BO NADAL DO SEÑOR

 Abriuse o ceo e borbollou
o manancial que non se esgota,
é vida sen fin
a noite pecha non escurece
a esperanza que Deus pon no corazón.

Ábrete do corazón chamado ao amor
o amencer dun abrente dará senso
a loita do home por acadar
xustiza, verdade e paz.
Na noite estrelecida, de desamparo
nace un novo día
un meniño acurrucado
sae ao encontro da humanidade.
Somos fillos da luz
fei tío da Palabra encarnada
que se amosa facendo
dos últimos os primeiros 
recollendo o que non conta
e erguéndoo ao trono da santidade.

Nestes días de festío
deixémnos facer feitío
do amor feito carne
non rematamos o camiño
para chegar ao destino
que a ninguén lle extrañe
que na tristura da vida
chegue o amorío.

Un saúdiño de amor
desde estas montañas
alonxadas do barullo
e non perdamos as mañas
de currucarnos no arrolo
da benquerida Naiciña
que no colo nos ten acollidas.

Felicidades
Bo Nadal a todos e todas

Xabier Alonso

SOÑOS DE DEUS

 

Un soño, un camiño. Non o certeiro que buscamos ansiadamente, senón o angueiro que se abre por quirincostas empinadas, que nos obriga a extremar o esforzo. Os montañeiros cando chegan ao cumio dun pico erguen os ollos, e máis arriba xa non hai máis, a satisfacción do camiño andado, o esforzo ten a súa recompensa. Pero para isto adquiriu unhas destrezas, sentiu a fonda chamada da montaña, exercitou o corpo, dispuxo o materiar axeitado, e un labor de equipo. Chega á fin, pero todo estaba programado para isto. 

Os vieiros de Deus sonche ben distintos dos nosos. María e Xosé estaban a facer un proxecto de vida de namorados. Corazóns xemelgos no amor dun polo otro e dos dous en Deus. Desde as súas pobrezas materiais, pero cun corazón rico sobreabundantemente de fe, puxeran nas mans de Deus as súas vidas para ser unha familia xudea fiel aos mandatos do Señor. Pero o Señor abre o camiño a unha meta insospeitada, un soño imposible para os homes, unha tarefa desbordante, un labor sen fin. E María acepta enxendrar ao Fillo de Deus nas súas entrañas. Unha nova creación anunciada polos profetas, unha nova humanidade esperada polo pobo e o pobre, unha nova xustiza, pois Deus faise salvación nun coma nós, na fraxilidade, un renovado amor pois xa é un connosco. 

E Xosé queda no seu corazón golpeado, ferido que o amor quere superar, unha dor que o seu corazón quer sandar. E durme, pero non no pesadelo da violencia, senón na confianza do home xusto. E Deus amósalle un camiño, "non teñas medo". 

Está a rematar o advento. Desde antes de que comezara as rúas xa estaban a chamar pola ledicia. É tan fonda a tristura, o vacío e os medos, os camiños mezclados que non saben a onde ir, que necesitamos descumbrarnos. Non importa os gastos, importan os beneficios, non importan os consumos de carburantes nin as emisións de CO2 polo trasego de vehículos, importan os números de turistas, de dormidas; o que durme na rúa é invisible, o que transita entre a vida e a morte nun hospital é un alleo; o ferido no seu interior é un solitario; a familia desfeita na violencia é unha cifra. E dicimos a boca chea solidariedade, e os restos para os que non teñen rostro, nin historia, nin voz.

O camiño ninguén dixo que fora doado, pero ben é certo que o mundo o pon cada vez máis complicado.

Hoxe a Boa Nova é sermos soños de Deus no seu corazón amoroso

Feliz domingo

ALEGRES NO SEÑOR

 Temos razóns para a ledicia? para rir?

Hai quen di que é mellor rir que non chorar, porque non están tempos de lamentacións. Ben é certo que no circo no que andamos a vivir hai moitas cousas que non fan graza ningunha. Ben vedes que está a area deste espectáculo cheíño de paiasos e bufúns que fan moi malas bromas xogando coas cousas de comer.

Tócanos aos crente amosar unha ledicia que non é deste mundo, ledicia que abrolla da rocha e o escudo que nos ampara, o Reino dos Ceos que nos alumea. Ledicia que nos fai berrar que os cegos ven, os gafos quedan limpos, os mortos resucitan e proclámaselle aos pobres a Boa Nova.

Tócanos ser profetas dunha esperanza nova e unha palabra alentadora. Profetas de realidades e non de espellismos, de certezas e non de ilucións, de confianzas e non de medos. Nós non somos arregla desastres, somos mensaxeiros dun tesouro que se implican nun fogar común do que nos sentimos responsables. Non é algo alleo, senón noso, herdado de que no-lo entrega para facernos del partícipes, a Fonte de amor e vida, Deus Pai entrañable.

Tócanos ser "Pepitos grillos" que falando amodiño dimos verdades coma puños, alentando no máis fondo que non está ben destruir o que nos é prestado, nin desfacer a feitura do creador, o home alentado desde o pensamento de Deus.

Tócanos ser sinal que anuncia perigo ou precausión, carril de aceleración ou atención curvas, que pomos o mapa ao día da ruta que nos conduce ao paraíso perdido.

Non vos preocupedades, temos moito por facer, mais confiando en que nos reclama resposta habemos chegar á fin.

Feliz domingo

Xabier Alonso

NON PERDAS A ESPERANZA

 Unha voz do deserto.
Pregoeiro de verdades incisivas que amolecen o interior.
Xoán é o seu nome, extraño persoeiro que berra sen cesar convidando a unha nova xeira, camiños no medio do hermo.
 Berros que rastrexan adentrando no interior unha nova invitación.
Deixa o que non vale, o que fire as relacións, o que non da felicidade.
Quén poderá ser, no barullo do mundo, deserto de paixóns o que ppoida profetizar novas de radicalidade?
Ser profetas?. Ser mirada que dea folgos aos corpos doentes que perderon a esperanza? 
Agora chegan tempos de deixarse transformar, de dar pasos cara unha nova creación onde a harmonía deixe a un lado a violencia que mata aos irmáns.
Tempos de fraternidade que dispoñan a quen está por vir.
Un lume novo arrasa co seu furor o que xa está comesto da polilla, o que está entumecido coa piolla.
Pero o cerne conserva un álito vital que xermolará unha nova esperanza.
Non está todo perdido. Non baixamos os brazos.
Loita contra ti mesmo.
Deixa que o Espírito derrote o pesimismo que se esconde baixo unha fráxil felicidade que non da máis futuro que esperar que pase a noite.
Unha nova amencida rexurde no horizonte. A estrela que anuncia a chegada da verdade e a xustiza.
Vida. Vida e amor encherán o mundo para facer del fogar de irmáns.
Pode ser, coa forza do amor que non esmorece, o amor divino que ser fi un connosco.

Non perdas a esperanza.

