somos e o que podemos lograr. O amor nace de forma expontánea e gratuita. O sacrificio e a entrega por nós é manifestación do moito que somos e significamos para os demáis. Somos alimntados cada día polo pan que nos cae do ce. Cada día nos da o Señor a oportunidade de recibir a fortaleza e o alimento para facer o camiño.

O maná que os hebreos recibían cada mañá no deserto, ración diaria  e para cada un tamén ten a súa ensinanza. O pan de cada día pedimos na oración do Noso Pai. Se nese camiño de liberación recibiran para un mes, un ano, sen límites, non se moverían do sitio, xa non habería espectativa de camiñar cara a ningures. Telo todo é unha aspiración inútil que nos paraliza.

O verdadeiro alimento é crer, porse nas mans de quen nos da o pan de vida. Cada día Cristo dándose en alimento na palabra, na caridade, na verdade, na xustiza, na liberdade, na sinceridade, fai de nós pobo en camiño que se está chamado a chegar á fin.

Feliz domingo

Xabier Alonso


domingo, 25 de julio de 2021

ANO XUBILAR COMPOSTELANO DA GRAN PERDONANZA


 Hai xa 7 meses quedou aberta a Porta Santa da Catedral Apostólica de Compostela. Un rito que neste ano pasou no silencio da restriccións e que, xunto a luz que se acende na torre do reloxo, marcan un ano especial para as terras do Fibisterre. Os vieiros son abertos para o encontro e o diálogo entre as persoas e para chegar a unha meta que non remata onda o sepulcro do Apóstolo, senón que ten un regeso á vida cotiá da persoa que se deixa transformar pola experiencia do camiño. 

Quero compartir convosco algunhas inquedanzas:

1.- Chamarme clásico pero permitirme que non utilice o termo Xacobeo para designar este Ano Santo. Prefiro usar as verbas antergas: Ano Santo Compostelano, Ano Xubilar Compostelano ou Ano da Gran Perdonanza. Compostela celebra, concedido pola Igrexa, un Xubileo que se extende a todos os que alí peregrinan visitando a tumba do Apóstolo. Non o concede a catedral por iniciativa persoal, nin o arcebispo, nin as autoridades da cidade nin autonómicas. O entrega como agasallo da Graza de Deus a Igrexa enteira e está destinada a todo o orbe católico. A designación polo tanto é delegada.

2.- Para gañar o Xubileo, esto é recibir as grazas do xúbilo pois quedan redimidas as nosas culpas e o noso pecado non , repito NON SON NECESARIAS, nin ir a pe, nin entrar pola Porta Santa, nin abrazar o santo, nin dar coa cabeza no mestre Mateo, nin presenciar o vo do botafumeiro.

3.- Para recibir as grazas xubilares SI SON NECESIARIAS unha vivencia dun sincero arrepentimento, acoller a chamada á conversión; renovar a fe profesando o Credo, e considero que se é visitando a tumba do Apóstolo medra na intimidade do diálogo co amigo do Señor; participar nalgunha celebración e orar polas intecións do Papa, e se é posiblena Eucaristía, asemade de recibir o Sacramento da Reconciliación, ou ben no día da peregrinación ou noutro día cercano. Temos que considerar que as grazas xubilares deben levarnos a unha vida máis evanxélica e caritativa, un cambio na nova actitude e unha volta a casa renovados.

4.- A peregrinaicón é unha preparación para todo isto que sinalei no número anterior. Peregrinar é unha expresión penitencial, un sacrificio que esixe, un camiño que nos fai vivir a renuncia, a solidariedade. Lembremos que o camiño foi usado na antiguedade para redimnir penas de prisión. Se tes interés podes entrar no artículo que  comenta este feito e está no seguinte enlace:

el camino como redención de penas y delitos

Todo isto o digo desde a meta de peregrinación que é o Santuario da Franqueira. O camiño é sacrificio, é penitencia, é renuncia, silencio. Non acepto, e rexeito esas peregrinacións en grupo como non hai moito fixeron un grupo de homes xa maduros e antes de entrar na igrexa estaban no bar largando unhas cervexas e blasfemando. Eso non é peregrinación. (por certo en plena pandemia os irresponsables non son so a mocidade). Peregrinar non pode ser un camiño de rosas, como os que o fan coas facilidades dos servizos de traslado de maletas, hoteis, e as comodidades de 5 estrelas. O camiño non se fai co barullo da festa que parece que non hai un mañá. Pode parecer moi serio? Pois o é. Se imos gastar o corpo a camiñar, para facer o que pode ser unha andaina de licor café, para qué a Santiago?

