PEDRO E PAULO: FACERSE POR CRISTO

 

PEDRO E PAULO: FACERSE POR CRISTO

    Hoxe celebrtamos a dous dos grandes na Igrexa, Pedro e Paulo. Curiosamente non se celebran por separado, logo terán a súa celebracición específica da súa identidade: Pedro o día da Cátedra o 22 de febreiro, e Paulo o día da súa conversión, o 25 de xaneiro. Logo a Igrexa pon neste 29 de xuño a festa do seu martirio, e os celebramos na mesma xornada pondo a nosa ollada en Roma, vímnculo de comuñón da Comunidade Universal. 

Hoxe queron compartir algunhas ideas que nos poidan axudar a facer a nosa oración e celebrar este día:

1.- Quen toma a iniciativa de invitar a facer un camiño de seguimento é Cristo, A Pedro na ribeira do lago, na tarefa do traballo de cada día, a Paulo no camiño de Damasco na tarefa radical e fanática de perseguir cristiáns. 

2.- Esta chamada que realiza o Señor é transformadora desde o amor. No díalogo Xesús lle dice a Pedro ámasme?, quéresme?, e Paulo recoñece que "Cristo me amou e se entregou por min" dirá nas cartas.

3.- O encontro con Cristo é unha proposta dun novo camiño que se realiza nunha nova identidade: a Simón chámalle Pedro para se rocha na que edificar a Igrexa, a Saulo chamaralle Paulo para perorrer camiños de evanxelización.

4.- A iniciativa é do Señor e o Plan está nas súas mans tomando a responsabilidade de "Fareite pescador de homes", "confirma aos irmáns", "ségueme" dille a Pedro. "Fareite testemuña entre os xentís" dille a Paulo. Polo que "fareite" ten como suxeito ao Señor, el é o que fai, e fai posible o imposible.

5.- Deixan Xerusalén para rematar no centro do Imperio Romano. Saír para facer chegar a todos a Palabra do Evanxeo e a acción do Espírito.

6.- Nas diferenzas foron quen de buscar xuntos, de reunirse e dialogar, de escoitar as diferenzas, de falar con sinceridade, de correxirse na caridade. Neste camiño buscan xuntos a vontade de Deus, o seu proxecto.

7.- Identifícanse con Cristo na Cruz, no martirio. Lonxe de quedar no esquecemento pasan a ser recoñecidos por ser testemuñas. Hoxe son recoñecidos en todo o mundo e cumpren unha vez máis a tarefa que lles encomendou o señor. A Palabra do Evanxeo chega aos confíns da terra.

SAFGRADO CORAZON DE JESÚS

 SAGRADO CORAZÓN DE JESÚS

ORACIÓN DE ABANDONO

Tómame Señor Jesús, con todo lo que soy; con todo lo que tengo y lo que hago, lo que pienso y lo que vivo. Tómame en mi espíritu, para que se una a Ti; en lo más íntimo de mi corazón, para que solo te ame a Ti. Tómame, Dios mío, en mis deseos secretos, para que sean mi sueño y mi único fin, mi total adhesión y mi perfecta felicidad. Tómame con tu bondad, llevándome a ti. Tómame con tu dulzura, acogiéndome a Ti. Tómame  con tu amor, uniéndome a Ti. Tómame mi Salvador, en tu dolor, tu alegría, tu vida, tu muerte, en la noche de la cruz, en el día de la resurrección. Tómame con tu poder, elevándome hasta Ti. Tómame con tu ardor, inflamándome de Ti. Tómame con tu grandeza, perdiéndome en Ti. Tómame para tu  misión, para una entrega total, para servir y amar a mis hermanos. Tómame, oh Cristo mi Dios, Corazón amado, sin límites y sin fin. Toma lo que puedo ofrecerte, y que pueda poseerte a Ti en el abrazo del cielo, tenerte y conservarte para siempre, por los siglos de los siglos. Amén

CORPUS. PAN MULTIPLICADO, CARIDADE COMPARTIDA

CORPUS. PAN MULTIPLICADO, CARIDADE COMPARTIDA. 