Xabier Alonso

O DESPRESTIXIO PODE SANARSE

 

Cumpridos os 20 anos do afundimento do buque Prestige traio á memoria de todos aquel acontecemento. Durante estes días vimos de escoitar e visualizar diversos infrometivos e debates sobre esta catástrofe. Quixera engadir un apunte que me parece importante. O Papa Francisco declara na súa carta so bre o coidado da Creación Laudato Si "Hoy el pecado se manifiesta con toda su fuerza de destrucción en las guerras, las diversas formas de violencia y maltrato, el abandono de los más frágiles, los ataques a la naturaleza". LS 66 Desde sempre a Igrexa declarou que a violencia destructiva e o abuso desmesurado dos bens que nos entrega a natureza son o froito do pecado que desharmoniza todo encontro do humano co seu entorno. Ás veces podemos confundir a falta de civismo (verter lixo na rúa) cunha conciencia realmente ecolóxica e de forma integral. Non é necesario chegar a ver as nosas costas cheas de chapapote para que se adentre en nós esta conciencia. Considero que debe ser o resultado de:

Unha vida agradecida desde a gratuidade do don recibido. Todo é agasallo. Por iso aprendemos nos nosos maiores que debemos estar en harmonía cos ciclos do tempo, saber escoitar a terra, non malgastar o recibido, vivir nunha actitude de traballadores do que nos da de comer.

Unha creatividadedesinteresada. Vemos como as novidades da ecoloxía poden perturvarse cando o que buscamos é que se poña de moda o producto que diseño, a idea que se me ocurriu e que saco proveito. Unha actitude integral convídanos a saber vivir con austeridade e sinxeleza, sen pretensións desbordantes.

Unha alternativa  arriscada e valente. Os discursos están moi ben, pero as accións son o que poden transformar. Estamos vendo como as loitas de intereses rexurden nos cumios do clima, e os acordos son ultimatúms que non acadan o resultado da mellora do noso planeta. O diálogo fraterno é ecoloxía humana, poder ser sanador e abrangue toda a persoa.

No Santuario da Franqueira temos exposto este pequeno tarro de cristal que contén como testemuña da traxedia do Prestige un pouco de chapapote. Que o Señor perdoe os pecados que cometemos contra a súa obra. 

O desprestixio que infrinxe na humanidade o que facemos contra a natureza pode sanarse. Precisamos saber pedirlle perdón e perdoarnos.

Xabier Alonso

 

A NOSA IGREXIÑA, NAI CHEA DE PACIENCIA

 Hoxe celebramos a Xornada da Igrexa Diocesana. Lonxe de ser únicamente un día de recadación para fortaleer a través das esmolas as múltiples tarefas que realiza a Comunidad cristiá no noso territorio de Tui-Vigo, considero de xustiza que ven de ser unha oportunidade para tomar conciencia da nosa pertenza e identidade. Ver o noso terruño non exclúe a comuñón universal, máis ven, a fortalece, pois non podemos dicir que somos Igrexa católica, universal, e que amamos e somos dela, se non somos ven afincados no lugar onde pertencemos. Precisamos ollar con agradecemento, e porque non, con orgullo, a nosa milenaria historia que arranca dos séculos máis antigos do cristianismo. Ben seguro que camiñando polas nosas parroquias, incluso as máis alonxadas da cidade e solitarias do rural, descubrimos a súa orixe máis arraigada. Non é descubrir nada novo dicir que o mundo rural galego foi asentando a fe no seu minifundismo identitario convertendo os espazos máis humildes en lugares celebrativos, ata os cumios dos montes onde se construiron ermidas son testemuño de cultos ben antigos. A memoria tan fráxil na que nos movemos, ameazada polo sen fin de novas que desbordan por todas partes, impiden ter a serenidade de contemplar os tempos pasados coa saudade tan propia da nosa alma, e, albiscar polo furado dos tempos, como outros antes ca nós, foron quen de construir igrexas e mosteiros, adros nos que se xunta a xente e os camposantos agarimosos nos que repousan en eterno sono os devanceiros crentes das nosas aldeas. Comunidades de fe que viron pasar a cabalo abades reitores das nosas fegresías a servir con fortaleza céltiga as xentes desexosas dunha palabra de esperanza que abrolla como auga limpa das verbas evanxélicas. Nesa humildade foise forxando cos séculos a nosa fe, arraigada e sentida, que chora cos seus, ri cos cativos e lanza pregarias ao ceo suplicando polos febles. Ben seguro que non caeron en van as sucesivas Avemarías de tantas viuvas dos mortos e moitas viuvas dos vivos que, cunha bágoa na meixela, viron marchar aos homes a terras alleas gañar o pan, e quen sabe, cecais non voltar ao fogar contar contos de lareira. Unha fe feita a golpe de traballo común polo ben de todos, que na fame non ha faltar que dea un codelo de pan e unha palabra de paz.

Esta Igrexa rural, tan nosa, silenciada e humillada, que se viu lanzada a unha barranqueira medoñenta do progreso abafante que a converteu en peza de museo, cousas de vellos e que fixo da fe dos maiores e cousa de vellos. Un mundo apisonador que fixo que de repetente, pasados os anos, os ollos se enchen de auga pensando que algo nos ven faltando. Xa somos como os da cidade, andamos as carreiras, sen parar un intre botar unha parrafada ao saír da Misa, comentando o moito ben que nos fixo a auga, pero sen ter oportunidade de botar man ao sacho, pois o corpo non está para estas malleiras, os campos cheos de silveiras, toxos e codexos, non son lugar de futuro. A mocidade xa marchou, hai bo tempo, agora quedan os vellos, por Dios, non lle quitemos o Evanxeo, a Boa Nova, que é o que pode dar esperanza. Fixo hai anos o último treito o coche de línea, a Caixa de aforros abre por tempos, o médico está lonxe e as lumieiras das corredoiras aluman aos gatos que andan á xaneirada. O rural foise esmorecendo e de vez en cando, no silencio da montaña, resoa a campá da igrexa. É a vida que nos queda. Agora tamén informatizada, da as hora do reloxo e toca as doce para a pregaria do Ángelus. Chocan os sons co panadeiro que baixa a canexa pitando a chamada dos clientes que se xuntan no camiño, igual que cando ven o peixe, o butano ou o carteiro. Poucas cousas máis sorprenden. 

Paciencia meus amigos. Tempos mellores han vir. Pero non creamos que isto é so nas aldeas. Na cidade non hai campás que chamen a Misa, so unhas poucas igrexas, o resto concentran os fieis a golpe de reloxo. Polas beirarúas unhas mulleres conversan, están ás portas dunha igrexa. Entran e saen, moitos non falan, van ao seu, enfiados co pescozo baixo, atentos a pantalla dun aparello que abre o maxín feble do cliente a un mundo barullento de novas, cada unha delas máis mentireira. Cada un anda ao seu. Entran moitos, van indo para os lugares de costume, sentar nos bancos. Non son poucos os que chegan enriba da hora, non poucos algo tarde. Nin verba co veciño, cada un anda ao seu. Misa, e... acaba logo que teño presa. Non é doado facer comunidade, pois para moitos, estar na estadística de católico practicante e ben de abondo. Dan a bedición, e man na porta pra seguir no barullo.

Paciencia meus amigos. Tempos mellores han vir. E quen o vai facer? Quen por nós ten chamado a vivir esta fe. Preguntaches ao señor que ven connosco facer? Estamos afeitos a dicir que somos nós os que temos que facer. Non nos creamos donos e señores, somo simples servidores. Somos chamados e enviados, discípulos e apóstolos, crentes agraciados e xentes agradecida.

Neste domingo pídoche meu irmán que cando sentes no banco a celebrar a Misa do Señor, penses por un intre, que somos agasallados polo mellor regalo da vida. Que neste día respires ben forte, enchas de espirito o teu peito e mires con agradecemento a historia que o señor tennos feito. Que hoxe xuntamos xentes de aldea e da cidade, nenos e maiores, mocidade e casais, sans e enfermos, os que están no seu lar por non poder saír, os que creron e marcharon, os que viñeron e quedaron, que todos e todas, somos irmáns. Que somos quen de vivir a comuñón, traballar polo Reino, levar caridade e amor, ensinarnos uns a outros a fe que se fai vida e a vida que se fai coa fe. 

