Bienaventurados

 Bienaventurado Jesús, que inaugura el Reino. Él es el pobre, manso, limpio y misericordioso, lloró y tuvo hambre de justicia, sembró la paz y fue perseguido. Detrás de la cruz y la sangre conoció el signo y criterio más claro de la victoria: la verdadera alegría.

Hoy somos llamados a la bienaventuranza

no te canses de ser Jesús el Bienaventurado

CERCOS DE SAN SEBASTIÁN. BENDICIÓN DE AMOR

 Os Cercos de San Sebastián xa teñen rematado nas comunidades parroquiais de Prado da Canda, no Covelo, e A Franqueira, na Cañiza. Unha tradición que xera unha corrente de comuñón e irmandade nos que participan, ven xentes da parroquia como os que veñen de fora. Circundar a parroquia, deixando no seu interior fogares e terras de cultivo, familias e gandos, é unha pregaria feita camiño de esperanzado progreso en tódalas dimensións da existencia. Asender ao cumio dun outeiro, en Prado aos Cortos da Bouza, na Franqueira a Cruz do Poste, é imaxe dunha comunidade que se esforza por ir rubindo ao ceo na busca da bendición que se derrama das mans xenerosas do Pai. Unha Cruz no monte, unha ollada ao

entorno, unha pregaria de fillos, un silencio agradecido, unha verba de esperanza, un xesto, recibir coa cruz o signo da presenza do Señor.

O camiño que se fai é longo, nun día frío de xaneiro, lenvando nos hombreiros homes e mulleres de santidade,

sacrificio e confiada entrega de amor. San Sebastián coroa coa protección o desexo dun pobo que pide alonxar pestes e fames, pedrazos e xiadas, non so para ter louzanas colleitas, tamén para facer dun pobo xermolo de vida, sementada en ilusións e feita de amor. Son os pedrazos e as xiadas destes tempos de novos xeitos e tecnoloxías, de economías apretadas e feitíos de miserias para moitos dos irmáns do planeta os que sofren os desamparos precendo que foron esquecidos da man do Facedor. Non queremos deixar de lado aqueles que padecen, por iso, noso Señor,

derrama bendicións e feituras de amor por todos os lindes do noso mundo.

Graciñas aos que fixeron posible un ano máis sair camiñar e rebir bendicións, sermos derramadas grazas de amor de quen nos regalou este fogar de vida.

EPIFANÍA, MAGIA DE UN CAMINO

 

Los magos salieron sin rumbo seguro, sin certezas ni conclusiones, salieron en búsqueda, caminando detrás de una estrella. Es una dosis reafirmante que para conocer y descubrir, es necesario dejarse conocer y encontrar, que va cargada de confiada fe, poniéndose en manos de lo que está por encontrar. Podemos decir que el que busca, como los magos de la Epifanía, a medida que van caminando ya van encontrando, a quien buscan se muestra ya como CAMINO, lo que desean ya se desvela como VERDAD, ante quien se postran es la VIDA. 

Llegados ante el Niño Rey entregan lo que tienen y la verdadera ofrenda es el CAMINO realizado, la VERDAD de ser hijos amados, la VIDA que se regala en la pobreza y la fragilidad de un bebé.

Seamos regalo de alegría para todos

Un abrazo
Xabier Alonso

Bieito XVI A MIRADA DUN NENO SABIO

 Dende o falecemento do Papa Emérito Bieito XVI, acontecida no remanso claustral dun mosteiro dentro dos muros vaticanos, onde pasou os últimos anos adicado aos seus maiores oficios: a oración, o estudo, a beleza nas artes, a investigación e ao encontro coas persoas na busca da verdade, moitos comentaristas están a desglosar a magnitude dun grande da historia a cabalo entre o século XX e o XXI. Os escritos revelan a personalidade dun home, consagrado a Deus e á Igrexa, que se gastou nun suspuro que resume a súa peregrinación. As verbas finais son o encontro con Cristo "Xesús, ámote" son a revelación do que el nos ensinou "a fe é un encontro coa persoa de Xesucristo". Así o conseguiu no balbuceo dun neno que descansa no coolo dunha nai. Considero que esta é a grande leción maxistral que nos agasallou.

