VISITACIÓN

Una de las escenas más hermosas y entrañables que nos regala el Evangelio. María, deprisa, recorre una larga distancia para estar al lado de su prima Isabel. 

Es la Iglesia, llevando la salvación, la alegría de la vida de Dios que habita en nosotros que sale al encuentro del débil. Pero no es un encuentro formal, protocolario, o de quien va solo a ayudar. Es el encuentro que provoca saltos de alegría, es la presencia que explota en cantos de alabanza, es el reconocimiento de haber creído en el Señor

María, no pone límites a su generosidad, porque la presencia del Señor impide ser raquíticos. Lo vemos en los santos y santas, uno se pregunta como pudieron lograr tantas hazañas y realiza tantas obras. Pues es la acción de Dios.

Leamos con calma el Magníficat, el canto de María, y descubramos su visión de la vida desde la fe. Cantemos como Iglesia este canto.

Antiguamente, en la Romería de Pascuillas, recibían las procesiones una imagen de Santa Isabel. Era escenificada de esta forma la acogida de María que sube por la montaña para unirse en un solo canto de alabanza. Así lo haremos el próximo día 10.

Como en aquella ocasión en que se dieron el abrazo las dos mujeres llevando la vida engendrada para la salvación del género humano. En Pascuillas, las cortesías que se realizan, muestran el deseo de ponerse al servicio del otro, de que nuestra vida, la vida de la parroquia que peregrina en oración, es ponerse a disposición de los demás.

Mañana, a las 6 de la tarde, comenzamos la Novena en Honor de la Virgen., Unámonos en oración. Mañana participan las niñas de catequesis de la parroquia.

Feliz día

Xabier Alonso

31-05-2019

Evanxeo: Lc 1, 39-56
Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Sabela. E en oíndo Sabela o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Sabela a grandes voces:
    --Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!
    Entón María exclamou:
    A miña alma proclama a grandeza do Señor, e alégrase o meu espírito en Deus, o meu Salvador, porque reparou na súa humilde escraviña.
    Velaí, desde agora todas as xeracións me van felicitar, porque o Poderoso fixo en min marabillas. Santo é o seu nome! A súa misericordia chega sempre a toda a xente que o honra.
    Manifesta todo o seu poder desbaratando os plans dos soberbios. Derruba os poderosos do seu trono e fai subir os humildes; enche de ben os famentos e despide baleiros os ricos.
    Ampara a Israel, o seu servo, lembrándose da súa misericordia, conforme prometera aos nosos pais, en favor de Abraham e da súa descendencia para sempre.
    María permaneceu con ela (Sabela) tres meses e logo volveu para a súa casa.

DICIR SI COMO MARÍA

Seguimos lendo os textos que o Papa Francisco dedica a María na carta aos xoves Christus vivit. No seu número 44 comenta o significado da aceptación de María as palabras do anxo para ser a nai do Salvador. Son moi suxestivas e nos invitan a sabermos dicir un si confiado en xeneroso como o de María.

«Sempre chama a atención a forza do "si" de María nova. A forza dese "fágase" que lle dixo ao anxo. Foi unha cousa distinta a unha aceptación pasiva ou resignada. Foi algo distinto a un "si" como dicindo: bo, imos probar a ver que pasa. María non coñecía esa expresión: imos ver que pasa. Era decidido, soubo de que se trataba e dixo "si", sen voltas. Foi algo máis, foi algo distinto. Foi o "si" de quen quere comprometerse e o que quere arriscar, de quen quere apostalo todo, sen máis seguridade que a certeza de saber que era portadora dunha promesa. E eu pregunto a cada un de vostedes. se senten portadores dunha promesa? Que promesa teño no corazón para levar adiante? María tería, sen dúbidas, unha misión difícil, pero as dificultades non eran unha razón para dicir "non". Seguro que tería complicacións, pero non serían as mesmas complicacións que se producen cando a covardía paralízanos por non ter todo claro ou asegurado de antemán" (CV44)

Este si foi pronunciado por un mociña, dun pequeno pobo. Logo, a salvación do xénero humano, a presenza do Fillo de Deus, o cambio de rumbo da historia da humanidade, a historia apaixoante da que nos somos herdeiros no Fillo; comeza nunha aldea cunha rapaza xoven. Deus escolle a "periferia e a pobreza". Pon na resposta desta xoven o que leva desde toda a eternidade querendo facer. 