Xesús sentiu unha fonda compaixón pois estaban cansos e derreados, perdidos e faloulles do Reino e sandou aos que estaban vivindo o sufrimento. Chegada a tardiña convida aos discípulos a que lles dean de comer. Quere culminar a xornada, intensa e chea de signos, convidando a todos a sentar na mesa como anticipo do Reino. Entregan o que levan, cinco bolos de pan e dous peixes, bendiciunos, deu grazas, entregoullos, e, todos, sentado e grupos, isto é véndose uns aos outros, no mesmo nivel, reunidos no mesmo Señor, reciben o alimento que chega a todos. 

Primeiro, neste relato que recolle san Lucas e que hoxe se le na Misa de Corpus, ven ser un esquema pefecto da Misa. Reunidos, coa vida e cansanzos, no desexo de estar co Señor,El fala, expón a Palabra, ou máis ben recibimos ao Señor na Palabra transformadora. Unha palabra, que ñe o señor, consoladora e vital, sanadora e presenza xubilar do Mesías.

Segundo, que é a entrega dos dons para a confección da Eucaristía. Pan e peixes doados, que é por en común para o beneficio de todos, a Igrexa que fai da comunidade unha invitación a compartir os bens para que a ninguén lle falte o necesario. Por na mesa, entregarlle ao Señor o que temos para que sexa multiplicado.

Terceiro. Sentados en grupos. Non somos receptores anónimos, nin é o desexo dun xesto resolutivo para dar de comer. É compartir a fraternidade na que nos une o banquete. Somos invitados, todos, ninguén pode quedar excluido, o Señor quere que todos sexan alimentados.

Cuarto. A bendición, Acción de Grazas... que repetirá na Última Cea, é a bendición do que preside, o pai de familia na Pascua, o por en nome de todos a oración común ao Pai. Isto vñemolo na longa pregaria que reza o sacerdote en nome de todos.

Quinto. Entrega o alimento aos discípulos para que o distribúan. Mediación para a entrega do mesmo Señor que se fai alimento para a todos. O novo maná, sentados no lughar de repouso do longo camiñar, guiados polo Boa pastor, Xesús, o Moisés libertador, como un pobo en peregrinación non somos desamparados, dános o pan da vida que non cesa de derramarse desde a gratuidade para todos.

Sexto. O que sobre recóllese. Nada se estraga, sempre haberá fariña na artesa e aceite na aceiteria, como nos tempos de Elías. Agora somos chamados a volver aos fogares e levar a ledicia de sermos saciados no alimento do Señor.

Día de Corpus, día de adoración. Non perdamos o sentido da admiración. Non deixemos de contemplar o Misterio dun pan que é presenza, de un banquete que é anticipo do Reino.

Hoxe, día de Corpus, día de Caridade estamos sentados na mesa do mundo para compartir a Palabra e Pan, de deixar que o señor multiplique o alimento para que todos teñan o necesario para vivir. Estamos nun día que compartimos para facer presente o xúbilo de que xa está no medio de nós a salvación e a liberación, o amor e a vida.Co lema "Namentres haxa persoas hai esperanza" Cáritas convida a todos a ser homes e mulleres de esperanza que se comparte. Esperanza que é camiñarmos xuntos cara un proxecto que parece imposible, pero que se realiza desde o miúdo.

Feliz día.

AS PASCUILLAS: CREATIVIDADE DO ESPÍRITO. PIEDADE POPULAR, MANIFESTACIÓN DO POBO DE DEUS

 

AS PASCUILLAS: CREATIVIDADE DO ESPÍRITO

PIEDADE POPULAR, MANIFESTACIÓN DO POBO DE DEUS

Somos testemuñas da acción creativa do Espírito na Piedade Popular. Descubrimos que, deixadas de lado intencionalidades non adecuadas como o gasto desaforado, os protagonismos desordenados, a búsqueda de personalismos, a descentralidade da fe, ou o barroquismos exterior sen fundamientación interior, vemos como a Piedade Popular impulsa unha creatividade do corazón e da caridade. Vexo como na Romaría van medrando e facéndose palpables as manifestacións de amor á Virxe María a través das imaxes renovando o seu axuar de festa, a decoración floral que é unha exposición a toda regla de beleza natural, as oracións que se compoñen para a ocasión, os poemas e cantos, uns recuperados de coplas e cancións orixinais. Ninguén sente rubor a porse diante dos demáis e cantar a pleno pulmón ou ler un poema. Caso aparte sempre merece a ofrenda que cada ano fai unha parroquia que sempre sorprende por ser a orixinalidade da comunidade, con símbolos sempre renovados e o orgullo de parroquia que se pon diante de milleiros de peregrinos. 