Acabo de ler dous artigos dedicados á mirada deste bo home. Falan da ollada dun neno, e a ollada dun avó, as dúas o sitúan no ámbito da sabedoría do que está a descubrir con interese o que se esconde detrás do inmediato e o que observa o mundo desde a mirada do coñecemento interior. 

Vouvos contar a miña experiencia. Tiven ocasión de estar en dúas ocasións ao seu carón. Non podo dicir que fora un encontro persoal e de diálogo. Nunha delas foi en Roma con ocasión do mes de estudo do curso sacerdotal e con motivo da beatificación de Xoán Paulo II. A segunda vez foi en Santiago, concelebrando na súa visita á cidade do Apóstolo. Nesta ocasión, estabamos na praza do Obradoiro esperando a procesión de entrada. Os que esban ao meu carón sacaron de teléfonos para fotografiar o momento. Eu tomei outra opción. Deixeime estar quedo. Fixeime en como ían chegando todos, e propúxenme un reto, chegar a cruzar a ollada con el. Atento ao seu rostro, abrin ben os meus ollos, esperei pacéntemente. E, nuns segundos, xúrovos, que nos quedamos vendo un ao outro. Parouse para min todo. Unha sensación de que o tempo se detivo. Mireino e miroume. Descubrin un diálogo que abrollou en món. Dinlle as grazas por estar connosco. Sentínme fondamente feliz por acadar o que me propuxera. Algo tan sinxelo, pero, realmente emocionante. E a súa ollada foi para mín a dun home sincero, cheo de paz, de serenidade e de Deus. Foi un instante que me axudou a decatarme da importancia de saber mirarnos.

Durante estes anos en que tivemos que aprender a mirarnos aos ollos por levar o tapabocas posto por precaución sanitaria, lembrei moitas veces este feito. So pido que aprendamos a mirarnos e a descubrir a beleza escondida no corazón de cada irmán.

Dou grazas a Deus por este pastor sabio, cunha mirada inocente e limpa de neno e sabia e serena do ancián.

Moitas grazas Bieito XVI

Xabier Alonso

BO NADAL DO SEÑOR

 Abriuse o ceo e borbollou
o manancial que non se esgota,
é vida sen fin
a noite pecha non escurece
a esperanza que Deus pon no corazón.

Ábrete do corazón chamado ao amor
o amencer dun abrente dará senso
a loita do home por acadar
xustiza, verdade e paz.
Na noite estrelecida, de desamparo
nace un novo día
un meniño acurrucado
sae ao encontro da humanidade.
Somos fillos da luz
fei tío da Palabra encarnada
que se amosa facendo
dos últimos os primeiros 
recollendo o que non conta
e erguéndoo ao trono da santidade.

Nestes días de festío
deixémnos facer feitío
do amor feito carne
non rematamos o camiño
para chegar ao destino
que a ninguén lle extrañe
que na tristura da vida
chegue o amorío.

Un saúdiño de amor
desde estas montañas
alonxadas do barullo
e non perdamos as mañas
de currucarnos no arrolo
da benquerida Naiciña
que no colo nos ten acollidas.

Felicidades
Bo Nadal a todos e todas

Xabier Alonso

SOÑOS DE DEUS

 

Un soño, un camiño. Non o certeiro que buscamos ansiadamente, senón o angueiro que se abre por quirincostas empinadas, que nos obriga a extremar o esforzo. Os montañeiros cando chegan ao cumio dun pico erguen os ollos, e máis arriba xa non hai máis, a satisfacción do camiño andado, o esforzo ten a súa recompensa. Pero para isto adquiriu unhas destrezas, sentiu a fonda chamada da montaña, exercitou o corpo, dispuxo o materiar axeitado, e un labor de equipo. Chega á fin, pero todo estaba programado para isto. 