Pacencia meus amigos. Tempos son estes, espera, pero pensa, que xa poden ser estes os tempos mellores, non esperes a mañán, hoxe é día do Señor, hoxe é día de salvación.

Paciancia meu amigos, que a nosa naiciña a Igrexa tamén ten paciencia connosco.

Pido á Virxe María, Nai da Igrexa, que nos ampare a todos os que dela somos fillos.

Feliz domingo, feliz día da Igrexa Diocesana

Xabier Alonso

TREGUA PARA REZAR POR LA PAZ

 Un año más nos reunimos para la oración del Rosario en esta peregrinación. Esta XX edición estaba marcada por la lluvia persistente y fuerte de esta semana. Todos viendo al cielo y vino la sorpresa. Un confiado inicio, quizás tembloroso, pero con una reflexión. Rezamos por la paz, pensando no solo en la situación en Ucrania, sino, en las 30 guerras que existen en este momento. Con un lazo blanco en la solapa, en un silencio sorprendente, pusimos el corazón en aquellos que han dejado sus hogares, que no volverán a casa, que caminan sin rumbo, que les hacen promesas falsas, que los engañan... y nosotros solo teníamos por delante 6 kilómetros, sin grandes retos, solo la posibilidad de que lloviese. Sabiendo además, que tendríamos la seguridad de volver a nuestro hogar, sentarnos a la mesa a cenar y dormir en cama caliente.

Cuarenta peregrinos salimos después de rezar el primer misterio en Lamosa, el segundo en Corzós, el tercero en Prado da Canda, el cuarto en Fonte da Prata y el quinto en Franqueira.

La celebración de la Misa fue a la Virgen María, Reina de la paz, con una paloma en el centro y las ramas de olivo y las flores como signo de nuestra oración

Gracias de corazón a todos los que habéis participado.

LEVANTAR AO DERROTADO

 

O ensino de Xesús é ben distinto do estilo no que nos movemos nós. Cando nos decatamos das conductas e actitudes incorrectas dos demáis somos quen de indicar con poder e poderío o que debe ser o correcto. Desde que son nenos dicimos aos fillos o si e non da vida. 

En troques, Xesús, lonxe de porse nun estrado xulgador, observa e propón desde a narrativa non un conto aleccionador ao estilo dos contos infantís que teñen como meta unha moralexa instructiva, senón, que Xesús, abre unha fenda no corazón co atractivo de describirnos ao mesmo Deus na súa fondura. Así, o recoñecible relato do fariseo prepotente e orgulloso que reza pondo diante de Deus as súas virtudes, fronte ao humillado recadador que axeonllado non ergue a testa e golpèa o peito pedindo perdón, son colocados diante do mesmo Deus que se nos manifesta coma o que toma opción polos pecadores e desterrados, polos mal vistos e desprezados. Xesús segue a tradición dos relatos ao estilo do seu pobo, cousa que nos acabamos convertendo en moralinas insufribles que nos acaban convertendo en inspectores de conductas e mallando en nós mesmo chegando a cotas de autodesprezo que non son humanas. Cal é o obxectivo da narración? Proclamar unha Boa Nova que vai dirixida aos que se cren moi seguros de si mesmos e desprezan aos demáis. Ou é que Xesús non quere que se salven os prepotentes? A Boa Nova é que Deus da sempre unha nova oportunidade á nosa conversión, que non está pechado ao amor. Que non nos autoxustificamos, que non somos autosuficientes nin autoreferenciais, senón que é el quen nos da vida e nos ofrece a  vida nova do perdón. Que o máis pecador está chamado a sandar e experimentar o amor misericordioso. Que Deus devolve a dignidade perdida a quen se sente na fochanca da podredumbre e se perdeu, para sentalo na mesa do Reino. Por iso a escoita de Deus vai dirixida ao que é sincero na pregaria, se recoñece a si meso, descubre a súa fraxilidade e pide con humildade o perdón. Diante de Deus non temos máis que ser sincero, Deus detesta a mentira e dóelle que nos mintamos a nós mesmos.

Hoxe celebramos este domingo da Evanxelización, o DOMUND, abrindo a nosa ollada aos pobos todos da terra e testemuñar ao mesmo Salvador que ven traernos a vida a todos.

Feliz domingo

Xabier Alonso

Do evanxeo segundo Lucas

Propuxo tamén esa parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
‑Dous homes subiron ó templo a orar; un era fariseo e outro recadador de impostos.O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche grazas porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador. Gardo o xaxún dúas veces por semana e pago o décimo de todo canto gaño".O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levantar os ollos ó ceo, senón que petando no peito dicía: "Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano.

PEDIR

Lucas nos presenta el camino de Jerusalén que realiza Jesús un seguimiento de fe en la que los discípulos van profundizando a través del discernimiento con que el Maestro les ayuda a decir sí y crecer en fidelidad. Hace tres semanas eran los discípulos los que pedían "auméntanos la fe", el domingo pasado un samaritano concluía su camino de conversión, de adhesión personal alabando a Dios y escuchando de boca de Jesús "tu fe te ha salvado, vete en paz", y hoy, nos muestra uno de los medios para fortalecer esa fe: la oración constante de petición.

No es, ni mucho menos, la intención de Jesús que sus discípulos, o sea, nosotros, creamos en una relación mágica con el Dios de Jesús. El es Padre, bueno y justo, que ama sin medida, que espera con paciencia y acompaña a sus hijos. Y pedir nos ayuda a tomar conciencia de nuestra fragilidad, la condición humana como tal, el destierro de toda posible omnipotencia en nosotros, la descentralización de creernos los mejores y autoreferenciales. Por lo tanto, pedir, nos abre el camino de la humildad, la sencillez y la pobreza que el mismo Dios decidió asumir en su propio Hijo. Y lo divino que muestra el Dios de Jesús es la escucha, la empatía, la adhesión a la causa del hombre y la manifestación del Reino. No olvidemos, que al descentrarnos de nosotros mismos, Jesús nos invita a buscar el Reino y su Justicia, y el resto nos vendrá por añadidura. 

Ahora pensemos en qué es lo mejor qu ele podemos pedir a Dios, no pensando en nosotros, sino en todos. Este gesto de pedir nos une a las realidades y condiciones de miseria de tantos hermanos nuestros. A veces decimos ¿de qué me quejo? Pues al pedir sabemos lo que tenemos, no solo materialmente, y si realmente pedimos lo que necesitamos.

Feliz domingo

Xabier Alonso

O SANDADO AGRADECEMENTO

 Xesús camiñaba polos lindes das terras que eran desprezadas e polos lindes das persoas que eran desterradas. Pero non ía ás presas, sen saber onde pisaba, camiñaba cos pes e co corazón, coa ollada posta nos que chama irmáns e disposto a escoitar o laio dos doentes e dos miserables. Por esta razón, onde os puritanos e legalistas, defensores da pureza e cun corazón corrompido polo egoísmo, que senten vergonza dos semellantes, exclúen aos que son unha ameaza e adornan con posturas hipócritas a súa incapacidade para amar (disto segue a haber a milleiros, e algúns con voz pública que defenden as bondades de botar fora aos que nos "contaminan" cando son eles os que mancillan a dignidade da persoa coas súas verbas corruptas). Pois onde moitos ven inimigos, Xesús, camiñando polo mundo, ve irmáns que sofren. Xesús ve oportunidades de fraterna comuñón na que se pode acompañar a saír da fosa profunda onde a vida tantas veces os teñen enterrados. 

