sábado, 19 de diciembre de 2020

QUE TERQUIÑOS SOMOS OS HOMES


Hai unha boa diferencia entre o texto de hoxe, a anunciación a Zacarías e o de mañá, a anunciación a María. Este último teremos oportunidade de comentalo no seu momento. Pero o de hoxe fálanos da paciencia, da xenerosidade e do empeño de Deus de amosar que a salvaciónb é obra del e non dos homes. A pesares do título do comentario non quero facer sangue na dificultade de Zacarías para comprender e aceptar o proxecto de Deus, proba diso é que queda mudo ata o nacemento do seu fillo Xoán. Quixera destacar varios detalles:

Os personaxes son de liñaxe sacerdotal, Zacarías e Isabel, polo tanto dun xeito especial membros distinguidos do pobo pola súa vinculación de sangue ao templo. Por outro lado, Lucas destaca o seu comportamento como xusto, cumpridores nos mandamentos. Un matrimonio ideal pero sen a bendción dos fillos e xa entrados en anos. Son parellos a Abrahán e Sara. Representan a infecundidade dun pobo e dun culto, a Alianza debe ser renovada e unha vez máis Deus dará mostras do desexo de irrumpir coa vida. A min persoalmente plantéxame a pregunta que está aínda presente en moitas persoas, se son ta bos por qué nos lles vai ben? Seguimos relacionando o éxito co cumprimento, e non é doado desterrar esta visión da nosa relación con Deus.

O seguinte aspecto, o lugar, que a diferencia de mañá con María, é o templo, centro da liturxia e da ofrenda a Deus, no espazo máis sagrado, e realizando o culto do incenso. Unha vez máis lembra a escea que a acción de grazas, a bendición e o encontro con Deus non está acotado ao espazo sacro, xa que éste non pode encerrar todo o inmenso de Deus, logo será o lugar do encontro e da bendición o nacemento de Xoán Bautista.

O terceiro, a mensaxe. Unha vez máis Deus achégase coa invitación á confianza: non teñas medo e a alegría. Unha invitación á vida, na vellez, na infecundidade, no cansanzo. Agora que o mundo se avellenta, cansa, o culto está valeiro e a vida parece deterse sen futuro, Deus ven a enmudecer a incredulidade, a darlle unha nova razón para esperar, a deixarse sorprender polo imposible, a apartarse dun camiño de cansanzo. Non todo está perdido, pero para que poidas saber máis de ti mesmo e do amor de Deus, vas calar. Non poderás falar e necesitarás adentrarte no teu interior. Foron para Zacarías nove meses de silencio ata que naceu o neno, foi un tempo de irse deixándose facer como creatura nova, podemos dicir que él como antredo en anos ven nacer de novo. Por iso, o benedictus, o himno que Zacarías cantará no día do parto de Xoán, cantámolo todos os días na oración das laudes. Cada día nacemos á vida, resucitamos ao home novo que abandoa a terquedade e ponse ao servizo auténtico do Deus da vida.

Feliz día

Xabier Alonso

 Lectura del santo evangelio según san Lucas 1, 5-25

En los días de Herodes, rey de Judea, había un sacerdote de nombre Zacarías, del turno de Abías, casado con una descendiente de Aarón, cuyo nombre era Isabel.

Los dos eran justos ante Dios, y caminaban sin falta según los mandamientos y leyes del Señor. No tenían hijos, porque Isabel era estéril, y los dos eran de edad avanzada.

Una vez que Zacarías oficiaba delante de Dios con el grupo de su turno, según la costumbre de los sacerdotes, le tocó en suerte a él entrar en el santuario del Señor a ofrecer el incienso; la muchedumbre del pueblo estaba fuera rezando durante la ofrenda del incienso.

Y se le apareció el ángel del Señor, de pie a la derecha del altar del incienso. Al verlo, Zacarías se sobresaltó y quedó sobrecogido de temor.

Pero el ángel le dijo:

«No temas, Zacarías, porque tu ruego ha sido escuchado: tu mujer Isabel te dará un hijo, y le pondrás por nombre Juan. Te llenarás de alegría y gozo, y muchos se alegrarán de su nacimiento. Pues será grande a los ojos del Señor: no beberá vino ni licor; estará lleno del Espíritu Santo ya en el vientre materno, y convertirá muchos hijos de Israel al Señor, su Dios. Irá delante del Señor, con el espíritu y poder de Elías, “para convertir los corazones de los padres hacia los hijos”, y a los desobedientes, a la sensatez de los justos, para preparar al Señor un pueblo bien dispuesto».

Zacarías replicó al ángel:

«¿Cómo estaré seguro de eso? Porque yo soy viejo, y mi mujer es de edad avanzada».

Respondiendo el ángel, le dijo:

«Yo soy Gabriel, que sirvo en presencia de Dios; he sido enviado para hablarte y comunicarte esta buena noticia. Pero te quedarás mudo, sin poder hablar, hasta el día en que esto suceda, porque no has dado fe a mis palabras, que se cumplirán en su momento oportuno».

El pueblo, que estaba aguardando a Zacarías, se sorprendía de que tardase tanto en el santuario. Al salir no podía hablarles, y ellos comprendieron que había tenido una visión en el santuario. Él les hablaba por señas, porque seguía mudo.

Al cumplirse los días de su servicio en el templo, volvió a casa. Días después concibió Isabel, su mujer, y estuvo sin salir de casa cinco meses, diciendo:

«Esto es lo que ha hecho por mí el Señor, cuando se ha fijado en mí para quitar mi oprobio ante la gente»

No hay comentarios:

Publicar un comentario