VOU DA-LA DESPEDIDA, MIÑA VIRXE DA FRANQUEIRA

 

Vou da-la despedida

miña Virxe da Franqueira

Hoxe, día das letras galegas, lémbranse ás cantareiras, tesouro linguistico que se transmite de xieto natural e que reflexa un feixe de experiencias. Non hai serán, nin regeuifa nin festa na que non se lembra á nosa Santa da Franqueira. Ponse na fin dos versos que se cantan unha estrofa que fai de final da actuación

Vou a dar a despedida

vou a dar a derradeira

vou a dar a despedida

miña Virxe da Franqueira.

É ben certo que son os versos que se esvaran os que en moitas ocasións son dedicados á nosa Virxe, poemas, coplas, como as de andar o camiño que recopilou e amplipou Ramón Cabanillas, e que seguen a estar vivas. Dentro de poucas semanas virán cantarlle diante da imaxe as parroquias, e moitas convidan a facelo con composicións propias ou as que recolleron dos vellos.

Hoxe pomos diante da Virxe María o xeito de falarmos e de por a beleza da nosa alma. Permitídeme que remate con dous poemas de D. Gilberto, bispo e Abancai, Perú e que dí así

Velaquí que che falo en galego, meu Deus,

na língua de meus pais,

idioma que Pentecostés non coñecera,

e que non atopo con quen falalo

Franqueiriña,

que estou lonxe:

olla para min,

que estes vales

non son verdes

como o teu xardín,

que estes montes

non son aqueles

que eu coñecín.