Cando os 10 gafos berran ao lonxe din unha palabra, suplican unha mirada, piden compaixón. Nada máis e nada menos. 

Agora ti, irmán que queres estar na fronteira do corazón, pecha os ollos, sinte o laio dos que berran e din hoxe no barullo dun mundo ás presas: ¡compaixón, pidedade!... como a dos pobres que na porta das romarías e nas feiras berraban por unha esmola... mira para min e dime se non son digno de compaixón, merecente de ser axudado.

Penso que nesto último está clave do leproso samaritano, sandado da súa doenza mortal, que regresa con chimpos de ledicia, loando a Deus e dando grazas. Sendo da condición da que viña, nen sequera podería dicir merezo ser digno de compaixón, e descubre ser un home novo, a grandeza da gratuidade do amor de Deus, que non fai acepción de persoas e ama a todos. No que os preferidos do seu corazón son os non chamados, os esquecidos e alonxados. 

Neste domingo quero convidarte meu irmán, a camiñar cun corazón agradecido sabendo que foi polo amor que Deus nos amosou no que se fai pobre na miseria da humanidade para facernos partícipes da riqueza do seu don. 

Hoxe, Domingo, renovamos a nosa condición de fillos rescatados, sandados, limpos nas augas do bautismo, resucitados no que rompe as cadeas da morte e vence as poutas da corrupción. Somos merecentes? Nós, extranxeiros e terra allea, peregrinos dun mundo que nos foi dado, camiñantes na busca da verdadeira patria, queremos unirnos na loanza agradecida do sandado da súa lepra, para con el proclamar "bendito sexa Deus que nos ten limpado"

Seguimos a celebrar estar xornada polo Traballo decente, pidamos un traballo digno para toda a xente.

Que pases un feliz día e pide ao Señor que non peche o noso corazón.

Xabier Alonso

Do Evanxeo segundo Lucas

Indo camiño de Xerusalén, mentres pasaba entre Samaría e Galilea, ó entrar nunha aldea, saíronlle ó paso dez gafos. Pararon ó lonxe, e dando voces suplicáronlle:

‑Xesús, Mestre, ten dó de nós.

El, ó velos, díxolles:

‑Ídevos presentar ós sacerdotes.

E aconteceu que cando ían para alá, quedaron limpos. E un deles, ó se decatar de que estaba curado, volveu loando a Deus con grandes voces. E prostrándose, rostro en terra, ós pés de Xesús, deulle as grazas. Era un samaritano. Xesús dixo:

‑¿Non foron dez os que quedaron limpos? ¿Onde están os outros nove? ¿Ninguén, fóra dun estranxeiro, volveu para lle dar gloria a Deus?

E engadiu:

‑Érguete e vaite: salvoute a túa fe.

VINO UN POBRE Y CAMBIÓ LA VIDA

Y en la casa de un rico yacía un hombre llagado.
Olía a muerte en el corazón avaro y frescor de flores en la mirada del pobre.
Muerte y vida convivían, separados, lejos, ajenos y sin capacidad de encuentro,
distancias que nacen de indiferencias y desprecios.
Un rico sin nombre, muere y lo entierran,
¿habrá quien haga duelo? Los que lloran no poder aprovechar
las riquezas y banquetes.
Se muere Lázaro, el pobre es un hombre con nombre,
y los ángeles no lloran, su alma se la llevan,
a gozar en el seno del Padre Abrahán..
Muerte y vida se intercambian, gozo y tristeza se sitúan,
ahora es otra la vista, la muerte ahora es vida.

Hoy es un mensaje para cada uno
abrir los ajos y escuchar los gemidos
hoy podemos convertirnos
gracias a que se cruzan en nuestras vidas
pobres con nombre, con sus silencios y lamentos.
Hoy podemos romper la indiferencia
abrir caminos de vida al banquete de la gloria.

Es Jesús que nos llama
es el Señor quien nos dice
ven a gozar del banquete de tu Señor.

Y un pobre, el hijo de una humilde muchacha y de una familia pobre,
se cruza en el camino de la historia
y nos cambia el rumbo,
la fiesta, el banquete vendrá después
en el que todos nos reconocemos plenamente como hermanos

Xabier Alonso

SANTA CRUZ

 

Hoxe celebramos unha festividade marcada pola Cruz. A Exaltación da Santa Cruz lembra o hachado da venerada reliquia en Xerusalén por parte de Santa Helena, nai do emperador Constantino. Onde fora crucificado Cristo construiran un templo adicado a Venus coa intención de borrar a memoria cristiá, pero todo quedou agochado baixo terra. Será esta santa muller a que redescubra o Calvario, o Santo Sepulcro e o lugar onde fora depositada a Cruz. Esta reliquia foi posteriormente saqueda polos persas, ao recuperala, congréganse para a súa veneración, que é o que hoxe se nos convida a renovar. 

O que para os ollos do mundo produce rexeitamento, escándalo ou negación, para os crentes afianza a nosa fe e quen nos ama ata a fin. Contemplar a Cruz é abrazar o amor, abrir os brazos ao encontro con que desexa cada instante abrazar ao mundo dando a súa vida, Cristo. 

Como ben sabedes, hoxe estaba prevista a subida en peregrinación desde o santuario da Santa Cruz de Baldomar, en Santa Mariña de Covelo, ata A Franqueira. Unir estes dous lugares co signo da Cruz pois no 2022 celebramos asemade os 460 anos da Cruz parroquial da Franqueira. Unha preciosa peza de orfebrería da época cisterciense, que mostra un sen fin de detalles simbólicos dignos de estudo.

Debido ás choivas, que grazas a Deus caen con forza para enchoupar a terra, pospoñemos esta peregrinación, que será en poucos meses o comezo dunha lista de propostas de camiño para reactivar os vieiros de chegada ao santuario con temáticas axeitadas a unha pastoral renovada.

Baldomar é un precioso exemplo de arquitectura barroca que garda unha expléndida catequese da paixón do Señor nun baldaquino que é o centro do templo. Vale a pena achegarse ata aquí e contemplar esta magnífica obra.

Esta tarde celebramos a Misa ás 6 na Franqueira e teremos a Cruz parroquial para coñecela mellor e daremos a venerar unha sagrada reliquia da Cruz que custodiamos neste santuario desde hai moitos anos.

Xabier Alonso

BAJO TU MANTO

 

María, esperanza en el camino

Con este lema iniciamos hace unos días los cultos de preparación a estas Festividades en Honor de la Virgen. Su advocación da Virxe da Fonte da Franqueira, sigue siendo después de más de un milenio y medio, un lugar de referencia espiritual para nuestras vidas.

Es María, Fuente Divina de Gracias, la que sacia nuestra sed de fe y comunión en el camino de la vida.

Es María, Madre del Amor Divino, quien nos acoge bajo su manto sintiendo el calor de su corazón.

Es María, Reina sobre su carro tradicional, quien anda los caminos de los hombres y mujeres de estos tiempos complejos.

Es María, Estrella de la mañana, quien anuncia la presencia de la luz del Resucitado.

