NOVENA Á NOSA SEÑORA DA FRANQUEIRA.

Como ben sabedes este ano resulta moi especial e tamén moi extraño. Pasadas algunhas semanas do comezo da alerta sanitaria e con todo o país metido na casa fixemos o anuncio de que a Romaría das Pascuillas non se poderían celebrar. Un fondo pesar atravesou a alma de tantos romeiros e peregrinos. O Covid19 arrebatou dun golpe o que viñamos a celebrar de tantos séculos. So a guerra o impedira.

Son moitas as víctimas que deixou tras de si esta enfermidad, moitas secuelas, moita dor nas familias e unha chamada a sermos máis responsables uns da vida dos outros. O mundo que vimos facendo abriuse no peito e descubriu a fraxilidade do que estamos feitos. Os medos afloxaron as nosas decisións e os pesadelos ocuparon o lugar dos nosos soños. Un cambio que ven para quedar a vivir connosco. 

Pouco a pouco, co esforzo de mnoitos, a solidariedade, o traballo e a constancia foise abrindo camiño á esperanza. A fraxilidade da nosa condición humana veuse non so na enfermidade, senón no virus que atravesa a toda a sociedade deixando ao descuberto unha vez máis as desigualdades e o débil que é a súa economía, o traballo e a estructura, edificada sobre os pilares do beneficio, a riqueza e un individualismo cada vez máis deshumanizador.

A medida que se van abrindo novas fases as víctimas, autenticas protagonistas desta traxedia, xa deixan de ser un dato, xa deixan de estar. Desgraciadamente fomos perdendo a oportunidade de enfrontarnos cara a cara ao dramna da morte para ocultala baixo un manto de falsa ledicia. Máis de 70 sacerdotes perderon a vida en esta pandemia en España, moitas relixiosas, hai uns días un peregrino me comentaba que entre familiares e amigos en Madrid faleceran 9. So penso na dura que é a situación. Por isto, meus amigos e amigas, sair airoso non é poder deitarse ao sol, ou gozar da oportunidade de degustar unha cervexa. Non o vexades como un discruso tráxico, intento ser o máis realista que podo.

Non soporto ver as infracións que se cometen ás normas por poder estar nunha terraza como se fora tan vital e ao mesmo tempo cambiar de canle por non ver as ringleiras de desamparados que acuden a buscar axuda inmediata e resolver o seu drama. Todos temos que ser fieis ao que se nos manda, e vou por un exemplo: se as persoas cando van a un local: un establecemento comercial, unha institución, ou pola rúa debe levar mascarilla, na igrexa tamén. Todos debemos cumprir coas franxas horarias para as idades de risco.

Por isto vou a abrir camiños con algunhas propostas para estes días da Novena en Honor da Virxe da Franqueira.

1.- Publicaremos na canle de you tuber un vídeo cada día coa novena á Nosa Señora, cunha reflexión e que poderemos seguir desde os nosos fogares.

2.- Enviarase a través da páxina web e dos medios dos que dispomos unhas verbas que nos axuden a afondar na celebración da festividade da Virxe sabendo que non haberá romeiros e peregrinos

3.- Fago un chamamento á responsabilidade e ao cumprimento das normas establecidas polas autoridades sanitarias. Por isto lembremos que xa teremos tempo para vir a visitar o santuario. Agora debemos coidarnos e coidar dos demáis. Daremos conta dos criterios

4.- Estamos de loito e debemos respetalo

seguimos en contacto

unha aperta

Xabier Alonso

AS PASCUILLAS. GRAZAS A TODOS

Benqueridos amigos e amigas. Despois dunhas semanas desconcetado das redes, voltamos a actividade. Poderiades pensar que foi para tomarme uns días de descanso despois das axitadas xornadas das Pascuillas. En parte si, pero tamén, por estarmos participando na peregrinación da Hospitalidade diocesana de Lourdes vivindo un ano máis esta única experiencia de compartir días de encontro, oración e profunda vivencia espiritual na gruta das aparicións da Nosa Señora  á meniña Bernardiña Soubirous.

Xa estamos de volta ao labor cotiá, e por iso, volvo a estar convosco.

Agora, despois desta xornadas e dalgunhas actividades que tam´ne reclamaron a miña atención, quixera compartir convosco algunhas reflexións que parten da vivencia da Romaría das Pascuillas na Honra da Virxe da Fraqueira.

1.- Unha vez máis a convocatoria foi un éxito. Cuestión de márketing? Non nos engañemos. É María, que manifesta de xeito especial neste lugar a súa presenza, quen unha vez máis nos uniu en oración como fixera nos comenzos da Igrexa apostólica. Unha chamada que fai a nosa Nai recollendo o manado do seu Fillo na Cruz, ser nosa nai e Imaxe dunha Igrexa maternal. Ao facer balance, moitos se centran nos números, e ben certo que son ben significativos. 

Este ano contabilizáronse 78 imaxes que pererinaron, algunha que estaba programada, por problemas de enfermidades non poideron asistir, esperamos a súa pronta recuperación. Pero xa manifestaron o desexo de incorporarse novas parroquias o vindeiro ano. A todos o agradecemento. 

As Misas no santuario estiveron a rebosar, e o máis significativo foi o silencio que mostra unha vez máis o desexo de orar e unirse na pregaria celebrando a Eucaristía. 

No templo, na capela da penitencia e no recinto do Outeiro estiveron durante horas varios sacerdotes celebrando o sacramento da Reconciliación, en total 8 cregos, e según o seu testemuño foi un non parar, polo que necesitamos tamén experimentar a misericordia do Señor. 

Na Misa solemne, segundo a empresa que planificou o plan de prevención, asistiron en torno a 8.000 persoas. É tamén de destacar o silencio e participación. 

Recibíronse algo máis de 4.000 comunións.

2.- Pero as cifras non son números simplemente, nesta ocasión, son cada un dos romeiros e peregrinos que fixeron deste lugar mariano unha manifestación viva da Igrexa peregrina e en camiño, unha Igrexa orante e alegre, unha Igrexa xenerosa e que se desvela por vivir a súa fe.

3.- A nivel técnico destacar algúns datos de organización: a carpa na que se recolleron as imaxes e se celebrou a Misa solemne, este ano era de maiores dimensión 80 metros de largo por 20 de ancho, o que supuxo un espazo maior e un custe superior. Este é o gasto que debemos afrontar cada ano e que supón un desembolso considerable sendo o seu prezo en torno aos 8.000€. Pero tamén garante un espazo a cuberto e a seguridade de podermos celebrar cómodamente a Euacristía.

O lugar do Outeiro vai sendo cada vez máis un espazo de fe e oración. Nesta ocasión pouidemos xa usar os pedestais de pedra que se fixeron para colocar as imaxes e o pasillo onde se fixeron as reverencias de acollida de cada imaxe, así como o presbiterio para a celebración co altar, e todos os elementos necesarios. Todo isto foi posible grazas á subvención recibida de Turismo da Xunta de Galicia no que se realizou un conveno coa Diocese de Tui-Vigo. 

