domingo, 29 de junio de 2025

PEDRO E PAULO: FACERSE POR CRISTO

 


PEDRO E PAULO: FACERSE POR CRISTO

    Hoxe celebrtamos a dous dos grandes na Igrexa, Pedro e Paulo. Curiosamente non se celebran por separado, logo terán a súa celebracición específica da súa identidade: Pedro o día da Cátedra o 22 de febreiro, e Paulo o día da súa conversión, o 25 de xaneiro. Logo a Igrexa pon neste 29 de xuño a festa do seu martirio, e os celebramos na mesma xornada pondo a nosa ollada en Roma, vímnculo de comuñón da Comunidade Universal. 

Hoxe queron compartir algunhas ideas que nos poidan axudar a facer a nosa oración e celebrar este día:

1.- Quen toma a iniciativa de invitar a facer un camiño de seguimento é Cristo, A Pedro na ribeira do lago, na tarefa do traballo de cada día, a Paulo no camiño de Damasco na tarefa radical e fanática de perseguir cristiáns. 

2.- Esta chamada que realiza o Señor é transformadora desde o amor. No díalogo Xesús lle dice a Pedro ámasme?, quéresme?, e Paulo recoñece que "Cristo me amou e se entregou por min" dirá nas cartas.

3.- O encontro con Cristo é unha proposta dun novo camiño que se realiza nunha nova identidade: a Simón chámalle Pedro para se rocha na que edificar a Igrexa, a Saulo chamaralle Paulo para perorrer camiños de evanxelización.

4.- A iniciativa é do Señor e o Plan está nas súas mans tomando a responsabilidade de "Fareite pescador de homes", "confirma aos irmáns", "ségueme" dille a Pedro. "Fareite testemuña entre os xentís" dille a Paulo. Polo que "fareite" ten como suxeito ao Señor, el é o que fai, e fai posible o imposible.

5.- Deixan Xerusalén para rematar no centro do Imperio Romano. Saír para facer chegar a todos a Palabra do Evanxeo e a acción do Espírito.

6.- Nas diferenzas foron quen de buscar xuntos, de reunirse e dialogar, de escoitar as diferenzas, de falar con sinceridade, de correxirse na caridade. Neste camiño buscan xuntos a vontade de Deus, o seu proxecto.

7.- Identifícanse con Cristo na Cruz, no martirio. Lonxe de quedar no esquecemento pasan a ser recoñecidos por ser testemuñas. Hoxe son recoñecidos en todo o mundo e cumpren unha vez máis a tarefa que lles encomendou o señor. A Palabra do Evanxeo chega aos confíns da terra.

viernes, 27 de junio de 2025

SAFGRADO CORAZON DE JESÚS


 SAGRADO CORAZÓN DE JESÚS

ORACIÓN DE ABANDONO

Tómame Señor Jesús, con todo lo que soy; con todo lo que tengo y lo que hago, lo que pienso y lo que vivo. Tómame en mi espíritu, para que se una a Ti; en lo más íntimo de mi corazón, para que solo te ame a Ti. Tómame, Dios mío, en mis deseos secretos, para que sean mi sueño y mi único fin, mi total adhesión y mi perfecta felicidad. Tómame con tu bondad, llevándome a ti. Tómame con tu dulzura, acogiéndome a Ti. Tómame  con tu amor, uniéndome a Ti. Tómame mi Salvador, en tu dolor, tu alegría, tu vida, tu muerte, en la noche de la cruz, en el día de la resurrección. Tómame con tu poder, elevándome hasta Ti. Tómame con tu ardor, inflamándome de Ti. Tómame con tu grandeza, perdiéndome en Ti. Tómame para tu  misión, para una entrega total, para servir y amar a mis hermanos. Tómame, oh Cristo mi Dios, Corazón amado, sin límites y sin fin. Toma lo que puedo ofrecerte, y que pueda poseerte a Ti en el abrazo del cielo, tenerte y conservarte para siempre, por los siglos de los siglos. Amén


domingo, 22 de junio de 2025

CORPUS. PAN MULTIPLICADO, CARIDADE COMPARTIDA


CORPUS. PAN MULTIPLICADO, CARIDADE COMPARTIDA. 

Xesús sentiu unha fonda compaixón pois estaban cansos e derreados, perdidos e faloulles do Reino e sandou aos que estaban vivindo o sufrimento. Chegada a tardiña convida aos discípulos a que lles dean de comer. Quere culminar a xornada, intensa e chea de signos, convidando a todos a sentar na mesa como anticipo do Reino. Entregan o que levan, cinco bolos de pan e dous peixes, bendiciunos, deu grazas, entregoullos, e, todos, sentado e grupos, isto é véndose uns aos outros, no mesmo nivel, reunidos no mesmo Señor, reciben o alimento que chega a todos. 

Primeiro, neste relato que recolle san Lucas e que hoxe se le na Misa de Corpus, ven ser un esquema pefecto da Misa. Reunidos, coa vida e cansanzos, no desexo de estar co Señor,El fala, expón a Palabra, ou máis ben recibimos ao Señor na Palabra transformadora. Unha palabra, que ñe o señor, consoladora e vital, sanadora e presenza xubilar do Mesías.

Segundo, que é a entrega dos dons para a confección da Eucaristía. Pan e peixes doados, que é por en común para o beneficio de todos, a Igrexa que fai da comunidade unha invitación a compartir os bens para que a ninguén lle falte o necesario. Por na mesa, entregarlle ao Señor o que temos para que sexa multiplicado.

Terceiro. Sentados en grupos. Non somos receptores anónimos, nin é o desexo dun xesto resolutivo para dar de comer. É compartir a fraternidade na que nos une o banquete. Somos invitados, todos, ninguén pode quedar excluido, o Señor quere que todos sexan alimentados.

Cuarto. A bendición, Acción de Grazas... que repetirá na Última Cea, é a bendición do que preside, o pai de familia na Pascua, o por en nome de todos a oración común ao Pai. Isto vñemolo na longa pregaria que reza o sacerdote en nome de todos.

Quinto. Entrega o alimento aos discípulos para que o distribúan. Mediación para a entrega do mesmo Señor que se fai alimento para a todos. O novo maná, sentados no lughar de repouso do longo camiñar, guiados polo Boa pastor, Xesús, o Moisés libertador, como un pobo en peregrinación non somos desamparados, dános o pan da vida que non cesa de derramarse desde a gratuidade para todos.

Sexto. O que sobre recóllese. Nada se estraga, sempre haberá fariña na artesa e aceite na aceiteria, como nos tempos de Elías. Agora somos chamados a volver aos fogares e levar a ledicia de sermos saciados no alimento do Señor.

Día de Corpus, día de adoración. Non perdamos o sentido da admiración. Non deixemos de contemplar o Misterio dun pan que é presenza, de un banquete que é anticipo do Reino.

Hoxe, día de Corpus, día de Caridade estamos sentados na mesa do mundo para compartir a Palabra e Pan, de deixar que o señor multiplique o alimento para que todos teñan o necesario para vivir. Estamos nun día que compartimos para facer presente o xúbilo de que xa está no medio de nós a salvación e a liberación, o amor e a vida.Co lema "Namentres haxa persoas hai esperanza" Cáritas convida a todos a ser homes e mulleres de esperanza que se comparte. Esperanza que é camiñarmos xuntos cara un proxecto que parece imposible, pero que se realiza desde o miúdo.