Por isto o si de María ten unha forza sorprendente e aleccionadora. Hoxe á xente nova non nos atrevemos a derlles moitas responsabilidades. Cantas conversas ao falar do xoves que deciden casar e parece que aínda non están preparados, ou os que esperan un fillo e pensan a ver como farán porque son moi novos. Resulta chamativo que así como moitos xoves teñen as capacidades, as posibilidades e os coñecementos para poder realizar algunhas tarefas, para as que son decisivas teñen tantas dúbidas, non so pola súa parte senón tamén polos que están ao seu carón. Ademáis con a etrena dúbida se serán constantes e poderán chegar ao fin. Dame a sensación de crear un perfil de xoves que son débiles, pero convértense en modelos atractivos para o resto da sociedade: todos queren ser vitais, alegres, decididos, arriscados, e non digamos altos, guapos e atractivos. As responsabilidades son para os serios, as decisións importantes e a constancia son para os rostros grises e miradas perdidas. 

Que equivocados. María, a pesar de sentir unha fonda responsabilidade, confía plenamente. Decír "fágase" e deixar que o amor de Deus en quen se confía dea feitura na vida o que necesitan os demáis. Non é para ela a quen ten criar, é para salvar ao mundo. Non é para gardar, senón para compartir. E ahí está moitas veces o erro, creer que as nosas decisións son para nós. Tes que facer o mellor para ti. Pois non, teremos que decidir o mellor para que sexa manifestación da xenerosidade, da confianza, da fe en Deus, do ebn para todos, da alegría compartida. Dicir si, polo tanto, é dicir un si alegre e xeneroso. Por iso María sae despois a coidar da súa curmá.

O próximo sábado inicamos a novena da Virxe da Franqueira que nos prepara para a romaría das pascuillas. O Rosario dará incio ás 6 da tarde, neste día participan os cativos da catequese.

feliz día

Xabier Alonso

30-05-2019

COMO MARÍA UNHA IGREXA NOVA

No corazón da Igrexa resplandece María. Ela é o gran modelo para unha Igrexa nova, que quere seguir a Cristo con frescura e docilidade.(CV 43)

Estes días previos á celebración da Romaría das Pascuillas, quero compartir algunhas das ideas que nos transmite o papa Francisco na Exhortación postsinodal Christus vivit e que se centran no papel de María como muller que na súa mocidade asume o proxecto de Deus na súa vida.

1º: No corazón da Igrexa resplandece María. O que máis valoramos e apreciamos, levámolo no noso corazón, non o declara nun aspecto meramente afectivo, senón que ocupa o centro da nosa existencia. O corazón da Igrexa, sendo esta un corpo vivo, unha comunidade activa, que necesita no seu interior, no seu corazón, desterrar as tebras que tantas veces nos invaden. O corazón, centro das nosas decisións, dos desexos e afectos, ten que estra sano e vital, atento e alegre, vivo para dar vida. No cetro da Igrexa, polo tanto, está María como luz. 

Lembremos as verbas do Concilio Vaticano II e que nos achegan ao senso desta declaración

"La Madre de Jesús, de la misma manera que, glorificada ya en los cielos en cuerpo y en alma, es imagen y principio de la Iglesia que habrá de tener su cumplimiento en la vida futura, así en la tierra precede con su luz al peregrinante Pueblo de Dios como signo de esperanza cierta y de consuelo hasta que llegue el día del Señor"(Lumen gentium 68)

María alumea no cerne, no interior, no centro da vida da Igrexa sendo a mostra do que Deus alenta en nós para esperar, e a esperanza, sempre nos renova, nos ilusiona, nos rexuvenece. 

2º Modelo dunha Igrexa nova.

A conversión á que nos chama o Evanxeo convídanos a deixar atrás o "fermento" vello, o que xa está caduco, non so na nosa vida espiritual, que non so o ámbito interior, senón o que nos descubre o mundo de relacións e de decisións que tomamos ao longo da vida. Nunca vin unha imaxe da Virxe avellentada, maior, senón sempre xoven, pero ao mesmo tempo, moitas das súas imaxes coa madurez que transmite a experiencia da vida. Porque, aínda que sexa unha representación da maternidade, trasmite xa o que significa a cruz, e inspíranos o camiño da esperanza na gloria.