Este ano, debido á nova lexislación sobre eventos e diversas actividades, foi necesaria a contratación dunha empresa especializada en deseñar os proxectos de autoprotección. Contamos para isto coa ambulancia enviada polo Concello, unha ambulancia que contratou o santuario cun custe de 540€. 

Agradecemos o traballo dos membros da Garda Civil, Policía Local que realizaron o seu labor de seguridade.

Pero tamén contamos co equipo de voluntariado da asociación Vodea e que colocaron un hospital de campaña ao lado do santuario e estiveron acompañando o dispositivo de seguridade. 

No recinto da Misa foron instalados aseos portátiles cun custe de 600€. No recinto do Santuario os aseos contaron neste día, como ven sendo desde hai anos, co persoal dunha empresa de limpeza para manter o orden e limpeza. Asemade dos aseos contan as instalacións con duchas e vestiarios para os peregrinos, todo con auga quente.

4.- Para que todo funcionase contamos coa inestimable labor dun equipo de voluntariado que preparan con esmero e cariño os diversos espazos e atención ás persoas. Deste xeito, un día tan intenso é posible, grazas ao traballo silecioso e discreto de semanas anteriores. Son os que fan que o santuario teña colocada a imaxe procesional nos días da novena, os bancos postos para permitir o acceso das miles de persoas e a atención aos que queren visitar a imaxe. Os que preparan a capela das ofrendas e están ao servizo dos romeiros que queren prender unha vela. Os que atenden a venta de recordos, un servizo que ten como obxectivo poder expandir a devoción á nosa Señora nos diversos lugares do mundo e que sirva de lembranza e oración nos nosos fogares. Os que atenden na casa para o o xantar do voluntariado. Os que atenden o servizo litúrxico para a celebración da Eucaristía e a Reconciliación. Todo feito de forma altruista e gratuitamente ao servizo da Virxe María e dos seus romeiros. A todos moitas grazas

5.- Non quero esquencer aos xoves que este ano fixeron as reverencias e cortesías acollendo e despedindo a cada unha das comitivas que participaron na Romaría. Un traballo moi duro e intenso. 

Cada parroquia conta con moitas persoas que fan posible esta festividade, e por isto tamén agradecer os desvelos e dedicación dos membros das comisións organizadoras. A todos moitas grazas.

6.- Un sincero e fondo agradecemento aos sacerdotes, tanto aos párrocos como os demáis sacerdotes que neste día se fixeron presentes. A súa é unha presneza moi importante e valorada por nós e polos membros das parroquias. 

A todas e cada unha das parroquias que participaron, a todos, o sincero grazas.

O agradecemento ao noso Bispo Luis que, como cada ano, se fai presnete nas romarías. Grazas pola súa presenza e as súas verbas.

7.- Un enorme abrazo agradecido á Pastoral Xuvenil da Diocese e ao seu delegado, D. Samuel. Ao equipo que organizou a ofrenda, tan bonita e significativa. Os xoves que prepararon os cantos, a disposición de todo e a fermosa celebraciónq ue lograron facer que todos vibráramos nunha Eucaristía inolvidable. Grazas aos músicos e cantores.

8.- Unha vez máis grazas á Nosa Señora, a Virxe da Fonte da Franqueira, por acollernos, e facer que un ano máis nos achegáramos na fe e no amor ao Señor.

No facebook tedes unha reportaxe fotográfica da Romaría

Lembrade que o vindeiro ano a Romaría será o 1 de xuño de 2020

Grazas e bo día

Xabier Alonso

21-06-2019

FUEGO DE AMOR (9º día da novena)

No vale encerrarse en el cenáculo del miedo

las ventanas se abren y entra el viento que renueva.

Viento, fuego, temblor, 

y en todos, el gozo, la alegría, la fuerza, el amor.

Es la presencia del Señor

es el Espíritu que en todo penetra y llena de ardor.

Y en medio, María, 

que une en oración. 

Plegaria confiada

ahora es la Iglesia madre

reunida en comunión.

Ahora el Espíritu nos llena

de la fuerza del amor.

Canta de gozo, alaba al señor

Dios está presente

Dios es Amor.

Deus noso Pai, polo teu poder e a túa bondade a Virxe María, froito excelso da Redención, resplandece como imaxe purísima da Igrexa. Concede á nosa Igrexa diocesana de Tui-Vigo, que a venera coa secular advocación de Nosa Señora da Fonte da Franqueira, te-los ollos fixos nela, para que realizando o mandado de Xesús, se entregue ó servicio do noso pobo. Por Cristo, noso Señor. Amén.

PASIÓN DE MARÍA (8º día novena)

Firme junto a la cruz

esperando que todo se cumpliera,

ella pare con dolor

a los hijos de la luz.

En la cruz está el perdón, la misericordia,

el amor, la gracia.

Ahora es María, la madre,

de un hijo?

de los hijos renacidos en nueva alianza

Ahora, parir a cada hijo,

es el gozo de nacer

a la vida de Dios

que sacia la sed de comunión

Madre, ahora estamos a tus pies

abrazando el corazón

con siete espadas 

atravesado de dolor

Ahora, es el tiempo

de la vida y redención.

Señor, Pai bo, pola Paixón do teu Fillo acércaste ól sufrimento da humanidade. Concédenos que, a imitación da Virxe Nai dolorosa que estivo xunto á cruz do seu Fillo moribundo, tamén nós acompañemos ós irmáns que sofren, dándolles consolo e amor. Por Cristo, noso Señor. Amén.

FELIZ (7º día da novena)

Dichoso el vientre que te llevó

los pechos que te criaron

los ojos que te mimaron

las manos que acariciaron.

Dichoso el corazón que te amó,

el alma que te gustó.

Feliz la  mujer que vida te dio,

por mano de Dios,

que en el Espíritu creyó

y en el mismo te parió.

Dichosa, feliz la mujer

que de ti todo recibió

a ti todo te entregó.

Dichosa, feliz

dichoso y feliz tú

el que cree en disposición de amor

como María, la Madre del Señor.

Eres quien de dar vida

si la Palabra en ti

cuerpo tomó.

Señor, noso Deus, ti dispuxéche-la salvación de tódolos pobos na persoa do teu Fillo que nos trouxo o Evanxeo da gracia, e por misterioso designio da túa providencia, asociaches a súa Nai a este labor salvador. Concede á túa Igrexa imitala de tal maneira que logre a evanxelización de tódolos pobos, para que tódolos homes sexan ditosos ó escoitaren a túa Palabra e cumprila. Por Cristo, noso Señor. Amén.