Feliz día.

jueves, 19 de junio de 2025

AS PASCUILLAS: CREATIVIDADE DO ESPÍRITO. PIEDADE POPULAR, MANIFESTACIÓN DO POBO DE DEUS

 


AS PASCUILLAS: CREATIVIDADE DO ESPÍRITO

PIEDADE POPULAR, MANIFESTACIÓN DO POBO DE DEUS

Somos testemuñas da acción creativa do Espírito na Piedade Popular. Descubrimos que, deixadas de lado intencionalidades non adecuadas como o gasto desaforado, os protagonismos desordenados, a búsqueda de personalismos, a descentralidade da fe, ou o barroquismos exterior sen fundamientación interior, vemos como a Piedade Popular impulsa unha creatividade do corazón e da caridade. Vexo como na Romaría van medrando e facéndose palpables as manifestacións de amor á Virxe María a través das imaxes renovando o seu axuar de festa, a decoración floral que é unha exposición a toda regla de beleza natural, as oracións que se compoñen para a ocasión, os poemas e cantos, uns recuperados de coplas e cancións orixinais. Ninguén sente rubor a porse diante dos demáis e cantar a pleno pulmón ou ler un poema. Caso aparte sempre merece a ofrenda que cada ano fai unha parroquia que sempre sorprende por ser a orixinalidade da comunidade, con símbolos sempre renovados e o orgullo de parroquia que se pon diante de milleiros de peregrinos. 

Este pequeno esbozo faime pensar varias cousas:
1.- A necesidade de acompañar esta vitalidade, que nunhas parroquias pequenas da mostra de como conserva o desexo de seguir mantendo a fe e de vivilo nun día tan especial.
2.- Acompañar para discernir a presenza do Espírito na Piedade e facer desta un lugar vital de transmisión da fe aos máis novos, eliminando claro está, todo vestixio de superstición ou desatino.
3.- Facer da Romaría un tema transversal na vida das parroquias que peregrinan podendo estar presnetes nas diversas actividades que se desenvolven no Santuario ao longo do ano. É ben certo que moitas persoas pasan durante o ano onda a Nosa Señora
4.- Impulsar a dimensión caritativa social como xermolo e levadura do Evanxeo do Reino na sociedade, canalizando na realidade na que estamos a vivir o que é unha responsta da Igrexa ante os problemas sociais.
5.- Preservar de que a Piedade Popular pertence ao Pobo de Deus, e como tal, debe conservar a súa esencia de ser unha expresión de fe.

Como María fai do Magníficat un canto de loanza, así os seus fillos e fillas recoller o sentir do mundo e das epseranzas da xentes e ponnas diante do Señor. Descubrir como o Espírito nos fai rezar.


lunes, 16 de junio de 2025

PASCUILLAS, PEREGRINACIÓN DE LA ESPERANZA

 


PASCUILLAS, PEREGRINACIÓN DE LA ESPERANZA

La segunda lectura de la liturgia de ayer estaba tomada de la carta de S Pablo a los Romanos. Pablo nos presenta la fe como un proceso que nace de la Gracia que es regalada desde Dios que nos rescata del pecado y nos introduce en un camino de plenitud y de vida que es la Gloria. De la Gracia, la gratuidad, a la Gloria a la vida. Esta mirada de la promesa que está por llegar se mueve el creyente en un proceso de esperanza. Recordemos lo que nos decía sobre la esperanza:

Más aún, nos gloriamos incluso en las tribulaciones, sabiendo que la tribulación produce paciencia, la paciencia, virtud probada, la virtud probada, esperanza, y la esperanza no defrauda, porque el amor de Dios ha sido derramado en nuestros corazones por el Espíritu Santo que se nos ha dado.

A la luz de esta palabra vemos la imagen que nos ofrece la peregrinación, tanto la que hemos vivido estos días pasados en Pascuillas, como las que se celebran a lo largo del año y las que vendrán en septiembre. Salir al camino para llegar al Santuario, salir de la gratuidad y el agradecimiento, conscientes de las dificultades que tiene el camino, pero con la confiada promesa de que llegaremos a la meta que es anticipo de la Jerusalen del cielo. Cada Parroquia intenta organizarse y no es fácil en unas comunidades a veces más menguadas, o con pocos vecinos, y es el empeño y tesón de los que quieren atraer a sus convecinos a seguir haciéndose presentes en esta celebración. La peregrinación es un reto de preparativos que supone a veces tribulaciones y dificultades, pero sabemos que vale la pena. El camino al Santuario, igual que la vida, se hace muy cuesta arriba, no lo hacemos solos, sino que es en comunidad que transmite una comunión de fe y de alegría en el deseo de superación. Cada paso da constancia a nuestra peregrinación, no es una carrera, es un camino que se hace con el paso firme, hay que saber pisar para no lesionarse, saber pisar para llevar también la cabeza y la mirada siempre a lo alto, contemplando lo que compartimos y lo que recibimos. La constancia nos hace auténticos, fieles, podemos pensar en medio del camino quien nos metió en este  follón, para que he venido o si sirve para algo... la autenticidad hace que el camino hace al peregrino y el peregrino hace el camino. El camino, y el de Franqueira y sus romerías, hacen al peregrino porque no sales a hacer un camino, sino que eres peregrino de la Virgen, nos define e identifica, nos hace auténticos. Y todo llega a su fin, la llegada convierte el estar y el salir de regreso con una respuesta, volvemos el próximo año, el camino, la peregrinación hace posible que se proyecte una esperanza, seguir avanzando, tener la perspectiva de regresar, por lo tanto de esperar con ilusión la próxima edición. El próximo año 2026 la celebración de Pascuillas será el 25 de mayo.

Y todo, todo, gracias al amor de Dios que ha sido derramado. Y me quedo en que es derramado, que lo llena y desparrama todo, que lo desborda por todas partes, y nuestro corazón es receptáculo muy pequeño para poder acoger el amor de Dios, y por eso, como el aire fresco, la sombra, el agua, las palabras, los amigos, el cielo y la tierra, nos desbordan y configuran el camino. Así como un sombrero, un buen calzado, un bastón, una mochila, una botella de agua, un bocata... hacen camino con nosotros, cada día vemos como todo nos ayuda de forma integral a que seamos peregrinos de esperanza. 

María salió deprisa a la montaña para servir pues su corazón desbordaba amor de Dios por todas partes, amor derramado.

domingo, 15 de junio de 2025

PASCUILLAS. GRAZAS


PASCUILLAS. GRAZAS 

Amencía o luns pasado deixando esbozar unha raiola de sol polo borde da Paradanta. Onde fora achada a imaxe da Virxe da Fonte, agora anunciaba unha xornada festiva de calor e ledicia. Nos vales resoaban como anticipo dun día especial as bombas que ían pregoando os camiños polos que se achegan as imaxes en procesión. Unha mezcla moi emotiva que convida á oración: luz amencida que canta a vida, o cantar dos paxaros que acompañan o espertar e as bombas resoantes que achegan aos peregrinos. E no seu carro procesional a Nosa Naiciña co "sorriso velado" a imaxe da Virxe espera ansiosa o encontro cos seus fillos e fillas. Todo está disposto.