Es María, la Mujer Nueva, quien nos señala caminos de esperanza.

Hoy nos ponemos bajo su manto y le ofrecemos estos días de amor filial. 

Extiende, Madre, tu mirada a los corazones dolientes de tus hijos que sufren

Santa María da Franqueira, Roga por nós

INVITADOS

 

El domingo pasado la invitación de Jesús es la de un puerta estrecha que conduce al banquete del Reino. Quedarse fuera depende de nosotros. El que vive en la injusticia desconoce el don y no es digno pues desprecia al prójimo, a quien Dios nos manda amar como a nosotros mismos.

Hoy Jesús está en un banquete con gente rica e importante. Un jefe de los fariseos lo invita y todos lo vigilan. Estos hombres, pendientes de puestos, cargos, prestigios, honores, quieren estar cerca para escuchar bien, ser protagonistas y espiar a Jesús. Él aprovecha para recordarnos varias cosas:

1.- Es gozoso sentirse invitado. Si te invitan es que eres importante para el anfitrión.

2.- Que es desde la gratuidad donde uno espera cual es su lugar. No busca cada uno donde ponerse, sino que es el que invita quien te indica donde sentarte. Es una lección de buenos modales y de humildad

3.-. Desde la gratuidad descubrimos la grandeza de la vida que no se vive para ser compensados o tener réditos, o esperar resultados, eso es egoísmo

4.- El criterio de Dios es diferente del nuestro. El pone en primer lugar a los últimos, los que no cuentan ni valen, los pobres e indigentes

5.- Que gozo saber que estamos invitados. El Señor es quien nos invita, tiene preparado el banquete y será la gran fiesta de los benditos. Dichosos nosotros si vivimos así.

María es la mujer humilde que nos enseña este camino.

Feliz domingo

LA PUERTA DE LA VIDA

 Un hombre le pregunta a Jesús cuantos se van a salvar, una cuestión exclusivista, porque si unos se salvan otros se condenan. Y Jesús le habla de una puerta, de que hay detrás y quien puede elegir quedarse fuera, aunque fuesen de los que comieron y bebieron con el Señor. 

La propuesta de Jesús es abierta, inclusiva, universal y esperanzadora. Porque la puerta es estrecha y quien la elije sabe que es exigente. Una puerta que abre paso a un banquete en que todos los pueblos son congregados. Todos son atraídos. Todos son bienvenidos. Un banquete sin excluidos, todos hermanos. 

Al cerrarse la puerta algunos pretenden entrar. Los desconocidos, los que se autoexcluyeron porque eligieron la injusticia. 

Feliz domingo

Xabier Alonso

SAN ROQUE TRAE PARAUGAS

 Desde a festividade do Corpus non caera unha pinga do ceo. Non é algo extraño, pois estamos no verán. Nestes pesados e cansinos meses as medias de temperatura foron notablemente superiores ao normal, a isto sumamos os ventos secos e a baixa humidade, así como os incendios que están a levar por diante centos de hectáreas. O bombardeo das noticias desoladoras, como son a guerra e os problemas da economía, e non esquezamos unha xeración de políticos que aínda crea mñais inseguridade. Neste marco foron pasando os días e semanas e vendo cara ao ceo "de onde me virá a axuda"

Relendo a situación moutros lugares do nundo atópome con algúns datos: na zona africana de Somalia, Etiopía e Kenia levan a maior seca dos últimos 40 anos, despois dunha praga de langosta que rematou coas colleitas, están en fase de comezar a fame extrema preto de 20 millóns de persoas; na Amazonía quéimanse milleras hectáreas de selva para a implantación de cultivos masivos, isto supón a expulsión e masacre dass poboacións orixinais, a desfeita do terreo é bestial; a fraxilidade de moitos países dependentes do comercio de cereais procedentes da Ucraína está a facer que pasen a estar dependendo das estratexias políticas de Rusia e China; África segue a ser a tarta que se reparten as potencias para seguir aproveitando os seus recursos. 

E nós seguimos a vernos como vitimas e considerando que estamos a sufrir o indecible!!! Permitirme que unha vez máis elevemos as pregarias a San Roque, que veu co paraugas debaixo do brazo e trouxo un respiro e unha pouca choiva. Pero non so, como vimos de facer estas semanas pedindo o don da auga do ceo, senón a ter a sensibilidade que el nos mostra de estar preto dos que máis padecen. Saiu polo mundo a peregrinar e foise unindo a aqueles que vivñian baixo o estigma da enfermidade. Tempos recios e duros de pestes e miserias nos que san Roque amosou un corazón cheo de amor para os que sofren.

Hoxe podemos dar grazas por este respiro, pero sigamos rezando, non so por nós, senón por todo este mundo tan necesitado.

Hoxe na parroquia de Prado da Canda teremos a Misa ás 11 da mañá en honor de San Roque

Deixovos a oración para pedir a choiva e que compuxo San Paulo VI

Oración de Papa  Pablo VI para pedir la lluvia

 

Dios Padre Nuestro, Señor del cielo y de la tierra.
Tú eres para nosotros; existencia, energía y vida.
Tú has creado al ser humano a tu imagen y semejanza,
para que, con su trabajo,
haga fructificar las riquezas de la tierra,
colaborando así a tu creación.
Somos conscientes de nuestra miseria y debilidad.
Nada podemos sin Ti.
Tú, Padre Bueno,
que haces brillar el Sol sobre todos y haces caer la lluvia,
ten compasión de cuantos sufren
la carencia del agua y la sequía.
Escucha con bondad las oraciones
que tu Iglesia te dirige con confianza,
como escuchaste las súplicas del Profeta Elías,
que intercedía a favor de su pueblo.
Haz que caiga del cielo sobre la tierra árida,
la lluvia tan deseada, para que renazcan los frutos
y se salven los seres humanos y los animales.
Que la lluvia sea para nosotros el signo de tu gracia y bendición.
Así, confortados por tu misericordia,
te rendimos gracias por todo don de la tierra y del cielo,
con que tu Espíritu satisfaga nuestra sed.
Por Jesucristo, Tu Hijo, que nos ha revelado tu amor,
Fuente de Agua Viva que brota hasta la vida eterna. Amén.
 

ASUNCIÓN

 Posiblemente sexa este día o que máis festas hai ao longo da xeografía. Coinciden as vacacións de verán coa Pascua de María. Unha celebración chea de ledicia e cun desexo fondo de queremos felicitar á Nai de Deus. 

Todos temos asistido nalgunha ocasión a unha homenaxe. A persoa a quen lle facemos un agasallo, pómoslle unha placa, ou faise unha cea con discursos ensalzando o bo facer. Todos vemos os premois que se dan a unha vida entregada, os Nobel, que poñen na primiera plana a homes e mulleres entregados a unha causa, creativa ou científica; vemos os premios Princesa de Asturias e nos congratulamos nas felicitacións.

A María, tan lonxe no tempo e tan nosa na experiencia, non somos nós quen tomamos a inciativa de ensalzala, senón o mesmo Deus. Poderiamos por os mellores mantos, sacar as xoias, dedicar grandes motetes e cantos, poemas e salmos de gloria, e o facemos con todo o noso cariño, pero nós so seguimos o que Deus xa realizou en plenitude. Ela foi elevada ao máis alto, ensalzada polo mesmo Señor e Dono da vida, resucitada e partícipe da gloria no ceo. Pero o máis apaixoante, non é que nós queiramos facer o mesmo camiño por imitación, senón que deixemos como María, pondo o mellor de nós mesmos, que Deus faga en nós, como Igrexa, o camiño e o proxecto de gloria e vida ao que nos ten chamado.