Volvemos ao concilio e fixarvos o que nos di

"La Iglesia, en su labor apostólica, se fija con razón en aquella que engendró a Cristo, concebido del Espíritu Santo y nacido de la Virgen, para que también nazca y crezca por medio de la Iglesia en las almas de los fieles. La Virgen fue en su vida ejemplo de aquel amor maternal con que es necesario que estén animados todos aquellos que, en la misión apostólica de la Iglesia, cooperan a la regeneración de los hombres" (Lumen gentium 65)

Para enxendrar, dar vida, é necesario estar cheos de vitalidade e ser fecundos nun corazón novo e alegre. A Igrexa nai non pode dar a impresión de ser unha vella desdentada e con cara deamargada, do mesmo xeito que contemplamos en María a vitalidade da mocidade, coa madurez da decisión alegre e viva de ser nai do Salvador, así a Igrexa, así cada un de nós.

3º Seguir a Cristo con frescura e docilidade

tres aspectos que nacen nesta afirmación: seguimento, frescura e docilidade.

O seguimento de María é o de facerse a primeira entre os discípulos do Señor, do seu Fillo, pois a aceptación do proxecto de Deus supúxolle, como nos di o Concilio, que "avanzó también la Santísima Virgen en la peregrinación de la fe, y mantuvo fielmente su unión con el Hijo hasta la cruz, junto a la cual, no sin designio divino, se mantuvo erguida (cf. Jn 19, 25), sufriendo profundamente con su Unigénito y asociándose con entrañas de madre a su sacrificio, consintiendo amorosamente en la inmolación de la víctima que ella misma había engendrado; y, finalmente, fue dada por el mismo Cristo Jesús agonizante en la cruz como madre al discípulo con estas palabras: «Mujer, he ahí a tu hijo» (Lumen Gentium 58). 

No camiño da fe de todos nós, María nos precede e convídanos a sermos nós quen a acollamos no nos fogar, como o dicípulo amada, para que viva nos noso fogares.

Frescura, que foi o vento que entrou na estancia onde os discípulos estaban reunidos o día de Pentecostés. Ela únenos na oración para recibir a frescura do Espírito, que nos fai espabilar, despértanos do sono e abre os ollos para ver máis alá

Docilidade, que non significa sometemento inmaduro ou infantil. Dócil, como don de sermos configurados a Cristo,pois como sinónimo de mansedumbre ven convidarnos a camiñar nesta perfección: "vinde os que estades cansos e agobiados, di o Señor, que son manso e humilde de corazón"

A docilidade de María faina buscar unha resposta máis alá de si mesma para saír ao encontro dos que sofren. Dócil non é apoucoado, senón, sinxelo, aberto a aceptación dos riscos que supón compartir cos demáis a vida. Dócil non é silencioso, senón canto confiado a gradecido. Dócil é buscar o esencial, a grandeza no pequeno, no cotiá.

Deste xeito María danos expemplo de sremos unha Igrexa nova e innovadora

Feliz día

Xabier Alonso

29-05-2019

XUVENTUDE NA FRANQUEIRA?

Cando chegan os visitantes por primeira vez á Franqueira non é extraño que fagan esta pregunta: Canta xente vive aquí? A resposta sempre da unha sensación de desalento, como acontece habitualmente nas aldeas. Segundo os datos a parroquia, nos últimos 20 anos descendeu na súa poboación case á metade. Pero, un santuario, non son so os seus habitantes no territorio, senón os que participan da vida deste lugar. Hoxe, dalgún xeito, preparando a celebración inmediata das pascuillas e que terá como protagonistas aos máis novos, quero dedicar estas verbas a esta realidade.

1º: Ser xove non é un trauma transitorio, non é un período ineludible que teña que acontecer, nin un proceso de paso que hai que pasar canto antes para poder ser unha persoa feita e dereita. Penso que ser xove é unha oportunidade de ir descubrindo quen somos para aprendermos a saber quen queremos ser.

2º. Ser xove está supervalorado pero acaban sendo arrinconados. O modelo vital que se nos presenta na sociedade é o da xuventude, facendo que moitas persoas acenien ese tempo pasado para non envellecer, crendo que é o ideal de felicidade. Pero ao mesmo tempo, os máis novos son o marco no que hai máis paro, no que a existe un elevado índice de suicidio, ou as enfermidades mentais atopan o terreo adecuado para non so aparecer senón para quedarse. 