Pasadas ben as 9 foron empezando a chegar as comitivas, un ano máis reviven os costumes, os saúdos de estantardes, pendóns e cruces parroquiais anticipan o abrazo das imaxes. Cansanzo nos rostros, sorriso nos beizos, sons de festa e algunhas bágoas polas meixelas. Pouco a pouco o recindo vaise enchendo. De cada vez vai collendo o xeito de cada ano. No santuario as Misas fan que os romeiros poidan cumprir coas súas promesas. Espazos de fe, encontros de fraternidade, saúdos de ledicia. Cada anuncio vai acompañado do Ave Maria, desta forma un rosario de esperanza imos debullando paseniñamente. Cada oración coa parroquia que chega quere lembrar aos que veñen polos que non están, aos que se xuntan polos que non poideron vir, aos que rezamos polos que necesitan fortaleza e esperanza. Unha ristra de pregarias de confiado amor á Virxe María. A ringleira foi medrando e todos queren estar na hora prevista. As 12 os sacerdotes está no altar, o bispo D Antonio estrena na Romaría e a parroquia de Mondariz coa ofrenda a punto. Soan as teclas do órgano e comeza o canto. Cada fiel tyen o guión, seguimos as notas e entoamos xuntos. Xentes de centos de lugares distintos, 69 comitivas, a maior concentración de comunidades rurais da Diocese está a unha para dar grazas a Deus con María, Nai da Igrexa, froito excelso do Espírito. Cantamos e escoitamos, a Palabra vai caendo no corazón, e a ofrenda deixa un sabor de fe agradecida que se expalla polos ceos coas voces dos máis novos, a música como ofrenda e as diversas oración como pregaria de amor. D Antonio responde coa forza de quen quere transmitir un día de ledicia e esperanza.


Rematada a Misa comeza a camiñar a procesión. Cada invocación é a ladaíña dun goteo de vitalidade que quere descender ao Santuario. Música e pasos de fe que descenden pouco a pouco abríndose paso entre as xentes. Cando chegan diante da porta soan tres badaladas. A Campá Xubilar anuncia a chegada de cada comitiva como canción de esperanza para os que se xuntan arredor do templo. 

O calor vaise abrindo paso e as cortesías de despedida van dando saída a cada parroquia. Algunhas entrar a redir respecto á Virxe anfritriona. Cantos, bágos, memoria de xentes, peticións de última hora, bendicións e gradecementos. Camiños de esperanza que nos fan peregrinos no medio do mundo.Ata o ano se Deus quere, saímos sen perder o sorriso e a mirada. Esta é a que nos axuda a volver para o ano, saber que nos espera e fai que siga a medrar a nosa esperanza. Así como camiñamos ao santuario desexamos camiñar cara o ceo.

Graciñas a todos os que fan posible este día: voluntarios, porteadores, parroquias e comisións, os que colaboran con todo e os que rezan por todos, os corpos de seguridade e tráfico, os sanitarios e concello, os que cada día do ano seguen a facer da Franqueira un lugar de esperanza aos pes da Virxe. Moitas grazas. Grazas ao Bispo e sacerdotes, aos maiores que nos ensinaron a crer e os novos que nos axudan a esperar. Grazas a todos.


domingo, 8 de junio de 2025

PASCUILLAS: ESPÍRITO NOVO


PASCUILLAS: UN ESPÍRITO NOVO 

Xa é Pentecostés, 50 día de Pascua, 7 semanas de encontro glorioso que culminan no xúbilo dunha Nova Creación, un Novo Pobo, unha Nova Humanidade, unha Nova xeira, un camiño que comeza na resurrección na que pasamos a participar. Pois o novo Adán, Cristo Xesús, abriu as portas pechadas para que Graza e o Amor sexan os froitos dos que comen os que habitan no xardín da Vida. Todo é Graza.

Unha Nova creación na que todo volve ao seu orixinal dono, o Creador, que distribúe sabiamente ceos e terra, os tempos e estacións. A beleza do facedor rescatará e porá no seu lugar a beleza da súa obra máis fermosa: a persoa humana, se se deixa coidar e agarimar.

Unha Nova humanidade que devolve no xúbilo os vínculos de fraternidade facendo que cada persoa sexa irmán e ninguén poida ser situado nun segundo lugar.

Un Novo pobo que se deixa guiar polo impulso do Espírito para ser vínculo de unidade e paz no medio do mundo. Un pobo guiado pola escoita e a oración, pola caridade e a esperanza.

María, creatura excepcional, muller nova, vínculo dun pobo orante, que esina a escoitar ao Espírito e a orar no Señor.

Nesta Romaría das Pascuillas no Ano xubilar somos convidados a peregrinar na esperanza á Fonte de Grazas que é María. Camiñemos como imaxe dun pobo que pon a súa ollada no infindo amor de Deus.

viernes, 6 de junio de 2025

HISTORIA E ACTUALIDADE DAS PASCUILLAS

 

Historia e actualidade das Pascuillas


O santuario é a meta das peregrinacións  que nas dúas romarías anuais ten unha importancia esencial. Como imaxe da Igrexa peregrina, as parroquias dos arredores ascenden ao santuario o luns de Pentecoste para participar na Romaría de Pascuillas. Saen do templo parroquial presididos pola Cruz e acompañados por símbolos procesionais como os estandartes e pendóns. Portan a imaxe, preferentemente da Virxe, para, logo de orar, subir en oración e festa. 

Conforme se describe nos antigos libros do mosteiro tres monxes acudían a recibbir as peregrinacións. Un monxe facíao na cruz de S Sebastián no tramos do Camiño Real cara a Cebreiro, outro monxe o facía nos Bidueiros e o terceiro onda o Santo Cristo, que ven sendo onda a antiga Capela, actualmente o ceminetrio vello e onda a Fonte de Prado.

O mosteiro tiña unha forte influencia económica e social e moitas das parroquias das comarcas, os libros de rendas teñen o nome de moitas da leiras que estaban arrendadas en parroquias que coinciden coas que tamén peregrinan desde antigo. As imaxes recollíanse no interior do templo como así o vemos en fotos dos anos 40 e 50 do século pasado, e eran celebrados os cultos coa Misa e procesión. 

Aínda que o santuario é meta de peregrinacións ao longo de todo o ano, adquire a súa maior importancia en días específicos . Os tempos marcados polas estacións, os traballos agrícolas ou o calendario litúrxico son as datas esperadas polos devotos e preparadas con grande entusiasmo. O luns de Pentecoste, día de Pascuillas, pecha cunha festa mariana o ciclo pascual e así, as peregrinacións parroquiais son o primeiro froito da efusión do Espírito, a Igrexa en camiño polo mundo . Nesta romaría, coas colleitas botadas na terra, pídese en rogativa á Virxe que lles dea froito abondoso. 

O Papa Francisco instaurou o día de Pascuillas como festa de Santa maría Nai da Igrexa. Con esta designación fai posible que neste día teñamos tamén unha litruxia axeitada e unha espeiritualidade que nace deste ámibito. Con María somos Igrexa peregrina, que é froito do Espírito, Nai que enxendra novos fillos e fillas á fe, que abre camiños de caridade e esperanza no mundo, que alenta como faro e gruía de fe na comunidade humana, que quere ser testemuña de comuñón.

