DEBULLANDO A VIDA

Xa os campos de millo foron perdendo o seu verdor e a sequedade impón as súas cores ocres. As espigas están medradas e ben formadas, o gran endurecido e todo disposto para a colleita. Logo da vendima ven recoller o millo. Os canastros xa están limpos para enchelos coa nova cor amarela de ouro que será o alimento para o gando, as galiñas e facer de vez en cando algún bolo ou unha broa de pan quente que arrecende. A imaxe posterior será a de estar na porta da casa, aproveitando a raxeira dun solpor, ou o calor da lareira ou da cociña de ferro, para ir debullando as espigas.

Debullar, ir arrancando gran a gran, para que pouco a pouco poder moelo no muíño. Debullar como se debulla a vida, día a día, paseniñamente como se pasan as xornadas logrando comprender non o gran solitario, senón todos xuntos na grandeza e na riqueza da colleita. A vida debullada pasando cada amencer como unha nova expectativa, sen deixar de lado o que temos vivido. A vida debullada gran a gran con cada experiencia, con cada chamada dun novo reto respostada, con cada bágoa cariñosamente aceptada, con cada sorriso co que se goza do existir, con cada conversa que supón reforzar a unidade, con cada perdón orgullosamente aceptado. Debullando a vida para descubrir, como exploradores intrépidos, un novo continente por conquistar. Debullando a vida como investigadores que buscan unha nova fórmula para respostar ao misterio do que é a vida. Debullar como homes e mulleres afeitos a saber saborear cada instante sen deixar pasar o sabor a doce do que está por vir, a tragar o amargo do que o sufrimento nos fai aceptar, a ollar o solpor sabendo que un novo día se abrirá.

Este mes de outubro temos na man o Rosario, e, cada conta é como un granceiro co que debullamos a VIDA que Deus fai connosco. Cada Ave María é unha palabra que non deixamos esvarar, senón, a palabra que sabemos gustar. Cada “milleiro” do Rosario é un contemplar a vida de Deus en nós, o gozo, a luz, a paixón e a dor, a resurrección e a vida, o triunfo e a eternidade. As ringleiras de pasar cada día con María para a vida contemplar.

Feliz día

Xabier Alonso

A Franqueira

01-10-15

A MINADA XANEIRO 2015

A MINADA

Aninovo

No comezo deste novo ano quero felicitarvos a todos, en especial os que estades a pasar por situacións complicadas da vida. Son tempos difíciles e debemos lembrarnos continuamente desde a fe que o Señor nos agasalla unha esperanza que nunca defrauda, que El sempre permanece fiel e que o seu amor non ten límites. Copa confianza posta Nel, acompañados por María, que coa solemnidade da maternidade divina comezamos o ano, e co día adicado á Paz, iniciamos unha nova xeira na nosa vida.

Un ano que nos trae un moitas efemérides para celebrar:

O Ano da Vida Consagrada, inaugurado hai un mes, A oportunidade para coñecer, agradecer e rezas xuntos polos diversos carismas de consagración que hai na Igrexa. ¿Quen nos se admirou da entrega dos misioneiros e misioneiras, ¿quen non escoitou falar da xenerosidade dos relixiosos e relixiosas que traballan no ensino, na sanidade, na promoción humana, no coidado dos cativos, da atención a marxinados?, ¿quen non se sorprendeu da alegría que desbordan os monxes e monxas, como transmiten paz desde os seus mosteiros?. Pois durante este ano teremos a oportunidade de rezar para que o Señor infunda novas e santas vocacións.

Estamos no Ano de Santa Tareixa de Xesús, reformadora do Carmelo, Santa andariega, fundadora de conventos, muller recia e orante, mística, poeta e escritora, conselleira de santos e reis, unha muller de pes a cabeza. Coa celebración dos 500 anos de seu nacemento temos a oportunidade de coñecer un pouco máis a esta grande da Igrexa española. Na nosa diocese temos a pegada da súa presencia nos templos xubilares e dunha especial vinculación á Santa: as parroquias do Carme e santa Tareixa de Vigo, a parroquia da Cañiza, os conventos carmelitas de Sabarís e O Rosal. Ler neste ano a Santa tareixa faranos moito ben.

Celébranse os 200 anos do nacemento de San Xoan Bosco. Outro dos grandes: sacerdote, dinámico, alegre, festivo, traballador incansable, imaxinativo e soñador. No século XIX soubo responder ás necesidades dos nenos e xoves de Turín dándolles fogar, acollida, dignidade, alegría, formación, traballo, fe e futuro. A congregación Salesiana está presente tamén na nosa Diocese, en especial no labor educativo da familia salesiana e tamén no santuario de María Auxiliadora de Vigo. Outro dos carismas que debemos agradecer.