O que se humilla será elevado... e iso consegue María sendo sinxela e humilde.

E nós, como ela xa anunciou, proclmámola ditosa, benaventurada, feliz... e iso somos nós chamados a vivilo. 

Moitas felicidades

Xabier Alonso

HE VENIDO A TRAER DIVISIÓN

 

Cuando nace Jesús el mundo conocido vive una época de paz. La conocida pax romana fue un largo período de prosperidad del imperio, desde el año 29 antes de Cristo y hasta finales del siglo II. Un tiempo en el que no hubo luchas armadas internas, ni guerras civiles, ni grandes conflictos con otros pueblos. Pero, a pesar de que el emperador Augusto había cerrado la puerta del templo de Jano, dios de la guerra, existían claras actitudes que irían en contra de una situación realmente pacífica. Por ejemplo, en el año 70, Roma destruye Jerusalén, y con ella su templo, llevando consigo todos sus tesoros. Dentro de toda la magnitud del imperio no dejaba de ser un hecho puntual. Por eso de la pax podemos decir que tenía cierta relatividad. Vemos que era la pax impuesta y que favorecía además la imposición de un estilo de vida, el comercio y la lex romana. Pax acompañada de progreso, evidentemente dentro del marco de intervención, también militar de Roma.

Esta paz es la que nosotros podemos estar reclamando en un mundo que no vive en un abierto conflicto mundial de forma bélica. No estamos en situación de clara guerra como sucedió en la 1ª o 2ª guerra mundial. Pero, en un mundo global y al mismo tiempo fragmentado, vemos con estupor como se cumple lo dicho hace años por el papa Francisco "asistimos a una 3ª guerra en fragmentos". La globalización hace que las situaciones de conflicto internacional tiene consecuencias mundiales: comercio, desestabilidad económica y política, inseguridad, que trae consigo una narrativa de miedo y fragilidad que provoca dos consecuencias: evadirse y dejarse llevar por la indiferencia o encerrarse en el castillo de poder. Una narrativa que muchas veces no va al trasfondo de la realidad, sino que se queda en la historia individual que pretende emocionar, pero no convertir. Hemos pasado del impulso emotivo ante la huida de ucranianos y con iniciativas de rescate a una ausencia del rostro de las víctimas en este conflicto.

Jesús proclama "he venido a traer fuego" "vengo a traer división" y esto no nos deja indiferentes. El es el motivo, su palabra y acción, su decisión de que Dios mismo irrumpe en la realidad y la condición humana, no puede dejarnos como si nada sucediese, ni nada cambiase. Así, el Jesús profeta, que denuncia con el amor y el perdón la violencia del hombre trae división, pues provoca en el corazón delas personas la evidencia de que estamos lejos de lo auténticamente humano. Cuando Jesús es provocativo con su palabra y su acción, cercano a los quienes los hombres desprecian, compasivo con los que son juzgados pecadores, misericordioso con los que no cuentan, y rescata a las personas de su dolor haciéndoles experimentar el amor de Dios, está haciendo que el mundo arda en el Espíritu de Dios, en su amor. Acoger a Jesús es aceptar a quien nos recibe. Hacer nuestro a Jesús es duro, pues evidencia nuestras incoherencias y saca a luz nuestra fragilidad y nos abre al reto de esperar contra toda esperanza. 

En el camino del discipulado no es fácil decir sí a Jesús, pero contamos con su gracia, con su amor. Necesitamos reconocer las fragilidades de nuestras divisiones para que, desde el reconocimiento, caminemos hacia la unidad que nace en el misterio pascual.

Feliz domingo 

DECIR SI DESDE LA LIBERTAD

 Si el domingo pasado, Jesús nos prevenía para que no cayésemos en la codicia, descrita por San pablo como una idolatría, hoy, el Señor, a través de diversas parábolas nos invita a pasar a la otra orilla, o amanecer a un nuevo día de esperanza con la libertad de la generosidad. Lo que nos esclaviza envuelva el corazón en la noche del vacío y la limitación de no alcanzar nunca los deseos insaciables que se instalan en él, lo que nos libera provoca la entrega de nuestra propia vida, condicionar el futuro a lo imprevisible de estar a disposición de los demás, descubrir el tesoro en el amor que no se agota. 

Nos invita Jesús a estar en vigilia, preparados, dispuestos, atentos, a saber dar respuesta de nuestra fe, como diría San Pedro, a todo el que nos la pida. Y es que el que está en labor constante y diario, no está programado para realizar lo que se le pide, sino también de sacar lo mejor de si mismo cuando se necesita. No valen las escusas de yo no se, yo no valgo, yo no puedo, yo no... esto es anular todo posible avance, y va en contra de la esperanza. Lo sorprendente es que, sin saberlo, el Señor viene a ponerse a disposición del servidor, se cambian los papeles en la libertad del Dios que se hace ofrenda, se sitúa en el segundo plano, mira desde abajo, da de comer y cuida de los suyos.

Hoy nos unimos a todas las personas que procesionan alumbrando al Santísimo Cristo de la Victoria de Vigo. Procesionar es caminar, hacerlo juntos, siguiendo al Señor; alumbrar es caminar llevando luz, amor y alegría. 

Feliz domingo

PERDOADOS NO AMOR

 Necesitamos espazos de encontro, escoita, acollida, comprensión e perdón. E isto é o que desexo cada día que poida ser as nosas parroquias e o santuario da Virxe María. Por esta razón, hai dez anos, o noso pequeno recuncho do mundo, este antigo santuario da Franqueira ten unha ollada ampla e universal. A Penitenciaría Apostólica concedeu o 24 de abril de 2012 o Vínculo Espiritual coa Basílica papal de Santa María a Maior de Roma. Deste xeito, os peregrinos e devotos da Franqueira poden vivir en determinadas datas o gozo da Indulxencia Plenaria. Neste día, en que se celebra a Festividade da Dedicación da devandita basílica, coñecida a súa festa como a Virxe das Neves, estamos unidos a través da celebración gozosa da Reconciliación e a Eucaristía. 

De qué me teño que confesar? Eu xa me confeso con Deus. Eu non teño pecado. Non necesito contarlle os meus pecados a un home como eu. Son frases ben coñecidas por todos e que miñaron de tal xeito a nosa cotianidade que fomos facendo do Sacramento un extraño patíbulo no que colocamos con anguria os nosos pesares e defectos e nos flaxelamos impetrando perdón ao xuiz. Lonxe de tal. Antes de nos adentrar no agobio de sabermos que rompemos os vínculos de amor con Deus, cos irmáns e coa creación, Deus xa está ña nosa espera. Antes de esbozar un lamento por sentir o silencio da nosa perda interio, xa o Pai Bo está susurrando un "Quérote". Antes de manchar as nosas mans de violencia e rexeitar o camiño de encontro humano, xa o facedor do ben está a abrir as súas mans para abrazarnos na paz. 

O sacramanto da Reconciliación, do Perdón, da Penitencia, da Confesión... pois mira que ten nomes e ben bonitos... da Paz... ten o centro na Misericordia, no Corazón entrañable e maternal do noso Deus. El non cansa de nos perdoar, non agota a súa piedade connosco, non alonxa o seu corazón dos seus fillos. 