As procesións das parroquias realizan ao longo do camiño as “Reverencias ou Cortesías” coas que se saúdan as parroquias que se van atopando ao longo do camiño. O mesmo fan ao seren recibidas no Santuario coa imaxe da Virxe do Rosario. Os encontros, logo de tres reverencias, coa cruz parroquial, os pendóns e os estandartes, e finalmente coas imaxes, son xestos que manifestan a alegría de atoparse coas comunidades que se unen nunha mesma festa. Todo neste día de romaría está cheo de colorido e alegría, música e festa. Finalizada a xornada no Santuario, moitas das comitivas entran no templo, cantan e rezan á Virxe, que nese día permanece no seu carro e non sae en procesión; e despídense camiñando de costas sen deixar de ver o rostro da imaxe da Franqueira para non perder a súa mirada protectora, repetindo as tres xenuflexións como xesto de respecto.

Os xestos van acompañados por palabras. Así na romaría de Pascuillas moitas parroquias conservan as coplas antigas que cantan en diversos momentos da peregrinación. Fermosos poemas que traen á luz a unión da devoción e a vida. Así como os himnos propios dedicados á Virxe e que foron compostos en honra da Nai de Deus.

Virxe da Franqueira
que tes un Meniño
fainos levadeiro
o longo camiño

Cabe resaltar o labor e dedicación das parroquias para engalanar as súas imaxes, do sacrificio de portalas e vir a pe polos longos camiños, de celebrar a fe co desexo de esperar bos froitos como un signo da paciencia e constacia que nos pide a mesma natureza no ensino da vida, que todos os que fan posible que todo funcione ben, o voluntariado e as autoridades, concello e seguridade.





miércoles, 4 de junio de 2025

VIVIR NO MUNDO

 


VIVIR NO MUNDO

E que Xesús, o Fillo de Deus, nado de María Virxe, vive no mundo,e ama este mundo, e porque non quere ver sufrir nin padecer fai que o seu Espírito camiñe connosco. Canto no custa comprender que non somos alleos as realidades nas que estamos, que nos doe o que lle pasa a moita xente inocente e que levan sobre os lombos pesados brazados de inxustizas, loitas e silencios. Porque Deus ama ao mundo manda a súa Igrexa que sexa faro de esperanza e confiada verba que acariña os corazóns doentes. 

María, cosolo e esperanza nosa, ,míranos e camiña connosco nesta andaina de séculos e axúdanos a ter un corazón aberto a amar a todos como teu Fillo nos convidou. Non é doado dicilo, pero temos que metelo na nosa cabeza e no noso corazón vivir no mundo ten que nacer do amor. Vivimos neste século, neste tempo e lugar e con quen camñamos espera dos crentes unha aperta de amor. 

martes, 3 de junio de 2025

TODO, MEU, TEU E GLORIA

 


TODO, MEU, TEU E GLORIA

Benqueridos todos. Hoxe a palabra nos intro duce na oración de Xesús na derradeira cea. Unha pregaria de confiado diálogo co Pai, unha intercesión, sacerdotal de Xesús polos seus. 

Xesús fala de ti a Deus, fala coa confiaza dun fillo agradecido, que está espertando paseniñamente unha comuñón de amor que culmina na cruz e na resurrección. Presneta aos seus discípulos para que participen desta mesma peregrinación.

Todo, todo é e pertence ao Pai. Todo ven del e todo é entregado para a tarefa que se desvela na palabra encranada e no coñecemento de Deus. A comuñón manifesta que "todo o meu é teu e todo o teu meu" O que se manifesta na vida, na comuñón dos discípulos será para gloria de Deus.

María o entrega todo, o seu futuro pasa a ser partícipe da gloria, pois no pe da cruz e na glorificación do Fillo ela tamén se fai presente. Ela pasa a participar dunha nova maternidade na que son exendrados os fillos do luz, os que son chamados a acollela como algo seu. María pasa a ser nosa. Toda ela é nosa e todo o noso é dela

lunes, 2 de junio de 2025

VICTORIA FINAL

 


VICTORIA FINAL

Son moitas as loitas da vida. Cada día atoàmonos con xente que intenta superar atrancos e que se sitúan nunha ollada de esperanza. Hainos que están a esperar un día de repouso, como as desexadas vacacións ou unha ponte para desconcectar, pero a loita debe continuar en cada batalla. Como me dicía aquel venerable sacerdote cando me confesaba con el "as batallas pódense perder, pero a victoria chegará ao fin, non todos os días son iguais". Pordemos pensar que todo isto crea unha inceridume desalentadora, pero non caba dúbida que necesitamos ter folgos cada día á espera da fin. Escoitar hoxe a Xesús dicirnos "tede valor, eu vencín ao mundo" xusto antes da súa paixón faime pensar que a victoria podemos desgustala nas aparentes derrotas que pensa o mundo que consegue. A serenidade, a constancia, a fortaleza, que abrollan do amor de Deus é un desplegue infindo que nos capacita para seguir adiante. Non desalentemos.

María viviu no silencio de madurar no seu interior da convicción de que o Espírito fixo presente no seu Fillo a victoria do amor que se introduce na condición humana para gustar a plenitude. Ela é a mestra da constancia, da paciencia, da serenidade, da loita do día a día de esperar en Deus que nunca falla.

Na peregrinación das Pascuillas camiñamos como fillos e fillas agradecidos e confiados cara ao santuario nun desexo de acadar a comuñón do encontro con Deus e os irmáns.



domingo, 1 de junio de 2025

DIOS ASCENDIENDE AL SON TROMPETAS


 DIOS ASCIENDE AL SON DE TROMPETAS

En todas las culturas tiene una importancia relevante la música. No hay celebración sin música, canto, himnos, instrumentos y composiciones para cada etapa del año, para distintas situaciones personales o comunitarias. Cuantas veces en un acto cívico en que se hace memorial de víctimas se escucha un violoncelo o en Galicia "Negra sombra", en un encuentro deportivo cantos que identifican a los seguidores de un equipo, o en una fiesta la canción que une los sentimientos de una comunidad. 

Hoy, en la fiesta de la Ascensión del Señor, los cielos se llenan de fiesta, las trompetas de júbilo proclaman el Misterio de que el que descendió a los abismos y la muerte, Dios, que reina sobre todo ha venido a reinar y postrar bajo su dominio, que es el servicio y el amor, derrotando al pecado y la muerte. Tocad, tocad, tocad con fuerza ángeles, haced una fiesta de gozo infinito, pues es Dios quien proclama que la persona humana, es hijo e hija, rescatado, redimido, resucitado, vive en el Hijo para realizar el camino de la plenitud, de la gloria.

Cuando el yobel anuncia el Año Jubilar es la llamada a reconocer el señorío de Dios, todo y todos le pertenece, todo es voluntad de su amor, lo que ha dividido, distanciado, desequilibrado el pecado... las deudas, las esclavitudes, las diferencia, los enfrentamientos, desaparecen, todo vuelve a su estado original. La tierra es suya, la vida es suya, el mandato de cuidar la tierra es suyo, el tiempo es suyo, la fuerza, el poder, la misericordia. 