Este pequeno esbozo faime pensar varias cousas:

1.- A necesidade de acompañar esta vitalidade, que nunhas parroquias pequenas da mostra de como conserva o desexo de seguir mantendo a fe e de vivilo nun día tan especial.

2.- Acompañar para discernir a presenza do Espírito na Piedade e facer desta un lugar vital de transmisión da fe aos máis novos, eliminando claro está, todo vestixio de superstición ou desatino.

3.- Facer da Romaría un tema transversal na vida das parroquias que peregrinan podendo estar presnetes nas diversas actividades que se desenvolven no Santuario ao longo do ano. É ben certo que moitas persoas pasan durante o ano onda a Nosa Señora

4.- Impulsar a dimensión caritativa social como xermolo e levadura do Evanxeo do Reino na sociedade, canalizando na realidade na que estamos a vivir o que é unha responsta da Igrexa ante os problemas sociais.

5.- Preservar de que a Piedade Popular pertence ao Pobo de Deus, e como tal, debe conservar a súa esencia de ser unha expresión de fe.

Como María fai do Magníficat un canto de loanza, así os seus fillos e fillas recoller o sentir do mundo e das epseranzas da xentes e ponnas diante do Señor. Descubrir como o Espírito nos fai rezar.

PASCUILLAS, PEREGRINACIÓN DE LA ESPERANZA

 

PASCUILLAS, PEREGRINACIÓN DE LA ESPERANZA

La segunda lectura de la liturgia de ayer estaba tomada de la carta de S Pablo a los Romanos. Pablo nos presenta la fe como un proceso que nace de la Gracia que es regalada desde Dios que nos rescata del pecado y nos introduce en un camino de plenitud y de vida que es la Gloria. De la Gracia, la gratuidad, a la Gloria a la vida. Esta mirada de la promesa que está por llegar se mueve el creyente en un proceso de esperanza. Recordemos lo que nos decía sobre la esperanza:

Más aún, nos gloriamos incluso en las tribulaciones, sabiendo que la tribulación produce paciencia, la paciencia, virtud probada, la virtud probada, esperanza, y la esperanza no defrauda, porque el amor de Dios ha sido derramado en nuestros corazones por el Espíritu Santo que se nos ha dado.

A la luz de esta palabra vemos la imagen que nos ofrece la peregrinación, tanto la que hemos vivido estos días pasados en Pascuillas, como las que se celebran a lo largo del año y las que vendrán en septiembre. Salir al camino para llegar al Santuario, salir de la gratuidad y el agradecimiento, conscientes de las dificultades que tiene el camino, pero con la confiada promesa de que llegaremos a la meta que es anticipo de la Jerusalen del cielo. Cada Parroquia intenta organizarse y no es fácil en unas comunidades a veces más menguadas, o con pocos vecinos, y es el empeño y tesón de los que quieren atraer a sus convecinos a seguir haciéndose presentes en esta celebración. La peregrinación es un reto de preparativos que supone a veces tribulaciones y dificultades, pero sabemos que vale la pena. El camino al Santuario, igual que la vida, se hace muy cuesta arriba, no lo hacemos solos, sino que es en comunidad que transmite una comunión de fe y de alegría en el deseo de superación. Cada paso da constancia a nuestra peregrinación, no es una carrera, es un camino que se hace con el paso firme, hay que saber pisar para no lesionarse, saber pisar para llevar también la cabeza y la mirada siempre a lo alto, contemplando lo que compartimos y lo que recibimos. La constancia nos hace auténticos, fieles, podemos pensar en medio del camino quien nos metió en este  follón, para que he venido o si sirve para algo... la autenticidad hace que el camino hace al peregrino y el peregrino hace el camino. El camino, y el de Franqueira y sus romerías, hacen al peregrino porque no sales a hacer un camino, sino que eres peregrino de la Virgen, nos define e identifica, nos hace auténticos. Y todo llega a su fin, la llegada convierte el estar y el salir de regreso con una respuesta, volvemos el próximo año, el camino, la peregrinación hace posible que se proyecte una esperanza, seguir avanzando, tener la perspectiva de regresar, por lo tanto de esperar con ilusión la próxima edición. El próximo año 2026 la celebración de Pascuillas será el 25 de mayo.