3º. Os xoves son distintos dunha realidade social a outra, pero se lles intenta clasificar nunha globalidade axfisiante. Así, os que viven no ámbito rural parece que xa non é o seu lugar, porque é máis de xente maior, pero ademáis, quedan recluidos a un estilo determinado de vida que se clesifica máis ben como de quen vive como antes.

4º. Que a mocidade no rural ten futuro, e non so no que ven dado por uns "especialistas" senón no futuro que se poidan marcar eles. Imponse necesariamente de preguntarlle cal é destino que queren facer das súas vidas, e saber cales son as necesidades que precisan cubrir. Claro que non se pode dar todo feito, pero acompañar non é direccionismo nin manipulación. 

5º. Sería moito máis longo dedicar tempo a reflexionar sobre a mocidade no rural, pero quero tamén centrarme en que temos a oportunidade de ofrecer desde un lugar, aínda que pareza non posible, que a devoción mariana que se vive no santuario dea cauces de futuro ao mozos e mozas do seu entorno. Cando me refiro a cauces de futuro penso non so nun ámbito espiritual, que é o fundamento e garante de todo, senón no acompañamento en diversos ámbitos.

6º. Para isto necesitamos que teñamos unha visión ampla, que non se reduce ao territorio, senón que ademáis de abrirse a moitos lugares a través dos medios de comunicación, sexa unha vinculación afectiva e efectiva.

7º. É o meu desexo,e  así llo pido á Virxe, que poidamos constituir un equipo de animación para a mocidade con un proxecto concreto. Primeiro á luz do Sínodo da mocidade e da carta do Papa Francisco. Un espazo e unha persoas que poidamos traballar nun proxecto pastoral de futuro. É posible?, pois si. Nalgúns momentos do ano a xente nova pasa pola Franqueira, pero tamén hai novos que participan nalgunhas actividades como acontece na represnetacións de nadal e Semana Santa, nas danzas da Virxe e nas Pascuillas. Son so momentos esporádicos ou poden configurar algo novo?

8º. Por comezar, convido unha vez máis a mocidade que queira participar este ano colaborando na Ofrenda á Virxe coa Delegación de Pastoral Xuvenil que contacten connosco: 609472591

9º. Non quero xa escoitar discursos pesimistas e que frenan as posibilidades que o Señor pon en nós. É tempo de ilusionarse. Pido a valentía do Espírito para todos

10. Teño moita ilusión a que a mocidade que poida participar nas Pascuillas sexa un alento de novidade para todos.

Feliz día

Xabier Alonso

28-05-2019

GRATUIDAD. voluntarios de la salud

Dad gratis lo que recibisteis gratis. Así reza el lema de este año para la celebración de la pascua del enfermo. Una invitación a la gratuidad en una sociedad que lo cataloga todo según el coste que suponga o el beneficio que consigamos. Así, pues, la frase de Jesús nos exige y reclama que la disponibilidad a acompañar, escuchar, aliviar, a cada enfermo o sus familiares, sea obra de la gracia, de su amor en nosotros. Lo que llevamos en la visita a un enfermo no somos nosotros, sino al Señor. 

Hoy rezamos por nuestros enfermos y sus cuidadores, por los que sufren el misterio del dolor.

Hoy encomendamos a los ancianos y mayores de residencias

A todos los hospitalizados

Oremos por nos profesionales de la sanidad

Encomendemos a los voluntarios que trabajan en los equipos de pastoral de la salud

Necesitamos voluntarios y voluntarias que deseen trabajar llevando el consuelo de Cristo a los enfermos.

Aquí tes información do Centro de escoita da Diocese

Centro de escucha

Feliz domingo

Xabier Alonso

26-05-2019

FACER O CAMIÑO

Son muchas las rutas que entretejen la geografía de nuestra tierra. Caminos, como el de Santiago, nuevas veredas de peregrinación como la Vía Mariana de norte a sur, rutas de senderismo que hacen que cada esquina merezca el slogan de "paraíso natural", rutas gastronómicas, culturales, de carácter local o rompiendo fronteras. Estamos siempre en movimiento. Ese afán aventurero está inscrito en el corazón del hombre. Unos lo hacen por espiritualidad, por encontrarse con uno mismo, por caminar juntos aprovechando unos días de vacaciones, los hay que caminan por conocer, saber más, por visitar lugares lejanos, los decididos  a simplemente dejarse perder. Experiencias nuevas que nos hacen ver la vida de una nueva forma, pero que en muchos casos, no supone un cambio radical de sus vidas. Queda como un buen recuerdo, que puede haber tocado el interior, repetible, deseable, o no, si fue una experiencia negativa o frustrante por las expectativas en las que se movía. 