QUEDARME CONTIGO. 5º día da novena

Una palabra, quedarme
y es el recuerdo de una plegaria.
Quedarme contigo
oración y gloria,
luz encendida como recuerdo de un sollozo
y se ilumina el corazón,
se llena el alma,
esperanza,
ahora espero, y ya lo tengo,
lo poseo aunque no asido,
lo abrazo, sin ser todo,
cuando lo sea será todo en nada,
lo será, nada y o es todo.
Nada de mi, todo en ti.
Y ahora,
la plegaria ilumina,
llama débil, frágil, suave.
Y una lágrima se derrama,
pero la luz no se apaga.
La luz se hace presencia
y repito la palabra.
quiero quedarme contigo.

Feliz día
Xabier Alonso
05-06-2019

TESTEMUÑAS DA FE. (4º día da novena)

Monumento ás nais na parroquia da Lamosa

Xa vin o Señor, os meus ollos viron a salvación. As promesas de Deus xa se cumpriron.

A ledicia de Simeón e Ana é a de de quen pode ver, ao fin dos seus días, que a salvación é certa, que Deus non falla, que o mundo non ten un destino fatal. 

O peso dos anos, tan denostado nos nosos días, é a do cofre do tesouro que durante a vida se vai enchendo de experiencias, de gozos, de ilusións cumpridas, ou de cambios obrigados. Pero sempre que se fai coa convicción de que a vida é unha historia feita polo amor de Deus, a luz que alumea aos pobos, chegará de cheo aos corazóns de todos.

Neste día da novena, contempSeñor do tempo e dos anos: os anciáns Simeón e Ana saíron gozosos a recibir o teu Fillo na súa presentación no Templo. Concédenos recoñecer a Xesús como a luz das nosas vidas, e ós que están cansos polo peso dos seus anos, a dita de sentir sempre, como María, que as súas vidas poden ser un bo testemuño de fe no Reino de Deus que se acerca e está presente no teu Fillo Xesucristo. El que vive e reina por sempre eternamente. Amén.lamos a esca da presentación do neno no templo. Hai unha constante que é a presenza e a acción do Espírito. Continuamente se nos lembra que é grazas a El que se descubre ao Salvador, que pola súa acción o canto de Simeón perdura pois é o canto dun pobo que espera a plenitude.

Hoxe lembramos aos máis vellos. A xente maior, en gran número na nosa sociedade, son o tesouro da historia. O Papa Francisco lembra sempre a importancia de saber escoitar aos maiores, custodios da fe recibida e testemuñas da fe entregada. Na carta aos mozos e mozas fala da necesidade de diálogo entre as xeracións.

Disto somos testemuñas nas Romarías. Os máis vellos entregan esta fe aos fillos e netos, e o fan coa solemnidade de entregar o que é de Deus. E é unha fe vivencial, non teórica. A fe da experiencia da vida, do que a cada un lle ten pasado e como o ten vivido.  Ben é certo que os novos teñen que facer as súas aportacións e darlle a súa linguaxe. 

Este ano, coa presenza da mocidade na ofrenda queremos poñer diante de todos esta realidade, que hai novos que viven a fe nunha linguaxe de hoxe, pois o amor non pasa nunca, é sempre actual e vivo.

Feliz día

Xabier Alonso

04-05-2019

Señor do tempo e dos anos: os anciáns Simeón e Ana saíron gozosos a recibir o teu Fillo na súa presentación no Templo. Concédenos recoñecer a Xesús como a luz das nosas vidas, e ós que están cansos polo peso dos seus anos, a dita de sentir sempre, como María, que as súas vidas poden ser un bo testemuño de fe no Reino de Deus que se acerca e está presente no teu Fillo Xesucristo. El que vive e reina por sempre eternamente. Amén.

MADRE. MAMÁ. (3º día de novena)

Hay palabras que son interminables, que no se agotan, que no cansan, que son eternas. Palabras que encierran tesoros y desvelan corazones. Mamá esa palabra que se adentra en la mirada y se deja acariciar. Que besa la belleza de la arrugas y se enternece en el canto de una nana. 

Y María ya es mamá.Da a luz un hijo, el Hijo. La noche se hace día, la gloria en la miseria de los hombres, el cielo pisando tierra. No viene Dios desde fuera, sino que comienza una nueva etapa con nosotros empezando desde abajo, si desde los más humillante, ¿como termina? El que se humilla, en el pesebre, en la cruz, es ensalzado a los más alto, poniendo su trono en lo más sagrado, pues reina en el corazón del hombre. Tu alma el pesebre, tu vida Calvario, tu ser hijo en el Hijo glorificado.

Neste terceiro día da novena das pascuillas contemplade os recunchos máis cativos das parroquias, os escondites das aldeas, as moradas discretas do silencio dos fogares, o silencio dos quinteiros, as tardes nos anellos, as olladas nos labradíos. Qué ves? Pobreza. Non porque non teñamos nmedios de subsistencia, podemos sobrevivir. Pobreza interior, pobreza de esperanzas, pobreza de silencios pensativos de futuros truncados. Non hai berros de nenos xogando nos camiños, nin cantos de homes e mulleres que van xuntos ao traballo. Pois nesa é onde ven unha palabra nova, de esperanza certa. Pero ergue os ollos porque ven do ceo o canto dos anxos anunciado a gloria do Señor. Deuxa que María diete o seu carrapuchiño ao carón do lume, onde a pota e o cazo fan o xantar dos pequenos. Ser de aldea non é un trauma, nin vergonza, nin cousa antiga e allea. Pero, somos nós, os primieros en devolverlle a dignidade, ennobrecela coa solemnidade de ser escollidos polo Señor.

Cando dentro de oito día van chegando as comitivas procesionais, revordan de fermosura e galanía. Mantos e vestidos da Virxe engalanadas como para unha voda. Enxoiadas coma raíñas, peiteadas e adornadas coma princesas. Pero a mellor xoia, a fermosura máis grande, a homenaxe máis solemne é a dos seus fillos aos pes, co sorriso da ledicia de sermos escollidos para o Señor, coma ela. Non nos deixemos cosificar por aqueles que queren facer das aldeas espazos do antigo, añoranzas do pasado, reliquias de antergos. Non, esta é a vida dos que somos de hoxe. Por iso, poñamos nese día a dignidade do ser crente ben alta, non sexamos fanchotes, nin caiamos na verba de quen as palabras veñen dos excesos. Esteamos cheos da vitalidade da fe, la seguridade na esperanza e da constancia na caridade.

Que as palabras sexan dos seus fillos á mamá. 

Feliz día

Xabier Alonso

03-06-2019

SUBIR LA MONTAÑA CON MARÍA (2º día novena)

María salió deprisa  a la montaña

María recorre un extenso camino, en soledad, en silencio, deprisa, queriendo llegar para proclamar la grandeza del Señor.