5.- A peregrinación a Compostela é un camiño espiritual. Vou por un exemplo.
Eu levo moitos anos indo a Lourdes. A este santuario onde se apareceu a Virxe hai 170 anos van cada ano preto de 7.000.000 de peregrinos, deles, 500.000 enfermos e outros tantos de mocidade. Eu non vexo promocións de paks turísticos, e imos de ben lonxe. Que hai alí? Fora do santuario unha cidade entregada aos peregrinos, nalgunhas cousas que poden ser cuestionables, pero dentro do santuario os obxectivos son claros. O que precisa un peregrino é atipar os cauces para que teña a disposición para descubrir que o Señor quere estar con cada un e ofrecerlle o perdón misericordioso.

6.- Podemos ir a Compostela? A resposta é debemos ir a Compostela. Nesta apostólica cidade ven a nós a misericordia entrañable, está aberto o diálogo con o amigo do Señor, saber que nesa tumba están os restos de quen estivo con Cristo, sentou na mesa da Cea final e viviu a resurección enche a alma e o corazón.

7.- Estas terras da Galicia son agarimosas e cheas de verdor para anticipar o paraíso, o volta á beleza do Creador e refacer o que o pecado foi estragando. Por isto somos meta de peregrinos que buscan o perdón para mirar que o sol se deita para chamarnos a descansar no regazo do Señor e amencer á vida nova da eternidade no amor.

Deixo como agasallo deste día unha parte dun artículo que escribín hai anos para unha revista sobre o camiño real na Franqueira como paso de peregrinos a Compostela. 


El Camino Real como vía de comunicación con la ruta a Compostela

Son muchos los peregrinos que pasaron por este templo, miles y miles contemplan la imagen que nosotros hoy vemos con la misma admiración y serenidad que otros. Labradores y señores, laicos y clérigos, pobres y ricos, todos ante Ella somos sus hijos. No todos tenían solo como meta llegar hasta aquí, sino que, en su larga travesía compostelana descansaban al amparo de la Virgen. Así, en la misma época en la que se esculpía la portada románica, hizo descanso en su peregrinar Santa Isabel de Portugal, a Raíña Santa. Como testimonio de este acontecimiento podemos pensar que sirvió de inspiración al escultor de la portada dejar impreso para la posteridad en una de las columnas una fila de conchas de vieira, símbolo de la peregrinación jacobea. 

En la documentación del Monasterio da Franqueira encontramos el gasto de una vaca para dar de comer al séquito de D. Federico de Est, príncipe de Sajonia, que según otros datos, posiblemente iba camino de Compostela. Es este camino real por el que pasaban las tropas y se hospedaban en el monasterio, así como la ruta para la reconquista en la guerra contra los franceses. Un camino que es necesario también recuperar del olvido, no solo para la nostalgia, sino, para tener un buen conocimiento de la historia y de sus hechos. 

Es también curioso el dato que las parroquias que están en el itinerario de este tramo del camino están dedicadas al Apóstol santiago. Santiago de Parada de Achas, Santiago de Prado da Canda, Santiago de Covelo; o que los nombre de Para da Franqueira recuerde un lugar de descanso antes de llegar al santuario, o que en la Capilla de Corzós, en la parroquia de A lamosa, hubiese una imagen de la Virgen Peregrina, hoy depositada en el Museo Provincial de Pontevedra. 

Son estos montes, sus veredas, los caminos agrestes, sus “carballeiras”; son sus ríos y sus aldeas, sus campos y pastizales testigos mudos de hombres y mujeres que fueron cruzando  estas tierras. Encuentra el peregrino en estos lugares, alejados de todo ruido, el sosiego y la paz tantas veces urgida por una vida cargada de prisas y agobios.

Son los caminos símbolo de nuestro peregrinar. Veredas que se santifican en el corazón de aquellos que en búsqueda encuentran al final del trayecto un nuevo sentido a sus vidas. Así, los que ponen sus pasos a Compostela desean encontrar las raíces de su vida. La tumba apostólica es signo de que construimos nuestra fe en la base de los testigos del Resucitado. Los que vienen a la Franqueira encuentran sosiego en la Madre que abraza y protege a sus hijos para que no se pierdan en las tinieblas del error. Nuestros pasos no van simplemente por una vereda desconocida, sino que, confiados en quien peregrina a nuestro lado, seguimos la ruta marcada hasta la eternidad. Un camino iniciado en el Bautismo y que encuentra su fin en la vida unida al Creador.