domingo, 28 de noviembre de 2021

A QUE ESPERAS?


 E veñen de novo a enchenta e o mercadeo, facendo da vida unha carreira sen tregua de afogar o tremor do corazón con ansias de poder ser ou ter máis. 

Neste domingo comezamos o advento, tempo de espera, esperanza e alento de quen está convencido que a verba de Deus ven facer vida connosco. Catro domingo, que logo pasan, que convidan ao pobo santo de Deus a esperar, pero non como vemos na mocidade coa cachola virada para o chan metidos nas pantallas dos móbiles, e non son so os novos, pois moitos que peitean anos na cabeleira tamén entreteñen o seu pasar o tempo dándolle ao dedo e virarse virais as novas que no teñen máis vida que a do tempo que se esgotan, un cisco coma quen di.O tempo de espera, espranzada e alentadora do advento, ven ser de quen apreixa cada instante e o fai seu, ollando cara ao futuro, aberto á vida, alentado polo que está a chegar, ou máis ben, por quen está por vir, que non é outro que o mesmo Deus.

Pechados nas nosas inquedas espectativas non somos quen de poder ollar a un palmo dos nosos narices. Quen nos vai falar de eternidade? Aqueles mesmos que hai uns meses nos dicían que desta imos saír mellores persoas e boa humanidade? Hoxe o mundo volve estremecer, as orellas levantan guichas á escoita de novas de contaxios e novas hospitalizacións. Acabouse o recreo dos nenos que saen a troulada berrando e ás carreiras. Pero aínda así, as rúas voltan encher de bolsas e bolsos que se cargar de cousas para chegar a casa e dicir con satisfación "xa teño isto, e isto" e penduralo no armario pra polo unha vez, cecáis dúas, ou presumir gabando a mercancía, para que chegue e un e te espete que xa está fora de tempada ou xa pasou de moda. Isto era o bo que iamos ser.

Hai uns meses, o Papa Francisco, nunha basílica de san Pedro baleira dicía ao mundo no día da Pascua que non nos esquzamos dos pobres. Que as vacinas debían chegar a todos e por unha vez demostrar que a humanidade ía camiño de ser nova. E algúns organismos voltaron dicilo. E mentres pon nos brazos dos occidentais a terceira dose, unha nova sombra de enfermidade ven do sur. Podo dicilo? Por avisar non foi. E que? Agora a culpa tamén é de África?

Que esperamos? Pois se che digo a verdade, deste mundo ben pouco. Pero este mundo é o que ama o noso Pai Deus. Como nos amalo! Este mundo é o que ven salvar. E algúns preguntan De que? E fai falta que che responda? De nós mesmos. 

Ainda que a morte cubra de sombras este mundo non poderá perder a beleza do que lle deu feitura.

Benqueridos amigos e amigas estamos á espera.

Feliz domingo
Xabier Alonso


domingo, 21 de noviembre de 2021

REINO Y REY


 Cuando Herodes vio bailar a la hija de Herodías le prometió "pídeme lo que quieras hasta la mitad de mi reino". Que poco valía el reino de este reyezuelo si lo parte por la mitad por un baile de una muchacha. Es lo que tiene sentirse propietario y no servidor. 

Hoy, fiesta de Jesucristo Rey del Universo, vemos al Señor juzgado por un gobernador, el siervo juzgando al Señor, y se convierte el interrogante en ser interrogado, pues a cada pregunta de Pilato salen más preguntas para el juez. Y será el Rey condenado el que salve su Reino siendo dado en amor y en amor será juez pues es por siempre Señor. 

Mi reino no es de este mundo. Y es verdad. El reino de paz, de justicia, de amor, de verdad, de vida... no es de este mundo. ¿Pero el mundo está dispuesto a ser del Reino de Cristo? Por lo menos que lo sepa.

Feliz domingo

Xabier Alonso

sábado, 20 de noviembre de 2021

MAS LUCES POR FAVOR



 Hace no muchos años nos sorprendía la idea de que en el mes de agosto se pudiese comprar lotería de Navidad, creo que ahora estaríamos dispuestos a aceptar comprarla en Semana Santa. Hace no muchos años veíamos con incredulidad que se pudiese comprar turrón en noviembre, ahora lo tenemos en julio. No hace tanto veíamos con sorpresa que los anuncio de regalos para reyes empezasen en diciembre, ahora, si os digo la verdad ya no me sorprende nada. 

Esta tarde, con bombo y platillo miles y miles de luces se encienden en las ciudades, viendo cual es a más la que invierte, porque nos venden que no es gastos sino inversión, más caudales públicos en los alumbrados navideños. Hoy las ciudades, como la vecina de Vigo, junto a sus satélites inmediatos, comienzan una carrera sin tregua para demostrar a sus convecinos que no somos menos y colocamos nuestros adornos navideños como una demostración de poder mediático y comercial que convierte la fiesta de Navidad en una explotación más que devora la sociedad consumista. Solo en la ciudad olívica se acerca al millón de euros. Me deja perplejo que  cuando se habla de otros gastos se dice, con ese dinero podríamos hacer hospitales, acabar con el hambre o vacunar en el tercer mundo, pero, viendo a nuestro ombligo aceptamos esa "inversión" como dicen, con silencio cómplice. Eso sí, con el barniz de llenarnos la boca de economías circulares, reciclajes y solidaridad que se nos da muy bien. Porque claro, a todo esto, no solo el gasto de material, sino, el personal de seguridad, el transporte, y yendo más puntillosos, eso de la contaminación... que somos muy ecológicos pero son miles de coches entrando en esta ciudad que estará saturada hasta los topes de gentes de todas partes.