Y todo, todo, gracias al amor de Dios que ha sido derramado. Y me quedo en que es derramado, que lo llena y desparrama todo, que lo desborda por todas partes, y nuestro corazón es receptáculo muy pequeño para poder acoger el amor de Dios, y por eso, como el aire fresco, la sombra, el agua, las palabras, los amigos, el cielo y la tierra, nos desbordan y configuran el camino. Así como un sombrero, un buen calzado, un bastón, una mochila, una botella de agua, un bocata... hacen camino con nosotros, cada día vemos como todo nos ayuda de forma integral a que seamos peregrinos de esperanza. 

María salió deprisa a la montaña para servir pues su corazón desbordaba amor de Dios por todas partes, amor derramado.

PASCUILLAS. GRAZAS

PASCUILLAS. GRAZAS 

Amencía o luns pasado deixando esbozar unha raiola de sol polo borde da Paradanta. Onde fora achada a imaxe da Virxe da Fonte, agora anunciaba unha xornada festiva de calor e ledicia. Nos vales resoaban como anticipo dun día especial as bombas que ían pregoando os camiños polos que se achegan as imaxes en procesión. Unha mezcla moi emotiva que convida á oración: luz amencida que canta a vida, o cantar dos paxaros que acompañan o espertar e as bombas resoantes que achegan aos peregrinos. E no seu carro procesional a Nosa Naiciña co "sorriso velado" a imaxe da Virxe espera ansiosa o encontro cos seus fillos e fillas. Todo está disposto.

Pasadas ben as 9 foron empezando a chegar as comitivas, un ano máis reviven os costumes, os saúdos de estantardes, pendóns e cruces parroquiais anticipan o abrazo das imaxes. Cansanzo nos rostros, sorriso nos beizos, sons de festa e algunhas bágoas polas meixelas. Pouco a pouco o recindo vaise enchendo. De cada vez vai collendo o xeito de cada ano. No santuario as Misas fan que os romeiros poidan cumprir coas súas promesas. Espazos de fe, encontros de fraternidade, saúdos de ledicia. Cada anuncio vai acompañado do Ave Maria, desta forma un rosario de esperanza imos debullando paseniñamente. Cada oración coa parroquia que chega quere lembrar aos que veñen polos que non están, aos que se xuntan polos que non poideron vir, aos que rezamos polos que necesitan fortaleza e esperanza. Unha ristra de pregarias de confiado amor á Virxe María. A ringleira foi medrando e todos queren estar na hora prevista. As 12 os sacerdotes está no altar, o bispo D Antonio estrena na Romaría e a parroquia de Mondariz coa ofrenda a punto. Soan as teclas do órgano e comeza o canto. Cada fiel tyen o guión, seguimos as notas e entoamos xuntos. Xentes de centos de lugares distintos, 69 comitivas, a maior concentración de comunidades rurais da Diocese está a unha para dar grazas a Deus con María, Nai da Igrexa, froito excelso do Espírito. Cantamos e escoitamos, a Palabra vai caendo no corazón, e a ofrenda deixa un sabor de fe agradecida que se expalla polos ceos coas voces dos máis novos, a música como ofrenda e as diversas oración como pregaria de amor. D Antonio responde coa forza de quen quere transmitir un día de ledicia e esperanza.

Rematada a Misa comeza a camiñar a procesión. Cada invocación é a ladaíña dun goteo de vitalidade que quere descender ao Santuario. Música e pasos de fe que descenden pouco a pouco abríndose paso entre as xentes. Cando chegan diante da porta soan tres badaladas. A Campá Xubilar anuncia a chegada de cada comitiva como canción de esperanza para os que se xuntan arredor do templo. 