A esta etapa de la vida de la Virgen María yo les llamo los ejercicios de situación. Es el tiempo para si misma, para asimilar la situación vital en la que se encuentra después del anuncio del ángel. Recorre el país de norte a sur, por lugares, posiblemente conocidos, pues es ruta acostumbrada para peregrinar a Jerusalén. ¿Lo haría solo? Quiero pensar en que iría en grupo con gentes de las aldeas cercanas que también viajan a Jerusalén. Un comerciante extranjero, una caravana de mercancías, quien sabe, alguna familia joven que lleva a su hijo a presentarlo al templo. Y ella, en su corazón, poniendo su mano sobre el vientre bendecido por Dios, camina con una sonrisa interior. Y escucha a los que van con ella. Unos cuentan como les va el trabajo, los artesanos para resolver las cuentas con sus deudores y a cuantos perdona porque son pobres como ellos. Los comerciantes de como se encarecen los precios al tener que pasar tantas fronteras y pagar las tasas. Los ganaderos o agricultores de la última sequía. Los lamentos de la ocupación romana y de las ejecuciones de rebeldes, los impuestos y de lo bien que lo pasan los ricos más amigos de los romanos. Y ella escucha, y guarda, y va repasando lo que dicen los salmos, y las promesas de Dios, y del verdadero culto. Porque Dios también está presente en las discusiones. ¿Dónde está Dios? Y ella vuelve a tocar con la palma de la mano su vientre. Y, cómo le gustaría gritarles a todos, está aquí, esperad, pronto lo veréis. Pero a ella no le toca decirlo.

Este segundo día de la novena contemplemos a María que camina con su pueblo peregrino al santuario de la montaña. Así es el camino de A Franqueira. Es la peregrinación de situación. Dios os anuncia cada día que está con nosotros. Decir sí, aceptarlo , dejarlo entrar, significa llevarlo con nosotros como María. Este camino con María hacia su santuario es caminar contándole nuestra vida, compartiendo las mismas preocupaciones, alegrándonos en nuestras penas, gozando en nuestras alegrías, sintiendo la confiada mirada de quien provoca una llamada de la fe en el corazón. 

Con ella, repasa la historia de este pueblo, el pueblo de Dios. Reconoce lo que el Señor hace con nosotros, proclama que Dios está con los pobres y sencillos.

Subir deprisa a la montaña para, juntos cantar, proclamar que Dios es grande, que su fuerza es invencible, pues el amor es más fuerte que la muerte. Que no hay lejanía, ni separación, que todos somos un solo cuerpo. 

Subir para tocar el cielo, mirar a lo alto y no tener miedo. Subir para pisar tierra sagrada, esta tierra que es nuestra, la tierra que nos vio nacer. Cuantos de vosotros habéis hecho vuestra primera peregrinación en el vientre de vuestra madre, yo conozco unas cuantas personas. Ahora, tú que llevas vida en tu corazón, asciende para que se convierta en entrega, servicio, generosidad, bien fraterno. Ahora haz que la visita sea un grito de alabanza. 

Hoy, en este día, contemplamos a María llena del Espíritu derramando los frutos del amor de Dios

Feliz día

Xabier Alonso

02-05-2018

NON TE OLVIDES DÚAS COUSAS

HOXE, DESPOIS DA MISA DAS 5, PREGÓN A CARGO DE ANTÓN VIDAL, PRESIDENTE DE GALAXIA

NON ESQUEZADES QUE ESTE ANO QUEREMOS CONTAR COA XENTE XOVEN QUE QUEIRA PARTICIPAR COA PASTORAL XUVENIL NA OFRENDA DA VIRXE NO DÍA DAS PASCUILLAS.

MARÍA, LA MUJER (1º día de la novena)

Hoy comenzamos la novena en Honro de la Virgen y que nos prepara a la celebración de la Romería de Pascuillas. Iremos desgranando poco a poco algunos aspectos, de forma sencilla, que descubrimos en María. Pretende ser una ayuda a las personas que en la distancia se unen a nosotros y no pueden participar en la novena, o bien por distancia, o por enfermedad, o por imposibilidad. A todos os tenemos presentes en nuestras oraciones.

Quiere ser una ayuda a las personas que preparáis la peregrinación en vuestras parroquias. Divulgad estas pequeñas perlas de oración.

También recordad, hoy comenzamos la novena a las 6 de la tarde con el rezo del Rosario.

La Misa será a continuación. Hoy preparan las niñas de catequesis

Mañana tendremos los horarios habituales del domingo: 11 de la mañana y 5 de la tarde

El rosario y la novena a las 4,30 de la tarde

A continuación tendremos el pregón a cargo de D. Antón Vidal, presidente de Galaxia

Lo primero que debemos recordar que María es mujer. Es una evidencia, pero no está de más recordarlo, porque en nuestro empeño de ensalzarla, que no está de más, podemos divinizarla de tal forma que nos olvidemos su dimensión humana. Es cierto que cada uno, al recordar a nuestros seres queridos, procuramos evitar aquellas actitudes o realidades negativas, porque no queremos manchar su memoria. En María, no hay nada que la manche, pues es Inmaculada, sin pecado, pero debemos recuperar la normalidad de su vida, o más bien, la excepcionalidad de su vida en la pobreza de su condición de mujer en una sociedad de hace más de 2000 años, de pobre en una región marginada. Ella sabe lo que es el desprecio, pues de Nazaret no se esperaba nada bueno. Ella sabe lo que es la humildad, no obligada, sino como la actitud de servicio. Ella sabe lo que es la ilusión y la esperanza de ser esposa y madre y de esta forma mostrar la bendición de Dios, pues la mujer que no lo lograba era colocada en un rango aún más inferior. Ella sabe lo que es la necesidad. Ella, es la mujer, de la que con los pocos datos que tiene el evangelio, son suficientes para diseñar un retrato extraordinario. Ella es mujer y así es elegida por Dios para ser la madre. No es solo la necesaria intervención de la mujer para poder hacer presente al Hijo de Dios en el mundo, sino , que es la mujer que asume, desde la libertad ser madre por designio de Dios, y en la libertad asume los riesgos. Ella, como mujer, entrega a Dios su cuerpo como lugar de la presencia de la santidad, del mismo Dios en su Hijo. Y esto no es una cuestión solo necesaria, sino que esconde también la grandeza de que Dios asume la realidad física, biológica de ser en medio de nosotros en las entrañas, el ser formado en el vientre de la mujer.

Decir sí a Dios, y hoy ponemos nuestra oración también por las vocaciones, es aceptar que todo nuestro ser sea presencia, posesión, lugar del ser de Dios entre nosotros. 

Hoy María, mujer, cuida de las mujeres. Te pedimos especialmente por aquellas que sufren en su cuerpo los golpes de a violencia, en su vida  la humillación, en su ser el desprecio.