Hace años se realizaban retiros y ejercicios espirituales en los días de carnaval. Las oraciones se intensificaban para hacer vigilias en desagravio por las blasfemias. Hoy, os digo la verdad, me dan ganas de irme a la iglesia y hacer oraciones en desagravio por los males del consumismo salvaje en el que estamos cayendo. Se que esto no le gusta a más de uno, pero, ¿hasta donde vamos a llegar? No se si recordáis que los alumbrados era cuestión de los comerciantes. Engalanaban sus calles. Los actos eran del asociacionismo y de las parroquias. Ahora ya no es cuestión de un equipo, sino de los líderes de turno, que nos "regalan" las fiestas. Así hacían los emperadores de Roma.

Y a mi me preguntan cuando pondré el Belén. Si aún no empezó el adviento. Cuando venga el Niño, que por cierto es el motivo de la Navidad, el nacimiento del Salvador, nos tendrá que salvar del hartazgo de fiestas y más fiestas, y le diremos, "déjanos tranquilos en nuestros placeres". 

Siento que se nos va la pinza. Por favor, un poco más de luces en todo esto.

Es mi opinión

sábado, 6 de noviembre de 2021

DAMOS O QUE SOMOS


O texto deste domingo segue axudarnos a afondar no significado do seguimento do Señor. Despois de acompañar durante semanas o camiño de Xerusalén, o domingo pasado, lembrounos o centro da identidade de sermos discípulos: o amor a Deus e aos irmáns. Unidos nun único desexo que, inspirado polo Espírito, convértense en mortor esencial da vida do crente.

Hoxe, as verbas de Xesús, son no templo. A súa ollada é de quen é observador e axuda a que fagamos un discernimento desde a conversión.

Observa aos letrados, que son ben distintos do que anda á busca como o de hai unha semana que preguntaba e non estaba lonxe do Reino. Hoxe son os seus feitíos: vestimentas, primeiros postos, reverencias e, o máis graves, hipocresías que levan a ser inxustos. E dilles a todos coidadiño! non caiades nestas tentacions: vanidade, fanchosidade, orgullo, hipocresías, inxustizas... moito aparentar e logo os corazóns fríos. Unha chamada a todos. Como se pasearían aqueles homes polos pazos e o templo, polas rúas e mercados dándose de sabios e ignoraban a esencia da mensaxe do Pai Bo.

Pero logo a súa ollada vai dirixida a viuva. Ela, que bota unha miseria no peto, namentres os importantes botan a fartura. E dilles aos discípulos. Agoa a chamada é máis intensa se cabe. Estase revelando nunha mullero pobre a grandeza da mensaxe divina. Xesús fálanos del mesmo, que veu sendo pobre e entregou todo o que é e o que ten: dáse a si mesmo.

Tes algo que dar? Si. Pémsao ben. O que te vai facer rico no Reino é a túa xenerosidade, dándote ti mesmo: o teu tempo, o teu corazón, o teu amor, o teu compromiso, a túa vida. Non agoches nada nin para ti nin por ti, faino polos demáis. Faino de corazón e con amor. Entón enriqueceremos a todos pondo o mellor de nós mesmos. Claro que este cambio necesita dunha conversión persoal, dun cambio interor, pois cantas veces dicimos que non temos tempo para nós, pero, eu che digo, disfruta e vive o que fas cos demáis e polos demáis. É precioso aos ollos do Señor. Non estragues o tesouro que hai en ti. Víveo.

Nesta familia dos crentes son moitas cousas que podemos compartir, e de xeito siencioso e caladiño. Vas a Igrexa e ves tod posto, agradable, a Misa preparada, e que invita a rezar, pois iso grazas a persoas que están ao servizo da comunidade. Os cativos van a catequese e teñen actividades, e fórmanse e axúdaselles a medrar na fe, e hai catequistas que dedican o seu tempo a formarse e a entregar o seu tempo. E así todo, os sacerdotes nas parroquias, nos hospitais, nos centros; as relixiosas e relixiosos na atención aos máis desfavorecidos. Os membros de Cáritas coa entrega de doazón. Os que impulsan a cultura desde unha visión cristiá, os que axudan a medrar na familia, os que están en grupos de oración, as monxas de clasura e os que atenden os migrantes. A mocidade que evanxeliza os lugares dos máis novos. Todos e todas somos unha familia que estamos a camiñar nunha andaina marabillosa de vida e amor.

Vivamos como Igrexa.

Feliz domingo

Xabier Alonso