¿Cuál es el canto liberador que hoy, domingo, el Señor te invita a cantar? Proclama con María la liberación jubilar que el Señor levanta del polvo al desvalido, esto es, que toma de la mano a quien está desterrado y le levanta a la dignidad de hijo/a, en la ascensión del Señor todos estamos ascendiendo a los más alto. Canta pues con júbilo.


sábado, 31 de mayo de 2025

SAÍU DEPRESA POLA MONTAÑA

 


SAÍU DEPRESA POLA MONTAÑA

Hoxe comezamos a novena en Honor da Virxe. Facémolo invocando a María para que acompañe coa asúa presenza ás miles de persoas que dentro duns días ascenderán pola aba da Paradanta e acehgarse ao Santuario. Ela é a que nos move a saír cedo, ao despuntar o día, e camiñar con ledicia e entusiasmo a xuntarnos nunha liturxia que convina  a solemnidade da xornada coa herdanza recibida dos nosos pais. Pero se afondamos un pouco máis vemos que nos deixamos guiar pola nosa Nai que nos ensina a estar movido polo Espírito santo que nos fai proclamar as grandezas do Señor. Coa peregrinación queremos levar connosco a todos aqueles que se senten impedidos a dar un paso de esperanza porque se senten atrancados. Moitos non son quen de ter motivos para erguer a cabeza e mirar o futuro con esperanza, a eses, queremos quen veñan connosco. A todos os que sinten a dor no seu interior, o medo ou o baleiro, querémoslle dicir, vinde connosco e subide ao monte de Señor, levántet irmán e camiña pois a Nosa nai está a esperar por nós. 

Con María, que saíu depresa pola montaña, subamos con confianza á presenza do Señor

viernes, 30 de mayo de 2025

NADIE OS QUITARÁ VUESTRA ALEGRÍA

 


NADIE OS QUITARÁ VUESTRA ALEGRÍA

La alegría de la presencia del Resucitado hace posible un cambo radical de la postura del creyente ante el mundo. La tensión entre los avatares del mundo y sus rechazos con el gozo y la alegría que emerge dela promesa que está por cumplirse, hace que la alegría no sea un efecto que venga del exterior sino que nace del encuentro más profundo. La vida nueva hace brotar manantiales del corazón del hombre que saltan hasta la vida eterna. La alegría que regala el Señor se adueña de nuestra vida, y esta alegría que ya nos pertenece nadie nos la podrá arrebatar. 

María convierte la esperanza de un pueblo en la presencia del que se muestra ante los hombres con el canto alegre de los ángeles. Los cielos y la tierra entonan un mismo canto. estamos llamados a subirnos a lo más alto y cantar con los coros de los ángeles.


jueves, 29 de mayo de 2025

CONVERSIÓN DELA ALEGRÍA


CONVERSIÓN DE LA ALEGRÍA

Vosotros estaréis tristes, pero vuestra tristeza se convertirá en alegría».

¿Cuándo estamos realmente preparado para asumir una responsabilidad? En tiempos de tecnologías cambiantes, que lo que ahora es una novedad que se está quedando obsoleta en cuanto sale al mercado, que estamos al quite de lo que es la última tendencia, que nos sentimos interpelados, sino interrogados por nuestra forma de gestionar la vida, el trabajo, la familia; que hay una llamada incesante a la insatisfacción por el vacío que genera no caminar al ritmo del mundo. ¿Cuándo estamos preparados? 

Jesús, consciente de la limitación de los suyos, de sus imperfecciones, de sus miedos e inseguridades, se despide prometiendo una nueva alegría. Que su regreso es permanecer en un Cuerpo, su Iglesia, en los signos sacramentales (Eucaristía), en la Palabra, mensaje de Buena Noticia, en la Caridad y la Misericordia, en los últimos y pobres.... y, entonces, cada día, el Espíritu nos prepara para el reto de seguir caminando, de no abandonar la peregrinación de la esperanza.

¿Estaba preparada María? La había dispuesto Dios pero sus virtudes humanas le capacitaban cada día para la respuesta confiada al amor de Dios. Nosotros somos llamados desde antes de la  fundación del mundo para el amor, para vivir en el Señor. Decir si, como maría, es ponerse en camino de la conversión a la alegría, la verdadera alegría.

Hoy celebramos a San Pablo VI. En el mes de mayo del Año Santo de 1975 publicó la Exhortación Gaudete in Domino sobre la alegría cristiana. Os comparto un pequeño fragmento

La alegría nace siempre de una cierta visión acerca del hombre y de Dios. «Si tu ojo está sano todo tu cuerpo será luminoso» (Lc 11,34). Tocamos aquí la dimensión original e inalienable de la persona humana: su vocación a la felicidad pasa siempre por los senderos del conocimiento y del amor, de la contemplación y de la acción. ¡Ojalá logréis alcanzar lo que hay de mejor en el alma de vuestro hermano y esa Presencia divina, tan próxima al corazón humano!.

Y finalizo con la oración que Pablo VI recitaba en momentos de dificultad:

Señor, yo creo; quiero creer en ti.
Oh, Señor, que mi fe sea plena.
Oh Señor, deja que mi fe sea libre.
Oh, Señor, que mi fe sea cierta.
Oh Señor, que mi fe sea fuerte.
Oh Señor, que mi fe sea alegre.
Oh Señor, que mi fe sea laboriosa.
Oh Señor, que mi fe sea humilde.
Amén

miércoles, 28 de mayo de 2025

DESPEDIDA Y ESPERANZA


DESPEDIDA Y ESPERANZA

Muchas cosas me quedan por deciros, pero no podéis cargar con ellas por ahora; cuando venga él, el Espíritu de la verdad, os guiará hasta la verdad plena.

Estas son las palabras que hoy nos dedica el Señor. Jesús se despide de sus amigos. Las palabras no hablan de lo que ha sucedido a lo largo de los años que han pasado juntos. Jesús habla usando el futuro: vendrá, guiará, y posteriormente anunciará, comunicará. Lo cual denota que han comenzado los nuevos tiempos y serán acompañados por el Espíritu para realizar en plenitud lo que ha sido anunciado por la historia de la salvación.

Estamos en un tiempo de cambio. ¿Vamos a ver atrás con añoranza o somos ungidos por el Espíritu como heraldos de un pueblo de profetas? Anunciamos siempre la novedad del amor que ha sido derramado en nuestros corazones. No seamos mensajeros de desgracias, esas ya vienen solas, tenemos el aval del Reino  que nos ha sido regalado. 

María desborda por todas partes la alegría de portar a todos lo inimaginable, Dios viene a estar con nosotros. Desbordo de gozo con el Señor se alegra mi espíritu en Dios mi salvador

martes, 27 de mayo de 2025

VENDRÁ EL ESPÍRITU

 


VENDRÁ EL ESPÍRITU

Esta es la promesa de Jesús al despedirse. Vendrá el que hará posible interpretar, conocer la palabra. Vendrá el que posibilitará la vida nueva. Vendrá el que capacitará la caridad desde el corazón de Dios. Vendrá el que iluminará cada realidad desde el querer de Dios. Vendrá en silencio y suavidad, en frescura y calor, en fortaleza y dulzura. Si quieres saber de qué va esto del Espíritu, pregúntale a María que es la mejor embajadora, pues su vida está llena de la Gracia y la sombra del Espíritu derramó sobre ella la fecundidad del mismo Dios.