Un abrazo

Feliz día

Xabier Alonso

01-06-2019

DICIR SI COMO MARÍA

Seguimos lendo os textos que o Papa Francisco dedica a María na carta aos xoves Christus vivit. No seu número 44 comenta o significado da aceptación de María as palabras do anxo para ser a nai do Salvador. Son moi suxestivas e nos invitan a sabermos dicir un si confiado en xeneroso como o de María.

«Sempre chama a atención a forza do "si" de María nova. A forza dese "fágase" que lle dixo ao anxo. Foi unha cousa distinta a unha aceptación pasiva ou resignada. Foi algo distinto a un "si" como dicindo: bo, imos probar a ver que pasa. María non coñecía esa expresión: imos ver que pasa. Era decidido, soubo de que se trataba e dixo "si", sen voltas. Foi algo máis, foi algo distinto. Foi o "si" de quen quere comprometerse e o que quere arriscar, de quen quere apostalo todo, sen máis seguridade que a certeza de saber que era portadora dunha promesa. E eu pregunto a cada un de vostedes. se senten portadores dunha promesa? Que promesa teño no corazón para levar adiante? María tería, sen dúbidas, unha misión difícil, pero as dificultades non eran unha razón para dicir "non". Seguro que tería complicacións, pero non serían as mesmas complicacións que se producen cando a covardía paralízanos por non ter todo claro ou asegurado de antemán" (CV44)

Este si foi pronunciado por un mociña, dun pequeno pobo. Logo, a salvación do xénero humano, a presenza do Fillo de Deus, o cambio de rumbo da historia da humanidade, a historia apaixoante da que nos somos herdeiros no Fillo; comeza nunha aldea cunha rapaza xoven. Deus escolle a "periferia e a pobreza". Pon na resposta desta xoven o que leva desde toda a eternidade querendo facer. 

Por isto o si de María ten unha forza sorprendente e aleccionadora. Hoxe á xente nova non nos atrevemos a derlles moitas responsabilidades. Cantas conversas ao falar do xoves que deciden casar e parece que aínda non están preparados, ou os que esperan un fillo e pensan a ver como farán porque son moi novos. Resulta chamativo que así como moitos xoves teñen as capacidades, as posibilidades e os coñecementos para poder realizar algunhas tarefas, para as que son decisivas teñen tantas dúbidas, non so pola súa parte senón tamén polos que están ao seu carón. Ademáis con a etrena dúbida se serán constantes e poderán chegar ao fin. Dame a sensación de crear un perfil de xoves que son débiles, pero convértense en modelos atractivos para o resto da sociedade: todos queren ser vitais, alegres, decididos, arriscados, e non digamos altos, guapos e atractivos. As responsabilidades son para os serios, as decisións importantes e a constancia son para os rostros grises e miradas perdidas. 

Que equivocados. María, a pesar de sentir unha fonda responsabilidade, confía plenamente. Decír "fágase" e deixar que o amor de Deus en quen se confía dea feitura na vida o que necesitan os demáis. Non é para ela a quen ten criar, é para salvar ao mundo. Non é para gardar, senón para compartir. E ahí está moitas veces o erro, creer que as nosas decisións son para nós. Tes que facer o mellor para ti. Pois non, teremos que decidir o mellor para que sexa manifestación da xenerosidade, da confianza, da fe en Deus, do ebn para todos, da alegría compartida. Dicir si, polo tanto, é dicir un si alegre e xeneroso. Por iso María sae despois a coidar da súa curmá.

O próximo sábado inicamos a novena da Virxe da Franqueira que nos prepara para a romaría das pascuillas. O Rosario dará incio ás 6 da tarde, neste día participan os cativos da catequese.

feliz día

Xabier Alonso

30-05-2019

COMO MARÍA UNHA IGREXA NOVA

No corazón da Igrexa resplandece María. Ela é o gran modelo para unha Igrexa nova, que quere seguir a Cristo con frescura e docilidade.(CV 43)

Estes días previos á celebración da Romaría das Pascuillas, quero compartir algunhas das ideas que nos transmite o papa Francisco na Exhortación postsinodal Christus vivit e que se centran no papel de María como muller que na súa mocidade asume o proxecto de Deus na súa vida.

1º: No corazón da Igrexa resplandece María. O que máis valoramos e apreciamos, levámolo no noso corazón, non o declara nun aspecto meramente afectivo, senón que ocupa o centro da nosa existencia. O corazón da Igrexa, sendo esta un corpo vivo, unha comunidade activa, que necesita no seu interior, no seu corazón, desterrar as tebras que tantas veces nos invaden. O corazón, centro das nosas decisións, dos desexos e afectos, ten que estra sano e vital, atento e alegre, vivo para dar vida. No cetro da Igrexa, polo tanto, está María como luz. 

Lembremos as verbas do Concilio Vaticano II e que nos achegan ao senso desta declaración

"La Madre de Jesús, de la misma manera que, glorificada ya en los cielos en cuerpo y en alma, es imagen y principio de la Iglesia que habrá de tener su cumplimiento en la vida futura, así en la tierra precede con su luz al peregrinante Pueblo de Dios como signo de esperanza cierta y de consuelo hasta que llegue el día del Señor"(Lumen gentium 68)

María alumea no cerne, no interior, no centro da vida da Igrexa sendo a mostra do que Deus alenta en nós para esperar, e a esperanza, sempre nos renova, nos ilusiona, nos rexuvenece. 

2º Modelo dunha Igrexa nova.

A conversión á que nos chama o Evanxeo convídanos a deixar atrás o "fermento" vello, o que xa está caduco, non so na nosa vida espiritual, que non so o ámbito interior, senón o que nos descubre o mundo de relacións e de decisións que tomamos ao longo da vida. Nunca vin unha imaxe da Virxe avellentada, maior, senón sempre xoven, pero ao mesmo tempo, moitas das súas imaxes coa madurez que transmite a experiencia da vida. Porque, aínda que sexa unha representación da maternidade, trasmite xa o que significa a cruz, e inspíranos o camiño da esperanza na gloria.

Volvemos ao concilio e fixarvos o que nos di

"La Iglesia, en su labor apostólica, se fija con razón en aquella que engendró a Cristo, concebido del Espíritu Santo y nacido de la Virgen, para que también nazca y crezca por medio de la Iglesia en las almas de los fieles. La Virgen fue en su vida ejemplo de aquel amor maternal con que es necesario que estén animados todos aquellos que, en la misión apostólica de la Iglesia, cooperan a la regeneración de los hombres" (Lumen gentium 65)

Para enxendrar, dar vida, é necesario estar cheos de vitalidade e ser fecundos nun corazón novo e alegre. A Igrexa nai non pode dar a impresión de ser unha vella desdentada e con cara deamargada, do mesmo xeito que contemplamos en María a vitalidade da mocidade, coa madurez da decisión alegre e viva de ser nai do Salvador, así a Igrexa, así cada un de nós.