O calor vaise abrindo paso e as cortesías de despedida van dando saída a cada parroquia. Algunhas entrar a redir respecto á Virxe anfritriona. Cantos, bágos, memoria de xentes, peticións de última hora, bendicións e gradecementos. Camiños de esperanza que nos fan peregrinos no medio do mundo.Ata o ano se Deus quere, saímos sen perder o sorriso e a mirada. Esta é a que nos axuda a volver para o ano, saber que nos espera e fai que siga a medrar a nosa esperanza. Así como camiñamos ao santuario desexamos camiñar cara o ceo.

Graciñas a todos os que fan posible este día: voluntarios, porteadores, parroquias e comisións, os que colaboran con todo e os que rezan por todos, os corpos de seguridade e tráfico, os sanitarios e concello, os que cada día do ano seguen a facer da Franqueira un lugar de esperanza aos pes da Virxe. Moitas grazas. Grazas ao Bispo e sacerdotes, aos maiores que nos ensinaron a crer e os novos que nos axudan a esperar. Grazas a todos.

PASCUILLAS: ESPÍRITO NOVO

PASCUILLAS: UN ESPÍRITO NOVO 

Xa é Pentecostés, 50 día de Pascua, 7 semanas de encontro glorioso que culminan no xúbilo dunha Nova Creación, un Novo Pobo, unha Nova Humanidade, unha Nova xeira, un camiño que comeza na resurrección na que pasamos a participar. Pois o novo Adán, Cristo Xesús, abriu as portas pechadas para que Graza e o Amor sexan os froitos dos que comen os que habitan no xardín da Vida. Todo é Graza.

Unha Nova creación na que todo volve ao seu orixinal dono, o Creador, que distribúe sabiamente ceos e terra, os tempos e estacións. A beleza do facedor rescatará e porá no seu lugar a beleza da súa obra máis fermosa: a persoa humana, se se deixa coidar e agarimar.

Unha Nova humanidade que devolve no xúbilo os vínculos de fraternidade facendo que cada persoa sexa irmán e ninguén poida ser situado nun segundo lugar.

Un Novo pobo que se deixa guiar polo impulso do Espírito para ser vínculo de unidade e paz no medio do mundo. Un pobo guiado pola escoita e a oración, pola caridade e a esperanza.

María, creatura excepcional, muller nova, vínculo dun pobo orante, que esina a escoitar ao Espírito e a orar no Señor.

Nesta Romaría das Pascuillas no Ano xubilar somos convidados a peregrinar na esperanza á Fonte de Grazas que é María. Camiñemos como imaxe dun pobo que pon a súa ollada no infindo amor de Deus.

HISTORIA E ACTUALIDADE DAS PASCUILLAS

 

Historia e actualidade das Pascuillas

O santuario é a meta das peregrinacións  que nas dúas romarías anuais ten unha importancia esencial. Como imaxe da Igrexa peregrina, as parroquias dos arredores ascenden ao santuario o luns de Pentecoste para participar na Romaría de Pascuillas. Saen do templo parroquial presididos pola Cruz e acompañados por símbolos procesionais como os estandartes e pendóns. Portan a imaxe, preferentemente da Virxe, para, logo de orar, subir en oración e festa. 

Conforme se describe nos antigos libros do mosteiro tres monxes acudían a recibbir as peregrinacións. Un monxe facíao na cruz de S Sebastián no tramos do Camiño Real cara a Cebreiro, outro monxe o facía nos Bidueiros e o terceiro onda o Santo Cristo, que ven sendo onda a antiga Capela, actualmente o ceminetrio vello e onda a Fonte de Prado.

O mosteiro tiña unha forte influencia económica e social e moitas das parroquias das comarcas, os libros de rendas teñen o nome de moitas da leiras que estaban arrendadas en parroquias que coinciden coas que tamén peregrinan desde antigo. As imaxes recollíanse no interior do templo como así o vemos en fotos dos anos 40 e 50 do século pasado, e eran celebrados os cultos coa Misa e procesión. 