Lo que había sido promesa ya lo era en presencia para ser mirada de esperanza.

domingo, 25 de mayo de 2025

PASCUA DE LOS ENFERMOS, PASCUA DE VIDA


PASCUA DE LOS ENFERMOS

PASCUA DE VIDA

Una noche más. Me duele el cuello. El sillón no es muy cómodo, pero además no tenía forma de encontrar una postura cómoda. Veía la cama. Parece que descasó bien. además no se que pasó esta noche, los médicos y enfermeras, aunque hablen despacio se nota el nerviosismo. Escuché también a alguien que lloraba. Posiblemente se cerró un ciclo. Creo que podría pensar que se abrió una puerta. Yo permanezco en silencio. No quiero despertarla. La ventana es grande y entra ya la luz de la mañana. Esta nueva luz da una serena confianza. Un día más. Es como un pequeño éxito, como una nueva victoria. Cada vez que empieza la jornada todo se refresca, la noche es pesada, tediosa, lenta, se cargan los hombros, la cabeza se embota. Dicen, venga arriba. Y una sonrisa. Como aguantan estos servidores de la vida. E intentan con la mirada, con la frescura del amanecer darte una nueva esperanza. ¿A que hora viene el médico? Una nueva esperanza, como si en unas horas las cosas fuesen a cambiar de forma tan radical. Pero es una pequeña esperanza. Y el goteo del líquido que va descendiendo hasta el brazo es un rosario de nuevas esperanzas. Gota a gota, como un Ave María continuo de un paso y otro para llegar al final del pasillo. Con pequeños gestos se hace camino. La cruz encima dela mesilla y una estampa de la Virgen. Es hora de acariciar. Y tomo la cruz y se la pongo en su mano. La estampa recibe mi beso de hijo. Y digo Padre Nuestro... despacio, no hay prisa, y un aire de vida entra en mi alma, y lo comparto en un susurro de confiada plegaria. Ave María... y la caricia de la Madre ya me devuelve a una nueva jornada llena de esperanza. 

Este relato es inventado. Pero creo que es un punto para abrir el espíritu en este domingo pascual en el que celebramos la pascua del enfermo. Hoy el evangelio nos repite permaneced... permaneced..... no olvides que lo que hace crecer la esperanza es la constancia y la paciencia, y de eso saben mucho y bien en el hospital y en las residencias, el los hogares, en casa donde hay mayores, desvalidos y  discapacitados. Vaya si se sabe de paciencia. La esperanza es un camino de ida y vuelta, de realismo e ilusión, de lágrimas y miradas abiertas. Porque la Pascua es el paso del Resucitado que muestras las heridas de haber cargado con nuestros sufrimientos que nos sanan. Pasa el Señor exhalando fragancias de vida y confiada esperanza.

Rezamos por todos los enfermos y cuidadores, por los sanitarios y profesionales, por los voluntarios y los mayores... por todos a María, Madre de la Esperanza.

sábado, 24 de mayo de 2025

MARIA AUXILIADORA

 MARIA AUXILIADORA

Co título Auxlio dos cristiáns recoñecemos a titular da igrexa dos salesianos e sabemos identificala rápidamente. Pero imos considerar de forma moi sinxela a súa traxectoria pola historia. Xa os Santos Pais, nos primieors séculos da Igrexa, recoñecene en María a súa intecesión para protexer a todos os crentes coa súa intercesión e presenza. Será na época convulsa dos enfrentaentos entre o occidente cristián que se sente ameazado polo invasor turco, en concreto cando a Batalla de Lepanto, en que o papa Pio V decl
ara o 7 de outubro a festa do Rosario e lembra a María como auxiliadora dos cristiáns. Será o Papa Pio VII quen despois de permanecer prisioneiro por Napoleón declara o 24 de maio a súa festividade como lembranza da súa liberación. D. Bosco, fundador dos salesianos, terá especial importancia na expansión do seu culto. E como dato curioso é a patrona de China e Australia.

O que vemos no percorrido da historia é que nos momentos de dificultade e desamparo, nos perigos da vida dos cristiáns e nas ameazas da Igrexa, María pon baixo a súa protección e defende aos seus fillos. Pensemos pois cales son as ameazas que nos poidan debilitar. A min ocórrenseme unhas cuantas:

A ameaza da mundanidade. Pensar que sendo como o mundo espera que sexamos os cristiáns, de querer quedar ben con todos, de adornarnos cunha pantalla que satisfacga as espectativas de todos, de colocarnos no lugar do silencio que poida ser cómplice das inxustizas, de non alzar a voz por non molestar... de levar un proxecto que non responda aos mandatos do señor que teñen o seu fundamento da caridade.

A ameaza do éxito, dos prestixios, de ser importantes e esquecer a humildade, de controlar ou querer set quen decida e non axudar a dar pautas e que nos encamiñemos cara ao desexo de Deus que camiña connosco na historia.

A ameaza do pesimismo. Un derrotismo que se converte na metástase da nosa alma.

A ameaza da polarización interna, de colocarnos nun bando ou nouro rompendo os vínculos de fraternidade.

Destas e doutras moitas hoxe pedímoslle á Nosa señora que nos auxilie.


viernes, 23 de mayo de 2025

MARÍA FONTE DE ESPERANZA

 


MARIA, FONTE DE ESPERANZA

Cando imos beber na fonte buscamos saciar a nosa sede e renovar os nosos corpos cansos. Beber na Fonte de María supón:

Recoñecer a nosa fraxilidade, tanto as canseiras das loitas de cada día, como o cansanzo interior da loita con un mesmo, como o agotamento dun mundo golpeado. 
Achegarse a onde abrolla a auga. Necesito dar o paso de chegar e pedir a auga, a auga viva, a que me da Xesús e que fai abrollar augas vivas desde o interior.
Beber, non como un consumidor, senón como un peregrino que quere recuperar as forzas
Agradecer, pois non sae auga pola miña vontade, a fonte está ahí á espera, é gratuita, o que me devolve a vida é de balde, non ten prezo, non o podo negociar.
Saborear, coller o gusto da auga de calidade, gustar da beleza de estar saboreando a vida.

A auga, limpa, cristalina, lémbranos que María é manancial que nos rdescubre a limpeza, a pureza na que fomos creados, a beleza na que fomos chamados.
A auga devólvenos a limpeza que nos lixou o pecado, o bautismo como fonte de perdón que renovamos na penitencia.
A auga fainos seguir camiñando, con María, como Igrexa que peregrina cara o ceo.



jueves, 22 de mayo de 2025

MARIA, FELIZ POR AMAR

 


MARÍA, FELIZ POR AMAR

Permanecer en el amor es sello de calidad de quien se ha dejado modelar por la bondad de Dios. María acoge en su sí el deseo de Dios de ser uno con nosotros y lo hace al modo humano. María no es un actor pasivo, sino que se decide por el sí dejándose transformar. Este camino de encuentro en el amor despliega un inmenso océano de alegría.