3º Seguir a Cristo con frescura e docilidade

tres aspectos que nacen nesta afirmación: seguimento, frescura e docilidade.

O seguimento de María é o de facerse a primeira entre os discípulos do Señor, do seu Fillo, pois a aceptación do proxecto de Deus supúxolle, como nos di o Concilio, que "avanzó también la Santísima Virgen en la peregrinación de la fe, y mantuvo fielmente su unión con el Hijo hasta la cruz, junto a la cual, no sin designio divino, se mantuvo erguida (cf. Jn 19, 25), sufriendo profundamente con su Unigénito y asociándose con entrañas de madre a su sacrificio, consintiendo amorosamente en la inmolación de la víctima que ella misma había engendrado; y, finalmente, fue dada por el mismo Cristo Jesús agonizante en la cruz como madre al discípulo con estas palabras: «Mujer, he ahí a tu hijo» (Lumen Gentium 58). 

No camiño da fe de todos nós, María nos precede e convídanos a sermos nós quen a acollamos no nos fogar, como o dicípulo amada, para que viva nos noso fogares.

Frescura, que foi o vento que entrou na estancia onde os discípulos estaban reunidos o día de Pentecostés. Ela únenos na oración para recibir a frescura do Espírito, que nos fai espabilar, despértanos do sono e abre os ollos para ver máis alá

Docilidade, que non significa sometemento inmaduro ou infantil. Dócil, como don de sermos configurados a Cristo,pois como sinónimo de mansedumbre ven convidarnos a camiñar nesta perfección: "vinde os que estades cansos e agobiados, di o Señor, que son manso e humilde de corazón"

A docilidade de María faina buscar unha resposta máis alá de si mesma para saír ao encontro dos que sofren. Dócil non é apoucoado, senón, sinxelo, aberto a aceptación dos riscos que supón compartir cos demáis a vida. Dócil non é silencioso, senón canto confiado a gradecido. Dócil é buscar o esencial, a grandeza no pequeno, no cotiá.

Deste xeito María danos expemplo de sremos unha Igrexa nova e innovadora

Feliz día

Xabier Alonso

29-05-2019

XUVENTUDE NA FRANQUEIRA?

Cando chegan os visitantes por primeira vez á Franqueira non é extraño que fagan esta pregunta: Canta xente vive aquí? A resposta sempre da unha sensación de desalento, como acontece habitualmente nas aldeas. Segundo os datos a parroquia, nos últimos 20 anos descendeu na súa poboación case á metade. Pero, un santuario, non son so os seus habitantes no territorio, senón os que participan da vida deste lugar. Hoxe, dalgún xeito, preparando a celebración inmediata das pascuillas e que terá como protagonistas aos máis novos, quero dedicar estas verbas a esta realidade.

1º: Ser xove non é un trauma transitorio, non é un período ineludible que teña que acontecer, nin un proceso de paso que hai que pasar canto antes para poder ser unha persoa feita e dereita. Penso que ser xove é unha oportunidade de ir descubrindo quen somos para aprendermos a saber quen queremos ser.

2º. Ser xove está supervalorado pero acaban sendo arrinconados. O modelo vital que se nos presenta na sociedade é o da xuventude, facendo que moitas persoas acenien ese tempo pasado para non envellecer, crendo que é o ideal de felicidade. Pero ao mesmo tempo, os máis novos son o marco no que hai máis paro, no que a existe un elevado índice de suicidio, ou as enfermidades mentais atopan o terreo adecuado para non so aparecer senón para quedarse. 

3º. Os xoves son distintos dunha realidade social a outra, pero se lles intenta clasificar nunha globalidade axfisiante. Así, os que viven no ámbito rural parece que xa non é o seu lugar, porque é máis de xente maior, pero ademáis, quedan recluidos a un estilo determinado de vida que se clesifica máis ben como de quen vive como antes.

4º. Que a mocidade no rural ten futuro, e non so no que ven dado por uns "especialistas" senón no futuro que se poidan marcar eles. Imponse necesariamente de preguntarlle cal é destino que queren facer das súas vidas, e saber cales son as necesidades que precisan cubrir. Claro que non se pode dar todo feito, pero acompañar non é direccionismo nin manipulación. 

5º. Sería moito máis longo dedicar tempo a reflexionar sobre a mocidade no rural, pero quero tamén centrarme en que temos a oportunidade de ofrecer desde un lugar, aínda que pareza non posible, que a devoción mariana que se vive no santuario dea cauces de futuro ao mozos e mozas do seu entorno. Cando me refiro a cauces de futuro penso non so nun ámbito espiritual, que é o fundamento e garante de todo, senón no acompañamento en diversos ámbitos.

6º. Para isto necesitamos que teñamos unha visión ampla, que non se reduce ao territorio, senón que ademáis de abrirse a moitos lugares a través dos medios de comunicación, sexa unha vinculación afectiva e efectiva.

7º. É o meu desexo,e  así llo pido á Virxe, que poidamos constituir un equipo de animación para a mocidade con un proxecto concreto. Primeiro á luz do Sínodo da mocidade e da carta do Papa Francisco. Un espazo e unha persoas que poidamos traballar nun proxecto pastoral de futuro. É posible?, pois si. Nalgúns momentos do ano a xente nova pasa pola Franqueira, pero tamén hai novos que participan nalgunhas actividades como acontece na represnetacións de nadal e Semana Santa, nas danzas da Virxe e nas Pascuillas. Son so momentos esporádicos ou poden configurar algo novo?

8º. Por comezar, convido unha vez máis a mocidade que queira participar este ano colaborando na Ofrenda á Virxe coa Delegación de Pastoral Xuvenil que contacten connosco: 609472591

9º. Non quero xa escoitar discursos pesimistas e que frenan as posibilidades que o Señor pon en nós. É tempo de ilusionarse. Pido a valentía do Espírito para todos

10. Teño moita ilusión a que a mocidade que poida participar nas Pascuillas sexa un alento de novidade para todos.

Feliz día

Xabier Alonso

28-05-2019

FACER O CAMIÑO

Son muchas las rutas que entretejen la geografía de nuestra tierra. Caminos, como el de Santiago, nuevas veredas de peregrinación como la Vía Mariana de norte a sur, rutas de senderismo que hacen que cada esquina merezca el slogan de "paraíso natural", rutas gastronómicas, culturales, de carácter local o rompiendo fronteras. Estamos siempre en movimiento. Ese afán aventurero está inscrito en el corazón del hombre. Unos lo hacen por espiritualidad, por encontrarse con uno mismo, por caminar juntos aprovechando unos días de vacaciones, los hay que caminan por conocer, saber más, por visitar lugares lejanos, los decididos  a simplemente dejarse perder. Experiencias nuevas que nos hacen ver la vida de una nueva forma, pero que en muchos casos, no supone un cambio radical de sus vidas. Queda como un buen recuerdo, que puede haber tocado el interior, repetible, deseable, o no, si fue una experiencia negativa o frustrante por las expectativas en las que se movía. 