Aínda que o santuario é meta de peregrinacións ao longo de todo o ano, adquire a súa maior importancia en días específicos . Os tempos marcados polas estacións, os traballos agrícolas ou o calendario litúrxico son as datas esperadas polos devotos e preparadas con grande entusiasmo. O luns de Pentecoste, día de Pascuillas, pecha cunha festa mariana o ciclo pascual e así, as peregrinacións parroquiais son o primeiro froito da efusión do Espírito, a Igrexa en camiño polo mundo . Nesta romaría, coas colleitas botadas na terra, pídese en rogativa á Virxe que lles dea froito abondoso. 

O Papa Francisco instaurou o día de Pascuillas como festa de Santa maría Nai da Igrexa. Con esta designación fai posible que neste día teñamos tamén unha litruxia axeitada e unha espeiritualidade que nace deste ámibito. Con María somos Igrexa peregrina, que é froito do Espírito, Nai que enxendra novos fillos e fillas á fe, que abre camiños de caridade e esperanza no mundo, que alenta como faro e gruía de fe na comunidade humana, que quere ser testemuña de comuñón.

As procesións das parroquias realizan ao longo do camiño as “Reverencias ou Cortesías” coas que se saúdan as parroquias que se van atopando ao longo do camiño. O mesmo fan ao seren recibidas no Santuario coa imaxe da Virxe do Rosario. Os encontros, logo de tres reverencias, coa cruz parroquial, os pendóns e os estandartes, e finalmente coas imaxes, son xestos que manifestan a alegría de atoparse coas comunidades que se unen nunha mesma festa. Todo neste día de romaría está cheo de colorido e alegría, música e festa. Finalizada a xornada no Santuario, moitas das comitivas entran no templo, cantan e rezan á Virxe, que nese día permanece no seu carro e non sae en procesión; e despídense camiñando de costas sen deixar de ver o rostro da imaxe da Franqueira para non perder a súa mirada protectora, repetindo as tres xenuflexións como xesto de respecto.

Os xestos van acompañados por palabras. Así na romaría de Pascuillas moitas parroquias conservan as coplas antigas que cantan en diversos momentos da peregrinación. Fermosos poemas que traen á luz a unión da devoción e a vida. Así como os himnos propios dedicados á Virxe e que foron compostos en honra da Nai de Deus.

Virxe da Franqueira
que tes un Meniño
fainos levadeiro
o longo camiño

Cabe resaltar o labor e dedicación das parroquias para engalanar as súas imaxes, do sacrificio de portalas e vir a pe polos longos camiños, de celebrar a fe co desexo de esperar bos froitos como un signo da paciencia e constacia que nos pide a mesma natureza no ensino da vida, que todos os que fan posible que todo funcione ben, o voluntariado e as autoridades, concello e seguridade.

VIVIR NO MUNDO

 

VIVIR NO MUNDO

E que Xesús, o Fillo de Deus, nado de María Virxe, vive no mundo,e ama este mundo, e porque non quere ver sufrir nin padecer fai que o seu Espírito camiñe connosco. Canto no custa comprender que non somos alleos as realidades nas que estamos, que nos doe o que lle pasa a moita xente inocente e que levan sobre os lombos pesados brazados de inxustizas, loitas e silencios. Porque Deus ama ao mundo manda a súa Igrexa que sexa faro de esperanza e confiada verba que acariña os corazóns doentes. 

María, cosolo e esperanza nosa, ,míranos e camiña connosco nesta andaina de séculos e axúdanos a ter un corazón aberto a amar a todos como teu Fillo nos convidou. Non é doado dicilo, pero temos que metelo na nosa cabeza e no noso corazón vivir no mundo ten que nacer do amor. Vivimos neste século, neste tempo e lugar e con quen camñamos espera dos crentes unha aperta de amor. 

TODO, MEU, TEU E GLORIA

 

TODO, MEU, TEU E GLORIA

Benqueridos todos. Hoxe a palabra nos intro duce na oración de Xesús na derradeira cea. Unha pregaria de confiado diálogo co Pai, unha intercesión, sacerdotal de Xesús polos seus. 

Xesús fala de ti a Deus, fala coa confiaza dun fillo agradecido, que está espertando paseniñamente unha comuñón de amor que culmina na cruz e na resurrección. Presneta aos seus discípulos para que participen desta mesma peregrinación.

