Hoxe celebramos a Xornada da Igrexa Diocesana. Lonxe de ser únicamente un día de recadación para fortaleer a través das esmolas as múltiples tarefas que realiza a Comunidad cristiá no noso territorio de Tui-Vigo, considero de xustiza que ven de ser unha oportunidade para tomar conciencia da nosa pertenza e identidade. Ver o noso terruño non exclúe a comuñón universal, máis ven, a fortalece, pois non podemos dicir que somos Igrexa católica, universal, e que amamos e somos dela, se non somos ven afincados no lugar onde pertencemos. Precisamos ollar con agradecemento, e porque non, con orgullo, a nosa milenaria historia que arranca dos séculos máis antigos do cristianismo. Ben seguro que camiñando polas nosas parroquias, incluso as máis alonxadas da cidade e solitarias do rural, descubrimos a súa orixe máis arraigada. Non é descubrir nada novo dicir que o mundo rural galego foi asentando a fe no seu minifundismo identitario convertendo os espazos máis humildes en lugares celebrativos, ata os cumios dos montes onde se construiron ermidas son testemuño de cultos ben antigos. A memoria tan fráxil na que nos movemos, ameazada polo sen fin de novas que desbordan por todas partes, impiden ter a serenidade de contemplar os tempos pasados coa saudade tan propia da nosa alma, e, albiscar polo furado dos tempos, como outros antes ca nós, foron quen de construir igrexas e mosteiros, adros nos que se xunta a xente e os camposantos agarimosos nos que repousan en eterno sono os devanceiros crentes das nosas aldeas. Comunidades de fe que viron pasar a cabalo abades reitores das nosas fegresías a servir con fortaleza céltiga as xentes desexosas dunha palabra de esperanza que abrolla como auga limpa das verbas evanxélicas. Nesa humildade foise forxando cos séculos a nosa fe, arraigada e sentida, que chora cos seus, ri cos cativos e lanza pregarias ao ceo suplicando polos febles. Ben seguro que non caeron en van as sucesivas Avemarías de tantas viuvas dos mortos e moitas viuvas dos vivos que, cunha bágoa na meixela, viron marchar aos homes a terras alleas gañar o pan, e quen sabe, cecais non voltar ao fogar contar contos de lareira. Unha fe feita a golpe de traballo común polo ben de todos, que na fame non ha faltar que dea un codelo de pan e unha palabra de paz.Esta Igrexa rural, tan nosa, silenciada e humillada, que se viu lanzada a unha barranqueira medoñenta do progreso abafante que a converteu en peza de museo, cousas de vellos e que fixo da fe dos maiores e cousa de vellos. Un mundo apisonador que fixo que de repetente, pasados os anos, os ollos se enchen de auga pensando que algo nos ven faltando. Xa somos como os da cidade, andamos as carreiras, sen parar un intre botar unha parrafada ao saír da Misa, comentando o moito ben que nos fixo a auga, pero sen ter oportunidade de botar man ao sacho, pois o corpo non está para estas malleiras, os campos cheos de silveiras, toxos e codexos, non son lugar de futuro. A mocidade xa marchou, hai bo tempo, agora quedan os vellos, por Dios, non lle quitemos o Evanxeo, a Boa Nova, que é o que pode dar esperanza. Fixo hai anos o último treito o coche de línea, a Caixa de aforros abre por tempos, o médico está lonxe e as lumieiras das corredoiras aluman aos gatos que andan á xaneirada. O rural foise esmorecendo e de vez en cando, no silencio da montaña, resoa a campá da igrexa. É a vida que nos queda. Agora tamén informatizada, da as hora do reloxo e toca as doce para a pregaria do Ángelus. Chocan os sons co panadeiro que baixa a canexa pitando a chamada dos clientes que se xuntan no camiño, igual que cando ven o peixe, o butano ou o carteiro. Poucas cousas máis sorprenden.
Paciencia meus amigos. Tempos mellores han vir. Pero non creamos que isto é so nas aldeas. Na cidade non hai campás que chamen a Misa, so unhas poucas igrexas, o resto concentran os fieis a golpe de reloxo. Polas beirarúas unhas mulleres conversan, están ás portas dunha igrexa. Entran e saen, moitos non falan, van ao seu, enfiados co pescozo baixo, atentos a pantalla dun aparello que abre o maxín feble do cliente a un mundo barullento de novas, cada unha delas máis mentireira. Cada un anda ao seu. Entran moitos, van indo para os lugares de costume, sentar nos bancos. Non son poucos os que chegan enriba da hora, non poucos algo tarde. Nin verba co veciño, cada un anda ao seu. Misa, e... acaba logo que teño presa. Non é doado facer comunidade, pois para moitos, estar na estadística de católico practicante e ben de abondo. Dan a bedición, e man na porta pra seguir no barullo.
Paciencia meus amigos. Tempos mellores han vir. E quen o vai facer? Quen por nós ten chamado a vivir esta fe. Preguntaches ao señor que ven connosco facer? Estamos afeitos a dicir que somos nós os que temos que facer. Non nos creamos donos e señores, somo simples servidores. Somos chamados e enviados, discípulos e apóstolos, crentes agraciados e xentes agradecida.
Neste domingo pídoche meu irmán que cando sentes no banco a celebrar a Misa do Señor, penses por un intre, que somos agasallados polo mellor regalo da vida. Que neste día respires ben forte, enchas de espirito o teu peito e mires con agradecemento a historia que o señor tennos feito. Que hoxe xuntamos xentes de aldea e da cidade, nenos e maiores, mocidade e casais, sans e enfermos, os que están no seu lar por non poder saír, os que creron e marcharon, os que viñeron e quedaron, que todos e todas, somos irmáns. Que somos quen de vivir a comuñón, traballar polo Reino, levar caridade e amor, ensinarnos uns a outros a fe que se fai vida e a vida que se fai coa fe.
Pacencia meus amigos. Tempos son estes, espera, pero pensa, que xa poden ser estes os tempos mellores, non esperes a mañán, hoxe é día do Señor, hoxe é día de salvación.
Paciancia meu amigos, que a nosa naiciña a Igrexa tamén ten paciencia connosco.
Pido á Virxe María, Nai da Igrexa, que nos ampare a todos os que dela somos fillos.
Feliz domingo, feliz día da Igrexa Diocesana
Xabier Alonso
