E todo ha pasar. Virán cada día dificultades e costeiras imposibles de subir. E parece que todo se vira dun gris que alenta un vento de morte. E será a fin, pensarán moitos, porque o que da seguro o día e a noite vese abanear. O sol rompe a noite, a lúa resplandece, chove ou non, fai calor ou frío, e o que da ritmo a cada etapa da existencia non depende da nosa vontade, si que o podemos estropear, temos costume os homes de amolar o que está ben feito para aproveitarnos sen deixar algo bo para os que veñan.
Naces, eres criado e coidado, sandado, educado, faste o centro dos quefaceres dos demáis, tomas conciencia de quen es, e un día, ven a noite. Participas do que é agasallo, doado por tantos que cren no ben de todos, na saúde dos máis, na tenrura co desalentado, no soriso co que ten bágoas a regos. E todo ven doado e doando a moreas chamadas a confianza, alentadoras posturas que buscan o facer e o ser.
E no centro, si, no centro nin estás ti nin eu, no centro quen é principio e fin. O alento sae do fondo sandador do corazón do Pai de entrañas maternais. Un alento limpo, renovador e chamada intensa á ledicia e a comuñón. Sopla o creador e dando vida segue a facer que o seu ser amoroso chegue á fin para todos.
E cando vexas que o sol se apaga, a lúa non resplandece e as estrelas abanean, aínda que todo dsapareza, ergue a ollada ao ceo, ve, abre ben o corazón pois chegan os tempos do libertador. Non teñas medo quen está connosco non nos abandoa.
Aínda que abaneen os astros non teñas medo
Feliz domingo