Dios porque te ama te llama, y si te llama es para amar. 

miércoles, 21 de mayo de 2025

MARÍA, FELIZ POR CREER

 

MARIA, FELIZ POR CREER

Ponemos en la inmediatez la garantía de nuestra felicidad. Quiero ser feliz, decimos, ahora, mañana no se lo que pasará. Esta tensión nos embriaga de una necesidad insaciable de nuevas experiencias. Necesitamos reconocer la experiencia fundante que da sentido y continuidad a nuestro proyecto vital, ser llamados e invitados a vivir en el día a día el amor incondicional y gratuito, oblativo y derrochado del amor de Dios. 

María responde en el encuentro con el ángel, discreto e intrascendente para el resto del mundo en aquel momento, a una propuesta de fe. Decir sí es proclamar que lo que se ha dicho es verdad. Decir sí es configurar la vida en un camino de esperanza, lo que está por venir ya lo espero desde este instante, no solo el nacimiento de un hijo, sino, que será la liberación, el perdón de todos los pecados, la salvación... todo se va agrandando maravillosamente y la esperanza se dispara a límites insospechados. Un simple sí se convierte en un terremoto de vida, como un big bang de luz eterna que lo inunda todo y va creciendo en gracia y amor.


domingo, 18 de mayo de 2025

DEUS COIDA DE NÓS


DEUS COIDA DE NÓS

Dios nos cuida, tierno y paciente
nace el día, un futuro nuevo.
Cielos nuevos y una tierra nueva.
Caen muros gracias al Espíritu

Esta estrofa do himno do Xubileu que estamos a celebrar axuda a complementar a Palabra que hoxe escoitamos na Eucaristía. A lectura sitúanos na celebración da Última Cea, Xesús ten lavado os pes dos discípulos, anuncia a traizón e unha vez que sae Xudas da sala, sendo noite, como signo das tebras que invaden o corazón do discípulo que se alonxa do amor. Inmediatamente Xesús declara:
Que agora chega a glorificación. Deus, no Fillo, manifesta o amor a través da entrega.
Inicia a despedida que despois prolonga nun discurso e na oración, que rompe a alma so de lelo, reborda sentimentos e afectos que fan posible a ligazón infinda con Cristo.
Deixa un mandamento, un so, amar como el nos ten amado. A identidade da crente, a glorificación revélase a través do amor, que non é un afecto desencarnado, nin un movemento fuigaz, senón a identidade do noso ser que manifesta a acción de Deus nas nosas almas.

Por esta razón o estribillo do himno xubilar complementa o evanxeo. Qué maís pode facer Deus por nós? Déuno-lo todo e nos confía todo á nosa liberdade. A súa tenrura e peciencia amosan a súa infinda entrega de que poidamos vivir na esperanza. Os coidados do Pai coas entrañas maternas, fan posible que recoñezamos a nosa fraxilidade, que non ten necesariamente que abocarnos a un sentido de fracaso, senón de realismo e de confianza. Os coidados son unha mostra de que nos vai entregando signos continuos do seu amor, e ante a imposibilidade que se nos imprime de que non sabemos e non podemos, dános non so o exemplo, senón a presenza do seu Fillo Resucitado.O novo día, o futuro, os ceos e terra, son as "novas cousas" que o Fillo realiza e promete.

O Espírito do amor derriba os muros que os homes construímos pola invasión do pecado nas nosas almas que amosan os nosos medos e as nosas irresponsabilidades con respecto aso coidados que debemos facermos uns a outros. 

Son tempos de abrir portas, de abrazos fraternos e apostar por unha paz que se amose na xustiza e na concordia.


sábado, 17 de mayo de 2025

VOU DA-LA DESPEDIDA, MIÑA VIRXE DA FRANQUEIRA

 

Vou da-la despedida
miña Virxe da Franqueira

Hoxe, día das letras galegas, lémbranse ás cantareiras, tesouro linguistico que se transmite de xieto natural e que reflexa un feixe de experiencias. Non hai serán, nin regeuifa nin festa na que non se lembra á nosa Santa da Franqueira. Ponse na fin dos versos que se cantan unha estrofa que fai de final da actuación


Vou a dar a despedida
vou a dar a derradeira
vou a dar a despedida
miña Virxe da Franqueira.

É ben certo que son os versos que se esvaran os que en moitas ocasións son dedicados á nosa Virxe, poemas, coplas, como as de andar o camiño que recopilou e amplipou Ramón Cabanillas, e que seguen a estar vivas. Dentro de poucas semanas virán cantarlle diante da imaxe as parroquias, e moitas convidan a facelo con composicións propias ou as que recolleron dos vellos.

Hoxe pomos diante da Virxe María o xeito de falarmos e de por a beleza da nosa alma. Permitídeme que remate con dous poemas de D. Gilberto, bispo e Abancai, Perú e que dí así


Velaquí que che falo en galego, meu Deus,
na língua de meus pais,
idioma que Pentecostés non coñecera,
e que non atopo con quen falalo


Franqueiriña,
que estou lonxe:
olla para min,
que estes vales
non son verdes
como o teu xardín,
que estes montes
non son aqueles
que eu coñecín.


viernes, 16 de mayo de 2025

CAMINO, VERDAD Y VIDA

 


CAMINO, VERDAD Y VIDA

María se configura desde el inicio, preparada por Dios, para ser quien acoja en su seno la Sabiduría, salga por los caminos llevando la alegría y esperanza y reúna en el Espíritu a quienes son engendrados a la vida nueva.

En la capilla de la penitencia de A Franqueira contamos con un icono, versión de la Virgen de la Ternura, que nos muestra a María abrazando al Niño. Sus rostros se unen en una mirada directa e intensa. Sus manos se abrazan en una caricia de amor. Ella señala al Niño y él parece trasmitir en sus labios cercanos a los de la Madre el deseo de una enseñanza de vida. Dejémonos abrazar y que la ternura sea motor de un camino de esperanza.


jueves, 15 de mayo de 2025

MARÍA, SIEVA DE DIOS Y DE LA NUEVA HUMANIDAD


 MARÍA, SIERVA DE DIOS Y DE LA NUEVA HUMANIDAD

Si representan los pintores a María de rodillas al servicio de Dios e para significar que es la servidora de un proyecto de amor que comienza desde la humildad. Será culminado en la gloria portando consigo ser la mujer nueva que es ensalzada por decir sí al mismo Dios. De rodillas para escuchar y ponerse al servicio del último, como jugando con niños que esperan una mirada cómplice que comprenda su imaginación desbordada. De rodillas para tocar tierra, limpiar lo que ha caído para que lo que no vale a los ojos del hombre sea considerado tesoro a los ojos del amor de Dios. De rodillas para tantas cosas, y no es esclavizante actitud, sino humilde posición. Y ese arrodillarse lo aprende el Hijo para ponerse a lavar los pies de sus discípulos. 

