domingo, 26 de febrero de 2023

CO,MENZAMOS O CAMIÑO CORESMAL


Benqueridos amigos/as. Temos iniciado un camiño, a Coresma. Unha longa peregrinación que nos conducirá ao misterio da paixón, morte, sepultura e resurrección do Señor. A coresma, lonxe de ser un tempo de tristura, é unha oportunidade para revitalizar en nós o verdadeiro amor. Nace como unha intensa preparación para os catecúmenos que se dispoñen ao bautismo. Un paso decisivo e transfomador. Convídovos a vivir esta coresma, na que se proclaman os textos do evanxeo de san Xoán no 3, 4 e 5 que son as catequeses bautismais, a que os que xa estamos bautizados, o fagamos coa emoción de quen ten a experiencia do encontro con Cristo e decididamente di si ao seu proxecto de luz e vida. O primeiro e segundo domingo praclámanse as tentacións de Xesús e as transfiguración respectivamente.

Quen nos tenta? O que nos quere destrír, o que non lle importamos, o que se quere aproveitar de nós, o que ten a arrogancia de querer sustituir ao mesmo Deus. O tentador, que non é unha falacia, nin unha lenda, senón a realidade orixinal do mal, non ten capacidade de amar, nin sente compaixón, non busca o ben nin está na verdade. Polo que, sabendo que a obra do amor de Deus, o centro do corazón do Pai amoroso é a persoa humana, busca facer o máximo dano que pode tentándonos a nós, como o fixo con Adán e Eva. 

Xe´sus enínanos a superar a tentación. Pondo o centro no corazón de Deus e na súa palabra, no proxecto de amor e no servizo. Deus ponse, asumindo a nosa propia fraxilidade, ao servizo da persoa humana e dun pobo chamado á comuñón; o tentador quere que todo estea ao seu servizo. Deus faise o último, o servidor de todos, desplega  todo o seu ser para amarnos; o tentador quere medrar a conta de nós. 

O novo Adán, cristo, devólvenos a graza da filiación e da fraternidade.

O mundo sucumbe ao tentador ao querer vivir os antivalores do amor, fragmentando e violentado. Pidamos ao Espírito que nos purifique de todo mal e nos devolva a fermosura de sermos fillos e irmáns.

Xabier Alonso

domingo, 19 de febrero de 2023

CAMINANDO HACIA LA PERFECCIÓN


 La presión en que se mueven muchas personas queriendo alcanzar las metas que les exige la sociedad está teniendo consecuencias mentales muy fuertes. Resultaría semejante a unos neumáticos de coche inflados hasta el extremo y que rodasen a gran velocidad por carreteras con baches. Es la sensación que tienen muchos al comprobar como  estamos en una sociedad exigente y que valora el triunfo. Creemos a veces que nuestra relación interior es semejante, olvidando la gratuidad y la llamada interior a la donación. 

Estamos escuchando y meditando a lo largo de estos domingos el sermón del monte. Jesús expone la nueva ley. No es la legislación al estilo de las sociedades, sino la hoja de ruta del nuevo pueblo de Dios, llevando a perfección la ley antigua y las tradiciones que acabaran encerrando el corazón del Buen Padre en un cuarto oscuro inaccesible poniendo en riesgo la salvación de los hombres en los vaivenes de la voluntad volátil de los hombres y golpeada por las caídas egoístas e hipócritas en las que tantas veces sucumbe la condición humana.

Jesús nos llama a hacer nuestra la compasión de Padre. Un corazón compasivo y misericordioso, con nosotros mismos, porque sin sentirse amado, nos alejamos de la belleza de lo que el Creador nos ha dotado. Compasivo con los demás, que no son rivales ni contrarios, menos aún enemigos, sino una llamada a la fraternidad. El perdón, la reconciliación, el amor al dispar a nuestros pensamientos o formas de ver la vida, es la concreción del amor. Porque si no llevamos la vida por caminos del amor asumiendo al rival o al enemigo como una oportunidad para el cambio  no sería más que pretender construir la vida de forma solitaria.

Recordemos lo que nos dice el papa Francisco en Fratelli tutti:  "Pido a Dios «que prepare nuestros corazones al encuentro con los hermanos más allá de las diferencias de ideas, lengua, cultura, religión; que unja todo nuestro ser con el aceite de la misericordia que cura las heridas de los errores, de las incomprensiones, de las controversias; la gracia de enviarnos, con humildad y mansedumbre, a los caminos, arriesgados pero fecundos, de la búsqueda de la paz»

No dejemos de amar, como respuesta agradecida a quien nos amó primero, el Señor, y a los hermanos, nacidos de su amor.