Por qué logo teño que confesar? Porque o Corpo de Cristo, a Igrexa, dóese de que os fillos estean tristes, de que os seus membros estean doentes e o Bo Samaritano quere sandalos co consolo e a paz. Falar do corazón non so é terapéutico, senón que a acción do Espírito Santo é provocativo, provoca en nós un efecto saudable. O Misterio do seu amor adéntrase de tal xeito en nós que nos fai recuperar a beleza e a frescura do amor primeiro, a vitalidade de quen se abre a esperanza. Porque necesitamos celebrar en comunidade que somos fráxiles, vulnerables, débiles, ante un mundo prepotente que se pensa ser os mellores para dicirlles co testemuño da reconciliación que sen El non podemos nada e que todo somos en El.

Vémonos no altar do perdón irmáns.

VOULLE PRANTAR LUME A TÚA CASA

 "Voulle prantar lume a túa casa"

Imaxina por un intre que estas verbas ameazantes foran para ti. Rápidamente, sen pensalo, estaría cheo de medo e buscando o xeito de que nada das túas pertenzas sufriran dano. Saerían dunha boca cargada de odio e violencia e sentiríaste ameazado e medoñento. 

Hoxe, centos de hectáreas de monte, e moitas propiedades, xa sufriron a violencia do lume. Este ladrón que non deixa nada e que arremete con furia contra todo. Levamos un verán cunha temperaturas fora do normal, pero cunha falta de conciencia que resulta desmoralizador. Apagar os lumes desta tempada fumegueira son millóns de euros de gastos, que ben poderían ser revertidos nunha lexislación máis axeitada de coidado do mundo rural. Un rural que non so é esquecido e abandoado, senón que o urbanita, con todos os repectos, está amparado baixo unha bóveda de protección que o aílla de tantos problemas da natureza. Pasa a ser consumista de lecer no entorno natural e ecolóxico e volve ao seu fogar de consumo no que o que pase nos montes moitas veces nin se entera. Por certo, quero engadir, que non estaría de máis que algúns camiñantes que veñen á aldea teñen ollo do que deixan tirado, e que nesta situación de alerta busquen outros roteiros alternativos. 

Seguindo co título escollido quero dicir, que hai quen está a prantarlle lume ao noso fogar. O monte non é so unha fonte de recursos, é a identidade da nosa terra, o que nos configura e dános o feito do que somos. A casa común que está a desaparecer despois de tantos esforzo da veciñanza por sacar adiante un lugar no que vivimos e que é doado, somos administradores dun tesouro que vai medrando por si mesmo, e nos agasalla cada día co frescor, coa forza que sae das entrañas da terra e fai abrollar veas de auga que, desde as nosas terras chega ás billas dos fogares. Unha terra na que erraízan os carballos e castiñeiros, os bidueiros e os amieiros, unha montaña que nos fala de forza da pedra e da fraxilidade da herba. É a nosa casa, a que nos veu nacer e a terra na que están eterrados os nosos. A terra que sacou adiante aos fillos famentos dos labregos e gandeiros, que fixo das ponlas grosas o cerne das tarbes dos tellados e os pisos dos fogares, que queceu a lareira e co seu toxo e os seus fenteiros estrumou as cortes do gando. A terra do sacrificio e do lecer, do traballo duro e da festa na carballeira, no outeiro que bate o vento e o neboeiro que da frescor no amencer quecido. A terra, é a terra, que do verde esperanzador vóltase negro do loito, duro e tristeiro. 

Non esquezas de onde ves para saber a onde poderás chegar.

Esta é a nosa casa, onde fomos criados e onde seremos soterrados. Non é tempo de morte, non é tempo de loito, é tempo de erguer a ollada e pedirlle ao ceo: chora. Chora connosco bágoas de esperanza, e pide que chova, que o ceo chore para nacer de novo a vida.

Xabier Alonso

A COMER, BEBER E ¡A VIVIR!

Xesús ponnos unha vez máis ante as decisións máis importantes que comprometen o destino das nosas vidas. Se ao inicio do seu ministerio proclama como primiera benaventuranza "felices os pobres", non é de extrañar que o seu ensino sega unha liña narrativa coherente. 

A parábola do home que ten unha boa colleita e pensa de forma raquítica no seu futuro cunha simple frase "a comer, a beber e a ¡vivir!" non está lonxe da corta mirada que hoxe se nos impón. Todo esforzo, traballo, dedicación ou resultado é froito das capacidades e dos labores persoais, e, cunha desmesurada "xenerosidade", o sistema ofréceche a compensación merecida e a oferta de doisfruta dos bes porque "son dous días". Este cortoplacismo frainos vivir na inmediatez e na búsqueda de satisfaccións que comprenden o progreso como un continuo enriquecemento, non so material, senón tamén en servizos que teñen o beneficio e o placer xcomo bens supremos. 

A pandemia foi unha oportunidade, considero que a estamos a perder, de reconducir as nosas vidas cara un humanismo no que prime o labor comunitario, o progreso integral en que todo temos moito que aportar, a defensa dos máis débiles e a súa protección, a igualdade entre os membros da familia humana e de oportunidades para desarrollarnos coas nosas potencialidades, o ben común para que aninguén lle falte o imprescindible, a vida como un labor e non como un negocio, e a conciencia de formarmos parte dun fogar común que temos que coidar. Enfrentados á fraxilidade desta sociedade, non fomos quen de recompoñernos dunha forma realmente digna, senón que cada día van medrando as desigualdades. Aquel home so pensaba en si, no seu beneficio, cando todo nos convida en que pensamos nun nós cada vez máis grande. 

Cando un meniño agarra o seu xoguete e berra "é meu", intentamos facerlle comprender que as cousas son para compartir, facémolo desde o cenvencemento de que a vida e as cousas son un don e un agasallo. Pero para as cousas de adultos, para a estructura social e a vida comunitaria, creo que non pensamos o mesmo. Moito nos cambia o conto cando nos tocan o de cada un.

Desde esta semana estamos endebedados co planeta. Segundo os cálculos os recursos da terra para este ano estaría rematados, polol tanto, estamos sobreexplotando os recursos e gastando o que non nos corresponde, pois necesitariamos 5 planetas para seguir gastando ao ritmo en que o facemos. Nin sequera a pandemia nos fixo frenar na voracidade coa que imos engulindo o que temos recibido de forma gratuita e coa que debemos administrarnos. Estamos facenod a nivel planetario o lema daquel home da parábola "comer, beber e a ¡vivir!". Parece un proxecto bastante ridículo para sermos os seres máis intelixentes do planeta. Para outra vez deixamos o do ocio, diversións, gastos fastusoso e festas de papatoria.

Onte comezaron uns incendio preto das nosas parroquias, en concreto en Mourentán e Arbo. A sensación de impotencia ante a magnitude que adquiren os lumes é impresionante Vemos con impotencia como o ben tan preciable volve ser pasto das chamas. Esperamos e desexamos que todo se resolva e, pedimos con toda a nosa fe, que viren os tempos, volvan as choivas e poidamos coidar mellor os noso recursos.

feliz domingo

Xabier Alonso

Lectura del santo evangelio según san Lucas (12,13-21):
EN aquel tiempo, dijo uno de entre la gente a Jesús:
«Maestro, dije a mi hermano que reparta conmigo la herencia».
Él le dijo:
«Hombre, ¿quién me ha constituido juez o árbitro entre vosotros?».
Y les dijo:
«Mirad: guardaos de toda clase de codicia. Pues, aunque uno ande sobrado, su vida no depende de sus bienes».
Y les propuso una parábola:
«Las tierras de un hombre rico produjeron una gran cosecha. Y empezó a echar cálculos, diciéndose:
“¿Qué haré? No tengo donde almacenar la cosecha”. Y se dijo:
“Haré lo siguiente: derribaré los graneros y construiré otros más grandes, y almacenaré allí todo el trigo y mis bienes. Y entonces me diré a mí mismo: alma mía, tienes bienes almacenados para muchos años; descansa, come, bebe, banquetea alegremente”.
Pero Dios le dijo:
“Necio, esta noche te van a reclamar el alma, y ¿de quién será lo que has preparado?”.
Así es el que atesora para SÍ y no es rico ante Dios».

