A COBIZA MATANestes domingos fomos vendo os baseamentos da nosa vida de discipulado: a mandamento do amor a Deus e ao próximo que nos leva a unha mirada misericordiosa, somos acollidos, coidados, curados polo Bo Samaritano; a escoita da Palabra aos pes de Xesús para o discernimento do noso ser e facer; a oración confiada na providencia do Pai. Nesta ocasión, ante a petición dun home que lle pide a Xesús que sexa mediador na herdanza co seu irmán, da pe ao Señor a falarnos da nosa relación social no traballo, na economía e sociedade, no ben común e na libertade para sermos quen de facer do noso mundo un lugar máis xusto e fraterno.
A parábola que emprega Xesús é a do home que recolle unha grandísima colleita. A súa decisión é a de construir uns cleiros máis grandes, para moitos anos, comer, beber, e a ¡vivir!. É unha opción tomada desde un plantexamento no que a cobiza non lle da outra mirada máis que a do seu propio beneficio. Será a sentencia dictada pola palabra cando di "insensato, esta noite vaiseche reclamar a vida". Resoa dun xeito moi radical e forte. Non ter en conta a fraxilidade e o limitado da propia existencia. Cantas riquezas quedan estragadas por valorar únicamente o momento inmediato. Como dicían daquel multimillonario, que con noventa anos estaba sumamente preocupado polas ganancias que lle poderían dar os resultados da bolsa. ¡Canto ben podemos facer se sabemos por no prioritario o ben común!
A cobiza, que é unha idolatría, polo tanto unha adoración a un obxecto, escraviza, e non nos fai pensar con seriedade o destino dos nosos bens. Pois nesta parábola, inspírase tamén a necesidade de traballar para que o destino dos bens sexan adecuadamente repartidos. Na sociedade somos consumidores, polo tanto obxecto tamén de negocio, non somos cidadáns libres que saiban discernir desde unha economía ben prantexada, senón máquinas de consumo que poden facilitar o proggreso económico a través dun consumo desaforado. Así, desde a nosa opulencia, tantas veces movida con un desexo desenfrenado de gastar e disfrutar, podemos non darnos conta que moitos dos bens que posuimos están elaborados co sangue de escravos doutros lugares. Quen sabe se os materiais cos que se elaboran algunhas das tecnoloxías que temos mna casa están feitos coa extracción de minerais onde se usa man de obra infantil, ou roupa de lugares onde mulleres e nenos están a coser prendas que logo se colgan nas tendas máis famosas e prestixiosas.
O destino xusto e universal dos bens, a capacidade de favorecer ao ben común, o coidado dos recursos, a economía circular, a austeridade e o control do gasto persoal e comunitario... é unha chamada evanxélica para facer un mundo maís xusto, equitativo.
A cobiza leva a enfrontamentos violentos, a xeoestratexia segue a ser a folla de ruta de moitos países que supoñen unha ameaza para a paz e a harmonía. A cobiza escraviza, non da libertade, a cobiza mata toda posibilidade dun futuro fraterno, mata a esperanza dun mundo mellor.
Xesús nace na pobreza e vive na austeridade, vive na libertade de non sentirse atado aos bens. Segue sendo interpelante e unha chamada á nosa conversión. Cristo coa súa pobreza enriquécenos.
María ensínanos co seu canto de loanza o agradecemento ao don que procede do amor de Deus. E descúbrenos a lóxica do Pai que levanta dalle fartura aos famentos e aos ricos desoídeos baleiros, non por nada, senón porque o que pon o seu corazón nas cousas cre que non lle fai falta nada de Deus, non ten a humildade de pedilo, pois pensa que todos lle deben.