Jacer un camino, y lo son de amplio espectro, nos ayuda, nos revitaliza, nos distrae, nos abre una mirada más universal, pero ¿nos transforma en personas nuevas?. Pocos podrán decir esto, a no ser que pudiese haber sido un camino interior, de discernimiento y de renovación.

Hoxe quero compartir con vos dous camiños que me inquedan. Un, que se vai vivir en poucos días e o outro lonxe de nós. Comezarei polo segundo. O camiño, a "peregrinación" dos migrantes. A diferencia dos camiños que comentaba antes non é un camiño que se faga por propia vontade, senón por necesidade imperiosa e de supervivencia. A peregrinación dos migrantes sempre existiu e existirá, pois non somos donos da terra que pisamos, senón hópedes do fogar que habitamos. Neste camiño que fan existe o desalento, o cansanzo, provocado non so pola dureza do camiño, senónb da inxustiza da que nace. Pero ten algo do que debemos aprender. Esta peregrinación de supervivencia ensina que é un camiño que cambia, transforma radicalmente, nada pasa a ser igual. 

Neste camiño non poden quedar sos. Un dos acompañantes foi o P. Agrego, ata agora arcebispo de Tánxer e a quen o papa Francisco acaba de aceptar a súa renuncia. Convídovos a que entredes neste enlace para ler a súa carta de despedida. A este bispo franciscano, do que teño un bo recordo duns exercicios espirituais que me dirixiu sendo seminarista, cambiáronno os peregrinos migrantes.

https://www.vidanuevadigital.com/2019/05/24/agrelo-se-despide-como-arzobispo-de-tanger-mi-tiempo-se-ha-cumplido/

O segundo dos camiños será dentro de poucos días. O camiño da Franqueira será un percorrido logo ou corto, intenso por seren poucas horas e coa dureza de ter que subir ata esta montaña. As parroquias, cheíñas de ilusión veñen un ano máis a cumprir con esta chamada da nosa Nai María a poñer baixo a súa protección e amparo, o labor do traballo e a esperanza de que dean bos e abundantes froitos. 

Volve ler con calma o artículo e responde a esta pregunta. Podemos deixar que o camiño da Franqueira sexa de verdade un camiño que nos transforme? Pois logo teremos de por no corazon a mesma intensidade como si en isto se nos fose a vida.

Feliz día

Xabier Alonso

25-05-2019

A VIRXE DA FRANQUEIRA POLAS RÚAS DE VIGO

Nestes días a imaxe procesional da Virxe da Franqueira está ao culto na igrexa de María Auxiliadora. Unha oportunidade, que pola petición feita polos salesianos, fai posible unha vez máis que a advocación máis antiga e venerada da nosa diocese estea na cidade máis rande Galicia. Foron moitas as testemuñas chegadas a min de persoas que agradecen esta visita e de quen, sen ter coñecido nin vido nunca ata a Franqueira, se admiran da singularidade da imaxe da Nosa Señora. 

Hoxe teremos a oprotunidade de que o seu estandarte, o que se confeccionou con motivo da Coroación Canónica estea procesionando polas rúas céntricas da parroquia de María Auxiliadora acompañando a imaxe da patrona desta comunidade. 

Achéganse os días intensos da Romaría das Pascuillas e moitas das parroquias que peregrinarán o vindeiro 10 de xuño ata a Franqueira xa están a facer os prepartivos deste camiño dedicado á Virxe María. Do mesmo xeito que no mes de setembro os peregrinos, fundamentalmente das zonas máis lonxanas do santuario, se organizan para viren á Franqueira. Tamén a Nosa Señora visita aos seus fillos de lonxe e coa súa presenza axúdaos a lembrar moitas das experiencias máis fondas da súa alma.

Algunha igrexas xa teñen a imaxe da Virxe da Franqueira, un modelo de proporcións non moi grandes, pero que achega, sobre todo aos enfermos e maiores  a esta advocación singular da nosa diocese. Por exemplo na mesma igrexa dos salesianos de Vigo, nun dos altares laterais está unha imaxe da Virxe da Franqueira, accesible a todos e que moitos se achegan a venerar como signo de agradecemento e confianza no amor da nosa Nai.

Esperámosvos a todos esta tarde en Vigo

Feliz día

Xabier Alonso

24-05-2019