ORAMOS EN PLURAL

 

Moita xente anda na busca de formas de atoparse consigo mesmo. Uns recurren a diversos métodos, pero decátanse dos medos interiores e do vacío no seu corazón. outros ocupan tempo en facer cousas, encher a axenda, dedicar horas e esforzo en acumular experiencias. E ben seguro que ti sabes d emoitas máis formas de busca. Hai ofertas de encontros de silencio, meditación e pacificación. Hai un síntoma que ás veces delata unha realidade do noso tempo: querer estar en paz con un mesmo e destaca o feito de o pensamento é sobre a propia persoa. O individualismo exacerbado pode facernos moito danos. 

Hoxe Xesús ensínanos a facer oración. Recita a pregaria do Noso Pai, e nós facémola nosa. Nos inicios da Igrexa, xa era a pregaria de cada día dos crentes. Se nos fixamos, o centro da oración non somos nós, senón Deus. Una verba que se abre ao diálogo con él, recoñecendo o seu a mor e nosa confianza nel, pero que, inevitablemente está aberta ao encontro cos irmáns a través do perdón. Que non é unha pregaria en sincular, e que, aínda que a recemos sos debe ser pronunciada en plural. Que non se pecha en si mesma, senón que, ten a ollada posta no proxecto do Reino.

Por isto que reza espera, busca, recibe e comparte. 

neste día rezamos polos avós e os maiores, e tamén polo cese da violencia contra  natureza, paren os incendios e o Señor nos bendiga con un cambio de tempo favorable para a nosa terra

Feliz domingo

Xabier Alonso

VEN A HOSPEDARTE EN NUESTRA CASA

 

¿Quién puede hospedarse en tu casa?

Y es que Jesús entra en casa de Marta y María. Es acogido, recibido huésped y peregrino. En verdad abrir las puertas de casa es una necesidad, un deber, una obligación, pues descubre nuestra propia identidad, somo seres sociables por naturaleza, llamados al encuentro y al cuidado mutuo. Hospedar da origen a hospital, hospedería, que son palabras que designan los mejores cuidados del otro, en la enfermedad y en el camino de la vida. El que se cierra al otro es una persona hostil, que tiene la misma raíz, pero designa lo contrario. Ser hostil es ser enemigo del otro. Por lo tanto, no ser hospitalario es ser enemigo, crear enemistad, levantar muros de división, encerrarse en uno mismo.

Marta y María acogen a Jesús en su casa, como lo hace Abraham al recibir a los tres personajes que pasan frente a su tienda, dándoles los mejores manjares. Al final del encuentro recibe la promesa de la vida que serán engendrada en el vientre de Sara. Ser hospitalario abre a la vida, tiene una mirada de futuro. En casa de Marta y María, Jesús resucitará a su hermano Lázaro. Y se proclama, el que cree en mi, el que acoge su palabra, tendrá vida eterna.

Jesús viene a los suyos, Jesús planta su tienda en medio de su pueblo, Jesús llama a la puerta y quiere entrar a cenar en tu casa.

Siguiendo la estela de nuestra fe seamos hospitalarios, acogedores, pues es una palabra que también significa "el señor protector de los extranjeros". En esta casa común, este hogar en el que vivimos, que nadie quede fuera, que nadie quede sin casa en la que compartir mantel y descansar del duro trabajo de la vida.

Feliz domingo

Xabier Alonso

Lectura del santo evangelio según san Lucas (10, 38-42):

EN aquel tiempo, entró Jesús en una aldea, y una mujer llamada Marta lo recibió en su casa. Esta tenía una hermana llamada María, que, sentada junto a los pies del Señor, escuchaba su palabra. Marta, en cambio, andaba muy afanada con los muchos servicios; hasta que, acercándose, dijo:

«Señor, ¿no te importa que mi hermana me haya dejado sola para servir? Dile que me eche una mano».

Respondiendo, le dijo el Señor:

«Marta, Marta, andas inquieta y preocupada con muchas cosas; solo una es necesaria. María, pues, ha escogido la parte mejor, y no le será quitada».

IGLESIA SAMARITANA

Llega el momento de proclamar que solo el amor puede salvarnos. Ese amor que nos mueve interiormente a conocernos y conocer, a redescubrir el rostro de Cristo en el hermano sufriente, tirado al borde del camino que nos reclama desde su desnudez y su fragilidad respuesta de fraternidad. Pero hay algo que debe movernos a conversión, amar como Cristo nos ama, fundamento del mandamiento nuevo, viene desde el reconocimiento de que Cristo es el samaritano que se cruza en el camino de nuestra vida, en los golpes que nos paralizan, en las injusticias que nos hieren, en la indiferencia que nos aísla. Y Cristo se detiene y cura nuestra heridas con el aceite del consuelo y el vino de la esperanza. 

Para ser Iglesia samaritana y cristianos samaritanos, necesitamos primero, reconocer que hemos sido amados, cuidados, sanados por el amor entrañable y misericordioso de Cristo.

Ahora ve y haz tu lo mismo

Lectura del santo evangelio según san Lucas (10,25-37):

En aquel tiempo, se levantó un maestro de la ley y preguntó a Jesús para ponerlo a prueba:

«Maestro, ¿qué tengo que hacer para heredar la vida eterna?».

Él le dijo:

«¿Qué está escrito en la ley? ¿Qué lees en ella?».

El respondió:

«“Amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón y con toda tu alma y con toda tu fuerza” y con toda tu mente. Y “a tu prójimo como a ti mismo”».

Él le dijo:

«Has respondido correctamente. Haz esto y tendrás la vida».

Pero el maestro de la ley, queriendo justificarse, dijo a Jesús:

«¿Y quién es mi prójimo?».

Respondió Jesús diciendo:

«Un hombre bajaba de Jerusalén a Jericó, cayó en manos de unos bandidos, que lo desnudaron, lo molieron a palos y se marcharon, dejándolo medio muerto. Por casualidad, un sacerdote bajaba por aquel camino y, al verlo, dio un rodeo y pasó de largo. Y lo mismo hizo un levita que llegó a aquel sitio: al verlo dio un rodeo y pasó de largo. Pero un samaritano que iba de viaje llegó adonde estaba él y, al verlo, se compadeció, y acercándose, le vendó las heridas, echándoles aceite y vino, y, montándolo en su propia cabalgadura, lo llevó a una posada y lo cuidó. Al día siguiente, sacando dos denarios, se los dio al posadero y le dijo: “Cuida de él, y lo que gastes de más yo te lo pagaré cuando vuelva”. ¿Cuál de estos tres te parece que ha sido prójimo del que cayó en manos de los bandidos?».

Él dijo:

«El que practicó la misericordia con él».

Jesús le dijo:

«Anda y haz tú lo mismo».