É o ano do sínodo da familia. Despois dos primeiros traballos agora son convocados os pais sinodais, recollendo o resultado dos traballos diocesanos, para sacar adiante as conclusión sobre este tema tan decisivo en cada un de nós, na sociedade e na Igrexa.

É o ano da renovación persoal e comunitaria para ser unha Igrexa evanxelizadora, tal e como nos pide a programación pastoral da Diocese.

Todo por e para o Señor.

Xabier Alonso Docampo

Párroco de A Franqueira, Prado da Canda e A Lamosa

A minada: REFLEXIÓN PARA O VINDEIRO NADAL

A MINADA

Imos todos a Belén

Este mes de decembro é para moitas familias un tempo extresante, para outras un tempo preocupante, para as últimas un tempo desolador. Pero xa sabedes, “os últimos serán os primeiros”. E que chega o Nadal e a todos nos arranca un anaco de corazón coa tenrura da contemplación dos nosos misterios postos nas igrexas e nos fogares.

A Igrexa, con esa sabedoría que abrolla de 2.000 anos de historia, convídanos a que non perdamos o roteiro da nosa peregrinación na vida. Así, durante catro domingos fainos unha chamada, ou más ben, un berro insistente que penetra nos nosos ouvidos e alcanza o íntimo da nosa alma, e que nos convida a preparar a gruta do noso corazón para recibir ó Salvador, agora, cada día, e na fin dos tempos.

No día de Nadal, somos nós,os que acolleremos o canto dos anxos, que unen o ceo coa terra, para indicarnos o camiño con varias verbas: confianza, alegría, Boa Nova e pobreza. O camiño de Belén témolo que ir debullando con tempo para non perdernos nos escaparates da fermosura transitoria das nosas rúas.

Confianza: “non teñades medo”. Esta é a mensaxe do ceo, a fe en que as promesas son cumpridas polo Señor e que non estamos desamparados, senón que El ven a nós. Como peregrino que se fai na Encarnación non nos abandona, senón que, se amosa na nosa historia.

Alegría: “vimos a anunciar unha gran alegría para todos”. Si, porque temos motivos de abondo para estramos tristes, pero agora é tempo de ledicia, non da que nace das nosas vitorias empeñadas en superarnos para ter máis cos demais, senón, para amármonos uns aos outros.

Boa Nova: Oh! , como é necesario nos desbordamento de malas novas, atopar que non dea unha boa nova. Isto é o que se fai presente no meniño envolto en cueiros e deitado nunha manxadoira. Non a agochemos, senón deámoslle a nova a todos, Deus está connosco, é o “Deus connosco”.

Pobreza. “A Palabra era a luz verdadeira”, esta Palabra, encarnada, ilumina o sentido e o corazón de todos, non unha palabra fugaz e transitoria, senón a Palabra eterna, que permanece e que nos enriquece.

Os pastores foron ás carreiras e viron ó Salvador, e volveron contándolles a todos. Así, unha vez que descubrimos a presencia, temos que volver. O camiño de Belén e de ida e volta, ir aceptando a invitación do ceo e volvendo cos pes na terra. Agora, neste Nadal, fagamos que a cova de Belén, o corazón das xentes, acepte ó Salvador.

O camiño de Belén, fixérono María e Xosé, os pastores, os magos, e ós tamén, temos que facelo cada día.

A MINADA. NOVEMBRO.O PODER QUE NON SE VE

O poder que non se ve

Foto: Eloy Vidal

Ás veces dáme a impresión que estamos a participar nun gran xogo de Roll no que cada un dos membros é unha peza dun taboleiro. Os países son coma equipos no que cada un ten que acadar a vitoria sobre os demais, ou facer pactos para derrotar a un inimigo común, que ás veces é necesario para ter os peóns ben adestrados. Posiblemente a miña imaxinación faga ver no ámbito xeral o que estamos acostumados, o que lle chama o Papa Francisco a globalización da indiferencia, e que o que máis arrisca non é o que poida levarse por diante máis peóns do xogo, senón o que permanece invicto despois de ser combatido fortemente por artimañas escuras que so eles poden discernir. Insisto, é moita imaxinación.