Jacer un camino, y lo son de amplio espectro, nos ayuda, nos revitaliza, nos distrae, nos abre una mirada más universal, pero ¿nos transforma en personas nuevas?. Pocos podrán decir esto, a no ser que pudiese haber sido un camino interior, de discernimiento y de renovación.

Hoxe quero compartir con vos dous camiños que me inquedan. Un, que se vai vivir en poucos días e o outro lonxe de nós. Comezarei polo segundo. O camiño, a "peregrinación" dos migrantes. A diferencia dos camiños que comentaba antes non é un camiño que se faga por propia vontade, senón por necesidade imperiosa e de supervivencia. A peregrinación dos migrantes sempre existiu e existirá, pois non somos donos da terra que pisamos, senón hópedes do fogar que habitamos. Neste camiño que fan existe o desalento, o cansanzo, provocado non so pola dureza do camiño, senónb da inxustiza da que nace. Pero ten algo do que debemos aprender. Esta peregrinación de supervivencia ensina que é un camiño que cambia, transforma radicalmente, nada pasa a ser igual. 

Neste camiño non poden quedar sos. Un dos acompañantes foi o P. Agrego, ata agora arcebispo de Tánxer e a quen o papa Francisco acaba de aceptar a súa renuncia. Convídovos a que entredes neste enlace para ler a súa carta de despedida. A este bispo franciscano, do que teño un bo recordo duns exercicios espirituais que me dirixiu sendo seminarista, cambiáronno os peregrinos migrantes.

https://www.vidanuevadigital.com/2019/05/24/agrelo-se-despide-como-arzobispo-de-tanger-mi-tiempo-se-ha-cumplido/

O segundo dos camiños será dentro de poucos días. O camiño da Franqueira será un percorrido logo ou corto, intenso por seren poucas horas e coa dureza de ter que subir ata esta montaña. As parroquias, cheíñas de ilusión veñen un ano máis a cumprir con esta chamada da nosa Nai María a poñer baixo a súa protección e amparo, o labor do traballo e a esperanza de que dean bos e abundantes froitos. 

Volve ler con calma o artículo e responde a esta pregunta. Podemos deixar que o camiño da Franqueira sexa de verdade un camiño que nos transforme? Pois logo teremos de por no corazon a mesma intensidade como si en isto se nos fose a vida.

Feliz día

Xabier Alonso

25-05-2019

ANTÓN FRAGUAS, estudioso das Romarías

A celebración das letras galegas ten o seu oco este ano na Franqueira. O libro do homenaxeado Antón Fraguas veu á luz nunha reedición que foi presnetada hai unhas semanas no Santuario. O presidente de Galaxia, Anón Vidal, será no día 2 de xuño o pregoeiro das Romarías das Pascuillas. A razón, pois porque grazas a el e á editorial e aos organismo público puido recuperarse unha obre de Fraguas referente á nosa Señora. O santuario fixo asemade unha edición a máis para garantir que os que desexen disfrutar desta obra pequena, pero sustanciosa, poidan facelo.

As romarías e santuarios é unha das señas de identidade do noso ser galego. O calendario festivo enche a nosa terra de citas indiscutiblemente cheas de simbolismo e que arrancan do máis fondo do noso ser. O labor dun santuario non é museístico, nin etnográfico, nin busca restaurar o que os "antergos" viñeron de facer. É mnoito máis, pois o centro da expresividade non é o que facemos nin como, senón a quen. Moitas veces esquécese isto. Non vimos a repetir uns xestos de xeito mecánico, nina transmitir unhas lendas ancestrais, nin a a facer da expresión relixiosa un teatro vistoso ao público habitual ou de fora. Moitas veces o coñecido xeralmente como Turismo relixioso, ou esas posturas que toman algúns declarando a posta en valor, ou ponedrar. Filliños, na cuestión de fe que move non son os proxectos, maís oumenos eficaces, é a fe. Non nos move máis que isto vir un ano máis a Franqueira. A xente cansa moi tarde ou cedo se non pon a fe como prioridade do que realiza, pode ser usada a súa expresión popular, isto é piedade ou relixiosidade do pobo como escaparate pero non a fecundidade do Espírito. O papa Francisco nos fala en moitas ocasións da necesidade de vivir esta piedade como lugar onde o Espírito actúa na vida dos crentes. 

Por isto, non é extraño que se pida con insitencia que no santuario, como nas parroquias, afondemos no que facemos. Paremos uns intres, deixemos que fale o corazón, descubramos no diálogo interior que o Señor actúa.

Cando veñamos camiñando coas nosas imaxes, fai silencio, deixa desbordar a túa vida, contempla, reza, sinte cada pegada do camiño como un paso da vida, como o andar polo feitío do mundo sendo lumieira de esperanza. Mira adiante e deixa que María guíe o vieiro do corazón. Ser cada día máis fiel, escrutar o corazón de descubrir dentro de ti a beleza do encontro co amor que Deus te profesa. Non teñas medo ás dificultades da vida, non afogues, toma alento e sigue. O cansanzo do camiño recupérase sabendo con quen imos estar. Segue pois o camiño da Franqueira, vai ser camiño de irmáns. 

Mañá seguimos preparando a peregrinación

unha aperta amigos

Xabier Alonso

16-05-2019

VIRXE DA FRANQUEIRA, O mundo rural os teus pes

Bendición do labrego

Bendición dos nosos campos

Protectora dos nosos traballos

A vindeira Romaría das Pascuillas pecha o ciclo pascual e o fai con dous días de solemnidade. O primeiro o domingo de Pentecostés, nesa data facemos memorial e damos grazas polo Don do Espírito Santo co que se inicia o tempo  da Igrexa alentada polo Amor de Deus en cada un dos crentes. A segunda, a Solemnidade das Pascuillas no luns a seguir, e que, desde o ano pasado é día da Virxe María Nai da Igrexa en todo mundo. 

Pero esta festividade que nos convoca é a fin tamén dun labor que marca o calendario do traballo dos campos e no inicio da estación da primavera. Todo está sementado, comeza a abrollar, o campos verdean, os xermolos van medrando. Nas zonas baixas os gromos das videiras están a tomar corpo, os primieriños froitos xa chegan ao padal. Os animais teñen as crías, e as fragas están cheas de vida. Canta o cuco e os paxaros embelecen o ar co seu cantar.

