NON PERDAS A ESPERANZA

 Unha voz do deserto.
Pregoeiro de verdades incisivas que amolecen o interior.
Xoán é o seu nome, extraño persoeiro que berra sen cesar convidando a unha nova xeira, camiños no medio do hermo.
 Berros que rastrexan adentrando no interior unha nova invitación.
Deixa o que non vale, o que fire as relacións, o que non da felicidade.
Quén poderá ser, no barullo do mundo, deserto de paixóns o que ppoida profetizar novas de radicalidade?
Ser profetas?. Ser mirada que dea folgos aos corpos doentes que perderon a esperanza? 
Agora chegan tempos de deixarse transformar, de dar pasos cara unha nova creación onde a harmonía deixe a un lado a violencia que mata aos irmáns.
Tempos de fraternidade que dispoñan a quen está por vir.
Un lume novo arrasa co seu furor o que xa está comesto da polilla, o que está entumecido coa piolla.
Pero o cerne conserva un álito vital que xermolará unha nova esperanza.
Non está todo perdido. Non baixamos os brazos.
Loita contra ti mesmo.
Deixa que o Espírito derrote o pesimismo que se esconde baixo unha fráxil felicidade que non da máis futuro que esperar que pase a noite.
Unha nova amencida rexurde no horizonte. A estrela que anuncia a chegada da verdade e a xustiza.
Vida. Vida e amor encherán o mundo para facer del fogar de irmáns.
Pode ser, coa forza do amor que non esmorece, o amor divino que ser fi un connosco.

Non perdas a esperanza.

Xabier Alonso