sábado, 25 de mayo de 2019

FACER O CAMIÑO

Son muchas las rutas que entretejen la geografía de nuestra tierra. Caminos, como el de Santiago, nuevas veredas de peregrinación como la Vía Mariana de norte a sur, rutas de senderismo que hacen que cada esquina merezca el slogan de "paraíso natural", rutas gastronómicas, culturales, de carácter local o rompiendo fronteras. Estamos siempre en movimiento. Ese afán aventurero está inscrito en el corazón del hombre. Unos lo hacen por espiritualidad, por encontrarse con uno mismo, por caminar juntos aprovechando unos días de vacaciones, los hay que caminan por conocer, saber más, por visitar lugares lejanos, los decididos  a simplemente dejarse perder. Experiencias nuevas que nos hacen ver la vida de una nueva forma, pero que en muchos casos, no supone un cambio radical de sus vidas. Queda como un buen recuerdo, que puede haber tocado el interior, repetible, deseable, o no, si fue una experiencia negativa o frustrante por las expectativas en las que se movía. 
Jacer un camino, y lo son de amplio espectro, nos ayuda, nos revitaliza, nos distrae, nos abre una mirada más universal, pero ¿nos transforma en personas nuevas?. Pocos podrán decir esto, a no ser que pudiese haber sido un camino interior, de discernimiento y de renovación.

Hoxe quero compartir con vos dous camiños que me inquedan. Un, que se vai vivir en poucos días e o outro lonxe de nós. Comezarei polo segundo. O camiño, a "peregrinación" dos migrantes. A diferencia dos camiños que comentaba antes non é un camiño que se faga por propia vontade, senón por necesidade imperiosa e de supervivencia. A peregrinación dos migrantes sempre existiu e existirá, pois non somos donos da terra que pisamos, senón hópedes do fogar que habitamos. Neste camiño que fan existe o desalento, o cansanzo, provocado non so pola dureza do camiño, senónb da inxustiza da que nace. Pero ten algo do que debemos aprender. Esta peregrinación de supervivencia ensina que é un camiño que cambia, transforma radicalmente, nada pasa a ser igual. 
Neste camiño non poden quedar sos. Un dos acompañantes foi o P. Agrego, ata agora arcebispo de Tánxer e a quen o papa Francisco acaba de aceptar a súa renuncia. Convídovos a que entredes neste enlace para ler a súa carta de despedida. A este bispo franciscano, do que teño un bo recordo duns exercicios espirituais que me dirixiu sendo seminarista, cambiáronno os peregrinos migrantes.



O segundo dos camiños será dentro de poucos días. O camiño da Franqueira será un percorrido logo ou corto, intenso por seren poucas horas e coa dureza de ter que subir ata esta montaña. As parroquias, cheíñas de ilusión veñen un ano máis a cumprir con esta chamada da nosa Nai María a poñer baixo a súa protección e amparo, o labor do traballo e a esperanza de que dean bos e abundantes froitos. 

Volve ler con calma o artículo e responde a esta pregunta. Podemos deixar que o camiño da Franqueira sexa de verdade un camiño que nos transforme? Pois logo teremos de por no corazon a mesma intensidade como si en isto se nos fose a vida.

Feliz día
Xabier Alonso
25-05-2019



No hay comentarios:

Publicar un comentario