María nos enseña a estar de rodillas para cerrar los ojos y escuchar el misterio escondido de la fecundidad del amor llamando a participar de una vida nueva que se hace sonrisa, grito, llanto, abrazo, caricia... que se hace humanidad renacida para la verdadera vida.

miércoles, 14 de mayo de 2025

MARIA, AMIGA DE DIOS

 

MARIA, AMIGA DE DIOS

Vio Dios que todo era muy bueno. No es la bondad en un sentido moral sino en el despliegue de belleza y de apertura a la cooperación de lo santo. María culmina la belleza de la creación con la que en su triunfo fue coronada. Como Abrahám por la fe confiada en la llamada se abre a una relación de amistad que crece en día a día hasta la plenitud.

La obra del Espíritu Santo hace posible este encuentro para cada uno de nosotros. porque "El Espíritu nos afina con Dios" (S Ireneo) como el carpintero van suavemente limando las asperezas, como el músico va afinando las notas, así el Espíritu nos acerca a la intimidad del amor de Dios. Nos afina en los pensamientos, los afectos, las acciones para entrar en comunión de amor.

Pidamos a María dejarnos afinar por el Espíritu

martes, 13 de mayo de 2025

MARÍA, ESPERANZA PARA LA PAZ


MARÍA, ESPERANZA PARA LA PAZ

María, eres aquí para nosotros meridiano Sol de caridad, y abajo para los mortales vivo manantial de esperanza" (Dante Alighieri)

La mujer que acepta a Dios en el Hijo engendrado, perdón delos pecados y paz para la humanidad, crenado una nueva generación edificada en el amor, nos pide, para reafirmar la esperanza, que cada día oremos por la paz.

Hoy es día de la Bienaventurada Virgen María del Rosario de Fátima. Los niños reciben de la mujer llena de luz ser colaboradores de la tarea de perdón y de paz. Ellos se convierten en mensajeros de la petición de la Virgen. Unos niños te dicen: reza con nosotros para pedir la paz. ¿nos podemos negar a esbozar una palabra de esperanza junto a unos críos rezando el Ave María como goteo de una fe sencilla y hermosa?


lunes, 12 de mayo de 2025

MARIA CAMINO HACIA DIOS


MARÍA CAMINO HACIA DIOS

 María es uno de los medios privilegiados  a través de los cuales el Espíritu Santo puede guiar a las alas y conducirlas a la semejanza con Cristo, precisamente porque María forma parte de la Palabra de Dios y es ella mismas unos palabra de Dios en acción (R Catalemesa)

Aceptando a María en nuestra vida, su presencia, su ejemplo, su acompañamiento, su actitud, su fe confiada, su esperanza firme, su tesón en la caridad, nos ayuda a ser receptáculos del Espíritu para llevarnos en peregrinación esperanzada al encuentro pleno del amor.

María abre las puertas de su hogar para acogernos y guiarnos conducidos por el Espíritu hasta el corazón de Dios.

domingo, 11 de mayo de 2025

UN PUEBLO, UN PASTOR


UN PUEBLO UN PASTOR 

El domingo pasado, en sede vacante, escuchábamos el relato de la pesca milagrosa en la barca de Pedro y el reconocimiento de que la presencia del Señor Resucitado hará posible que sean reales los frutos de ser pescadores de hombres. Esta llamada se transforma en Pedro aceptando por tres veces ser el que confirme la fe en la afirmación de su amor a Cristo. Finalizaba el texto con una palabra al primero de los apóstoles: sígueme. Creo que en esa situación es lo suficientemente sugestivo como para ver que Dios nos lanza un mensaje a través de la bendición pascual.

El día 8, cuando empezábamos a celebrar la Misa en el santuario, nuestra oración era muy firme, envíanos señor un nuevo pastor. Y así fue. Un humo denso daba la señal de la noticia que todos esperábamos. Y hoy, domingo, nos volvemos a encontrar en la celebración semanal y vamos a escuchar la palabra del Buen Pastor, pues es Cristo quien nos conduce y guía a los pastos como una invitación a que la esperanza va acompañada de la confianza y la promesa de una nueva realidad. No buscará más que nuestro bien, dando señales de que somos invitados al gozo alegre de vivir en comunión.

Hoy el texto del evangelio es, con pocas frases denso y lleno de esperanza en el Señor. Escuchar, conocer, seguir, proteger, acompañar, cuidar. Un dinamismo que impulsa el deseo de encuentro y vitalidad. Así es el mensaje de parte del Señor. Y es en su deseo real de dar vida, de no dejar en la orfandad, de no abandonar la obra comenzada en nosotros. Y como un broche 5 palabras que condensan un mensaje: "Yo y el Padre somos uno" Y esto a mí ya me desarma. El lema del nuevo papa León XIV es el siguiente:  «In Illo uno unum» que se puede traducir "En Aquel que es Uno, somos uno' Es una vez más el deseo del Señor de que veamos su mensaje abriendo bien los ojos a que somo llamados a la unidad, a la comunión.

Hoy es día del Ben pastor, oración por las vocaciones y las vocaciones nativas en zonas de misión. Oremos al que nos llama, guía, cuida, escucha, conoce, protege, consuela... somos pueblos de Dios, un solo pueblo un solo pastor.


viernes, 9 de mayo de 2025

MATERNIDAD EN EL ESPÍRITU

 

MATERNIDAD EN EL ESPÍRITU


Con el deseo de conectar este tiempo pascual con las semanas que nos restan hasta la festividad de Pentecostés iremos diversos aspectos de la Virgen María. Teniendo tan fresca la gran noticia del nuevo pontífice se me ocurre compartir un par de cosillas:

Lo primero, que ya lo comenté en el mensaje de antes, la frescura y fuerza del mensaje de León XIV poniendo el énfasis en la Paz que procede del Señor Resucitado. Paz, que se genera en una triple fuente: fe, esperanza y caridad, pues en estas tres virtudes se despliega el don maravilloso del mismo Dios que se nos hace donación de si mismo. El es el que abre caminos de encuentro confiado y se desvela en su misterio, ¡como no confiar en quien revela sus secretos más íntimos y nos habla desde el corazón!. Es el que nos abre la mirada de futuro, en que él es garantía de la promesa que  supera toda expectativa humana ¡como no aceptar un camino de eternidad, de vida, de superación por encima de nuestras capacidades! El es quien nos abre a la verdadera identidad de la persona humana, ser amado en el amor pleno, ser cuidado en un camino de fraternidad ¡como no acoger y aceptar a quien nos ama sin límites!

Por esto, la paz , la concordia, la fraternidad, la solidaridad, la comunicación, y por supuesto la fe, la esperanza, la caridad y la que engendra es la Iglesia, son términos femeninos, y son el resultado de la maternidad divina, RUAH, el Espíritu, que en lengua hebrea es femenino. Y es que Dios, por su maternidad tiene entrañas de misericordia que engendran compasión, bondad, empatía, sinceridad, verdad... Y María, Madre, de Dios y de la Iglesia es el mejor signo de esta donación que da vida, que abre la vida en la esperanza. 

Hoy os dejo este cuadro de Jean Restout (1692-1768). Pintor francés. Este cuadro Pentecostés,1732 que se conserva en el museo del Louvre, nos muestra a María en el centro dela escena, unida a un altar, rodeada de las mujeres y a su alrededor los apóstoles. Muy sugerente.

Somos engendrados, nos regalan la vida, ¡que maravilloso regalo! Vida, fe, caridad que crecen en el camino de la esperanza.