Un meniño correndo de esquina en esquina, rindo e deixando que a fragancia da tenrura desborde polas portas e fiestras. María rí, Xosé non para de facer o posible para que neno non tropece nos mobles. E o neno medra e faise un adolescente. Saen en peregrinación e vai, non o atopan entre os seus, voltan ao templo e alí, e no medio dos doutores deixándoos coa boca aberta.
E María, ante a resposat do seu fillo garda e medita no seu corazón. A sabedoría que ela presenta ao mundo está a anticipar o que se manifestará en toda a súa plenitude.
O fogar, lugar de alegría e sabedoría, de escoita e palabra.
Xabier Alonso
No hay comentarios:
Publicar un comentario