Todo, todo é e pertence ao Pai. Todo ven del e todo é entregado para a tarefa que se desvela na palabra encranada e no coñecemento de Deus. A comuñón manifesta que "todo o meu é teu e todo o teu meu" O que se manifesta na vida, na comuñón dos discípulos será para gloria de Deus.

María o entrega todo, o seu futuro pasa a ser partícipe da gloria, pois no pe da cruz e na glorificación do Fillo ela tamén se fai presente. Ela pasa a participar dunha nova maternidade na que son exendrados os fillos do luz, os que son chamados a acollela como algo seu. María pasa a ser nosa. Toda ela é nosa e todo o noso é dela

VICTORIA FINAL

 

VICTORIA FINAL

Son moitas as loitas da vida. Cada día atoàmonos con xente que intenta superar atrancos e que se sitúan nunha ollada de esperanza. Hainos que están a esperar un día de repouso, como as desexadas vacacións ou unha ponte para desconcectar, pero a loita debe continuar en cada batalla. Como me dicía aquel venerable sacerdote cando me confesaba con el "as batallas pódense perder, pero a victoria chegará ao fin, non todos os días son iguais". Pordemos pensar que todo isto crea unha inceridume desalentadora, pero non caba dúbida que necesitamos ter folgos cada día á espera da fin. Escoitar hoxe a Xesús dicirnos "tede valor, eu vencín ao mundo" xusto antes da súa paixón faime pensar que a victoria podemos desgustala nas aparentes derrotas que pensa o mundo que consegue. A serenidade, a constancia, a fortaleza, que abrollan do amor de Deus é un desplegue infindo que nos capacita para seguir adiante. Non desalentemos.

María viviu no silencio de madurar no seu interior da convicción de que o Espírito fixo presente no seu Fillo a victoria do amor que se introduce na condición humana para gustar a plenitude. Ela é a mestra da constancia, da paciencia, da serenidade, da loita do día a día de esperar en Deus que nunca falla.

Na peregrinación das Pascuillas camiñamos como fillos e fillas agradecidos e confiados cara ao santuario nun desexo de acadar a comuñón do encontro con Deus e os irmáns.

DIOS ASCENDIENDE AL SON TROMPETAS

 DIOS ASCIENDE AL SON DE TROMPETAS

En todas las culturas tiene una importancia relevante la música. No hay celebración sin música, canto, himnos, instrumentos y composiciones para cada etapa del año, para distintas situaciones personales o comunitarias. Cuantas veces en un acto cívico en que se hace memorial de víctimas se escucha un violoncelo o en Galicia "Negra sombra", en un encuentro deportivo cantos que identifican a los seguidores de un equipo, o en una fiesta la canción que une los sentimientos de una comunidad. 

Hoy, en la fiesta de la Ascensión del Señor, los cielos se llenan de fiesta, las trompetas de júbilo proclaman el Misterio de que el que descendió a los abismos y la muerte, Dios, que reina sobre todo ha venido a reinar y postrar bajo su dominio, que es el servicio y el amor, derrotando al pecado y la muerte. Tocad, tocad, tocad con fuerza ángeles, haced una fiesta de gozo infinito, pues es Dios quien proclama que la persona humana, es hijo e hija, rescatado, redimido, resucitado, vive en el Hijo para realizar el camino de la plenitud, de la gloria.

Cuando el yobel anuncia el Año Jubilar es la llamada a reconocer el señorío de Dios, todo y todos le pertenece, todo es voluntad de su amor, lo que ha dividido, distanciado, desequilibrado el pecado... las deudas, las esclavitudes, las diferencia, los enfrentamientos, desaparecen, todo vuelve a su estado original. La tierra es suya, la vida es suya, el mandato de cuidar la tierra es suyo, el tiempo es suyo, la fuerza, el poder, la misericordia. 

¿Cuál es el canto liberador que hoy, domingo, el Señor te invita a cantar? Proclama con María la liberación jubilar que el Señor levanta del polvo al desvalido, esto es, que toma de la mano a quien está desterrado y le levanta a la dignidad de hijo/a, en la ascensión del Señor todos estamos ascendiendo a los más alto. Canta pues con júbilo.