Na lectura e lectura da Evangelii gaudium, que me está a desbordar nas súas páxinas, e que realmente me embarga, quero traer á luz unha frase do número 55, e que está no tñitulo “Non á nova idolatría do diñeiro”, remarcando que convertemos o diñeiro e todo o que leva, ó novo becerro de ouro, ante o que, con sometemento nos humillamos e adoramos. Di así: “Instaurase unha nova tiranía invisible, ás veces virtual, que impón, de xeito unilateral e implacable, as súas leis e as súas regras”. E suliño e remarco o de tiranía invisible. Si, o xeito implacable e silencioso con que os poderes, que ata consegue silenciar as conciencias, con que se chegan a tomas as decisións, que sorprendentemente seguen a facer máis ricos ós ricos, a ós pobres miserables. É o taboleiro do xogo no que se compra e se vende, se negocia e se trafica, se cambia e se muda, se descarta e se anula.

Pero que non nos quede a sensación de que hoxe saín da cama depresivo ou pesimista. Non. Senón rescatar para nós o poder do que si se ve, se recoñece, se descubre, se comunica, transforma, iguala, da vida e frescor, como non podería ser doutro xeito o amor. Claro, e cando falas disto, os racionalistas, os teóricos e científicos, os economistas e sabeo todo, que so confían no que se ve... pero que me ensinen onde están os que impoñen as súas tiranías, dicindo que a estas alturas falar de amor queda un pouco cursi e fora de lugar.

Ai meus amigos!, se non fora polo amor, ónde estaríamos nós?. Pois si, o único que pode salvar, liberar, transformarnos, é o amor manifestado en Aquel que “sendo rico fíxose pobre para enriquecernos coa súa pobreza.

“Se pensamos que as cousas non van cambiar, lembremos que Xesucristo venceu sobre o pecado e a morte e está cheo de poder. Xesucristo verdadeiramente vive” EG 275

O poder invisible, o amor, é o Señor.

A MINADA. Reflexión para o mes de xuño

A MINADA

FINAL DE CURSO

Se no comezo do curso os libros, cadernos, lápices;

agora hai que engadir o material informático; estaban recen

estreados, nestes días xa están marcados polo paso de tempo,

e polo nerviosismo propio das últimas semanas, que fan

estragos en todo. Xa chega a fin e vense os resultados do

labor de todos estes meses. Xóganse as últimas cartas e “a

sorte está botada”. Agora a moitos chégalles a hora da

verdade, ou como di o refrán “o S. Martiño”. Cales son os

resultados finais?. E pensamos nas notas, ou cualificacións, crendo que todo se pode medir nun simple

número e nunha decisión final. Convido ás familias que teñen os seus cativos e xoves en idade escolar a

facer un esforzo e dedicar un tempo sereno e fructífero a dialogar sobre estas últimas semanas. Un diálogo

analizando cales foron os avances conseguidos a nivel persoal, madurez, estabilidade, na responsabilidade

no traballo, nas tarefas; a nivel comunitario, no sentido de relación cos compañeiros, co profesorado, nos

valores: solidariedade, amistade, perdón, axuda mutua, tarefas comunitarias; nun avance espiritual, poñer

ó Señor nas tarefas de cada día, facendo do traballo un lugar de “santificación, pois Cristo tamén

traballou”, a madurez interior para asimilar as dificultades e os retos, vivir as virtudes cristiás tanto

interiores como na relacións humanas: servizo, humildade, entrega, xenerosidade, etc.

Non deixemos na improvisación, ou pensando que as cousas xa se arreglarán co tempo, ou xa

madurarán porque están pasando unha mala época, ou a culpa é dos demáis, as malas compañías ou os

profes que lles teñen manía. Repito non deixemos pasar de largo o tempo. E para os pais e os avós é un

momento crucial. Os xoves están vivindo nun ambiente desmotivado, porque a sociedade así está, pois

non hai un futuro moi alentador para a xuventude. Pero tamén nun mundo competitivo, que non axuda

precisamente, a vivir os valores cristiáns. Non podemos predicar a frase de Cristo “o que queira ganar a

súa vida ten que perdela”, senón que a mensaxe social e que para ser alguén tes que gañar, ser o primeiro,

e terás un posto importante. Na casa é onde podemos dar un sentido ó que fan os rapaces cada día, e por

iso, tamén vos animo a que o fagades desde a oración, ofrecendo ó Señor a oportunidade de entregar ós

fillos algo máis que unha promesa de un agasallo por ter sacado boas notas.

Benqueridos amigos axudade ós vosos fillos e netos a ser felices, e vos seredes moi felices.