Que vimos facer en procesión coas nosas santiñas onda a Virxe da Franqueira? Pois renovar a petición dos nosos maiores, que o Señor nos bendiga cos froitos abondosos o traballo de cada día. Os versos de Cabanillas recollidos no andar do camiño son herdanza de que o cananzo de abrir a terra co suor, deixar a semente, esperar pacientemente o seu medrar, poñer a ollada ao ceo e que non veñan tronadas e medras que poidan estragar, fai que o home e a muller da terra saiba recoñecer a gratuidade e o milagro da vida. Hoxe que todo se mide por eficacia e tecnoloxía, deixar que as cousas medren de por si non é sinxelo, e fainos capaces de ver a nosa vida coa esperanza do que está por vir. Pedimos, é certo, e o facemos con fe, poñéndonos en camiño sen máis que o amparo da fe que nos guía nas imaxes que van diante de nós. Unha fe, alegre e viva, agradecida polo amor do Señor. Pero, que pedimos?

Os froitos. Non deixa de darme voltas os que nos agasalla o Espírito. E isto é o que hoxe pido para as parroquias que peregrinan, para todos nós, romeiros que suben ao pes da Paradanta. Que abrollen en nós, como froito do seu amor, deixando que sexa o seu amor que nos dea pulos, como a sabiar no interior da planta, coa a auga, sangue da terra, como o calor, serenidade na medra.

Dinos S. Paulo na súa carta aos Gálatas "o froito do Espírito é o amor, alegría, paz, paciencia, agarimo, bondade, formalidade, mansedume e dominio de si"

O sementador puxo nas nosas vidas a semente da palabra que da a fe, a comunidade cristiá coa que dentro duns días virás a camiñar, axuda a que sexa coidada, coa oración, a Eucaristía, o perdón, a catequese e a formación, a vida de fe feita vida, toma corpo e vai medrando. Pero é o Señor quen garante que poida dar estes froitos.

Non quero pasar este día de S. Cidre, patrón do mundo rural, sen poñer tamén as nosas parroquias e aldeas, cada eido e quinteiro, cada corredoira e vieiro, cada campo e traballo. Este que parece que esmorece, que ninguén lle bota man, que cada día vemos as silveiras medrar e os campos sen traballar. Neste mundo rural, no que nos coñecemos, nos apreciamos e queremos. Este micro-universo de intimidades no que nos acompañamos, nos servimos na confianza, no que medramos como veciñanza. Esta lareira onde quecemos os corpos e sanamos o entendemento, nesta onde reunidos no fogar lembramos historia e facemos futuro. Que non nos adulteren a esencia do noso, que non nos convertan en urbanitas de pupitre, nin fagan da vida un producto de mercado. 

Remato lembrando

Bendice os amores 

do homilde labrego 

e dalle na chouza 

quentura e sosego.

Xabier Alonso

15-05-2019

VIRGEN MARÍA, REINA DE LOS APÓSTOLES. Virxe da Franqueira protectora de nuestra diócesis

Hoy, día del apóstol Matías, es una buena ocasión para recordar varios aspectos de la vida eclesial. Habiendo desaparecido del grupo de los apóstoles Judas Iscariote, deciden que el número de 12 debería continuar como significación de la llamada del Señor, significando el Nuevo Pueblo de Dios, el Nuevo Israel, que como las 12 tribus de Judá se constituye en pueblo elegido, nación consagrada, pueblo sacerdotal. Las doce columnas recupera su simbolismo con la elección de un nuevo miembro. Será éste elegido entre los testigos de la vida del Señor, de los que vivieron con él, pero sobre todo testigos de su pascua, de la muerte y resurrección. Es elegido en un encuentro de oración, y, a suertes entre los dos presentados para esta tarea. La oración que pronunciaron es "tú, Señor, que conoces los corazones, muestra cual de estos dos eliges para ocupar este servicio en el apostolado".

De este momento inicial de la Iglesia quiero destacar:

Somos pueblo, somos herederos de ser una comunidad de creyentes. No nos dejemos llevar por el carácter institucional de la Iglesia, sino que somo una comunidad de testigos que nace del deseo del Señor que nos ha elegido en su amor. Pueblo santo, sí, aunque nos cueste reconocerlo o descubrirlo, pues nos fijamos en los méritos, las capacidades, los medios, los resultados. La santidad que nace del que es santo, el Señor. Iglesia, asamblea santa, reunida en comunión de un Cuerpo. Iglesia construida por piedras vivas.

Las decisiones no se toman solo por necesidad, sino por inspiración y deseo del Señor. La elección de Matías nos recuerda la condición dialogante de la Iglesia, pero un diálogo en comunión, no solo entre los defensores o detractores de una determinada idea, sino un diálogo en el Espíritu. Orando, y esto es muy importante, "a quien escogiste, Señor, para esta misión de apostolado". No es a quien elegimos nosotros, sino, a quien elijes tú. ¿Hacemos este proceso en nuestras tomas de decisión? ¿somos conscientes de que lo que hacemos debe ser lo que quiere el Señor?

Esta condición de unidad es la que pido encarecidamente a María, nuestra Madre. Proclamada por el Concilio como Madre de la Iglesia. Ella dice sí al sueño de Dios de ser la madre del Salvador, es el sí de la fe, el sí de la mujer oyente. Nos invita de esta forma a que sepamos estar atentos a la voz del Señor. El nos llama. Respondamos como María a ser fecundos por la acción del Espíritu. 

María es imagen de la Iglesia que alumbra a los hijos en la pobreza del portal, rodeada de la alegría de los ángeles, entre los pobres. Los creyentes nacemos en la pobreza de nuestra condición.

María es imagen de la Iglesia que se ofrece unida a la cruz, en la fuerza de una fe que asume el proyecto de Dios.

María es imagen de la Iglesia que espera en silencio, que cree contra todo, es imagen de una Iglesia que se despierta en la mañana pascual con el anuncio de que el hijo no está derrotado, la muerte ya no es el destino final.

María es imagen de la Iglesia viva, regenerada en el Espíritu. Y esto lo vivimos en Pascuillas. No solo por la condición peregrinante de cada una de las parroquias que acuden en romería, sino por unirnos todos en una misma ofrenda, la de nuestra vida. Que presida nuestro obispo no radica en que seamos muchos los que acudimos, sino por lo significativo de este día y su santuario. 

En la Romería de Pascuillas de 1916, el obispo de entonces, D. Leopoldo Eijo Garay, manifiesta su deseo de que comiencen los trámites para solicitar de la Santa Sede la Coronación canónica de la Virgen de A Franqueira. Por distintas razones, esto no se logra hasta 1958, y es coronada en 1963. Pero, lejos de ver colocada una gran corona en esta antigua imagen, lo que se proclama es el reconocimiento de la advocación de A Virxe da Fonte de A Franqueira como reina de esta Iglesia que peregrina en Tui- Vigo. Es el reconocimiento de que ella nos reúne en un solo pueblo y nos pide del Señor "fortaleza en la fe, seguridad en la esperanza y constancia en la caridad". 

Esta Iglesia, presente en su pastor, el sucesor de los apóstoles, elegido por el Señor para presidirnos en la caridad, camina con la mirada materna y llena de ternura de la Madre.

Feliz día

Xabier Alonso

14-05-2019