Os vieiros de Deus sonche ben distintos dos nosos. María e Xosé estaban a facer un proxecto de vida de namorados. Corazóns xemelgos no amor dun polo otro e dos dous en Deus. Desde as súas pobrezas materiais, pero cun corazón rico sobreabundantemente de fe, puxeran nas mans de Deus as súas vidas para ser unha familia xudea fiel aos mandatos do Señor. Pero o Señor abre o camiño a unha meta insospeitada, un soño imposible para os homes, unha tarefa desbordante, un labor sen fin. E María acepta enxendrar ao Fillo de Deus nas súas entrañas. Unha nova creación anunciada polos profetas, unha nova humanidade esperada polo pobo e o pobre, unha nova xustiza, pois Deus faise salvación nun coma nós, na fraxilidade, un renovado amor pois xa é un connosco. 

E Xosé queda no seu corazón golpeado, ferido que o amor quere superar, unha dor que o seu corazón quer sandar. E durme, pero non no pesadelo da violencia, senón na confianza do home xusto. E Deus amósalle un camiño, "non teñas medo". 

Está a rematar o advento. Desde antes de que comezara as rúas xa estaban a chamar pola ledicia. É tan fonda a tristura, o vacío e os medos, os camiños mezclados que non saben a onde ir, que necesitamos descumbrarnos. Non importa os gastos, importan os beneficios, non importan os consumos de carburantes nin as emisións de CO2 polo trasego de vehículos, importan os números de turistas, de dormidas; o que durme na rúa é invisible, o que transita entre a vida e a morte nun hospital é un alleo; o ferido no seu interior é un solitario; a familia desfeita na violencia é unha cifra. E dicimos a boca chea solidariedade, e os restos para os que non teñen rostro, nin historia, nin voz.

O camiño ninguén dixo que fora doado, pero ben é certo que o mundo o pon cada vez máis complicado.

Hoxe a Boa Nova é sermos soños de Deus no seu corazón amoroso

Feliz domingo

ALEGRES NO SEÑOR

 Temos razóns para a ledicia? para rir?

Hai quen di que é mellor rir que non chorar, porque non están tempos de lamentacións. Ben é certo que no circo no que andamos a vivir hai moitas cousas que non fan graza ningunha. Ben vedes que está a area deste espectáculo cheíño de paiasos e bufúns que fan moi malas bromas xogando coas cousas de comer.

Tócanos aos crente amosar unha ledicia que non é deste mundo, ledicia que abrolla da rocha e o escudo que nos ampara, o Reino dos Ceos que nos alumea. Ledicia que nos fai berrar que os cegos ven, os gafos quedan limpos, os mortos resucitan e proclámaselle aos pobres a Boa Nova.

Tócanos ser profetas dunha esperanza nova e unha palabra alentadora. Profetas de realidades e non de espellismos, de certezas e non de ilucións, de confianzas e non de medos. Nós non somos arregla desastres, somos mensaxeiros dun tesouro que se implican nun fogar común do que nos sentimos responsables. Non é algo alleo, senón noso, herdado de que no-lo entrega para facernos del partícipes, a Fonte de amor e vida, Deus Pai entrañable.

Tócanos ser "Pepitos grillos" que falando amodiño dimos verdades coma puños, alentando no máis fondo que non está ben destruir o que nos é prestado, nin desfacer a feitura do creador, o home alentado desde o pensamento de Deus.

Tócanos ser sinal que anuncia perigo ou precausión, carril de aceleración ou atención curvas, que pomos o mapa ao día da ruta que nos conduce ao paraíso perdido.

Non vos preocupedades, temos moito por facer, mais confiando en que nos reclama resposta habemos chegar á fin.

Feliz domingo

Xabier Alonso